3ο ΓΕΛ ΠΑΤΡΑΣ

PROJECT : ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΤΑΞΗ Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

Υπεύθυνος καθηγητής

ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝA

Κεφ. 1ο :

Ευρωπαϊκή Επιτροπή περίληψη

Europol

Ευρωπαϊκό Συμβούλιο

Κεφ. 2ο :

Ιστορία Ευρωπαϊκής Πολιτικής

Κεφ. 3ο :

Euro group

Κεφ. 4ο :

Δικαιώματα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Κεφ. 5ο :

Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης

Κεφ. 6ο :

Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα

Ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων

Κεφ. 7ο :

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Το πρόβλημα/θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε είναι να

γνωρίσουμε πώς λειτουργεί η Ευρωπαίκη Ένωση.

Οι βασικές έννοιες είναι :

χώρες,συνθήκες,eurogroup,Ευρωπαίκη Κεντρική

Τράπεζα,Τράπεζα επενδύσεων,δικαιώματα Ε.Ε,τα

νομοθετήματα της Ε.Ε , η Europol,η Ευρωπαίκη

επιτροπή,Ευρωπαικό κοινοβούλιο,τα κράτη μέλη.

Ο σκοπός/στόχοι της εργασίας είναι να ενημερωθούμε πώς

λειτουργεί η Ε.Ε και να μάθουμε ορολογίες που ακούμε αλλά

δεν γνωρίζουμε.

Τα ερωτήματα της εργασίας είναι : ποιά η ιστορία της

Ευρώπης,πόσες χώρες περιλαμβάνει,τί είναι οι συνθήκες κτλπ.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (ΚΟΜΙΣΙΟΝ)

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) είναι θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

με απώτερο σκοπό την προστασία των κοινοτικών συμφερόντων των κρατών

μελών της Ένωσης. Ιδρύθηκε το 1951 και έχει ως έδρα τις Βρυξέλλες, διατηρώντας

επίσης γραφεία στο Λουξεμβούργο και αντιπροσωπείες σε όλες τις χώρες της

Ένωσης. Τα μέλη της ονομάζονται επισήμως επίτροποι και συχνά με τον όρο

Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφερόμαστε στο σώμα των επιτρόπων που ασκούν τη

διοίκηση του οργάνου. Από το 2005, μετά τις αλλαγές της συνθήκης της Νίκαιας,

κάθε κράτος μέλος εκπροσωπείται από έναν επίτροπο. Έχει το δικαίωμα να

υποβάλλει προτάσεις νέας ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο Κοινοβούλιο και το

Συμβούλιο, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα της Ένωσης ή να

αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα. Λειτουργεί επίσης ως εκτελεστικό όργανο, με

αρμοδιότητα στη διαχείριση και εκτέλεση του προϋπολογισμού της Ένωσης,

καθώς και τη διαχείριση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων ή την εξασφάλιση της

εφαρμογής των πολιτικών που έχουν εγκριθεί από το Κοινοβούλιο και το

Συμβούλιο. Ο πρόεδρος της Επιτροπής αναθέτει στους επιτρόπους τους τομείς

πολιτικής για τους οποίους θα είναι αρμόδιοι, με δυνατότητα ανακατανομής των

αρμοδιοτήτων τους κατά τη διάρκεια της θητείας της Επιτροπής, εφόσον κριθεί

αναγκαίο. Διοικητικά, οργανώνεται σε διαφορετικές «Γενικές Διευθύνσεις» και

υπηρεσίες, αρμόδιες για συγκεκριμένους τομείς, καθεμία από τις οποίες διαθέτει

έναν Γενικό Διευθυντή ως επικεφαλής, ο οποίος δίνει αναφορά στον αρμόδιο

επίτροπο. Οι Γενικές Διευθύνσεις συντάσσουν ουσιαστικά τις νομοθετικές

προτάσεις, διενεργώντας ευρείες διαβουλεύσεις και σε συνεργασία με τα

αρμόδια υπουργεία των κρατών μελών. Οι προτάσεις αυτές, περιλαμβάνονται στη

συνέχεια στην ημερήσια διάταξη κάποιας συνεδρίασης της Επιτροπής και

υποβάλλονται προς ψηφοφορία. Η λήψη των αποφάσεων για την έγκριση μίας

πρότασης γίνεται κατόπιν ψηφοφορίας κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίασης ή με

γραπτή διαδικασία, κατά την οποία η πρόταση διανέμεται στους επιτρόπους, οι

οποίοι με τη σειρά τους κοινοποιούν επιφυλάξεις τους ή άλλες προτεινόμενες

τροποποιήσεις. Η πρώτη μορφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθορίστηκε από τη

συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η

οποία υπογράφτηκε στις 18 Απριλίου του 1951. Το 1957, με τις συνθήκες της

Ρώμης, καθιερώθηκαν δύο νέα σώματα, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής

Κοινότητας και η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας, τα

οποία αργότερα συγχωνεύτηκαν για τη δημιουργία της ενιαίας Ευρωπαϊκής

Επιτροπής, για τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες εκείνης της εποχής, με βάση την

Ενοποιημένη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 8 Απριλίου 1965 και τέθηκε σε ισχύ

από την 1η Ιουλίου 1967. Η ενιαία επιτροπή του 1967, αποτελεί ουσιαστικά το

όργανο που λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Αργύρης Λάλος

Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) είναι θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με απώτερο σκοπό την

προστασία των κοινοτικών συμφερόντων των κρατών μελών της Ένωσης. Ιδρύθηκε το 1951 και έχει ως έδρα τις

Βρυξέλλες, διατηρώντας επίσης γραφεία στο Λουξεμβούργο και αντιπροσωπείες σε όλες τις χώρες της Ένωσης.

Η Επιτροπή προτείνει νέες ευρωπαϊκές νομοθετικές πράξεις, τις οποίες υποβάλλει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αποτελεί συγχρόνως εκτελεστικό όργανο της Ένωσης, αρμόδιο για

την εφαρμογή των κοινών πολιτικών και την εξασφάλιση της εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ενώ

παράλληλα διαχειρίζεται τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και τον οικονομικό προϋπολογισμό

της.

Τα μέλη της ονομάζονται επισήμως επίτροποι και συχνά με τον όρο Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφερόμαστε στο

σώμα των επιτρόπων που ασκούν τη διοίκηση του οργάνου. Από το 2005, μετά τις αλλαγές της συνθήκης της

Νίκαιας, κάθε κράτος μέλος εκπροσωπείται από έναν επίτροπο. Σε αντίθεση με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής

Ένωσης, κάθε μέλος της Επιτροπής έχει ευρωπαϊκό ρόλο, διαχειρίζεται ένα χαρτοφυλάκιο που του ανατίθεται

από τον πρόεδρο της στην αρχή της θητείας του και το χειρίζεται με ενιαίο Ευρωπαϊκό χαρακτήρα και

προσανατολισμό, χωρίς υποδείξεις από εθνικές κυβερνήσεις ή άλλους οργανισμούς.

Αρμοδιότητες

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαφέρει ως προς άλλα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από το «δικαίωμα

πρωτοβουλίας» στη νομοθετική διαδικασία. Έχει δηλαδή το δικαίωμα να υποβάλλει προτάσεις νέας

ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα

της Ένωσης ή να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα. Λειτουργεί επίσης ως εκτελεστικό όργανο, με

αρμοδιότητα στη διαχείριση και εκτέλεση του προϋπολογισμού της Ένωσης, καθώς και τη διαχείριση

των ευρωπαϊκών προγραμμάτων ή την εξασφάλιση της εφαρμογής των πολιτικών που έχουν εγκριθεί από

το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενεργεί παράλληλα ως «θεματοφύλακας των Συνθηκών», αρμόδια για τη

διασφάλιση της ορθής εφαρμογής της ισχύουσας ευρωπαϊκής νομοθεσίας ή την υποβολή σχεδίων

αναθεωρήσεως των ευρωπαϊκών συνθηκών. Στα πλαίσια αυτού του ρόλου, έχει δικαίωμα να κινήσει

σχετικές νομικές διαδικασίες, όταν ένα κράτος μέλος παραβιάζει τη νομοθεσία, και να προσφύγει στο

Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για την επιβολή χρηματικών ποινών, σε περίπτωση μη

συμμόρφωσης του κράτους μέλους. Αρμοδιότητα της Επιτροπής είναι επίσης η εκπροσώπηση της

Ευρωπαϊκής Ένωσης και η διαπραγμάτευση διεθνών συμφωνιών.

Η Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενεργεί σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις που καθορίζει

ο πρόεδρός της, ο οποίος διορίζεται κατόπιν πρότασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έγκρισής της

από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο εκλεγμένος πρόεδρος αναλαμβάνει την επιλογή των επιτρόπων από

καταλόγους υποψηφίων, όπως αυτοί διαμορφώνονται από τα κράτη μέλη, ενώ η τελική έγκριση για το

διορισμό της Επιτροπής δίνεται από το Κοινοβούλιο. Η θητεία της διαρκεί για περίοδο πέντε ετών.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής αναθέτει στους επιτρόπους τους τομείς πολιτικής για τους οποίους θα είναι

αρμόδιοι, με δυνατότητα ανακατανομής των αρμοδιοτήτων τους κατά τη διάρκεια της θητείας της

Επιτροπής, εφόσον κριθεί αναγκαίο. Κατά κανόνα, οι συνεδριάσεις της Επιτροπής διενεργούνται μία

φορά την εβδομάδα, εμπιστευτικά, αλλά ενδέχεται να οριστούν και έκτακτες συνεδριάσεις αν κριθεί

απαραίτητο από τον πρόεδρο, ο οποίος τις συγκαλεί.

Διοικητικά, οργανώνεται σε διαφορετικές «Γενικές Διευθύνσεις» και υπηρεσίες, αρμόδιες για

συγκεκριμένους τομείς, καθεμία από τις οποίες διαθέτει έναν Γενικό Διευθυντή ως επικεφαλής, ο οποίος

δίνει αναφορά στον αρμόδιο επίτροπο. Οι Γενικές Διευθύνσεις συντάσσουν ουσιαστικά τις νομοθετικές

προτάσεις, διενεργώντας ευρείες διαβουλεύσεις και σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία των κρατών

μελών. Οι προτάσεις αυτές, περιλαμβάνονται στη συνέχεια στην ημερήσια διάταξη κάποιας συνεδρίασης

της Επιτροπής και υποβάλλονται προς ψηφοφορία. Η λήψη των αποφάσεων για την έγκριση μίας

πρότασης γίνεται κατόπιν ψηφοφορίας κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίασης ή με γραπτή διαδικασία, κατά

την οποία η πρόταση διανέμεται στους επιτρόπους, οι οποίοι με τη σειρά τους κοινοποιούν επιφυλάξεις

τους ή άλλες προτεινόμενες τροποποιήσεις. Προβλέπεται επίσης διαδικασία εξουσιοδότησης ενός η

περισσότερων μελών της Επιτροπής να λάβουν μία απόφαση, με δυνατότητα περαιτέρω εκχώρησης

αυτού του δικαιώματος σε Γενικούς Διευθυντές ή επικεφαλής υπηρεσιών της Επιτροπής.

Ιστορία

Η πρώτη μορφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθορίστηκε από τη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία υπογράφτηκε στις 18 Απριλίου του 1951. Το 1957, με τις συνθήκες της Ρώμης, καθιερώθηκαν δύο νέα σώματα, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας, τα οποία αργότερα συγχωνεύτηκαν για τη δημιουργία της ενιαίας Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες εκείνης της εποχής, με βάση την Ενοποιημένη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 8 Απριλίου 1965 και τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιουλίου 1967. Η ενιαία επιτροπή του 1967, αποτελεί ουσιαστικά το όργανο που λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Πρόεδροι της Επιτροπής

Βάλτερ Χάλσταϊν (1958-1967)

Ζαν Ρεΐ (1967-1970)

Φράνκο Μαρία Μαλφάτι (1970-1972)

Σίκο Μάνσχολτ (1972-1973)

Φρανσουά-Ξαβιέ Ορτολί (1973-1977)

Ρόι Τζένκινς (1977-1981)

Γκαστόν Θορν (1981-1985)

Ζακ Ντελόρ (1985-1995)

Ζακ Σαντέρ (1995- Μάρτιος 1999)

Μανουέλ Μαρίν (υπηρεσιακός, Μάρτιος 1999-Σεπτέμβριος 1999)

Ρομάνο Πρόντι (Σεπτέμβριος 1999-2004)

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (2004-)

Η Επιτροπή Μπαρόζο (2004-2009)

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, πρόεδρος, Πορτογαλία

Μαργκότ Βάλστρεμ, αντιπρόεδρος, Διοργανικές σχέσεις και επικοινωνιακή στρατηγική, Σουηδία

Γκύντερ Φερχόιγκεν, αντιπρόεδρος, Επιχειρήσεις και βιομηχανία, Γερμανία

Ζακ Μπαρό, αντιπρόεδρος, Μεταφορές, Γαλλία

Σιμ Κάλλας, αντιπρόεδρος, Διοικητικά θέματα, έλεγχος και καταπολέμηση της απάτης, Εσθονία

Φράνκο Φρατίνι, αντιπρόεδρος, Δικαιοσύνη, Ελευθερία και Ασφάλεια, Ιταλία

Βιβιάν Ρέντιγκ, Κοινωνία Πληροφορικής και Μέσα, Λουξεμβούργο

Σταύρος Δήμας, Περιβάλλον, Ελλάδα

Χοακίν Αλμούνια, Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ισπανία

Ντανούτα Χούμπνερ, Περιφερειακή Πολιτική, Πολωνία

Τζο Μπορτζ Αλιεία και Ναυτιλιακές Υποθέσεις, Μάλτα

Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε Οικονομικός Προγραμματισμός και Προϋπολογισμός, Λιθουανία

Γιάνεζ Ποτότσνικ, Επιστήμη και Έρευνα, Σλοβενία

Γιαν Φίγκελ, Παιδεία, Εκπαίδευση και Πολιτισμός, Σλοβακία

Ανδρούλα Βασιλείου, Υγεία και Προστασία Καταναλωτή, Κύπρος

Όλι Ρεν, Διεύρυνση, Φινλανδία

Λουί Μισέλ, Ανάπτυξη και Ανθρωπιστική Βοήθεια, Βέλγιο

Αντρις Πίλμπαγκς,Ενέργεια, Λετονία

Νέλι Κρους, Ανταγωνισμός, Ολλανδία

Μαριάν Φίσερ Μπελ, Γεωργία και Αγροτική Ανάπτυξη, Δανία

Μπενίτα Φερρέρο-Βάλντνερ, Εξωτερικές Σχέσεις και Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας, Αυστρία

Τσάρλι Μακρίβι, Εσωτερική Αγορά και Υπηρεσίες, Ιρλανδία

Βλαντιμίρ Σπίντλα, Απασχόληση, Κοινωνικές Υποθέσεις και Ίσες Ευκαιρίες, Τσεχία

Πίτερ Μάντελσον, Εμπόριο, Μεγάλη Βρετανία

Λάσλο Κόβακς, Φορολογία και Τελωνειακή Ένωση, Ουγγαρία

Επίτροποι από τις νέες χώρες-μέλη από 1.1.2007

Μεγκλένα Κούνεβα, Προστασία των καταναλωτών, Βουλγαρία

Λεονάρντ Όρμπαν, Πολυγλωσσία, Ρουμανία

Αργύρης Λάλος

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ (EUROPOL)

Η "EUROPOL" είναι υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρμόδια για την επιβολή του νόμου και την

ανταλλαγή και επεξεργασία πληροφοριών ποινικού χαρακτήρα. Αποστολή της είναι να βελτιώσει την

αποτελεσματικότητα και τη συνεργασία ανάμεσα στις ευρωπαϊκές αρχές επιβολής του νόμου με σκοπό

την πρόληψη και καταπολέμηση της διεθνούς εγκληματικότητας και τρομοκρατίας, ώστε να

διαμορφωθούν συνθήκες μεγαλύτερης ασφάλειας στην Ευρώπη για όλους τους πολίτες της ΕΕ.

Καθήκοντα

Η λειτουργία της EUROPOL άρχισε την 1η Ιουλίου 1999 μετά την κύρωση της Σύμβασης για την

EUROPOL από όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Την 1η Ιανουαρίου 2010 η EUROPOL έγινε υπηρεσία

πλήρως ελεγχόμενη από την ΕΕ με νέο νομικό πλαίσιο και ενισχυμένα καθήκοντα σύμφωνα με την

απόφαση του Συμβουλίου για την EUROPOL η οποία αντικατέστησε τη Σύμβαση για την EUROPOL.

Η EUROPOL στηρίζει τις δράσεις των κρατών μελών για την επιβολή του νόμου σε τομείς όπως:

η διακίνηση ναρκωτικών, η τρομοκρατία, τα κυκλώματα λαθρομετανάστευσης, η εμπορία ανθρώπων και η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών, η παραποίηση/απομίμηση και πειρατεία προϊόντων, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η παραχάραξη χρημάτων και άλλων μέσων πληρωμής – η EUROPOL λειτουργεί ως κεντρική υπηρεσία

στην Ευρώπη κατά της παραχάραξης του ευρώ.

Η EUROPOL παρέχει στήριξη στα κράτη μέλη με τους εξής τρόπους:

διευκολύνοντας την ανταλλαγή πληροφοριών ποινικού χαρακτήρα ανάμεσα στις αρμόδιες για την επιβολή του νόμου αρχές της ΕΕ μέσω των ειδικών συστημάτων που διαθέτει, καθώς και του δικτύου SIENA (Ασφαλές Δίκτυο Ανταλλαγής Πληροφοριών),

παρέχοντας επιχειρησιακές αναλύσεις για τη στήριξη των δράσεων των κρατών μελών, καταρτίζοντας στρατηγικές εκθέσεις (π.χ. αξιολογήσεις απειλών) και εγκληματολογικές αναλύσεις με

βάση τις πληροφορίες που παρέχουν τα κράτη μέλη, που συγκεντρώνει η ίδια ή που προκύπτουν από άλλες πηγές,

παρέχοντας εμπειρογνωσία και τεχνική βοήθεια για έρευνες και επιχειρήσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, υπό την εποπτεία και τη νομική ευθύνη των οικείων κρατών μελών.

Η Europol προωθεί επίσης τις εγκληματολογικές αναλύσεις και την εναρμόνιση της κατάρτισης και των

μεθόδων έρευνας στα κράτη μέλη.

Διευθυντής Rob WAINWRIGHT

Αναπληρωτής διευθυντής Michel QUILLÉ

Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου Alfredo NUNZI

Πρόεδρος της Κοινής Εποπτικής Αρχής Isabel CRUZ

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) είναι θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με απώτερο σκοπό

την προστασία των κοινοτικών συμφερόντων των κρατών μελών της Ένωσης. Ιδρύθηκε το1951 και έχει

ως έδρα τις Βρυξέλλες, διατηρώντας επίσης γραφεία στο Λουξεμβούργο και αντιπροσωπείες σε όλες τις

χώρες της Ένωσης. Η Επιτροπή προτείνει νέες ευρωπαϊκές νομοθετικές πράξεις, τις οποίες υποβάλλει

στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αποτελεί συγχρόνως

εκτελεστικό όργανο της Ένωσης, αρμόδιο για την εφαρμογή των κοινών πολιτικών και την εξασφάλιση

της εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται τα προγράμματα της

Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και τον οικονομικό προϋπολογισμό της.

Εικόνα 1: Γραφεία commission Βρυξέλλες

Τα μέλη της ονομάζονται επισήμως επίτροποι και συχνά με τον όρο Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφερόμαστε

στο σώμα των επιτρόπων που ασκούν τη διοίκηση του οργάνου. Από το 2005, μετά τις αλλαγές της

συνθήκης της Νίκαιας, κάθε κράτος μέλος εκπροσωπείται από έναν επίτροπο. Σε αντίθεση με το

Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε μέλος της Επιτροπής έχει ευρωπαϊκό ρόλο, διαχειρίζεται ένα

χαρτοφυλάκιο που του ανατίθεται από τον πρόεδρο της στην αρχή της θητείας του και το χειρίζεται με

ενιαίο Ευρωπαϊκό χαρακτήρα και προσανατολισμό, χωρίς υποδείξεις από εθνικές κυβερνήσεις ή άλλους

οργανισμούς.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Η πρώτη μορφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθορίστηκε από τη συνθήκη για την ίδρυση

της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία υπογράφτηκε στις 18 Απριλίου του 1951.

Το1957, με τις συνθήκες της Ρώμης, καθιερώθηκαν δύο νέα σώματα, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής

Οικονομικής Κοινότητας και η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας, τα οποία

αργότερα συγχωνεύτηκαν για τη δημιουργία της ενιαίας Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις τρεις

Ευρωπαϊκές Κοινότητες εκείνης της εποχής, με βάση την Ενοποιημένη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 8

Απριλίου 1965 και τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιουλίου 1967. Η ενιαία επιτροπή του 1967, αποτελεί

ουσιαστικά το όργανο που λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Εικόνα 2:Ευρωπαϊκή κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα

Εικόνα 3:Ενοποιημένη Συνθήκη

ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαφέρει ως προς άλλα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από το «δικαίωμα

πρωτοβουλίας» στη νομοθετική διαδικασία. Έχει δηλαδή το δικαίωμα να υποβάλλει προτάσεις νέας

ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα

της Ένωσης ή να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα. Λειτουργεί επίσης ως εκτελεστικό όργανο, με

αρμοδιότητα στη διαχείριση και εκτέλεση του προϋπολογισμού της Ένωσης, καθώς και τη διαχείριση

των ευρωπαϊκών προγραμμάτων ή την εξασφάλιση της εφαρμογής των πολιτικών που έχουν εγκριθεί από

το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενεργεί παράλληλα ως «θεματοφύλακας των Συνθηκών», αρμόδια για τη

διασφάλιση της ορθής εφαρμογής της ισχύουσας ευρωπαϊκής νομοθεσίας ή την υποβολή σχεδίων

αναθεωρήσεως των ευρωπαϊκών συνθηκών. Στα πλαίσια αυτού του ρόλου, έχει δικαίωμα να κινήσει

σχετικές νομικές διαδικασίες, όταν ένα κράτος μέλος παραβιάζει τη νομοθεσία, και να προσφύγει

στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για την επιβολή χρηματικών ποινών, σε περίπτωση μη

συμμόρφωσης του κράτους μέλους. Αρμοδιότητα της Επιτροπής είναι επίσης η εκπροσώπηση της

Ευρωπαϊκής Ένωσης και η διαπραγμάτευση διεθνών συμφωνιών.

Η Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενεργεί σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις που καθορίζει

ο πρόεδρός της, ο οποίος διορίζεται κατόπιν πρότασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έγκρισής της

από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο εκλεγμένος πρόεδρος αναλαμβάνει την επιλογή των επιτρόπων από

καταλόγους υποψηφίων, όπως αυτοί διαμορφώνονται από τα κράτη μέλη, ενώ η τελική έγκριση για το

διορισμό της Επιτροπής δίνεται από το Κοινοβούλιο. Η θητεία της διαρκεί για περίοδο πέντε ετών.

Εικόνα 4:Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Ο πρόεδρος της Επιτροπής αναθέτει στους επιτρόπους τους τομείς πολιτικής για τους οποίους θα είναι

αρμόδιοι, με δυνατότητα ανακατανομής των αρμοδιοτήτων τους κατά τη διάρκεια της θητείας της

Επιτροπής, εφόσον κριθεί αναγκαίο. Κατά κανόνα, οι συνεδριάσεις της Επιτροπής διενεργούνται μία

φορά την εβδομάδα, εμπιστευτικά, αλλά ενδέχεται να οριστούν και έκτακτες συνεδριάσεις αν κριθεί

απαραίτητο από τον πρόεδρο, ο οποίος τις συγκαλεί.

Διοικητικά, οργανώνεται σε διαφορετικές «Γενικές Διευθύνσεις» και υπηρεσίες, αρμόδιες για

συγκεκριμένους τομείς, καθεμία από τις οποίες διαθέτει έναν Γενικό Διευθυντή ως επικεφαλής, ο οποίος

δίνει αναφορά στον αρμόδιο επίτροπο. Οι Γενικές Διευθύνσεις συντάσσουν ουσιαστικά τις νομοθετικές

προτάσεις, διενεργώντας ευρείες διαβουλεύσεις και σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία των κρατών

μελών. Οι προτάσεις αυτές, περιλαμβάνονται στη συνέχεια στην ημερήσια διάταξη κάποιας συνεδρίασης

της Επιτροπής και υποβάλλονται προς ψηφοφορία. Η λήψη των αποφάσεων για την έγκριση μίας

πρότασης γίνεται κατόπιν ψηφοφορίας κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίασης ή με γραπτή διαδικασία, κατά

την οποία η πρόταση διανέμεται στους επιτρόπους, οι οποίοι με τη σειρά τους κοινοποιούν επιφυλάξεις

τους ή άλλες προτεινόμενες τροποποιήσεις. Προβλέπεται επίσης διαδικασία εξουσιοδότησης ενός η

περισσότερων μελών της Επιτροπής να λάβουν μία απόφαση, με δυνατότητα περαιτέρω εκχώρησης

αυτού του δικαιώματος σε Γενικούς Διευθυντές ή επικεφαλής υπηρεσιών της Επιτροπής.

ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

1. Βάλτερ Χάλσταϊν (1958-1967)

2. Ζαν Ρεΐ (1967-1970)

3. Φράνκο Μαρία Μαλφάτι (1970-1972)

4. Σίκο Μάνσχολτ (1972-1973)

5. Φρανσουά-Ξαβιέ Ορτολί (1973-1977)

6. Ρόι Τζένκινς (1977-1981)

7. Γκαστόν Θορν (1981-1985)

8. Ζακ Ντελόρ (1985-1995)

9. Ζακ Σαντέρ (1995- Μάρτιος 1999)

10. Μανουέλ Μαρίν (υπηρεσιακός, Μάρτιος 1999-Σεπτέμβριος 1999)

11. Ρομάνο Πρόντι (Σεπτέμβριος 1999-2004)

12. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (2004-)

Εικόνα 5:Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο

Ορισμός

Η Επιτροπή των Περιφερειών είναι ένα συμβουλευτικό σώμα που εκπροσωπεί τις τοπικές και περιφερειακές

αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ρόλος

Αποστολή της Επιτροπής των Περιφερειών (ΕτΠ) είναι να προβάλλει την τοπική και την περιφερειακή άποψη

σχετικά με την ευρωπαϊκή νομοθεσία μέσω της έκδοσης γνωμοδοτήσεων για προτάσεις της Επιτροπής.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο οφείλουν να ζητούν τη γνώμη της Επιτροπής των

Περιφερειών πριν από τη λήψη αποφάσεων της ΕΕ για ζητήματα που αφορούν άμεσα τις αρχές τοπικής ή

περιφερειακής αυτοδιοίκησης (π.χ. πολιτική απασχόλησης, περιβάλλον, εκπαίδευση ή δημόσια υγεία).

Μέλη

Η Επιτροπή των Περιφερειών έχει σήμερα 344 τακτικά μέλη (και άλλα τόσα αναπληρωματικά) και από τα 27

κράτη μέλη της ΕΕ.

Αν η ΕΕ επεκταθεί περαιτέρω, τα μέλη (και τα αναπληρωματικά) θα αυξηθούν το πολύ σε 350.

Τόσο τα τακτικά όσο και τα αναπληρωματικά μέλη διορίζονται για πέντε χρόνια από το Συμβούλιο βάσει

προτάσεων των κρατών μελών της ΕΕ. Κάθε κράτος μέλος επιλέγει τα μέλη του με τον δικό του τρόπο, αλλά όλες

οι αντιπροσωπείες αντικατοπτρίζουν την πολιτική, γεωγραφική και περιφερειακή/τοπική κατάσταση του

εκάστοτε κράτους.

Τα μέλη είναι εκλεγμένα μέλη ή σημαντικοί παράγοντες τοπικών ή περιφερειακών αρχών της περιοχής τους.

Δομή

Η ολομέλεια της ΕτΠ πραγματοποιεί πέντε συνεδριάσεις κάθε χρόνο για να καθορίσει το γενικό πλαίσιο της

πολιτικής που θα ακολουθήσει και να εγκρίνει γνωμοδοτήσεις.

Λειτουργούν οι παρακάτω έξι "επιτροπές" που εξετάζουν διαφορετικούς τομείς πολιτικής και προετοιμάζουν τις

γνωμοδοτήσεις που συζητώνται στις συνεδριάσεις της ολομέλειας:

*Επιτροπή εδαφικής συνοχής

*Επιτροπή οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής

*Επιτροπή εκπαίδευσης, νεολαίας και έρευνας

*Επιτροπή περιβάλλοντος, κλιματικής αλλαγής και ενέργειας

*Επιτροπή ιθαγένειας, διακυβέρνησης, θεσμικών και εξωτερικών υποθέσεων

*Επιτροπή φυσικών πόρων

Η επιτροπή εκδίδει επίσης αποφάσεις για μεμονωμένα θέματα πολιτικής.

Τέσσερις πολιτικές ομάδες εκπροσωπούνται στην ΕτΠ, οι οποίες αντιστοιχούν στις κύριες πολιτικές οικογένειες:

*Eυρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

*Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών

*Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη

*Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών - Ευρωπαϊκή Συμμαχία

Σημαντικότερος ρόλος με τη Συνθήκη της Λισαβόνας

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει τώρα να διαβουλεύεται με τις τοπικές

και περιφερειακές αρχές καθώς και με τις ενώσεις τους σε όλη την ΕΕ κατά το στάδιο που προηγείται της

νομοθετικής διαδικασίας. Η ΕτΠ, ως η φωνή των τοπικών και περιφερειακών αρχών, συμμετέχει άμεσα σ' αυτήν

τη διαδικασία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να πραγματοποιεί νέες διαβουλεύσεις με την ΕτΠ κάθε φορά που διατυπώνει

νομοθετική πρόταση η οποία αφορά έναν από τους πολλούς τομείς πολιτικής που έχουν άμεσες συνέπειες για

τις τοπικές και περιφερειακές αρχές.

Πηγές :

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%

BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE

Η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι Ιδρυτές της ΕΕ

Οι οραματιστές ηγέτες που ακολουθούν ενέπνευσαν τη δημιουργία της

Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ζούμε σήμερα. Χωρίς την ενεργητικότητα και

την κινητοποίησή τους, δεν θα κυριαρχούσε η ειρήνη και η σταθερότητα που

θεωρούμε δεδομένη στον κόσμο που ζούμε. Από αντιστασιακοί μέχρι

δικηγόροι, οι ιδρυτές της ΕΕ συνιστούσαν μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων

με κοινά ιδανικά: μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη. Πλέον των

ιδρυτών της ΕΕ που περιγράφονται παρακάτω, πολλοί άλλοι εργάστηκαν

άοκνα και ενέπνευσαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Η ενότητα αυτή για τους

ιδρυτές της ΕΕ είναι συνεπώς ένα έργο σε εξέλιξη.

Κόνραντ Αντενάουερ

Γιόζεφ Μπεχ

Γιόχαν Βίλεμ ΜπέγιενΓιόχαν

Ουίνστον Τσόρτσιλ

Αλτσίντε ντε Γκάσπερι

Βάλτερ Χάλσταϊν

Σίκο Μάνσχολτ

Ζαν Μοννέ

Ρομπέρ Σουμάν

Πωλ-Ανρί Σπάακ

Αλτιέρο Σπινέλλι

1945 - 1959

Μια ειρηνική Ευρώπη – η αρχή της συνεργασίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για να τεθεί τέλος στους συχνούς και

αιματηρούς πολέμους μεταξύ των γειτονικών χωρών που κατέληξαν στον Β΄

Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήδη από το 1950, με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα

και Χάλυβα αρχίζει η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών σε οικονομικό και

πολιτικό επίπεδο με στόχο τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Τα έξι ιδρυτικά

μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι

Κάτω Χώρες. Η δεκαετία του 1950 κυριαρχείται από τον Ψυχρό Πόλεμο

μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το 1956, τα σοβιετικά τανκς καταστέλλουν το

κύμα διαμαρτυρίας που ξέσπασε στην Ουγγαρία κατά του κομμουνιστικού

καθεστώτος, ενώ το επόμενο έτος, το 1957, η Σοβιετική Ένωση πρωτοστατεί

στον «αγώνα δρόμου του διαστήματος», εκτοξεύοντας τον πρώτο τεχνητό

διαστημικό δορυφόρο Σπούτνικ 1. Επίσης, το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης

ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), ή «Κοινή Αγορά».

1960 - 1969

Η «ανθηρή δεκαετία του ‘60» – μια περίοδος οικονομικής ανάπτυξης

Στη δεκαετία του ΄60, εμφανίζεται για πρώτη φορά μια πραγματική

«κουλτούρα των νέων». Μουσικά συγκροτήματα όπως οι Beatles

προσελκύουν, σε όλες τις εμφανίσεις τους, τεράστια πλήθη εφήβων

θαυμαστών και δίνουν έναυσμα σε μια πολιτιστική επανάσταση, διευρύνοντας

το χάσμα μεταξύ των γενεών. Το διάστημα αυτό είναι ευνοϊκό για την

οικονομία ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, της κατάργησης των δασμών στις

συναλλαγές μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Τα κράτη μέλη συμφωνούν,

επίσης, να ελέγχουν από κοινού την παραγωγή τροφίμων, ούτως ώστε να

υπάρχει επάρκεια τροφίμων για όλους – και σύντομα δημιουργείται ακόμη και

πλεόνασμα στη γεωργική παραγωγή. Ο Μάιος του 1968 γίνεται γνωστός για

τις φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι. Πολλές αλλαγές στην κοινωνία και στη

συμπεριφορά συνδέονται με την αποκαλούμενη «γενιά του ΄68».

1970 - 1979

Η Κοινότητα σε εξέλιξη– η πρώτη διεύρυνση

Η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο προσχωρούν στην Ευρωπαϊκή

Ένωση την 1η Ιανουαρίου 1973, αυξάνοντας τον αριθμό των κρατών μελών σε

εννέα. Ο σύντομος, αλλά βίαιος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, τον Οκτώβριο του

1973, είχε ως συνέπεια την ενεργειακή κρίση καθώς και σειρά οικονομικών

προβλημάτων για την Ευρώπη. Η ανατροπή του καθεστώτος του Σαλαζάρ

στην Πορτογαλία το 1974 και ο θάνατος του στρατηγού Φράνκο στην Ισπανία

το 1975, σηματοδοτούν την πτώση των τελευταίων ακροδεξιών δικτατοριών

στην Ευρώπη. Χάρη στην περιφερειακή πολιτική της ΕΕ, τεράστια ποσά

μεταφέρονται στις φτωχότερες περιφέρειες με στόχο τη δημιουργία θέσεων

απασχόλησης και την ανάπτυξη υποδομών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

αυξάνει την επιρροή του στις υποθέσεις της ΕΕ και, το 1979, όλοι οι πολίτες

μπορούν για πρώτη φορά να εκλέξουν απευθείας τα μέλη του.

1980 - 1989

Η μορφή της Ευρώπης αλλάζει – η πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Το πολωνικό συνδικάτο Αλληλεγγύη (Solidarność), με επικεφαλής τον Λεχ

Βαλέσα, γίνεται ευρέως γνωστό σε όλη την Ευρώπη και στον κόσμο ύστερα

από τις απεργίες στα ναυπηγεία της πόλης Γκντανσκ το καλοκαίρι του 1980.

Το 1981, η Ελλάδα γίνεται το δέκατο μέλος της ΕΕ, ενώ η Ισπανία και η

Πορτογαλία ακολουθούν πέντε χρόνια αργότερα. Το 1986 υπογράφεται η

Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, η οποία παρέχει τη βάση για ένα φιλόδοξο εξαετές

πρόγραμμα που αποσκοπεί στην εξάλειψη των εμποδίων στο ελεύθερο

εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό, η Ενιαία

Ευρωπαϊκή Πράξη οδηγεί στη δημιουργία της «Ενιαίας Αγοράς». Η πτώση του

Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, προκαλεί σοβαρή πολιτική

αναταραχή. Τα σύνορα μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας

ανοίγουν για πρώτη φορά σε διάστημα 28 ετών και σύντομα συντελείται η

επανένωση της χώρας.

1990 - 1999

Μια Ευρώπη χωρίς σύνορα

Με την κατάρρευση του κομμουνισμού στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη,

οι Ευρωπαίοι γίνονται στενότεροι γείτονες. Το 1993, η Ενιαία Αγορά

ολοκληρώνεται με την καθιέρωση των «τεσσάρων ελευθεριών»: της ελεύθερης

κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, προσώπων και κεφαλαίων. Στη δεκαετία

του ΄90 υπογράφονται, επίσης, δύο συνθήκες: το 1993, η συνθήκη του

Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή Ένωση και, το 1999, η συνθήκη του

Άμστερνταμ. Αρχίζει ο προβληματισμός για το πώς θα προστατευθεί το

περιβάλλον και, επίσης, για τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι μπορούν να

αναλάβουν κοινή δράση σε θέματα ασφάλειας και άμυνας. Το 1995, η ΕΕ

αποκτά τρία ακόμη νέα μέλη, την Αυστρία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Ένα

μικρό χωριό στο Λουξεμβούργο δίνει το όνομά του στις συμφωνίες του

Σένγκεν που επιτρέπουν σταδιακά στους Ευρωπαίους πολίτες να ταξιδεύουν

χωρίς να υποβάλλονται σε έλεγχο διαβατηρίων στα εσωτερικά σύνορα.

Εκατομμύρια νέων σπουδάζουν σε άλλες χώρες με την υποστήριξη της ΕΕ. Η

επικοινωνία διευκολύνεται δεδομένου ότι όλο και περισσότερα άτομα

αρχίζουν να χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα και το Διαδίκτυο.

2000 – 2009

Περαιτέρω εξελίξεις

Το ευρώ είναι το νέο νόμισμα πολλών Ευρωπαίων. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001,

ημέρα κατά την οποία αεροπειρατές έριξαν αεροπλάνα σε κτίρια της Νέας

Υόρκης και της Ουάσινγκτον, είναι πλέον συνώνυμη με τον «Πόλεμο κατά της

Τρομοκρατίας». Οι χώρες της ΕΕ αρχίζουν να συνεργάζονται στενότερα για

την καταπολέμηση του εγκλήματος. Η πολιτική διχοτόμηση μεταξύ της

Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης θεωρείται πως λήγει με την

προσχώρηση στην ΕΕ 10 νέων χωρών το 2004 και άλλων δύο χωρών το 2007.

Η χρηματοπιστωτική κρίση που πλήττει την παγκόσμια οικονομία τον

Σεπτέμβριο του 2008, οδηγεί σε στενότερη οικονομική συνεργασία μεταξύ των

χωρών της ΕΕ. Η Συνθήκη της Λισαβόνας κυρώνεται από όλες τις χώρες της

ΕΕ πριν τεθεί σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Η ΕΕ αποκτά σύγχρονους

θεσμούς και πιο αποτελεσματικές μεθόδους εργασίας.

2010 – μέχρι σήμερα

Μια δεκαετία ευκαιριών και προκλήσεων

Η νέα δεκαετία ξεκινά με μια σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά και με

την ελπίδα ότι οι επενδύσεις σε νέες, πράσινες, φιλικές προς το περιβάλλον

τεχνολογίες καθώς και η ευρωπαϊκή συνεργασία θα συμβάλουν στη διαρκή

ανάπτυξη και ευημερία.

Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν πάντα τόσο μεγάλη όσο είναι σήμερα. Όταν

ξεκίνησε η ευρωπαϊκή οικονομική συνεργασία το 1951, οι μόνες χώρες που

συμμετείχαν ήταν το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το

Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες.

Συν τω χρόνω, όλο και περισσότερες χώρες αποφάσισαν να προσχωρήσουν. Η

Ένωση απέκτησε το σημερινό της μέγεθος των 28 κρατών μελών με την

προσχώρηση της Κροατίας την 1η Ιουλίου 2013.

ΚΡΟΑΤΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2013

Πρωτεύουσα: Zάγκρεμπ

Συνολική έκταση: 56.594 km²

Πληθυσμός: 4.398.150

Νόμισμα: κούνα

Χώρος Σένγκεν: Η Κροατία αναμένεται να προσχωρήσει στον Χώρο του

Σένγκεν το 2015

ΑΥΣΤΡΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1995

Πρωτεύουσα: Βιέννη

Συνολική έκταση: 83.870 km²

Πληθυσμός: 8,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1995

ΒΈΛΓΙΟ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Βρυξέλλες

Συνολική έκταση: 30.528 km²

Πληθυσμός: 10,7 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1985

ΒΟΥΛΓΑΡΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2007

Πρωτεύουσα: Σόφια

Συνολική έκταση: 111.910 km²

Πληθυσμός: 7,6 εκατομμύρια

Νόμισμα: Λεβ (лв)

Χώρος Σένγκεν: Δεν είναι μέλος του Σένγκεν

ΓΑΛΛΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Παρίσι

Συνολική έκταση: 550.000 km²

Πληθυσμός: 64,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1985

ΓΕΡΜΑΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Βερολίνο

Συνολική έκταση: 356.854 km²

Πληθυσμός: 82 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1985

ΔΑΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1973

Πρωτεύουσα: Κοπεγχάγη

Συνολική έκταση: 43.094 km²

Πληθυσμός: 5,5 εκατομμύρια

Νόμισμα: δανική κορóνα (kr.)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν το 1996

ΤΣΕΧΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Πράγα

Συνολική έκταση: 78.866 km²

Πληθυσμός: 10,5 εκατομμύρια

Νόμισμα: τσεχική κορόνα (Kč)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΕΛΛΆΔΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1981

Πρωτεύουσα: Αθήνα

Συνολική έκταση: 131.957 km²

Πληθυσμός: 11,2 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2001 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1992

ΕΣΘΟΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Τάλιν

Συνολική έκταση: 45.000 km²

Πληθυσμός: 1,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2011 (€)Χώρος Σένγκεν: Μέλος του

Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΗΝΩΜΈΝΟ ΒΑΣΊΛΕΙΟ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1973

Πρωτεύουσα: Λονδίνο

Συνολική έκταση: 244.820 km²

Πληθυσμός: 61,7 εκατομμύρια

Νόμισμα: λίρα στερλίνα (£)

Χώρος Σένγκεν: Δεν είναι μέλος του Σένγκεν

ΙΡΛΑΝΔΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1973

Πρωτεύουσα: Δουβλίνο

Συνολική έκταση: 70.000 km²

Πληθυσμός: 4,5 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Δεν είναι μέλος του Σένγκεν

ΙΣΠΑΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1986

Πρωτεύουσα: Μαδρίτη

Συνολική έκταση: 504.782 km²

Πληθυσμός: 45,8 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1991

ΙΤΑΛΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Ρώμη

Συνολική έκταση: 301.263 km²

Πληθυσμός: 60 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1990

ΚΎΠΡΟΣ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Λευκωσία

Συνολική έκταση: 9.250 km²

Πληθυσμός: 0,8 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2008 (€)

Χώρος Σένγκεν: Δεν είναι μέλος του Σένγκεν

ΛΕΤΤΟΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Ρίγα

Συνολική έκταση: 65.000 km²

Πληθυσμός: 2,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: λατs (Ls)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΛΙΘΟΥΑΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Βίλνιους

Συνολική έκταση: 65.000 km²

Πληθυσμός: 3,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: λίτας (Lt)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΛΟΥΞΕΜΒΟΎΡΓΟ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Λουξεμβούργο

Συνολική έκταση: 2.586 km²

Πληθυσμός: 0,5 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1985

ΜΆΛΤΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Βαλέττα

Συνολική έκταση: 316 km²

Πληθυσμός: 0,4 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2008 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΚΆΤΩ ΧΏΡΕΣ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: Ιδρυτικό μέλος (1952)

Πρωτεύουσα: Άμστερνταμ

Συνολική έκταση: 41.526 km²

Πληθυσμός: 16,4 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1985

ΟΥΓΓΑΡΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Βουδαπέστη

Συνολική έκταση: 93.000 km²

Πληθυσμός: 10 εκατομμύρια

Νόμισμα: φιορίνι (Ft)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΠΟΛΩΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Βαρσοβία

Συνολική έκταση: 312.679 km²

Πληθυσμός: 38,1 εκατομμύρια

Νόμισμα: ζλότυ (zł)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΠΟΡΤΟΓΑΛΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1986

Πρωτεύουσα: Λισαβόνα

Συνολική έκταση: 92.072 km²

Πληθυσμός: 10,6 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1991

Περισσότερα για την Πορτογαλία

ΡΟΥΜΑΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2007

Πρωτεύουσα: Boυκουρέστι

Συνολική έκταση: 237.500 km²

Πληθυσμός: 21,5 εκατομμύρια

Νόμισμα: ρουμανικό λέι

Χώρος Σένγκεν: Δεν είναι μέλος του Σένγκεν

ΣΛΟΒΑΚΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Μπρατισλάβα

Συνολική έκταση: 48.845 km²

Πληθυσμός: 5,4 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2009 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΣΛΟΒΕΝΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 2004

Πρωτεύουσα: Λιουμπλιάνα

Συνολική έκταση: 20.273 km²

Πληθυσμός: 2 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 2007 (€)Χώρος Σένγκεν: Μέλος του

Χώρος Σένγκεν από το 2007

ΣΟΥΗΔΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1995

Πρωτεύουσα: Στοκχόλμη

Συνολική έκταση: 449.964 km²

Πληθυσμός: 9,2 εκατομμύρια

Νόμισμα: κορόνα (kr)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1996

ΦΙΝΛΑΝΔΊΑ

Έτος προσχώρησης στην ΕΕ: 1995

Πρωτεύουσα: Ελσίνκι

Συνολική έκταση: 338.000 km²

Πληθυσμός: 5,3 εκατομμύρια

Νόμισμα: Μέλος της ευρωζώνης από το 1999 (€)

Χώρος Σένγκεν: Μέλος του Χώρος Σένγκεν από το 1996

Χάρτης της ζώνης του ευρώ 1999 – 2014

Τα ακόλουθα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποιούν το

ευρώ:

Αυστρία

Βέλγιο

Γαλλία

Γερμανία

Ελλάδα

Εσθονία

Ιρλανδία

Ισπανία

Ιταλία

Κύπρος

Λεττονία - από την 1.1.2014

Λουξεμβούργο

Μάλτα

Ολλανδία

Πορτογαλία

Σλοβακία

Σλοβενία

Φινλανδία

Τα ακόλουθα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν

χρησιμοποιούν το ευρώ:

Βουλγαρία, Δανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Κροατία, Λιθουανία,

Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Σουηδία και Τσεχία.

Eurogroup

Το Eurogroup είναι η συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης , δηλαδή τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής

Ένωσης (ΕΕ) που έχουν υιοθετήσει το ευρώ ως επίσημο τους νόμισμα . Ασκεί πολιτικό έλεγχο επί των πτυχών νόμισμα και

των συναφών της νομισματικής ένωσης της ΕΕ , όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης . Σημερινός πρόεδρος της

είναι ολλανδικά υπουργός Οικονομικών Jeroen Dijsselbloem .

Οι υπουργοί ανταποκρίνονται στην κάμερα μια ημέρα πριν από τη συνεδρίαση της Οικονομικής και Δημοσιονομικών

Υποθέσεων (Ecofin) του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Επικοινωνούν τους αποφάσεις μέσω Τύπο και τον

απελευθερώνει. Αυτή η ομάδα έχει σχέση με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μόνο ευρωομάδας ψηφοφορία Πολιτείες

σε θέματα που αφορούν στο ευρώ το Ecofin) και επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας

Ιστορία

Η Ευρωομάδα, παλαιότερα γνωστή ως η Euro-X και Euro-XI σε σχέση με τον αριθμό των μελών που υιοθετούν το ευρώ,

συστάθηκε κατόπιν αιτήματος της Γαλλίας ως πολιτικής συντονισμού και φόρουμ διαβούλευσης για θέματα της ευρωζώνης. [1]

του Δεκεμβρίου 1997 Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε τη δημιουργία του και η πρώτη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 4

Ιουνίου 1998 στο Chateau de Senningen στο Λουξεμβούργο. [2]

Κατ 'αρχάς, ο πρόεδρος του Eurogroup αντικατοπτρίζεται εκείνη της εκ περιτροπής προεδρίας του Συμβουλίου , εκτός εάν η

Προεδρία του Συμβουλίου πραγματοποιήθηκε από μη χώρα της ευρωζώνης, στην οποία περίπτωση η προεδρία

πραγματοποιήθηκε από την επόμενη χώρα της ευρωζώνης που θα ασκεί την Προεδρία του Συμβουλίου. [2]

Το 2004, οι

υπουργοί αποφάσισαν να εκλέξει πρόεδρο (βλέπε "Πρόεδρος" παρακάτω για λεπτομέρειες) και το 2008, η ομάδα

πραγματοποίησε μια σύνοδο κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, και όχι υπουργοί Οικονομικών, για πρώτη

φορά. [3]

Αυτό έγινε γνωστό ως Euro σύνοδο κορυφής και είχε τακτικές συναντήσεις κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής

κρίσης. Τον Μάρτιο του 2013, το Eurogroup μαζί με το ΔΝΤ ανέπτυξε τους όρους για την επιβολή της εισφοράς τράπεζας

όλων των τραπεζικών λογαριασμών στην Κύπρος. Η διαπραγμάτευση, η οποία ξεκίνησε ως προϋπόθεση για ένα δάνειο € 10

δισεκατομμύρια για τη διάσωση 2 Κύπρος τράπεζες, οδήγησε σε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες εξελίξεις στον τραπεζικό

τομέα κατά τα τελευταία εκατό χρόνια, τη δήμευση της κυβέρνησης των καταθετών περιουσιακών στοιχείων, χωρίς

προειδοποίηση ή τη δυνατότητα να δημοκρατικά εξετάσει και να περάσει νομοθεσία για την υποστήριξη της δήμευσης. Η

Ευρωομάδα φαίνεται να έχουν αναλάβει επίσημη ιδιότητά της ως λειτουργίας της μονάδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από την αρχή της νομισματικής ένωσης, ο ρόλος της έχει αυξηθεί σε σχέση με την οικονομική διακυβέρνηση του ευρώ. Το

γεγονός ότι η ομάδα συνεδριάζει λίγο πριν από τη σύνοδο του Συμβουλίου Ecofin σημαίνει ότι μπορεί να προ-συμφωνία για

τις αποφάσεις όλων Ecofin για Ευρωζώνης υποθέσεις. [4]

Το 2009, η Συνθήκη της Λισσαβώνας επισημοποίησε την ομάδα και

τον πρόεδρό του.

Πρόεδρος

Ο σημερινός πρόεδρος της ομάδας, που ονομάστηκε κ. Euro [1],

ή ο πρόεδρος της ευρωζώνης, [5]

είναι Jeroen Dijsselbloem

(σημερινό υπουργό Οικονομικών των Κάτω Χωρών ).

Τον Σεπτέμβριο του 2004, το Eurogroup αποφάσισε ότι θα πρέπει να έχει ένα ημι-μόνιμο Πρόεδρο που θα διορίζεται για μια

περίοδο δύο ετών. Ο υπουργός Οικονομικών και στη συνέχεια ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker

διορίστηκε πρώτος πρόεδρος του Eurogroup, την εντολή από την 1η Ιανουαρίου 2005 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2006 και είχε

διοριστεί εκ νέου για μια δεύτερη θητεία το Σεπτέμβριο του 2006. [6]

Βάσει της Λισαβόνας Συνθήκης, το σύστημα αυτό

επισημοποιήθηκε (βλέπε «νομική βάση» παρακάτω) και Juncker επιβεβαιώθηκε για έναν άλλο όρο. [7]

Η Προεδρία έχει βοηθήσει την ενίσχυση της ομάδας, όπως πριν από τον διορισμό Γιούνκερ το Eurogroup ήταν μόνο «τυχαία»

παρίσταται στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου . Από τη δημιουργία της Προεδρίας, ο Πρόεδρος του

Κοινοβουλίου συμμετέχει Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής κάθε έξι μήνες. [4]

Μετά τον επαναδιορισμό του ως πρόεδρος του Eurogroup τον Ιανουάριο του 2010, ο Γιούνκερ τόνισε την ανάγκη να αυξηθεί

το πεδίο των δραστηριοτήτων της Ευρωομάδας. Ειδικότερα, όσον αφορά το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και την

εκπροσώπηση. Juncker πρότεινε τη δημιουργία μιας μικρής γραμματείας για την ομάδα τεσσάρων έως πέντε δημοσίους

υπαλλήλους για την προετοιμασία των συνεδριάσεων. Ωστόσο, παρόλο που η Γαλλία και η Ισπανία υποστηρίζουν τέτοια

σχέδια, η Γερμανία ανησυχεί ότι η ενίσχυση της ομάδας θα μπορούσε να υπονομεύσει την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής

Κεντρικής Τράπεζας . [8]

Τον Ιούνιο του 2012, η εσθονική υπουργός Jürgen Ligi είχε θεωρηθεί ως πιθανός διάδοχος για τον κ. Juncker. [9]

Από τον

Ιανουάριο του 2013, η Juncker άφησε να εννοηθεί ότι ο πιθανός διάδοχός του θα είναι Jeroen Dijsselbloem , [10],

ο οποίος

διορίστηκε δεύτερος πρόεδρος της Eurogroup στις 21 Ιανουαρίου 2013. [11]

Μέλη

Eurogroup μέλη από τον Ιούλιο του 2013. [12]

Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ , Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων και

Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Eurogroup, επίσης, παρίστανται στις συνεδριάσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μέλη της ΕΕ

που δεν επιλέξουν να συμμετάσχουν στη ζώνη του ευρώ (Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Δανία,

κλπ.) έχουν αποκλειστεί από το καθεστώς του παρατηρητή. Η συμμετοχή είναι πολύ ρευστό. Για παράδειγμα, το ΔΝΤ

προσωπικό όπως Christine Lagarde μερικές φορές επιτρέπεται να παρευρίσκονται στις συνεδριάσεις-βλέπε δήλωση Lagarde

20130316 . Αυτό που παραμένει άγνωστο για αυτό το πολύ ad-hoc ομάδας είναι αν θα επιτρέψουν στους παρατηρητές να

μιλούν ή ομιλίας από τους παρατηρητές απαγορεύεται.

Μέλος Εκπροσωπώντας Πολιτικό κόμμα Μέλος από

Jeroen

Του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού

Κόμματος

5 Ιανουαρίου του

2012

Μέλος Εκπροσωπώντας Πολιτικό κόμμα Μέλος από

Dijsselbloem Πρόεδρος Εθνική: Εργατικό Κόμμα Πρόεδρος από το 21

του Ιαν. του 2013

Maria Fekter Αυστρία

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

: Εθνικό Αυστριακού Λαϊκού

Κόμματος

21 Απρ 2011

Koen Geens Βέλγιο

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Εθνική: Χριστιανοδημοκρατών

και της Φλάνδρας

5, Μαρ 2013

Χάρης Γεωργιάδης Κύπρος

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Εθνική: Δημοκρατικός

Συναγερμός

28 Φεβρουαρίου,

2013

Jürgen Ligi Εσθονία

Συμμαχία Φιλελευθέρων και

Δημοκρατών για την Ευρώπη

Party

Εθνική: Μεταρρυθμιστικό

Κόμμα

τρίτης Ιουλίου 2009

Jutta Urpilainen Φινλανδία

Του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού

Κόμματος

Εθνική: Σοσιαλδημοκρατικό

Κόμμα

22 Ιουν 2011

Pierre Moscovici Γαλλία

Του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού

Κόμματος

Εθνική: Σοσιαλιστικό Κόμμα

16η Μαΐου του

2012

Wolfgang Schäuble Γερμανία

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Εθνική: Χριστιανοδημοκρατική

Ένωση

28 του Οκτώβρη,

2009

Γιάννης

Στουρνάρας Ελλάδα

Ανεξάρτητος

Εθνική: προτείνεται από τη Νέα

Δημοκρατία (EPP)

5 Ιουλ 2012

Michael Noonan Ιρλανδία Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Εθνική: Fine Gael 9 Μαρτίου 2011

Fabrizio

Saccomanni Ιταλία

Ανεξάρτητος

Εθνική: προτείνει Δημοκρατικό

Κόμμα (PES)

28 Απριλίου του

2013

Luc Frieden Λουξεμβούργο

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

: Εθνικό Κόμμα Χριστιανική

Κοινωνική Λαϊκού Κόμματος

23 Ιούλ του 2009

Edward Scicluna Μάλτα

Του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού

Κόμματος

Εθνική: Εργατικό Κόμμα

13 Μάρ του 2013

Μέλος Εκπροσωπώντας Πολιτικό κόμμα Μέλος από

Frans Weekers Ολλανδία

Συμμαχία Φιλελευθέρων και

Δημοκρατών για την Ευρώπη

Party

Εθνική: Λαϊκό Κόμμα για την

Ελευθερία και τη Δημοκρατία

21 Ιαν. 2013

Αναπληρωτής

Dijsselbloem

Maria Luís

Albuquerque Πορτογαλία

Ανεξάρτητος

Εθνική: προτείνει

Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος

(EPP)

1 Ιούλ 2013

Peter Καζιμίρ Σλοβακία

Του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού

Κόμματος

Εθνική: Σκηνοθεσία-

Σοσιαλδημοκρατία

4, Απρ. 2012

Uroš Čufer Σλοβενία Κανένας

Εθνική: Θετική Σλοβενία 20 Μαρ 2013

de Guindos Luis Ισπανία Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Εθνική: Λαϊκό Κόμμα 22, Δεκ, 2011

Νομική βάση

Πριν από τη Συνθήκη της Λισαβόνας , η Ευρωομάδα είχε καμία νομική βάση. Αυτό είχε κάποια πλεονεκτήματα, όπως,

επειδή δεν ήταν ένας σχηματισμός του Συμβουλίου, είναι μικρότερο και πιο ανεπίσημο αποτέλεσμα μια πιο εποικοδομητική

και εμπιστευτικές συζητήσεις από την πλήρη Συμβούλιο Ecofin. Σημαίνει, επίσης, ότι δεν έχει τη συνήθη εκ περιτροπής

εξάμηνη προεδρία σημαίνει το έργο της έχει εκσυγχρονιστεί και να ενισχυθεί έναντι των άλλων θεσμικών οργάνων. [4]

Μια τυπική νομική βάση που χορηγήθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας, όταν τέθηκε σε ισχύ

την 1η Δεκεμβρίου 2009. το Πρωτόκολλο 14 της Συνθήκης καθορίζει μόνο δύο άρθρα που θα διέπει την ομάδα?

Άρθρο 1: Οι Υπουργοί των κρατών μελών με νόμισμα το ευρώ πραγματοποιούν άτυπες συναντήσεις μεταξύ τους. Οι

συναντήσεις αυτές λαμβάνουν χώρα, όταν είναι απαραίτητο, για να συζητήσουν θέματα που σχετίζονται με τις συγκεκριμένες

ευθύνες που μοιράζονται όσον αφορά το ενιαίο νόμισμα. Η Επιτροπή συμμετέχει στις συναντήσεις αυτές. Η Ευρωπαϊκή

Κεντρική Τράπεζα καλείται να συμμετέχει σε αυτές τις συναντήσεις, οι οποίες προετοιμάζονται από τους αντιπροσώπους των

υπουργών οικονομικών των κρατών μελών των οποίων το νόμισμα είναι το ευρώ και της Επιτροπής.

Άρθρο 2: Οι Υπουργοί των κρατών μελών με νόμισμα το ευρώ εκλέγουν πρόεδρο για δυόμισι έτη, με την πλειοψηφία των εν

λόγω κρατών μελών.

-Πρωτόκολλο 14 των Ενοποιημένων Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως τροποποιήθηκε από τη Συνθήκη της

Λισαβόνας) [13]

Επιπλέον, η συνθήκη τροποποιήθηκε από το Συμβούλιο των κανόνων της ΕΕ, έτσι ώστε όταν η πλήρης Ecofin ψηφοφορίες

του Συμβουλίου σχετικά με θέματα που αφορούν μόνο την ευρωζώνη, μόνο εκείνα τα κράτη που χρησιμοποιούν το ευρώ (οι

χώρες της Ευρωομάδας) το δικαίωμα να ψηφίσουν για αυτό. [14]

Εκπροσώπηση

Στις 15 Απριλίου 2008 στις Βρυξέλλες, Γιούνκερ υποστήριξε ότι η ευρωζώνη πρέπει να εκπροσωπείται στο Διεθνές

Νομισματικό Ταμείο ως μία ομάδα, όχι για κάθε κράτος μέλος χωριστά: «Είναι παράλογο για τις 15 χώρες να μην συμφωνούν

να έχουν μια ενιαία εκπροσώπηση στο ΔΝΤ . Μας κάνει να φαίνονται απολύτως γελοίο. Είμαστε θεωρούνται buffoons στη

διεθνή σκηνή ». [15]

Ωστόσο, ο Επίτροπος Οικονομικών Χοακίν Αλμούνια , ανέφερε ότι πριν δεν υπάρχει κοινή εκπροσώπηση,

μια κοινή πολιτική ατζέντα θα πρέπει να συμφωνηθεί. [15]

Τον Ιανουάριο του 2010 Juncker ανέφερε ότι η Επιτροπή πρόκειται

να προτείνει ότι η ομάδα γίνει μέλος του G20 . [8]

Οικονομική κυβέρνηση

Περισσότερες πληροφορίες: διατάξεις Bailout Ευρωζώνη #

Το 2008, υπό το πρίσμα της οικονομικής κρίσης του 2008 , ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί (μιλώντας στο Ευρωπαϊκό

Κοινοβούλιο , όπως ο απερχόμενος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ) ονομάζεται το Eurogroup για να αντικατασταθεί

από μια «σαφώς οικονομική κυβέρνηση» για την ευρωζώνη, δηλώνοντας ότι δεν ήταν δυνατό για την ευρωζώνη να

συνεχίσουμε χωρίς αυτό. Η ευρωζώνη οικονομικής κυβέρνησης θα συζητήσουν θέματα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική

Τράπεζα, η οποία θα παραμείνει ανεξάρτητο. [16]

Αυτή η κυβέρνηση θα έρθει με τη μορφή της τακτικής συνεδρίασης της ευρωζώνης αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων

(παρόμοιο με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ) και όχι απλώς τους υπουργούς οικονομικών που συμβαίνει με το σημερινό

Eurogroup. Ο Σαρκοζί δήλωσε ότι «μόνον οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων έχουν την απαραίτητη δημοκρατική

νομιμοποίηση» για το ρόλο. Η ιδέα αυτή βασίζεται στην συνάντηση των ηγετών της ευρωζώνης για το 2008 που

συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν σε μία συντονισμένη απάντηση της ευρωζώνης στην κρίση του τραπεζικού συστήματος. [3]

Αυτό είναι σε αντίθεση με πρώιμο πρόταση από την πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Guy Verhofstadt ο οποίος είδε την

Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε μια νέα οικονομική κυβέρνηση, κάτι που θα είναι αντίθετη από τις

λιγότερο ενοποιητικές κράτη. [1]

την πρόταση Σαρκοζί αντιτάχθηκε από Eurogroup πρόεδρος Jean-Claude Juncker που δεν

πιστεύουν την Ευρώπη ήταν ώριμος για ένα τόσο μεγάλο βήμα κατά το χρόνο [1]

και της αντιπολίτευσης από τη Γερμανία

σκότωσε την πρόταση. [3]

[17]

Μέρκελ ενέκρινε την ιδέα μιας οικονομικής κυβέρνησης, αλλά και για το σύνολο της ΕΕ, όχι

μόνο η ευρωζώνη, όπως αυτό θα μπορούσε να διχάσει την ΕΕ και θα υποβάθμιζε εκτός ευρωζώνης κράτη μέλη στη δεύτερη

κατηγορία. [17]

Το 2011 του κράτος της διεύθυνσης της Ένωσης , ο Πρόεδρος της Επιτροπής José Manuel Barroso αντίθεση με το γαλλο-

γερμανικό σχέδιο διακυβερνητικής, δηλώνοντας ότι τα κοινοτικά θεσμικά όργανα θα πρέπει να εκπληρώσει αυτό το ρόλο.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

ΑΡΘΡΟ 1: ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Πρέπει να είναι σεβαστή και να

προστατεύεται.

ΑΡΘΡΟ 2: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

1. Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή.

2.Κανείς δεν μπορεί να καταδικασθεί στην ποινή του θανάτου ούτε να εκτελεσθεί.

ΑΡΘΡΟ 3: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη σωματική και διανοητική του ακεραιότητα.

2.Στο πεδίο της ιατρικής και της βιολογίας πρέπει να τηρούνται τα εξής:

α)η ελεύθερη και εν επιγνώσει συναίνεση του ενδιαφερομένου, σύμφωνα με τις

λεπτομερέστερες διατάξεις που ορίζονται από τον νόμο

β)η απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, ιδίως όσων αποσκοπούν στην επιλογή

των προσώπων

γ)η απαγόρευση της μετατροπής του ανθρώπινου σώματος και των μερών του

καθαυτών σε πηγή κέρδους

δ)η απαγόρευση του αναπαραγωγικού κλωνισμού των ανθρωπίνων όντων

ΑΡΘΡΟ 4: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ή

ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ή ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ.

Κανείς δεν μπορεί να υποβληθεί σε βασανιστήρια ούτε σε απάνθρωπες ή

εξευτελιστικές ποινές ή μεταχείριση.

ΑΡΘΡΟ 5: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ

ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

1.Κανείς δεν μπορεί να κρατηθεί σε δουλεία ούτε σε ειλωτεία.

2.Κανείς δεν μπορεί να υποβληθεί σε αναγκαστική ή υποχρεωτική εργασία.

3.Απαγορεύεται η εμπορία των ανθρωπίνων όντων.

ΑΡΘΡΟ 6: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια.

ΑΡΘΡΟ 7: ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ.

Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής

του, της κατοικίας του και των επικοινωνιών του.

ΑΡΘΡΟ 8: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού

χαρακτήρα που το αφορούν.

2. Η επεξεργασία αυτών των δεδομένων πρέπει να γίνεται νομίμως, για

καθορισμένους σκοπούς και με βάση τη συγκατάθεση του ενδιαφερόμενου ή για

άλλους θεμιτούς λόγους που προβλέπονται από το νόμο. Κάθε πρόσωπο έχει

δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα συλλεγέντα δεδομένα που το αφορούν και να

επιτυγχάνει τη διόρθωσή τους.

3. Ο σεβασμός των κανόνων αυτών υπόκειται στον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής.

ΑΡΘΡΟ 9: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΙΔΡΥΣΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.

Το δικαίωμα γάμου και το δικαίωμα ίδρυσης οικογένειας διασφαλίζονται σύμφωνα

με τις εθνικές νομοθεσίες που διέπουν την άσκησή τους.

ΑΡΘΡΟ 10: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.

Το δικαίωμα αυτό συνεπάγεται την ελευθερία μεταβολής θρησκεύματος ή

πεποιθήσεων καθώς και την ελευθερία εκδήλωσης του θρησκεύματος ή των

πεποιθήσεών του, ατομικά ή συλλογικά, δημοσία ή κατ΄ ιδίαν, με τη λατρεία, την

εκπαίδευση, την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων και τις τελετές.

2. Το δικαίωμα αντίρρησης συνειδήσεως αναγνωρίζεται σύμφωνα με τις εθνικές

νομοθεσίες που διέπουν την άσκησή του.

ΑΡΘΡΟ 11: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό

περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης

πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως

συνόρων..

2. Η ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η πολυφωνία τους είναι

σεβαστές.

ΑΡΘΡΟ 12: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΖΕΣΘΑΙ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην

ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι σε όλα τα επίπεδα, ιδίως στον πολιτικό και τον

συνδικαλιστικό τομέα καθώς και στους τομείς που αναφέρονται στον πολίτη, πράγμα

που συνεπάγεται το δικαίωμα κάθε προσώπου να ιδρύει με άλλους συνδικαλιστικές

ενώσεις και να προσχωρεί σε αυτές για την υπεράσπιση των συμφερόντων του.

2. Τα πολιτικά κόμματα, στο επίπεδο της Ένωσης, συμβάλλουν στην έκφραση της

πολιτικής βούλησης των πολιτών της Ένωσης.

ΑΡΘΡΟ 13: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ.

Η τέχνη και η επιστημονική έρευνα είναι ελεύθερες. Η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι

σεβαστή.

ΑΡΘΡΟ 14: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση στην

επαγγελματική και συνεχή κατάρτιση.

2. Το δικαίωμα αυτί περιλαμβάνει την ευχέρεια δωρεάν παρακολούθησης της

υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

3. Η ελευθερία ίδρυσης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με σεβασμό των δημοκρατικών

αρχών καθώς και το δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και τη

μόρφωση των τέκνων τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές και

παιδαγωγικές πεποιθήσεις τους γίνονται σεβαστά σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες

που διέπουν την άσκησή τους.

ΑΡΘΡΟ 15: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣ

ΕΡΓΑΣΙΑ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να εργάζεται και να ασκεί το επάγγελμα το οποίο

επιλέγει ή αποδέχεται ελεύθερα.

2. Κάθε πολίτης της Ένωσης είναι ελεύθερος να αναζητά απασχόληση, να εργάζεται,

να εγκαθίσταται ή να παρέχει υπηρεσίες σε κάθε κράτος μέλος.

3. Οι υπήκοοι τρίτων χωρών που έχουν άδεια να εργάζονται στο έδαφος των κρατών

μελών δικαιούνται συνθηκών εργασίας αντίστοιχων με εκείνες που απολαύουν οι

πολίτες της Ένωσης.

ΑΡΘΡΟ 16: ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Η επιχειρηματική ελευθερία αναγνωρίζεται σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης και

τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές.

ΑΡΘΡΟ 17: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.

1.Κάθε πρόσωπο δικαιούται να είναι κύριος των νομίμων κτηθέντων αγαθών του, να

τα χρησιμοποιεί, να τα διαθέτει και να τα κληροδοτεί. Κανείς δεν μπορεί να

στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνον για λόγους δημόσιας ωφέλειας, στις

περιπτώσεις και υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στον νόμο και έναντι

δίκαιης και έγκαιρης αποζημίωσης για την απώλειά της. Η χρήση των αγαθών

μπορεί να υπόκειται σε περιορισμούς από τον νόμο, εφόσον αυτό είναι αναγκαίο προς

το γενικό συμφέρον.

2. Η διανοητική ιδιοκτησία προστατεύεται.

ΑΡΘΡΟ 18: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΣΥΛΟΥ.

Το δικαίωμα ασύλου διασφαλίζεται τηρουμένων των κανόνων της Σύμβασης της

Γενεύης της 28ης

Ιουλίου 1951 και του Πρωτοκόλλου της 31 Ιανουαρίου 1967 περί

του καθεστώτος των προσφύγων και σύμφωνα με την συνθήκη για την Ευρωπαϊκή

Ένωση και στ συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εφεξής

οριζόμενες ως «οι Συνθήκες»).

ΑΡΘΡΟ 19: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ, ΑΠΕΛΑΣΗΣ

ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΗΣ.

1. Απαγορεύονται οι ομαδικές απελάσεις.

2. Κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί, να απελαθεί ή να εκδοθεί προς κράτος όπου

διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να του επιβληθεί η ποινή του θανάτου ή σε βασανιστήρια ή

άλλη απάνθρωπη ή εξευτελιστική ποινή ή μεταχείριση.

ΑΡΘΡΟ 20: ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι έναντι του νόμου.

ΑΡΘΡΟ 21: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ.

1.Απαγορεύται κάθε διάκριση ιδίως λόγου και φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής

καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας,

θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας

μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου

προσανατολισμού.

ΑΡΘΡΟ 22: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ.

Η Ένωση σέβεται την πολιτιστική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία.

ΑΡΘΡΟ 23: ΙΣΟΤΗΤΑ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.

Η ισότητα ανδρών και γυναικών πρέπει να εξασφαλίζεται σε όλους τους τομείς,

μεταξύ άλλων στην απασχόληση, την εργασία και τις αποδοχές.

Η αρχή της ισότητας δεν αποκλείει τη διατήρηση ή την θέσπιση μέτρων που

προβλέπουν ειδικά πλεονεκτήματα υπέρ του υποεκπροσωπούμενου φύλου.

ΑΡΘΡΟ 24: ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.

1.Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην προστασία και τη φροντίδα που απαιτούνται για

την καλή διαβίωσή τους. Τα παιδιά μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους.

Η γνώμη τους σχετικά με ζητήματα που τα αφορούν λαμβάνεται υπόψη σε

συνάρτηση με την ηλικία και την ωριμότητά τους.

2.Σε όλες τις πράξεις που αφορούν τα παιδιά, είτε επιχειρούνται από δημόσιες αρχές

είτε από ιδιωτικούς οργανισμούς, πρωταρχική σημασία πρέπει να δίνεται στο

υπέρτατο συμφέρον του παιδιού.

ΑΡΘΡΟ 25: ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ.

Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των ηλικιωμένων προσώπων να

διάγουν μια αξιοπρεπή και ανεξάρτητη ζωή και να συμμετέχουν στον κοινωνικό και

πολιτιστικό βίο.

ΑΡΘΡΟ 26: ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ.

Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των ατόμων με ειδικές ανάγκες να

επωφελούνται μέτρων που θα τους εξασφαλίζουν την αυτονομία, την κοινωνική και

επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή στον κοινοτικό βίο.

ΑΡΘΡΟ 27: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ

ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ.

Εξασφαλίζεται στους εργαζομένους ή τους εκπροσώπους τους, στα ενδεδειγμένα

επίπεδα, εγκαίρως ενημέρωση και διαβούλευση, στις περιπτώσεις και υπό τις

προϋποθέσεις που προβλέπονται από το κοινοτικό δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες

και πρακτικές.

ΑΡΘΡΟ 28: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ.

Οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, ή οι αντίστοιχες οργανώσεις τους, έχουν, σύμφωνα

με το κοινοτικό δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές, δικαίωμα να

διαπραγματεύονται και να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις στα ενδεδειγμένα

επίπεδα, καθώς και να προσφεύγουν, σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων, σε

συλλογικές δράσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους,

συμπεριλαμβανομένης της απεργίας.

ΑΡΘΡΟ 29: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ

ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα πρόσβασης σε δωρεάν υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας.

ΑΡΘΡΟ 30: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ.

Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα προστασίας έναντι κάθε αδικαιολόγητης απόλυσης,

σύμφωνα μα το κοινοτικό δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές.

ΑΡΘΡΟ 31: ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

1.Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα σε υγιεινές, ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες

εργασίας.

2.Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα σε ένα όριο μέγιστης διάρκειας εργασίας, σε

ημερήσιες και εβδομαδιαίες περιόδους ανάπαυσης, καθώς και σε ετήσια περίοδο

αμειβόμενων διακοπών.

ΑΡΘΡΟ 32: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.

Η εργασία των παιδιών απαγορεύεται. Η ελάχιστη ηλικία για την ανάληψη εργασίας

δεν μπορεί να είναι μικρότερη από την ηλικία κατά την οποία λήγει η υποχρεωτική

σχολική φοίτηση, υπό την επιφύλαξη ευνοϊκότερων κανόνων για τους νέους και

εξαίρεση περιορισμένων παρεκκλίσεων.

Οι νέοι που εργάζονται πρέπει να απολαύουν συνθηκών εργασίας προσαρμοσμένων

στην ηλικία τους και να προστατεύονται από την οικονομική εκμετάλλευση ή από

οποιαδήποτε εργασία που θα μπορούσε να βλάψει την ασφάλειά τους, την υγεία τους,

τη σωματική, πνευματική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή τους ή να θέσει σε κίνδυνο

την εκπαίδευσή τους.

ΑΡΘΡΟ 33: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

1. Εξασφαλίζεται η νομική, οικονομική και κοινωνική προστασία της οικογένειας.

2. Κάθε πρόσωπο, προκειμένου να μπορεί να συνδυάζει την οικογενειακή με την

επαγγελματική ζωή του, έχει δικαίωμα προστασίας από την απόλυση για λόγους που

συνδέονται με τη μητρότητα, καθώς και δικαίωμα αμειβόμενης άδειας μητρότητας

και γονικής άδειας μετά την γέννηση ή την υιοθεσία παιδιού.

ΑΡΘΡΟ 34: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΡΩΓΗ.

1. Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα πρόσβασης στις παροχές

κοινωνικής ασφάλισης και στις κοινωνικές υπηρεσίες που εξασφαλίζουν προστασία

σε περιπτώσεις όπως η μητρότητα, η ασθένεια, το εργατικό ατύχημα, η εξάρτηση ή

το γήρας, καθώς και σε περίπτωση απώλειας της απασχόλησης, σύμφωνα με τους

κανόνες που ορίζονται στο δίκαιο της Ένωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και

πρακτικές.

2. Κάθε πρόσωπο που διαμένει και διακινείται νομίμως εντός της Ένωσης έχει

δικαίωμα στις παροχές κοινωνικής ασφάλισης και στα κοινωνικά πλεονεκτήματα,

σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές.

3.Η Ένωση, προκειμένου να καταπολεμηθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η

φτώχεια, αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα κοινωνικής αρωγής και στεγαστικής

βοήθειας προς εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης σε όλους όσους δεν διαθέτουν

επαρκείς πόρους, σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζονται στο δίκαιο της Ένωσης

και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές.

ΑΡΘΡΟ 35: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.

Κάθε πρόσωπο δικαιούται να έχει πρόσβαση στην πρόληψη σε θέματα υγείας και να

απολαύει ιατρικής περίθαλψης, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στις

εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές. Κατά τον καθορισμό και την εφαρμογή όλων των

πολιτικών δράσεων της Ένωσης, εξασφαλίζεται υψηλό επίπεδο προστασίας της

υγείας του ανθρώπου.

ΑΡΘΡΟ 36: ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ.

Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται την πρόσβαση στις υπηρεσίες γενικού

οικονομικού ενδιαφέροντος, όπως αυτό προβλέπεται στις εθνικές νομοθεσίες και

πρακτικές, σύμφωνα με τις Συνθήκες, προκειμένου να προαχθεί κοινωνική και

εδαφική συνοχή της Ένωσης.

ΑΡΘΡΟ 37: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ.

Το υψηλό επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος και η βελτίωση της ποιότητάς του

πρέπει να ενσωματώνονται στις πολιτικές της Ένωσης και να διασφαλίζονται

σύμφωνα με την αρχή της αειφόρου ανάπτυξης.

ΑΡΘΡΟ 38: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ.

Οι πολιτικές της Ένωσης διασφαλίζουν υψηλό επίπεδο προστασίας του καταναλωτή.

ΑΡΘΡΟ 39: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ.

1. Κάθε πολίτης της Ένωσης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις

εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο κράτος μέλος κατοικίας του, υπό τους

ίδιους όρους με τους υπηκόους του εν λόγω κράτους.

2. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκλέγονται με άμεση και καθολική,

ελεύθερη και μυστική ψηφοφορία.

ΑΡΘΡΟ 40: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ ΣΤΙΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.

Κάθε πολίτης της Ένωσης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις

δημοτικές και κοινοτικές εκλογές στο κράτος μέλος κατοικίας του, υπό τους ίδιους

όρους με τους υπηκόους του εν λόγω κράτους.

ΑΡΘΡΟ 41: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΧΡΗΣΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αμερόληπτη, δίκαιη και εντός ευλόγου

προθεσμίας εξέταση των υποθέσεών του από τα θεσμικά και λοιπά όργανα και τους

οργανισμούς της Ένωσης.

2. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει ιδίως:

α) το δικαίωμα κάθε προσώπου σε προηγούμενη ακρόαση πριν να ληφθεί ατομικό

μέτρο εις βάρος του.

β) το δικαίωμα κάθε προσώπου να έχει πρόσβαση στο φάκελό του, τηρουμένων των

νομίμων συμφερόντων της εμπιστευτικότητας και του επαγγελματικού και

επιχειρηματικού απορρήτου.

γ) την υποχρέωση της διοίκησης να αιτιολογεί τις αποφάσεις της.

3. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αποκατάσταση εκ μέρους της Ένωσης της

ζημίας που του προξένησαν τα θεσμικά όργανα ή οι υπάλληλοί της, κατά την άσκηση

των καθηκόντων τους, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι κοινές στα δίκαια των

κρατών μελών.

4. Κάθε πρόσωπο μπορεί να απευθύνεται στα θεσμικά όργανα της Ένωσης σε μία

από τις γλώσσες των Συνθηκών και να λαμβάνει απάντηση στην ίδια γλώσσα.

ΑΡΘΡΟ 42: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ.

Κάθε πολίτης της Ένωσης, καθώς και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που κατοικεί

ή έχει την καταστατική έδρα του σε ένα κράτος μέλος, έχει δικαίωμα πρόσβασης στα

έγγραφα των θεσμικών και λοιπών οργάνων και οργανισμών της Ένωσης,

ανεξαρτήτως υποθέματος.

ΑΡΘΡΟ 43: ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ.

Κάθε πολίτης της Ένωσης, καθώς και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που κατοικεί

ή έχει την καταστατική έδρα του σε ένα κράτος μέλος, έχει δικαίωμα να προσφεύγει

στον Ευρωπαίο διαμεσολαβητή σχετικά με περιπτώσεις κακοδιοίκησης στο πλαίσιο

της δράσης των θεσμικών και λοιπών οργάνων και οργανισμών της Ένωσης, με

εξαίρεση το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά την άσκηση των

δικαιοδοτικών καθηκόντων του.

ΑΡΘΡΟ 44: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ.

Κάθε πολίτης της Ένωσης, καθώς και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που κατοικεί

ή έχει την καταστατική έδρα του σε ένα κράτος μέλος, έχει δικαίωμα αναφοράς προς

το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

ΑΡΘΡΟ 45: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΝΗΣ.

1. Κάθε πολίτης της Ένωσης έχει δικαίωμα να κυκλοφορεί και να διαμένει ελεύθερα

στο έδαφος των κρατών μελών.

2. Η ελευθερία κυκλοφορίας και διαμονής μπορεί να χορηγείται, σύμφωνα με τις

Συνθήκες, στους υπηκόους των τρίτων χωρών που διαμένουν νομίμως στο έδαφος

κράτους μέλους.

ΑΡΘΡΟ 46: ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΞΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Κάθε πολίτης της Ένωσης απολαύει, στο έδαφος τρίτων χωρών στις οποίες δεν

αντιπροσωπεύεται το κράτος μέλος του οποίου είναι υπήκοος, της διπλωματικής και

προξενικής προστασίας κάθε κράτους μέλους, υπό τους ίδιους όρους που ισχύουν και

έναντι των υπηκόων του κράτους αυτού.

ΑΡΘΡΟ 47: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΟΥ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ.

Κάθε πρόσωπο του οποίου παραβιάστηκαν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που

διασφαλίζονται από το δίκαιο της Ένωσης, έχει δικαίωμα πραγματικής προσφυγής

ενώπιον δικαστηρίου, τηρουμένων των προϋποθέσεων που προβλέπονται στο παρόν

άρθρο.

Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να δικασθεί η υπόθεσή του δίκαια, δημόσια και εντός

εύλογης προθεσμίας, από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο, που έχει

προηγουμένως συσταθεί νομίμως.

Κάθε πρόσωπο έχει τη δυνατότητα να συμβουλεύεται δικηγόρο και να του αναθέτει

την υπεράσπιση και εκπροσώπησή του.

Σε όσους δεν διαθέτουν επαρκείς πόρους, παρέχεται δικαστική αρωγή, εφόσον η

αρωγή αυτή είναι αναγκαία για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματική πρόσβαση στη

δικαιοσύνη.

ΑΡΘΡΟ 48: ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ.

1. Κάθε κατηγορούμενος τεκμαίρεται ότι είναι αθώος μέχρι αποδείξεως της ενοχής

του σύμφωνα με το νόμο.

2. Διασφαλίζεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων της υπεράσπισης σε κάθε

κατηγορούμενο.

ΑΡΘΡΟ 49: ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΑΞΙΟΠΟΙΝΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΝΩΝ.

1. Κανείς δεν μπορεί να καταδικασθεί για πράξη ή παράλειψη που δεν αποτελούσε,

κατά τη στιγμή της τέλεσής της αδίκημα κατά το εθνικό ή το διεθνές δίκαιο. Ούτε

επιβάλλεται βαρύτερη ποινή από εκείνη η οποία ίσχυε κατά τη στιγμή της τέλεσης

του αδικήματος. Εάν, μετά την τέλεση του αδικήματος, προβλεφθεί με νόμο

ελαφρύτερη ποινή, επιβάλλεται αυτήν η ποινή.

2. Το παρόν άρθρο δεν επηρεάζει τη δίκη και την τιμωρία ατόμου ενόχου για πράξη

ή παράλειψη η οποία, κατά τη στιγμή της τέλεσής της, ήταν εγκληματική σύμφωνα

με τις γενικές αρχές που αναγνωρίζονται από όλα τα έθνη.

3. Η αυστηρότητα της ποινής δεν πρέπει να είναι δυσανάλογη προς το αδίκημα.

ΑΡΘΡΟ 50: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ή ΝΑ ΜΗΝ

ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ ΠΡΑΞΗ.

Κανείς δεν διώκεται ούτε τιμωρείται ποινικά για αδίκημα για το οποίο έχει ήδη

αθωωθεί ή καταδικασθεί εντός της Ένωσης με οριστική απόφαση ποινικού

δικαστηρίου σύμφωνα με το νόμο.

ΑΡΘΡΟ 51: ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ.

1. Οι διατάξεις του παρόντος Χάρτη απευθύνονται στα θεσμικά και λοιπά όργανα και

τους οργανισμούς της Ένωσης, τηρουμένης της αρχής της επικουρικότητας, καθώς

και στα κράτη μέλη, μόνον όταν εφαρμόζουν το δίκαιο της Ένωσης. Κατά συνέπεια,

οι ανωτέρω σέβονται τα δικαιώματα, τηρούν τις αρχές και προάγουν την εφαρμογή

τους, σύμφωνα με τις αντίστοιχες αρμοδιότητές τους και εντός των ορίων των

αρμοδιοτήτων της Ένωσης, όπως της απονέμονται από τις Συνθήκες.

2. Ο παρών Χάρτης δεν διευρύνει το πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης πέραν

των αρμοδιοτήτων της Ένωσης και δεν θεσπίζει νέες αρμοδιότητες και καθήκοντα

για την Ένωση, ούτε τροποποιεί τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα όπως ορίζονται

στις Συνθήκες.

ΑΡΘΡΟ 52: ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ

ΑΡΧΩΝ.

1. Κάθε περιορισμός στην άσκηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που

αναγνωρίζονται στον παρόντα Χάρτη πρέπει να προβλέπεται από το νόμο και να

σέβεται το βασικό περιεχόμενο των εν λόγω δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας, περιορισμοί επιτρέπεται να

επιβάλλονται μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και ανταποκρίνονται πραγματικά σε

στόχους γενικού ενδιαφέροντος που αναγνωρίζει η Ένωση ή στην ανάγκη

προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των τρίτων.

2. Τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από τον παρόντα Χάρτη και τα οποία

αποτελούν αντικείμενο διατάξεων των Συνθηκών ασκούνται υπό τους όρους και

εντός των ορίων που καθορίζονται σε αυτές.

3. Στον βαθμό που ο παρών Χάρτης περιλαμβάνει δικαιώματα που αντιστοιχούν σε

δικαιώματα τα οποία διασφαλίζονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση

των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, η έννοια και η

εμβέλειά τους είναι ίδιες με εκείνες που τους αποδίδει η εν λόγω Σύμβαση. Η διάταξη

αυτή δεν εμποδίζει το δίκαιο της Ένωσης να παρέχει ευρύτερη προστασία.

4.Στον βαθμό που ο παρών Χάρτης αναγνωρίζει θεμελιώδη δικαιώματα όπως

απορρέουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, τα εν λόγω

δικαιώματα πρέπει να ερμηνεύονται σύμφωνα με τις παραδόσεις αυτές.

5. Οι διατάξεις του παρόντος Χάρτη που περιέχουν αρχές μπορούν να εφαρμόζονται

με νομοθετικές και εκτελεστικές πράξεις των θεσμικών και λοιπών οργάνων και

οργανισμών της Ένωσης και με πράξεις των κρατών μελών όταν εφαρμόζουν το

δίκαιο της Ένωσης, κατά την άσκηση των αντίστοιχων αρμοδιοτήτων τους. Η

επίκληση των διατάξεων αυτών ενώπιον δικαστηρίου είναι παραδεκτή μόνον για την

ερμηνεία των εν λόγω πράξεων και τον έλεγχο της νομιμότητάς τους.

6. Οι εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές πρέπει να λαμβάνονται πλήρως υπόψη όπως

καθορίζεται στον παρόντα Χάρτη.

7. Τα Δικαστήρια της Ένωσης και των κρατών μελών λαμβάνουν δεόντως υπόψη

τους τις επεξηγήσεις οι οποίες έχουν εκπονηθεί με σκοπό την παροχή κατευθύνσεων

για την ερμηνεία του παρόντος Χάρτη.

ΑΡΘΡΟ 53: ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ.

Καμία διάταξη του παρόντος Χάρτη δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως περιορίζουσα ή

θίγουσα τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις θεμελιώδεις ελευθερίες που

αναγνωρίζονται στα αντίστοιχα πεδία εφαρμογής από το δίκαιο της Ένωσης, το

διεθνές δίκαιο καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις, στις οποίες είναι μέρη η Ένωση

ή όλα τα κράτη μέλη και ιδίως από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των

Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, καθώς και από τα

Συντάγματα των κρατών μελών.

ΑΡΘΡΟ 54: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ.

Καμία από τις διατάξεις του παρόντος Χάρτη δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως

συνεπαγόμενη δικαίωμα επίδοσης σε δραστηριότητα ή εκτέλεσης πράξης που

αποσκοπεί στην κατάλυση των δικαιωμάτων ή ελευθεριών που αναγνωρίζονται στον

παρόντα Χάρτη ή σε περιορισμούς των δικαιωμάτων και ελευθεριών ευρύτερους από

τους προβλεπόμενους σε αυτόν.

Έγινε στο Στρασβούργο, στις δώδεκα Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες επτά.

Δικαστήριο της Ευρωπαικής Ένωσης Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρώην Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (γνωστό και ως Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) είναι το ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο (όργανο της δικαστικής εξουσίας) στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδρεύει στο Λουξεμβούργο. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λισσαβώνας στις 13 Δεκεμβρίου του 2007 και που τέθηκε σε ισχύ στις 1 Δεκεμβρίου του 2009, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί το σύνολο του δικαιοδοτικού συστήματος της Ε.Ε. Τούτο αποτελείται από τρία δικαιοδοτικά όργανα: το καθεαυτό Δικαστήριο, το Γενικό Δικαστήριο και το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης.

Αρμοδιότητα

Η αρμοδιότητά του είναι να ελέγχει την εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Δικαίου από τα όργανα της Ένωσης και από τα κράτη-μέλη. Έτσι: κρίνει τη νομιμότητα πράξεων των ευρωπαϊκών οργάνων (του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης) μετά από προσφυγή κράτους-μέλους ή άλλου οργάνου της Ε.Ε. κρίνει τη συμμόρφωση κράτους-μέλους με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο μετά από προσφυγή της Επιτροπής ή άλλου κράτους-μέλους. ερμηνεύει κανόνες του Ευρωπαϊκού Δικαίου μετά από προδικαστικό ερώτημα εθνικού δικαστηρίου. εκδικάζει αναιρέσεις κατά αποφάσεων του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Αίτηση ακύρωσης κατά πράξεων ευρωπαικών οργάνων

Αν ένα κράτος-μέλος θεωρεί ότι μια πράξη ενός ευρωπαϊκού οργάνου (του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου) παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο, έχει τη δυνατότητα να ασκήσει αίτηση ακύρωσης ενώπιον του ΔΕΚ. Ως πράξεις νοούνται συνήθως η έκδοση ενός κανονισμού, μιας οδηγίας ή μιας άλλης απόφασης. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί και ένα όργανο της Ε.Ε. να στραφεί κατά πράξης άλλου οργάνου, π.χ. το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά της Επιτροπής. Ιδιώτες που έχουν έννομο συμφέρον για την ακύρωση μιας πράξης, καθώς και κράτη-μέλη που θέλουν να στραφούν κατά της Επιτροπής, μπορούν να ασκήσουν αίτηση ακύρωσης μόνο ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Κύριος λόγος ακύρωσης μιας πράξης ευρωπαϊκού οργάνου είναι η παραβίαση του πρωτογενούς κοινοτικού δικαίου (των Συνθηκών δηλαδή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα).

Προσφυγή κατά κράτος - μέλος

Αν ένα κράτος-μέλος δε συμμορφώνεται με το κοινοτικό δίκαιο, μπορεί η Επιτροπή ή άλλο κράτος-μέλος να προσφύγει εναντίον του στο ΔΕΚ. Παράβαση του κοινοτικού δικαίου θα έχουμε συνήθως αν κράτος-μέλος εκδώσει εθνικό νόμο που αντίκειται στο κοινοτικό δίκαιο (π.χ. ο νόμος παραβιάζει την ελευθερία κυκλοφορίας εργαζομένων) ή αν κράτος-μέλος δε μεταγράψει εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας μια κοινοτική οδηγία

Εκδίκαση αναιρέσεων

Ιδιώτες (φυσικά και νομικά πρόσωπα) μπορούν να προσφεύγουν κατά αποφάσεων των κοινοτικών οργάνων μόνο στο Πρωτοδικείο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Επίσης κράτη-μέλη μπορούν να προσφεύγουν κατά της Επιτροπής μόνο ενώπιον του Πρωτοδικείου. Οι αποφάσεις του Πρωτοδικείου σε αυτές τις υποθέσεις ελέγχονται αναιρετικά (ως προς τη νομική ορθότητά τους, όχι ως προς τα πραγματικά περιστατικά) από το ΔΕΚ.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Η ΕΚΤ είναι η κεντρική τράπεζα για το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης, το ευρώ. Το

βασικό καθήκον της ΕΚΤ είναι να διατηρεί την αγοραστική δύναμη του ευρώ και,

συνεπώς, τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ. Η ζώνη του ευρώ

αποτελείται από τις 17 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν υιοθετήσει το

ευρώ από το 1999 και έπειτα.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εδρεύει στΗ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

(ΕΚΤ) είναι ένα από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Κύριοι στόχοι της είναι :

· να διαφυλάττει τη σταθερότητα των τιμών (μέσω της διατήρησης του

πληθωρισμού υπό έλεγχο), ιδίως σε χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ,

· να διαφυλάττει τη σταθερότητα του δημοσιονομικού συστήματος–

διασφαλίζοντας την κατάλληλη εποπτεία των κεφαλαιαγορών και των

χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.η Φρανκφούρτη της Γερμανίας.

Η Τράπεζα συνεργάζεται με τις κεντρικές τράπεζες και των 28 κρατών μελών της

ΕΕ, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ).

Ηγείται επίσης της στενής συνεργασίας μεταξύ των κεντρικών τραπεζών της

ευρωζώνης, δηλαδή των 17 χωρών της ΕΕ που έχουν υιοθετήσει το ευρώ. Η

συνεργασία στο πλαίσιο αυτής της μικρότερης ομάδας τραπεζών αποκαλείται

"ευρωσύστημα".

Στις αρμοδιότητες της ΕΚΤ συγκαταλέγονται οι εξής

· ο καθορισμός βασικών επιτοκίων English για την ευρωζώνη και ο έλεγχος

της προσφοράς χρήματος

· η διαχείριση των συναλλαγματικών αποθεματικών της ευρωζώνης και η

αγορά ή πώληση νομισμάτων όταν κρίνεται αναγκαία για τη διατήρηση της

ισορροπίας των συναλλαγματικών ισοτιμιών

· η συμβολή στη διασφάλιση της κατάλληλης εποπτείας των κεφαλαιαγορών

και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από τις εθνικές αρχές, καθώς και της

ομαλής λειτουργίας των συστημάτων πληρωμών

· η παροχή άδειας στις κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης να εκδίδουν

χαρτονομίσματα του ευρώ

· η παρακολούθηση των τάσεων των τιμών και η αξιολόγηση του κινδύνου που

αυτές συνεπάγονται για τη σταθερότητα των τιμών στην ευρωζώνη.

Τα όργανα λήψης αποφάσεων της ΕΚΤ είναι τα εξής:

· η Εκτελεστική Επιτροπή, η οποία παρακολουθεί τη διαχείριση των

τρεχουσών υποθέσεων της τράπεζας. Απαρτίζεται από 6 μέλη (1 πρόεδρο, 1

αντιπρόεδρο και 4 άλλα μέλη) που διορίζονται για 8 χρόνια από τους ηγέτες

των χωρών της ευρωζώνης.

· το Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο διαμορφώνει τη νομισματική πολιτική της

ευρωζώνης και καθορίζει τα επιτόκια δανεισμού που επιβάλλει η Κεντρική

Τράπεζα στις εμπορικές τράπεζες. Απαρτίζεται από τα μέλη της Εκτελεστικής

Επιτροπής και από τους διοικητές των 17 κεντρικών τραπεζών των χωρών

της ευρωζώνης.

· το Γενικό Συμβούλιο, το οποίο συμμετέχει στις συμβουλευτικές και

συντονιστικές λειτουργίες της ΕΚΤ και στην προετοιμασία της προσχώρησης

νέων χωρών στην ευρωζώνη. Απαρτίζεται από τον πρόεδρο και τον

αντιπρόεδρο της ΕΚΤ και από τους διοικητές των εθνικών κεντρικών

τραπεζών και των 28 κρατών μελών της ΕΕ.

Η ΕΚΤ είναι απολύτως ανεξάρτητη. Η Τράπεζα, οι εθνικές κεντρικές τράπεζες του

ευρωσυστήματος, αλλά και όλα τα μέλη των οργάνων λήψης αποφάσεών τους δεν

μπορούν να ζητούν ή να δέχονται υποδείξεις από οποιονδήποτε άλλον οργανισμό.

Όλα τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν επίσης να

σέβονται αυτήν την αρχή.

Μιχάλης Μανουδάκης

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

H Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ανήκει στα 28 κράτη μέλη της ΕΕ. Δανείζεται χρήματα από τις

αγορές κεφαλαίων και στη συνέχεια τα δανείζει με χαμηλά επιτόκια σε προγράμματα που βελτιώνουν τις

υποδομές, την προμήθεια ενέργειας ή τα περιβαλλοντικά πρότυπα τόσο εντός της ΕΕ όσο και σε

γειτονικές ή αναπτυσσόμενες χώρες.

ΡΟΛΟΣ

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στηρίζει έργα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ και επενδύει σε

μελλοντικά κράτη μέλη και χώρες-εταίρους.

Δανείζεται χρήματα από τις αγορές κεφαλαίων αντί να τα ανασύρει από τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Τα

χρήματα χορηγούνται στη συνέχεια υπό μορφή δανείων με ευνοϊκούς όρους σε έργα που εξυπηρετούν

τους πολιτικούς στόχους της ΕΕ.

Το 2008, η ΕΤΕ συγκέντρωσε περίπου 60 δισ. ευρώ. Λειτουργεί σε μη κερδοσκοπική βάση και δανείζει

χρήματα με επιτόκια που πλησιάζουν το κόστος δανεισμού της.

ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Δάνεια, τα οποία χορηγούνται σε βιώσιμα προγράμματα για κεφαλαιουχικές δαπάνες ή σε έργα του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα. Οι αποδέκτες ποικίλλουν. Μπορεί να είναι μεγάλες εταιρείες αλλά και δήμοι ή μικρές επιχειρήσεις.

Τεχνική βοήθεια, η οποία παρέχεται από ομάδα ειδικών οικονομολόγων, μηχανικών και εμπειρογνωμόνων με στόχο τη συμπλήρωση των χρηματοδοτικών μέσων της ΕΤΕ.

Εγγυήσεις, οι οποίες διατίθενται σε ευρύ φάσμα φορέων, π.χ. τράπεζες, εταιρείες χρηματοδοτικής μίσθωσης, οργανισμούς εγγύησης, ταμεία αμοιβαίων εγγυήσεων, φορείς ειδικού σκοπού και άλλους.

Επιχειρηματικά κεφάλαια. Οι αιτήσεις για επιχειρηματικά κεφάλαια θα πρέπει να υποβάλλονται απευθείας σε έναν ενδιάμεσο φορέα.

ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΕ

Το 90% περίπου των δανείων διατίθεται σε προγράμματα και σχέδια στο εσωτερικό της ΕΕ.

Η ΕΤΕ έχει τους παρακάτω 6 κύριους στόχους δανειοδότησης οι οποίοι απαριθμούνται στο

επιχειρηματικό σχέδιο της τράπεζας:

Συνοχή και σύγκλιση Στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (ΜΜΕ) Περιβαλλοντική βιωσιμότητα Εφαρμογή της πρωτοβουλίας "Καινοτομία 2010" (i2i) Ανάπτυξη διευρωπαϊκών δικτύων μεταφορών και ενέργειας Βιώσιμη, ανταγωνιστική και ασφαλής ενέργεια

ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στηρίζει τις πολιτικές της ΕΕ για την ανάπτυξη και τη συνεργασία

με χώρες εταίρους.

Οι πολιτικές αυτές περιλαμβάνουν σήμερα τα εξής:

Νότια και Ανατολική Ευρώπη Πολιτική γειτονίας:

o Χώρες της Μεσογείου που εμπίπτουν στην πολιτική γειτονίας o Ρωσία και χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που εμπίπτουν στην πολιτική γειτονίας

Χώρες που εμπίπτουν στην πολιτική ανάπτυξης και συνεργασίας: o Αφρική, Καραϊβική, Ειρηνικός (και Υπερπόντιες χώρες και εδάφη) o Νότια Αφρική o Ασία και Λατινική Αμερική

ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Μέτοχοι: τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ Διοίκηση: λειτουργία και αρμοδιότητες του Συμβουλίου Διοικητών, του Διοικητικού Συμβουλίου, της

Ελεγκτικής Επιτροπής και της Διευθύνουσας Επιτροπής Έλεγχος και αξιολόγηση: διασφάλιση της ακεραιότητας και της ορθότητας των δραστηριοτήτων της

τράπεζας Οργάνωση: τμήματα υπηρεσιών και μέλη του προσωπικού

Γιάννης Κωστόπουλος

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί το εκλεγμένο κοινοβουλευτικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια με άμεσες, γενικές εκλογές που διεξάγονται την ίδια περίοδο στα κράτη

μέλη. Τον Ιούλιο του 2009 εξελέγη νέος Πρόεδρος του Κοινοβουλίου ο Πολωνός Γιέρζι Μπούζεκ.

Εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ο Jaume Duch Guillot.

ΡΟΛΟΣ

Ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περιλαμβάνει:

συμμετοχή στη νομοθετική διαδικασία (νομοθετική παραγωγή), κατάρτιση και έγκριση του κοινοτικού προϋπολογισμού και άσκηση του δημοκρατικού ελέγχου πάνω στη δράση των κοινοτικών οργάνων, της Ευρωπαϊκής

Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Η Ολομέλεια του κοινοβουλίου συνέρχεται για μία εβδομάδα κάθε μήνα στο Στρασβούργο, ενώ οι

συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών και έκτακτες σύνοδοι, πραγματοποιούνται στις

Βρυξέλλες. Έδρα της Γενικής Γραμματείας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου είναι το Λουξεμβούργο.

Σημερινή Κατανομή εδρών

Χώρα μέλος Έδρες Χώρα μέλος Έδρες

Γερμανία 99 Δανία 13

Γαλλία 74 Φινλανδία 13

Ηνωμένο Βασίλειο 73 Σλοβακία 13

Ιταλία 73 Ιρλανδία 12

Ισπανία 54 Λιθουανία 12

Πολωνία 51 Λετονία 9

Ολλανδία 26 Σλοβενία 8

Βέλγιο 22 Κύπρος 6

Τσεχία 22 Εσθονία 6

Ελλάδα 22 Λουξεμβούργο 6

Ουγγαρία 22 Μάλτα 6

Πορτογαλία 22 Παρατηρητές 1 Έδρες

Σουηδία 20 Ρουμανία 33

Αυστρία 19 Βουλγαρία 18

1. Οι χώρες παρατηρητές, έγιναν επισήμως μέλη, την 1η Ιανουαρίου 2007.

Κατανομή εδρών από το 2014

Χώρα μέλος Έδρες Χώρα μέλος Έδρες

Γερμανία 96 Δανία 13

Γαλλία 74 Φινλανδία 13

Ηνωμένο Βασίλειο 73 Σλοβακία 13

Ιταλία 73 Κροατία 11

Ισπανία 54 Ιρλανδία 11

Πολωνία 51 Λιθουανία 11

Ρουμανία 32 Λετονία 8

Ολλανδία 26 Σλοβενία 8

Βέλγιο 21 Κύπρος 6

Τσεχία 21 Εσθονία 6

Ελλάδα 21 Λουξεμβούργο 6

Ουγγαρία 21 Μάλτα 6

Πορτογαλία 21 Παρατηρητές 1 Έδρες

Σουηδία 20

Αυστρία 18

Βουλγαρία 17

1. Οι χώρες παρατηρητές, έγιναν επισήμως μέλη, την 1η Ιανουαρίου 2007

Η Ευρωβουλή όπως διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2009

Πολιτική ομάδα Έδρες

Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) (Χριστιανοδημοκράτες) (ΕΛΚ) 265

Ομάδα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ) 184

Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ΣΦΔ) 84

Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (Π-ΕΕΣ) 55

Ομάδα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) 55

Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών 35

Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας (EFD) 30

Μη εγγεγραμμένοι 28

ΙΣΤΟΡΙΑ

Άποψη από το εσωτερικό του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο.

Πρόδρομος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπήρξε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα

(ΕΚΑΧ), που ιδρύθηκε το 1951, μεταξύ της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου,

του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας. Για πρώτη φορά συνεδρίασε το Σεπτέμβριο του 1952 σχετικά με

θέματα συνεργασίας αποκλειστικά στον τομέα του άνθρακα και του χάλυβα. Με δεδομένη την επιτυχία

της ΕΚΑΧ, οι ίδιες χώρες ενοποίησαν περισσότερους τομείς της οικονομίας τους και το 1957, με τη

Συνθήκη της Ρώμης, ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EΥΡATOM) και η

Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το 1967, τα όργανα των τριών Κοινοτήτων συγχωνεύτηκαν

και από τότε υπάρχει ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιλέγονταν αρχικά από τα εθνικά κοινοβούλια, ωστόσο το

1979 πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά άμεσες εκλογές. Στην πορεία των χρόνων, το κοινοβούλιο

διευρύνθηκε μέσω της συμμετοχής νέων χωρών.

ΠΗΓΕΣ ΑΠΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ WIKIPEDIA.¨ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΥΠΟΥΡΓΩΝ Ε.Ε. ΑΝΑΚΗΘΗΚΕ ΤΗΝ 21-11-2012 ΑΠΟ:

HTTP://EL.WIKIPEDIA.ORG/WIKI/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE

%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_

%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%B

A%CE%AE%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF

%82

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΥΠΟΥΡΓΩΝ Ε.Ε

Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (γαλλικά: Le Conseil de l'Union Européenne, γερμανικά: Rat

der Europäischen Union) αποτελεί μαζί με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το κύριο όργανο λήψης

αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ασκεί νομοθετική και δημοσιονομική εξουσία σε συνεργασία με το

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και συντονίζει ή χαράζει τις γενικές πολιτικές των κρατών μελών.

Έδρα του Συμβουλίου είναι οι Βρυξέλλες, εκτός από τους μήνες Απρίλιο, Ιούνιο και Οκτώβριο, κατά

τους οποίους οι συνεδριάσεις του διεξάγονται στο Λουξεμβούργο και οι επίσημες γλώσσες στις οποίες

πραγματοποιούνται οι εργασίες του περιλαμβάνουν τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Συμμετέχουν σε αυτό υπουργοί από κάθε κράτος μέλος και συχνά αναφέρεται για αυτό το λόγο ως

Συμβούλιο των Υπουργών.

Η Προεδρία του Συμβουλίου ασκείται σύμφωνα με μία ομόφωνα προκαθορισμένη σειρά, από κάθε

κράτος, για μία περίοδο έξι μηνών. Η προετοιμασία των εργασιών του και η εκτέλεση των αποφάσεων

ανατίθενται σε μία επιτροπή αποτελούμενη από τους μόνιμους αντιπροσώπους των κρατών μελών.

To Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ταυτίζεται με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο

συνεδριάζει τέσσερις φορές το χρόνο και απαρτίζεται από τους αρχηγούς κρατών της Ευρωπαϊκής

Ένωσης και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ούτε με το

ΣΥΝΘΕΣΗ Ανάλογα με τα θέματα που εξετάζονται, η σύνθεση του Συμβουλίου διαφοροποείται. Έχουν καθιερωθεί εννέα

διαφορετικές συνθέσεις (ή εννέα διαφορετικά συμβούλια) με συμμετοχή υπουργών που έχουν την ευθύνη για

τους σχετικούς τομείς:

Γενικές Υποθέσεις και Εξωτερικές Σχέσεις:

Αποτελεί μία από τις παλαιότερες συνθέσεις και απαρτίζεται από τους Υπουργούς Εξωτερικών των κρατών

μελών. Συνεδριάζει μία φορά το χρόνο και από τον Ιούνιο του 2002, συνέρχεται σε χωριστές συνόδους Γενικών

Υποθέσεων και Εξωτερικών Σχέσεων. Οι σύνοδοι Γενικών Υποθέσεων πραγματεύονται θέματα που άπτονται

γενικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θεσμικά και διοικητικά ζητήματα. Οι

σύνοδοι των εξωτερικών σχέσεων ασχολούνται με το σύνολο των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής

ασφάλειας της Ε.Ε.

Οικονομικά και Δημοσιονομικά Θέματα:

Το Συμβούλιο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Θεμάτων συντονίζει ζητήματα οικονομικής και δημοσιονομικής

πολιτικής και καλύπτει τομείς όπως η παρακολούθηση των δημόσιων οικονομικών των κρατών μελών, πτυχές

του ευρωπαϊκού νομίσματος ή οι οικονομικές σχέσεις με τρίτες χώρες. Εγκρίνει επίσης τον προϋπολογισμό της

Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γεωργία και Αλιεία:

Το Συμβούλιο Γεωργίας και Αλιείας συνέρχεται μία φορά το μήνα στις Βρυξέλλες και οι εργασίες του

προπαρασκευάζονται από δώδεκα ομάδες εργασίας που καλύπτουν 45 υποδιαιρέσεις αν προϊόντα ή τομείς.

Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις:

Η σύνθεση του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων αποτελείται από τους υπουργούς

Δικαιοσύνης και Εσωτερικών των κρατών μελών και συνέρχεται περίπου μία φορά ανά δύο μήνες.

Απασχόληση, Κοινωνική Πολιτική, Υγεία και Καταναλωτές:

Η σύνθεση του Συμβουλίου Απασχόλησης, Κοινωνικής Πολιτικής, Υγείας και Καταναλωτών απαρτίζεται από τους

Υπουργούς Απασχόλησης, Κοινωνικής Πρόνοιας, Προστασίας των Καταναλωτών και Υγείας ενώ συνέρχεται

περίπου τέσσερις φορές το χρόνο. Θεσπίζονται ευρωπαϊκοί κανόνες για την εναρμόνιση ή το συντονισμό των

νομοθεσιών των κρατών μελών και διαμορφώνονται οι κοινοί στόχοι σε ότι αφορά ζητήματα απασχόλησης και

κοινωνικής πολιτικής.

Ανταγωνιστικότητα:

Το Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2002 μετά από τη συνένωση των παλαιότερων

συμβουλίων Εσωτερικής Αγοράς, Βιομηχανίας και Έρευνας. Στόχος του είναι διασφάλιση μιας κοινής

προσέγγισης σε ζητήματα ανταγωνιστικότητας και οικονομικής ανάπτυξης. Ανάλογα με τα θέματα που εξετάζει η

σύνθεση του απαρτίζεται από τους υπουργούς των μελών που έχουν την ευθύνη για ζητήματα εσωτερικής

αγοράς, βιομηχανίας ή έρευνας.

Μεταφορές, Τηλεπικοινωνίες και Ενέργεια:

Το Συμβούλιο Μεταφορών, Τηλεπικοινωνιών και Ενέργειας δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2002 και συνέρχεται

περίπου μία φορά ανά δύο μήνες.

Περιβάλλον:

Η σύνθεση του Συμβουλίου Περιβάλλοντος απαρτίζεται από τους Υπουργούς Περιβάλλοντος και συνέρχεται

περίπου τέσσερις φορές το χρόνο. Στόχος του είναι να προωθήσει την αρμονική και αειφόρο ανάπτυξη των

οικονομικών δρατηριοτήτων, με τρόπο που να εξασφαλίζει το σεβασμό στο περιβάλλον.

Παιδεία, Νεολαία και Πολιτισμός:

Το Συμβούλιο Παιδείας, Νεολαίας και Πολιτισμού συνέρχεται τρεις έως τέσσερις φορές το χρόνο και έχει ως

στόχο τη συνεργασία σε ζητήματα που άπτονται της οργάνωσης του εκπαιδευτικού συστήματος των μελών

καθώς και της ανάπτυξης ή διάδοσης του πολιτισμού τους.

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ

Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης λαμβάνει αποφάσεις με ψηφοφορία στην οποία συμμετέχουν οι

υπουργοί των κρατών μελών. Ο τρόπος διεξαγωγής της ψηφοφορίας διαφέρει ανάλογα με τα θέματα που

τίθενται σε ψηφοφορία. Για διαδικαστικές αποφάσεις τηρείται απλή ψηφοφορία, ενώ για άλλες

εφαρμόζεται ψηφοφορία ειδικής πλειοψηφίας, δηλαδή στάθμιση των ψήφων ανάλογα με τον πληθυσμό

των κρατών, ή διαδικασία ομοφωνίας, κυρίως για τομείς εξωτερικής πολιτικής.

Από την 1η Νοεμβρίου του 2004, η ειδική πλειοψηφία επιτυγχάνεται εφόσον ικανοποιούνται οι εξής

προϋποθέσεις:

Έγκριση από την πλειοψηφία των κρατών μελών Εξασφάλιση ποσοστού τουλάχιστον 72,3% υπέρ της υπό εξέταση πρότασης (αντιστοιχεί σε 232 ψήφους)

Επιπλέον, αν διαπιστωθεί πως οι θετικές ψήφοι δεν αντιπροσωπεύουν το 62% του συνολικού πληθυσμού

της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε η απόφαση μπορεί να ακυρωθεί

ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ

Οι κύριες αρμοδιότητες του Συμβουλίου είναι οι εξής:

1. Θεσπίζει τη νομοθεσία της ΕΕ - από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - σε πολλούς τομείς πολιτικής. 2. Συντονίζει τις γενικές οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές των κρατών μελών. 3. Συνάπτει διεθνείς συμφωνίες μεταξύ της ΕΕ και τρίτων χωρών ή διεθνών οργανισμών. 4. Εγκρίνει τον προϋπολογισμό της ΕΕ από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 5. Χαράσσει και υλοποιεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσης, βάσει των

γενικών κατευθυντήριων γραμμών που καθορίζει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. 6. Συντονίζει τη συνεργασία μεταξύ των εθνικών δικαστικών και αστυνομικών αρχών σε ποινικές

υποθέσεις.

Οι περισσότερες από τις αρμοδιότητες αυτές αφορούν τον «κοινοτικό τομέα» - δηλαδή τομείς

δραστηριότητας όπου τα κράτη μέλη έχουν αποφασίσει να ασκήσουν την κυριαρχία τους απο κοινού και

να εκχωρήσουν εξουσίες λήψης αποφάσεων στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Ο τομέας αυτός αποτελεί

τον «πρώτο «πυλώνα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ωστόσο, οι τελευταίες δύο αρμοδιότητες αφορούν σε μεγάλο βαθμό τομείς στους οποίους οι χώρες της

ΕΕ δεν έχουν εκχωρήσει τις εξουσίες τους αλλά απλώς συνεργάζονται στο πλαίσιο της αποκαλούμενης

«διακυβερνητικής συνεργασίας» η οποία καλύπτει το δεύτερο και τρίτο «πυλώνα» της ΕΕ.

ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ Ο κύριος όγκος του έργου του Συμβουλίου έγκειται στη θέσπιση νομοθεσίας σε τομείς στους οποίους οι χώρες

της ΕΕ έχουν συνενώσει την εθνική κυριαρχία τους. Η συνηθέστερη νομοθετική διαδικασία είναι η

«συναπόφαση», στο πλαίσιο της οποίας η ευρωπαϊκή νομοθεσία εκδίδεται από το Συμβούλιο και το

Κοινοβούλιο από κοινού ύστερα από πρόταση της Επιτροπής. Σε ορισμένους τομείς, το Συμβούλιο έχει την

τελευταία λέξη, αλλά μπορεί να ενεργήσει μόνο ύστερα από πρόταση της Επιτροπής κι αφού λάβει υπόψη τις

θέσεις της Επιτροπής και του Συμβουλίου.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ Τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν αποφασίσει να εφαρμόζουν μια γενική οικονομική πολιτική που να

βασίζεται στο στενό συντονισμό των εθνικών οικονομικών πολιτικών τους. Ο συντονισμός αυτός

εξασφαλίζεται από τους υπουργούς οικονομίας και οικονομικών που συνιστούν το Συμβούλιο

Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων (Ecofin).

Επίσης θέλουν να δημιουργήσουν περισσότερες θέσεις απασχόλησης και να βελτιώσουν τα συστήματα

εκπαίδευσης και υγείας καθώς και τα συστήματα κοινωνικής προστασίας. Μολονότι κάθε χώρα της ΕΕ

παραμένει υπεύθυνη για τη δική της πολιτική σ’ αυτούς τους τομείς, οι χώρες μπορούν να

συμφωνήσουν μεταξύ τους για κοινούς στόχους και να αποκομίσουν οφέλη από τις εμπειρίες των

υπολοίπων. Η διαδικασία αυτή καλείται «ανοικτή μέθοδος συντονισμού» και πραγματοποιείται στο

πλαίσιο του Συμβουλίου.

ΣΥΝΑΨΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ Κάθε χρόνο, το Συμβούλιο «συνάπτει» (δηλαδή υπογράφει επισήμως) ορισμένες συμφωνίες μεταξύ της

Ευρωπαϊκής Ένωσης και τρίτων χωρών ή διεθνών οργανισμών. Οι συμφωνίες αυτές μπορούν να

καλύπτουν τομείς ευρείας κλίμακας, όπως το εμπόριο, η συνεργασία και η ανάπτυξη, ή να αφορούν

ειδικούς κλάδους, όπως η κλωστοϋφαντουργία, η αλιεία, η επιστήμη και η τεχνολογία, οι μεταφορές

κ.λπ.

Επιπλέον, το Συμβούλιο συνάπτει συμβάσεις μεταξύ των κρατών μελών της Ένωσης σε τομείς όπως η

φορολογία, το εταιρικό δίκαιο ή η προξενική προστασία. Οι συμβάσεις μπορεί επίσης να αφορούν τη

συνεργασία στον τομέα της ελευθερίας, της ασφάλειας και της δικαιοσύνης (βλέπε στη συνέχεια).

ΈΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ Ο ετήσιος προϋπολογισμός της Ένωσης εγκρίνεται από κοινού από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

ΚΟΙΝΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ Τα κράτη μέλη της ΕΕ συνεργάζονται για τον προσδιορισμό μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και

πολιτικής ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ). Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική, η ασφάλεια και η άμυνα είναι ζητήματα τα

οποία παραμένουν υπό τον ανεξάρτητο έλεγχο των κρατών μελών. Ωστόσο, οι χώρες της ΕΕ έχουν

αναγνωρίσει τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας σε αυτούς τους τομείς και το κύριο φόρουμ γι’ αυτή τη

«διακυβερνητική συνεργασία» είναι το Συμβούλιο.

Η συνεργασία αυτή δεν καλύπτει μόνο ζητήματα άμυνας, αλλά και αρμοδιότητες διαχείρισης κρίσεων,

όπως επιχειρήσεις ανθρωπιστικής βοήθειας και διάσωσης, διατήρηση της ειρήνης και επιβολή της σε

ταραγμένες περιοχές. Οι χώρες της ΕΕ προσπαθούν να κινητοποιήσουν και να συντονίσουν τις

στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις τους έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται σε συντονισμό

με τη διπλωματική και την οικονομική δράση. Μέσω των μηχανισμών αυτών, η ΕΕ βοηθά στη διατήρηση

της ειρήνης, στην οικοδόμηση της δημοκρατίας και στην τόνωση της οικονομικής προόδου σε χώρες που

απέχουν μεταξύ τους τόσο όσο η Ινδονησία, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και οι χώρες της

Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Οι πολίτες της ΕΕ είναι ελεύθεροι να ζουν και να εργάζονται σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ επιλέξουν.

Έτσι, πρέπει να έχουν ισότιμη πρόσβαση στην πολιτική δικαιοσύνη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για το λόγο αυτό, τα εθνικά δικαστήρια πρέπει να συνεργάζονται, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται, για

παράδειγμα, ότι μια δικαστική απόφαση που εκδίδεται σε χώρα της Ένωσης για υπόθεση διαζυγίου ή

επιμέλειας παιδιού αναγνωρίζεται σε όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ.

Η ελεύθερη κυκλοφορία εντός της ΕΕ αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα για τους νομοταγείς πολίτες, από το

οποίο όμως μπορούν επίσης να επωφελούνται διεθνείς εγκληματίες και τρομοκράτες. Για την

αντιμετώπιση της διασυνοριακής εγκληματικότητας απαιτείται η διασυνοριακή συνεργασία μεταξύ των

εθνικών δικαστηρίων, των αστυνομικών δυνάμεων, των τελωνειακών αρχών και των υπηρεσιών

μετανάστευσης όλων των χωρών της ΕΕ.

Για παράδειγμα, πρέπει να εξασφαλίζεται:

ότι τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης αστυνομεύονται αποτελεσματικά ότι οι τελωνειακές και οι αστυνομικές αρχές ανταλλάσσουν πληροφορίες όσον αφορά τις

κινήσεις υπόπτων για λαθρεμπόριο ναρκωτικών ή εμπορία ανθρώπων ότι οι αιτήσεις για χορήγηση ασύλου αξιολογούνται και διεκπεραιώνονται κατά τον ίδιο τρόπο

σε ολόκληρη την ΕΕ, ώστε να αποτρέπεται το φαινόμενο της «αναζήτησης χώρας ασύλου» από τους αιτούντες («asylum shopping»).

Των θεμάτων αυτών επιλαμβάνεται το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων — δηλαδή,

οι υπουργοί δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων. Στόχος είναι η δημιουργία ενιαίου «χώρου

ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης» εντός των συνόρων της ΕΕ.

ΠΗΓΕΣ

«Πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο οδηγός σας στα θεσμικά όργανα της ΕΕ», Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Λουξεμβούργο: Υπηρεσία Επίσημων Εκδόσεων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, 2007 ISBN 92-79-03652-1

ΠΩΣ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΕ Για τη λήψη αποφάσεων στην ΕΕ ακολουθείται κατά κανόνα η λεγόμενη "διαδικασία συναπόφασης".

Αυτό σημαίνει ότι οι προτεινόμενοι νόμοι πρέπει να εγκριθούν τόσο από το άμεσα εκλεγμένο

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όσο και από το Συμβούλιο (που εκπροσωπεί τις κυβερνήσεις των 28 χωρών

μελών της ΕΕ).

ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΕ

Προτού καταθέσει νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες, η Επιτροπή αξιολογεί

τιςοικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες που ενδέχεται να έχει η εκάστοτε

πρωτοβουλία. Για τον σκοπό αυτό, συντάσσει τις λεγόμενες '"εκτιμήσεις επιπτώσεων" που

αναλύουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των διαφόρων εναλλακτικών επιλογών.

Η Επιτροπή διενεργεί επίσης διαβουλεύσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη, όπως μη κυβερνητικές

οργανώσεις, τοπικές αρχές και εκπροσώπους των διαφόρων κλάδων και της κοινωνίας των πολιτών.

Ομάδες εμπειρογνωμόνων παρέχουν συμβουλές για τεχνικά θέματα. Με αυτόν τον τρόπο, η Επιτροπή

φροντίζει ώστε οι νομοθετικές προτάσεις να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των άμεσα

ενδιαφερομένων και αποφεύγει την άσκοπη γραφειοκρατία.

Οι πολίτες, οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί μπορούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαβούλευσης

μέσω του δικτυακού τόπου "Δημόσιες Διαβουλεύσεις".

Τα εθνικά κοινοβούλια μπορούν να εκφράσουν επίσημα τις επιφυλάξεις τους εάν θεωρούν ότι θα ήταν

καλύτερο να αντιμετωπιστεί ένα ζήτημα σε εθνικό επίπεδο αντί σε επίπεδο ΕΕ.

ΕΞΕΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο εξετάζουν τις προτάσεις της Επιτροπής και με τη σειρά

τους προτείνουν τροποποιήσεις. Εάν δεν μπορούν να συμφωνήσουν επί των τροποποιήσεων, γίνεται

δεύτερη ανάγνωση.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης ανάγνωσης, το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο μπορούν και πάλι να

προτείνουν τροποποιήσεις. Το Κοινοβούλιο έχει την εξουσία να εμποδίσει την έγκριση της

προτεινόμενης νομοθετικής πράξης εάν δεν μπορεί να συμφωνήσει με το Συμβούλιο.

Εάν τα δύο όργανα συμφωνήσουν επί των τροποποιήσεων, η προτεινόμενη νομοθετική πράξη

εγκρίνεται. Εάν δεν μπορούν να συμφωνήσουν, μια επιτροπή συνδιαλλαγής επιχειρεί να βρει

λύση. Τόσο το Συμβούλιο όσο και το Κοινοβούλιο μπορούν να εμποδίσουν την έγκριση της

νομοθετικής πρότασης σ' αυτήν την τελευταία ανάγνωση.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά μέσω του Διαδικτύου τις συνόδους του Ευρωπαϊκού

Κοινοβουλίου καθώς και ορισμένες συνεδριάσεις του Συμβουλίου

Ηλιας Μακρης

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ είναι μια οικονομική και πολιτική ένωση εικοσιοκτώ ευρωπαικών

κρατών.Με την Συνθήκη του Μάαστριχτ θεωρείται ως η ισχυρότερη ένωση κρατών μέχρι

σήμερα στην παγκόσμια ιστορία, με επιδιώξεις οικονομικού , πολιτικού , κοινωνικού και

πολιτιστικού περιεχομένου.

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ , δημιούργησε μια εσωτερική αγορά με ελεύθερη κυκλοφορία

εμπορευμάτων , προσώπων , υπηρεσιών και κεφαλαίων. Επιδιώκει να αποτελέσει ένα

Χώρο Ελευθερίας ,Ασφάλειας και Δικαιοσύνης ,κάτι για το οποίο τα κράτη μέλη της

συνεργάζονται στενά. Ένας από τους βασικούς στόχους της Ε.Ε. είναι η ανάπτυξη αυτού

του τεράστιου πλουτοπαραγωγικού πόρου, ώστε οι Ευρωπαίοι να μπορούν να αντλούν

τα περισσότερα δυνατά οφέλη.

Η Ε.Ε. στηρίζεται στο κράτος δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι ενέργειες της βασίζονται

στις Συνθήκες τις οποίες όλα τα κράτη μέλη έχουν εγκρίνει εκούσια και δημοκρατικά.

Στο πλαίσιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης εισήγαγε ενιαίο νόμισμα , το

ευρώ, που έχει υιοθετηθεί από δεκαεπτά κράτη μέλη μέχρι σήμερα.

Οι πολίτες των κρατών μελών της ευρωπαικής ένωσης είναι παράλληλα και πολίτες της

ένωσης : μπορούν μεταξύ άλλων να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα στο

έδαφος των κρατών μελών και να εκλέγουν και να εκλέγονται στις εκλογές του

Ευρωπαικού Κοινοβουλίου.

Παράλληλα ο έλεγχος διαβατηρίων στα περισσότερα ευρωπαικά σύνορα καταργήθηκε

με την συμφωνία του Σένγκεν.

Ένας από τους βασικούς στόχους της Ε.Ε. είναι η προαγωγή των ανθρωπίνων

δικαιωμάτων, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Η ανθρώπινη

αξιοπρέπεια , η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, το κράτος δικαίου και ο σεβασμός

των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν θεμελιώδεις αξίες της Ε.Ε.

Το Δικαστήριο της Ε.Ε , ονομάζεται και πρώην Δικαστήριο της Ε.Ε και είναι το ανώτατο

δικαιοδοτικό όργανο στην Ε.Ε. .Εδρεύει στο Λουξεμβούργο. Η αρμοδιοτητά του είναι να

ελέγχει την εφαρμογή του Ευρωπαικού Δικαίου από τα όργανα της Ένωσης από τα

κράτη μέλη. Έτσι:

1. Κρίνει την νομιμότητα των πράξεων των Ευρωπαικών οργάνων

2. Κρίνει την συμμόρφωση κράτους μέλους με το Ευρωπαικό Δίκαιο, μετά από

προσφυγή της επιτροπής ή άλλου κράτους μέλους

3. Ερμηνεύει τους κανόνες του Ευρωπαικού Δικαίου.

Οι αρμοδιότητες του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε. είναι οι εξής :

1. θεσπίζει την νομοθεσία της Ε.Ε. από κοινού με το Ευρωπαικό κοινοβούλιο σε

πολλούς τομείς πολιτικής

2. Συντονίζει τις γενικές οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές των κρατών μελών.

3. Συνάπτει διεθνείς συμφωνίες μεταξύ της Ε.Ε και τρίτων χωρών ή διεθνών

οργανισμών

4. Εγκρίνει τον προυπολογισμό της Ε.Ε. από κοινού με το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο

5. Χαράσει και υλοποιεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της

Ενωσης , βάσει των γενικών κατευθυντηρίων γραμμών που καθορίζει το

Ευρωπαικό Συμβούλιο.

6. Συντονίζει την συνεργασία μεταξύ των εθνικών δικαστικών και αστυνομικών

αρχών σε ποινικές υποθέσεις.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Γ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ 2004 «ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ»

2. ΜΟΥΣΗΣ Ν. 2003 «ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» εκδ.ΠΑΠΑΔΑΚΗ

3. ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. 2002 «ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ» εκδ. ΣΑΚΚΟΥΛΑ

4. SIDJANSK D. 1999 « Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ

5. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ

6. www.europa.eu - www.europolla.eu

7. ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΛΗΝΑΚΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 1990-

2010» εκδ. ΣΙΔΕΡΗΣ ΑΘΗΝΑ 2010