Observationes ad Scholia Graeca in Homeri Odysseam by H. J. Polak

8/18/2019 Observationes ad Scholia Graeca in Homeri Odysseam by H. J. Polak

1/128

m

PA4167P631869c.lROBARTS


2/128


3/128

p^^

H. J. POL^K.

OBSEKVATIONES

AD

SCHOLIA IN IIOMERI OOYSSEAM


4/128


5/128


6/128

Digitized by the Internet Archivein 2011 with funding from

University of Toronto

http://www.archive.org/details/observationesadsOOpola


7/128

\

OBSERVATIONES

SCHOLIA m HOMERI ODYSSEAM.


8/128

TXPJ8 A. W. slJTHOFf.


9/128

0BSEBVAT10NE8

AD

SCHOLIA IN HOMERI ODYSSEAM

b^ClUPSlT

H. J. POLAK.

LUGDUNl-BATAVORUM

APUD JACm. HAZENBEEG, COENi. FILm.MDCCCLXIX,


10/128

pfl

4057

1142833


11/128

VIRO PERITISSIMO,

MEDICO CELEBERRIMO

D^ M. POLANO,ORDTNIS LEONTS NEERLANDTCI EQUITT CET.

AVlTNClIf.O niLKCTISSrMO

HOCCE OPUSCULUM SACRUM ESSE VOLUTT


12/128


13/128

OBSERVATIONES

SCHOLIA IN HOMERI ODYSSEAM.

Sunt bona, snnt quaedam medlocria, sunt mala plura.

Martialis, Epigr. lib. I. 16.

§ 1. jjlncredibiliter depravatos circumferri eos libros, iinde

grammaticae in liistoria versantibus maxima pars materiae su-

menda est, quod pronuntiavit vir maximae auctoritatis, qui

in hoc certe studiorum genere principem locum obtinet, Ca-

rolus Lehrsius '), facile concedet, quicunque vel^exiguam par-

ticulam eorum, quae ex antiquis grammaticis undecunque cor-

rasa supersunt, attente et diligenter perlegerit. Niliil autem est

in toto hoc genere corruptius, quam excerpta illa praestantis-

sima ex variorum grammaticorum veterum ad Iliadem et Odjs-

seam observationibus in unum corpus conflatis, quae Scholiorum

nomine aetatem tulerunt. Cuius rei multae simul exstiterunt

') In: EraeQdationibns Scholiorum liomericorum, a. 1846 editis. App. ad

:

Herodiani scripta tria emendatiora edidit K. Lehrs, 1848. pag. 454.

1


14/128


15/128

3

sunt his similia:

verbasclioliastarum

etiam post Dindorfiicuras

corruptissima nonnun(iuam legi opinabar, scd ita cormpta, ut,

([uae in integrum restitui possent, emendata lc^gercntur, caetera,

(piae ille emendare supersedisset, insanabilibus vitiis laborarent.

Sed quuin inter legendum semel atque iterum locos perturbatos,

de quibus IDindorfius aut nihil aut tanturamodo eos vitio la-

borare admonuisset, probabili coniectura sanasse mihi visus es-

sem, atque ut fit, successu audacia crevisset, tandem tanta

emendationum et interpretationum seges succrevit, ut, caeteris

posthabitis, de his in hoc specimine disserere constituerim.

Quam verum autem sit quod dixi, centenis in locis Scholiaesse edita iocuhirem in modum corrupta et omni sensu carentia,

non melius apparere posse arbitror, quam si apposuero locos

quosdam, quibus post absolutam demum Dindorfii editionem

ex melioribus codicibus excussis insperata lux ailulsit. Versa-

mur in libro Odysseae secundo. Indicit Telemachus Ithacen-sium concionem, de procorum contumeliis et iniuriis ques-

turus. Reponunt aliquid procorum ])rincipes, atque in lioc ipso

proterve agunt, quam eorum insolentiam plura scholia in sin-

gulis persequuntur. Aliquamdiu altercati, nec habentes quod

responderent, finem concioni imponere student, et ex reliquorum

sententia unus ex principibus, Leocritus, haec dicit: (Odyss.

/?. vs. 252):

dXX^ ctye, Xaol fjiiv (lAidvaad-' inl eQ/a f^^aavog.

Ad hunc versum legitur in S. (Parisino 2894) liaec annotatio :

ytai TOVTO Trjg nQoneTeiag avTwv, dXX^ ov (Jvva/ayov-

Tcog Xveiv. (Dind. p. 103. 1. 11). Haec neque ego intelligo,

nec .quisquam opinor, unquam poterit intelligere. Editor haec

tantum observat: ^avvaya/ovTcjg. Corruptum. Bonum factum,

quod postea ex cod. H (Harleiano) prodiit lectio verissimahaec : d XXo v avvayayovTog Xt' t l v (Dind. Praef. p. xr v)proxima vero ex T. (Hamburgensi) : aXXo v avvayayovTogXvei. (App. p. 741). lam orania sana sunt et intellectu fa-

cillima. Erat nempe et hoc eorum petulantiae, (x«t tovto Tfjg


16/128

TTQoneTelag uvtmv)^ concionem, a Telemacho convocatam, sua

auctoritate dimittere (aX).ov Gvpaycf/ovTog hUip').

Attuli autem hoc potissimum exemplum vitii codicum ope

feliciter sanati, duabus de causis : et ut inde appareret, quan-

tum nobis liceat in libros tam male habitos, et quam facile

sit in indicanda vitii sede errorem committere, qui semel com-

missus omnem spem verae lectionis restituendae irritam faciat

necesse est. Namque non in avva/ayovTcog, ut Dindorfius opi-

nabatur, sed in dlV ov pro dlXov oscitanter scripto primariaerroris origo latebat, et eo tutius latebat, quod haec vocabula,

quum per se optime Graeca sint, vitii suspicionem facillime

efiugere poterant.

Ecce alium locum, cuius sensum assequi etiam ex depravata

lectione non erat admodum difficile, verba restituere nemo nisi

adstipulante codice ausus esset. Est ad v^ vs. 222, ubi de

Athena dicitur: dv^Qi defiag eixvla, ad quae verba leguntur

tanquam ex H et Q (Mediolanensi) petita haec: otl 6 noLjjTrigccQQevag /xiv dêovg, d'7]}.îag de aQQeaiv ovbinoTe eîyidîi

(Dind. p. 568. 1. 26). In his quid dicere velit Scholiasta, fa-

cile intelligitur, nempe apud Homerum deas saepe deorum figuras

mutuari, deos vero dearuin nunquam, quam tamen sententiam

e verbis, ut nunc ea liabemus, nemo facile eliciat. Neque mul-

tum, — sed tamen aliquid, — ad emendationem loci confertobservatio editoris, aQQeaLv omitti in Q. Hoc enim vocabulo

omisso in promptu erat corrigere, sententia imjêrfecta quidem,

sed non pkne absurda : otl 6 n. aQQevag fiiv 0-iovg O-yjlti-

aig ovdlnoTe eindZ^L. Sed nihil coniectura opus est. Nam,

Dindorfio auctore in Praef. p. i.xi in f. — „hoc Scholionsic corrigendum ex H. otl 6 noujTtjg aQQevag ^h Oeovg 0-jy-XiiuLg ovdenoTe tixdlêi, Ojjlciag de doQeaiv, quibus verbis

perspicue exponitur id, ([uotlScholiastam vohiisse

prius erat

obscure divinandum.

Leguntur ex E (Ambrosiano 89) ad 0-. vs. 80 haec quaesequuntur: dnejii^Saae dl 6 ÂnolXoDV tw 'Ayaiu^vovi

I


17/128

(iir] HQaTi/xyfji/ai Ttji' T(toiav ttqIp ol ccQiaTot Toip ÊXXyjfcoy

fîapjv Troitiaovaiv. llopeiiit nindoriius Buttiiiaiiiii (Praef. \in)

notani hanc : „Scriben(luui videtur d t^ t [iiliaae; ([uaniquam boc

„etiam verbum de oraculo aliunde mihi non notum. (p. 363.

1. cS). Rect(*- Buttmannus, (juod ad sensum; rectius, si pro vo-

cabulo hic corrupto, d n f[iiliaaij non reposuisset aliud d v-

iîâat, cpiod eiusdem momenti est, id est, nihili. Iteram

melior codex veriora suppeditabit. jjEgregie,' * — inquit Din-dorfius, Praef. p. lv. — „egregie D (Parisinus 2403) dm-qô i p aa € , quo verbo scriptor certaminis Ilomeri et Ilesiodi,

Strabo aliique nonnulli usi smit.' Poterat etiam auctoritatem

magis in vicinia positam arcessere, nempe eundem nostrum co-

dicem E, qui nomen fPolôg ^^noXlcov ad /. vs. 279. ita

interpretatur : 6 q) o i p dt,co v nal âvnvoiiivog itai zd rwv

dewv ddijXa brjlonoLwv. (p. 146. 1. 3).

Unum denique eiusdcm generis afferam specimen, unde videatlector, — si quis forte mearum nugarum lector erit, —quan-tillus error quantas turbas dederit. In cp. vs. 295 Antinous et

alia multa dicit et haec

olvog xal KevravQOV dyaaXvTOv EvQVTiwva

daa^ evl fxeyaQw fieyaOî^fiov TIeiQi\y6oio,

et quae sequuntur. Ad hos versus ex Scholiis Vulgatis (V)

eduntur haec: oivog xal KevTuvQov dyaxXvT6v~\ EvqxItw

ofiwg fiev, eva twv ev ro) TleiQixôv ydf^co Kevrav^Qcov dno-

Xofievcov t6v EvQVTicova Xeyei, ort ttiv ^dQuaTov d-vyareQa

— rieiQi&ovg nQ6g ydfxov dyofievog e^^/idXeae naTa avyyeveiavAanidâg nal KevTaxiQovg. Ad priora tria verba Dindorfiusrepetiit Buttmanni notam hanc: „IIaec tria prima verba in

edd. rec. omissa sunt. Sed Barnesius reposuit ^'OfirjQog fiiv,

„ad fabulae dilucidationem,'' ut ait, „nec sine MSto Aloysii.'

Ego quid eo lucremur non video: et maUem eum in MS. in-venisse : Evqvtov ^'OfiTjQog fîv EvQvricova Xeyet, evazcov —dnoXofxevcov, bxe x. r. i.'' (Dind. p. 702. I. I). Haec Butt-

mannus. Evolvamus nunc Dindorfii Praefationis p. lxvii:


18/128

„Eecte omiiia scripta exhibet O (Bodleianus) oipo^ xul Kei/~TuvQOP d/axXvToi^ EvovTicopa'] 'OfjirjQog }i i v Iva twv etc.

nisi quod pro EvovTicova habet : evQVTico., unde mirabile istud

evQVTCj editionis Aldinae ortum. Sic primum quod ad lemma

pertinebat, ad Scholion ipsum translatum est, deinde, ut fieri

solet, error errorem peperit. Sed haec sexcenties fiunt ; illud

miror, quomodo ne Homeri quidem notissimum nomen in-tactum ex descriptorum manibus evaserit.

Yerum nolo addere plura. Satis superque enim apparet idquod volo : In tanta corruptissimorum locorum copia, quae

etiam nunc superest, ubi nulla lux ex codicibus afiulget, vel

si locus in uno tantum codice servatus est, necessario confu-

giendum esse ad id coniecturarum genus, quod palaeographicis

rationibus planum facere potest, quomodo pro vera, quae repo-

nitur, scriptura, vitium ortum sit, quod nunc textum occupat.

Haec autem emendandi ratio eo nonnumquam facilior et evi-

dentior fit, quod permultae observationes ex variis codd., verbis

aut parum aui nihil immutatis, diversis saepe locis repetitae

inveniuntur.

His igitur exemplis confirmatus, id quod Lehrsius in qui-

busdam ad Iliadem scholiis praeclare praestitit, ipse in scholiis

ad Odysseam praestare virumque eximium sequi conabor, quam-

quam, ut apud Yergilium est, „non passibus aequis. Igitur,

quod mihi reperisse visus sum, statim ordine apponam, si prius

de Scholiorum indole, de codicibus et editionibus, pauca verba

fecero.

§ 2. Scholiorum quac in Odjsseam habemus eandem esse atque

illorum in Iliadem primariam originem, eandemque fere indolem,

nemo, quod quidem sciam, doctus in dubium vocavit. Quin

etiam censet Lehrsius ') scholia saltem grammatica et critica

') „Vcrbo raoneo hoc opus Odysscam quoquc coiriplcxum cssc. Lchrs. Arist.

p. 30, not. 1.


19/128

in Odjsseam ab codem illo esse collecta, qui ctiam cx (jualuor

Aristarcheis, Aristonico, Didymo, Ilerodiano ct Nicanorc, ununi

quasi observationum corpus ad lliadem confecit. Quod tamcn

an non ita sese habeat, iure potest dubitari. Sed accuratiore

iii lianc rcm inquisitione nunc supersedeamus. Utut cst, rcctc

adlirmavit Jjclirsius 1. c. „quatuor scriptorum vestigia, quocunqilc

pedem posueris, in scholiis obvia, habetquc sibi adstipulantem

Dindorfmm, qui tamen addit, vestigia illa multo magis quam

in Scholiis ad Tliadem esse obscurata, et Didjmi Herodianique

nomina nonnisi raro diserte commemorari, Aristonici et Nica-

noris ex Scholiis plane evanuisse. Quae omnia vera sunt; illud

vero, quod statim addit (Praef. p. LXXI), in nostris Scholiis

„ne oTi quidem particulam, ab qua Aristonici Scholia pleraque

in Iliadem incipiunt, praeterquam paucis quibusdamin locis esse relictam, id iusto severius dictum est. Enume-

rantur inIndice,

sub voce on, tredecimloci,

accesserunt posteaex annotatione ad Praefationem (p. lxxi) decem ^), ita ut,

secundum Dindorfium, viginti tribus solum locis legatur in nos-

tris Scholiis illud orty Aristoniceorum Scholiorum certissimus

index. Et malum factum, quod in tam exili numero insunt,

quae propter on ab initio positum ad Aristonici scholia equi-dem non tuto retulerim, sed quae mihi videntur illius potius

generis esse : „ubi oti illud ex more omnium veterum Scho-

liastarum initio notarum positum. (Lehrs , Arist. p. 14, not. 2).

Nam quis in animum inducat, legere nos Aristonicum, signaAristarchi explicantem, in Scholio quale hoc est ad /. vs. 49.

OfifjXiKLy 2) 5' if^oi avTco.^ OTt 6 Tjjkefia-^og daifiopicjg nai (?)

J) Loci, in Indice (p. 833) citati, leguntnr: p. 174. 3; 175. 11; 214, 2;

215, 16 (immo 1. 11); 232, 13; 240, 1; 252, 3 (imrao, 258, 3) et 1. 19; 262,

28; 271, 10; 275, 12 (immo1.

19); 276, 9; 559,4.

Adduntur in Praef.(not.

ad p. LXXI) p. 124, 22; 146, 24; 161, 2; 401, 3; 565, 18; 568, 26, deindc

p. 251, 27; 123, 15; 157, 22; 184, 8.

-) Apud Buttmannum et Uindorfium, per typothetae sinc dubio errorem, legitiii

6f*T]Xi,Ai,f}r, mendose, ut ex Homeri textu apparet.


20/128

%6v vkov i&iQdmvae rfj rfjg ijXmiag oôiorrjTiy inidnxvvg

wg ov8^ avTog ianv&QconaGev inl rfj nQea^vTioov nQOTifujnn,

(Dind. p. 123. 1. 15), quo declaratur, Telemachum non suc-

censere Pisistrato, Nestoris filio, quod Mentori, utpote natu

maiori, poculum prius tradiderit. Fieri tamen potest, ut illud

oTi 6, ex optimo Marciano codice insertum, indicium sit amissae

Aristonici notae, ad abstractum o^TjTîKirj pro ofXTjXi^ positura

explicandum (Cfr. ^. 158; —/. 364, ubi ex H. o^rjliyiirjdvTL Tov 6}4,r]liiieg; et ?• 23). Sed hoc admodum incertum esse

facile concedam, dummodo mibi contra concedatur, observatio-

nem, quam ex M et Q posui, non videri esse Aristonici.Neque magis eius est, quod legitur ad /. 372, de Athena,

subito deae formam induente, (p. 157. 1. 22): vniQ tov m-OTtvaai ToXg Xe/ofiivoig Tovg dxoifovTag i-Acpavrj noiovaav

iavTrjv naQiiad/n ttjv ^tov (ex M), quo loco ex auctoritate

Harleiani (H.) „0Tt vniQ nTi. legendum,'' suadente Din-

dorfio, Praef. p. l. Non repugno, modo ne hanc ob rem

Aristonici nota putetur.

Sic mihi quidem non admodum Aristonicea videtur observatio

ad £. 310, oTi vniQifid^j^fjaav tov awfxaTog ÂiiXXiwg Ôdva-

Oivg nai Aiag, aal 6 fiiv ipdaTaae, 6 di Aiag vnfQijaniafVy

(jog nal inl TlaTQOiiXco. Cfr. Scholia Bekkeri ad P. init. Sed

hanc notam non tam confidenter quam caeteras Aristonico ab-

iudicare volo.

Igitur, haec si probantur, nmnems Aristoniceorum Scholio-

rum ad Odysseam, si Dindorfii indice standum est, redit ad

viginti. Sed levem iacturam, quam his tribus locis damnatis

fecimus, ita sarciam, ut statim adducam satis magnum locorum

numerum, ab oti incipientium, qui, nescio qua de causa, in

Dindorfii indice desiderantur. Sic ad /9. 10. 6ti ov8i ivTav&a

fivrjfiTj Tig iaTi Trjg KQtJT^g, contra Zenodotum. — |5. 37.aTfj di fiiaji dyoQfj] oti (^t' iâTiQag Tfjg noitâicog ÔfxrjQi-

Kov 6v To i&og TiTTJQrjTai. (HS). Pertinet haud dubie ad

chorizontes. — Ad d. 590. 6ti ovh av^ ti Ti\^Qinna jjiî-


21/128

fT«^, TQH>; 7nT[ov>s' iiiidov tu)TijXîA.a'/H}3,

cûod pcrtiiiet ad

conlirinaiulam Aristarchi observationem otl 8tfo 'innoi^ iiiQMVTo,

cf. lichrs., Arist. p. 195 § 3. —Ad 8 G02. ort rov^ 'innovgayaXfia HQtjyitv tv ^lXiddi etc. quo loco sine dubio stabilivit

Aristarchus suam voc. d/alûcc interpretationem, quae ad /. 274

(pag. 145. 1. 18) ct y. 438 (p. 161. 1. 25) exponitur. —Add. 630. To7g 8^ viog (Dqovioio'] oti xal iv ''iXiddi tj avTrj

iVOTopa TTJg t6)v ovoixdrcov O-iaecog. (P). —Ad ^.671. ortTT]v Zdfirjv i:dfAOV nnev, (BET). Cfr. p. 44, 12; p. 240, 1. —ubi eadem verba sunt, quae in nostro scholio leguntur, quique

locus in indice notatus est, — p. 407, 16; p. 605, 19. —Ad d. 685. OTi Tcc lOodvvafôvvTa naQdXXfjXa ridîDiiv,

vGTaTa nal nilfiaTa. (P). — Ad 8. 794. otl ovTiag (i. e.dipia^ XiyiL rdg ovvacpdg twv (AeXa)v, ov rcc fieXtj. — Ade. 328. (6g 8 ot onooQivog poQiTjg'] otl dfia, eTi 8i xal

nQog t6 tvxoXov Trjg HLvrjaiMg rj iixwv *). —Ad ?. 8. otlJSîQia (jovofida&ij ij twv fPaLdncov yfj nal ov KeQXVQa, xaiOTL e^co TTJg jtaO-' ?jfA,dg oiaovfievTjg. (EPQ). Eadem omnia

leguntur ad f. 204 (Dind. p. 311, 31). Cfr. de notis, ad

Ulyssis errores pertinentibus, Lehrs. Arist. p. 244 seqq. —Ad ^. 98. OTL xal rd TOLavTa TijQeXj t6 fiiv yaQ iv tjXlco

^TjQdvaL TeQaijvaLXeyeL etc. —Ad ?. 165. otl ovx oi8ev 6notTjTTjg t6 fêXXev etc. quae melius exposita sunt p. 41. 1. 24. —Ad ?. 256. OTL 6V nd(5L qêQeTaL, ifioVy dXX* ovx, ifiev . —Ad ?. 258. OTL dvTi tov nQoaTanTiKov tov eQ8e (nempe

iQêLV scriptum est). — Ad ?/. 8. otl avveaTeLXev ^laxcog(nempe dneLQairj pro rjneiQCQTLiti] positum). —Ad rj. 15. noX-Xr]v rieQa leve'] otl tw O^vaaeT neQie&rjxe axoTogy ov ToTg

fpaia^LV, cog iv ToXg e^fjg ZrjvoôTog. (Cfr. ad vs. 41 et 140). —

Posterior Scholii pars, fTt tf* xal etc. Aristonici fortasse non est. Nam,

Lehrsio auctore, Arist. p. 28 ed. 2*«: „ cautio adhibenda, ad quem finem unum-

quodque Scholion eiusdem auctoris sit. Etenim qui haec cougessit ea nonnumquam

ratione usus est, ut plures annotationes connecterct per tf#',


22/128

10

Ad ?/. 25. T7]).60êi^ t| uniTjg yuiijq] OTi Trjv noXu dqjeoTco-

aav /fjv, ov ttjv ThXonovvTjaoVy wg oiovTai oi vfcoTôoi ^). —Ad 7/. 47. oTi di'o 6vT(ov „ror(Jt eine etc. quod etiam le-

gitur p. 262, 28. —Ad ?/. 80. oti ivixojg Tug ''A&rjpag. —Ad 7]. 107. oTt nal inl €Qia>v 0\y6vai XiyovTai. Eadem ob-

servatio statim sequitur, cum iuitio: icJTaov otl. —Ad ?/. 222.OTt dnaQifAcpaTOV dvTi tov nQoaTanTixov, oneQ dyvoojv Zy-

v68oTog yQd(fii OTQthea&e. — ?]. 225. oti (fiXoyQTJfxaTog ixTCDV ToiovTOJv ^08v(jaevg qjaiveTai, ^xTfjaiv ifirjv d/xwdg rf/'

quamquam de hoc loco dubito. —Ad tj. 238. ort nQ6g t6TtXevTaTov dnonQivcTaL fi6vov etc.

Sed jam taedet plura exscribere. Caetera igitur de genere

hoc indicabo tantum strictim, ut, qui velit, ea conferre possit.

Yidentur esse notae Aristoniceae ad 0-. 189 (pag. 371, 18).

X. 41 (p. 450, 17). ;«. 56 (p. 451, 1). x. 354 (p. 471, 5).

l. 84 (p. 483, 17) et de eadem re l. 90 (p. 484, 5). X. 115

(p. 485, 21). l. 191 (p. 489, 31). l. 202 (p. 490. 13). l

235 (p. 492, 19). l. 300 (p. 502, 1). l. 410 (p. 513, 3)

l. 430 (p. 514, 12). l. 581 (p. 523, 1). l. 602 (p. 524, 28)

fi. 27 (p. 531, 4). fx. 52 (p. 532, 14). fi. 78 (p. 536, 9)

V. 25 (p. 558, 17). V. 57 (p. 559, 20). v. 128 (p. 565, 19)

V. 173 (p. 566, 26). v. 174 (p. 567, 4). v. 222 (p. 568, 26)

de quo loco, ex postliminio emendato, iam supra egimus, v. 223

(p. 569, 3). V. 430 (p. 578, 4). |. 106 (p. 584, 9). |. 246

(p. 590, 7). 0. 16 (p. 604, 14). o. 161 (p. 609, 4). n. 2

(p. 621, 21). n. 57 (p. 623, 16). q. 442 (p. 648, 27). a. 423

(p. 669, 14). r. 38 (p. 671, 14).

Hi igitur sunt loci, quos equidem investigare potui, qui,

([uamquam a vocabulo otl incipientes, in indice Diudorfiano

Cfr. Scholia ad Iliad. A, vs. 270, ort rtaQaXX-ijXioq Tr^XoO-fv fH arrijyc

ot ^f yftJTfQot' i^fdfûvTo TTjv UfXoTiovyTjaov. Scholia Veueta, ed. Bekker.

\). 26, col. l.


23/128

11

desiderantur. Dc liis omnibus, uuo altcroque cxcepto •), uou

dubilo, quin iurc Aristouici liabcautur. Scd uc sic quidcui

omues Aristouici notas, in Scholiorum nostrorum farragiuc lati-

tantes, iudicavimus. Nam superest sat magnus locorum numcrus,ubi iu Scholii iuitio uou uude lcgitur ori, ad ({uod subintelli-

gendum signum aliquod criticum versui appictum, (v. c. ij di-

nXfj OTt, — daTeQiaicog oti, — o oêXog oti —) scd quiita incipiunt : (itj^tiovvTai Tiveg vel otjfxiLcoaai vel laTeoi^ oti,

vel simili modo. Qui loci fere omnes Aristarchi signa critica

spectant, ab Aristonico exposita. Ac de eiusmodi scholiis ad

Iliadem rem coufecit Lehrsius, Arist. p. 9 seqq. Eadem omuia

locum obtinent in nostris. Memorabile huius rei exemplum est

in 7}. 107 ubi ad 'Aaiooaeoji^ d^ o&ovecoi^ primum per solum

oTi annotatum est (ex BHMPT) oti xal inl tQioiv 6(}6iâi'kiyovraij deinde ex solo P. laTeov oti ov ôvov ttiv kivfjv

ia&iJTa oxyovTjv ixdkovVy dXXd xal rd dtd tcov igicjv i'cpd-afiaTa. (p. 333. 1. 12 et 17). Haec ambo eandem esse Aris-

tonici notam sponte patet. Et de nonnullis talibus monuit etiam

Dindorfius, eas Aristonici esse videri, de plurimis tacuit. Mo-

nuit ad ^. 334. a tj f^ e i coa a t 6ti tc6vov ttiv ivtQyetav nal

KaxoTrddîtav Xiyit 6 TTOifjTrjg, ovdinoTi: di Trjv dXy7jd6va

(M.) ad quem locum in annotatione posuit iliud Cobeti : „Est

scholion Aristonici, cui recentiores arjf^dcoaai adiecerunt'' (p.

111, 1. 20). Eadem observatio de verbo nivofiai est ad d, 624

a rjfjLt Lov V T ai Ttvtg, dvTi tov ivrJQyovv. Quae de eodem

verbo ad Hiadem dicta sunt, coUegit Lehrsius, p. 73 seqq. Sic

ad X- 31 t^6C dicuntur : ovdenoTt OfijjQog inl t6 tXtye t6

iayit, dXX'' inl tov (Dfioiov. tjndTrjTat ovv 6 dtaaxevaaTtjg in

rov „i'axf \fjiv'8fa nokXd Xeycov iTVfiotatv ofiota,^' ubi in nota

est: „Hanc Aristonici observationem esse coniicit Lehrsius,

Arist. p. 106'' (97 novae edit.). Et ad i. 55. nQ6g rd neQt

') De tribus locis non certo aflfirmare ausirn, Aristonici eos csse: ^. 98, 77. 8,

1;. 225; de caeteris res in dubium vocari uequit.


24/128

12

rijg nXavfjg, ori tioqqco nov tv liCTiTOTTiafiivoig Tonoig doQi-

OToigy (ptjal yovv tÎo&i nov ttjv vijaov eivai, ad quae Din-

dorfius: „Est autem haec liaud dubie Aristarchi nota: vid.

Lehrs., Ar. p. 250. (p. 244, 2''^ ed.) qui conferre iubet no-

tam ad x. 190, ^. 204, d. 356, quem locum apponam ob

verissiraam Ileckeri emendationem, margini exemplaris quo

usus est V. d. adscriptam drjXov xdx tovtov otl e^wxtaTai

7] vfjaog, inel (alioquin) tI incoXve Mivelaov, ovTcog tyovTa

neQi Tov O^vaaia cog Aal noXiv oItjv jâQiaaa&ai idîXeiv,

vavv nlfiipaL xal acbaaL tov qjiXov; Emendat Ileckerus i^co-

itedviaTaL, optime, ut etiam patet ex Lehrsii nota ad p. 247 :

„occurrit in hac quaestione saepius apud geographum i^conca-

vit,cLV el l^coaeavLafAog.

Indicabo nunc reliqua scholia, tali modo incipientia, quae

mihi ex Aristonici doctrina iluxisse videntur. Ad a, vs. 33,arjfitLOVTccL ^ q i a t a q ji o g , kiycov tov 'xai ativdeafiov

neQLTTiikLv. Sic in Iliade voculae superfluae notantur, enume-

ratae a Lehrsio p. II. —Ad a. 232. avTr] tj Xe^Lg (ûiiXXev)ovdinoTe nelTai naQa tw noiJjT^ cog iv Tfj avvTj&eicc y^QO-

viicayg, dXX ixdaTOTe dvTi tov iwxei. Eadem observantur ad

d, 274, Z, 165. Aristarchi observationem esse, monuit Lehrs.

Arist. p. 120 seqq. — Ad «, 251 de voc. Tdya : avTTj ijXi^Lg ov Ti&eTaL naQO, tco noLtjTfj dLaTaKTLnayg cog iv Tfj avv-

Tjd-eia, dXX^ exdaTOTe dvTi tov Tayicog. Citavit hunc locum

ipse Lehrsius, Arist. p. 92. — Ad «. 283. oaaav de tjjv ixO-ewv xXiiddva ne^l dyvoovfiivcov eico&aaL AaXeTv, et brevius

ex V ad hunc locum et ad co. 413. O-eia xXijdcoVy ol de veco-TeQOL dvTi Tfjg cfcovrig. Sic ad Iliad. B, 93. Aristonicus : oti

oaaa yj Oêia xXjjdwv, oi 8e vecoTeQOL xpLXwg inl ndatjg (fco-

vfjg. Cfr. Lehrs. Arist. p. 88. — Ad «. 413. dyvoovvTigTiveg, ifieô, yQacpovaLV ofioicog iv ^lXiddLj fivfjaaL naTQog

aeTo^ diov xTtjTLncog, quamquam de hac nota dubito, non quin

Aristarchi sit, sed num Aristonici. Eortasse Didymi est. —Adp. 3. a rj fi a i V e L otl t6 naXaiov cofiotg tu îcpyj neQie^dX-


25/128

13

XofTo, Aul cSg (fort. melius log xal. Error ortus cx compen-

tliorum similitiiclinc.) ti/ ^lXiaî (jjfjah 6 iioiijTijg- ,,Tfj (la dt'o

TeXuLKnvf:'' etc. Pcrtinct ad obs( rvationcs dc licroum armis, in

ciuibus explicandis plurimus fuit Aristarchus. —Tdem dicendumde nota ad ^. 11. a(A.a Tuyyi dvco xiJiêg — tnoi^TO (Tclcma-cho ncmpc) tovto Tiveg ajjfAeiovvTai TTQog toi^ d/Qoiaoi' to)v

naXaiibv îov, plane eodem modo ut ad ^. 510. r] dinXfj

nQog t6 ccQâlov ed-og etc. et alibi non raro. — Ad /?. 42.T rj Q ?j T e o V T i nQOg t6 nQcoTov Tfj Ta^fi nQCJTOV dni]VT7](je,

oniQ anavicjg noieT. Saepissime in Iliade Aristarcho observa-

tum: oTi nQog t6 det/TeQov nQOTiQov dnrjvTrjice, (cfr. Lehrs.,

Arist. p. 11); in nostris scholiis bis tantum occurrit; ad o,

6: nQ6g t6 deiiTeQov nQCJTov dnrjvTrjae, et ad (p, 278. nQ6g

ydo To devTiQov t6 nQOTeQov. Sed mirum factum est, quod

ut hic, sic in lliade c|uoc|ue contrarii observatio, ncmpe poctam

aliquoties etiam nQ6g t6 nQWTov Ttj tu^h nQcjTov dnavTav

solere, non propriis Aristonici vcrbis tradita est, sed per (Tt/-

fiHovvTai TLveg. (Ad Iliad. Z. 219). —Ad /?. 326. idTtovOTi dfia&og 7J iv T(x) ntdico xovig, xpcxjiia&og de 7J neoi 0-d-

âaaav, quae Aristarchi esse demonstravit ex Iliadis scholiis

Lehrs., Arist. p. 123 seqq.

Reliqua iam summatim indicabo. Fortasse Aristonici est ad

(?. 381. d(x){ia non semper ttjv oXtjv oixiav dici sed et non-

nunciuam t6 ivdoTeQov avTijg fitQog '). —Ad /. 274 et 438

') Hanc observationem Aristarclii esse eo probatnr, quod ea nsns cst contra

criticos, qni Od. «, 356 et 360 mntare voluerunt, ut patet ex mcraorabili scholio

ad vs. 356. dAA' flq ookov iovarc^ ooot' ixfvaYQo,(povavv' j^dkXd oi'Y^ flq-

fkdovaa ' xal (360) „7y jufv 0(ijup'î a((aa TidXiv OdXaîov^f [JffJijKfi^,^^ Xt-

YovTfq (oq XtjQM^yfq oly.oo ri]v IftjvfX().rfjv ova((v TCQoa idaafod-(U aXxn(ff

uTtfX&fZv^ UYvoovaiv (oq 0/ufjQoq xbv oinov TVoxf fifv )i((,OoXt,A(oq X((f.i./-Jdvfb^

akXozf jufQi^y.oiq fTto rov dv(\Q(ovoq ij rrjq j/i^vatKWi-trKloq etc, quamqnara vs.

356 cuin tribus seqq. ab Aristarcho damnatns est, sed aliara ob causam, dfifivov

XfYOiv aviovq f/ftr iv ^lXi^ddu nal iv rfj ro^fi(t rlov fivrjazijQo^v. Quae

Didymi esse suspicor.


26/128

14

de significatione Tlomerico voc. ayaXfia, quod iisdem verbis

legitur apud Apollonium Sophistam in voc, prope iisdem ad

Iliad. /1, 144. —Ad /. 109. nQddtjXoi^ ii^rniO-tp, otl ottovtTiTîikrjciai^, tyitX td-anTouTo etc. quae Lehrsius ipse Aristo-

nico vindicavit, p. 197, — ad /. 467. c^tjiieiovvTaL TLi/eg otliv nveXco oi^Teg neQLiâXXovTO Slo, t6 aidHGdâL. — Ad d.118. de f^h et avTov naoaXXtjlcjg positis. —Ad d. 134. designificatione voc. vrjfâ. — Ad


27/128

15

Ad i. 108, ad x. 510. (sed nolo do lioc scholio qiiidciuain

certius alfinnare). — Aristonici esse crediderim etiani quae ob-servautur ad x. 124. dfjXov d' ta Toitvov oti fibtaav ^tix^tfmv

TQocpr]i>. Ad /


28/128

16

di TTQog TT]v '*A\y7jvav ofioioo&Haav MevTf} xal âaiXiitTjv

eôvaav aToXrjv ov Tvavv, ubi («. 171.) haec tantum leguutur

oineioTeQov TavTa vno Ev{A,aiov av )J/oivto, dto ev Tiaiv

ova iqieoovTo, sed nihil ibi est de signo critico, quod tamen

et huic loco adhaerere debuit, nam verosimile est Aristarchum

ex constanti sua consuetudine ibi opelov addidisse To7g daTe-

Qianoig, vel, ut solenne est in nostris, rjO-eTTjaevaL ^fr' dcjTe-

Qia>i(ov. Idem usu venit ad r. 4 —12. ol d()T e q ia y. o i , otldva/icaicog ivd-dSe, oTe xal icoQane t« onXa. Contra hi versusad n. 281. damnantur, sed et ibi de signo critico, quod tamen

et huic loco addendum erat, ut supra significatum est, nulla

omnino facta est mentio. — JinXaX comraemorantur his locis :^. 89, ad Td^â d elai TeTaQzov^ ?] dinXrj nQog t6 e^rjg

donovv davficpiovcog Xe/ea&ai etc. — ad e. 422, ad verbatl dXog, oid Te noXXd TQecpet xXvrog Afi.qjtTQiTr]

hoc est scholion : tj dinXrj nQog t6 ay^fjfia (i. e. xXiro^ subst.

feminino adiunctum, ut patet ex scholio in cod. E)' xal 6ti

iv dâXdTvri ojv Xe/ei' e^ dXog. —Et ad ^.-453. ig noTafxovnQoyôdg^ dvTi dvTcovvfiiag t6 ovofia. — r/ înXri ovv na-QaxelTai nQ6g t6 Tfjg eQfiijveiag idiov. —C« 86, arjfienoTeovTtjv ivaXXa/i]v tcov ^qovcov etc. quod iam supra attulimus.

Ad r], 138. r] ^ e dinXfj nQ6g t6 e&og, xat ovi ,xotrof'

dQaevixcbg cpijai. — ^. 303. nQoeiniov dcofiaTa inrjve/xe 86-fiog, nQ6g 6 rj dinXfj. — Signi, quod AeQailvtov dicitur,semel tantum, si recte vidi, iniicitur mentio, nempe a. 282.ad quem locum ex H. editur: evreXeg tovto, dio xal ic eQat'-

viov naQe&Tjxev ÂQtaTocpjdvjjg.Sed haec sufficiant. Atque fortasse pluribus iam hacc exse-

cutus siim, quam instituti mei ratio poscebat. Tgitur plura sciens

praetermisi, ubi res non extra dubium posita crat, v. c. in

enumeratione satis frequenti twv dna^ eiQyfiivcov et in illis

locis, ubi post interpretaiionem vocabuli vel rci expositionem

adiicitur ilhid ovy^ cog ol vicoreQOi vcl oi de rfcoreQoi quatv

vel ov^ cog 01 /Xcoaao/Qdcjpoi, quae habent omnia colorem


29/128

17

Aristoniceum, sed ([iioruin accuratior in singulis investigatio

prolixiorcni (lisj)utationoni posceret, (luae posterioris fortasse

curae eril. llhul certe osteudi, uimis severe Diudorfium iudi-

casse de exiguo Arisloniccoruni ad Odysseam scholioruiii nu-

mero iu uostris codd. servato. Vel sic ei libenter coucedo, etiam

si omuia, (juae huc trahi possiut, quam accuratissime iu unum

colligautur, Aristonici iu)tarum, si cum magna illa ad lliadem

copia compareutur, numerum })erexiguum tantum liodiernis

Odysseae scholiorum coUectionibus inesse. Etiam illud addo, inuniversum observationes grammaticas et criticas, pro portione,

midto in nostris miuorem ([uam iu Iliade locum occupare,

prae ingeuti multitudine observationum etymologicarum et al-

legoricarum et praesertim eius generis, quarum auctores XvTiytai

et ipaTaTixol appellantur. Quod utrum codicibus sit impu-

tandum, au ea de causa - factum, quod veteres critici plus

curae Iliadi impenderiut quam Odysseae, nunc quidem in medio

relinquo.

De indole autem Scholiorum dicendum est idera, quod de

cuiusque geueris farragine dici potest : inesse bona et utilissima,

iuesse simul et pessima. Valet hoc praesertira de notis twp

IvTixcbp et T(x)P ipaTUTixMp, quibus insunt, quarura insulsa

et inutilis loquacitas uon melius quam ex speciraine cognosci

potest. Eius igitur generis nonnuHa proferam. Narratur, q. 462,

Ulyssera raendici habitu kidibrio haberi ab Antiuoo, cui quura

insolentiam exprobravisset, iratus Antinous ita

:

„pvp dfj (in({uit) a' ovxtTL aa^kd diix ^ieyaQOio /' oi'oj

aip dpayojotj(jfip, OTe di] nal opeidea ^dl^ftg.''''

(vg ocQ^ *9^; J


30/128

18

ut, simulatque in Phaeacum regiam pervenerit, sese praesertim

in Aretes amicitiam insinuet; (luod si feceris, inquit,

fi nep Toi 'Aiii^fj ye q)iXa cpQOPirjG'' Ivi &vfi(x)

i^.ncoQij Toi tmiTa cpiXovg t^ (dliHJ aal laaadâi

oinop ig inpooocpop nai gyjv ig naTQida /alav, (y. vs. 75 seqq.)

ad quae haec scholiastes nescio quis: c6g yeXoicog, a> îXTiaTef

ov yuQ Tu) dixaico ocXXd ToTg (jîXoig (f)7](jiv avTijV ôrj&iXv

(p. 327. 1. 11). Eiusdem farinae est, d'. 63. de Demodoco

Tov iiiQi (j.oi'a^ (Schol. lemma (ioTq ) icpilTjcje, didov d

(dya&ov Tf x«k6i/ Te,

ocp&aX^cbv fiiv afieQOe, didov d^ TJdiXav doidr,v,

ad quae observatur: ovxovv, w 'Ôf^^Qe, d-avfiaaicog avrov

7] fioTQa icpiXrjdev, ei tcov ocp&aX/A.oyv fiiv iaTeQTjaev, doidijv

de dvTL TOVTOv iâQi^jaTo, (oaneQ diJTa xai ae iaTeQOv (p.

360, 1. 27) quae ex ConstantinopoKtana doctrina videntur pro-

fecta. Sed, quod magis mirum, etiam in grammaticis rebus

aliquotiens erratum est, ut v. c. a. 59 seqq.

avTag Odvaoiifg

iefievog xai nanvdv dno&QcoanovTa vofjaai

7]g yaitjg, d-aveeiv ifieiQeTai,

qui versus absurde ita paraphrasi redduntur : d n qot e qo v

iniO-vfimv icanvdv Tijg naTQidog ideTv, vvv evyeTat 8id tu

Y.aTeiovTa (Haxd addit margo Pluyg. ex M) TeXevTrjdai, quum

sententia aperte easit,

ut dicat Atliena, Ulyssem tantopatriae

amore ilagrare, ut si eam viderit modo, mori non recuset,

quemadmodum in eandem sententiam ij)se Ulysses a])ud Phaeaces

dicit: (7;. 224 seqq.)

iddvTa fie nai kinoi aicov

itTtjaiv eiijjv dfi(0(Kg Te xai {npegecpeg fiiya ^cofia. ')

') Magis mirnm cst, fnisse ctiam inter rccentiores llomeri interpretes, qni haecita vel simili modo inlerpretarentiir, v. c. Faesi, ciiius haec adnotatio est: „er

«viinscht sich ans Verzwciflung den Tod und wiirde sich gliicklich fiihlen, weun

cr auch nnr den Ranch von seincr Heimat anfsteieren siihe.


31/128

19

EtiiiiM iii liis, S. 771, ubi de Peiiolo])^ ])roci dicuiii

:

„ij âXa (irj ydfioi' dj^î iroXvi.ivtjdTJj (iadiXfia

dQTi'ei, ov()e ti oidfi' o oi cpoifog vu T/rj;xra£,

male ex])licntuni est illud oi iii Imiic moduin : 6vo^ T(h

vi(j) avTt]^ 7jVToi7TinTai- i] ydo oi di/Ti yemy}^ taTi. Al)sur-

dius etiam, si fieri ])otest, (t. 8 de Iro,

og (? iXO^cjp ÔSvnf]a Sia)X(TO olo (%fioto

se expediverunt, medium (5


32/128

20

sonus prius de liac varietate loquens eam manu recentissima

scriptam dicebat, docens simul quam solennis in mss. syllaba-

rum -Av ei 7]v sit permutatio. In Postscripto autem errasse se

dicit, et scripta haec a manu, si non ipsius scholiastae Harl.,

certe non multo juniore. Yidendum igitur an varietas illa ita

scripta, ipdalifAOiai, inter antiquas lectiones referenda sit, cum

eidalLfxog sit vox Homerica, et hdaXifiop, evciSeg reperiatur

apud Hesychimn, quamvis in serie vocum ab id incipientium,

ideoque in recentioribus editionibus mutatum in ^daliuop.^'

Repetendo videtur haec probasse ipse Dindorfius. Nihilominus

credo Buttmanno, viro sagacissimo, ipsam suam sagacitatem

fraudi fuisse, et nihili faciendam esse hanc variam lectionem, ut

vel ex eo patet, quod ex eodem H ad tt. 212, 7]fiiv avSTJvai,idem vitium enotatum est: /q. ^jvdfjvai »). Simili modo in

hoc cod. 0-. 212 pro ovd^ d&fQii^co procuditur varia lectio /q.

ovd^ ivO-eQitoi^, de qua Dindorfius : „ov8^ ev&fQilôo non minus

absurdum quam quod est in P. ovd^ dnoQilâ},'' et notum est,

nonnunquam a et (v ita exarari, ut prorsus nisi ex sensu

distingui nequeant.

Quoties autem glossemata pro variis lectionibus nobis vendi-

taverint etiam optimi scholiorum codices, enumerare longum

est. Sufficiat inspexisse a, 89 O-eioo: TLvig /q. O-yjcjco ex H etM, ad quae Dindorfius : ,,0-riGco est etiam iu P adscriptum, sed

omisso Tipi^ /q. ut glossema potius esse videatur quam varia

lectio'' (p. 25, 10), et a. 361. fivOov : yn. Xoyov et |9. 40,

rajf« fideai : yQ. Td'ia iâOijCtijy et f?. 105 rry.Ta^ : yQ. vv-

nTcaQ et |5. 169, XcoiT(qov : yQ. Xcoiov et /?. 334, o^^tXXfitv :

yQ. tnav^riGiii, ad quae singula sedulo adnotavit Buttmannus,

esse ea glossemata manifesta.

Tandem etymologiae deliramenta inesse phirinia, eorumque

nonnulla ex auctoribus, quales sunt Aristonicus e1 llerodianus.

') Ita ad A. 440 habet: y^ rfxx'v et snpra scr. yQ. yf vhp\ atl quae Porsoni

observatio est: ..raerns error, sed observari iion inutilis p. 71

I


33/128

21

nemo mirabitur, iiui rcpulet, etymologiuc iiisciiiam commune

esse antiquitatis malum ct ctiam opiimos nonuiimcpiam trans-

versos rapuissc. Sic lcgiiur ad a. 75 bcllissima licrclc nominis

Odyssei eiymologia, a dociissimo auciore, Sileno Chio, excogi-

iata, liis verbis : ''Oûjno^ (.itif tTU{.ioXoy(bi^ tov Ôdvaatu ire-

7ioi7]iie Tov AvToXvAov XiyovTa' ^îioXXoXaiv yocQ tyio drj

odvaadfitvog Tod' Ixdvco.^' JtîXijvog {^tiXrjvog scribcndum

esse recte monet Dindorfius in Tnd. p. 805) 8i 6 XX og tv6tvTtQ(a (ivd-iyiwv taTooiwv (âri dt 8vo îl^Xia) ^y^v-TinXtidv cp7jai Ttjv Ôdvaatcog ^rjTtQa iyxilfxova odtvovaav

naQd t6 NrJQiTOV, OTTtQ taTi r^g I&dxrjg OQog, vaavTog

TToAi) Tov Jiog V7t6 dycoviag ital cpoôv xaTaTTtaovaav tov

'Odvaata dnoTtîtXv , nal did tovto TavTtjg Tijg ovo(A,aaiag

Tvitlv, intidij a a t d t ij v 6 d 6 v v a t v 6 Z t v g. Leguniurhaec iisdem prorsus verbis concepta in Eiymologico Magno

(col. 558 ed. Sylb.) et in Eiymologico Gudiano (col. 419),breviora, sed in eandem senieniiam, in Scholl. ad a. 21, ubi

quod adnoiavii ediior „etymologia inepta,'' de omnibus paulo

reconditioribus tuio dici poiest. Eiusdem generis est pcrvulga-

tissima illa voc. dadfxiv&og, dn6 tov daig tj Qvnog, rjTig (jll-

vv&fi xai dcpavi^ti avTOv (p. 166. 1. 6) quam propierea etiam

commemoravi, quia idem legiiur p. 894. 1, 1. dadfxivOog It-

ytTai 8id t6 fitvi>0-fiv nal olov dqâvi^tiv Ttjv d a tj v ijToi t6v

Qvnov, ubi, quoniam frequens est permuiaiio vocabulorum daij,

quod significat h'nrj ct daig, Qvnog, scribendum : daiv. Sic

ad 8. 563. datur haec tov Hlvaiov ntdiov ctymologia : ia

Tov hJcj. XilovTai yuQ twv îcotihwv Staf.w)v oi dntXO^^VTtg

iictT. xal naTd nXtovaafwv tov tj ^HXv'aiov. Nosira autem

de campo Elysio scholia, quod mirum, in multis non conve-

niunt cum iis, quae apud Hesychium, Suidam, Etymologicorum

condiiores scripia suni, qui autem omnes, ui facile conferentipaiet, eundem auctorem alius alio modo excerpserunt. Quod

etiam hanc ob causam monendum duxi, quoniam IJesychii locum

ex Etymologici Gudiaui collatione melius consiituere posse mihi


34/128

22

vicleor. Ilesjcliii verba haec simt: ^HXvoioif : îccaccqwi/ i^rjnog.

HQTJTCd di ip l a (O TO, 01' kvGLOV OTIOU OV dlulvOl^TUl

dno tG)v acofiuTOJV al ipvjâi etc, acl quae liaec observavit iu

iiota Alberti: „Eeiskiiis legit: eV iG(a tw, ov (ubi) ),vaioi^,

bnov diaX. etc. Secl vid. Etym. M.'' (col. 1627, tom. T).

Recte repucliavit Ueiskii coniecturam, quae planissime refutatur

loco Etym. Magni, quod prius ita : naod to IvTug aoif^dTcoi^

iAH fieiêii^ Tag ipvydg, tov a nXiovdtôvTog; mox, paucis

interiectis : t] bnov ov biaXvovTai al xpvyai to^p ncjudTcji/.

Tolle oi) et bis idem dicet Etymologicum, quod quamquam

ineptum, non tameu tam amens est. Sed milii illud ip iaio ro

de vitio suspectum est, sensitque etiam dilHcultatem Reiskius,

scribendum ducens: ai^ iato tm. Eortasse melius erit, Etymo-

logiciim Gudianum sequi, liaec ita scripta exhibens : ^HXvaicov

(^Hlvaiop?), rj fiayidQcop vrjaog, HQyTai de e p p rjacj t6

dXv a Lo V, bnov {oi) inserendum) ^LaXvovTaL ai ipvyal tcjv

aojfidTojv. (col. 241). Sed, —ut aliquando ad propositum red-eamus, — in toto hoc ineptiarum genere nihil pulchrius est,quam quod legitur in Scholiis nostris p. 50. 1. 4. dxp : bniaco'

ical dnoaonfj tov co bnig, xal avyaonfj tov i bng, xal TQonfj

Tov eig a nal tov n nai a eig ip, difj, qua de etymologia

nihil dicam nisi hoc, eam nimiam visam esse etiam Etymolo-

gici Magni auctori, non ita severo iudici : HloihaQyog ') bi

dnb Tov bniaco t6 d\p TîyiL eipaLy tov o eig a TQunivTog,nal Tov n (ig ip' tovto de [iiaLOP. Ex quibus omnibus

apparet, quantae sordes commistae sint cum multarum rerum

') „Plutarchi locus est in libcllo :cfQl iCov .r«()' 'Ojui/̂ io î«.Xf/.nt)v, titulo:

(le Uorica dialccto. Sylburg. Plutarchi locum, qui in Pseudcpigraphis est, indi-

cavit etiam iu App. p. 738 Diudorfius, loci tamen Etymologici M. uulla mention

facta. Apud Pseudo-Phitarchum haec dicuntur: xu) Jii)()i.fo)y fifv if; ovyi;&n

Ttjq i'jQ(i/vXoyl(tq fXXflifJet' )ifj(()t]i(tt, — zfu i6 o.TiOO), cixf', jufi(t,:>n-Xwv zb /ufv (Ig «, t6 de jt x«i i6 o fti; x6 avyyfvet; «rroiTs;. (Phit.) Mor.

p. 1075 B.


35/128

23

notitia, quas tjcirc intercst, ct planc in liis iisu vcnit decan-

tatum illud Ilonieri:

noXXu îif tdxyXa fii:îyf.iiiû, TioX^kd di Xv/qu. ((). 2'M)).

Eadem omnia valent dc Scholiastarum lingua, quae noiuiun-

quani vitiosain jnedii aevi avvniyiiav rcfert, qucmadmodum ad

X. 579 legitur interpretatio voc. dtQTQoi/ liis verbis concepta

:

OTTfQ ?j TToXXij yXwaaa (pXdfiovXoi^ oidi xuXhi/ (p. 522, 4).

Saepissime contra optime Graecc loquuntur scholiastac, prae-

sertim in longioribus twi^ Xvti-awi/ et ii/aTUTixwi/ fragmentis,

nec sine ailectata elegantioris Atticismi ostentatione, qua re

neglecta initio in errorem sum inductus, quemadmo(hun etiam

Buttmannus eo semel et bis erravit, GiuvTov pro Iuvtoi/ in-

ferendo, quod more recentioris Atticismi ita positum est ').

Ipse erravi in schoHo ad u. 161. Quaerit Telemachus ex Athena,

Mentae forma induta, ecquid de patris reditu fando acceperit,

dpiQog ov drinov Xiv'^^ odTia TiiKyiTai Ofji^Qo^,ad quem locum scholiasta ita: nQoXTjnTixcog, 7i/a fiii naQaîv-

\yov'f.iiPog avTOP 6 îpog noXXdxig xpivoTjTai. ^^(STiQyii yaQovdilg dyyilop yiaxwp inwvJ' (Antigone, vs. 277). Sententia

liaec est : ipse Telemachus statim dicit, suspicari se patrem non

amplius in vivis esse, ne forte hospes falso referat, eum esse

superstitem, eo videlicet animo, ne eum (Telemachum) dolore

afficiat. Sed ofiendebar illo noXXdxig. Quid enim est : ne hos-

pes saepe falsa nunciet? Et iam ante me ollensus est vir

quidam doctus, qui noXaxiicf reponebat. Ipse volebam mnXa-

Hcog, ut esset: ipa fiij naQafivOôvfiiVog avToi/ 6 ^tvog m-nXa^wg ipnlatjTai. Sed sero hitellexi, locum esse integerrimum,

et noXXdntg illud more exquisitioris Atticismi, inprimis Pla-

toni frequentato ^) positum esse ])ro iawg, iiaoTwg, ut iterum

V. c. p. 482, 22. vTTfQ rovtov ovi; d.na&fv fnviov naifXi^Ttfq o^înot,

et p. 666, 14.

-) Adscribam ex pcrraultis Platonis locis hos duos : Critias p. 112 inf. to 6'

fzi' /iqa/^v n:Q6 xov Xoyov dfZ dtj).ioo(u, /jitj ^roAAdxKj dxoiovcfqÊXXrjvi-y.a


36/128

24

occiirrit in noslris p. 412. 1. 15, nbi agitur de ritu in acie

occisos ter vocandi, /Va u?] zig TioXXdictg ifinificoi' w^

piXQog dnoXeicf&ci?]. Hactenus de lingua. Videamus nunc de

codicibus et editionibus.

§ 3. Scholia in Odysseam bis sunt edita : primum a Butt-

manno, deinde a G. Dindorfio. Ac Buttmannus quidem, cuius

editio prodiit Berolini, 1821 '), codices ipsos non potuit ad-

hibere, sed repetiit tantum, quae Majus ex tribiis codicibus

Mediolanensibus Bibliothecae Ambrosianae anno 1819 ediderat.

Floruin librorum, literis Q, B et E insignitorum, primus tantamcontinet, quae scitu digna sunt, reliqui in plurimis nil nisi

recentiora et futilia praebent, quod sentiens Buttmannus, veritus

„ne exspectationem falleret, quum libri Ambrosiani pro mole

sua studiosis satisfacere non possent, addidit excerpta Porsoni

ex cod. llarleiano (H) et scholia ex cod. Palatino (P), nuncBibliothecae Academicae Ileidelbergensis et ex Scholiis Vulgatis

(V) ea, quae uberiora essent. Iniqua igitur in his edendis for-

tuna usus est Buttmannus, ,,quum maxima Scholiorum pars,

Ambrosiana puta, nonnisi negligenter exscripta, Ilarleiana non-

nisi excerpta ad manus essent (Praef. p. xi). Et addit de

codd. Ambrosianis : „nihil autem magis doleo, quam quod

scholia haec omnia, qualiacunque sunt, ex ipsis codicibus trans-

scribere raihi non licuerif' (p. viii). Nam Majus quomodoscholia ediderit, arguit longa series putidissimorum errorum,

quos Buttmannus in Praef. p. ix enumerat. Ex quibus unum

repetam, unde coniectura fieri possit de caeteris. Dicitur ad

/SaQfidQi))v ccv(f()(i)v Svojudcd &aviiitt^ tjcf, et Phacdon p. GO. E. ahI a


37/128

25

0. 75. Aul drj 71 « (j u n T if ^iuXtiiyt ifruji> '06v(i(iio}>; xai'AliXXtw^j iii (iiiibuy Majius rctiiiuil riiliculuiu codicis viliuui

TtuQu n o i^ T i> '). (iuac ([uuui ila Ci^scnt, lauicu nultuiauuus,

iit erat non soluiu graccc doctissinius , sed etiaiu siugulari prac-

ditus prudentia et sagacitate, talem emisit editionem, quae, si

spectemus subsidiorum, quibus uti potuit, conditionciu, uuu(|uaiu

pro meritis satis laudabitur. Testatur id ingcns numcrus ()[)ti-

manim emendationum, quarum magnam partem mcliores postea

codices contirmarunt, quaeque omnes ferc a Dindorfio iure re-

ceptae sunt; ncc minus notac plurimae, breves (piidcm, scd

optimis rebus, ad sclioliorum explicationem pertinentibus, rc-

fertae, quas et ipsas repetiit Dindortius, plurima probans, raro

tautum dissentiens ^). Nam pauci admodum loci sunt, in qui-bus Buttmannus, —dicam verbis Lehrsii de Aristarclio, p. t7. —„sua ipse eflecit praestantia, ut vere sui dissimilis fuisse di-

cendus sit. Ex eo tamen genere quaedam sunt, quae etiamDindorfius recepit, de quibus mihi nunc agendum esse statui,

non ut odiose conquirerem, ex quibus appareret, virum caetera

ingeniosissimum etiam in nonnuUis impegisse, sed ne hi loci,

eximia sagacitate expositi, atque magna Dindoriii aiictoritate

insuper stabiliti, incautiorem lectorem in errorem inducant.

Tn superioribus unum iam tetigi huius rei exemphim, post, ubi

*) Habet illud .tojtov tamen et Harleianus, si Cramero fides habenda est.

(Cramer. Anecd. Paris. p. 454.)

2) Sic V. c. iure deseruit Buttmannura, ad


38/128

26

eraendationeb meas proponam,cle nouuullis huiuscemodi dispu-

tabitur, ex reliciuis potiora uunc tractabo.

Odyss. d. 00 se(i(p Menelaus Telemaclio et Pisistrato inter

alia multa liaec narrat de fratris caede

:

ilog i/co TTiroi 'AcXiâ (circum Aegypium, Libyam etc.) ttoXvi;

{pioTOV Civvciyfiiniav

r]X6jfJL7jv. Tiio}^ lAOL ccdelcfidi/ dXXog encC^Viî^,

hiO-QT], c2i>cjiGTi, do),co ovXoîi^7]g dloyoio'

(og (inel. cog^ ovtl yuicôiv Tcncjde HTecjcTcaGLV ccpcxggco.

Ad lios versus liaec observant scholiastae in M et Q. Xd&Qtj,c(tfcoi(3Ti : eniTUOLg. avyvoi {iiv ydo aai kdxycni intôvXtv-

0?]aav TTQOVTTOfotjaavTcg Tovg iy&Qovg, ticqI tov y,ain6i/ di

GifuXivTeg, TOVTOV di ovdi tppoLav Xa^tîv (f?]aL tov dtLvov,

t6 8i VTTO Tfjg TTLaTOTdTTjg ivc^QivO^r^vaL xai nQodo&i^vaL t6)

lLvy6) Tcbv dtLVMv. Deerat in Q iTQovTTOvotiaavTeg, quo omisso

deest simul verbum, unde accusativus ,Tovgiy&Qovg''

pendeatsimul pro tovtov habebat codex ille tovtov, quod correxit

Buttmannus, confirmavit postea M. Ilis autem restitutis equi-

dem scholion luce clarius existimo, et sic explicandum : iUis

poetae verbis : 'kd&Qj], dvcolaTi, doXco ovlofiivrjg dXoyoLo gra-

dationem quaudam (iiriTaaLg) et quasi intentionem iuesse:

multis enim chim insidias esse structas, sed ita, ut scirent qui-

dem inimicos sibi insidiari, (jtqovttov. Tovg iyO-Q.) ignorarent

vero, quo temporis opportunitate eae insidiae tierent. (tt. t.

naiQ^v 8i acfcd.) — Hacteuus paraphrasis est vocabuli llo-merici XcxO-qj]. — Sed peius etiaai, pergit Scholiasta, cumAgamemnone actum est. Nam ne suspicari quidem potuit,haec sibi mala a quoquam impendere. (tovtov di ovdi ivvoiav

Xal3e7v qjijaL (Menelaus scil.) tov dtLvov). Et ne sic quidem

satis perpessus est miseriarum. Nam eum proditum esse et in-

terfectum ab ipsa uxore (ro im^Tfjg ttigtot.

ive^QtvO.) ,,hoc,— ut Buttinnnni interpretatione utar, — „in intimis recessibusinfortunii ponendum est.'' Satis sunt, opinor, liacc perspicua et

aperta. Sed mutavit postea sententiam Buttmaniius, in Addeudis


39/128

27

haec scribens:

„Non salisfaciunt, (luac ad hoc sclioliuin(111(11-

dandum proposui. Nain si tovtov bi ponimus, de Agamemnone,

nulla cst oppositio inter hacc Aai>(>a et ovbi i'i>i;oiav. Tmmo

apparet, haec ov6i i'i>t>oiat/ respondcrc voci di^caiaTi. llocaulcm

agit Scholiastes ut demoustret, post illa, XdOni], di;w\(iTi, ini-

Taaii^ cssc in his SdXw-dXo-îoio. Quare h)cum nunc tcnto ila:

(^vivoi fi,ip yuQ xal XdxyQa in t [i vX tv O^ tja a v t oT l; i ^-

{y Q oT t, neQl Tov 'AaiQov di dfpaXivTag t oiJt v g ovdi

ivvoiav Xa^tTv (ptjai (sc. o MeiêXaog) tov dnvov. to (ii vni)

Trjg niaTOTaTfjg ivfdQiVxyrjfai — tw jWf^fw tcov deivcbv sc.iaTi.'' (Dind. p. 183. not.). llaec vero, quod Buttmanno non

saepe accidit, vix eiusmodi sunt, ut ea refutare opus sit. lam

primum mentem Scholiastae non recte cepit. Non enim ini-

Taaig est, ut opinatur Buttmamms, in illis dolw-dloxoio,

de Agamemnone solo, post XdxyQrj, dvooiaTi, quod etiam aliis

accidit, sed gradatio est in singulis tribus incisis, ut primumlevius sit secundo, secundum levius tertio, et significetur,

multos alios Xdx^QCi iniôvXevO-^vai, Agamemnonem vero et

kd&QCf et simul aVcoiart et simul doXco-dXdîoio. Deinde ne

illud quidem negligendum est, si vel maxime ultima Buttmanni

emeudatio sensui apta esset, tamen per Graecitatis leges non

licere dicere avivoi — ineôvXevÔ-rjaav ToTg i-^dôoTg pro tmnTojv iji^Qwv, quod tantum virum praetervidisse satis mirari

non possum.

Ad i. 564: i^fjg d' iôîfvot noXirjv dla TvnTov tQtTîoTg

haec ex Q edidit Buttmannus : bu) (f. îaTi) Tovg ronovgdnXibg Xi/iL „KviiX(x)ncov 6^ ig yaTav (106), ,jîoXir]v q^

ig vriaov'' (x. 1), nov di eiaiv axnai rj nov neifxivai oviteTi

diaaa^ptT. nXrj&vvTixoTg di QrifjLaai ytiiQrjTai did Trjv twv

iTaiQcjv avfinaQovaiav. Ea esse ab hoc versu aliena sensit

Buttmannus, observans, pertinere haec potius ad x. 1 : îo-Xirjv 8^ ig vrjaov d^prAOfitx^''' i'vO-a 6' i'vaitv etc. et Dindor-

fium in eundem secum errorem traxit, qui eius monitis obtem-

perans, haec in initio libri x collocavit, haec addens : „Hoc


40/128

28

scliolion in Q aclscriptum ad t. 564 huc rettulit Buttmannus.Videtur fragmentum esse scholii longioris: (juam-obrem intactum reliqui dio, quod Buttm. in 8id ri mutat''

(p. 443, not.). Praestabit fortasse liaec coniuugere cum iis,

quae ex Q ad i. 565 adscripta sunt:ivd^tv 8i TTQOTeQCJ TrXioi^cP dnayrjiieî oi r,TOQ

aajA.efOi in (favaToio, q.t.Xovg oXenai^Teg tTaiQOvg.

neQiTiXui^Tj&ai^Tog avTOV, aal }.it} eidoTog rcov eTieiai. Tumstatim ea, de quibus nunc sermo est : 8i6 tol\; tottov^ ct7i'k(jt)g

Xe/ei, — nov 8e eâiv avTai rj nov neifievai ovAeTi 8ia-(jaijjeT. Quae quam arcte coliaereant, ]ion opus est ut demon-

stretur.

Pervenimus ad quaestionem difficillimam, ad A. 8S7 seqq.:

Tjl&e 8' enl ipvyij ^^yaîe^vovo^g ÂTQei8ao

eyvco 8 aiip eiie xtTvog, enel niev aifia 'AeXaivov.

Ad hos versus adscribitur ex Harleiano hoc scholion: nwg fjirj

niwv t6 alfia yivway.ei; ndvTwg (emendandum navTeg exscholio ap. Dind. et Buttm. ad vs. 385 ex T et Y relato, p.512, 1. 2) ovTOi ev tw tCov didcfcov etat Tonw oi fiev 8ixd- QovTeq, 01 8e 8t'/,aX,6tJievoi, fiij nenoon^Teg Trjg Ar^&tjg v8aTog

(f)d-eyyovTai 'Aat nn^ tov nieTv. Adnotavit Buttmannus, et

assensus esse videtur repetendo Dindorfius : „Hoc qui scripsit,

(nempe mhg fir] ntwv t6 aifia ytvthaÂet^ in versu praecedente

legit inel i8ev ocpO-aXfiolcjt,'' estque haec revera lectio cod.

Vindobonensis 133. Et recte quidem ita scriberetur pro eo,

(piod nunc legitur : enel niev aiiia 'AeXaivov, — quod (piiin suo habuit codice, non potuit rogare nwg fi rj n t to v yivw-

G'Aet, — dummodo constaret scholion hoc revera ad hunc no-strum locum pertinere. Sed an hoc scholion ad Agamemnonis

nniinmn non pertincat, equid(Mn dubito vehementer. Nnm pri-mum absurdum est, etiam in scholiasta, Agamemnonem interillos numerari, qui dicuntur : oi fiev 8t'AdZovTeg. oi 8e 8tAa-

t,oftevot, (juae potius Minoa, Tantakim, Sisyphum cneterosque

id genus spectant. Deinde, postquam cum Agamemnonis animo


41/128

29

confabulatus est Ulysses, adveniunt et alioruin aniini, Acliillis,

Aiacis ctc. ([iii non dicuntur sine sanguinis liaustu Ulysseni

agnovisse; contra de Achille diserte observatur (vs. 471): fifO-6

inie Tov u7f4aTn^' (sc. agnovit Ulyssem) tciTi ()i xutu t6 ai-

(an6i}l.i^vov, 8iu tov a7f.iaTog. Non est igitur artis poctae,soluni Aganienmonem inscpultum introducerc in mcdiis heroibus

sepultis. Accedit, quod ne(iue apud llomerum, luupic, si rectc

memini, apud Aeschylum et in Sophoclis Electra Agamemnoncîii

sepultura caruisse inuuitur. Sed omnium maxime mc movet,quod nostro scholio prorsus similia h^guntur in fme scholii ex

T et V ad vs. »3S5 relati ; nempe haec: ov (delendum, quip])eortum ex compendio male lecto voc. ovtoi quod statim sequi-

tur), n a V T i g di ovtol Iv rcb tmv dTacpcov eâl /wocO; o/

fA,i p xoXat^6f.ievoi, o i d ( a o Xat^ o p t e g ^ la g 6 Mi p cogxal 6 'HQanX^g. ovtol Se fti] nenojn^Tfg Trjg ytriiyrjg vdaTog

ital cp&eyyoPTai (malim : qj&lyyoPTai x«t) ycoQig rov niHp.

TiCguntur autem haec, quae nostris fere ad verbum respondent,

in fine scholii, quod „apparet fragmentum esse disputationis

alicuius, qua obiectiones huic Homeri pfnvla factae diluerentur,

ut recte indicavit Buttmannus. Tncipit autem hoc fragmentum

ita : dXXd xal 6 ^îavcpog xeQdiaTog wp 8id ti aoXdêTai;

etc. ad quae annotat Buttm.: „Haec in edd. antiquis continu-

antur cum sdiolio praecedente ') eo utique non pertinentia

quare in recc. editionibus tacite liinc avulsa, verba quidemdXXd xal — fifTjjpeyxfp posita sunt ad vs. 593 de Sisyphoreli(iua autem omnia ad p. 623. Ego in ])ristinum locum omnia

restitui, ut judicium de iis integrum esset. Numerum

') Scholiou praecedens est ad 384. y.axiji; lovrjw jTvfa/oc;.- 'EXfvtjq y (Diii-

dorfii editio typograplii crrore 7) KXvr^nfiriârQaq. i^ y.((yif


42/128

30

praeposui versus 385. quo ordit ur necyiae alterapars, ad quam haec spectant.' Assentior de scholii ar-gumento, nam in aprico est in his de altera j/ey.via^ partedamnanda disputari ; de loco, ubi collocandum sit, non assen-

tior. Nam, ut notum est, non hanc iêaviag partem, sed eamdemum, quae incipit v. 568. fV-^-' tjtol Mtpcoa idop^ /fiog

dyXanp vlop etc. spuriam habuit Aristarchus, et apposuit ad

singula argumenta rrjg dxftTâeojg, (juibus deinceps alii respon-

derunt, omnia ab eo improbata Homero vindicantes, ut iterum

factum est in devTega, quae dicitur, vexvla, initio libri w.

Incipit igitur disputatio Aristarchi, cum aliorum refutationibus,— ubi id potuerunt, — vs. 568, ut oportet, ita : voiynfiTuifA^^X()t Tov ,y(x)g ciTTMP 6 fiiv av&ig edv ddfiov ^'Aidog f/W(G^-Zl.^ xaiTOt ovx, ovTeg d/eveTg TTenl tjjv cpQaGiv. viTtn di

Tfjg d\}eTij(jea)g avTwv keyeTat Totddr nwg oide TovTovg rj

Tovg Xotnovg eaco Tmv ^'Aidov nvXojv ovTag xal tcov noTa-

fi6)v; et sic pergit ad vss. 570, 573, 577, 580 etc. His itaque

adiungo nostrum fragmentum;

priora de Sisypho, vs. 593, (piae

se(iuuntur de Hercule, vs. 600 seqq., de quo revera legitur,

vs. 615. inei id&v ocpd-aXfôTcjtv, et tum recte quaeritur : nchg

fiij ntwv t6 alfia yiv6)aicei. Atque ad eundem Herculem, non

ad Agamemnonem, scholion illud, quod nostrae disputationis

initium fuit, pertinere mihi quidem extra dubium positum videtur.

Haec fere sunt, in quibus explicandis mihi cuni Buttinnniu)

non convenit. Quod autem post tantum temporis spatium, j)ost

tot nova subsidia reperta, post incremcnta, (piae lioc studio-

rum genus nostris temporibus cepit, tam pauca in eius obser-

vationibus improbanda fuerint, id vero eius editionis praestantiam

nobis (juidem abunde declarare videtur.

Non iamen Guiliebnum Dindorfium, v. cl. supervacaneum

opus fecisse, quod anno 1855 liaec scholia, ex codicibus

aucta et emendata, iterum edi curaverit, et e\ eo satisintelbgitur, ([uod liiiitmannus codicum oj^c iili nou poiuit, ct

ex eo, (piod, ([uae ])()st absobitam (K>muu\ luiius cditioucm sup-


43/128

31

plementa plnra jmxlicrunt, abditn iacebant in libris ))r()i?rnm-

matibus([ue tlispersis, nec unicuuiue borum studi(3S() facile con-

sulendis. Sic scholia codicis Harleiani (H) descripta sunt et

edita a J. A. Cramero in Anecdotis Parisinis, vol. III. p.

411 —512, (pii in eodem volumine, p. 393 —410, edidit codi-cem Parisinum nr. 2894 (S) continentem scholia in Odysseam

usque ad y. 48. Sic codicem Hamburgensem descripsit et schoba

eins phirima edidit 1j. Preller „duabus in commentationibus,

indici lectionum Universitatis Dorpatensis praemissis,'' anno 1839.Hos codices postea inspexit Dindorfius, nec sine fructu. Namquae refert de collatione codicis S : „margo saepe detrita est et

scriptura tam paUida, ut nonnulla legi nunc omnino nequeant,

plurima lectu ditficiHa sint ; unde factum ut Cramerus

fere ea tantum aflerret, qnae lectu faciliora cssent, reliqua non

attingeret, plura etiam non recte lcgeret, (Praef. p. xiv) eadem

omnia etiam de Crameri coUatione cod. H valere, intelHgentomnes qui norunt, qua peritia sciHcet Cramerus in Anecdotis

suis describendis usus fuerit. Idem usu venit in cod. Ham-

burgensi (T) ex quo Dindorfius „plurima eruit, quae PreHerus

omiserat, quum non tam exhaurire codicis copias, quam ampla

dare specimina propositum habuisset, codicem denuo excutiendum

futuro schoHorum editori reHnquens. Quem laborem,'' —pergiteditor, — „minime inutilem fuisse annotationes nostrae et quaein Appendicem (p. 733 seqq.) rettuHmus, ostendunf' (p. xi).

Praeter haec, ex parte iam edita, ipse Dindorfius primus

contuHt codicem Parisinum nr. 2403, ([uem designavit Htera

D et codicem Bodleianum (O), fontem SchoHorum Vulgatorum(V) antiquissimum, accepit(|ue a Cobeto, v. cl. conationeni

trium codicum ItaHcorum, Veneti BibHotheca^ Marcianae

nr. 613 (M), Florentini BibHothecae Laurentianae plutei 57,

32 (R) et aHus Marciani cl. ix cod. iv (N) (pii ante Din-

dorfium omnes inediti fucrunt. Tandem usus est excerptis qui-

busdam brevium schoHorum e Hbris Vindobonensibus tribus,

(5, 56, et 133) ab Altero propositis.


44/128

32

De cognatione, quae inter hos codices intercedat, accurate

statuere res est difficillima, et ita comparata, ut ipsis codicibus

non inspectis de ea re nihil certi pronuntiari possit. Sufficiat

igitur in universum monuisse, caeteris longe esse uberiores in-

tegrioresque M, II et Q. Optimus omnium est M, quo magis

dolendum est, iam ad a. vs. 217 adscribere debuisse in sua colla-

tione Cobetum, v. cl. „abliinc desiderantur fere prorsus scholia iUa,

in quibus antiquorum grammaticorum coniecturae et priscorum

librorum lectiones commemorantur. NuUae liuius generis ani-

madversiones reperiuntur ad libros f, ?/, O^, reliqua schoHa

conspirant fere cum Vulgatis, quae breviora vocantur, ac prae-

terea nuUius sunt pretii.'' Proxime ad horum trium codicum

praestantiam accedunt T, qui et ipse in |. 67 desinit ; R,

„qui scholia antiqua continet in quatuor primas Odysseae rhap-

sodias; D, ,.cum scholiis copiosis ad rhapsodias tres primas,

rarioribus ad d (ubi recentior manus incipit), usque ad x . prope

nuUis ad rhapsodias reUquas; et S, cum schoHis bonis et an-

tiquis usque ad /. 48. Ex his optimus est T, cuius schoUa

plurima sunt ex genere mjthologico et eorum grammaticorum,

qui luTixol et IvaTaTrAol dicuntur, et qui codex, ut Dindor-

fius vere observat, aUqua ex parte simiUs est Ambrosiano Q,

ita tamen, ut non ab iUo pendeat, sed contra saepe sit multo

quam Q integrior. Cuius rei luculentum exemphim proferrepossum in schoUo, ex Porphyrio petito, nd e. 281, de voc.

iiauTo (p. 272, 1. 23 seqq.) quod in EPQT servatum est, sedlonge emendatissime et integerrime in T, ut apparet ex cod.

Parisino schoUorum in TUndem, nr. 2679 (ap. Cramcrum, Anecd.

Par. Itl. p. 17) (pii in fronte luiius schoUi nomen Porphyrii

exhibet, quocum fere ad verbum consentit T. Contra non ne-

gabo quidem, quod Dindorfius de cod. D praedicavit : „estoptimae notae Uber, ([ui nou soUim Porphyrii iKunen schoUis

nudtis, ubi eius m(Mnoria in aliis codicibus excidit, adscriptum

servavit, sed etiam muUum confert ad nUormu codicum sclioUavel emcndnnda vel rcdintei^randn, — liaec iiritnr mn\ uego,


45/128

.^3

sed ita statuo : codd. D et S fluxisse ex codice simillimo codd.nostris Ilarleiano, Ambrosiano Q et Ilambnrgensi, in quo le-viora quaedam, quae in his codd. vitio laborant, correcta erant,

nonnuUa, ({uae scribae codd. IIQT in suo exemplari expedire

non poterant, distinctius legebantur, sed qui graviores cor-

ruptelas omnes cum his, (|Uos dixi, codicibus communes habe-

bat. Has scribae codd. HTQ securi apponebant; qui au-tem D et S, — vel horum archetypum, — scripserunt, easaut omiserunt, aut nonnuUa adiiciendo sanare conati sunt. Utid quale sit exemplo demonstretur, consideremus locum, qualis

hic est. Ad


46/128

34

7J ''A^rjva dTTodTjixTJaai ne7Toi7j'Ae, xpevdog. Recte Diudorfius

correxit xurd rov^ fiyoov^, et uotum est, quam saepe x«i et

xara confandantur. Admonuit autem hac de re in Praef. p.

XXXV, ita: ,,xar« correxi pro 'Aai, quod est in DH et servaripotest, si post d'/oovg addatur idj], quod est in D. Immovero hoc ipsiim indicium est, scribam cod. D, aut eius arche-

tjpi, quam illum accus. x«t rovg d/ooifg, a verbo hTiff^ri

pendentem, non potuisset concoquere, addidisse de suo idr], ut

grammatica ratio constaret scilicet. Scriba autem cod.H mendum

fideliter exscripsit, et sic fecit, ut locus a Dindorfio certa emen-

datione posset restitui. Eiusdemmodi est locus, p. 137, 1. 17

ex D et p. 88, 14 ex S, de quibus postea agam. Ex his igitur,si vere disputata sunt, id saltem apparet, caate nobis agendum

esse, si in loco corrapto D et S lectioues suppeditant, quaeprimo obtutu meliores videntur.

Tandem, ut huic codicum enumerationi finem imponam, hoc

unum addo : minoris vel etiam minimi pretii sunt, quae ex P (Pala-tino) BE. (Ambrosianis) N (Marciano) et libris Yindobonensi-bus solis prodierant, quamquam et hi libri nonnunquam con-

ferunt ad tollenda vitia, quae in omnibus melioribus leguntur ').

Sic igitur Dindorfio ,,adhibitis, quae vel ab aliis parataerant,

vel ab eo primo allata sunt librorum manuscriptorum praesidiis

plarima, quae in prioribus scholiorum editionibus vel manca vel

corruptaferebantur, in integrum restituere licuit. Ita profitetur,

Praef. p. iv, et sunimo iure, id quod plarimi eius editionis loci

testantur; non tamen id assecutus cst, ut rem conficeret, quod

unius hominis, etiam doctissimi, vires longe exsuperat. Quod

') Quouiam auceps res est si quis, qui codices ipsos ocnlis uumquam usurpaverit,

de eorum origine et coguatione multa accurate disputare velit, liceat mihi in hac

nota tantimi promere suspicionem, illud fortasse esse communis originis indiciao),

qnod in plurimis scholia post quartura vel quintnm librum desiderantur, et quodin ceteris, qui per omnes libros scholia habeut, ca tanien in libris posterioribas

sensim rarescunt et minoris fiunt momenti. Quae res si casui tribnenda est, sane

mirus est casas.


47/128

35

spero fore iit, — si ([iinndo liaec legat, — siiic ullo obirectandistudio dictum existimet vir clarissimus, de literis graecis, si quisalius, praeclare meritus, quemadmodum a me sine ullo ob-

t r e c t a n d i s t u d i o dictum est, cpiod quum per se odiosum est,

tam praesertim iunioris in seniorem. Nec is sum, qui credam,

iam nunc a me in liisce scholiis, omnia, quae obscura sunt,

illustrata, (|uae corrupta, (^.mendata proponi ; sed, etiamsi om-

nia, quae proferam, probabuntur, multi tamen, sat scio, super-

sunt loci, qui manum emendatricem exspectent, quorum etipse supra exempla (ûaedam posui. Contra et in universum de

criticorum laboribus, et nunc de iis, quae Buttmannus et Din-

dorfius ad nostra scholia attulerunt, id sentio, quod Cicero in

Maniliana (§ 8) de imperatoribus dixit: ^verumtamen illis laus

est tribuenda, quod egerunt; venia danda, quod reliquerunt.

Ita tantum, quam indulgentiam erga alios adhibui, eam etiam

erga mea inventa ab aequis lectoribus me impetraturum esseconfido.

§ 4. Ad ipsum dissertationis meae argumentura transiturus,primum notabo sat magnum locorum numerum, ubi, quod in

nullo Graeco scriptore non accidit, glossemata et additamenta

sunt expungenda, nonnunquam supervacanea tantum, nonnun-

quam autem sensum et sententiarum nexum plane turbantia.

Eorum genus est duplex : sunt enim aut additamenta, saeix;

inficeta, semper inutilia, aut dittographiae, vel singularum

syllabarum, vel sententiarum.

Ac primum de priore genere videndum. Huiusmodi. v. c.

est, quod delevit Lehrsius in Emendatt. Scholiorum Homeri-

corum, ad E. 705. di^riO^fop TevO^Qavr'' : ?/ dinXfj ttqo^ Ti]v

6u(ovvîocVj OTi 6{â)VVf4,og ovTog to) Âyafit^vovog vi(h [Tft>-

{fQavTi.] Huiusmodi quaedam etiam Buttmannus et Dindorfius

indicaverunt, ut 8. 1. de ycjjTWf^Gaav : ojqeiXev elvai t6 toj

UDiQov, dl.X^ \JyQa\pi:'] 6)(i7TfQ t6 7J[^6)(o()a tATfipet, dtcc t6

eivai t6 itq6 avTrjg fAaxQ^r, t6 ij, xal t6 Tt]Xf06(0(ia (Jfii-


48/128

36

'AQVVii, did t6 tivai ttjv ttqo avTrjg ^Qaf^Huv, ovTca

'ATjTco^Lg iiCTeivei, in quibus Dindorfius recte induxit e/Quipe,

quod sententiam pessumdat (p. 169, 7). Neque minus recte

p. 218, 1. 6, ad 8. 500. yvQal iiiTQui ilrn TViQl ttjv Mv'xo-

vov [ttXtjglov^, Mvxovog di ical JVdôg tmv KvnXddcov vrjacov,

ad quae in nota Dindorfias : ,,nX7](jiov delendum, et 8. 644,

de voc. d-fJTfg : o icavcov, t« eig 7]g ovd/xaTa \_did tov rj

YQdcpeTai] (xovoGifXXaâ de, did tov rj nXivovTaij etc. (p.

226, 19), ubi, quam uncinis inclusi dittographiam, damnavit

etiam Prellerus. Dittographiam agnovit Dindorfius, p. 264, 20

ad e. 295, ubi de variis ventorum generibus agitur: xal 6

fitv dinjXicoTTjg v/Qog co v iieTa^dXXei eig votov {vyQog cor]

OêQfAOv ovTa, 6 de voTog XenTvvô uevog eig ZicpVQOV, 6 di

êq)VQog tTt fxdXXov XenTvv6f.ievog eig ÔQtav dnona&alQeTai'

monuitqae de ea re in App. p. 763 : „alterum v/q. wv, quod

seclusi, haud dubie ex antecedentibus repetitum.' Sic in scholio

ad f . 287, iJT (Homeri textt. rectius f/r') dexijTi : xpiXioTeov

t6 rJT^, tVfi

ovTcog' nal dXXyv (ciXXjj recte H.) vefieaoj,

TJTig dv TavTd ye Qet,oi xal uenyTi yovecov cJcvdQdai f.iic)y7jTai.

[ÂQiGTaQiog^, ubi Aristarchi nomen Buttmannum male ha-

buit, a Dindorfio deletum, utpote huc illatum ex scholio ad

vs. 289. (p. 317, 19 et not.) ; et postea in Praef. p, uv„Recte conjeci, Aristarchi nomen male huc illatum esse. Abest

ab H.' ' Similiter erratum est ad ?. 310; ubi Nausicaa Ulyssi

auctor est, ut primum omnium a matre sua auxilium petat,

cuius consilii causam scholiasta reddit bellissimam hanc: ijToi

cog yvvrj yvvaXxa nQOxnivet, ij inel cpQ0vt/.icoTdT7j ?/ ÂQtJTtj

naQadidoTat. ycai dXXcog de cpiXoiiCTtQfiov t6 xyijXv. \_KaXXi-

(JTQaTog]. EHQV; sed „KaXXi(iTQaTog omittit Y, et videtur or-tum ex scholio proximo, quod ab lioc noinine incipit.'' (p. 319, 6.)

AdO-.

9 haec est allegorica interpretatio Atlienae Pliaeacesad concionem vocantis : rj cptjjnrj ex cpQovfjCiecog xal o i x o v o-

fiiag Tov '0()vacjecog. icJTi ()e xal tov 'OftijQOv i'vc< yvcoQia&fj

xai Tw itoiv(I) Xa(x) 6 Ôdvaaevg, f.itjn(og x«^' 6d6v xofitÔfie-

I


49/128

37

i'og TiuQ^ av T o) if'ifi 71 aiîO-fj n. Ubi miror, neqae Biittmannum,

neque poistea Dindorfium ausum cysc in tcxium rcciperc opti-

mam prioritJ observationcui : „lloc vocabulum (o('xo//o^f«^-) ucscioquomodo huc venerit, ad sequeus roi- 'Of.iTiQou pertinens.

(Dind. p. 358, 9.) Si Biittmannus ilJud : „ncscio quomodo''

sQfio dixit, nequc magis ut scntentiae numero consulerct, facile

est respondere, factum id vidcri ea de causa, quod voc: oino-

vofiiag, post 'OfiTJoou omissum, supra lineam inseruit scriba,

ita ut proximura esset praecedenti lineae, undc postca in hanc

receptum est. Glossema adhaesit variae lectioni (?. 116. a ol \

Tiiêg, 01 auTfj, ad quae Dindorfius in nota: „Absurde. avTfj

videtur glossema esse ad ol adscriptum, quae verissima sunt.

Sine dubio igitur avTjj delendum est. Item expunxit Dindor-

fius~ glossema in his, ,a. 84 : a/f^6// edfiê t6 fijjnog twv

dfLQcbi^ [iTiTQajf^l nrjXiyiov rjv. Rationem reddidit in App.

p. 787. „Seclusi neTQwv : nisi quis tojv do}.iyodeiQ(ov mTQwi;

scribi velit. t6 doXiiodeiQov Tfjg ZKvXhjg dixit Eustatliius,

p. 1714, 19.'' Ita Dindorfius. Si quid video, praestat expun-

xisse.

Praemisi liaec, ut mihi fidem facerem, reliqua omnis generis

additamenta, quae quidem mihi sese obtulerunt, deinceps indi-

caturo, in quibus sunt quaedam manifesta simul et putidissima.

Glossema inest in verbis scholii ad a. 208, ubi Mentes Tele-

macho

:

a^vwg f.iiv '/icqja}.rjv Tt xal ofifxaTa iia}.d toi-/,ag

neivw (Uljssi) tTTfl Oâfid toXop ifiiayofied-'' dXXrjloiaiv etc.

Explicat in his toXov scholiasta ita: ovTcog cog rjfing [^tfii-Ôr}-

fiiv~] cyrjiieQov, xal fxeTd tov aov naTQog hfiiayofiiOa. In his

ifiilOrjfiiv est, quod logici aiuut, contradictio in terminis. Sen-

tentia enim haec est: ut nos nunc una sumus, — noneramus, — ita patre tuo utebar antehac. Delendum igiturifAiyOrjfuv. Eidem faciat, quod statim in eodem cod. Q et inHM praecedit scholion : t6 di, toIov ifiKy/ofit&a, dvTi tov,Toioog, cog vvv nal ^f^tîg, iy6) nal aif, quod idem scholion


50/128

38

est, verborum orcliiie tautum mutato. Causa glossematis in

promptu est : videbatur in liis. ovTojg wg tjîcTg gijikqoi^, reqiiiri

verbum, quum verbum in secundo membro sequi non animad-

versum esset.

|9. 151. in narratione de aquilaram ostento dicitar: fVO-'

inidii^Tj&ipTig, quod ita redditur paraphrasi : ixHae di [*V-

rccvd'a~\ (5vGTQCK(f ivTig Iv T(h icccTccQOcaacii^ rd avviyr} avTWP

TiTiQu, Quum iPTavd-cf idem sit atque InHae, alterutrum

abundat; malim igitur hTav&a^ quod vtdgatiusest,

delere.

|5. 271. t6 jjolog inHvog' ' (scil. Ulysses erat) xarcc di/acpa}-

Vfjaiv iiQTjTai (ig enaivov [rov Ôdvaaeoog'] tov naTQog [Trj-

Xe(idiov'\. „Satis verbose,'' ut iudicavit Cicero de iurisconsul-

torum formulis. Leguntur haec ita in BEQ. In 11. haec tan-

tum sunt: tovto ycard dvacfwvtâiv eiQTjTai eig enaivov

Ôdvaaeojg.

y. 106 (p. 130, I) : lareov oti eig dvo diefioiQdad-tj ndv

t6 ÊXX7jVt'A6v aTQdTevfxa. ical tov iêv ev6g êQovg riQiev

''Ayaêfivo^v ttjv TQoiav naQa'Aa&riiA,evog, tov de ereQov

^yiy^LXXevg , Tov pavTiicoif dyXov^Ti , iv w jneQei xai ''Odva-

aevg '^cal NeaTooQ rjQid^f^rjVTO. oitoi yovv vavfiayovvTeg [oi

neQi t6v AyiXXea'] rdg naQaneifievag n6Xeig in^Q&ovVy

rjneiQODTiddg Te nal &alaaaiag. M. Duplex in his vitium est

nempe ol neQi t6v ''AyilXea, quod emblema incommode

cohaerentia dirimit, resecandum est, et praeterea pro naQa-Ha&rjf4,evog tt} v T Qoiav scribendum neQnca&rjfxevog,nisi quis putet, naQa^âd-rjaOâi cum accusativo posse coniungi,

et naQa'AaO-7Jad-ai n6Xiv, si vel maxime per grammaticae leges

ita dici liceret, significare posse, urbem obsidere.

8. 123. Ad 'Aliaitjv annotatum est; 6v [dXlayov] di ere-

Qoov HXiafx6v ovofidêL' eart 8i d-Q6vog dvanXivTQOv eyojv.

Comparet emblema in HM; ,jOv dXXaxov omittit T in lacuna.(App. p. 757) Simplicissimus loquendi modus est dXXa xov diceve

pro alio loco, alibi ; qui elegantius loqui volebant, 8i eTeQoyv vel

8i^ dXXojv usurpabant. Sic et nostris scholiastis haec et om-


51/128

iiiuin maxiine ii^ aXXot^' esl in deliciis. Et di^ dlXcji/ sine

interpolatione ev.-xsii p. 201. 1. 1 (ad d. 276) nat d t dXXcjpdi 6 Tonoâ ifxqjaiiîTai' „avTuo Ôduaafja ttqoti dwfiaTa

Jr}t(f)o(ioio ^}]îvat tjut' AQtja aij/ dvTi&eta MtViXdoy^''^

(C)d. O . 517), ([Licm locum ex cacteris attuli, quia in eo ex-

plicando cum Buttmanno facere non possum, haec adnotante

:

„legendum videtur 6 Xo/ogj h. e. „hacc de llelena et Dei-

phobo narratio.'' Quae emendatio fortasse necessaria non est.

Potest enim Tonog pro X6yo(^ esse dictum, ([uod et Latini

faciunt, quodc|ue ex rhetoricae technologia iluxit. Est igitur

xat bt^ dXXoov di 6 Tonog i^câiviTat : „et alibi liic locus

fusius exponitur,'' id ipsum, (juod Buttmannus volebat. Quid

sit if^qjaivitv et if^qjaviiitv, — nam utrumque promiscueusurpatur — apparet v. c. ex pag. 188, 9. in — twv dnQcovxal Tfjg bipicog fidXiaTa ai ofxoiOTTjTig ificfaivovTat,

et detfjtcpaviîiv

exmultis (pagg.

48, 32; 58, 14; 137. 7etc.) hic locis inprimis ad nostrum facit: dtd noXld (multas

ob causas) Trig nQdîcog TaiiTrjg ftvrjfioviiJit 6 notTjTtjg, ov

fiovov OTt TCQog Trjv noirjGtv GVfKfiQit Ta fjtrj didofiiva

(? an : naQaXitnofiiva?) T?jg iXtddog vvv ifiqjaviîtv,

dXXd xat nQog ttjv fivrjOTrjQOHTOviav TaVTa (x)y,ov6fir]Tat etc.

pag. 197, 7. seqq. Idem hoc iftqaviîtv restituendum puto in

loco parva lacuna maculato, ad a. 262. QrjTiov ovv oTt TavTa

ndvTa TtQog xaTaGiavrjv tov f4.iyiaT0V dywvogy TTJg fivrjaTrj-

Qoq>oviag, avT6g fiiv yvfivat6fjiiVog iv . . . . tva qjavfj Trjofjaat

TTjv idiav i^tv. Emendandum avT6g fjtiv yvfxvat^^fnvog t fjt-

qj a V it,iT a t , ut statim post: yiai t6v noXifiov niViCidav6v

iqjr] 'AaTaiQi]aT tyiwgy incodvvov (iovX6ftivog ifiqaviaat, et sic

p. 58, 14; 137, 7 etc. In nostris scholiis fi et v saepissime

confusa esse animadverti, v. c. p. 85 1. 29 pro ifii fxovov

idaaTi est in T 'iv. (App. p. 739.) Ut autem ad propo-situm redeam, — quum dXlayov et St'' iTiQcov planissimeidem sit, alterum alterius interpretatio habendum est, nec dubia

est optio, utrum sit delendum.


52/128

40

Fortasse etiam delenda sunt d. 186 : xA«rf ^f> ÂQyiirj

'EXevri '^'kaXi di Ttjlifiayô^ re nui ÂTQtidrjg Mtvi-

A«off, ovb^ ccoa IVeaTOQog viog ddanQVTU) eyev oaae, in iis,

quae observat scholiasta: fitj êXcov noXXdxtg Xeyeiv t6 avTO

[fJTOi t6 aXaXe'] di^ dXXov tq^tiov cpfjai, ea quae induxi,

nam pueriliter admodum abundaut.

Certior res est in scholio longiore ad e, 118, ubi Calypso,

a Herme certior facta de deorum decreto, ut Ulyssem proficisci

sineret, eos criminatur, ut aliis et sibi invidentes, ad quos

versus ipcjTaTixov alicuius argumenta aflTeruntur et refelluntur.

Incipit scholion ita: imlafxpdvovTai Tiveg Trjg KaXvipovg

diaQQrjdfjv dvata^vvT0t'a7]g et quae sequuntur. Eespondetur ad

has criminationes OTt ov dtd t6 nco).vea&ai evvdlêa&at aye-

TXidt,ei, dVKd dtd t6 evlaêtadât firj ^rjXoi rco 7TQ6g avTtjv

dnoitTeivooai (dii nempe) t6v Ôdvaaea, cuius opinionis multa

adducuntur argumenta. Deinde ita pergit: x«t tovtov niaTtg,

[^TOV (4,7] dtd nd&og aâ^Q^v ayêT^ktdtêtv'] t6 eToificog eyêtv

dnonefinetv etc. In his verba, quae uncinis inclusi, non solum

abundant et explicant ea, quorum nemo requirit explicationem,

— quod in eiusmodi scriptoribus non satis causae est ad em-blema arguendum, — sed perquam incommode interposita sunt,ita ut, quae arctissime cohaereant, cum sententiae damno se-

parentur.

e, 295. ex quo scholio, ut supra (p. 36) significavi, Diu-dorfius dittographiam vyQ6g wv (1. 20) eiecit, et aliud emblema

eiiciendum est. Verba Homeri haec sunt

:

avv 5' EvQog re NoTog r' eneae ZecpvQog Te dvaar^g

)tal BoQerjg a^d-Q?jyeveT7jg, fieya nvfia nvXivdcov,

ad haec scholiasta: rijv Td^tv avTcbv 6 noirjTtjg cog eyet 8i-

eO-Tjite. T07'T(av ydo (ventorum) d fiev dno dvaToXrjg OQfiaTaif

6 8e dn6 fiearjfi^Qiag, 6 8e [JêcpvQog'] dn6 Svaecog, 6 de dn6

dQHTov. Et haec, credo, probatioue non egent.

Ad e. 313, cog dâ fiiv ein^vT'' eXaaev fieya -AVfta xaT^

dxQfjgj haec habemus scholia: Ex BPQ. cog cpafuv xaTdxQag


53/128

41

noXii/ eXiJi^. Sequiiur iu PQ. '^Xlcog. K«ra nuQaXnipii> rrjg

y,t(pctXi]^ eic, ei E. x«ra nandXfiipii' rnv, iieipaXfi,^. y] «rrt

Tov oXog ovvtaTQtipiV' [ry vipg] et V x«ra xf(jf«Aî,'. /j «VrtToi> oXov. xal yuQ x«r' axQa>i (immo naTdAQag ut supra,)

noXii^ tXiXp (pafitf. Tandem P liabei glossam : x«r« AiifjaXtji^.De horum vocabulorum scribendi raiione multi uudta disputa-

runt. Buitmannus haec observat : „Ex hoc potissimum accusa-

tivo, (nempe x«ra xfcfiahji/) apparet fuisse, (Rhianus? cfr.quae Buttm. ad vs. 315 adnotavii; Scholl. ad N. 772. t 1 1/ i g

St xQTjg (.loiôavXXdôog eic.) „qui hanc formulam ita divide-

rent: xar« x^â^* vel nQrjg.' In scholio ex E videtur rj i^fjogesse delejidum, quod quid huc faciai, non video. Dici quidem

potest, in x«r' dxQrjg voc. dxQrjg pro adiectivo esse habendiun,

et, quemadmodum substantivo xecfjaXfjg expletur, iia etiam subsi.

t^rjog, ui ioium sii x«r' dxQtjg i^rjog, sed hoc ideo probandum

non est, quoniam in omnibus scholiis, ex PQV ei ad II. O,557 ex V eadem explicaiio iisdem fere verbis concepia recur-rii i), sed in iis nullum subst. rj vrjog vestigium ; et quia non

frangitur Ulyssis vavg sed ayidiy, cuius rei hic, ubi ilhid vo-

cabuhim saepissime repetitur, immemorem fuisse scholiastam

vix credibile est.

7j, 249. t6 (Atp vaija/fjaai, dviyQcjnivrjg Ttlxtjg, t6 de nt-

Qiawd^rjvai dno Trjg twv d'fa)v fveQ/taiag xal ivvoiag arj-^tlov. Ut a'7r6 hic coUocaium est, nullo modo neque consirui

potesi, neque recie intelligi. Nam quid, quaeso, significat: t6niQiacoOîjvai iaTiv dn6 t ij g twv 0- 1 co v iixQ/iaiag atjixHOv?Igitur, aut aTro delendum esi, aui, quod mihi verosimilius vi-

detur, post Trjg collocandum, hoc modo : t6 dt ntQiacod-fjvai

Trjg dn6 twv dêibv tViQ/taiag xai evvoiag arjfiHov,qnemadmodum in T est: ix tc5/^ d-twv tvvniag afj. (i. e.

SchoKon ad Iliadem his vcrbis conceptura est: /t«r' dxQtji;: oAorÂwc,-

îkaoe /îyu nvjuu xut' ditQtji;. (quae nostri loci verba sunt.) otoy oXov av-

Toy {^dmiOf xb hv(a.u.


54/128

42

(5ri(iiXov. App. p. 773) quod utrumque exquisitius dictum est

pro simplici genitivo. Simili modo turbatum est in scholio ad

C- 230, in App. memorato p. 769 ex B (T?) de voc. naa-oovw nayvvenov dno rov nayvg, nayioiv, ndooojv , wg dnoxfdaaov, daaov, in quibus delendum dno ex praecedentibus

repetitum.

&. 1. rjwg [r/ fjfAeQa'] orjfiaivet noX).d, ore îv t6 '/.aTd-

cfTtjiiia TTjg TJfiiQag- — oTe 8i rj acofiaTixi] d-tog etc. ad quaeconferre iubet Dindorfius quae leguntiir ad f. 1, (p. 241, 1. 3)

eiusdem quidem sententiae, sed in verbis discrepans alius

auctoris scholion. Plane iisdem autem verbis, sed sine

putido emblemate, quod seclusi, leguntur haec, quae supra

scripsi, in codd. ADL ad Iliad. 0. 1.X. 169. ovTcog 8i dil voelvj otl i^daraê Ti]v eXa(j)0v 6

Ôdvaaevg fA,eTa^v Tfjg xecpaXijg Aai twv ayfiojv fîaov ydg

Twv no8a)v rcbv dvco eaye rrjv idiav aecpaXijv [ô Odvaaevg^.

Et in liaec digitum intendisse sufficiat.

Eiusdem generis mendum commissum est ad X. 520. Evqv'-

nvXog 6 ^yiaTvoyrjg — na7g Xaywv ttjv naTQwav aQyijv TtjgMvaiag nQoiaTaTO. nvdôfievog di HQiafiog neQi Tijg tovtov

bvvdficwg enefiiptv wg avTov îva naQayivijTai ax'fifiayog. ei-

novTog di avTov wg ovk i^rjv avTw did rijv fjirjTiQa, tnefi-

\pev 6 TlQiafiog rfj fXTjTQi avrov dwQOV '['âTv6y7]~\ yovarjv

dfineXov' rj §i Xaôvaa Ti]V dfineXov t6v vi6v enefnpev inlaTQureiav (sic V, aTQar^v Q, praestat fortasse aTQaTidv), ov

NionT6Xtfiog — dvaiQil. In his primum inopportuua sedescertum indicium est, verbum inclusum ex margine irrepsisse,

deinde quod loci emphasis in vocabulo fO]T?jQ, non in matris

nomine est, tandem quod illud omittit cod. Q, quem Buttmannus

secutus est, cuius miror Dindorfium rationem non habuisse.

^. 112. m\ \oc. axiiqjog. diyaig, xal 6 amfcfog nal ro amfcpog

[ovdeTinwg]. Delendum ovdeviQwg, cuius generis cmblemata in

grammaticorum libris ubique deprehenduntur ubique expellenda.

Sed gravius aflecit praepostera interpolatio longius scholion


55/128

43

ad |.o27, in (|iio origo oracnli Dodonaei explicatur, (|ii()(l{|uo

ita legitur iii QV. notfiijif vi^icjv nQopaTa iv to7s' ^^tf ^to-

dcDvrjg fXfdt Toii TTiXa^' (au : tov ntXa^'?) tupfiXfTo TToifivrjviia^XinT7jv, xal etQ^a


56/128

44

xâXdaaioi^ drjQiov^ aut xo xrJTog, abundat, (Suidas : idjrog'

^ccXdaaiot^ &rjQL0V noXvtidtg). Equidem expunxerim ro x^rog,

ob consensum omnium fere lexicograpliorum, verbis nostro

scholio simillimis voc. ni^wdaXoi^ interpretantium. Hesjchius:

ynâ)da},a' -/tvQicog rd dâXdrTia &7jQia' •Aii/wdâXa ydQ iaTiv

Ta ii/ Tfj dXl xipov\u(va. 'OfiyQog de ini itQaaiovfprjaiv., et

sic Suidas et Etjmologicum Magnum et Scholia ad Aristoph.Vespas. ad vs. 4. Sed Apollonius Sophista (in Lex. Hom. p.

490 Vill.) 'Avw8aXa de, Ta {â^.daaia xjjtt] dixit. Tgitur iumedio relinquo, utrum sit delendum; alterutrum autem de-

lendum esse, manifestum, credo, est.

Hucusque eas tantum attigi interpolationes, quae raolestae

quidem erant, sed sine sententiae detrimento. Et proposui eos

tantum locos, ubi ad interpolationis suspicionem etiam externum

aliquod testimonium accedebat, bene gnarus, quanta cautione

de hoc mendorum genere iudicandum sit in scriptoribus, quales

sunt scholiastae nostri. Cuius rei unum proferam exemplum.

Movetur ad i, 106 futilis quaestio Aristotelis de Polvphemi

origine, his verbis : ^?jTil ÂQiaTOTilfjg nwg 6 Kvnlcoip [d]

noXv'q)7jfôg firiTt naTQog wv KiJ'A}.conog, Tloaeidaivog yaQ tjv,

fA,i]Ti fitjTQog, Kv'aX(oiP iytviTO. avTog di tTiQto fw&o) ini-

XvtTat. xal yaQ ix BoQtov mnoi yivovTai, 'Aal i'A Tloati-

^wvog aal Tfjg Mtbovarjg 6 Tlrjyaaog 'innog. Ti d^ ccTonov

ix rioatidcovog tov ayQiov tovtov ytyovivai; etc. Ita editurex HQ. Equidem libenter deleverim primum d Kt')iX(oip, nec

facile crediderim ab Aristotele, si modo revera Aristoteles ha-

rum ineptiarum auctor est, haec ita scripta fuisse, sono admo-

dum ingrato propter Kv^xXcoifj ilkid ter repetitum, Sed cave

deleas. Nam in eo libro, unde haec scholia excerpta sunt, iamita fuisse,

Observationes ad Scholia Graeca in Homeri Odysseam by H. J. Polak

Documents

Transcript of Observationes ad Scholia Graeca in Homeri Odysseam by H. J. Polak