12 Groninger Studentenkrant Nadruk

I hadn’t slept in almost three days when my train pulled into the Groningen station. The taxi ride to my student house is therefore a bit of a blur, but we finally found the house, which doesn’t have an address, after going around in circles for 20 minutes. Of course, the very first thing I did in my new Groningen apartment was blow the fuse. It was those stupid converters I had bought for two dollars each in Canada. I tried to plug in my compu-ter, and the plug started sparking. Then all the lights went out.

Fourteen hours later I woke up to chirping birds and blue skies. It was a beautiful day. And, the lights were back on. I was starving, so I went out in search of some food. After walk-ing for about 10 minutes I found a market. There were fresh fruits and vegeta-bles, meat, fish, cheeses, and bread. I stocked up and was on my way home, when I realized I had nothing to cook with, like oil, salt, or spices. But what was sup-posed to be a quick stop at the grocery store turned into a much bigger ordeal. A bottle of wine, to celebrate my arrival (they were on sale for 3.99 euro! I couldn’t say no), and of course I needed tea, milk, eggs, juice, rice, pasta…

I paid for it all, and realized at the cash that there were no plastic bags. In Montreal, we are only just starting to

get rid of plastic bags at grocery stores. I usually bring a bag with me when I go shopping, but I had been so excited to go outside and see the town that I hadn’t thought about it. I didn’t want to seem like a rude Ca-nadian who doesn’t care about the environment so I didn’t ask for any bags.

Instead, I tried to fit every-thing into my flimsy plastic bags from the market. They weighed about 100 pounds, and though my fingers were almost bleeding, I began the 10-minute walk home. As bags broke, I put their contents into the other, already full bags. Then they broke too. First I lost the wine, and found myself stan-ding in a purple puddle of broken glass. Then I lost the oil, which I slipped on. Every-thing went flying. There were apples across the street, onions

in the bike path, and boxes of tea soaking in the oil.

When I was about to abandon 30 euro worth of grocer-ies in search of some help, a lady stopped on her bi-cycle. She was carrying bags full of diapers and other things, but she was able to empty one of them, which she kindly gave to me. So finally, my groceries and I did manage to get home– but I had to go back out to buy some more oil and wine.

Rebecca Lessard is a twenty-year-old exchange student from Concordia University in Montreal, Canada.

Shopping

Lief dagboek,

Zondag 17 februari 2008

Altijd als ik in de trein naar Groningen reis, hoop ik uitzicht te hebben op een appetijte-lijke jongen om oogcontact mee te maken. Een beetje oefenen met flirten kan geen kwaad. Ook vandaag denk ik wel de juiste coupé te hebben uitgekozen, maar al snel kijk ik alleen nog maar in mijn paperback om niet me niet te vergapen aan de slapende stelletjes en jonge kinderen in het zicht.

Jij komt een paar stations later naast me zit-ten, maar ik neem niet de moeite om te naar je te kijken. Ik dacht zelfs even dat je een meisje was, totdat je kuchte en ook een boek uit je rugzak viste. Je gaat verzitten en ineens voel ik jouw stevige biceps tegen mijn arm. Ik schuif ook maar wat dichter naar je toe en het voelt onverwacht intiem, zo zij aan zij. Op deze manier zitten we meer dan een half uur naast

elkaar en ik kan mezelf er net van weerhouden mijn hoofd op je schouder te leggen en te doen alsof ik je al jaren ken. Misschien is het alleen zo in mijn gedachten, maar het lijkt alsof we spreken met kleine bewegingen en voorzichtige blikken naar elkaars handen. We zitten inmid-dels zo dicht tegen elkaar aan dat ik je warmte door je trui heen voel. Mijn ogen blijven over de letters van het opengeslagen boek gaan, maar ik heb geen idee wat ik lees. Ik fantaseer dat ik de moed heb zachtjes de hand te strelen, die je op de leuning van de stoel hebt gelegd.

Dan schrik ik op van je plotse beweging. Je draait je van mij weg alsof je mijn gedachten hebt kunnen lezen. Ik voel mijn wangen branden. Je pakt je telefoon uit je broekzak en opent het klepje. Vanaf het oplichtende scherm-pje lachen jij en je prachtige vriendin mij toe voordat je haar smsje opent.

Maandag 3 maart: Pakhuis Quiz. Het Pakhuis, 20.30

Dinsdag 4 maart: Waitress. Film. Vera Zienema, 21.00

Woensdag 5 maart: Aletta Jacobslezing 2008 door Heleen Mees. Academiegebouw, 20.00

Donderdag 6 maart: Ciske de Rat, musical. Martiniplaza, 20.00

Vrijdag 7 maart: Dirty Laundry meets Wicked Jazz Sounds. News Café, 23.00

Zaterdag 8 maart: Ronde van Groningen. Wielerwedstrijd over 160 km. Rijksweg, 11.00

Zondag 9 maart: Finale Rode Oortjes Festival. Platformtheater.

Maandag 10 maart: Javier Guzman, cabaret. Stadsschouwburg, 20.15

Woensdag 12 maart: Scapino Ballet Rotterdam. Stadsschouwburg, 20.15

Donderdag 13 maart: Ellen ten Damme. Simplon, 21.00

Vrijdag 14 maart: Lopend Vuur Pitch. Diverse optredens. Vera, 21.00

Zaterdag 15 maart: Fool for Love. Toneel. Grand Theatre, 20.30

Zondag 16 maart: Stadsparklopen. Atletiekbaan Stadspark, 10.00

Dinsdag 18 maart: Route 66, roadmusical. Stadsschouwburg, 20.15

Woensdag 19 maart: From The Shade, concert. Vera, 22.30

Donderdag 20 maart: Amsterdams Kleinkunst Festival, cabaret. Usva, 20.30

Vrijdag 21 maart: Lefties Soul Connection. Simplon, 21.00

Zaterdag 22 maart: Club Pepper. Latin House Sessions. Huize Maas, 23.00

Zondag 23 maart: Vive La Fête. Oosterpoort, 20.30

Maandag 24 maart: Michael Clayton, film. RKZ Bios, 21.00

Dinsdag 25 maart: Het Huis van de Moskee. Theater. Het Kruithuis, 20.30

Donderdag 27 maart: Minerva Dans Met Mij! Dansen in de Pudding. Puddingfabriek, 00.00

Zaterdag 29 maart: Dansspektakel. Voormalig Universiteitstheater, 20.15

(advertenties)

Uitladderdoor Lisa Rosing

Dag

boek

,van

een

maa

gd

Stud

ent

Korr

espo

nden

tD

oor

Rebe

cca

Less

ard

(Can

ada)

Rebecca Lessard enjoying her first meal in Groningen.

2 Groninger Studentenkrant Entree

ColofonGroninger StudentenkrantSt. Walburgstraat 22C9712 HX GRONINGENwww.studentenkrant.orgISSN 09270237

De Groninger Studenten-krant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Gro-ningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RUG, de Hanzehoge-school en andere locaties in Groningen.

StichtingsbestuurVoorzitter: Mechteld Giesen (06- 48794318), Penningmeester: Ineke Berenpas (06-22732407), Acquisitie & PR: Jeroen van der Laan (06-26959465) en Joanne Wesselo (06-41737982)bestuur@studentenkrant.org

HoofdredactieRoza Freriks (06-16437744) en Jan Luursema (06-25035306)hoofdredactie@studentenkrant.org

RedactiePersis Bekkering, Ricardo Berentsen, Dieke de Boer, Iris Brookman, Julia Gielingh, Emily Jacometti, Marjet Janssen, Laura Kroes, Maaike Piscaer, Karlijn Profijt, Anke van Ravensteijn, Lisa Ros-ing, Herwin Thole, Jesper Verhoef, Mieke de Waard, Wanda van der Zee

FotografieJan Luursema (www.janluursema.nl) Hanne van der Velde (www.hannev.nl)Ewoud Rooks (www.erooks.nlLiza Wijma

VormgevingBas Geukes, Jan Luursema

MedewerkersPeter Valkema

DrukwerkGrafische Industrie de Marne

CoverfotoEwoud Rooks

Webmastervacature

Groninger Studentenkrant Maart 2008InhoudGesprek Epke Zonderland

Pagina 3

Pagina 4

Pagina 6/7

Pagina 10

Achtergrond Internationaal studentenhuis

Uitgespreid Student vs. DocentIn de verhouding docent-student kunnen heel wat problemen op-treden. Want wat doe je als je een klacht wil indienen over een docent en dezelfde docent in de Examencommissie blijkt te zitten? Wanneer je docent de ex van een vriendin is? Of wanneer de docent alle kritiek van de Opleidingscommissie naast zich neer legt?

Aan het Winschoterdiep staat een voormalig kantoorpand waar tegen-woordig buitenlandse studenten in worden ondergebracht. Dit gigan-tische studentenhuis wordt gerund door twee studenten. Naast een goedkope kamer een een kleine vergoeding levert dit Ruben Tamminga en Jasper Kok ook de nodige sterke verhalen op.

Mariska van der Zee heeft niet zomaar een bijbaan. Waar andere stu-denten als schoonmaker of helpdesker hun geld verdienen, doet zij dat op de catwalk. Op haar dertiende werd ze ontdekt door een scout, en sindsdien vliegt ze de hele wereld over. Nu is Van der Zee begonnen aan een nieuwe uitdaging, de studie IB/IO.

voor meer nieuws over het Groninger studentenleven. Bekijk de laatste berichten, foto’s, columns en span-nende recensies.

Eindelijk, voor het eerst in tien jaar sta ik leuk op een pasfoto. Mijn ogen zijn open, ik kijk niet scheel en heb geen drie onderkinnen! Goed gehumeurd ga ik naar het gemeentehuis om mijn paspoort te ver-nieuwen. Na een slaapverwekkend lange wachttijd verschijnt mijn nummer op het scherm. Bij de balie zit een oudere dame strontchagrijnig voor zich uit te staren. Voor ik kan gaan zitten blaft ze al: ‘Waar kom je voor?’ Vriendelijk glimlach ik en geef haar mijn pasfoto en ID-bewijs. On-middellijk pakt ze haar voorbeeldvelletje erbij en speurt naar fouten in mijn foto. Na een lange stilte kijkt ze omhoog met een duivelse grijns op haar gezicht. ‘Uw haar zit niet achter uw oren, deze foto is afgekeurd.’ Ik probeer nog te protesteren en uit te leggen dat je een pony niet achter je oren kunt douwen, maar de discussie is voorbij. Haar missie is geslaagd, namelijk het leven van anderen om haar heen net zo miserabel maken als dat van haarzelf. Daar ben je immers ambtenaar voor, toch?

Ongelukkig druip ik af, wetend dat ik nu voor de derde keer nieuwe pasfoto’s zal moeten maken á tien euro per keer.

En dan moet je ook weer een ochtend vrij nemen en opnieuw uren in de rij staan bij dezelfde chagrijnige ambtenaar. De week daarop sleep ik me opnieuw in mijn trai-ningsbroek naar de lange rij voor officiële documenten. Maar in plaats van de dame die mij al twee keer ‘geholpen’ had zit er iemand anders; een bekende! Mijn oude klasgenoot van mijn middelbare school die iedereen het leven zuur maakte, Frank. Hij was nogal een lui typje en zonder twij-fel de grootste pestkop ooit. In de pauzes pestte hij jongere kinderen door met eten te gooien, te schelden en brandende siga-rettenpeuken naar mooie meisjes te schie-ten.Frank, je raadt het al, is nu ambtenaar. Zijn grootste ambitie is dat hij zich ooit omhoog kan likken tot rasechte pestkop en een baan krijgt bij de belastingdienst. Omdat je als je bij de overheid werkt niet wordt beloond naar verdienste, maar op basis van leeftijd is hij nog even lui als altijd. Elk jaar krabbelt hij weer een schaal omhoog en hij kan tot op de cent uitrekenen wat hij over veertig jaar verdient. Frank is een echt schaaldier geworden, maar hij is mijn hoop in bange dagen en bureaucratisch

geneuzel. Frank zit onderuitgezakt op een stoel achter het loketje verveeld voor zich uit te staren. Ik leg hem de situatie uit en geef hem de nieuwe pasfoto’s. Hij werpt er één blik op en zucht. Ik kon toch niet ver-wachten dat ie dit zou goedkeuren? Je ziet een stukje tand op de foto. Vol onbegrip keek ik hem aan; waar heeft hij het over?

Maar kijkend door zijn vergrootglas zie ik wat hij bedoelt. Je zag aan de één kant toch zeker bijna een millimeter van mijn voortand. Weer afgekeurd! Volledig ge-frustreerd vroeg ik hem of hij ook zo geïr-riteerd was over de nieuwe wet waarbij mensen niet meer lachend op een pasfoto mogen staan. Heel Nederland staat als een soort crimineel op de foto. Maar Frank is stiekem wel blij met deze nieuwe wet. Hij vindt het ‘leedvermaak’ dat mensen hun halve dag bij de balie staan te wachten en dat hij de macht heeft ze weer naar huis te sturen.Mijn mond viel open: de gemeente is er toch om jou te helpen? Wanneer gaan die ambtenaren nou gewoon werken voor hun geld? Ik zou graag mijn freedent-smile terug willen hebben en weer kunnen lachen in mijn leven EN op mijn pasfoto!

Pasfototerreur

Opi

nie

Door Peter Valkem

a

Doo

r Em

ily J

acom

etti

Apart'ja Studerend supermodel

Het gebeurt niet vaak dat een Groningse student naar de Olympische Spelen gaat. Epke Zonderland gaat dit zeer waarschijnlijk lukken. De student Geneeskunde is bovendien de eerste Nederlandse turner sinds 1928 op de Spelen. De Studentenkrant sprak in Heerenveen met de rasechte Fries over zijn medaillekansen, studie en meer.

Surf ook naar www.studentenkrant.org

Het gesprek Groninger Studentenkrant 3

Bij de komende Olympische Spelen in China komt turner Epke Zonderland (21) uit op het onderdeel rekstok. Hij is de eerste mannelijke turner sinds 1928 die voor Nederland naar de Spelen mag. Na deze bijzondere kwalificatie heb-ben dagbladen, lokale media en tijdschriften de aandacht op hem gevestigd. Trots: ‘Ik ben gevraagd om, met onder andere Marleen Veldhuis en Theo Bos, ambassadeur van de Spelen voor de NS te worden. Zo zullen onze foto’s rond die tijd op diverse stations hangen. Het is een grote eer hiervoor gevraagd te worden.’

Zichtbaar geniet Zonderland van zijn nieuwe status. Inter-views als deze zijn voor de student Geneeskunde aan de orde van de dag. Zijn enthousiasme over de kwalificatie voor Peking straalt dan ook van hem af: ‘Vanaf mijn zesde heb ik hier naartoe gewerkt’. Op het afgelopen wereldkam-pioenschap was hij op zijn specialiteit rekstok al vierde en voor Peking zet hij dan ook hoog in: ‘Ik ga voor de medail-les.’ Voor de toekomst is hij nog duidelijker: ‘Ik zie mezelf de beste van de wereld worden.’

Het is duidelijk dat er een ambitieuze sportman tegenover ons zit. In de aanloop naar de Olympische Spelen in China heeft hij zijn trainingsuren opgevoerd naar 30 uur per week. Hij houdt het vol door veel te slapen en vooral door leuke dingen ernaast te blijven doen. Zo houdt hij van windsur-fen, is hij laatst nog op wintersport geweest met zijn familie, heeft hij het trompetspelen weer opgepakt en is hij begon-nen zichzelf gitaar te leren spelen. Voor vrienden blijft wel minder tijd over: ‘Je wordt wat selectiever door de krappe

tijd die je hebt.’

Ondanks alle media-aandacht en het drukke trainingsprogramma heeft Zonderland ook nog tijd voor zijn studie Geneeskunde aan de RUG. Hier valt hij onder de topsportregeling, waardoor hij twee jaar extra recht op studiefi-nanciering heeft. Zelf is Zonderland erg enthou-siast over de studie; ‘Al-leen mijn trainer is er minder blij mee. Ik vind zelf dat het goed is om niet altijd met één ding bezig te zijn, zo blijf ik ook onder de mensen komen.’ Voor de ver-plichte colleges moet hij regelmatig van zijn woonplaats Heerenveen naar Groningen.

Naast de topsport en studie heeft Zonderland zelfs tijd voor een vrien-din. ‘Mijn relatie loopt lekker. Mijn vriendin woont in Groningen en ik zie haar twee à drie keer per week.’ Zijn vriendin heeft geen problemen met zijn bekendheid: ‘Ze heeft het kunnen meemaken op het Univé Gymgala, waar allemaal gillende meiden me stonden op te wachten.’Het drukke programma doet ons afvragen of Zonderland

ooit overwogen heeft te stoppen. ‘Ik heb vroeger één keer tegen mijn ouders gezegd dat ik wilde stoppen. De begelei-ding is twee weken minder streng geweest en toen vond ik het weer leuk.’ Zonderland vertelt dat hij nooit bewust voor turnen heeft gekozen: ‘Ik ging als vierjarige mee naar de gymles van mijn zus. Ik heb een paar keer meegedaan en het bleek al snel dat ik er veel talent voor had.’ Ook zijn beide broers (Herre en Jo-han, red.) turnen op hoog niveau. Heeft hij zich als jongen die turnt nooit een buitenbeentje gevoeld? ‘Ik kon ook met voetbal-len best goed meekomen. Het was niet zo dat ik een mietje werd gevonden.’

‘Uiteindelijk heeft het turnen me heel veel opgeleverd en was het de opofferingen waard’, aldus Zonderland. Maar het turnen is geen vet-pot, zo levert een wereld-bekerwedstrijd ‘maar’ 1000 euro op als je eerste wordt. ‘Turnen is voor mij heel lang hobby geweest, pas als je heel goed wordt verdien je er genoeg mee

om van te leven. Het is gewoon niet zo commercieel als voet-bal.’ Zo heeft hij zelf een sponsorauto geregeld bij de lokale autodealer. Inmiddels krijgt hij veel uitnodigingen die geld opleveren: ‘Binnenkort ben ik bij de heropening van een ziekenhuis.’

Uiteraard komt ook het onderwerp doping ter tafel. Zonder-land is niet bang voor oneerlijke concurrentie van gedro-geerde tegenstanders: ‘Er wordt goed gecontroleerd op dop-ing bij turnwedstrijden en er is nog nooit iemand betrapt. Ja, alleen iemand die een jointje had gerookt. Coördinatie is bij turnen belangrijker dan spierkracht en uithoudingsver-mogen. Nee, geen doping voor mij.’

Voorlopig draait alles om de Olympische Spelen, maar ook voor de verdere toekomst heeft Zonderland plannen. ‘Na Peking ga ik gewoon weer verder trainen.’ Hij hoopt een jaar in Amerika te kunnen turnen en studeren met een beurs. Mocht dit niet doorgaan dan heeft hij nog andere uitda-gingen. Zo wil hij een nieuw turnelement bedenken voor zijn oefening. Zonderland lachend: ‘Als je later een boekje openslaat, dat er dan “De Zonderland” in staat.’ Of dit lukt of niet, de jonge Fries wil doorgaan tot aan de Olympische Spelen van Londen in 2012. ‘Het lijkt me gaaf daar als Ne-derlands team te staan,’ maar daarvoor is de spoeling goede turners nu nog te dun. Naast Zonderland kunnen slechts Jef-frey Wammes en Yuri van Gelder mee met de wereldtop. Zij wisten zich echter niet te plaatsen voor de komende Spelen. Zonderland: ‘Ze gaan er professioneel mee om, maar ze zijn natuurlijk stikjaloers op mij. Dat weet ik wel zeker!’

Het imago van het turnen is in Ne-derland niet erg hoog. Als het aan Epke Zonderland ligt verandert dit rap. Deze RUG-student plaatste zich verrassend voor de Olympi-sche Spelen. Met veel enthousias-me vertelt hij over zijn succes, het leven naast het turnen en zijn toe-komstplannen. ‘Ik zie mezelf de beste van de wereld worden.’

Door Jesper Verhoef enWanda van der Zee

Fotografie: Jan Luursema

Student Epke Zonderland naar Olympische Spelen

‘Ik werd nooit een mietje gevonden’

‘Ik heb vroeger één keer tegen mijn ouders gezegd dat ik wilde stoppen. De begeleiding is twee weken minder streng geweest en toen vond ik het weer

leuk.’

Vanwege een schouderblessure kan Zonderland de komende weken alleen krachttraining doen.

4 Groninger Studentenkrant Nieuws & Achtergrond, Column Nieuws & Achtergrond

‘Geen glibberige structuur, maar een mooie gemêleerde soep’ K

arlij

n

Twee mannenAfgelopen zondag. Ik liep terug naar huis van een heerlijke zondagmiddag kroeghangen toen ik werd aangesproken door een vrouw van rond de veertig. Ze zag er warrig uit en keek een beetje schichtig om zich heen. Maar het was geen zwerver, ze zag er ver-zorgd uit. Ze vroeg of ik haar advies kon geven. Met de veronderstelling dat ze mij om de weg ging vra-gen, bleef ik netjes stil staan. In plaats van het niet kunnen vinden van een adres/ straatnaam/ post-code/ restaurant, kwam mevrouw met een ander probleem. Ze was namelijk met twee mannen naar bed gegaan zonder voorbehoedsmiddel. En nu had ze iemand nodig die haar over de drempel duwde om stappen te ondernemen. Wat moest ze doen?

Als een echte verstandig opgevoede dochter van mijn moeder, vertelde ik haar dat ze naar de dokter moest gaan. Niet dat ik niet werd overrompeld werd door haar vraag: ik vroeg me ernstig af of er iemand ergens achter een boom vandaan zou komen rennen met een ´candid camera´yell. Aangezien dit uitbleef besloot ik er serieus op in te gaan. ́ Maar dan moet ik het gaan vertellen´, was haar tegenspraak. ́ U vertelt het nu toch ook aan mij?’, ´Ja, maar jou ken ik niet´. Nee, daar zit iets in. Oké, even nadenken. ´Een an-dere dokter dan? Of een huisartsenpost?’ Daar had ze nog niet aan gedacht, wat een goed idee. Maar had ik dan nooit zoiets meegemaakt? Dat ik zo erg met iets zat en er voor naar een dokter moest? Eh.. Nee.. Maar die mensen zijn daar voor opgeleid, het is hun baan en bovendien zijn ze vast wel wat ge-wend. Blijkbaar had ik haar hiermee overtuigd, want daarmee was het gesprek beëindigd. Een bedankje kon er niet meer van af, een vlugge glimlach wel.

Terwijl ik de laatste meters verbaasd, maar wel tevreden (best een verantwoord advies al zeg ik het zelf), naar huis liep, bleef er nog één vraag door mijn hoofd spoken. Zie ik er dan zo losbandig uit?

Door Karlijn Profijt

Op z’n Hollands de winter door

In twee grote keukens staan de deelnemers ijverig in hun grote pannen vol groente, aardappelen en worst te roeren. Wat iedereen precies in zijn snert en stamppot verwerkt ver-schilt sterk. De deelnemers voeren direct verhitte discussies over de vraag of er nu wel of geen wortels en aardappelen in de snert moeten, en of de rookworst van te voren in de soep moet om de soep op smaak te brengen of later, zodat de smaak van de worst zelf niet verdwijnt. Ruim vijfhonderd mensen kwamen kijken en proeven hoe de koks het er vanaf brachten.

De drieënveertig deelnemers komen uit heel Nederland en omstreken, er doet zelfs een Française mee. Voorzitter van de organisatie Henk van der Velde vindt dit niet verwonder-lijk. ‘Eerder hebben we al Oostenrijkse, Noorse, Argentijnse en zelf Australische snert gehad. Maar het WK blijft in Gro-ningen. Dat hebben we zo in het contract gezet, want waar kun je een WK snert- en stamppotkoken nu beter houden dan hier in Groningen? Dat hoort toch een beetje zo.’ Ied-

ereen kan zich gewoon aanmelden, je hoeft helemaal geen topkok te zijn om aan deze WK’s mee te doen. Één van de deelnemers: ‘Dit is pas de vierde keer in m`n hele leven dat ik snert kook. Ik doe gewoon mee voor de lol. Het is heel gezellig om met z`n allen te koken en het schort dat je krijgt is ook leuk.’

De gerechten worden door een professionele jury beoor-deeld. Deze bestaat uit vijf leden, drie van hen zijn koks, waaronder Johan Klein Gebbink, kok van het Nederlands

Elftal. Daarnaast is er een jurylid dat gespecialiseerd is in ‘ouderwetse’ Groninger maaltijden, Janet Wesseldijk-Bos; juryvoorzitter Jan Dales is handelaar in peulvruchten. De jury let behalve op de geur en smaak van de snert en stamp-potten ook op de hygiëne, de ingrediënten, het uiterlijk, de originaliteit en de presentatie van de kookkunsten van de deelnemers.

Om vier uur staan de mooi gedekte tafeltjes klaar en gaat de jury voor een laatste keer bij de deelnemers langs. Menthe

Groefsema wordt, na al twaalf keer eerder een poging te heb-ben gedaan, met haar ‘mooie egale snert, mooi groen van kleur,’ tot wereldkampioen gekozen. ‘Geen glib-berige structuur, maar een mooie gemêleerde soep waarin alle com-ponenten herkenbaar naar voren komen,’ aldus de juryvoor-zitter. Dominique Maréchal mag de prijs voor beste amateur in ontvangst nemen. En de gelukkige Werner Drent mag zich vanaf nu wereldkampioen stamppotkoken noe-men. Deze kok won de strijd met een origi-neel culinair hoog-standje door een uit-geholde winterpeen te vullen met een per-fecte hutspot, deze te omwinden met spek en dat in de oven te doen. Oud-Hollandse klasse.

Wanneer we het Noorderpoortcol-lege bij de Euroborg binnen stappen komt de geur van snert en stamp-pot ons al tegemoet. Hier vinden dit jaar de wereldkampioenschap-pen snertkoken en stamppotkoken plaats. Met grote manden vol in-grediënten komen de deelnemers binnen. De wedstrijd kan begin-nen.

Door Iris Brookmanen Marjet Janssen

Foto: Hanne van der Velde

Vòòr het ter perse gaan van deze krant stonden de dagbladen vol met nieuws over Servië en Ko-sovo. Zondag 17 februari heeft Kosovo eenzijdig de onafhankel-ijkheid van Servië uitgeroepen. De Studentenkrant sprak met de Servische AIO Dejan Petrovic over de kwestie.

Door Persis Bekkering

In een vergaderzaal van de afdeling Biofysische Chemie van de RUG vertelt Dejan Petrovic over Servië, Kosovo en Nederland. Hij bestelt nog snel één gram van een onbegrijpelijk chemisch stofje – in codetaal. Petrovic is AIO in Groningen, sinds april vorig jaar. ‘Het was niet mijn droom om hier naartoe te komen, maar ik wilde ervaren hoe het was om in het Westen te leven. Dit was mijn kans om iets van de wereld te zien en levensstijlen te vergelijken.’ Hij is aardig te spreken over Nederland. ‘De Nederlandse samenleving heeft het vermogen buitenlanders snel te assimileren.’ Hiermee bedoelt hij dat Nederlanders hem welwillend hebben ontvangen en dat hij zich snel geen vreemde meer voelde. Hij heeft het naar zijn zin. Natuurlijk gaat het gesprek direct over de huidige toestand in zijn vaderland, Servië. ‘Ik volg het nieuws een paar keer per dag. Aangezien ik me niet in het centrum van de gebeurtenissen bevind, lees ik wel vier of vijf verschillende kranten. Zo probeer ik het ware verhaal te krijgen. Daarnaast spreek ik mijn familie iedere dag.’

Met Nederlanders praat Petrovic niet zo veel over de

situatie. ‘De mensen hier begrijpen niet goed wat er aan de hand is, of ze zijn er nauwelijks in geïnteress-eerd. Dat is ook wel logisch, want de gebeurtenissen hebben geen directe invloed op het leven hier.’ Wat doet de situatie met hem zelf? ‘Over Kosovo heb ik sterke gevoelens. Duizend jaar geleden is Servië daar geboren. Toen werd de Servische orthodox-christel-ijke kerk onafhankelijk van de Byzantische orthodoxe kerk. Het is de plaats waar onze identiteit is geboren. Erkenning van Kosovo zou verraad zijn, een ver-loochening van onze voorouders.’

Het dagelijks leven is in zijn thuisland op dit moment niet erg veranderd. Tot nu toe heeft de strijd zich vooral op diplomatiek niveau afgespeeld, afgezien van enkele demonstraties. Die lijken op televisie heel groot, maar het grootste deel van de burgers merkt daar niets van. In de harten speelt er echter veel af. De mensen voelen teleurstelling, ze zijn stil. De steun voor toetreding tot de EU is afgenomen, en daarmee de populariteit van de nieuwe president Tadic. ‘Maar de mensen zullen op de normale weg voortleven.’

Over de toekomst is Petrovic onzeker. ‘Niemand kan dat voorspellen. Voor mij persoonlijk verwacht ik niet veel verandering voor mijn leven in Nederland, welke houding de overheid ook heeft ten opzichte van Kos-ovo.’ Dat houdt dus in dat Petrovic de komende jaren zijn promotieonderzoek in Nederland af zal maken. Opeens is de tijd om. Hij geeft een hand. Hij loopt weer terug naar het laboratorium, naar zijn chemische stofjes.

De kwestie Kosovo

‘Erkenning van Kosovo zou verraad zijn, een verloochening van onze

voorouders’

Groninger Studentenkrant 5Nieuws & Achtergrond

Het grootste internationale studen-tenhuis van Groningen ligt aan het Winschoterdiep en is te herkennen aan de vrolijke Aziaten die dag en nacht voor het gebouw bezig zijn om hun kinderfietsjes onder con-trole te krijgen. Het 340 kamers tellende voormalige KPN-kantoor heeft de uitstraling van een com-munistische bunker, maar daar lijkt de omvangrijke studenten-populatie zich gelukkig niet aan te storen.

Door Bart MeliefFoto: Hanne van der Velde

In de hal schiet een klein donker vrouwtje in fel roze pyja-ma voorbij tegen de achtergrond van een lege receptiebalie; haar nachtkleding en witte tijgersloffen vormen samen met de lange, destijds voor ambtenaren ontworpen gangen een ongekend surrealistische compositie. De Housing Office laat het pand runnen door vier ‘student-managers’ die zelf in het pand wonen en naar eigen zeggen de functie van troubleshooter met hart en ziel vervullen. Zo is Ruben Tamminga (21) nooit te beroerd om dronken Bulgaren die op hun pizza liggen te slapen een stofzuiger in de handen te drukken en kan je Jasper Kok (27) bellen voor verwijzing naar de eerste hulp wanneer de combina-tie van excessief alcoholgebruik en gebrek aan fietservar-ing je te machtig is geworden. Verder kan Ruben zijn crea-tieve talenten helemaal kwijt in de door hem vervaardigde verbodsborden, waarmee hij de gemiddelde goedlachse Oriëntaal tracht te overtuigen van het feit dat toiletpotten in dit deel van Europa bedoeld zijn om op te zitten en niet om op te staan. De wereldvreemdheid van sommige gasten heeft bij de studentmanagers het vermoeden doen ontstaan dat in bepaalde landen tot ver na het achtiende levensjaar borstvoeding gegeven wordt.

Hoewel de in september nieuw ingerichte gemeenschappe-lijke ruimtes in moordend tempo zijn leeggeroofd ter ver-fraaiing van enkele individuele kamers, gedraagt de inter-nationale goegemeente zich vrij voorbeeldig. ‘In het begin hadden we echt wel wat opstartproblemen hoor’ vertelt

Tamminga. ‘Zo hadden Britse en Spaanse vrouwen op een gegeven moment met maandverband, tampons en een over-daad aan ontlasting een dusdanig ranzige rioolblokkade gecreëerd dat zelfs de met spoed ingeschakelde Chef rioler-ing weigerde aan de slag te gaan’. Als beloning voor hun werk kunnen de studentmanagers naast 350 euro maand-loon rekenen op een bijna gratis kamer, ongelimiteerde pa-ringsmogelijkheden met onschuldige Oost-Europese blond-ines en een onuitputtelijke verzameling vakantieadressen in alle uithoeken van de wereld. Desgevraagd geven verschillende buitenlandse studenten aan het erg naar hun zin te hebben in het Winschoterpand.

Zo is de Letse Sintija (21) erg tevreden over de service van haar studentmanager en amuseert de Oerfinse pokerface Otto (21) zich elke avond urenlang in de aan zijn favoriete kaartspel gewijde kamer. Aan de andere kant van het com-plex bevindt zich een Spaanstalige enclave, alwaar Mexi-canen en Spanjaarden gezamenlijk en in een gemoedelijke sfeer de vooruitgang van hun Engelse taalvaardigheid tot een minimum proberen te beperken. Carla (23) uit Spanje vertelt dat zij en haar vrienden soms grote diners organi-seren waarbij telkens de keuken van een ander land centraal

staat. Haar vriendin Irene wil vervolgens een tirade begin-nen over de ranzige culinaire gewoontes van bepaalde et-nische minderheden, maar wordt helaas de mond gesnoerd door Carla.

Vanaf de eerste verdieping zijn euforische kreten te horen. Bij nadere inspectie blijkt het om een pingpongtafel te gaan, waaromheen zes Chinezen druk bezig zijn om met houten plankjes en een licht balletje alle over hen bestaande vooroordelen in stand te houden. Over het algemeen hebben ook zij het erg naar hun zin in hun tijdelijke onderkomen, hoewel de 21-jarige Mo de huurprijs van 320 euro te hoog en

zijn TV te klein vindt. In strijd met waarschijnlijk elk onder-deel van de Chinese cultuur vragen we hem recht op de man of Chinezen inderdaad de gewoonte hebben om zich staand op een toiletpot te ontlasten. De jongen legt verbouwereerd uit dat deze positie inderdaad prevaleert in zijn thuisland, maar dat de toiletten er zich door hun afwijkende vorm wel beter voor lenen dan de in Nederland gebruikte construc-ties. Cultuurschoksgewijs scheiden onze wegen en breekt het einde aan van een leerzame dag in het internationale studentenhuis.

Do you sprech Español?

In het kader van de milieuvervuiling en het daaraan ge-bonden smelten van de poolkappen heeft het SMOG (Stu-denten Milieu Overleg Groningen) in samenwerking met Greenchoice (een energieleverancier die 100 procent duur-zame groene stroom levert) de taak op zich genomen de Groningse student milieubewust te maken. Op www.groe-nestudent.nl kun je via het SMOG een brief naar je huisbaas sturen waarin je vraagt om groene stroom. Wanneer je huis-baas ermee instemt en jij dus werkelijk op groene stroom gaat leven, krijg je behalve de milieusparende groene stroom ook nog een gadgetbox, met daarin vooral veel eerlijke Tony Chocolonely Chocolade.

Volgens Evelien Bruins van het SMOG kan de Groningse student op deze manier zeker bijdragen aan het vermin-

deren van de milieuvervuiling. ‘Studenten willen vaak wel groene stroom, maar weten niet hoe ze dat moeten regelen met hun huisbaas, wij helpen daarbij.’ Ook als je geen woon-

ruimte van een huisbaas huurt, maar bijvoorbeeld van een woningcoöperatie of als je zelf je eigen stroom regelt kun je jezelf op de eerdergenoemde website aanmelden voor groene stroom. Je denkt misschien dat het nemen van groene stroom niet zoveel bijdraagt, maar volgens Bruins maakt het wel degelijk een verschil: ‘We zijn de actie begonnen omdat we denken dat het helpt.’

Hoe groen is groene stroom?Groene stroom is inmiddels zo populair geworden dat alle

energieleveranciers in Nederland het leveren. Sommige van deze leveranciers produceren hun eigen groene stroom, anderen kopen het in. Groene stroom is elektriciteit die is opgewekt uit duurzame bronnen, zoals water, wind, zon en biomassa. Een duurzame bron is een bron die niet uit-geput raakt en geen luchtverontreinigende stoffen uitstoot. Hoewel groene stroom wel echt groene stroom is, en dus minder schadelijk voor het milieu dan grijze stroom is niet alle groene stroom even groen. Wanneer er namelijk ele-ktriciteit wordt opgewekt uit zonlicht, wind of water komen er geen schadelijke stoffen vrij. Maar bij het opwekken van elektriciteit uit biomassa is men er nog niet zeker van of dit proces, waarbij geen CO² vrijkomt, echt zonder het ontstaan van schadelijke gassen gaat. Op het stroometiket van je en-ergieleverancier kun je zien hoe groen de groene stroom is die zij leveren.

Hoe groen is de gemiddelde student?Minder dan de helft van de 20 ondervraagde Groningse studenten houdt bij het dagelijks leven rekening met het verbruik van energie en water, bijvoorbeeld door korter te douchen, of de wasmachine minder te gebruiken.. Toch vindt meer dan de helft van diezelfde studenten zichzelf wel milieubewust. Ze zeggen wel eerlijk dat het letten op het ver-bruik waarschijnlijk komt uit financiële overwegingen. ‘Ik vind mezelf niet milieubewust, maar uit mijn antwoorden blijkt toch wel enige milieubewustheid, waarschijnlijk is het vooral geldbewustheid.’Het is niet moeilijk rekening te houden met het milieu tij-dens je dagelijkse bezigheden. Douche bijvoorbeeld niet langer dan 10 minuten en spaar je was op totdat je een hele trommel vol hebt. Laat de wasmachine niet draaien voor twee spijkerbroeken, maar verzamel met je huisgenoten alle was zodat de wasmachine goedgevuld aan het werk gaat.

Als je het niet voor het milieu doet, doe het dan voor de chocolaDe kranten staan er vol van en er lopen allerlei acties om het milieu te verbeteren. Het broeikaseffect is duidelijk merkbaar en de angst voor een Nederland dat onder wa-ter verdwijnt groeit. Al Gore maakt een film, de Nederlandse overheid streeft naar 100% duurzaam in 2010. Wat doet de Groningse student?

Door Marjet Janssen

Ruben Tamminga en Jasper Kok, student managers in het internationale studentenhuis aan het Winschoterdiep.

foto: Jan Luursema

Het boek van BaxHet vak Pragmatiek van de heer M.M.H. Bax is berucht bij eerstejaars Nederlands en Communicatie- en In-formatiewetenschappen (CIW). Jarenlang gebruikte de docent als literatuur zijn eigen boek, ‘Een Spiegel van de Geest’. ‘Een hel,’ noemt een afgestudeerde student Nederlands het werk. ‘Het is geen studie-boek, het gaat veel te diep voor een inleiding en is geschreven in Couperiaanse taal. Volgens mij is het niet eens bedoeld om te begrijpen. Aan het begin van de collegereeks vertelde hij met trots: dit is een vak waar 75% van de studenten op zakt.’

De opleidingscommissie (OC) 2003-2004 van Ne-derlands kreeg dan ook talloze klachten binnen over het vak; de evaluatieformulieren stonden vol op-merkingen dat het boek te moeilijk was en de uitleg onduidelijk. Een lid van de OC uit dat jaar vertelt hoe binnen de commissie alle vragen van het tenta-men grondig geanalyseerd werden en de commissie tenslotte in een twintig pagina’s tellend verslag tot de conclusie kwam dat dit tentamen echt te moeilijk was voor eerstejaars. ‘Ik ken iemand die er acht keer voor is gezakt en het vervolgvak met een negen heeft ge-haald.’‘Dit leidde er tenslotte toe dat er door twee docenten uit de OC een brief naar de Examencommissie van Nederlands is geschreven, waarna het boek niet meer gebruikt zou worden,’ vervolgt ze. ‘Het is weergaloos goed geschreven, echt een tour de force, maar niet ges-chikt voor eerstejaars.’ Groot is haar verbazing wanneer ze er een paar jaar

later achter komt dat de heer Bax weliswaar gebruik maakt van een ander boek, maar nog altijd grote de-len van zijn eigen werk in de syllabus heeft opgenom-en. Studenten uit verschillende jaren geven aan dat het tentamen nog altijd voor het grootste deel geba-seerd is op zijn eigen werk. Het is dan ook geen won-der dat een aanzienlijk deel van de studenten het vak nog altijd niet haalt. ‘Mensen zakken nog steeds ten onrechte,’ concludeert het oud-OC-lid stellig.‘De lage slagingspercentages zijn nog altijd een punt van zorg,’ erkent de heer Mazeland, voorzitter van de OC van CIW. ‘Er is destijds inderdaad overleg ge-weest over het leerboek en gezocht naar een ander leerboek, wat zich meer richt op overzicht. Er komen nu nog delen van ‘Een Spiegel van de Geest’ terug in de syllabus, maar die vrijheid om dieper op de stof in te gaan heeft de docent natuurlijk wel.’ Dat het tenta-men zich nog altijd vooral richt op de stof uit ‘Een Spiegel van de Geest’, wil hij niet direct onderstrepen. ‘De laatste keer dat ik een tentamen Pragmatiek zag, was twee à drie jaar geleden.’ ‘Wij zijn absoluut ongelukkig dat zo veel studenten zakken, maar proberen in goed overleg de zaken te veranderen,’ verduidelijkt Mazeland. ‘Wij zijn nu op verschillende manieren serieus in gesprek met de heer Bax.’ Maar vindt hij niet dat deze verbeteringen nu al wel erg lang zonder resultaat blijven? ‘Die con-clusie laat ik aan u over,’ is zijn reactie.

De heer Bax wilde helaas zelf geen verdere reactie geven dan; ‘dat er bij mijn weten geen sprake is van een probleem en, mocht er wel sprake zijn van een probleem, dat aan de orde gesteld dient te worden via de daartoe geëigende kanalen, bijvoorbeeld de Opleidingscommissie en dat de Studentenkrant, hoe zeer gewaardeerd ook, niet het aangewezen middel is om een eventueel probleem op te lossen.’ (RF)

In conflict met je docentAls student kan je op verschillende manieren in conflict komen met je docent. Zo kan je je geïntimideerd of onheus bejegend voelen, of te maken krijgen met agressie of discriminatie door een docent. Ook kunnen er conflicten ontstaan met een scriptie-begeleider of kan er sprake zijn van discussie over een cijfer.

Jooske de Haseth, studentendecaan bij de RUG, vertelt: ‘Dit zijn vaak vervelende gevallen, vooral doordat je als student vaak afhankelijk bent van een docent omdat je een vak bij hem of haar volgt, waardoor de docent in een machtspositie komt te staan. Vaak is trouwens een goed gesprek met de betreffende docent al genoeg om een conflict op te lossen.’ De Haseth vertelt dat je bij een conflict het beste het eerst naar de studieadviseur van jouw opleiding kan gaan. Die is ingebed in de opleiding en staat het dichtst bij. Maar je kan ook naar een studentendecaan stappen, die werkt namelijk onafhankelijk van de universiteit, is objectief en heeft een vertrouwensfunctie. De Haseth: ‘De beste strategie hangt vooral af van de aard van het conflict.’ En hoe zit het dan met de Opleidingscommissie? ‘De OC wordt alleen ingeschakeld bij structurele problemen, dus als er meerdere klachten zouden binnenkomen over een bepaalde docent. Maar dit is bijna nooit het geval.’

College van Beroep voor de ExamensMocht je nog een stapje verder willen gaan en je wilt in beroep gaan tegen een beslissing van de examencommissie of van een docent, dan kan dat bij het College van Beroep voor de Exa-mens (CBE). Binnen vier weken nadat je de beslissing binnen hebt, bijvoorbeeld de toekenning van een cijfer, kun je een brief sturen naar het CBE. In eerste instantie zal een schik-kingspoging gedaan worden. Dit leidt tot een gesprek tussen de examencommissie en de student. Indien de partijen het niet eens worden en het gesprek niet tot een schikking leidt, houdt het CBE een zitting. Hierin kunnen beide partijen hun ver-haal houden en zullen vragen gesteld worden. ‘Advocaten zijn zelden aanwezig. Het komt wel eens voor dat studenten één

van hun ouders of een rechtenstudent meenemen. De zitting-en zijn openbaar, dus in principe kan je je hele jaarclub meene-men’, vertelt Chris Noordzij, secretaris CBE. Hierna beraadt het College zich – achter gesloten deuren – en neemt een beslissing. Op de vraag of het zin heeft om in beroep te gaan, antwoordt Noordzij: ‘Het gebeurt regelmatig dat de student wint, maar dit hangt uiteraard van de situatie af.’

HanzeStudenten van de Hanzehogeschool kunnen bij drie commis-sies hun verhaal kwijt; de Commissie Ongewenste Omgangs-vormen, de Klokkenluidersregeling en het College van Beroep voor Studenten (CBS). Wabbe de Vries, ambtelijk secretaris van een aantal commissies met betrekking tot de rechtsbescher-ming van de student, legt uit dat bij het CBS studenten in beroep kunnen die het bijvoorbeeld oneens zijn met het Bindend Studie Advies (BSA) of een beslissing van de Examencommissie over bijvoorbeeld fraude. Voor andere klachten wacht hen vooral een lange hiërarchische weg, die begint bij de docent en via de coördinator, de teamleider en de ‘dean’ van de opleiding uit-eindelijk uitkomt bij het College van Bestuur. ‘Het is moeilijk te zeggen of dat altijd zin heeft, maar het is zeker van belang die moeilijk en complexe weg te proberen.’ Een echte ‘klachtencom-missie’ mist volgens De Vries. ‘Het zou dan om een volledig onafhankelijk orgaan moeten gaan, onder voorzitterschap van een extern persoon, meester in de rechten. Er zouden ook geen personeelsleden zitting mogen hebben die al zitting hebben in andere commissies, en er zou een student lid moeten zijn.’ Voor-lopig is een dergelijk orgaan echter zowel voor de Hanze als de RUG toekomstmuziek. (DdB, RF & LR)

Verhoeven-fuikHet fenomeen dubbelfunctie is ook één van de onterechte situaties waar je als student mee te maken kunt krijgen. Dit overkwam Willem van Nieuwhoven, student American Studies. Hij raakte verstrikt in de bu-reaucratie van deze opleiding. Professor Verhoeven bekleedde allereerst de functie van leraar, daarnaast die van Voorzitter van het Afdelings-bestuur en ten derde maakte deze docent ook nog deel uit van de Exa-mencommisie. Dit bevestigt ook het secretariaat van American Studies. Als klap op de vuurpijl blijkt dat zijn wederhelft, mevrouw Verhoeven, ook nog de Voorzitter is van de opleidingscommissie. Niet echt wat je noemt een onafhankelijke opleidingsopbouw.

Willem liep tegen deze ‘Verhoeven-fuik’ op bij de beoordeling van zijn essay. In eerste instantie werd zijn paper afgekeurd met een 5 en een rits verbeteringen die nodig waren om zijn ‘product’ op te schroeven naar een voldoende. Na ijverig herstel, herschrijf en verbeterwerk viel de uiteindelijk beoordeling Willem nogal rauw op z’n dakje. Er prijkte wéér een 5 op zijn titelblad. Willem liet het er niet bij zitten en ging verhaal halen bij zijn docent, meneer Verhoeven dus. Deze deelde hem mee dat de eerste versie achteraf eigenlijk niet meer dan een 4 waard was geweest, en dat er met deze 5 een einde was gekomen aan Willem’s poging om het es-say te halen. De mening van Willem: ‘Als Verhoeven je niet gemotiveerd genoeg vindt, maakt ‘ie je af! En door de zeer dubieuze functieverdeling binnen American Studies, kom je altijd weer bij hem terecht.’ (AvR)

Iedereen heeft het wel eens meegemaakt, een opdracht waar je hard voor hebt gewerkt wordt veel minder goed beoordeeld dan je had verwacht. Na vergeli-jken van je werk met dat van je studiegenoten blijkt dat je echt te weinig punten hebt gekregen. Als je zeker weet dat je wordt benadeeld, wat doe je dan naast een ontzettende pest krijgen aan de betreffende docent? De studiegenoten van rech-ten student Marina, lieten zich gemakkelijk afwimpelen door hun docent maar zij niet. Ze had namelijk van dezelfde docent bij bestuursrecht geleerd dat je in zo’n geval in hoger beroep kunt gaan. Je werk wordt dan nog eens gecontroleerd door onafhankelijke personen. Dit deed ze dan ook toen ze het niet eens was met de beoordeling.

‘Toen ik het kamertje binnenkwam waar de personen zouden zitten die mijn werk opnieuw zouden inzien werd ik gewoon helemaal rood. Daar zat namelijk dezelfde docent die mijn werk eerder had beoordeeld samen met een collega. Hij zei dat ik maar even op de gang moest gaan wachten, dan zou hij wel even overleggen met zijn collega. Toen ik terug kwam zei hij dat ze samen hadden besloten dat ik geen extra punten zou krijgen voor mijn werk.’ Voor zover die onafhankelijke personen. Het blijkt echter dat dit vaker voorkomt. Het kan namelijk zo zijn dat er maar één docent is om een bepaald vak te examineren. Dit zou natuurlijk nooit mogen ge-beuren, hoe kun je als student nu nog eerlijk in beroep gaan tegen de beoordeling van een docent, als je weer tegenover dezelfde docent komt te staan? (IB)

(De naam Marina is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)

Een relatie beginnen met je docent, daar kan heel wat gedoe door ontstaan. Hij, als docent, in een machtspositie, en jij, als simpele student… Maar dat hoeft niet. Als je geen les meer van hem hebt bijvoor-beeld, dan is het eigenlijk gewoon ‘zomaar’ iemand. Dit was het geval bij Merel (22), die twee jaar lang een relatie had met haar vijfentwintig jaar oudere docent.

‘Toen we een relatie kregen had ik al geen les meer van hem, en dat heb ik daarna ook nooit meer gehad, dus daar zijn geen problemen over ontstaan. Of ik ook een relatie met hem was begonnen als ik toen nog wel les van hem had gehad? Nee, dat denk ik eigenlijk niet. Ik had er in ieder geval langer over nagedacht.’ Maar hoe gebeurt zoiets, hoe krijg je een relatie met een docent? ‘Toen ik nog college bij hem volgde, zag ik hem in de pauze wel eens buiten zitten te roken, en op een gegeven moment ben ik naast hem gaan zit-ten. We praatten daarna vaak de hele pauze, het klikte gewoon. Later zijn we een keer uit eten gegaan, en zo

begon het.’ Wat nog wel lastig is, is dat Merels vriendinnen nog altijd college volgen bij de betreffende docent. Voor hen is de omgang met hun leraar daardoor een beetje ongemakkelijk, want hun docent is de ex van Merel, en niet zomaar een docent. ‘Ik heb nu trouwens ook nog les van vrienden en collega’s van hem, daar ben ik eigenlijk niet zo blij mee. Maar goed, daar is niet zoveel aan te doen.’

Zijn relaties tussen docenten en studenten eigenlijk niet verboden? Marijke Dam, vertrouwenspersoon bij de RUG: ‘Daarover heeft de universiteit geen speci-fieke regels opgesteld. Wel is het zo, dat een relatie tussen docent en student een soort afhankelijkhe-idsrelatie is, wat gevoelig ligt, en waar altijd zorgvul-dig mee om moet worden gegaan. Een docent moet onafhankelijk kunnen zijn, maar dat kan hij natuurlijk zelf ook wel bedenken. Op het moment dat een do-cent niet meer onafhankelijk en objectief kan werken, moet hij aan de bel trekken.’ (LR)

(De naam Merel is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)

‘Ze had de pik op me’Roos van der Ploeg is de laatste om onredelijk te zijn. Een docent en student moeten samen op een volwassen manier naar een goed eindresultaat kunnen werken. Dat mag je toch verwachten in de masterfase van een studie. Maar een onwelwillende docent geschiedenis dacht daar anders over. ‘Ze had vanaf het begin af aan de pik op me’, vertelt de masterstudent geschiedenis. ‘Bij het eerste college zat het al niet lekker tussen ons.’ Ondanks gemene toespelingen bleef ze hard werken en had ze alle opdrachten keurig op tijd ingeleverd. Maar bij het afsluitende essay ging het mis. ‘Ze gaf me een onvoldoende op de eerste versie. Vervolgens heb ik al haar commentaar ver-werkt, maar ik had alsnog een onvoldoende. Ze wilde me ook niet vertellen of ik een twee of een vijf had. Ze weigerde mij een cijfer te geven.’ Van der Ploeg vroeg een gesprek aan met de docent om opheldering te vragen. ‘Ik vond dat zij mij niet duidelijk kon maken wat ik fout deed. Haar reactie was dat ik te dom was voor haar vakgebied.’Uiteindelijk besloot Van der Ploeg om het vak maar te laten zitten. ‘Naar de exa-mencommissie gaan had weinig zin, omdat alles op persoonlijke redenen geba-seerd was. Ze mocht mij gewoon niet.’Tegenwoordig komen ze elkaar af en toe tegen op de universiteit, maar erg hartelijk zijn de ontmoetingen niet. ‘Als we samen in de lift staan, kijkt ze de andere kant op. Ik vraag me af waar je als docent dan mee bezig bent.’ (HT)

(De naam Roos van der Ploeg is gefingeerd op verzoek van de geïnterviewde.)

Het plan was om nog vijf punten vrije ruimte op te vullen met een leuk vak bij American Studies. Marjan Berger, student Informatie- en Communicatiewetenschappen, botste echter met haar docent, wat er na een reeks wederzijdse irritaties op uit liep dat de docent naar de coördinator van de opleiding stapte omdat zij zich door Berger bedreigd voelde.Berger had het tentamen niet gehaald en voelde zich bij de nabe-spreking totaal niet serieus genomen. ‘Ik ben bij de bespreking van essayvragen een soort discussie gewend. Maar dit was zitten en luisteren.’ Vragen van de studenten stelde de docent volgens Berger niet op prijs. ‘Ze ‘ssshte’ me zelfs!’ In de deuropening zei ze tegen de docent dat ze nog een persoonlijk gesprek wilde. Daarop duwde de docent haar opzij en liep weg.

Groot was haar verbazing toen een gesprek toch plaatsvond, maar met mevrouw Winters, de coördinator van American Studies, er-bij. De docent bleek zich lijfelijk bedreigd te hebben gevoeld en wilde niet meer alleen met Berger in één kamer zijn. ‘Ik had over haar heen getorend, wat vrij logisch is, want ik ben twee koppen groter en vrij fors.’ De kleinere, meer frêle docent voelde zich in een hoek gedrukt. Na bemiddeling van Winters beloofde de do-

cent het hertentamen objectief te beoordelen. Eenmaal met z’n tweeën op de gang gaf ze Berger echter duidelijk te verstaan dat ze maar beter een ander vak kon gaan volgen. ‘Als een leraar zo de pik op je heeft, kun je zo’n vak niet meer halen, dus liep ik een half jaar studievertraging op.’

Winters heeft achteraf het gevoel dat ze allebei ‘een beetje had-den moeten chillen. De docent voelde zich geïntimideerd,’ legt ze uit. ‘Ik denk niet dat dat terecht was, ik denk niet dat er echt iets vervelends was gebeurd. Marjan is soms wat drammerig, maar een leuke meid.’ Ze wijt het conflict vooral aan een cultuurverschil tussen de Amerikaanse docent en de Hollandse student. ‘Marjan had tijdens die bespreking het gevoel niet gehoord te worden, de docent dat Marjan haar steeds onderbrak en niet luisterde. De deuropening heeft er niet aan bijgedragen.’ De coördinator gelooft niet dat de docent de opmerking op de gang gemaakt heeft, ‘maar als dat inderdaad zo is gebeurd, vind ik dat natuurlijk niet kun-nen.’ Achteraf gezien denkt Winters dat Berger op dat moment het beste contact had kunnen zoeken met de studieadviseur van haar eigen opleiding. ‘Dan had Marjan voor dat hertentamen misschien nog wel een andere docent kunnen krijgen.’ (RF)

(De naam Marjan Berger is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. Omdat het niet mogelijk was de docent op tijd zelf te spreken is er voor gekozen haar niet bij naam te noemen.)

LSVb vecht voor jouw rechtHet beruchte probleem van de ‘dubbele petten’ komt de Landelijke Stu-dentenvakbond (LSVb) maar al te bekend voor. Regelmatig krijgen ze via hun studentenlijn klachten binnen van studenten die niet bij hun Examencommissie in beroep durven te gaan, omdat de docent waarmee ze een conflict hebben er deel van uit maakt. Een ander heikel punt is dat studenten vaak überhaupt niet goed weten waar ze eigenlijk met welk probleem naar toe moeten. Er is echter verandering op til. In no-vember presenteerde minister Plasterk zijn ‘strategische agenda,’ een vierjarenplan voor het hoger onderwijs. Hierin staat onder andere dat er één loket gaat komen voor de rechtsbescherming van de studenten. Verder geeft de minister aan dat er in de toekomst ook externen in de Examencommissie kunnen worden opgenomen.

De exacte plannen worden nu door het ministerie uitgewerkt, waarbij er veel overleg plaats vindt met studentenorganisaties zoals de LSVb. ‘Zoals het er nu uitziet, gaat het gaat om een loket in de instelling waar je met een klacht naar toe kunt,’ verduidelijkt Lisa Westerveld, voorzit-ter van de bond. ‘Daar sturen je dan naar de juiste commissie door,’. Over veranderingen rondom de Examencommissies wordt ook stevig onderhandeld. ‘Op dit moment kom je, wanneer je het gevoel hebt dat een docent de pik op je heeft, al snel in een spiraal terecht waar je heel moeilijk uit komt, een meer onafhankelijke Examencommissie zou die situatie zeer verbeteren.’ Om dit te bereiken zouden er in de eerst plaats meer externe leden in kunnen worden opgenomen. Verder zou er een mogelijkheid gecreëerd kunnen worden via dat loket een brief naar de Examencommissie te sturen, waarbij wordt aan gegeven dat de betrokken docent niet in zijn functie als lid van die commissie betrokken mag worden bij de behan-deling van de klacht. Westerveld geeft toe dat zo’n docent in de praktijk vaak toch wel te weten zou komen dat er binnen de commissie over hem gesproken is. ‘Toch zou dit voor veel studenten wel de drempel verlagen in beroep te gaan.’

Om de druk op de Examencommissies op te voeren zal het ministerie als belangrijke eis in het hervormde accreditatiestelsel (gepland voor 2009) voor het hoger onderwijs ook de onafhankelijkheid van de commissie opnemen. Ten slotte wordt nagedacht over plannen de Opleidingscom-missie meer toezicht te laten houden op het functioneren van de Exam-encommissie. (RF)

Student vs. DocentStudenten en docenten werken intensief samen en daarbij kun-nen de nodige problemen ontstaan. Van een relatie met je docent, tot bemiddelingspogingen door de coördinator van de opleiding en van dubbelfuncties binnen de controlerende organen tot de strijd van de LSVb voor de rechten van de student.

‘De zittingen zijn openbaar, dus in principe kan je je hele jaarclub meenemen’

‘Een hel, veel te diep en ge-schreven in Couperiaanse taal’

Hoewel studenten berucht staan om hun nalatigheid, kunnen docenten hier ook in uitblinken. Dit werd duidelijk bij het derdejaarsvak ‘Onderzoeks-college Oude Geschiedenis’, een vak Griekse en Latijnse taal en cultuur (GLTC) en Geschiedenis. Dit vak werd gegeven door dr. W. M. Jongman. Studenten moesten gedurende september tot en met december aan een pa-per werken, en de hoofdpunten hieruit in december presenteren. Wat was er aan de hand? Een van de studenten vertelt: ‘Om te beginnen was er geen studiehandleiding. Wij hadden geen idee wat er van ons verwacht werd, en aan welke eisen ons onderzoek moest voldoen. Daarnaast hebben we maar vijf of zes keer college gehad en, op een enkele keer na, geen litera-tuur gekregen. Het meest vervelend was, dat de data waarop we moesten presenteren steeds verschoven werden. Dit kregen we een week voor de afgesproken data te horen. Waarom, dat was niet duidelijk. Uiteindelijk heeft hij ze pas in de tentamenperiode in februari door laten gaan.’

Een andere studente vertelt dat ze alles zelf heeft moeten uitzoeken en voortdurend telefoontjes heeft moeten plegen en de docent achterna mailen om iets te weten te komen over het vak. ‘Dat is natuurlijk niet de bedoeling’, oordeelt ze. Al aan het begin van het semester stuurde een student een brief naar de Onderwijscommissie (OC) van Grieks en Latijn. Vervolgens is Jongman meerdere malen aangespoord om in ieder geval een studiehandleiding te maken, maar dit was tevergeefs. Er is niets ver-anderd. (MdW)

Laksheid docent

Tekst: Mieke de Waard, Dieke de Boer, Roza Freriks, Iris Brookman, Anke van Ravensteijn, Lisa Rosing, Herwin Thole

Foto: Ewoud Rooks

Doctor Love

Rare regels bij Rechten Bedreiging?

8 Groninger Studentenkrant

(Advertenties)

De pakken en helmen kunnen weer uit de kast. Nu de Ameri-kaanse american football-competi-tie is afgesloten met de Super Bowl begint in Nederland het nieuwe seizoen. Leeft de sport eigenlijk in Groningen?

Door Herwin TholeFotografie: Ewoud Rooks

Zijn het mietjes? Zijn het woestelingen? De grote mannen in pakken die op elkaar inbeuken roepen veel weerstand op bij de voetbalminnende Nederlander. De sport doet primi-tief aan vergeleken bij de sierlijke bewegingen van het voet-bal. Toch heeft american football een trouwe schare fans.

‘Veel mensen zijn geïnteresseerd in het spelletje, maar bijna niemand weet dat het in Groningen bestaat’, zegt Georg Kramer, wedstrijdsecretaris van de Groningen Giants. Al acht jaar traint de ploeg twee keer per week op Sportpark de Esserberg in Haren. ‘Ongeveer tweederde van de spelers is student. Verder lopen er een paar grote negers rond die vaak in de sportschool hangen.’

Kramer, derdejaars student International Business & Man-agement, is inmiddels berucht in de competitie. Hij staat bekend als een verdediger die tegenstanders genadeloos

neerhaalt. ‘Mijn mooiste wedstrijd was toen ik twee mensen uit de wedstrijd beukte. De quarterback moest het veld zelfs uit met een enkelblessure.’

Zelf kwam Kramer met de sport in aanraking tijdens een highschooljaar in de Verenigde Staten. ‘Toen ik terugkwam wilde ik het spelen in Nederland. Inmiddels doe ik het een paar jaar en gaat het tackelen me goed af. Ik heb ook ge-worsteld in de VS en daardoor weet ik hoe ik een tegen-stander vast moet pakken.’

De Amerikaanse invloed is in het team sowieso goed te merken. Er spelen slechts enkele Amerikanen bij de Giants, maar tijdens een training zijn ze luid en duidelijk aanwezig. ‘We proberen Amerikaanse uitwisselingsstudenten te wer-ven, omdat zij veel kennis bezitten’, zegt Stijn Froeling, voorzitter van de club. ‘Bovendien kunnen zij football spe-len tijdens hun tijd in Groningen. Zo is het een win-win situatie.’

Froeling is inmiddels meer dan een jaar voorzitter na een roerige periode bij de club. ‘Er is drie jaar lang amper be-stuur geweest. Leden betaalden geen contributie en zo-doende hadden we behoorlijk wat schulden opgebouwd. Dat moesten we eerst op orde krijgen.’

Sindsdien zijn de Giants opgebloeid en hebben ze dit jaar dertig procent meer leden. Het jeugdteam mocht zich vorig seizoen kampioen van Nederland noemen. Veel van die jeugdspelers zijn nu doorgestroomd naar het hoofdteam.

Is american football echt een primitieve sport? Froeling is het daar niet mee eens. ‘Het is juist een tactisch spelletje waarin je als team moet proberen steeds enkele meters vooruit te knokken. Als ik een steek laat vallen, heeft de jongen achter mij een probleem.’ Dat het teamelement be-langrijk is, blijkt tijdens de training. Wanneer een speler een oefening verkeerd uitvoert moet het hele team push-ups doen.

‘Het spelen in teamverband verbroedert’, gaat Froeling verder. ‘Je komt in aanraking met mensen uit andere cul-turen die je anders nooit zou tegenkomen. Niemand wordt uitgesloten in deze sport. De dikke jongens die vroeger als laatste werden gekozen bij gym kunnen bij ons uitgroeien tot goede spelers.’

‘Mensen uit de wedstrijd beuken is het leukst’

Sport

De Groninger Studentenkrant

is op zoek naar een

WEBMASTERen een

LAYOUTEROok nieuwe (web)redacteuren zijn altijd welkom!

Voor meer informatie bel/ mail de hoofdredactie:

hoofdredactie@studentenkrant.org

06-25035306 (Jan) 06-16437744 (Roza)

www.studentenkrant.org

Cultuur & Gluren bij Groninger Studentenkrant 9

Glur

en b

ij..

Het Internationaal FilmFestival Rotterdam (IFFR) heeft sinds een aantal jaar een kleinere editie in Groningen. Minder films en min-der bezoekers, maar daarom niet minder interessant. Er werden dit jaar door Images, Vera en het Grand Theatre in vier dagen tijd 50 films in 70 voorstellingen vertoond.

Door Ricardo BerentsenNaast kleinere films van zowel gevestigde regisseurs als aankomende talenten, zijn er ook een aantal van de grootste internationale kaskrakers vertoond. Het IFFR in Groningen was een groot succes. Er was een lichte steiging in het bezoe-kersaantal te zien; kwamen er vorig jaar nog 6800 mensen op af, dit jaar steeg dat naar 7200 bezoekers. Alle voorstellingen waren zo goed als uitverkocht.

Voor het einde van het festival was al te merken dat het goed liep. Volgens een medewerkster van Images was er rond tien uur ’s ochtends al een rij ontstaan bijna tot de Negende Cir-kel. Ook de reserveringslijnen waren die dag constant bezet. Ik werd toch angstig dat mijn favoriet, Paranoid Park, mis-schien al uitverkocht zou zijn. De medewerkster van Images kon mij wat dit betreft gelukkig gerust stellen, en na enige moeite wist ik toch de kaartjes te bemachtigen.

De openingsfilm van dit jaar was Mio Fratello e Figlio Unico. Een film over het volwassen worden van twee broers in het Italië van de jaren zestig en zeventig. De reacties waren zeer positief; met een uiteindelijk cijfer van 4.24 uit 5 staat deze film uiteindelijk op de derde plaats in de publieksenquête. Als afsluitende film was er gekozen voor de Groningse pre-miere van I’m Not There, maar de reacties bleken minder positief dan voor de openingsfilm.

Je kon misschien minder films zien dan in Rotterdam, maar de meeste belangrijke films waren vertegenwoordigd. Ik besloot dus naar Paranoid Park te gaan. De film vertelt over een jonge skater die betrokken raakt bij de moord op een

beveiligingsbeambte. De regisseur schotelde ons erg mooie beelden voor met een interessant verhaal dat niet chronolo-gisch wordt verteld.

Een aardige toevoeging was dat voor aanvang van elke film kaartjes werden uitgedeeld waarop je het cijfer van de film kon aangeven. Uiteindelijk werd hieruit een lijst sa-mengesteld met de best gewaardeerde films van het festival. Op nummer een is Juno terecht gekomen, een luchtige film over tienerzwangerschap die zeker de moeite waard is, de tweede plaats was voor Lars and the Real Girl (de verras-singsfilm), een film over een sociaal afgesloten man die een relatie opbouwd met een siliconen pop, en, zoals al gezegd,

was nummer drie Mio Fratello e Figlio Unico. De complete lijst staat op de website van het festival. De sfeer was erg goed, al was er nooit echt dat festivalge-voel. Vooral de drukte maakte het gezellig om tijdens die

vier dagen naar Images te gaan; naast de films natuurlijk. De doelgroep verbaasde me eigenlijk. Ik had toch zeker meer jongeren verwacht tijdens de voorstellingen, maar ik zag veel bezoekers van middelbare leeftijd. Dat terwijl Gronin-gen toch min of meer een studentenstad is.

Ook volgend jaar ben ik er weer bij, maar als je echt de sfeer van het IFFR wil proeven zul je naar mijn mening toch echt moeten afreizen naar Rotterdam. Zijn de films het belang-rijkste en heb je geen zin in drie uur reizen, dan is Groningen een erg goed alternatief.

Wie denkt dat het leven van een bestuurslid alleen uit feesten bestaat heeft het mis. Nou ja, ge-deeltelijk mis dan. ‘s Ochtends vroeg om half negen sta ik met de slaap nog m’n in ogen voor het huis van Niels van Doorn te wachten, klaar om samen naar roeivereniging Aegir te fietsen.

Door Maaike PiscaerAls ik Niels (22, student International Business & Man-agement) bel om te vertellen dat ik gearriveerd ben, krijg ik een slaperige stem aan de lijn: ‘shit, verkeerd gesnoozed, je belt me wakker.’ Terwijl ik in de ‘studen-tikoze’ GK (in de meest ruime zin van het woord) van ‘Huize Peter in de bak’ wacht, springt Niels onder de douche, om een kwartiertje later met de tandpasta let-terlijk nog op de lippen samen met mij naar Aegir te racen. Moet je als bestuurslid altijd zo vroeg op? ‘Nou, niet altijd’, antwoord Niels. ‘Er moeten altijd twee be-stuursleden om negen uur aanwezig zijn om het ge-bouw te openen, de rest is er voor elf uur.’ Hoewel Niels vandaag pas later aanwezig hoefde te zijn, moest hij lege kratten en fusten klaarzetten voor de drankauto die om negen uur komt. Daarnaast staat er om half tien een rijles op het programma. Niels wil graag de BoWa (de uitschuifbare botenwagen) besturen en moet zijn rijbewijs CE (vrachtauto plus aanhangwagen) daar-voor nog halen.

Na de rijles die – op een schoonheidsfoutje na – uit-stekend ging, fietsen we terug naar Aegir. De rest van de dag is vooral ‘linker neusgat, rechter neusgat’, aldus medebestuurslid Simon. Niet dus. De BEER (bier- en eetrekening) moet morgen de deur uit en Niels heeft nog aardig wat gegevens in te vullen. Het maken van deze rekeningen is zijn voornaamste taak op Aegir.

Daarnaast is hij verantwoordelijk voor alle horeca en consumptie en dat is leuk. ‘Als je een goede baromzet draait, weet je dat je het goed doet’, aldus Niels.Omdat het donderdag is en de leden vanavond kun-nen eten op Aegir, moeten er inkopen gedaan worden. Samen met de kookcie scheuren we rond een uurtje of vier in de limo van het bestuur richting de Makro. Spa-ghetti Bolognese staat er vandaag op het menu. Naast kilo’s gehakt, tomaten, uitjes en paprika’s worden

er ook wat andere spulletjes ingeslagen. ‘Even een paar flesjes apfelkorn meenemen, das lekker voor in de wagen.’ Omdat Niels als Fiscus II ook de kookcie aanstuurt heeft hij vaak een flinke vinger in de pap in de beslissing wat er die avond gegeten gaat worden, ‘maar de meiden komen meestal zelf met leuke ini-

tiatieven!’ Hoewel Niels’ taken in de keuken veelal beperkt zijn tot ‘even proeven’, is hij het vandaag die de spaghettisaus naar een hoger niveau tilt. ‘Ik ben niet tevreden’, stelt hij ernstig na het proeven van de saus, ‘te weinig smaak’. En als een ware chef gaat hij in de weer met bussen kruiden om de rode saus een echt Italiaans tintje te geven. En het resultaat mag er wezen! Na uren van voorbereiding worden vele bordjes damp-ende spaghetti samen met salade en stokbrood aan de

hongerige roeiers uitgeserveerd.Na het afstrepen van de eters zit Niels zijn dagtaak erop. Na twaalf uur hard werken kan er eindelijk flink gezopen worden! Gelukkig heeft hij vandaag geen nuchtershift waardoor de dobbelstenen ten tonele kun-nen komen om een mooi potje te mexxen!

Internationaal Filmfestival Rotterdam in Groningen

Van BEER tot BoWa

Niels van Doorn, Fiscus II van Aegir. Foto: Jan Luursema

Still uit Paranoid Park (2007)

10 Groninger Studentenkrant Apart'ja & Column

(advertentie)

Anke

KarmaEen beetje verward, onzeker, sikke-neurig zijn de eerste gevoelens die bij je opkomen. Een kleine rondgang langs het periodieke gehannes levert ook geen antwoord op. Nee, dat was twee weken geleden al. Toch werd ik net zeker weten wakker in het bed van m’n vriendje zonder de welbekende ‘polonaise aan mijn lijf’! Meneer is al opgestaan en komt met koffie binnen. Gedouched en wel. Zo vervliegt ook de hoop op een beetje waterballet.

Je weet dat dit moment gaat komen. Je wéet dat als je al een tijd iets met elkaar hebt, dat je dan niet per se ook nog elke ochtend frivool hoeft te vozen. Maar toch, als het moment daar is, voelt het toch wel een beetje als de ‘kouwe kermis’. Ok, ‘t was de tweede nacht op rij en gisteravond was het ook gewoon ‘gezellig’. Maar toch blijft er een knagend gevoel over.

Zonder seks en zonder goed humeur stap ik de deur uit. De hele dag blijft de voosvrije ochtend maar een beetje in m’n hoofd morrelen, op zoek naar

een wél bevredigende verklaring. Lat-er, als ik met wat Ako-aanbiedingen in de trein zit stuit ik op een artikel over ‘Karma’. ‘Het is de wet van ‘actie en reactie’, legt een spiritueel mormel uit, ‘een gunstige handeling heeft van nature gunstige gevolgen voor degene die de handeling verricht, en slechte (amorele) acties hebben slechte of onplezierige gevolgen.’ Onplezierige gevolgen! Daar staat het!!

Mijn eureka-momentje laat het ingedutte Drentse stel naast me, die net hun eerste thuisgemaakte bam-metjes achter de kiezen hebben, ook niet ongemoeid. ‘Jíj kijkt opeens blij!’ krast meneer Ingedut. Met behulp van wat vrouwelijk intuitie over de waarschijnlijke stand van het sex-peil van deze bruistabletten doe ik de opmerking af met een onschuldig glimlachje. Hún hoogtepunt van het jaar is vermóedelijk de immer gemütliche huishoudbeurs, waar ze met hun winkel-trolley-wagen-geval naar op weg zijn.

Anyway, een slechte, amorele, hande-ling dus. Wat heb ik misdaan dat mij dit ochtendje jeu door de neus werd geboord? Is pindakaas snaaien van je huisgenoten ook een amorele actie? Of het leugentje tegen je oma dat het kaartje uit Oostenrijk echt élk moment kan komen? Heb wel ook een vogel doodgereden laatst, heel zielig, de veertjes zaten op de voorruit geplakt. Zou díe dan mijn ochtendje joligheid op z’n geveugelde geweten hebben?

Door Anke van Ravensteijn

Met behulp van wat vrouwelijk intuitie over de waarschijnlijke stand van het sexpeil van deze bruistabletten doe ik de opmerking af met een onschuldig glimlachje

Doo

r Em

ily J

acom

etti

Foto

: Ew

oud

Rook

s

De studiefinancie-ring is geen vetpot en je vaders zakken zijn ook niet eindeloos diep. Dus ergens tus-sen het feesten en stu-deren door zul je nog wat extra centen bij elkaar moeten zien te harken. Als je dan toch moet werken, dan het liefst natuurlijk een baantje waar je zo min mogelijk hoeft te doen en zoveel mogelijk van de wereld krijgt te zien. Betaald weltever-staan, goed betaald.

Met hun droombaan in het achterhoofd staan vijftienjarige meisjes drie rijen dik bij modellenbureaus te wachten om ontdekt te worden. Hollands Next Top Model kan alle inschrijvingen niet meer aan. Want wie wil dat nou niet, het Academiegebouw uitslenteren en op een vliegtuig springen voor een weekendje Milaan. Mariska van der Zee heeft dit daadwerkelijk bereikt. Op haar dertiende werd ze ‘ontdekt’ op straat door een scout. De middel-bare school kneep op de juiste mo-menten een oogje toe en Van der Zee reisde als puber al de hele wereld over.

‘Ik werkte in Tokyo, Sidney, Milaan en Parijs, de hele mikmak zeg maar.’ Na een aantal jaar fulltime in het buitenland te hebben gewerkt heeft ze zich nu op het studeren gestort. Van der Zee studeert Internationale Betrekkingen en Interna-tionale Organisatie (IB/IO) en daarnaast is ze nog parttime model. Dit druist be-hoorlijk in tegen het bestaande stereotype dat modellen domme blondjes zijn. Dat is hier niet het geval, Van der Zee heeft haar VWO afgerond en studeert nu dus. Volgens haar is het bijbaantje prima te combineren met haar studie. Wij willen natuurlijk vooral weten wat het oplevert, maar hier is ze minder open over: ‘Het verschilt per opdracht wat je verdient, zo verdien je bijvoorbeeld voor Vogue helemaal niets omdat het ook goed is voor jouw portfolio.’ Verder is ze geen commercieel model, dus doet ze minder dingen zoals cataloguswerk, waar toch vooral het grote geld in zit. Om zich op haar studie te kunnen focussen probeert ze te wisselen en werk te vinden in Duits-land. ‘Ik heb net in Hamburg met mijn boek langs allerlei agencies geleurd.’

Op straat zou je haar zo voorbij lopen, ze is wel mooi maar verre van opvallend. Toch staat ze zelfverzekerd voor de cam-era en kan de fotograaf een paar mooie foto’s schieten. Dat ze een prof is zie je onmiddel-lijk wanneer de fotograaf zijn camera te voorschijn haalt. Terwijl hij nog loopt te prutsen met zijn lens neemt het model al automatisch een pose aan. De fotograaf schiet wat plaatjes van haar en Van der Zee kletst rustig door. ‘Op het VWO werkt de school vaak wel mee en mag je nog wel wat klassen missen maar dat is nu niet meer zo. Ik heb zelfs de casting voor de Fashion Week gemist. Dat is toch wel het belangrijkste in de modewereld. Maar ja tentamens gaan voor he?’

Model wordt studiebolAp

art’

ja

SuperbadDoor Ricardo Berentsen

Een film over twee high school-studenten die vlak voor de universiteit nog seks willen hebben riekt natuurlijk naar American Pie. Gelukkig valt dat heel erg mee. De film heeft niet alleen platte grappen (het woord ‘fuck’ valt maar liefst 1.6 keer per minuut), maar heeft ook thema’s die belangrijk zijn in het leven van een puber; vriend-schap en vrouwen.

Seth (Jonah Hill) en Evan (Michael Cera) zullen na de examens allebei naar een andere universiteit gaan. Om voor het einde van de middelbare school toch nog de meisjes van hun dromen in bed te krijgen besluiten ze om voor de drank te zorgen op een feestje van een van die meiden; want, zoals Seth zegt: ‘You know when you hear girls say ‘Ah man, I was so shit-faced last night, I shouldn’t have fucked that guy?’ We could be that mis-take!’De planning loopt natuurlijk totaal in het honderd door-dat ze moeten vertrouwen op de enige persoon met een fake ID die ze kennen: Fogell. Fogell wordt tijdens het kopen van de drank overvallen en opgepakt door twee corrupte agenten, erg grappige bijrollen van Seth Rogen (de schrijver van het verhaal) en Bill Hader.De situaties en grappen die zich voordoen zijn hard en pijnlijk, maar juist daardoor realistisch en eerlijk. Ik kreeg nooit het gevoel dat ik naar een American Pie-kopie aan het kijken was, onder andere doordat de situ-aties niet zó raar waren dat ik me niet meer in de perso-nages kon verplaatsen.Een heerlijke film om met je vrienden en een krat bier op de bank te kijken.

René Appel - Schone handenDoor Maaike Piscaer

‘Schone handen’ vertelt het verhaal van Sylvia en Ed-die, die hun leventjes ogen-schijnlijk goed voor elkaar lijken te hebben: twee leuke kinderen, een villa in Am-sterdam-Zuid en aan geld geen gebrek. Maar aan dat geld kleeft een levensgroot probleem: het is verkregen in het criminele circuit,

waar Eddie zijn weg goed in weet te vinden. Sylvia heeft dit altijd geweten en geaccepteerd, maar na een aantal bedreigende confrontaties begint haar geweten te knagen en beseft ze dat het zo niet langer kan. Samen met haar kinderen probeert ze haar leven met Eddie te ontvluchten. Echter, ook Sylvia weet dat Eddie haar nooit zomaar zal laten gaan, ze weet immers te veel…De kracht van het boek is dat je je uitzonderlijk goed kunt inleven in de hoofdpersonen. De personages zijn mensen zoals jij en ik, die moeten zien te overleven in uitzonderlijke situaties. Het zijn geen ultieme slech-teriken of helden, elk karakter heeft zijn zwakke kanten. Hierdoor kun je als lezer voor elk karakter wel enige sympathie opbrengen, ook al doen ze niet altijd de fraaiste dingen. Je ontkomt er niet aan om je in te leven in hoofdpersoon Sylvia en jezelf de vraag te stellen hoe jij zou handelen als je in haar schoenen stond.Klein puntje van kritiek is dat de verhaal redelijk voor-spelbaar is en het plot niet erg nieuw is. Toch blijf je als lezer aan het boek gekluisterd om steeds aandachtig verder te lezen, benieuwd of Sylvia ooit echt weg zal kunnen komen.

Recensies Groninger Studentenkrant 11

RenditionDoor Iris Brookman en Marjet Janssen

De eerste tien minuten denk je misschien ‘waar gaat dit heen’, maar de explosie die op dat moment volgt stelt een reeks van gebeurtenissen in gang die je tot het eind van de film in zijn greep houdt. In Noord-Afrika wordt een aanslag gepleegd op een politiechef en hierbij wordt onbedoeld een CIA-agent vermoord. Wat er hier-na gebeurt is voor menigeen niet voor te stellen. Cor-rine Withman (Meryl Streep), hoofd van de CIA en een emotieloze bitch, doet er alles aan om de daders te ar-resteren.

Hierdoor wordt de nachtmerrie van elke islamitische Amerikaan waarheid voor Anwar El-Ibrahimi (Omar Metwally). Wanneer hij terugkomt van een conferentie in Zuid-Afrika wordt hij op de luchthaven door de CIA onderschept en beschuldigd van terrorisme. Zijn gezin staat tevergeefs bij de gate op hem te wachten. Reese

Witherspoon speelt de zwangere Isabella, de vrouw van Anwar. Dit doet ze erg overtuigend. Wanneer ze er alles aan doet om haar man terug te vinden pinken wij een traantje weg.

Regisseur Gavin Hood heeft in deze film een gewel-dige cast bij elkaar weten te krijgen. Jake Gyllenhaal die onder andere een hoofdrol vertolkte in ‘The day after to-morrow’ en ‘Brokeback Mountain’, speelt Douglas Free-man, een jonge politieagent, en misschien wel de enige die Anwar El-Ibrahimi kan redden. Als Anwar stug blijft volhouden onschuldig te zijn wordt hij naar Afrika gebracht en wat je daar te zien krijgt is soms niet even prettig. Van terrorisme verdachte personen worden niet zacht aangepakt. Door middel van de wreedste mar-telingen wordt geprobeerd informatie te verkrijgen. Dit levert schokkende beelden op. Dan komt ook de jonge Douglas Freeman in aanraking met Anwar. Als hoofd van het onderzoek naar de dood van zijn collega CIA-agent moet ook hij de martelingen bijwonen. Als jonge agent heeft is hij hier nog nooit mee in aanraking ge-weest en zijn geweten begint dan ook op te spelen.

Gavin Hood laat echter niet alleen het anti-terroris-mebeleid van de Verenigde Staten zien. Hij heeft het ook aangedurfd om het leven van een terrorist te ver-filmen. Zo duikt hij diep in het leven van Omar. Wat zijn iemands motieven om zulke drastische beslissingen te nemen en over te gaan tot terrorisme? In deze film wordt dit erg sterk neergezet, een verhaal dat erg re-alistisch overkomt. De Jihad-bijeenkomsten die Gavin Hood in zijn film toont zijn erg indrukwekkend en beangstigend tegelijk.

Naar het einde van de film toe wordt alles langzaam duidelijk, althans dat denk je, want dan blijkt alles toch net even anders af te lopen. Dit houdt de film tot het laatste moment spannend. Echt een aanrader met sterke verhaallijnen en goed acteerwerk, die je weer eens aan het denken zet over de handelswijzen van de VS en ter-rorisme.

v

Recensies

CD DVD Film

Lenny Kravitz - It’s time for a love revolutionDoor Jesper Verhoef

Met zijn nieuwe album ‘It’s time for a love revolution’ laat Lenny Kravitz na twee mindere cd’s weer zijn ab-solute klasse horen. In veertien herkenbare nummers presenteert hij zichzelf zoals we hem kennen: met warme, swingende rocknummers creëert hij een sfeer als ware je live bij zijn optreden in een kroegje. Veel gi-taren, redelijk eenvoudige melodieën en daardoor extra mogelijkheden tot uithalen met zijn stem zijn hier de ingrediënten voor. De simpele teksten (It’s gettin’ heavy, but I’m steady , so come on and rock steady) van Kravitz op het album storen niet. Eerder lijkt hij hierdoor de focus volledig op het muzikale gedeelte te leggen. Juist dit blijkt een sterk punt: de up-tempo nummers in combinatie met her en der een gitaar- of drumsolo zijn de hele cd door sterk. De wat zwaarmoe-digere nummers en ballads, zoals degene waarin Krav-itz zich vertwijfeld afvraagt waarom z’n vader hem ver-liet, zorgen voor een welkome afwisseling.

Enig punt van kritiek is dat de nummers onderling re-delijke gelijkenissen tonen. Criticasters zullen zeggen: er is niets nieuws onder de zon. Misschien, maar ligt kracht per se in vernieuwing? Kravitz laat zien van niet: op oud succes voortborduren met nieuw enthousiasme levert nog steeds prachtige platen op. Of het album een echte love revolution zal ontketenen is twijfelachtig, maar Kravitz’ ster straalt op dit album zoals in zijn glorieda-gen; een knappe prestatie voor een reeds gearriveerde ster.

The Postponers - The ConceptDoor Julia Gielingh

De Groningse/ Friese band the Postponers houdt van uitstellen. Het begint allemaal in mei 2005. J.B. Dazen vormt een bandje waarin hij zelf zingt en gitaar speelt; Jan Pieter Wijbenga speelt basgitaar en Jair Wassink de drums. J.B. Dazen schrijft de songs zelf.

The Postponers maken muziek in de sfeer van Muse en The Beatles, het klinkt allemaal redelijk zwaar. Het me-lancholische staat in sterk contrast met de scherpe hoge gitaarnoten en de de funky groove die ook in de muziek van The Postponers zitten. De liefde speelt de hoofdrol in de meeste nummers.

Na het eerste nummer ‘We love you’ krijg ik er zin in. Het klinkt typisch eind jaren zes-tig Beatles-achtig; lek-kere Britpop.

Daarna wordt de mu-ziek wat dramatischer en dromeriger. De stem van J.B. Dazen klinkt helder en kwets-

baar. Naast het toch wel heftige gitaarwerk ligt zijn stem goed in het gehoor. Daarna komt indierock; de band is van veel markten thuis. Tot nu toe een aangenaam album met variatie en veel nummers die swingen. Zelf vind ik het een pluspunt dat de leadzanger niet al de nummers alleen zingt; de tweede stem wordt gedoseerd ingezet, waardoor de muziek spannend blijft. De tek-sten zijn doordringend en je wilt goed horen wat Dazen zingt. Zijn stem wordt goed ondersteunt door gitaren en de drum, de band vormt echt een geheel. Mijn con-clusie: een heerlijke swing-CD met een serieus tintje, een must voor de Radiohead en Muse-fans. Ik ga hem nog vaak draaien!

BOEK

12 Groninger Studentenkrant Nadruk

I hadn’t slept in almost three days when my train pulled into the Groningen station. The taxi ride to my student house is therefore a bit of a blur, but we finally found the house, which doesn’t have an address, after going around in circles for 20 minutes. Of course, the very first thing I did in my new Groningen apartment was blow the fuse. It was those stupid converters I had bought for two dollars each in Canada. I tried to plug in my compu-ter, and the plug started sparking. Then all the lights went out.

Fourteen hours later I woke up to chirping birds and blue skies. It was a beautiful day. And, the lights were back on. I was starving, so I went out in search of some food. After walk-ing for about 10 minutes I found a market. There were fresh fruits and vegeta-bles, meat, fish, cheeses, and bread. I stocked up and was on my way home, when I realized I had nothing to cook with, like oil, salt, or spices. But what was sup-posed to be a quick stop at the grocery store turned into a much bigger ordeal. A bottle of wine, to celebrate my arrival (they were on sale for 3.99 euro! I couldn’t say no), and of course I needed tea, milk, eggs, juice, rice, pasta…

I paid for it all, and realized at the cash that there were no plastic bags. In Montreal, we are only just starting to

get rid of plastic bags at grocery stores. I usually bring a bag with me when I go shopping, but I had been so excited to go outside and see the town that I hadn’t thought about it. I didn’t want to seem like a rude Ca-nadian who doesn’t care about the environment so I didn’t ask for any bags.

Instead, I tried to fit every-thing into my flimsy plastic bags from the market. They weighed about 100 pounds, and though my fingers were almost bleeding, I began the 10-minute walk home. As bags broke, I put their contents into the other, already full bags. Then they broke too. First I lost the wine, and found myself stan-ding in a purple puddle of broken glass. Then I lost the oil, which I slipped on. Every-thing went flying. There were apples across the street, onions

in the bike path, and boxes of tea soaking in the oil.

When I was about to abandon 30 euro worth of grocer-ies in search of some help, a lady stopped on her bi-cycle. She was carrying bags full of diapers and other things, but she was able to empty one of them, which she kindly gave to me. So finally, my groceries and I did manage to get home– but I had to go back out to buy some more oil and wine.

Rebecca Lessard is a twenty-year-old exchange student from Concordia University in Montreal, Canada.

Shopping

Lief dagboek,

Zondag 17 februari 2008

Altijd als ik in de trein naar Groningen reis, hoop ik uitzicht te hebben op een appetijte-lijke jongen om oogcontact mee te maken. Een beetje oefenen met flirten kan geen kwaad. Ook vandaag denk ik wel de juiste coupé te hebben uitgekozen, maar al snel kijk ik alleen nog maar in mijn paperback om niet me niet te vergapen aan de slapende stelletjes en jonge kinderen in het zicht.

Jij komt een paar stations later naast me zit-ten, maar ik neem niet de moeite om te naar je te kijken. Ik dacht zelfs even dat je een meisje was, totdat je kuchte en ook een boek uit je rugzak viste. Je gaat verzitten en ineens voel ik jouw stevige biceps tegen mijn arm. Ik schuif ook maar wat dichter naar je toe en het voelt onverwacht intiem, zo zij aan zij. Op deze manier zitten we meer dan een half uur naast

elkaar en ik kan mezelf er net van weerhouden mijn hoofd op je schouder te leggen en te doen alsof ik je al jaren ken. Misschien is het alleen zo in mijn gedachten, maar het lijkt alsof we spreken met kleine bewegingen en voorzichtige blikken naar elkaars handen. We zitten inmid-dels zo dicht tegen elkaar aan dat ik je warmte door je trui heen voel. Mijn ogen blijven over de letters van het opengeslagen boek gaan, maar ik heb geen idee wat ik lees. Ik fantaseer dat ik de moed heb zachtjes de hand te strelen, die je op de leuning van de stoel hebt gelegd.

Dan schrik ik op van je plotse beweging. Je draait je van mij weg alsof je mijn gedachten hebt kunnen lezen. Ik voel mijn wangen branden. Je pakt je telefoon uit je broekzak en opent het klepje. Vanaf het oplichtende scherm-pje lachen jij en je prachtige vriendin mij toe voordat je haar smsje opent.

Maandag 3 maart: Pakhuis Quiz. Het Pakhuis, 20.30

Dinsdag 4 maart: Waitress. Film. Vera Zienema, 21.00

Woensdag 5 maart: Aletta Jacobslezing 2008 door Heleen Mees. Academiegebouw, 20.00

Donderdag 6 maart: Ciske de Rat, musical. Martiniplaza, 20.00

Vrijdag 7 maart: Dirty Laundry meets Wicked Jazz Sounds. News Café, 23.00

Zaterdag 8 maart: Ronde van Groningen. Wielerwedstrijd over 160 km. Rijksweg, 11.00

Zondag 9 maart: Finale Rode Oortjes Festival. Platformtheater.

Maandag 10 maart: Javier Guzman, cabaret. Stadsschouwburg, 20.15

Woensdag 12 maart: Scapino Ballet Rotterdam. Stadsschouwburg, 20.15

Donderdag 13 maart: Ellen ten Damme. Simplon, 21.00

Vrijdag 14 maart: Lopend Vuur Pitch. Diverse optredens. Vera, 21.00

Zaterdag 15 maart: Fool for Love. Toneel. Grand Theatre, 20.30

Zondag 16 maart: Stadsparklopen. Atletiekbaan Stadspark, 10.00

Dinsdag 18 maart: Route 66, roadmusical. Stadsschouwburg, 20.15

Woensdag 19 maart: From The Shade, concert. Vera, 22.30

Donderdag 20 maart: Amsterdams Kleinkunst Festival, cabaret. Usva, 20.30

Vrijdag 21 maart: Lefties Soul Connection. Simplon, 21.00

Zaterdag 22 maart: Club Pepper. Latin House Sessions. Huize Maas, 23.00

Zondag 23 maart: Vive La Fête. Oosterpoort, 20.30

Maandag 24 maart: Michael Clayton, film. RKZ Bios, 21.00

Dinsdag 25 maart: Het Huis van de Moskee. Theater. Het Kruithuis, 20.30

Donderdag 27 maart: Minerva Dans Met Mij! Dansen in de Pudding. Puddingfabriek, 00.00

Zaterdag 29 maart: Dansspektakel. Voormalig Universiteitstheater, 20.15

(advertenties)

Uitladderdoor Lisa Rosing

Dag

boek

,van

een

maa

gd

Stud

ent

Korr

espo

nden

tD

oor

Rebe

cca

Less

ard

(Can

ada)

Rebecca Lessard enjoying her first meal in Groningen.