POST-CLASSICAL MUSICinPRIMETIME

14-18 FEBRUARI 2018INFO & TICKETS: AMUZ.BE

music byMAX RICHTER

ÓLAFUR ARNALDSNILS FRAHM

FEDERICO ALBANESEAMIINA

JEF NEVEDUSTIN O’HALLORAN

A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN

De terugkeer van de welluidende muziek

Tijdens POST-CLASSICAL.MUSICinPRIMETIME presenteert AMUZ muziek van hedendaagse componisten-muzikanten die de laatste jaren de grenzen van de klassieke muziek aftasten en zich niet in één vakje laten stoppen. Opvallend is dat die componisten hun carrière niet uitbouwden via de geijkte paden van conservatoria, hedendaagsemuziekfestivals of compositiewedstrijden, maar net een groot publiek voor hun muziek vonden buiten het klassiekemuziekcircuit. De muziek van componisten zoals Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Max Richter en Dustin O’Halloran verscheen aanvankelijk op alternatieve platenlabels die geen klassieke muziek in hun portefeuille hadden. Net dat is bepalend geweest voor hun populariteit. Door niet te worden geassocieerd met de traditionele klassieke muziek, omzeilden hun platen de vooroordelen die bij veel (jonge) mensen bestaan over klassieke muziek. Hun albums werden gerecenseerd op invloedrijke muziekblogs en -websites als pitchfork.com, drownedinsound.com en indieshuffle.com, en bereikten daarmee een miljoenenpubliek dat pop-, rock- en indiemuziek volgt. Over zijn debuutalbum Eulogy for Evolution uit 2007 zei Ólafur Arnalds (°1986) het volgende: “Ik wilde muziek maken die min of meer klassieke muziek was, maar die ook een jong publiek zou bereiken. Veel leeftijdsgenoten hadden geen oren naar of interesse voor klassieke muziek. Maar er bestaat zo veel steengoede klassieke muziek dat ik de invloeden ervan wilde laten horen in mijn eigen composities, maar dan op een meer eigentijdse en toegankelijke manier. Ik wil geen muziek componeren die niemand begrijpt.” Als tiener drumde Arnalds in verschillende hardcore- en metalgroepjes, maar zijn liefde voor klassieke muziek en de pianomuziek van Chopin in het bijzonder kreeg hij via zijn grootmoeder. Als eerbetoon aan haar maakte hij The Chopin Project waarbij enkele pianowerken van Chopin met nieuwe composities voor strijkkwintet, piano en synthesizer werden gecombineerd. Piano en strijkers, soms bijgekleurd met sfeervolle elektronica, zijn een vaste waarde in Arnalds’ composities, die vaak in drie à vijf minuten een licht melancholische sfeer neerzetten, met melodieën die zich in je hoofd nestelen. Poland, This place is a shelter of Beth’s theme, geschreven voor de Britse tv-serie Broadchurch, zijn er treffende voorbeelden van. Een van zijn mooiste composities is misschien wel Árbakkin, dat ontstond in het kader van zijn project Island Songs. In de zomer van 2016 reisde Arnalds zijn thuisland IJsland door om met verschillende lokale muzikanten en kunstenaars nieuwe composities op te nemen. Het gedicht Áin í hrauninu (De rivier in de lava) van dichter en oud-leraar Einar Georg vormde de inspiratie voor Árbakkin. Het nummer begint met het gereciteerde gedicht, waarop de piano zacht invalt als zacht kabbelend water. Na het laatste vers nemen de strijkers de luisteraar mee als een stroom die de IJslandse natuur overstijgt.

Het is niet zo verwonderlijk dat de piano een prominente rol speelt in post-klassieke of neo-klassieke muziek. De veelzijdigheid van het instrument en het feit dat een pianist niemand nodig heeft om zijn composities uit te voeren, maakt het ook dankbaar om ervoor te componeren. Nils Frahm (°1982) studeerde als kind zeven jaar piano bij Nahum Brodski, een van de laatste pianoleerlingen van Tsjaikovski nog wel, in de typische stijl van de Russische pianoschool. Sinds zijn eerste albums met eigen pianomuziek, Wintermusic, The Bells en Felt, breidde Frahm zijn speelterrein uit met andere klavierinstrumenten als orgels, omgebouwde en prepared piano’s en synthesizers. Jef Neve vertolkt op 15 februari twee composities van Frahm: Sol, een vrije compositie met jazzinvloeden, en Hammers dat zijn drive en hypnotiserende repetitiviteit bij het minimalisme haalde.

Dustin O’Hallorans (°1971) eerste solopianowerken ontstonden als pretentieloze improvisaties aan zijn buffetpiano in 2001. Zo is het tweestemmige Opus 17 een miniatuurtje dat doet denken aan de pure eenvoud van Bachs stukjes uit Anna Magdalena’s Notenbüchlein. Opus 28 is dan weer een dromerige versie van Philip Glass’ repetitieve pianowerken. Jef Neve (°1977) studeerde klassieke piano en jazz. Hij maakte internationaal carrière als jazzpianist met zijn jazztrio, maar de laatste jaren ontpopt hij zich meer en meer als componist van meer dan alleen jazzmuziek. In zijn laatste twee albums One en Spirit Control vind je nog wel sporen terug van jazz, maar de albums laten zich niet meer vangen onder dat ene label. Ook met een meer gevarieerde instrumentatie met o.m. strijkkwartet opent Neve nieuwe registers, nu eens aanstekelijk opzwepend in Spirit control en Beautiful colours, dan weer ontroerend in The heart whispers why.

Terwijl het eerste album van de Italiaanse componist en pianist Federico Albanese (°1982), The Houseboat and the Moon uit 2014, nog een samenstelling was van werken die hij schreef tussen 2012 en 2014, ontstond het album The Blue Hour meer als een conceptalbum waarbij hij in verschillende composities ‘l’heure bleu’ probeert te vangen, de schemerzone tussen dag en nacht. Albanese’s composities ontstaan vanuit de piano, die hij bijkleurt met elektronische sfeergeluiden. Met schaarse middelen weet hij etherische, poëtische sferen te evoceren. In AMUZ brengt hij ook enkele composities uit zijn nieuwe album By the Deep Sea.

De meest productieve componist van post- of neo-klassieke muziek is ongetwijfeld de Brit Max Richter. Sinds zijn eerste albums Memoryhouse (2002), The Blue Notebooks (2004) en Songs From Before (2006) componeerde hij voor films en tv-series waaronder Waltz with Bashir (2008), The Leftovers (2014-2017) Hostiles (2018) en voor de dansvoorstellingen Infra (2008) en Woolf works (2015). Zijn meest ambitieuze compositie is Sleep uit 2015, een ruim acht uur durend werk om te horen tijdens je slaap. Hiervoor werkte Richter samen met neurowetenschapper David Eagleman. Richter verklaart: “Wat ik zo interessant vond, was dat vanuit een neurowetenschappelijk perspectief slaap voornamelijk een verwerkingsproces van informatie is: kortetermijnherinneringen worden omgezet in langetermijnherinneringen, alsof je de ‘prullenbak’ van je menselijke computer elke nacht leegmaakt. We slapen zowat een derde van ons leven en toch blijft de slaap

nog een groot raadsel. Dat heeft tegelijk iets poëtisch. Met Sleep wilde ik een auditief landschap creëren waar men doorheen kan slapen, een plek die vertrouwd is en veilig voelt. Daarom werkte ik de compositie uit als een grote variatiereeks, waarbij het basismateriaal van de piano en de strijkers vrijwel hetzelfde blijft. Tegelijk wilde ik dat het klankspectrum van Sleep de klanken zou evenaren die een baby in de baarmoeder hoort. Zo heeft Sleep weinig hoogfrequente geluiden, alsof de klank wordt gefilterd door het lichaam van de moeder.”

Richter volgde een klassieke conservatoriumopleiding als pianist en studeerde compositie bij Luciano Berio. In de jaren negentig maakte hij deel uit van Piano Circus, een ensemble van zes pianisten dat zich voornamelijk toelegde op minimal music van Steve Reich, Terry Riley en Michael Nyman. Toen hij in zijn tienerjaren de Duitse elektronicaband Kraftwerk ontdekte, raakte hij gefascineerd door de nieuwe klankmogelijkheden en begon hij op zijn slaapkamer zelf synthesizers in elkaar te knutselen. Voor Richter is elektronische muziek dan ook een voortzetting van de evolutie die in de klassieke muziek al honderden jaren plaatsvindt: door de eeuwen heen werden steeds nieuwe instrumenten uitgevonden. Zo opende de elektronica een heel scala van nieuwe klankkleuren en speelmogelijkheden. “We hebben ze ter beschikking, waarom ze dan niet gebruiken als ze passen in het muzikale verhaal dat je wil vertellen, of ze inzetten samen met akoestische instrumenten als piano en strijkers?”

Voor Max Richter was zijn Four Seasons Recomposed (2014) een game changer. Het was het gerenommeerde klassieke platenlabel Deutsche Gramophone dat Richter vroeg een klassieke compositie onder handen te nemen voor een remix-serie, waarvoor eerder techno-dj Carl Craig en elektronicaproducer Matthew Herbert respectievelijk Ravels Bolero en Mahlers 10de symfonie remixten. Richter had een ambivalent gevoel bij Vivaldi’s De vier seizoenen. Als kind vond hij het een geweldig werk dat erg tot de verbeelding spreekt, prachtige melodieën kent en vol ‘drive’ zit. Maar door het veelvuldige gebruik ervan in reclamespotjes, als belsignaal van telefoons en op talrijke andere plekken waar het niet direct thuishoort, geraakte de muziek uitgehold, verloor ze haar frisheid en aantrekkingskracht. Richter besloot zijn oude liefde voor De vier seizoenen nieuw leven in te blazen en het werk in ere te herstellen door het te actualiseren naar een 21ste-eeuws idioom. Niet door een bestaande opname te remixen, maar door de originele partituur uit elkaar te halen en met een selectie van het notenmateriaal – zo’n 20 % – elk van de twaalf delen te her-componeren. Het is veelzeggend dat Richter de bekende – en tegelijk uitgemolken – openingsmelodie van Vivaldi’s Lente terzijde liet liggen, maar met overig melodisch materiaal van Vivaldi’s origineel de sfeer en het DNA van het openingsdeel van de Lente wist te vangen. Zo blijft elk deel van de vier seizoensconcerti herkenbaar, terwijl ze toch een update naar de 21ste eeuw ondergingen. Richter realiseerde dit a.d.h.v. toevoegingen van ritmische impulsen of accenten, maatwisselingen, het meermaals herhalen van bepaalde melodische sequensen uit Vivaldi’s partituur, zoals in minimalistische muziek vaak gebeurt.

POST-CLASSICAL.MUSICinPRIMETIME presenteert u van 14 tot 18 februari drie dansfilms, drie concerten en een stille film met een live-uitgevoerde soundtrack, die u een beeld geven van de jonge generatie componisten en musici die vanuit de marge van de klassieke muziek het genre openbreken en misschien wel de toekomst zijn voor de hedendaagse klassieke muziek. AMUZ neemt u alvast met plezier bij de hand om u de welluidende 21ste eeuw te laten ontdekken.

Robin Steins

WOENSDAG 14/02/18

21.00Dansfilm

Cinema Zuid

Wayne McGregor & A Winged Victory for the SullenAtomos - filmversie (2017)Wayne McGregor, concept, choreografie & scenografie | Wayne McGregor & Ravi Deepres, regie | A Winged Victory for the Sullen, muziek | Studio XO, kostuumontwerp | Lucy Carter, lichtontwerp | Ravi Deepres, cinematografie | Company Wayne McGregor, dansgezelschap

I.s.m. Cinema Zuid

Atomos

De Britse choreograaf Wayne McGregor onderzoekt in zijn dansvoorstellingen de raakvlakken tussen dans, kunst en wetenschap. Voor Atomos, zijn dansvoorstelling die werd gecreëerd in 2013, worden lichamen, beweging, film, klank en licht geconcentreerd tot atomische splinters van intense gewaarwording. Biometrische gegevens van de individuele dansers werden verwerkt tot algoritmen die de voorstelling mee vormgaven.

De muziek van de voorstelling werd gecomponeerd door A Winged Victory for the Sullen, componistenduo bestaande uit Dustin O’Halloran en Adam Witzlie. Hun compositie voor strijkers, piano en elektronica balanceert tussen meditatieve melancholie en onbestemde dreiging. Recensent Joeri Thiry schreef op cobra.be: “... bijzonder gelaagde composities, rijke texturen en intense muzikale motieven [...] onder constante spanning, waarop er nooit duisternis is zonder hoop, en vederlichte toetsen hand in hand gaan met soms monolithische drones.”

DONDERDAG15/02/18

20.15Concertinleiding door Robin Steins

21.00Concert

Jef Neve

Jef Neve, artistieke leiding

Jef Neve, piano | Jens Bouttery, drums | Lennart Heyndels, contrabas | Cristina Constantinescu, Christophe Pochet, viool | Sander Geerts, altviool | Marlon Dek, cello | Andy Dhondt, synthesizer & saxofoon

Nils Frahm (°1982) Hammers

Dustin O’Halloran (°1971) Opus 17

Max Richter (°1966) Infra 3

Nils Frahm Sol

Dustin O’Halloran Opus 28

Ólafur Arnalds (°1986) Beth’s theme Poland

Jef Neve (°1977) Spirit control Crystal lights Beautiful colours NYC marathon The heart whispers why The space we need Nothing but a Casablanca turtle slide show dinner

VRIJDAG16/02/18

20.15Robin Steins interviewt Federico Albanese

21.00Concert

Federico Albanese

Federico Albanese, piano & electronics

Federico Albanese (°1982) 682 steps By the deep sea Shadow land pt 1 Mauer blues Untold Shadow land pt 2 And we follow the night Silent fall Stellify Veiled Your lunar way

ZATERDAG17/02/18

20.15Robin Steins interviewt Amiina

21.00Concert

Amiina

María Huld Markan Sigfúsdóttir, viool, metallofoon & zither | Sólrún Sumarlidadóttir, cello & metallofoon | Gudmundur Vignir Karlsson, ukulele & electronics | Magnús Trygvason Eliassen, drums & percussion

Fantômas

Juve contre Fantômas is een stille film van Louis Feuillade uit 1913, waarvoor de IJslandse groep Amiina een nieuwe soundtrack maakte, die ze live uitvoeren bij de filmvertoning.

Juve contre Fantômas is de tweede film in een reeks van vijf die regisseur Louis Feuillade maakte over de avonturen van meesterschurk Fantômas, gebaseerd op de boeken van de Franse auteurs Pierre Souvestre en Marcel Allain. Fantômas maakte vanaf 1911 maar liefst in 32 krimi’s van het schrijversduo zijn opwach-ting en was erg populair in het Frankrijk van de Belle Époque. De krimireeks vertelt hoe inspecteur Juve en zijn assistent, de journalist Jérôme Fandor, de gemaskerde Fantômas in talrijke avonturen op de hielen zitten. Fantômas is het duo steeds weer te slim af, waardoor de cliffhangers op het einde van de boeken steeds opnieuw deden uitkijken naar een nieuwe episode.

Amiina kleurt de avonturen van Fantômas, Juve en Fandor muzikaal bij met viool, cello, drums, percussie, metallofoon, zither, ukelele en elektronica tot een geluidswereld vol contrasten, van dreigende donkerte tot hemelse melodieën, de mysterieuze sfeer van de misdaadavonturen treffend vattend.

.

ZONDAG18/02/18

11.00Dansfilms

Cinema Zuid

Wayne McGregor, Ólafur Arnalds & Compagny Wayne McGregor

Wayne McGregor, Max Richter & The Royal Ballet

Dyad 1909 (2009)Wayne McGregor, concept, regie & choreografie | Ólafur Arnalds, muziek | Jane & Louise Wilson, sceno-grafie | Moritz Junge, kostuumontwerp | Kabuki, maskerontwerp | Lucy Carter, lichtontwerp | Compagny Wayne McGregor, dansgezelschap

Infra (2008)Wayne McGregor, concept, regie & choreografie | Max Richter, muziek | Julian Opie, scenografie | Moritz Junge, kostuumontwerp | Lucy Carter, lichtontwerp | The Royal Ballet, dansgezelschap

I.s.m. Cinema Zuid

Dyad 1909 (2009)

Wayne McGregor maakte Dyad 1909 in 2009 ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de be-faamde Ballets Russes (1909-1929), opgericht door Sergei Diaghilev, evenals de voorstelling Dyad 1929. Les Ballets Russes waren een product van hun tijd, waarin nieuwe muziek, technologie, politieke en sociale stromingen volop veranderden, een snel evoluerende wereld vol ontdekkingen en experiment.

The Observer schreef over Dyad 1909: “This is surely what modern dance is about: simple intelligence.” Het Britse tijdschrift Dazed and Confused scheef over Ólafur Arnalds’ muziek: “Composer Ólafur Arnalds provides an emotional score to this astonishing piece, mixing classical symphonies with avant-garde elec-tronic recordings.”

Infra (2008)

Infra, het Latijnse woord voor ‘hieronder’, presenteert een portret van het leven onder het oppervlak van de stad. De abstracte dansvoorstelling graaft onder dat oppervlak als een bewegende meditatie over men-selijke interacties. Tegen een ledscherm ter breedte van het podium, door de Britse beeldend kunstenaar Julian Opie vormgegeven met wandelende figuren, presenteert choreograaf Wayne McGregor in zijn dans-voorstelling Infra twaalf dansers in solo’s, duetten en ensembles. Dans en scenografie treden in dialoog met Max Richters elegische partituur, die melancholische strijker- en pianomelodieën vermengt met elek-tronische geluiden.

De Britse krant The Times zegt hierover: “McGregor’s movements speak of compassion and anger, hap-piness and anxiety, tenderness and tears.” The Telegraph bericht: “Incredibly lovely, full of striking images, and redolent of an emotional richness.”

ZONDAG18/02/18

15.00Concert

Lorenzo Gatto & Young Belgian Strings

Dirk Van de Moortel, artistieke leiding | Lorenzo Gatto, viool

Mireille Kovac*, Paula Aguiló Sagristà, Clement Buvat, Delejan Brynaert, Merlijn Decoorde, Ciska Vandelanotte, Juliette Roeland*, Amele Metlini, Louis Noël, Justine Rigutto, Gloria Vancoillie, viool | David Dupouy*, Maxime De Petter, Maxime Devynck, Charles Luchinacci, altviool | Camille Ledocq*, Alexandre Bughin, Jef Permentier, Elisabeth Sturtewagen, cello | Matthieu Garnavault, Catharina Feyen, contrabas | Marjolein Vernimmer, harp | Olivia Afendulis, klavecimbel | Leonardo Anglani, piano & synthesizer

*lessenaanvoerders/strijkkwartet

Ólafur Arnalds (°1986)

Eulogy for evolution 0040, voor strijkorkest & piano

Living room songs This place is a shelter, voor strijkkwartet & piano Near light, voor strijkkwartet, piano & harp Island songs Árbakkin, voor stem, strijkorkest & piano (stem: Jóhann Óðinsson)

Max Richter (°1966)

Woolf works: Three worlds In the garden, voor strijkkwartet & piano Modular astronomy, voor strijkorkest & keyboard

On the nature of daylight, voor strijkorkest

Four seasons recomposed, voor viool solo, strijkorkest, harp & klavecimbel Spring 0 Spring 1 Spring 2 Spring 3 Summer 1 Summer 2 Summer 3 Autumn 1 Autumn 2 Autumn 3 Winter 1 Winter 2 Winter 3

Áin í hrauninu Í bláum draumihún unir einmeð ærslum leikurá strengi og flúðirog glettin skvettirá gráan steiní hyl og lygnuer hægt á ferðmeð hæverskum þokkaáin niðarsí-endurfæddog undraverðhún fremur þá listsem fegurst erúr fornum eldier hljómbotn gerðurég heyri óminní hjarta mérég heyri óminní hjarta mér

tekst: Einar Georg

De rivier in de lava

In een blauwe waasspeelt ze in haar eentjedartel klinken de stroomversnellingenen het gespetter op grijze steenin bekkens en vlak water vertraagt haar pasmet bescheiden sierlijkheidwordt de rivier herborenen wonderlijk voert ze deze beeldschone dans uitop een klankbordgesmeed door oud vuurik hoor er de weerklank van in mijn hartik hoor er de weerklank vanin mijn hart

vertaling: Guðjón Tryggvason & Robin Steins

Biografieën

Federico AlbaneseComponist en pianist Federico Albanese werd geboren in Milaan. Hij begon als kind piano en klarinet te spelen, maar legde later de focus op de rockmuziek, dat hij in verschillende bandjes speelde. Hij vormde in 2007 het duo La Blanche Alchimie met zangeres en songwriter Jessica Einaudi en herontdekte toen zijn liefde voor de piano. Vanaf 2010 componeerde Albanese muziek voor documentaires en (kort)films.

Zijn composities zijn zowel etherisch als cinematografisch en vermengen klassieke muziek met pop en psychedelia. Na zijn bejubelde albums The houseboat and the moon (2014) en The blue hour (2016) verschijnt deze maand zijn nieuwste album By the deep sea op het Duitse label BERLIN CLASSICS in hun reeks hedendaagse muziek ‘Neue Meister’. Na zijn bezoek aan AMUZ toert Federico Albanese verder naar Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Nederland, Tsjechië, Italië, Griekenland, Turkije en het Verenigd Koninkrijk.

AmiinaAmiina werd als strijkkwartet opgericht door vier meisjes (Edda Rún Ólafsdóttir, Hildur Ársælsdóttir, María Huld Markan Sigfúsdóttir en Sólrún Sumarliðadóttir) aan het conservatorium van Reykjavik in de late jaren negentig. Ze gingen een hele andere richting uit toen ze werden gevraagd als live strijkerssectie van de IJslandse postrockband Sigur Rós. Een rol die ze tien jaar vervulden.

Op het debuutalbum van Amiina, Kurr (2007), figureren naast de strijkinstrumenten ook een zingende zaag, kalimba’s, muziekdoosjes en zowat alles waarop je kan tokkelen, strijken of kloppen, wat resulteerde in een klankwereld, volgens The Guardian “a strange, powerful place between sophistication and innocence.” Na het tweede album, Puzzle (2010), werd de bezetting uitgebreid met drummer Magnús Trygvason Eliassen en electronic artist Kippi Kaninus (Guðmundur Vignir Karlsson), wat een nog flexibelere instrumentatie en bezetting mogelijk maakte. Na The lighthouse project (2013) maakte Amiina op vraag van Yann Tiersen voor het Parijse Théâtre de Châtelet nieuwe muziek voor de stille film Juve contre Fantômas van Louis Feuillade uit 1913.

Lorenzo GattoDe Brusselse Lorenzo Gatto begon op vijfjarige leeftijd viool te spelen bij Dirk Van de Moortel. Hij studeerde aan het conservatorium van Brussel af bij Veronique Bogaerts. Daarna vervolmaakte hij zich bij Herman Krebbers in Nederland, bij Augustin Dumay aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth en bij Boris Kuschnir in Wenen. Tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool in 2009 werd hij tweede laureaat en won hij de publieksprijs.

Sindsdien speelde hij als solist met talrijke orkesten onder leiding van o.a. Philippe Herreweghe, Vladimir Spivakov, Walter Weller, Jan Willem de Vriend, Jaap van Zweden en Yannick Nézet-Séguin. Tijdens kamermuziekconcerten deelde hij het podium met bekende namen als Maria João Pires, Mischa Maisky, Martha Argerich, Menahem Pressler, Frank Braley en Gérard Caussé. Hij speelt ook geregeld samen met de Belgische pianist Julien Libeer met wie hij ondertussen enkele vioolsonaten van Beethoven opnam. Lorenzo Gatto bespeelt de ‘Joachim’ Stradivarius van 1698.

Jef NevePianist Jef Neve studeerde klassiek bij Jan Vermeulen en vervolgens jazz bij Ron Van Rossum aan het Lemmensinstituut te Leuven. Na vele muzikale omzwervingen in zowel klassiek, jazz als pop maakte Jef Neve aanvankelijk voornamelijk carrière als jazzpianist met zijn eigen trio, dat hij oprichtte in 2001. De albums Blue saga (2003), It’s gone (2004) en Nobody is illegal (2006) bereidden de weg naar een internationale jazzcarrière. De twee daaropvolgende albums van het trio, Soul in a picture (2008) en Imaginary road (2010) werden uitgebracht in 24 landen. In zijn solo-album One (2014) en het laatste album Spirit control (2016) overstijgt Neve het jazzidioom door meer invloeden van de klassieke muziek en het minimalisme toe te voegen. Jef Neve reisde het afgelopen jaar zowat de wereld rond met zijn laatste album.

Parallel aan zijn snel groeiende carrière in de jazz blijft Jef ook actief in de klassiekemuziekwereld. In 2009 ging zijn eerste pianoconcerto met de Brussels Philharmonic in première en in 2012 volgde zijn tweede. Ondertussen begon Jef Neve ook meer te componeren voor tv en film, waaronder de soundtracks voor Dagen zonder lief en In vlaamse velden. Jef Neve was ook te horen op de soundtrack van Michel Havanicius’ oscar en golden globe winnende film The artist.

Dirk Van de MoortelViolist Dirk Van de Moortel speelt bij het Nationaal Orkest van België. Hij coacht er ook regelmatig de leerlingen van de academies en de conservatoria die samen met het orkest musiceren binnen het kader van verschillende pedagogische projecten. Hij musiceert regelmatig met de diverse kamermuziekensembles van het NOB evenals met het Duo Romanza, het Trio Barok Amaryllis, The Bel Orchestra en andere. Hij staat aan de basis van het Belgische strijkorkest Young Belgian Strings, dat hij coacht en leidt.

Dirk Van de Moortel is eveneens leraar viool en kamermuziek, en geeft masterclasses in binnen- en buitenland. Een van zijn bekendste vioolleerlingen is de Belgische violist en Koningin Elisabethfinalist Lorenzo Gatto.

Young Belgian StringsYoung Belgian Strings werd opgericht in 2015. Dit strijkorkest is samengesteld uit studenten van de verschillende klassen strijkinstrumenten van alle Belgische conservatoria en muziekhogescholen. YBS wil de muziekstudenten de mogelijkheid bieden elkaar te ontmoeten, ervaringen uit te wisselen, van elkaar te leren over de conservatoriumgrenzen heen en hen voor te bereiden op hun toekomstige carrière in de grote nationale en internationale orkesten. Het werk dat de studenten binnen het orkest leveren wordt in alle nationale instellingen erkend als deel uit van hun muziekopleiding. Onder leiding van Dirk Van de Moortel worden er projectmatig concertprogramma’s uitgewerkt.

Goed om te weten

FoyerDe foyer van AMUZ is open vanaf een uur voor aanvang van het concert en blijft ook na afloop van het concert nog geruime tijd open.

Beeld- en geluidsopnamenHet is absoluut verboden beeld- en geluidsopnamen te maken tijdens de concerten en voorstellingen zonder

expliciete toelating van de directie van AMUZ.

Concertinleidingen, aanvangsuur en duur van de concertenDe concerten in AMUZ vangen op zondag steeds aan om 15 uur. Op andere dagen starten de concerten om 21 uur. Voor de avondconcerten is er steeds een inleiding om 20.15 uur. De concerten in AMUZ hebben in principe geen pauze en duren tussen de 65 en 80 minuten, tenzij anders vermeld.

ProgrammaboekjesDe programmaboekjes bij de concerten van AMUZ zijn downloadbaar van de website www.amuz.be vanaf enkele dagen na het concert.

LaatkomersDe concerten in AMUZ hebben in principe geen pauze. Laatkomers kunnen dan ook niet meer worden toegelaten in de concertzaal. Op vertoon van hun concertticket kunnen zij het concert volgen op de plasmaschermen in de foyer.

Rondleidingen en zaalverhuurWenst u met een groep een rondleiding in de gebouwen van AMUZ, om zo het fascinerende verhaal te horen van de gerenoveerde kerk en AMUZ als concertgebouw en -organisator, of wenst u meer informatie over de mogelijkheden om de zaal te huren voor concerten, voorstellingen en presentaties? Gelieve dan tijdens de kantooruren contact op te nemen met de administratie

van AMUZ.

Medewerkers AMUZBart Demuyt, directie & artistieke leiding | Veerle Braem, zakelijke directie | Robin Steins, assistentie programme-ring & educatie | Frederic Delmotte, assistentie program-mering & dramaturgie | Tine Hubrechts, assistentie direc-tie | Greet Coenegrachts, communicatie | Julie Hendrickx, public relations | Tine Clevers, eindredactie & ticketing | Mona Heyrman, productieleiding | Jan Tambuyser, pro-ductie & techniek | Evelyne Van Mieghem, productie & zaalhuur | Bart Tambuyser, techniek & gebouwbeheer | Koen Koninkx, foyer

Binnenwerk geprint bij

www.prints-copy.be

wettelijk depotnummer: D/2017/0306/100