”

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλα-σταρά, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουρ-γιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Μήτσος Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Ε-ε-έρχεται ...και στα μέρη μας.Τα δίκτυα της κινητής είναι πανέτοιμα να υποδεχτούν

τους ενδιαφερόμενους Αθηναίους. Λεπτομέρειες στη σελίδα 44.

Η Ελένη Ρουμπάνη, ο Γιάννης Παπαγιαννόπουλος, ο Γιώργος Κεφάλας και η Βάσια Αναγνωστο-πούλου, διοργανωτές του 3ου Φεστιβάλ Διαφορετικότητας, φωτογραφήθηκαν φορώντας τις δια-

φορετικές... κάλτσες τους. Γιατί, σύμφωνα με τους ίδιους, «η διαφορετικότητα έχει χτιστεί πάνω σε αντιθέσεις. Κι όπως όλα τα χρηστικά και τα καταχρηστικά σε τούτον εδώ τον κόσμο, οι αντιθέ-

σεις κυκλοφορούν σε ζευγάρια. Σαν τις κάλτσες, τα παπούτσια και κυρίως τους ανθρώπους».«Η διαφορετικότητα είναι αδόκιμος όρος. Δεν στέ-κει, δεν υπάρχει στα λεξικά, πώς να σου το πω. Ή, τέλος πάντων, δεν τη βρίσκω. Ετσι, ορισμό δεν μπορώ να σου δώσω. Από τα συμφραζόμενα ό,τι πιάνω». Ετσι αρχίζει το κείμενο που έγραψαν οι ίδιοι οι διοργανωτές του 3ου Φεστιβάλ Διαφορε-τικότητας στην επίσημη ιστοσελίδα του. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να δώσω ορισμό στη λέξη «διαφορε-τικότητα», αλλά το υστερόγραφο στην πρώτη σελίδα με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω: «Υστερόγραφο πολύ ύστερο: Στο ‘Μικρό λεξικό της νέας ελληνι-κής γλώσσας’ (όχι στο οφίσιαλ, σε αυτό που λέει ‘‘απαραίτητο βοήθημα για το μαθητή’’, σαν να λέμε στο παιδικό μενού) του Γ. Μπαμπινιώτη, η ‘δια-φορετικότητα’ υπάρχει. Ορίζεται ως ‘το να διαφέρει κάποιος από τους άλλους (τους πολλούς)’. Δεν εί-μαστε λίγοι, κύριε καθηγητά».

Σύμφωνα με τον Γιάννη Παπαγιαννόπουλο, υπεύθυνο του project, «η διαφορετικότητα έχει χτι-στεί πάνω σε αντιθέσεις. Και όπως όλα τα χρηστι-κά και τα καταχρηστικά σε τούτον εδώ τον κόσμο,

οι αντιθέσεις κυκλοφορούν σε ζευγάρια. Σαν τις κάλτσες και τα παπούτσια. Και τους ανθρώπους». Το φεστιβάλ γίνεται φέτος για τρίτη χρονιά και μι-λώντας με τον Γιάννη προσπαθώ να καταλάβω πώς ξεκίνησε και τι απήχηση είχε η πρώτη προσπάθεια το 2006. «Η ιδέα ήταν διάφορων ανθρώπων από την Be Positive το 2006. Τα δύο πρώτα φεστιβάλ ήταν με ανοιχτή συμμετοχή καλλιτεχνών, ενώ φέ-τος είναι η πρώτη χρονιά που γίνεται ανάθεση. Θέ-λαμε το φεστιβάλ να είναι πιο στοχευμένο καλλι-τεχνικά. Να περιλαμβάνει τα πάντα σε ισορροπία. Ολοι οι καλλιτέχνες και όσοι συμμετέχουν το κά-νουν εθελοντικά». Ποιος ήταν ο στόχος μια τέτοιας γιορτής; «Να εισαγάγει την έννοια ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Μέσα από την τέχνη και κυρίως σε χώρους όπου πηγαίνουν οι νέοι αυτό γίνεται πιο εύκολα. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άλλω-στε πολύ καλή από την πρώτη χρονιά. Ενώ είχε κανονιστεί αρχικά να γίνει διήμερο το φεστιβάλ, το αυξήσαμε στη μία εβδομάδα. Η σταθερή μας αναφορά είναι πάντα το Booze Cooperativa, αλλά,

εκτός από το κοινό που ούτως ή άλλως πηγαίνει εκεί, έρχεται και πάρα πολύς κόσμος που είναι ευ-αισθητοποιημένος με το θέμα».

Κοιτάζοντας το πρόγραμμα, βλέπω ότι ο κό-σμος που θα συμμετάσχει στη «γιορτή» θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει νέους καλλιτέχνες από όλους τους χώρους. Την «έναρξη» των εκδηλώσεων θα κάνει ο Χρήστος Παπαμιχάλης με dj set στο Six D.o.g.s τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα θα προβληθεί στον ίδιο χώρο στις 9:00 μμ. η ται-νία «Τέσσερα» του Χρήστου Δήμα και θα παρουσι-αστεί έκθεση φωτογραφίας στο Booze και έκθεση comics στο Taf. Και οι δύο εκθέσεις θα διαρκέσουν μέχρι την Κυριακή που θα λήξει το φεστιβάλ. Οσον αφορά τα live της γιορτής, στο Six D.o.g.s θα τρα-γουδήσουν οι Empty Frame μαζί με τον Gaudy (Τε-τάρτη 5/10) και οι Cyanna (Σάββατο 9/10), ενώ στο Βooze θα εμφανιστεί η Μάρω Μαρκέλλου την Παρασκευή (7/10). Δείτε το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ στην ιστοσελίδα www.diaforetikotita.com.

Το κλασικό μοτίβο μιας συνέντευξης «ερώτηση-απάντηση» μου φαίνεται συχνά ότι συνιστά μια κόντρα ανάμεσα στο δημοσιογράφο και το συνε-ντευξιαζόμενο, ότι αποτελεί μια μάχη εντυπώσεων ανάμεσα σε αυτόν που έχει τις απαντήσεις και σε αυτόν που του τις αποσπά. Η καλή απόδοση και των δυο κάνει μια συνέντευξη καλή. Στην περί-πτωση της δημοσιογράφου Τζούλι Μπόσμαν των “New York Times”, που συνάντησε τον Πάολο Κοέλιο με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο που θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο “Aleph”, η αλήθεια είναι ότι μάθαμε λίγα πράγματα ή μάλλον μάθαμε πράγματα λίγο ενδιαφέρο-ντα. Ωστόσο η Μπόσμαν οδήγησε τον Κοέλιο σε ένα μονοπάτι από το οποίο βγήκε αυτή «νικήτρια». Τον άφησε να μιλάει για τους αριθμούς των πωλήσεων των βιβλίων του και για το πλήθος αυτών που τον «ακολουθούν» στο Twitter και για τους 6 εκατ. φίλους του στο Facebook και, όταν τον άκουσε να λέει ότι η Μαντόνα έχει λιγότερους «φίλους» από αυτόν, πάτησε φρένο. “You ’re bigger than Madonna?” τον ρώτησε και ο Κοέλιο απάντησε απολογητικά: “No, no, no. I’m not saying that”. Ηταν όμως πολύ αργά. Η συνέντευξη είχε τελειώσει και κανείς δεν πρόκειται να θυμάται τίποτα από τα λόγια του Βραζιλιάνου ροκ σταρ της λογοτεχνίας. Ο,τι είπε για τις επιρροές του από τον Μπόρχες, για τα ταξίδια του, για τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του “Aleph”, όλα χάθηκαν πίσω από την κοφτή και ύπουλη ερώτηση της Μπόσμαν. Ο αναγνώστης θα θυμάται μόνο ότι ο Κοέλιο υπονόησε ότι είναι πιο σπουδαίος από τη Μαντόνα, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν το υπο-νόησε. Και ότι από αυτή την άτυπη μάχη ανάμεσα στο δημοσιογράφο και το συνεντευξιαζό-μενο σίγουρα βγήκε χαμένος.

«Ενώ η Σταδίου κατά τη διάρκεια της μέρας γεμίζει από τις φωνές χιλιάδων Αθηναίων που διαμαρτύ-ρονται, το βράδυ αυτή η διχόνοια αντικαθίσταται από πειράγματα ανάμεσα στους θεατές, πριν και μετά τις προβολές», γράφει

ο Demetrios Matheou, σινεκριτικός του “Guardian”, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για να παρακολουθήσει τις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x και κατέγραψε αυτή την αντίθεση που παρατήρησε έξω από τα σινεμά της Σταδίου. Στο κείμενό του τονίζει πόσο περίεργο ήταν που οι Ελληνες, παρά τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολί-ες που αντιμετωπίζουν, είχαν όρεξη να γεμίσουν τις αίθουσες του φεστιβάλ. Θα του φαινόταν απόλυτα λογικό οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x να μην είχαν γίνει καθό-λου φέτος, αλλά όπως του εξήγησε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης έγιναν απλώς κάποιες περικοπές στο μπάτζετ. «Νομίζω ότι είναι υποχρέωσή μας να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους ότι δεν είναι όλα καταθλιπτικά, ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε στη δημιουργικότητα», εξηγεί ο Ανδρεαδάκης και καταλήγει υπογραμμίζοντας ότι η βασική διαφορά με τα άλλα χρόνια είναι ότι συνήθως μετά τις ταινίες ο κόσμος τον πλησίαζε για να του εκφράσει ένα πρόβλημα, ένα παράπο-νο. «Φέτος ο κόσμος ερχόταν κι έλεγε ‘ευχαριστώ’».

Ναι, σε περίπτωση που δεν το είχατε προσέξει, οι Waterboys δεν αποτελούν ένα μύθο από τα ’80s, αλλά είναι ενεργοί εδώ και αρκετά χρόνια (μετά την αρχική διάλυσή τους το 1993), γράφουν μουσική, βγάζουν δίσκους, δίνουν συνεντεύξεις. Ο ηγέτης τους Μάικ Σκοτ μίλησε στον Νιλ Μακ Κόρμικ της εφημερίδας “Telegraph” για την καινούργια δου-λειά του συγκροτήματος που φέρει τον εντυπωσιακό τίτλο “An appointment with mr Yeats”. Οπου mr Yeats, βλέπε τον W. B. Yeats, το σπουδαίο Ιρλανδό ποιητή των αρχών του 20ού αιώνα. Το άλμπουμ περιέχει 14 ποιήματά του ως βάση για τις κέλτικες μελωδίες των Waterboys που ήταν πάντα, από τον καιρό ακόμα του “Fisherman’s blues”, σπουδαίοι εκφραστές του celtic rock. Το project αυτό του Μάικ Σκοτ ήταν μια πρόκληση για τον ίδιο, ο οποί-ος άλλωστε δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του Yeats. «Οταν δουλεύω τη δική μου μουσική, είμαι ανελέ-ητος σχετικά με το τι θα αλλάξω και το τι θα κόψω: ό,τι δεν ταιριάζει, φεύγει», είπε, εννοώντας ότι δουλεύοντας στους στίχους του Yeats δεν μπορούσε να συνεχίσει να είναι τόσο αυστηρός. «Επρεπε να δουλέψω σαν να ήταν ο Yeats μέσα στο δωμάτιο και να συνεργαζόταν μαζί μου». Το αποτέλεσμα αυτής της «συνεργασίας» αναμένεται με ενδιαφέρον.

Το ότι «οι καταλήψεις στα σχολεία είναι υποκι-νούμενες» μου φαινόταν, από τότε που ήμουν μαθητής, ένα από τα πιο αστεία κατασκευάσμα-τα που κυκλοφορούσαν. Αν πάτε σε ένα σχο-λείο που τελεί υπό κατάληψη, θα δείτε μέσα φάτσες που ξέρουν πολύ καλά γιατί βρίσκονται εκεί. Δεν είναι σαστισμένοι έφηβοι που έφαγαν την καραμέλα από κάποιον που θέλει να κάνει αντιπολίτευση, ούτε περίμεναν κάποιον «εξω-σχολικό» να τους φέρει το λουκέτο. Ασε που οι καταλήψεις αυτή τη στιγμή βολεύουν μόνο την κυβέρνηση. Κάθε πρωτοσέλιδο με ένα κλειστό σχολείο είναι ένα πρωτοσέλιδο που δεν ανα-φέρει τα μέτρα, που δεν αναφέρει την κρίση, που δεν αναφέρει την τρόικα και τη Μέρκελ. Με κάθε κλειστό σχολείο και κάθε κλειστό πα-νεπιστήμιο η κυβέρνηση παίρνει μιαν ανάσα.

Κατά τα άλλα, οι μη εμπλεκόμενοι στο εκ-παιδευτικό, όσοι δηλαδή δεν είναι μαθητές, γονείς μαθητών ή εκπαιδευτικοί, περιορίζο-νται στο να διαμαρτύρονται για τις απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Το hype του χειμώνα, όταν το apergia.gr με το ημερολόγιο των απερ-γιών έκανε χρυσές δουλειές, έχει επιστρέψει. Τι έχει σήμερα; Πότε δεν έχει μετρό; Τουλάχι-στον υπάρχουν ταξί; Η αίσθηση της αδυναμί-ας μετακίνησης με τρομάζει αρκετά. Πάλι καλά που πρόλαβαν οι γονείς μας στις μέρες της αφθονίας μας και μας αγόρασαν αυτοκίνητο. Οχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα.

Εν τω μεταξύ, σε αυτή την τρελή κατρακύ-λα των οικονομικών μας, άκουσα για πρώτη φορά πριν από λίγες μέρες μια φίλη μου να διατυπώνει την εξής πρόταση: «Αύριο το πρωί θα πάω στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω μακα-ρόνια και κονσέρβες». Αυτή είναι η μετεξέλιξη του «παίρνω τα λεφτά μου από την τράπεζα και τα κρύβω κάτω από το στρώμα» που ακουγό-ταν περισσότερο τον προηγούμενο μήνα. Το ανησυχητικό είναι ότι σε αυτές τις συζητήσεις υπάρχουν και κάποιοι που, εκ του ασφαλούς για την ώρα, αντιμετωπίζουν την κατάσταση της παρακμής μας ως μια «φοβερή περιπέτεια που θα τη λέμε στα εγγόνια μας». Αν πρόκειται για μηχανισμό άμυνας, πάω πάσο. Η ψυχραι-μία και η καλή ψυχολογία είναι το πρώτο ζη-τούμενο αυτή τη στιγμή, αλλά το να περπατάς στα σύννεφα σφυρίζοντας αδιάφορα είναι μια ανόητη ξεροκεφαλιά.

Γρήγορα όμως όλα αυτά διακόπτονται, γιατί πάντα κάποιος θα πει «ας πούμε κάτι άλλο να ξεχαστούμε». Αυτό το «κάτι άλλο» τελευταία είναι το “Drive”. Τι χαμός είναι και αυτός; Δεν το έχω δει, θα το δω την άλλη βδομάδα.

«Επικοινωνήσαμε με τον Τζέσε Μπράουνερ, το συγγρα-φέα των ‘Everything happens today’ και ‘The uncertain hour’, ζητώντας του μια λίστα με τα αγαπημένα του βιβλία όπου η δράση συμβαίνει σε λιγότερο από 24 ώρες. Και τα δύο τελευταία του βιβλία διαδραματίζονται σε ένα χρονικό πλαίσιο μικρότερο των δώδεκα ωρών, έτσι πιστέψαμε ότι γνωρίζει καλά την πρόκληση της χρήσης περιορισμένου χρόνου για να υποστηρίξει μια ιστο-ρία». Με αυτό τον πρόλογο, το ηλεκτρονικό περιοδικό Flavorwire μάς προτείνει μέσω του Μπράουνερ δέκα βιβλία «της μίας μέρας», μια λογοτεχνική απόπειρα που αποτελεί, όπως αποδεικνύεται από τη λίστα, χαρακτη-ριστικό μεγάλων βιβλίων. Ανάμεσα λοιπόν στη δεκά-δα, βρίσκουμε το «Σάββατο» του Ιαν ΜακΓιούαν, τον «Οδυσσέα» -φυσικά- του Τζέιμς Τζόις, το «Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, το «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, τη «Χρι-στουγεννιάτικη ιστορία» του Τσαρλς Ντίκενς, το αριστούργημα του Σολ Μπέλοου «Αδραξε τη μέρα», αλλά και την αξεπέραστη «Κυ-ρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ. Σχολιάζοντας αυτό το τελευταίο, ο Μπράουνερ επικαλείται τα λόγια της Βιρτζίνια Γουλφ, η οποία περιγρά-φει σκόρπιες εικόνες της πόλης και καταλήγει ότι όλα αυτά «...ήταν ό,τι αγαπούσε. Τη ζωή. Το Λονδίνο. Αυτή τη στιγμή του Ιουνίου».

Εδώ και λίγες μέρες, από τη στιγμή που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς “New girl” στις ΗΠΑ, υπάρχει μια ψύχωση του Τύπου, εστιασμένη γύρω από την πρωταγωνίστρια της σειράς, την 31χρονη ηθοποιό και μουσικό Ζόι Ντεσανέλ. Επειδή είναι πολύ πιθανό να μην σας λέει τίποτα το όνομα, η Ντεσανέλ είναι εκείνη η κοπέλα που έπαιζε στο “Elf” και κυρίως η Summer από το “(500) Days of summer”, το οποίο εκτιμήθηκε υπέρ το δέον από το ελληνικό κοινό, αποθεώ-νοντας τον αλλόκοτο χαρακτήρα της Summer και κατ’ επέκταση της Ντεσανέλ, ανακηρύσσο-ντάς την ως τη νέα indie ντίβα της ποπ κουλ-τούρας. Σε ένα κείμενο στο περιοδικό Slate, για παράδειγμα, διάβασα ότι η Ντεσανέλ μεταφέρει την ιδιότυπη γοητεία και το σεξα-πίλ της στη μικρή οθόνη, ότι ξεσηκώνει ένα

μεταφεμινιστικό πάθος και ότι συστήνει στους θεατές μια χίπστερ κοπέλα που επαναδιαπραγ-ματεύεται το ρόλο της σύγχρονης γυναίκας. Το ίδιο κείμενο ουσιαστικά αναιρεί όλα τα παραπάνω, λέγοντας ότι «απλώς χρειάζεται να ξέρετε ότι το κορίτσι του ‘Elf’ παίζει σε μια σειρά τώρα που είναι αστεία και χαριτωμέ-νη». Με δυο λόγια, μια κοπέλα γύρω στα 30, η Τζες, ύστερα από έναν επώδυνο χωρισμό αποφασίζει να ψάξει για σπίτι και καταλήγει να συγκατοικεί με τρεις νεαρούς άνδρες τους οποίους αντιμετωπίζει ως αδέρφια της και αυτοί τη βλέπουν ως κολλητή τους. Κλασική συνταγή για επιτυχημένη νεανική τηλεοπτική σειρά σε ρυθμούς ρομαντικής κομεντί. Αυτά από το πρώτο επεισόδιο. Τίποτα παραπάνω.

Αυτή την εβδομάδα κάνω ένα ταξίδι στην Αγγλία. Δύο άλμπουμ εναλλάσσο-νται στα ηχεία. Δύο άκρα της ίδιας πόλης. Από το Λονδίνο με αγάπη. Από τη μία η Pj Harvey με το “Let England shake” (πρόσφατα βραβευθείσα με το Mercury Prize, το βραβείο για το καλύτερο άλμπουμ του 2011 στη Βρετανία) και από την άλλη η Λόρα Μάρλινγκ με το “A creature I don’t know”. Η Pj Harvey είναι 41 ετών και η Λόρα Μάρλινγκ 21. H πρώτη έχει κερδίσει δύο φορές μέχρι σήμερα το Mercury Prize και η δεύτερη ήταν υποψήφια δύο φορές για τα ισάριθμα άλμπουμ που έχει κυκλο-φορήσει μέχρι στιγμής. Η Pj Harvey με τον «ηλεκτρισμό» της ταρακουνάει την Αγγλία. Η Λόρα Μάρλινγκ με το λυρισμό της παίζει με τις ευαίσθητες χορδές μας. Δύο γυναί-κες, δύο διαφορετικά άλμπουμ, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Από την ερχόμενη Τετάρτη (5 Οκτωβρίου) και για τέσσε-ρις Τετάρτες, ο Σταυρός του Νότου φιλοξε-νεί τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη που είχαμε γνωρίσει με το συγκρότημα Ανοιχτή Θάλασσα. Αμέσως μετά την κυ-κλοφορία του νέου άλμπουμ του «Ξένη γη», ο δημιουργός παρουσιάζει τα καινούργια του τραγούδια μαζί με παλιότερα, μια σειρά από διασκευές παλιών λαϊκών τραγουδιών, καθώς και μια 20λεπτη «περίληψη» της παράστασης “mono Dylan”. Ως το τέλος της κάθε βραδιάς και αφού οι φωνές της μπάντας θα έχουν ενωθεί με τις δικές σας, ο Βαγγέλης υπόσχεται να αποκαλύψει το μυστικό για το «πώς ο Στέλιος και οι φίλοι του έβγαλαν το χειμώνα», μια και αυτός είναι ο τίτλος της νουβέλας του που κυκλοφορεί μαζί με την «Ξένη γη» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που απο-κτούν τόσο ευρύ κοινό με αποτέλεσμα να παίζονται σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κι όμως ένα τραγούδι μπορεί να ταιριάζει τόσο σε ελληνικούς mainstream σταθμούς, όσο και σε ραδιόφωνα με world ή ροκ ακούσματα. Πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Zaz με το “Je veux”, που το άκουγες στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς αλλά και στο κοκτέιλ πάρτι στο Κολωνάκι. Το ίδιο διαισθάνομαι ότι θα συμβεί και με το “You will never know”, το τραγού-δι της νέας τραγουδίστριας Imany, ενός πρώην μοντέλου που βαρέθηκε το glam της πασαρέλας και ασχολείται τώρα με τη μουσική. Η Imany κατάγεται από τη Μο-ζαμβίκη, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο

Παρίσι. Το πρώτο της άλμπουμ “The shape of a broken heart” είναι σε παραγωγή του Malick N’diaye, που είχε ανακαλύψει και την Ayo (“Down on my knees”), εξού και οι ομοιότητες στον ήχο. Με σουβλάκι ή με κοκτέιλ, ένα τραγούδι διατηρεί την ταυτό-τητά του και την αξία του, ακόμη και αν «λιώσει» στα playlist των ραδιοφώνων.

Ο Οκτώβριος θα φέρει καινούργιες αφορμές για εξόδους και συναντήσεις με το ελληνικό τραγούδι και τους ερμηνευτές του. Η πρώτη είδηση ήρθε από το Gazoo (Πειραιώς 102-104). Πέρυσι ο χώρος στέ-γασε τους Onirama και τον Μύρωνα Στρατή. Φέτος αναλαμβάνουν οι κυρίες Ελεωνό-ρα Ζουγανέλη (από 28 Οκτωβρίου) και Νατάσσα Μποφίλιου (από το Φεβρουάριου του 2012). Στο Ζυγό (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα) από τις 14 Οκτωβρίου θα βρίσκου-με την Τάνια Τσανακλίδου, ύστερα από ένα χρόνο απουσίας της από την Αθήνα, σε ένα πρόγραμμα με τη σκηνοθετική υπογραφή του Νίκου Σούλη. Επίσης ο Πυρήνας (Μι-χαλακοπούλου και Διοχάρους 11) επιστρέ-φει και στρέφει το βλέμμα στη νέα γενιά καλλιτεχνών. Την ερχόμενη Πέμπτη (6/10) επί σκηνής οι Νίκος Χαλβατζής και Γιάν-νης Σταθόπουλος, την Παρασκευή (7/10) ο Νίκος Ζουρνής και το Σάββατο (8/10) οι Απόστολος Ρίζος και Αλέξανδρος Εμμα-νουηλίδης. Και έπεται συνέχεια!

2 Οκτωβρίου 1951:Γεννήθηκε ο Γκόρντον Μάθι-ου Τόμας Σάμνερ ή αν προ-τιμάτε Sting. Το παρατσούκλι του το πήρε έπειτα από μια εμφάνιση όπου φορούσε ένα πουλόβερ με μαύρες και κί-τρινες γραμμές που τον έκανε να μοιάζει με μέλισσα. Το συ-γκρότημά του, οι Police, μέσα σε πέντε χρόνια (από το 1978 μέχρι το 1983) μάς χάρισε διαμάντια της ροκ, όπως εξάλλου και η σόλο καριέρα του. Το πιο σημα-ντικό στοιχείο όμως του καλλιτέχνη είναι ότι περπά-τησε σε πολλούς διαφορετικούς μουσικούς δρόμους, υπηρετώντας τους με αξιοπρέπεια. Και ευτυχώς δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Πολ ΜακΚάρτνεϊ εξαργυρώνοντας μια ζωή τις παλιές του επιτυχίες.

2 Οκτωβρίου 1995: Οι Oasis κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους “What’s the story, morning glory”. Οι καυγάδες ανάμεσα στα δύο αδέρφια Γκάλαχερ είχαν ξεκινήσει από τότε και το άλμπουμ μπορεί και να μην κυκλοφορούσε ποτέ. Τε-

λικά τον Οκτώβρη του ’95 βγήκε στην αγορά και επι-βεβαίωσε τον παραγωγό Οουεν Μόρις, που έλεγε τότε ότι θα είναι το άλμπουμ της δεκαετίας. Την επόμενη χρονιά κέρδισε το βραβείο του καλύτερου βρετανικού άλμπουμ στα Brit Awards και πέρυσι ανακηρύχτηκε από τους Βρετανούς (στα ίδια βραβεία) το καλύτερο άλμπουμ των τελευταίων 30 χρόνων. Τραγούδια όπως το “Wonderwall” και το “Don’t look back in anger” σού μεταφέρουν αμέσως το μουσικό κλίμα των ’90s, ενώ αν αναρωτιέστε για τη φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι τραβηγμένη στο Σόχο. So British, mate!

4 Οκτωβρίου 1970: Η Τζάνις Τζόπλιν βρίσκεται νεκρή από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ένα χρόνο μετά τη θρυλική της εμφάνιση στο Woodstock και ενώ ολοκλήρω-νε το “Pearl”, που έμελλε να είναι το αποχαιρετιστήριο άλμπουμ της. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε ηχογραφήσει το “Mercedes Benz” και ένα γενέθλιο μήνυμα για τον Τζον Λένον (είχε γεννηθεί 9 Οκτω-βρίου). Αργότερα ο Λένον δήλωσε πως η κασέτα με το μήνυμά της έφτασε στα χέρια του μετά το θάνατό της. Αυτές ήταν οι τελευταίες της ηχογραφήσεις. Εφυγε στην «καταραμένη ηλικία» των 27, όπως και πριν από λίγο καιρό η Εϊμι Γουάινχαουζ.

Με Χρυσή Αρκτο Καλύτερης Ταινίας, Αργυρή Αρκτο Καλύτερης Ανδρικής και Γυναικείας Ερμηνείας σε όλο το καστ, Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής και το Βραβείο “Berliner Morgenpost Readers” (61ο Φεστιβάλ Βερολίνου) στις αποσκευές της έρχεται η ταινία του Ιρανού Ασγκάρ Φαρχαντί «Ενας χωρισμός». Ο Ναντέρ μέ-νει μόνος με την κόρη του και τον άρρωστο

πατέρα του, αφού η γυναίκα του Σιμίν φεύγει. Η πρόσληψη μιας γυναίκας με σκοπό τη φροντίδα του πατέρα δημιουργεί τρομακτικά προβλήματα στον Ναντέρ, όταν ανακαλύπτει ότι η γυναίκα αυτή είναι έγκυος και δουλεύει χωρίς την άδεια του συζύγου της. Πρόκειται φυσικά για αριστούργημα.

Αλλη μια ταινία που εμπεριέχει την έν-νοια «Ελλάδα» κάνει την πρεμιέρα της αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για την ταινία «Νικόστρατος: Ενα ξεχωριστό καλοκαίρι» του Ολιβιέ Ορλέ με τον Εμίρ Κουστουρί-τσα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ζωή του 14χρονου Γιάννη αλλάζει όταν γνωρίζει έναν πελεκάνο με το όνομα Νικόστρατος. Πελεκάνος, Γιάννης και Αγγελική -η ανιψιά

ενός καφετζή του νησιού- θα περάσουν ένα αξέχαστο καλοκαίρι που θα αλ-λάξει τη ζωή όλων. Η ταινία -σε συμπαραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας, Βελγίου- είναι γυρισμένη στη Σίφνο και στη Μήλο.

Είναι περίπου 27 ετών και κάθε του ερμηνεία κερδίζει θεατές και κριτικούς. Πώς ξεκίνησε; Οι γονείς του τον πήγαιναν συνεχώς θέατρο και κινηματογράφο και το καλλιτεχνικό μικρόβιο ήρθε από πολύ μικρή ηλικία και τον κυρίευσε. Στην τρίτη λυκείου, αποφασίζει με σιγουριά να δηλώσει το τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και πετυχαίνει. Παράλληλα, δίνει εξετάσεις και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πάλι τα καταφέρνει. Eτσι, η τέχνη της υποκριτικής αρχίζει να πρωταγωνιστεί σε κάθε λεπτό του.

«Το γάλα» δεν είναι η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του. Τον συναντήσαμε για πρώτη φορά το 2004 στην ταινία “Hardcore” του Ντέ-νη Ηλιάδη, δύο χρόνια μετά στις «Ωρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου και πέρυσι στο “Tungsten” του Γιώργου Γεωργόπουλου. Η πρώτη του συμμετχοή σε θεατρική παράσταση ήταν οι «Βάκχες» του Πίτερ Μπρουκ το 2002. «Ο,τι προτιμάτε - Δωδέκατη νύχτα & Τι είδε ο μπάτλερ», «Βάκχες», «Ορέστεια», «Δόκτωρ Φάουστους», «Ερως Θυλη-κράτης», είναι μερικές από τις παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει, ενώ στην τηλεόραση έχει κάνει επιλεκτικές επιλογές συμμετέχοντας σε επεισόδια στις σειρές: «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Αληθινοί έρωτες», «10η εντολή», «Ο 3ος νόμος».

Φέτος, θα ξαναπαίξει στο ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές δια-στάσεις του Ντένις Κέλι  «Ορφανά» (από 5 Οκτωβρίου) στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Ηταν Παρασκευή πρωί και το θεώρησα ιδανική ευκαιρία να πάρω τις φίλες μου και να πάμε να δούμε μια τσοντούλα. Συνάντησα τα δύο νεαρά -και άβγαλτα- κορίτσια έξω από το σινεμά. Ο ταμίας μάς έδωσε τα ειδικά γυαλιά 3D και μπήκαμε στην αίθουσα. Ανοί-γοντας την πόρτα, αντίκρισα ένα τεράστιο βυζί και κατάλαβα πως η προβολή είχε μόλις αρχίσει. Καθίσαμε αναπαυτικά.

Το «3D Sex and Zen: Απόλυτη έκσταση», του Κρίστοφερ Σαν Λαπ Κι, δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Πρόκειται για την πρώτη τρισδιάστατη ταινία πορνό και αποτελεί ένα παγκόσμιο εισπρακτικό φαινόμενο που ξεπέρασε το “Avatar” και τον «Τιτα-νικό» στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Η υπόθεση είναι απλή. Ο Γουέι Ιανγκσχένγκ γνωρίζει την κόρη ενός ιερέα, την ερωτεύεται, αλλά δεν μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη ηδονή. Ετσι, καταφεύγει στο Ανάκτορο της Απόλυτης Ευδαιμονίας, φοράει πέος γαϊδάρου (το οποίο πετάγεται έξω από την οθόνη) και η περιπέτεια ξεκι-νάει. Αστείες ατάκες, σκηνές σεξ σε αδιανόητα μέρη, φόνοι και αίματα είναι κάποια από τα συστατικά της πρωτοποριακής ταινίας. Τελειώνοντας, βγήκαμε από το σινεμά και φύγαμε για το σπίτι. Δυστυχώς, ο καθένας για το δικό του.

Με αφορμή την ταινία λοιπόν, έψαξα ποια σινεμά -κοινώς τσοντάδικα- λειτουργούν ακόμα και επιμένουν να προβάλλουν μόνο ερωτικές ταινίες στο κέντρο της Αθήνας. Είναι πλέον τρία. Οσοι θέλετε να εξασκήσετε το σπορ, μπορείτε να επισκεφτείτε τα μεγαλειώδη «Κοσμοπολίτ» (Μ. Κοτοπούλη 7), «Αθηναϊκόν» (Κρα-τίνου 11) και «Αβέρωφ» (Λυκούργου 3). Μεγάλη απώλεια θεωρεί-ται, βέβαια, το κλείσιμο του θρυλικού «Σταρ» (Αγ. Κωνσταντίνου 10) - ένα κόσμημα του είδους.

Ο Γουστάβο Ταρέτο και η ταινία του «Μεσοτοιχίες» κατέκτησε τη Χρυσή Αθηνά στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x. Τη Χρυσή Αθηνά στην κατηγορία «Μουσική και φιλμ» πήρε ο Μάικλ Ρά-ντφορντ με το ντοκιμαντέρ “Michel Petrucianni”. Το Βραβείο Σκη-νοθεσίας της Πόλης των Αθηνών πήγε στον Γουίλιαμ Γιούμπανκ και στην «Αγάπη», ενώ το Βραβείο Σεναρίου στον Σάιμον Αρθουρ για την ταινία «Ασημένιες γλώσσες». Τέλος, το Βραβείο Κοινού πήρε ο Ρόμπι Πίκερινγκ με τη «Φυσική επιλογή». Οσο για τα Βρα-βεία των Πρωτοεμφανιζόμενων Δημιουργών Ελληνικών Ταινιών, αυτά πήγαν στον Σύλλα Τζουμέρκα (σκηνοθέτη της ταινίας «Χώρα προέλευσης»), στην Εφη Λογγίνου (πρωταγωνίστρια στην ταινία “45 m2” του Στράτου Τζίτζη) και στον Χάρη Μάρκου (ο 16χρονος πρωταγωνιστής του “Wasted youth” των Αργύρη Παπαδημητρό-πουλου και Γιαν Φόγκελ).

Εχει περάσει περισσότερο από ένας αιώνας από τότε που γεννήθη-κε η μετρ του αστυνομικού μυθι-στορήματος Αγκάθα Κρίστι. Κανείς όμως δεν έχει πάψει να ασχολείται μαζί της και με τα βιβλία της. Ο εκδοτικός οίκος HarperCollins ανακοίνωσε ότι σύντομα θα κυκλο-φορήσει ένα βιβλίο με ανέκδοτα γράμματα της συγγραφέως και φω-τογραφίες από το ταξίδι που έκανε το 1922. Το βιβλίο θα ονομάζεται “The grand tour” και θα συγκε-ντρώνει αδημοσίευτες φωτογραφίες, επιστολές και αποκόμματα εφημερί-δων. Αναμένεται να κυκλοφορήσει τον επόμενο Απρίλιο και ο εκδότης υπόσχεται ότι θα αποκαλύψει μια εντελώς διαφορετική πλευρά της συγγραφέως.

Και μια και μιλάμε για βιογρα-φίες, “Waging heavy peace” θα ονομάζεται η αυτοβιογραφία του Νιλ Γιανγκ που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Blue Rider Press. Ο Καναδός συνθέτης δήλωσε ότι υπολογίζει να τελειώσει τη βιογρα-φία του στο τέλος του επόμενου έτους. Για τον Αρνολντ Σβαρτσενέ-γκερ που ετοιμάζει κάτι παρόμοιο ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά!

Ως αναγνώστρια, άργησα πολύ να καταλάβω γιατί κάποια λογοτε-χνικά έργα με συνέπαιρναν, ενώ κάποια άλλα δεν μου άρεσαν καθό-λου και ας έφεραν ακριβώς τον ίδιο τίτλο. Η αιτία λέγεται «μετάφραση» και η δύναμή της είναι καθοριστι-κή. Εχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία

για τη μετάφραση, για το τι είναι μεταφράσιμο, τι δεν είναι, τι είναι πιστότητα και τι προδοσία. Τα περισσότερα από αυτά δεν μπορεί να τα διαβάσει ένας κοινός θνητός, διότι έχουν τόση ορολογία όση και ένα ιατρικός οδηγός καρδιοχει-ρουργικής. Δεν συμβαίνει το ίδιο με το βιβλίο «Για τη μετάφραση» του Πολ Ρικέρ που κυκλοφόρη-σε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση του Γιώργου Αυγουστή. Το μικρό αυτό βιβλια-ράκι συγκεντρώνει τρία κείμενα του Ρικέρ, τα οποία πραγματεύονται το πιο παράδοξο ίσως ζήτημα επί του θέματος: η μετάφραση είναι αδύ-νατη και παρόλα αυτά επιχειρείται πάντα με επιτυχία. Το βιβλίο δεν απευθύνε-ται μόνο σε μεταφρα-στές και θε-ωρητικούς της μετά-φρασης, αλλά και σε αναγνώ-στες, αν οι τελευταίοι ενδιαφέ-ρονται να μάθουν να κρίνουν τις μεταφράσεις που διαβάζουν και να μπουν στην ψυχολογία του μεταφραστή ζώντας ένα μέρος των προβληματισμών του.

Στο βιβλίο «Η είδηση μιας απαγωγής» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (εκδ. Λιβά-νης) περιγράφονται οι απαγωγές Κολομβιανών δημοσιογράφων και πολιτικών από τη συμμορία του Πάμπλο Εσκομπάρ. Ενας παραλ-ληλισμός ήταν αρκετός για να εξαντληθούν όλα τα αντίτυπα του βιβλίου στα ιρανικά βιβλιοπωλεία. Ο πρώην ηγέτης της αντιπολί-τευσης, ο Χοσεΐν Μουσαβί, από τις αρχές του χρόνου βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό από το καθεστώς Αχμαντινετζάντ. Ο Μουσαβί πριν από μία εβδομάδα είπε στις κόρες του: «Αν θέλετε να καταλάβετε πώς νιώθω ως αιχ-μάλωτος, διαβάστε το βιβλίο ‘Η

είδηση μιας απαγωγής’ του Μάρκες». Το σχόλιο δεν άργησε να δι-αρρεύσει από την online κοινότητα του Ιράν και χιλιάδες υπο-στηρικτές του Μουσαβί έσπευσαν να προμηθευτούν το βιβλίο, το οποίο κέρδισε την πρώτη θέση στη λίστα των μπεστ σέλερ! Την ίδια στιγμή δημιουργήθηκε σελίδα στο Facebook με τίτλο “News of a kidnapping”, όπου οι αναγνώστες ανεβάζουν αποσπάσματα από το βιβλίο.

O 26χρονος δημιουργός Κωνσταντί-νος Γεωργα-ντάς είναι ο νικητής του διαγωνισμού της Ελληνικής Θεαμάτων για το εξώφυλλο του οδηγού του Παλλάς για τη σεζόν 2011-12. Στο διαγωνισμό έλαβαν μέρος περισσότεροι από 50 νέοι καλλιτέχνες, με φρέσκες και πρωτότυπες ιδέες. Ο νικη-τής σπούδασε στο ΑΤΕΙ Αθηνών (Τμήμα Καλλιτεχνικών Σπουδών και Γραφικών Τεχνών - ΣΓΤΚΣ) και παρακολούθησε μεταπτυχιακό με ειδίκευση στην εικονογράφηση (Editorial/Fashion illustration) στο Univercity of the Arts του Λονδίνου. Το 2010 τιμήθηκε με έπαινο ΕΒΓΕ (Ελληνικά Βραβεία Γραφιστικής και Εικονογράφησης) στον τομέα της εικονογράφησης για την καλλιτεχνική επιμέλεια του έργου «Ο κόσμος ανάποδα». Σήμερα συνεργάζεται ως freelance art director με διαφημιστικές εταιρείες, δημιουργικά γραφεία, δισκογραφικές και έντυπα, ενώ αναλαμβάνει και προσωπικά project. Ο οδηγός του Παλλάς θα κυκλοφορήσει από τις 9 Οκτωβρί-ου σε 180.000 αντίτυπα.

Το 2007 ψηφίστηκε ως το καλύτερο ολλανδικό μυθι-στόρημα όλων των εποχών. Στα ελληνικά πρωτοκυκλο-φόρησε το 2001, αλλά εδώ και καιρό έχει εξαντληθεί. Εργα σαν αυτά, όμως, δεν πρέπει να λείπουν από την αγορά. Γι’ αυτό λοιπόν υπο-δεχτήκαμε με ιδιαίτερη χαρά τη νέα έκδοση του βιβλίου «Η ανακάλυψη του ουρα-νού» του Χάρι Μούλις από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μπορεί αρχικά ο όγκος του να τρομάζει (645 σελίδες), όταν όμως το ξεκινήσεις, εύ-χεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Ενα αστυνομικό φιλοσοφικό μυθιστόρημα με πρωταγωνι-στή τον Κουίντεν Κουίστ. Ο Κουίστ είναι, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, ειδικός απε-σταλμένος του ουρανού. Η αποστολή του είναι απλή και καθημερινή: πρέπει να πάρει πίσω τις λίθινες πλάκες με τις Δέκα Εντολές. Εφόσον οι άνθρωποι έχουν γίνει έρμαια της τεχνολογίας και μπορούν πλέον να δημιουργούν ζωή δεν αξίζουν την εύνοια του Θεού, ο οποίος αποφασίζει να τους αφήσει στη μοίρα τους. Η μετάφραση είναι της Ινώς Βαν Ντάικ-Μπαλτά.

Μετά το “One man, two guvnors”, «Η κου-ζίνα» παρουσιάζεται την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1) στο πλαίσιο της συνεργασίας με το National Theatre Live. Στην «Κουζίνα», άνθρωποι που συμβιώνουν λόγω της δουλειάς τους, σεφ, σερβιτόροι και πορτιέρηδες από όλη την Ευρώπη, συνομιλούν και φλερτάρουν, καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν. Ο Αρ-νολντ Γουέσκερ έγραψε την «Κουζίνα» το 1959 και αποτύπωσε εκεί την εμπειρία του από τα χρόνια κατά τα οποία και ο ίδιος δούλεψε σε κουζίνες εστιατορίων.

Για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει φέτος το έργο του Grae Cleugh “Fucking games” στη σκηνή του Θεάτρου Βικτώρια (3ης Σεπτεμβρίου και Μαγνησίας 5). Τέσσερις άνδρες συγκρούονται, διαπληκτίζονται και αναλύουν τις απόψεις τους για το σεξ, τις σχέσεις, την απιστία, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη μοναξιά. Τη σκηνοθεσία της παράστασης έχει αναλάβει ο Δημήτρης Κομνηνός και πρωταγωνιστούν οι: Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσι-νας και Μαρίνος Παναγιωτάκης.

Το Θέατρο Τόπος Αλλού (Κεφαλληνίας 17 και Κυκλάδων) επαναλαμβάνει το κλασικό έργο του Στρίντμπεργκ «Μις Τζούλια» σε μία ρηξικέ-λευθη διασκευή του γνωστού στο ελληνικό κοινό Πάτρικ Μάρμπερ (“Closer”, «Ο Δον Ζουάν στο Σόχο»), από την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου και για 30 μόνο παραστάσεις. Η επέμβαση και η αλλαγή του Μάρμπερ είναι ότι μεταφέρει τη δράση της τραγωδίας του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλι» από την κουζίνα ενός αρχοντικού στη Σουηδία του 1888, στην κουζίνα μιας αριστοκρατικής έπαυλης στα περίχωρα του Λονδίνου στις 26 Ιουλίου του 1945, τη βραδιά που το Αγγλικό Εργατικό Κόμμα κέρδισε τις πρώτες μετά τον πό-λεμο εκλογές με μια σαρωτική νίκη σε ολόκληρη την Αγγλία, που έμεινε στην ιστορία. Πρωταγω-νιστούν: Μαρία Σολωμού, Μάξιμος Μουμούρης και Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου.

Από σήμερα και μέχρι την Κυριακή το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται στο επίκεντρο των εκδηλώσεων του “The c/enter project”, μιας πρωτοβουλίας του Τόπου Συνάντησης Ανατο-λής-Δύσης, Αγγέλων Βήμα. Για τρεις ημέρες θα μετατραπεί η πόλη σε μια αυθόρμητη αστική γιορτή, χωρίς αντίτιμο, με εισιτήριο την ανοι-χτή διάθεση, τη φαντασία και το δικαίωμα για ποιότητα ζωής. Από την πλατεία Αγίας Ειρήνης μέχρι την Κουμουνδούρου, από το άλσος του Θησείου μέχρι τα πάρκα του Κεραμεικού και από τα σοκάκια του Ψυρρή μέχρι τα στενά του Μεταξουργείου, δημιουργείται ένα πολυμορφι-κό δίκτυο δράσεων. Για περισσότερες πληρο-φορίες: www.thecenterproject.gr.

Για δεύτερη χρονιά παρουσιάζεται στο Θέα-τρο Τόπος Αλλού (Κεφαλληνίας 17 και Κυ-κλάδων) η παράσταση “Κόλχαας” του Χάινριχ Φον Κλάιστ από τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου. Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, πέφτει θύμα μιας αδικίας ενός κοινωνικά ισχυρού άρχοντα. Η αδυναμία του να δικαιωθεί μέσα από το δρόμο του Νόμου πυροδοτεί ένα μηχανισμό βίας όλο και πιο αιματηρής και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης του ιδεώδους ενός φυσικού δικαίου. Μετάφραση, σκηνοθε-σία, ερμηνεία: Νίκος Αλεξίου.

Από αυτή τη Δευτέρα (3/10) στο Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20) θα ζωντανεύει ένα αρ-μένικο παραμύθι. Η Ομάδα Χα!, που κέρδισε το 1ο βραβείο στην κατηγορία “Scratch” στο Bob Theatre παρουσιάζει την παράσταση «Αστραξίδι», εμπνευσμένη από το παραμύθι «Αστραξάδα».

«Πειραματιζόμασταν σε διάφορες ιδέες, όταν μια φίλη, η Μαρίζα Παπαδημητρίου, μας έφερε ένα βιβλίο με αρμένικα παραμύθια. Εκεί βρήκαμε την ‘Αστραξάδα’ και αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό», μου εξηγεί η Μαριάννα Βαρβιάνη, μέλος της ομάδας. Η ίδια γνωρίστηκε με τη Μάρω Μάνθου σε ένα σεμινάριο για το σωματικό θέατρο, η οποία με τη σειρά της γνώριζε τον Θεοδόση Κώνστα από προηγούμενη συνεργασία τους. «Και οι τρεις θέλαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα σωματικού θεάτρου, έτσι κολλήσαμε. Αν και δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ομάδα, εμείς λόγω χημείας λειτουργήσαμε αμέσως».

Πόσο διαδεδομένο είναι στην Ελλάδα το σωματικό θέατρο; «Στο εξωτερικό υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να το αγαπάει ο κόσμος και στην Ελλάδα. Υπάρχουν πια αρκετές ομάδες και γίνονται ωραίες δουλειές. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πάντα ξεκάθαρο αν είναι σω-ματικό θέατρο, παντομίμα ή κάτι άλλο. Εμείς πάντως κάνουμε καθαρά σωματικό θέατρο», αναφέρει η Μαριάννα, ενώ ζητάω περισσότε-ρες διευκρινίσεις για τη διαφορά πρόζας και σωματικού θεάτρου. «Το σωματικό θέατρο είναι καταρχήν πιο ανοιχτό και τις περισσότε-ρες φορές πρόκειται για devised παραστάσεις. Η αρχή γίνεται με μια ιδέα, μια εικόνα, μια φράση και μετά αναπτύσσεται με αυτοσχεδι-ασμούς. Η σημαντική διαφορά είναι ότι το σώμα είναι σε προτεραιότητα και όχι ο λόγος. Πολλές παραστάσεις σωματικού θεάτρου χρησιμοποιούν βέβαια και κείμενο, όπως και εμείς, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό».

Στην παράσταση ένας ψαράς πιάνει τα αστέρια του ουρανού και μη γνωρίζοντας τι να τα κάνει, αποφασίζει να τα πουλήσει. Με μόνο στόχο το κέρδος και μην αφήνοντας ένα ρομαντικό μουσικό να τα αγγίξει ο ψαράς δοκιμάζει την τύχη του και τα βάζει με τον ουρανό. Αραγε θα κερδίσει;

� H έκθεση με τίτλο «Το ψάρι και ο καλεσμένος - 9 καλλιτέχνες από τη Γρανάδα» που εγκαινιάζεται την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στο Taf (Νορμανού 5, Μοναστη-ράκι) διοργανώνεται με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Θερβάντες και της πρεσβείας της Ισπανίας. Οι συμμετέχο-ντες καλλιτέχνες -Angeles Agrela, Pablo Capitan, Paloma Gamez, Marisa Mancilla, Joaquin Pena Toro (φώτο), José Pinar, Miguel Angel Tornero, Alejandro del Valle, Santiago Ydanez- καλούνται να παρουσιάσουν τα έργα τους στους χώρους του Taf σε μια έκθεση που έχει ως στόχο να τους συστήσει στο εικαστικό και φιλότεχνο κοινό της Αθήνας. Επιμελητής της έκθεσης αυτής, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 6 Νοεμβρίου, είναι ο Pablo Berzal και βασικά μέσα έκφρασης και δημιουργίας των εννέα νέων Ισπανών καλλιτεχνών είναι η φωτογραφία, η ζωγραφική, η performance και τα video installation.

� Η πρώτη ατομική έκθεση του Αλέξανδρου Παπαθανασίου με τίτλο

“Specific Objects/Unspecified Culture” παρουσιάζεται στο Κέντρο

Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τού-ντα (Αρματωλών και Κλεφτών 48,

Αθήνα). Μέσα από έξι διαφορετικές εγκαταστάσεις (γλυπτά και βίντεο), ο

καλλιτέχνης καλεί τους επισκέπτες να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο και την

ιστορία της Tέχνης. Σημείο αναφο-ράς και αφετηρίας του Αλέξανδρου

Παπαθανασίου αποτελούν τα πρωτο-ποριακά καλλιτεχνικά κινήματα του ’60, όπως η εννοιολογική τέχνη, ο

μινιμαλισμός και το φλούξους, αλλά και σημαντικοί δημιουργοί, όπως o

Piero Manzoni, ο Bas Jan Ader, ο Robert Morris και ο Yves Klein. Η

έκθεση διαρκεί από τις 6 Οκτωβρίου μέχρι τις 12 Νοεμβρίου.

� Στο πλαίσιο του Athens Photo Festival 2011 παρουσιάζεται η έκθεση «Ολάκερη η πόλη» στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών (Ομήρου 14-16, Αθήνα) από τις 30 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 2 Νοεμβρίου. Οι Zoltan Jokay, Andreas Rost (φώτο), Maria Sewcz, Ulrich Wüst, Tomo Yamaguchi και Eva Bertram απαθανατίζουν με την κάμερά τους διάφορες πλευρές από το πολιτιστικό, πολιτικό και κοινωνικό γίγνε-σθαι της σύγχρονης Γερμανίας. Με κεντρικό άξονα το αστικό τοπίο, αλλά και με εικόνες της περιφέρει-ας, οι έξι φωτογράφοι παρουσιάζουν τη δική τους πόλη σε μια έκθεση που δανείζεται το όνομά της από το ομότιτλο έργο του διάσημου Γερμανού σουρε-αλιστή Max Ernst. Στο πλαίσιο της διοργάνωσης έχει προγραμματιστεί ομιλία και ξενάγηση από τον επιμελητή της έκθεσης και ιστορικό Τέχνης Matthias Fluegge τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου.

� Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη, το Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Β. Σο-

φίας 9 & Μέρλιν 1, Αθήνα) παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: ποίηση και ζωγραφική». Η έκθεση, σε επιμέλεια

Τάκη Μαυρώτη, γίνεται σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και περιλαμβάνει μια σειρά από έργα ζωγραφικής και κολάζ του νομπε-

λίστα δημιουργού, καθώς και χειρόγραφα, βιβλία και φωτογραφίες. Παράλληλα, μέχρι τις 27 Νοεμβρίου, θα εκτίθενται και έργα κορυφαίων δημιουργών από την Ελλάδα και το εξωτερικό που έχουν συσχετιστεί με τον Ελληνα καλλιτέχνη σε φιλικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Ανάμεσά του

ςοι Henri Matisse, Pablo Picasso, Θεόφιλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης,

Γιάννης Μόραλης κά. Τέλος, παρουσιάζονται έργα από σύγχρονους Ελλη-νες καλλιτέχνες, όπως οι Κώστας Τσόκλης, Μαρίνα Καρέλλα, Θεόδωρος Παπαγιάννης και Γιάννης Ψυχοπαίδης, οι οποίοι στο πλαίσιο αυτού του

πλούσιου αφιερώματος στον Οδυσσέα Ελύτη αναπτύσσουν ένα δημιουρ-γικό διάλογο με τον ποιητή και εμπνέονται από το έργο του.

Λοιπόν, ζω σε άλλο κόσμο! Oχι, δεν με πειράζει αυτό - με πειράζει που δεν το είχα πάρει είδηση τόσο καιρό! Διάβασα την περασμένη εβδο-μάδα σε κυριακάτικη εφημε-ρίδα ότι ξεκινάει ένα μεγάλο πρόγραμμα αλλαγών στη δημόσια διοίκηση (σε εφαρ-μογή του Μνημονίου υποθέ-τω). Και τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα αυτό; Αντιγράφω από την εφημερίδα: «σύσταση μονάδων Προϋπολογισμού σε κάθε υπουργείο» και «online διασύνδεση των υπηρεσιών»!Δηλαδή, δεν έχουν προϋπο-λογισμό ανά τμήμα και δεν έχουν ακόμη διασυνδεθεί ηλεκτρονικά οι δημόσιες υπηρεσίες; Και αυτό συμβαί-νει το 2011 σε ευρωπαϊκή χώρα, που μάλιστα πρέπει επειγόντως να συμμαζέψει τα οικονομικά της και να «τρέξει» για μεταρρυθμίσεις;Μιλάμε όχι για τα σημα-ντικά, αλλά για τα εντελώς basics! Αυτή είναι η εικόνα της δημόσιας διοίκησης. Και χρειάστηκε να έρθει ο «ξένος στρατός κατοχής» για να ξεκινήσουμε με αυτά...Την επομένη φορά που θα δω απεργούς να ανεμίζουν την ελληνική σημαία, θα ξέρω. Παλεύουν οι άνθρω-ποι για να μείνει η πατρίδα όρθια, έτσι όπως έχει μάθει. Με το μπακαλοτέφτερο και τα ντοσιέ εισερχόμενης και εξερχόμενης αλληλογραφί-ας. Δεν θα μας μάθει τώρα ο Φριτς και η Ιζαμπέλ πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας! (Φτάνει να πληρώνουν τους μισθούς μας, ε;)

A.

Ακουσα την κα Μέρκελ. Καταπληκτικό που η ηγέτιδα της Γερμανίας αναφέρει στο λόγο της το πρόβλημα με τους Ελληνες ταξιτζήδες. Συνάμα όμως καταθλιπτικό. Από εκεί-νη -μια και προΐσταται της ατμομηχανής της Ευρωπαϊκής Ενωσης- περιμένεις κάτι πιο high politics. Διαφορετικά, θα πρέπει να μάθει και ποιος είναι ο Φωτόπουλος...

Δύο τραγούδια είναι πολύ της μόδας αυτή την εβδο-μάδα: «Ενα τρένο δίχως μοίρα για τη Γερμανία πήρα» και «Στο σταθμό του Μονάχου». Καζαντζίδης και Διονυσίου και πάλι μαζί, κοντά μας!

Πάντως με τα νέα μέτρα ο Θεός να βάλει το χέρι του (ποτέ δεν περίμενα πως θα το πω) έστω και λίγο πιο βα-θιά... στην τσέπη.

Δηλαδή θα ζητήσουν να τρέξουν οι μεταρρυθμίσεις σε μία χώρα όπου στους δρόμους της δεν κινείται απολύτως τίποτα. Μάλιστα...

Βλέπω πως και οι βουλευτές ενσωματώνονται στο κί-νημα «Δεν πληρώνω»! «Κάτω τα χέρια από τα προνόμιά μας!»

Ζητούνται οικονομικοί μετανάστες! Η Αυστραλία σε χρειάζεται! Το υπουργείο Μετανάστευσης αυτής της

μακρινής χώρας διοργανώνει ετησίως ενημερωτικές ημερίδες για τα προγράμματά του. Στις 6 Οκτωβρίου η πρώτη τέτοια ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο και δύο ημέρες μετά έρχεται η σειρά της Αθήνας. Οσοι ενδιαφέρονται κλικάρουν: www.immi.gov.au/skillexpos/skilled-workers.htm.

Πήγαν για τον Μάκη, αλλά δεν τον βρήκαν... Αργησαν. Και τώρα τρέχουν...

Ενας γνωστός δημοσκόπος συνέτρωγε την Κυριακή μαζί με αρχηγό πολιτικού κόμματος σε ξενοδοχείο δίπλα στο αεροδρόμιο. Δεν ξέρω αν κανόνιζαν κάποιο κοινό τα-ξίδι, πάντως τα ποσοστά του κόμματός του εμφανίστηκαν αυξημένα στην τελευταία δημοσκόπηση...

Και γιατί να μην μπουν οι Τούρκοι στις έρευνες στο Αιγαίο; Εδώ έχουν μπει στις έρευνες τηλεθέασης.

Η ΓΣΕΕ (υπάρχει;) υπολογίζει στο 22-23% την πραγ-ματική ανεργία. Και πού να πλακώσει και η «εφεδρεία»!

Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν; Ρε παιδιά, ποιος βλέπει ΕΤ1; Το μέσο δεν είναι το μήνυμα - του Πολυτεχνείου θα ήταν, πού να τα ξέρουν αυτά!

Φλόγες άναψα ένα βράδυ το τσαρδάκι το ’καψακι ύστερα πάνω στη στάχτη μοναχός μου έκλαψα...

Πρώτα από όλα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι πληρώνω. Ή μάλλον ότι πληρώνω-πληρώνω, για να είμαι και συνε-πής με το δημοφιλές σύνθημα των ημερών. Οποτε μπαί-νω σε δημόσιο μέσο μεταφοράς, κρατάω το εισιτήριο στο χέρι, ατσαλάκωτο και ευθυτενές, ακυρωμένο στην ώρα του, όλα κομπλέ. Και δεν το κάνω αυτό γιατί φοβάμαι ότι θα με πιάσει ο έλεγχος και θα ρεζιλευτώ εμπρός στους συνταξιδιώτες. Το κάνω για να μπορώ να μιλάω.

Εξηγούμαι για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις. Ενδι-αφέρουσα είναι η άποψη του «Δεν πληρώνω, δεν πλη-ρώνω» και μπορεί θεωρητικώς να στηριχθεί εν μέσω χα-λεπών καιρών. Είμαι ο τελευταίος που θα λιθοβολήσει όσους κακομοίρηδες τα πήραν στο κρανίο με τις τελευ-ταίες αυξήσεις των τιμών στα εισιτήρια. Μπορεί εμένα τα 20 και τα 30 και τα 40 λεπτά να μην μου αλλάζουν τη ζωή, αλλά ξέρω κόσμο που τα μετράει και τα υπολογίζει στο ημερήσιο μπάτζετ. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρω-ποι, συμπολίτες μας είναι, και το γεγονός ότι η μανούλα τους δεν τους γέννησε εφοπλιστές δεν μπορείς να το κα-ταμετρήσεις στα ντεφό.

Δεν μιλάω γι’ αυτούς. Δεν μιλάω καν για τους πο-νηρούς που μεταμορφώνουν την τσιφουτιά σε πολιτική στάση. Για εμένα μιλάω. Εγώ πληρώνω-πληρώνω για να έχω το δικαίωμα της κριτικής. Για να μπορώ να γκρινιάζω στον οδηγό όταν αφαιρείται στην αφετηρία καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο - συζητώντας φυσικά με τους συναδέλφους για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. Για να απαιτώ καθαριότητα στα λεωφορεία, στον ηλεκτρι-κό, στο μετρό και όχι βρόμα, δυσωδία συν ένα δάχτυλο σκόνη του στιλ “I wish my girlfriend was that dirty”. Για να διαμαρτύρομαι όποτε με κοπανάνε στο κεφάλι με

απεργίες οι κάθε είδους συνδικαλιστές, με τη δικαιολο-γία ότι όλως περιέργως το μπαρμπούνι άρχισε να αερίζε-ται από διαφορετική οπή. Πληρώνω την υποχρέωση του εισιτηρίου, για να έχω το δικαίωμα του λόγου.

Και αφού πληρώνω, χαρίζω κιόλας. Ω ναι, σε αντί-θεση με όσα γράφει πάνω του το μαγικό χαρτάκι («απα-γορεύεται το τάδε», «απαγορεύεται το δείνα» κλπ.), εγώ το δίνω μόλις ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Επει-δή κυκλοφορώ με το μετρό για να πάω στη δουλειά και στο σπίτι (αμφότερα απέχουν καμιά 200αριά μέτρα από τις στάσεις), έχω το καλό το εισιτήριο των 1,40 ευρώ που έχει διάρκεια μιάμιση ώρα για πολλαπλές διαδρο-μές, οπότε είμαι εντάξει. Με το που ανεβαίνω τις σκάλες, απλώνω το χέρι για τη δωρεά.

Εκεί ακριβώς είναι που εισέρχομαι στο πεδίο της κοινωνικής ανθρωπολογίας. Γιατί δεν είναι μία και μο-ναδική η αντίδραση που εισπράττω, είναι πολλές και δι-άφορες. Ας τις καταγράψω εδώ λοιπόν, ξεκινώντας από την εχθρική. Είναι αυτή που τείνεις το εισιτήριο χαμο-γελαστός προς κάποιον ή κάποια και σε κοιτάνε λες και τους σκότωσες τη μάνα λίγο πριν πάρει τη σύνταξη. Ενί-οτε ακούγονται μυκηθμοί, γρομφ-γρομφ και αρχές φτυ-σίματος και μια-δυο φορές μού είπαν και το κλασικό «Α πάαινε ρε». Οφείλω να ομολογήσω ότι στις συγκεκριμέ-νες περιπτώσεις το χαμόγελό μου παγώνει πιο γρήγορα κι από δάκρυ στο Βόρειο Πόλο.

Γιατί όμως; Πού οφείλονται αυτή η συμπεριφορά και η άρνηση; Εχω την εντύπωση ότι πληρώνω την καχυπο-ψία του μέσου Ελληνα απέναντι σε οτιδήποτε δωρεάν. Την ψυχολογία «κάποιο λάκκο έχει η φάβα», που έχει αναπτυ-χθεί μετά από τρίπλες και τρικλοποδιές δεκαετιών. Περπα-

Καχύποπτοι, φιλικοί, απαιτητικοί, εγκάρδιοι. Οταν αποφασίζεις να χαρίσεις το εισιτήριο του ΗΣΑΠ ή του μετρό συναντάς ποικί-

λες αντιδράσεις. Διαβάστε μερικές από τις συχνότερες.

τάς, ας πούμε, στην Ερμού, έρχεται μια δεσποινίδα, σου χαρίζει ένα μαντιλάκι αρωματικό, λες εσύ «ευχαριστώ» και ξαφνικά σού μοστράρει να υπογράψεις ένα συμβόλαιο των 1.000 ευρώ με το σούπερ ντούπερ διάσημο ινστιτού-το αισθητικής. Κάτι παλαιότεροι που ρώτησα μου είπαν ότι το έκανε μια εποχή και ο Πανταζώνας στην Ομόνοια. Σου πρόσφερε λουλούδι για να σε βάλει στο κατάστημα και δεν έβγαινες αν δεν σου πουλούσε λαχανί φωσφοριζέ κοντοκάβαλο παντελόνι καμπάνα που θα έκανε τον Στάθη Ψάλτη να αναστενάζει από τη ζήλεια.

Είναι και τα πρεζόνια. Κάποια στιγμή, σε διάφο-ρους σταθμούς του μετρό, ακόμη και στο Σύνταγμα που έχει φουλ αστυνόμευση, είχε γεμίσει ο τόπος χρήστες (“zoozoonistas” τούς αποκαλεί μια φίλη που μένει κοντά στο θεματικό πάρκο της Τοσίτσα) που σε πλησίαζαν και άρχιζαν το ψήσιμο: «Κάνα εισιτήριο, φίλε, κάνα εισιτή-ριο;» Ζητούσαν και από αυτούς που μόλις έβγαιναν και αν ήσουν στο εκδοτήριο πάλι τα ίδια. Ο λόγος; Οπως έμαθα ρωτώντας άνθρωπο που διατηρεί δεσμούς φιλίας με το χώρο των τεχνητών παραδείσων, είναι ότι μάζευαν καμιά δεκαριά εισιτήρια τζάμπα και ύστερα προσπαθού-σαν να τα πουλήσουν 60 ή 80 λεπτά στους διερχόμε-νους. «Και έπιανε το κόλπο;» ρώτησα. «Στην αρχή κάτι τσίμπαγαν», μου απάντησε. «Αλλά πόσους να ψήσεις πια, άμα σε βλέπουν ρακένδυτο και ταλαίπωρο; Αμέσως πή-γαινε ο νους τους στο πονηρό και έτσι ξεφούσκωσε σύ-ντομα η ιστορία».

Τέλος πάντων, όπως και να έχει το πράγμα, την απόρριψη δεν τη γλιτώνεις. Οπως δεν γλιτώνεις και τα ξαφνιασμένα βλέμματα όσων δέχονται το εισιτήριο και ακολούθως το ψάχνουν από χίλιες μεριές για να βεβαι-

ωθούν ότι δεν είναι πλαστό, ότι δεν λήγει σε τριάμισι λεπτά, ότι δεν έχει επάνω του μικροκάμερα που τους παίρνει τα στοιχεία, ότι, ότι, ότι. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ηλικιωμένους και ηλικιωμέ-νες, που έχουν περάσει κατοχές ή χούντες και αναρω-τιούνται τι παίζει με το λάκκο και τη φάβα. Επειδή όμως τους πειράζει και το 1,40 χρέωση, αποφασίζουν να το ρισκάρουν κάπως.

Υπάρχουν φυσικά και όσοι και όσες δέχονται με χαρά το εισιτήριο. Με χαμόγελο, με καλή διάθεση, για-τί καταλαβαίνουν ότι δεν το κάνεις για να αποκομίσεις κάτι, το κάνεις για την καλή σου την καρδιά. Μικρότερες ηλικίες βεβαίως και συνήθως δεσποινίδες που μοιάζουν εξασκημένες στο άθλημα. Καμιά φορά σού το ζητάνε κιό-λας όπως σε βλέπουν να ανεβαίνεις τις κυλιόμενες. Με το μάτι περισσότερο και λιγότερο με χειρονομία, σε αντί-θεση με αλλοδαπούς από άλλοτε βρετανικές κτήσεις που μόνο που δεν σου το βουτάνε από το χέρι. Σε πολλούς μάλιστα σταθμούς τη στήνουν ομαδόν και μόλις συμπλη-ρώσουν τον απαραίτητο αριθμό εισιτηρίων μπαίνει όλη η παρέα στο συρμό και γεια σας.

Το πιο ωραίο συμβάν με αφορμή ένα εισιτήριο; Εβγαινα από το σταθμό του Νέου Κόσμου και στην άκρη της κυλιόμενης ήταν ακροβολισμένος ένας ξανθομπά-μπουρας πιτσιρικάς. Με το που με είδε άρχισε: «Γεια σας, κύριε, μήπως σας περισσεύει ένα εισιτήριο;» Του το έδωσα με χαρά και αμέσως έσμιξε με ένα φιλαράκι του ίσης ηλικίας (να ήτανε δέκα-έντεκα χρόνων;) και μπήκαν στο μετρό. Οπως τους κοίταζα να απομακρύνονται, ήταν σαν να έβλεπα τον Τομ Σόγιερ με τον Χακ Φιν έτοιμους για το μακρύ ταξίδι στο Μισισιπή.

Η Αλεξία Τερεζάκη πρωταγωνιστεί στην καινούργια ταινία της Ελισά-βετ Χρονοπούλου «Ο Αννίβας προ των πυλών», που είδαμε στο Φεστι-βάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x. Τη συναντήσαμε και μιλήσαμε για το ρόλο της, την ιππασία, το σινεμά.

Η Χαρά είναι ένα νέο, ιδιαίτερο κορίτσι που ονειρεύεται να έχει μια θέση στην Εθνική Ομά-δα Ιππασίας για να βρει εκεί την κοινωνική αποδοχή. Πολλές φορές όμως ο δρόμος προς την ευτυχία απαιτεί τη χρήση αθέμιτων μέσων και η Χαρά θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να πετύ-χει το στόχο της. Στην ταινία «Ο Αννίβας προ των πυλών», που παρακολουθήσαμε στο φετινό Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, τη Χαρά υποδύεται η Αλεξία Τερεζάκη στο πλευρό του Γιάννη Κοκιασμένου και της Ιζαμπέλλας Κογε-βίνα.

Συνάντησα την Αλεξία στο σπίτι της στην Αγία Παρασκευή και, αφού μου ετοίμασε μια λουίζα, αρχίσαμε να μιλάμε, ξεκινώντας από την αρχή. Συγκεκριμένα, από τη στιγμή που η Αλεξία αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό που πάντα της άρεσε, την υποκριτική. «Καταρχάς πρέπει να σου πω πως το επάγγελμά μου από τα 18 είναι τυπογράφος. Ολα αυτά τα χρόνια μού άρεσε πάρα πολύ η υποκριτική, αλλά επει-δή ήμουν ντροπαλή δεν το είχα τολμήσει ποτέ. Ετσι ασχολήθηκα σε σχετικά μεγάλη ηλικία, στα 25», μου εξηγεί η Αλεξία. Γράφτηκε λοιπόν στη δραματική σχολή Θεμέλιο και μέσα σε λίγο καιρό άρχισε να παίζει στις πρώτες θεατρικές παραστάσεις. «Στην ουσία, πέρα από την τωρι-νή ταινία, ό,τι είχα κάνει στο θέατρο και στον κινηματογράφο ήταν στο πλαίσιο της σχολής», τονίζει, αναφέροντας ότι έχει παίξει στη μικρού μήκους ταινία «Πρώτη φορά» της Μαριτίνας Πάσσαρη και στην ταινία του Νίκου Τζίμα «Το πέταγμα του κύκνου».

Οσον αφορά την ταινία «Ο Αννίβας προ των πυλών», η Αλεξία είχε ένα σημαντικό ατού στο σχετικό κάστινγκ: ήξερε ιππασία. «Αυτή η λατρεία για τα άλογα είναι και το μόνο πράγ-μα που με συνδέει με τη Χαρά», σημειώνει η Αλεξία γελώντας. «Μου φαινόταν σαν όνειρο, θα μπορούσα να συνδυάσω δύο πράγματα που αγαπώ πολύ, την υποκριτική και την ιππασία. Βέβαια, αυτό σήμαινε πως παράλληλα με τις

πρόβες έπρεπε να κάνω και προπονήσεις με τον Γιάννη Κοκιασμένο, ο οποίος είναι δάσκαλος», αναφέρει, εξηγώντας πως το να φτάσεις στο επί-πεδο να πηδάς εμπόδια είναι πολύ δύσκολο, το απαιτούσε όμως ο ρόλος.

Η κουβέντα μας σταδιακά πηγαίνει στο ρόλο της Χαράς, μιας κοπέλας χωρίς ίχνος θηλυκό-τητας, που κινείται αδέξια, επικοινωνεί ελάχι-στα με άλλους ανθρώπους, ενώ την ακολουθεί η φήμη της χαζής και το ψευδώνυμο «Τό-μαχοκ». Αν σκεφτεί κανείς πως η Αλεξία είχε μόλις τελειώσει τη σχολή και ήταν ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος, το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο και ριψοκίνδυνο. «Η αλήθεια είναι πως μόλις διάβασα το σενάριο τρόμαξα λίγο. Κατάλαβα πως ήθελε πολλή δουλειά και συγκέντρωση. Αλλά για αυτούς τους λόγους μού άρεσε. Η βοήθεια, φυσικά, της Ελισάβετ στο κομμάτι αυτό ήταν πολύ σημαντική», διευκρινίζει, ενώ δεν κρύβει πως κατά τη διάρκεια της προβολής είχε άγχος για το αν θα καταφέρει η Χαρά να κερδίσει τον κόσμο. «Δεν με ένοιαζε τόσο να είμαι αρε-στή, όσο να μπορώ να είμαι συμπαθής ως χαρακτήρας. Γενικότερα, με ενοχλεί η εικό-να και η τάση του να κρίνεις τον άλλο μόνο από αυτό. Γι’ αυτό εξάλλου μου ήταν ευχάρι-στο να τσαλακώσω την εικόνα μου», σημειώνει η Αλεξία, προσθέτοντας πως στο σινεμά όλα είναι εικόνα και συνήθως είναι δύσκολο να αρέσει κάτι στους θεατές, αν δεν είναι αισθητικά ωραίο.

Η κουβέντα μας τελειώνει με λέξεις όπως «Μέριλ Στριπ», «Σαρλίζ Θερόν», “Monster”. Παράλληλα τε-λειώνει και η λουίζα. Φεύγω από την Αγία Παρασκευή και για κάποιο λόγο είμαι απόλυτα σίγουρος πως με την Αλεξία θα τα ξαναπούμε σύντομα για κάποια άλλη ταινία.

«Στην παρούσα πολιτι-κοκοινωνική στιγμή υπο-

γραμμίζεται η αίσθηση της πτώσης. Από τη στάση

προσευχής της σπουδής του Ντύρερ, όπου θα είχαμε εγκαταλειφθεί τουλάχιστον

στο έλεος του Θεού, με τη φορά του σχεδίου προς τα

κάτω, είναι σαν να λέμε πως ακόμα και ο Θεός μας εγκα-

τέλειψε». Πες το ψέματα...

Street artist, ζωγράφος, εικαστικός, τοιχογράφος. Ολα αυτά είναι ο Μανώλης Αναστασάκος, ο οποί-ος ανέλαβε μαζί με τους Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση τις ζωγραφικές τοιχογραφίες του προγράμματος «Τέχνη και δημόσιος χώρος, ζω-γραφική επί τυφλών όψεων κτιρίων της Αθήνας». Από τις αρχές της εβδομάδας το πρώτο από τα τρία έργα κοσμεί την οδό Πειραιώς. «Τι αντίκτυ-πο έχουν όμως στον κόσμο οι τοιχογραφίες;» τον ρωτάω λίγο μετά τη συνάντησή μας στο εργαστήρι του στην Καλλιθέα. «Αυτή τη στιγμή έχουν φο-βερό impact, γιατί εκ των πραγμάτων περνάνε περισσότεροι άνθρωποι από αυτό τον τοίχο από όσους πάνε σε ένα μουσείο. Η δουλειά αυτού του

έργου δεν είναι να εξηγήσει συμβατικά τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, αλλά να βάλει σε μια δια-δικασία το θεατή να σκεφτεί. Η διαδικασία είναι το όφελος αυτής της καλλιτεχνικής δράσης», μου εξηγεί και συνεχίζει: «Σε μια εποχή που διαβά-ζουμε τον κόσμο με υπότιτλους και δεν έχουμε κριτική σκέψη, αυτά τα έργα αναγκάζουν τον άλλο -λόγω της διάστασής τους- να σκεφτεί. Και σε μια εποχή που είμαστε χαμένοι μέσα στην απροσε-ξία, οφείλουμε να απολαύσουμε από την αρχή τρόπους συγκέντρωσης». Ζητάω από τον Μανώ-λη να αξιολογήσει την τέχνη στους δρόμους της Αθήνας, έχοντας εμπειρία από street art στο εξω-τερικό. «Στην Αθήνα υπάρχουν πάνω από 50 τοι-

Μια τεράστια τοιχογραφία θα συναντάει πλέον όποιος μπαίνει στο κέντρο της Αθή-νας ερχόμενος από τον Πειραιά. Το έργο που κοσμεί εδώ και μερικές ημέρες το δεκαώροφο ξενοδοχείο Vienna στην οδό Πειραιώς 20, μερικές δεκάδες μέτρα πριν από την Ομόνοια, αποτελεί την καλλιτεχνι-κή πρόταση του φοιτητή της Ανωτάτης Σχο-λής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα. Οι-κειοποιούμενος, ουσιαστικά, ένα ιστορικό σχέδιο του Γερμανού ζωγράφου Αλμπρεχτ Ντύρερ με την ονομασία «Τα χέρια που προσεύχονται» (1506), φρόντισε να αλλά-ξει -όχι τα φώτα του πρωτότυπου έργου, αλλά- τη φορά του. Αυτός είναι λοιπόν και ο λόγος που τα δύο ευλαβικά χέρια απεικο-νίζονται να «κοιτάζουν» προς τα κάτω.

Πρόκειται αναμφίβολα για μια πρωτο-ποριακή παρέμβαση στο αστικό τοπίο. Συ-ζήτησα με έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον πρύτανη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και επιστημονικό υπεύ-θυνο του προγράμματος «Ζωγραφική επί

τυφλών όψεων κτιρίων της Αθήνας», κ. Γιώργο Χαρβαλιά. Πριν από έναν περί-που χρόνο και αφού η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τίνα Μπιρμπίλη έδειξε έντονο ενδιαφέρον για μια τέτοια κίνηση, ο κ. Χαρβαλιάς έθεσε στους φοιτητές του τις κατευθυντήριες γραμμές. Μέσα από ανοι-χτό διαγωνισμό, επιλέχτηκαν και βραβεύ-τηκαν τα τρία καλύτερα έργα των συμμε-τεχόντων, τα οποία θα ήταν αυτά που θα αποτυπώνονταν πάνω σε τυφλές όψεις κτιρίων των Αθηνών.

Το πρώτο, αυτό της Πειραιώς, επιλέ-χτηκε επειδή ακριβώς βρίσκεται στην καρ-διά μιας πολύπαθης περιοχής της πόλης. «Αυτή η δημόσια τοιχογραφία δεν εξωρα-ΐζει, δεν διακοσμεί, αλλά ίσως υπογραμμί-ζει το ‘έλεος’ μιας περιοχής που βουλιάζει, μιας περιοχής υποβαθμισμένης και πολυ-τάραχης», τονίζει χαρακτηριστικά. Τον ρω-τάω για το συμβολισμό της τοιχογραφίας. «Η ερμηνεία είναι ανοιχτή και συναρτάται

χογραφίες πολύ σημαντικές. Στο Θησείο, στο Γκά-ζι, στου Ψυρρή, στη Νίκαια. Και μόνο η δουλειά του Στέλιου Φαουτάκη στον τοίχο της ΕΛΑΪΣ με 146 μέτρα ζωγραφικής την ιστορία της ελιάς είναι πολύ όμορφη». Ποια η διαφορά τους όμως με το συγκεκριμένο έργο; «Για πρώτη φορά συμβαίνει συνεργασία ΑΣΚΤ, ΥΠΕΚΑ και καλλιτεχνών. Δεν υπάρχει πεπατημένη στο συγκεκριμένο κομμάτι, γι’ αυτό και δημιουργήθηκαν κάποια προβλήμα-τα. Ολοι όμως δούλεψαν με πολύ καλή διάθεση και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε».

«Ολες αυτές τις ημέρες που βρισκόσασταν πάνω στις σκαλωσιές πώς αντιδρούσε ο κόσμος που πέρναγε από το σημείο;» ρωτάω. «Είναι πο-

λύτιμη αυτή η εμπειρία για τον καλλιτέχνη. Ο κα-θένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Υπάρ-χουν οι low budget εγκέφαλοι, που καταρχήν εντυπωσιάζονται. Αυτό το σημείο της πόλης εί-ναι γεμάτο ναρκομανείς και ανθρώπους που θέ-λουν να σου δείξουν ότι συμπάσχουν. Νιώθουν ότι γίνεται κάτι που αφορά και αυτούς και, αφού δεν μπορούν να κάνουν καμία κριτική ανάλυση, αρκούνται σε κουβέντες όπως «μπράβο μεγάλε», «γουστάρω» κτλ. Υπάρχουν οι τουρίστες που εί-ναι πιο εκδηλωτικοί και ενθουσιάζονται κάνο-ντάς σου το σήμα της νίκης και υπάρχουν και οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που θέλουν πρώτα να μάθουν τι είναι αυτό και μετά να το

αξιολογήσουν. Δεν μπορούν να το απολαύσουν πριν τους πείσεις. Τέλος, υπάρχουν και οι καλ-λιτέχνες, οι οποίο κάνουν το respect τους. Και αυτό είναι μέρος της διαδικασίας, γιατί εκ των πραγμάτων, όταν κάνεις ένα έργο, μόνο αν το εκτιμάνε δεν θα το ‘πατήσουν’». Με αυτό τον κίν-δυνο της εφήμερης φύσης της street art έκλεισε και η συζήτησή μου με τον Μανώλη Αναστασά-κο. Και όπως λέει και ο ίδιος: «Η τέχνη, πέρα από τη χειρωνακτική της διάθεση, κρύβει μέσα της μια ιδέα και αποδεικνύει στον οποιονδήποτε θεατή ότι τα έργα συνέχονται από πνεύμα, ανε-ξάρτητα από το ποιανού είναι το πνεύμα αυτό».

από το πλαίσιο, το χρόνο και τη συλλογική ή ατομική γενική παιδεία μας», απαντάει αινιγματικά, αλλά στη συνέχεια γίνεται πιο σαφής. «Στην παρούσα πολιτικοκοινωνική στιγμή υπογραμμίζεται η αίσθηση της πτώ-σης. Από τη στάση προσευχής της σπουδής του Ντύρερ, όπου θα είχαμε εγκαταλειφθεί τουλάχιστον στο έλεος του Θεού, με τη φορά του σχεδίου προς τα κάτω, είναι σαν να λέμε πως ακόμα και ο Θεός μας εγκατέ-λειψε». Πες το ψέματα...

Προλαβαίνει όσους τυχόν σπεύσουν να εντοπίσουν κάποια δόση χυδαιότητας μέσα στην τοιχογραφία. «Αυτά τα τόσο ευ-λαβικά, γερασμένα χέρια και ακόμα περισ-σότερο η ποιότητα του σχεδίου αναφοράς, δεν μπορούν να σημάνουν προκλητικές χειρονομίες».

Φαίνεται ενθουσιασμένος με την αι-σθητική που εκπέμπει η συγκεκριμένη street art έκφραση, «η καλύτερη τοιχογρα-φία της πόλης μας», όπως μου λέει εμφατι-κά, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και

στην ανεκτίμητη συνεισφορά του συνεργεί-ου των τοιχογράφων αδελφών Κρέτση και του Μ. Αναστασάκου για την «πολύ καλή ζωγραφική μεταφορά του έργου».

Αναφέρεται και στην άμεση συνέχεια του προγράμματος, στα δύο έργα που θα ακολουθήσουν. Αυτό του Πάνου Σκλα-βενίτη στην οδό Κριεζώτου στο Σύνταγμα με τίτλο «No signal» και εκείνο της Ανα-στασίας Κούβαρη στην οδό Κασομούλη στα Προσφυγικά του Νέου Κόσμου, που θα ιχνογραφεί το μίτο της Ζωής σε ένα πολύχρωμο σχέδιο. Οταν τον ρωτάω για μια ενδεχόμενη μελλοντική επέκταση του προγράμματος, η απάντησή του φαίνεται αρκετά «ζυγισμένη» ως προς τα νεοελληνι-κά δεδομένα. «Δεν μπορώ να γνωρίζω το μέλλον αυτής της συνεργασίας με το υπουρ-γείο. Πολλά εξαρτώνται από τις ‘ποιότητες’, την ευαισθησία, την παιδεία -αν τύχει να διαθέτει- του εκάστοτε υπουργού. Στην Ελ-λάδα, η συνέχεια δεν είναι αυτονόητη».

Αφου ο Θεοχάρης Ιωαννίδης παίζει τρεις ρόλους στην παράσταση «Το

τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή», γιατί εμφανίζεται γυμνός μόνο στον

έναν από αυτούς; Μια εξήγηση θα ήταν η εξής: «Επειδή το έργο»,

όπως δήλωσε ο ίδιος, «είναι καλλιτεχνικό, σαν πίνακας» και, αν

εμφανιζόταν γυμνός και στους άλλους δύο, μπορεί να το μπέρδευαν

για την «Γκερνίκα» του Πικάσο. Το Ναυτικό Μουσείο ξεκινάει στις 5

Οκτωβρίου έκθεση αφιερωμένη στο Θωρηκτό Αβέρωφ. Ενας πραγματικά

μοντέρνος curator θα συμπεριλάμβανε σε αυτήν και πορτρέτο της Μαριγώς

Πατίτσα - μαμά Λεό, πεθερά Μαριέττας. Ο Νίκος Χατζόπουλος

διασκευάζει μαζί με τον Ακύλα Καραζήση το «Οταν έκλαψε ο Νίτσε»

στο θέατρο, έχοντας στόχο αυτή τη φορά να κάνουν τον Νίτσε να

βαλαντώσει στο κλάμα. Κλάψε Μήτσε, κλάψε Κίτσε. Ο Ομηρος

Ευστρατιάδης μπορεί να είναι περήφανος! Για τον Βασίλη Τσιβιλίκα

η κρίση ήρθε επειδή, όπως είπε, «μας κατέστρεψε η κουλτούρα του

ξέκωλου». «Είμαστε οι Μπόλεκ και Λόλεκ του ελληνικού σινεμά».

Ποιοι; Ανέφερα τον Ακύλα Καραζήση και θυμήθηκα εκείνη τη σκηνή

με τον Γιαννάκη Τσιμιτσέλη - γυμνό και κλαμένο... Τη σκηνή από το

«Οξυγόνο» των Ρέππα-Παπαθανασίου... Blackmail Boy, ο «κωδικός»

για τους ψαγμένους στο YouTube. Το συγγραφικό δίδυμο ευθύνεται

για τη διασκευή του «Να ζει κανείς ή να μη ζει» του Μελ Μπρουκς με

Δανδουλάκη-Χαϊκάλη. Δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα αν το αποτέλεσμα του

μόχθου τους θα ανήκει στον κύκλο των κωμωδιών τους ή των δραμάτων

τους. Τώρα που ο Γιώργος Νταλάρας συμμετέχει στη διεθνή

καμπάνια του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, η σύζυγος Αννα θα αρχίσει

να υιοθετεί Αφρικανάκια όπως και η Αντζελίνα Τζολί; Η Νάνα

Μούσχουρη γιορτάζει τα 76 της χρόνια με «Τραγούδια από τα ελληνικά

νησιά». Δίχως άλλα σχόλια. Είναι και μεγάλη γυναίκα... Είναι πλέον

επίσημο. Για να δηλώσει η Δούκισσα Νομικού ότι έκανε πλαστική

στήθους, το 3D σίγουρα περνάει κρίση. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη

θα υποδυθεί στο θέατρο τη μανιοκαταθλιπτική συγγραφέα Μαργαρίτα

Καραπάνου. Χαρά στο κουράγιο της. Ούτε «Υπνοβάτης» στον ξύπνιο της.

Τίτλος παπαράτσι πρωτοσέλιδου: «Μακρυγιάννης Χατζηπούλια

επιβλέπουν την ερωτική τους φωλιά στην Πάρο». Αυτό δεν είναι

ζευγάρι, είναι κλωσόπουλα. Μέμος Μπεγνής, Τζένη Μπότση,

Δημήτρης Βλάχος σε πίστα. Αν ο τελευταίος εκτελεί χρέη ημίγυμνου go go

boy, τότε και μόνον τότε μπορείς να αντέξεις και τους άλλους δύο.

Ανέφερα τον Ακύλα Καραζήση

και θυμήθηκα εκείνη τη σκηνή

με τον Γιαννάκη Τσιμιτσέλη -

γυμνό και κλαμένο...

τα μηνύματα της εβδομάδας

Οι εκδηλώσεις για τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας εξα-πλώθηκαν από το ένα άκρο του Κέντρου στο άλλο, από πλατείες και μπαράκια μέχρι ακόμα και στο νέο Μουσείο Ακρόπολης, όπου ο Monsieur Minimal μαζί με τη Μαριέτ-τα Φαφούτη αποπειράθηκαν να πλανέψουν το φιλοθεάμον κοινό με φθινοπωρινές ποπ μελωδίες. Ηταν να μην πάρει φόρα ο θεσμός...

Είναι ελάχιστα τα μπαράκια της Αθήνας τα οποία ξεφεύ-γουν από τη συνταγή indie/soul/funk για να τολμήσουν μια αγαπησιάρικη deep house μουσική. Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος όμως δεν κολλάει. Αποφάσισε να ντύσει την πλατεία Αγ. Ειρήνης με μοντέρνα beats για τα decks του Rooster, κάτι που δεν θα μπορούσε να με βρει πε-ρισσότερο σύμφωνο! Συμπληρωματικά: έξυπνο μενού, delicious cocktails, προσγειωμένες τιμές, κούκλες φά-τσες και η ακαταμάχητη παρουσία του Cody, του μικρού κόκερ που παίζει ανάμεσα στα τραπέζια κλέβοντάς σου την καρδιά. Finally.

Προσπαθώντας να βρω καταφύγιο μέσα σε μια καταιγίδα θεωριών και απόψεων για την οικονομική κρίση που έσκαγαν παντού γύρω μου σαν κεραυνοί των Τροπικών, τόλμησα να γράψω: «Φτάνει πια, δεν θέλω να ξαναμιλήσω γι’ αυτό το θέμα». Αμέσως μετά, για να το εφαρμόσω και σε μια ύστατη προσπάθεια να λοβοτομήσω τον εαυτό μου, άρχισα να ανεβάζω στο Facebook ασπρόμαυρα τραγούδια από παλιές ταινίες. Κατάφερα να εισπράξω το γενναιόδωρο σχόλιο: «Μπράβο, μου έφτιαξες το κυριακάτικο πρωινό μου», αλλά όχι και να διώξω από το κεφάλι μου το χαμηλό βαρομετρικό που καθόταν βαρύ από πάνω του. «Και τώρα που δεν μιλάω για την κρίση, τι άλλο έχω να πω;» αναρωτήθηκα δίπλα σε ένα φλιτζάνι καφέ που άδειαζε και γέμιζε ξανά και ξανά και σε ένα τασάκι που άρχιζε να ξεχειλίζει από στάχτες και αγουροξυπνημένη κακοδιαθεσία.

Στην οθόνη της τηλεόρασης απέ-ναντί μου, αλλά και στα ξένα δημοσι-ογραφικά site στον υπολογιστή το «ελ-ληνικό δράμα» ήταν τόσο τοξικό που κατάπινε το οξυγόνο του δωματίου.

Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκό-νι. Εστριψα τσιγάρο και αφουγκράστη-κα την απελπισμένη σιωπή μιας πόλης που σίγουρα θα προτιμούσε να κοιμά-ται ακόμα και να ονειρεύεται παρά-φορους έρωτες, την οποία όμως είχαν ξυπνήσει τραβώντας την από τα μαλλιά στη μέση μιας απέραντης ερήμου.

Ναι, δεν είχα τίποτα άλλο να σκεφτώ πέρα από το πού πάμε, τι μας περιμένει, τι θα κάνουμε, μέχρι που κατάλαβα τι έκανα: δεν αναρωτιόμουν μόνο για μένα. Οι αγωνίες μου δεν είχαν πρώτο ενικό. Δεν ήμουν εγώ το κέντρο του κόσμου, το πρώτο και το τε-λευταίο χαρτί του παιχνιδιού. Ενιωσα μερικά εκατομμύρια άλλους να εμφα-νίζονται δίπλα μου στο μπαλκόνι, που ξαφνικά μεγάλωνε, ώστε να τους χω-ρέσει όλους. Χαμογέλασα, επειδή έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο η απελπισία δεν χωρούσε εκεί μαζί μας. Τότε πρόσεξα και τη γειτόνισσα που καθόταν στο δικό της μπαλκόνι και με παρατηρούσε να γελάω μόνος μου χωρίς προφανή λόγο, σαν χαμένος. «Πάει, του τη βάρεσε κι αυτουνού από την κρίση», θα σκέφτηκε η γυναίκα.

Ν

Τα μυστικά αρχίζουν από την εφηβεία, τότε που κανένας σ εκείνη την αφελή ηλικία δεν μπορεί να τα αξιολογήσει σοβαρά. Με το έργο «Στην οθόνη φως» που θα ανέβει το Νοέμβριο στη Μικρή Σκηνή της Στέ-γης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, η ομάδα Grasshopper και η καλλιτεχνική υπεύθυνή της, η σκηνοθέτιδα και παιδοψυχίατρος Σοφία Βγενοπούλου επιχειρούν να πραγματευθούν αυτό το κομμάτι της ζωής πέντε εφήβων σε σενάριο του συγγραφέα Βαγγέλη Χα-τζηγιαννίδη. Εφηβικά όνειρα και εφιάλτες σε μια multimedia παράσταση.

Την πρώτη φορά που είδα τον Ενκε Φεζο-λάρι να παίζει στο θέατρο ήταν στο μετα-φρασμένο στα αλβανικά «Παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου. Ο 30χρονος ηθοποιός με καθήλωσε με την ενέργεια και την ερμη-νεία του και από τότε παρακολουθώ τα βήματά του σε αυτόν το χώρο που υπηρετεί πιστά τα τελευταία έξι χρόνια. Κοιτάζοντας το βιογραφικό του, βλέπω ότι έχει συνερ-γαστεί ανάμεσα σε άλλους με τη Ρούλα Πατεράκη, τον Σωτήρη Χατζάκη, τον Τάκη Βουτέρη και την Ελένη Αγγελοπούλου.

Τον συνάντησα και εκτός θεάτρου και κατάλαβα ότι η ενέργεια που βγάζει στη σκηνή τον ακολουθεί παντού, σε ό,τι κάνει και σε όσα πιστεύει. Αυτό τον καιρό, μάλιστα, θα χρειαστεί όσα αποθέματα δύναμης διαθέτει, καθότι έχει καταπιαστεί με πολλά και δύσκολα. «Αρχίζω πρόβες κάθε πρωί για την ‘Παρέλαση’ της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου», μου είπε σε ένα βιαστικό διάλειμμα. Αμέ-σως μετά τρέχει να προλάβει τις άλλες πρόβες για την «Ανοιξιάτικη θύελλα» του Τένεσι Ουίλιαμς (που θα παιχτεί πρώτη φορά στην Ελλά-δα) στην Τεχνό-πολη. «Η αλήθεια είναι ότι κουράζο-μαι, αλλά... ξέρεις πώς είναι όταν λατρεύεις αυτά που κάνεις», λέει και από την ένταση στη φωνή του αντιλαμβάνομαι ότι τα πάει μια χαρά. Πέρα από το θέατρο, νιώθει ότι αυτά που συμ-βαίνουν τώρα στην Ελλάδα τού θυμίζουν τις μέρες της πτώσης του καθεστώτος στην Αλβανία. «Κάποιος πρέπει να κάνει επιτέ-λους κάτι δραστικό!» φωνάζει χειρονομώ-ντας χαρακτηριστικά. Αλλάζω κουβέντα και την πάω κάπου πιο όμορφα, στον έρωτα. «Α, καλά», μου λέει, «σίγουρα δεν κατοικεί στο Αιγαίο. Αυταπάτη είναι τελικά. Αδυσώ-πητος, παραλύει το νευρικό μας σύστημα. Η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά του!» Για το μέλλον τι έχει να πει, τι μήνυμα στέλνει εκεί έξω; «Πιάσε το χέρι του διπλα-νού σου και όλα θα γίνουν καλύτερα».

Τις προάλλες, η φίλη μου η Δήμητρα σε μια προσπάθεια να μου φτιάξει το κέφι είπε: «Να θυμάσαι ότι η ευτυχία χορεύει με εκείνους που βρίσκονται στην πίστα». Την επομένη έπε-σα επάνω σε αυτό το γκράφιτι. Ready to boogie?

Δευτέρα βράδυ, οδός Ερμού. Ενα μικρό πλήθος κόσμου έχει περικυκλώσει μια μπασκέτα που έχει στηθεί στη μέση του έρημου και κατατονικού κατά

τα άλλα πεζόδρομου. Ο ήρωας του μπασκετ, Kobe Bryant (παίχτης των Los Angeles Lakers), θα εμφανιζόταν κάνοντας επίδειξη της δεξιοτεχνίας του που

τον έκανε μύθο και ζάμπλουτο. Δεν περίμενα να τον δω, συνέχισα το δρόμο μου. Δεν έχω καιρό για πολυεκατομμυριούχους show-men.

Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ στη γειτονιά. Πατη-σίων, περιοχή Πολυτεχνείου και λίγο πιο κάτω το Εθνικό Μουσείο με την πλατεία του. Περιοχή εμβληματική των μαθητικών χαρούμενων συνα-θροίσεων της εποχής μου, στο μισοσκόταδο, στο γρασίδι, μεγάλες παρέες, αλλού με κιθάρες, αλλού με ανέκδοτα, προβάραμε το φοιτητικό μας όνειρο. Εγινε και αυτό. Λίγο αργότερα. Η περιοχή του Μου-σείου τακτοποιήθηκε στη μνήμη μου τυλιγμένη με την ομίχλη της νοσταλγίας για τη μαθητική αθωότη-τα με την οποία ονειρεύτηκα τη φοιτητική ζωή.

Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να νοσταλγήσω. Τρόμαξα. Η θέα της φρίκης και της απόγνωσης που συνωστίζεται μεταξύ Πατησίων και Μπουμπουλίνας αφόρητη. Κουφάρια ανθρώπινα που σέρνονται. Με φόντο το Εθνικό Μουσείο και το Πολυτεχνείο, «ιερά» σύμβολα του κόσμου που λύναμε και δένα-με· τότε, οκλαδόν στο γρασίδι, σίγουροι ότι θα τον φτιάξουμε καλύτερο.

Θύμωσα. Οχι με τα αγόρια και τα κορίτσια που έχουν υποθηκεύσει τη ζωή τους στην ντρόγκα και τα έβλεπα να περιφέρονται χωρίς χαρακτηριστικά, χω-ρίς βλέμμα, σύρριζα από τον τοίχο του Πολυτεχνείου, απέναντι από το Υπουργείο Πολιτισμού, δίπλα στο Εθνικό Μουσείο. Θύμωσα με αυτούς που βρίσκονται στο χώρο της γνώσης, που αντικρίζουν καθημερινά την εικόνα του εφιαλτικού τριγώνου της ντρόγκας και των ανθρώπων-βαποράκια και την αντέχουν. Θύμωσα με εκείνους που ζούσαν το όνειρό τους και σχεδίαζαν το μέλλον τους με τόση ελαφράδα, ώστε εί-χαν καταλάβει τα αμφιθέατρα και είχαν κατεβάσει τα ρολά των σχολών τους σε ένα ξέσπασμα αγωνιστικής έπαρσης. Θύμωσα με τον κόσμο που φτιάξαμε.

Και απέξω η κόλαση των ναρκωτικών χλεύα-ζε με την εικόνα της δυστυχίας την επαναστατική υπερπαραγωγή ενός λόγου για δικαιώματα που προστατεύουν τον κουμπούρα και τον τεμπέλη, ενός λόγου μιζέριας και τύφλωσης. Να μην σε νοιάζει τί-ποτε παρά πώς θα κερδίσεις ρούμπους στο αμφιθέ-ατρο και πώς δεν θα χαθούν μικροεξουσιούλες.

Δεν είναι δουλειά των φοιτητών η αντιμετώπι-ση του προβλήματος των ναρκωτικών. Η Πολιτεία οφείλει να τους μαζέψει και να τους εντάξει σε προ-γράμματα, που μπορεί να τους σώσουν τη ζωή.

Αλλά το περίεργο είναι το πώς συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί εκεί. Πάει καιρός, μου είπαν. Κανείς δεν ξέρει πώς γίνεται. Σημασία έχει ότι, όπου απλώνο-νται, συρρικνώνεται και μαραζώνει οτιδήποτε άλλο γύρω τους. Και το χειρότερο είναι ότι τα νιάτα που περιφέρονται στην περιοχή συνηθίζουν στη θέα της φρίκης. Ισως, αντί για αγώνες-καρμπόν από μια άλλη εποχή που αναπαράγουν την πανεπιστημιακή εσωστρέφεια, έβγαινε η ορμή της ζωής από τα αμφι-θέατρα να καταλάβει την πόλη. Τέτοια «επανάσταση» ονειρεύτηκα.

Η έβδομη χρονιά του Schoolwave βρήκε τα

γκρουπάκια να τα δίνουν όλα στον κήπο του Μεγά-ρου Μουσικής. Εμπνευσή

τους για φέτος ήταν το έργο του Μάνου Χατζιδάκι και

κοινό τους τα ωραιότε-ρα νεανικά πρόσωπα της Αθήνας. Ηλεκτρισμός και

νοσταλγία σε δροσερότατο πακέτο για ένα σαββατό-βραδο του Σεπτεμβρίου.

Την παράσταση «Το τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή» των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Νιάρχου την είχα ξαναδεί. Την πρώτη φορά που ανέβηκε ως πα-ραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στο Rex. Προχθές, ήμουν μεταξύ αυτών που χει-ροκρότησαν δυνατά τη Νένα Μεντή, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, τον Γιάννη Στάν-κογλου, την Τάνια Τρύπη, τον Φοίβο Ριμένα και τους άλλους ηθοποιούς στη σκηνή του «Παλλάς».

Βγαίνοντας από το θέατρο στην «απλωσιά» της Βουκουρεστίου ήμουν κιόλας ενθουσιασμένος για το θέα-μα που έστησε πάνω στον Ταχτσή ο Φασουλής - ένα θέαμα με όλες τις προδιαγραφές της «μαζικότητας» και της «λαϊκότητας» συνδυασμένες με ένα αισθητικό και καλλιτεχνικό επίπεδο άκρατης επαγγελματικότητας σε όλα τα επίπεδα. Το θέαμα μπορεί να μην είναι η «ψυχή» του συγγραφέα με την ανα-τρεπτική συμπεριφορά, αλλά δεν τον προδίδει κιόλας, επιχειρώντας να αφη-γηθεί με τα δικά του υλικά μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος.

Η παράσταση «Το τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή» είναι από εκείνα τα θεάματα που έχουν τη στόφα να αποτε-λέσουν σημεία αναφοράς της θεατρικής σκηνής της Αθήνας για χρόνια - όπως ακριβώς συμβαίνει με αντίστοιχα θε-άματα που παίζονται σε πρωτεύουσες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Με αυτά τα δεδομένα, η παράσταση μετά το Παλλάς θα πρέπει να επανέλθει στη δικαιοδοσία του Εθνικού Θεάτρου και να αξιοποιηθεί πολλαπλώς - στην Αθήνα και κυρίως στην περιφέρεια με αυτήν ή με άλλη διανομή - σε μια κρί-σιμη περίοδο όπου οι προϋπολογισμοί δεν επαρκούν.

Η είδηση για την προβολή της πρώτης ελληνικής γκέι web σειράς, του “Cin Cin!”, έσκασε τον Ιούλιο και τώρα ήρθε η στιγμή να δούμε το πρώτο επεισόδιο στην ιστοσελίδα www.cincin.gr. Τρεις γκέι φί-

λοι, μια γυναίκα φιλενάδα τους και ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτή η τρελή σχέση στη σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας. Πολλοί έχουμε κοινά στοιχεία με την ιδέα και γι’ αυτό πατάμε το enter του

υπολογιστή μας. Καλή επιτυχία, παιδιά.

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και ο Νίκος Περάκης στο closing party της φετινής διοργάνωσης «Νύχτες Πρε-μιέρας Conn-x» στη Στοά Σπυρομήλιου.

Σάββατο βράδυ προς ξημερώματα Κυριακής και η κίνηση στην παραλιακή στο ύψος του Ελληνικού είναι περισσότερη από αυτή που συναντάμε Δευτέ-ρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Νεαρόκοσμος περιμένει έξω από το Posidonio υπομονετικά, ενώ μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω το σκηνικό επαναλαμβάνεται μπροστά από τη Fantasia. Κάπο-τε ήταν ο Γιάννης Πλούταρχος που μπορούσε να γεμίσει ένα νυχτερινό κέντρο μόνος του, σήμερα τη σκυτάλη έχουν αναλάβει τα λεγόμενα «μικρα-νίψια» του, ο Πάνος Κιάμος και ο Νίκος Βέρτης.

«Κόψε ότι θες από τον Ελληνα, μην τολμή-σεις όμως και του πειράξεις το τσιγάρο και τη δια-σκέδαση», δεν λένε; Μπορεί λοιπόν όσες από τις μεγάλες πίστες έχουν μείνει ανοιχτές να αντιμετω-πίζουν δυσκολίες λόγω κρίσης, τα «μικρανίψια» ωστόσο γεμίζουν ασφυκτικά. Οχι με ποδοσφαιρι-στές και λεφτάδες, που ούτως ή άλλως βρίσκονται πάντα στα πρώτα τραπέζια, αλλά με νεαρόκοσμο που περιλαμβάνει από μαθητές 16 χρόνων μέχρι νέους εργαζόμενους των 30 ετών. Ατομα που δυ-σκολεύονται ακόμα και να τα βγάλουν πέρα, που ψάχνουν και δεν βρίσκουν δουλειά ή εργάζονται part-time με 400 ευρώ.

Ολοι αυτοί, παρά τις δυσκολίες, θα προτι-μήσουν να καθίσουν μέσα όλη την εβδομάδα για να μαζέψουν τα 40 ευρώ που τους αναλογούν,

ώστε να αγοραστεί το πολυπόθητο μισό ή ολό-κληρο μπουκάλι μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Ή στη χειρότερη περίπτωση 30 ευρώ, όσο κοστί-ζουν δηλαδή δύο είσοδοι και ισάριθμα ποτά στο μπαρ για τους ίδιους και την κοπέλα τους. Λίγες οικονομίες ακόμα και πιθανότατα ένα χαρτζιλίκι από τους γονείς (που ενδεχομένως ετοιμάζονται να βγουν στην εφεδρεία) και βγήκε και η βενζί-νη. Οσο για τα ρούχα, τα πράγματα εδώ είναι πιο απλά. Αν στο παρελθόν το ακριβό και επώνυμο ντύσιμο ήταν απαραίτητο, σήμερα τα Zara και Bershka είναι απολύτως αποδεκτά. Ειδικά στις κοπέλες, που ακόμα και με ένα απλό φόρεμα και ένα προσεκτικό βάψιμο φαίνονται «θεές» -Συγ-γνώμη, κύριε Πολ Τόμσεν, αλλά οι πίστες είναι για εσάς terra incognita.

Στο σημείο αυτό λοιπόν αναλαμβάνουν δρά-ση οι δύο τραγουδιστές. «Θα ’μουν για σκότωμα

αγάπη αν σου έδινα / κοίτα για χάρη σου πώς ήμουν και πώς έγινα / Πήρες παράταση μα εγκα-τέλειψες / μην ξαναγυρίσεις / σφύριξα κι έλη-ξες, έληξες», τραγουδάει ο Πάνος Κιάμος και στο κέντρο επικρατεί πανδαιμόνιο. «Πάμε ψυχή μου / δώσ’ τα ψυχή μου / Ολοι έχουμε μάθει με ένα αγκάθι να ζούμε κρυμμένο βαθιά / Πάμε καρδιά μου / είσαι η γιατρειά μου / όλα σ’ τα δίνω και τι θ’ απογίνω δε μ’ αφορά», απαντάει με το διαχρο-νικό του σουξέ ο Νίκος Βέρτης και τα λουλούδια πέφτουν βροχή. Ακριβώς όπως πριν από μερι-κά χρόνια ο Γιάννης Πλούταρχος τραγουδούσε «Αχ κορίτσι μου» και «Ολα σε σένα τα βρήκα» και οι πιστοί του γέμιζαν το κέντρο πέντε ημέρες την εβδομάδα. Το μόνο που άλλαξε σε αυτό το διάστημα είναι τα πρόσωπα. Νάυλον ντέφια και ψόφια (;) κέφια, για να θυμηθούμε και τους ρο-κάδες του ’80.

Οταν ο... ΟΑΕΔ και η «εργασιακή εφε-δρεία» ξορκίζονται στις εναπομείνασες

πίστες της παραλιακής με... μισακές φιάλες ουίσκι.

Μέχρι να συναντήσω τον Αλέξανδρο Φωτεινό, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρο του οργανισμού,

τη Φωτεινή Εγγλέζου, υπεύθυνη παιδείας και τον Γιώργο Ηγουμενάκη, υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων των Τoastmasters, αναρωτιόμουν τι αν-

θρώπους θα έχω να αντιμετωπίσω. Πώς θα έπρε-πε να μιλάω; Και τι είναι η βελτίωση του δημόσιου λόγου; Η αλήθεια είναι ότι στην ελληνική πραγμα-

τικότητα, όταν ακούς τη λέξη «δημόσιο», ο νους σου ασυναίσθητα πάει στο κακό. Από την άλλη, αποκλείε-

ται να αναφέρονται στη δημόσια πολιτική. Αδυνατού-σα να φανταστώ τους βουλευτές να περνάνε πρώτα από

τους Τoastmasters πριν ανέβουν στο βήμα στη Βουλή. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Η λει-

τουργία του Ελληνικού Toastmasters Club ξεκίνησε επι-σήμως το Σεπτέμβριο του 2010 και αποτελεί παράρτημα

των Τoastmasters Ιnternational. Πρόκειται για ένα διεθνές, μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό με 260.000 μέλη

και 12.500 συλλόγους σε 113 χώρες. Στόχος του είναι η βελ-τίωση της δημόσιας ομιλίας τόσο σε δημόσιο επίπεδο όσο και σε προσωπικό. Και, όταν λέμε δημόσια ομιλία, εννοούμε όλων

των ειδών τις συνομιλίες που πραγματοποιούνται στην καθημε-ρινότητά μας. Μπορεί να περιλαμβάνει ένα δάσκαλο που απευ-θύνεται στους μαθητές του, ένα δικηγόρο, έναν πωλητή, ακόμα

και έναν άνθρωπο που έχει προβλήματα έκφρασης.Οι Τoastmasters συναντιούνται κάθε δεύτερη Πέμπτη στο

Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών (Βασ. Κωνσταντίνου 48). Στις συναντήσεις τους δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να... μιλάνε! Οχι βέβαια όλοι

μαζί, χωρίς τάξη και ειρμό. Πριν από κάθε συνάντηση έχει οριστεί ο ρόλος του κάθε μέλους και τα άτομα που θα πρέπει να προετοιμάσουν

ομιλίες. Η έναρξη της συνάντησης -μετά τις απαραίτητες συστάσεις- κη-ρύσσεται με τη λέξη της ημέρας και ένα ανέκδοτο. Γιατί τι ρητορικός

όμιλος θα ήταν αυτός αν δεν φρόντιζε διαρκώς για τον εμπλουτισμό του λεξιλογίου και το χιούμορ των μελών του;

Οσον αφορά τις ομιλίες, για την κάθε εργασία έχει οριστεί και το κα-τάλληλο άτομο. Προς μεγάλη μου έκπληξη πληροφορήθηκα ότι υπάρχει υπεύθυνος γλωσσικής επιμέλειας, χρονομέτρης, αλλά και μετρητής των «α».

Ναι, σωστά πήγε το μυαλό σας εκεί! Πώς θα καταφέρεις να αποβάλεις από την ομιλία σου αυτό το αμήχανο «ααα» και «εεεμμμ» που κάνεις ανάμεσα στις λέξεις, αν δεν υπάρχει κάποιος να σου υποδείξει πόσο συχνά το χρησιμοποι-

είς; Οπως πολύ σωστά υπογραμμίζουν και οι Τoastmasters, η ομιλία σου ανα-βαθμίζεται πολύ αν αποβάλεις από αυτήν τα περιττά επιφωνήματα. Αφού δοθούν οι προετοιμασμένες ομιλίες, σειρά έχει η αξιολόγησή τους από τα άλλα μέλη του

ομίλου. Η είσοδος επιτρέπεται σε οποιονδήποτε επιθυμεί να παρακολουθήσει μια συνάντηση και όχι μόνο στα εγγεγραμμένα μέλη. Αν μάλιστα κάποιος απλός επισκέ-πτης θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ή να εκφράσει την άποψή του, μπορεί να

το κάνει όταν φτάσει η ώρα του «Αυθόρμητου λόγου» ή της «Αποψής μου». Αν ακόμη δεν έχετε πειστεί για τη χρησιμότητα του λόγου στην καθημερινή προ-

σωπική αλλά και επαγγελματική ζωή σας, μια δοκιμή θα σας πείσει! Δείτε πότε είναι η επόμενη συνάντηση των Τoastmasters στην ιστοσελίδα τους www.ritoriki.gr.

Αν θες να προσδιορίσεις και να προσδιοριστείς, να πείσεις, αλλά

να μην πειστείς εύκολα, να εκ-φράσεις ιδέες και συναισθήματα

και να τραβάς την προσοχή των άλλων όταν μιλάς, δεν

έχεις παρά να περάσεις από τους Τoastmasters και, αν

σου αρέσουν, να μείνεις στην παρέα τους!

Κάποτε ήταν η Ρώμη και ακολούθησε η Κωνσταντι-νούπολη. Τον άτυπο τίτλο «πρωτεύουσα του κό-

σμου» έλαβαν στη συνέχεια Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Ποια είναι σήμερα η πόλη-πρότυπο του 21ου αιώνα

που μπορεί να σηκώσει επάξια το βάρος της Νο1 μητρόπολης του παγκόσμιου χωριού;

Οταν λίγο μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πο-λέμου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το όρα-μα του ΟΗΕ, οι πρωτεργάτες της κίνησης έψαξαν να βρουν την ιδανική πόλη που θα αποτελούσε την έδρα ενός τόσο εμβληματικού διεθνούς ορ-γανισμού. Ο κλήρος έπεσε στη Νέα Υόρκη και η επιλογή -παρά τις διαφωνίες Αγγλων, Γάλλων και Ολλανδών- δεν υπήρξε τυχαία. Τo «Μεγάλο Μήλο» ήταν η μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη εκείνη την εποχή φιλοξενώντας 12 εκατ. ψυχές, βρισκόταν σε οικονομική άνθιση και λειτουργού-σε ως πολιτιστικός μαγνήτης. Τι ιδανικότερο από αυτό για τη νέα άτυπη πρωτεύουσα του κόσμου; Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, ενώ υπήρξαν και αρκετές προτάσεις για τη μεταφορά της έδρας του ΟΗΕ, με πιο πρόσφατη αυτή για το Ντουμπάι το 2010. Υπάρχει άραγε κάποια μεγαλούπολη στις μέρες μας που μπορεί να πάρει το χρίσμα από τη Νέα Υόρκη και να αποτελέσει την πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου;

Το 5σέλιδο αφιέρωμα στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Intelligent Life”, επιχειρώντας να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση, ψάχνει να βρει τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν το προ-

φίλ της μητρόπολης των μητροπόλεων. Πέρα από τη Ν. Υόρκη, λοιπόν, άλλες υποψηφιότητες από τον ανεπτυγμένο κόσμο είναι το Λονδίνο, η Ου-άσινγκτον και το Τόκιο, ενώ ο κατάλογος του πε-ριοδικού συμπληρώνεται από μια σειρά πόλεων των αναπτυσσόμενων χωρών, όπως το Πεκίνο, το Δελχί, η πόλη του Μεξικό, το Μουμπάι και η Σανγκάη.

Εάν η επιλογή γινόταν με βάση το μέγεθος της πόλης, θα επέλεγε κανείς το Τόκιο με τους 30 και πλέον εκατ. κατοίκους. Αλλά επειδή δεν μετράει πάντα το... μέγεθος, το περιοδικό χρησι-μοποιεί μια σειρά από άλλους, όσο το δυνατόν πε-ρισσότερο αντικειμενικούς, δείκτες για να αναδεί-ξει την πλέον ιδανική παγκόσμια πρωτεύουσα. Σε αυτούς προσμετρώνται οι πολιτικοοικονομικές, εκπαιδευτικές, πολιτισμικές επιδόσεις των πόλε-ων του καταλόγου, όπως επίσης και ο βαθμός δι-εθνοποίησής τους. Η τελική βαθμολογία βρίσκει πρώτο το Λονδίνο με βραχεία κεφαλή έναντι της Νέας Υόρκης και ακολουθεί από κοντά το Τόκιο. Το περιοδικό δικαιολογεί τη θέση των συγκεκρι-μένων πόλεων αναφέροντας πως αυτή η τριάδα αποτελείται από πόλεις κατεξοχήν διεθνοποιη-

μένες, που παράγουν και εμπορεύονται τα πάντα, ενώ παράλληλα αποτελούν σημεία αναφοράς για τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Πίσω τους αφήνουν τις πρωτεύουσες της Κί-νας και των ΗΠΑ, των δύο κύριων υπερδυνάμε-ων του σύγχρονου διεθνούς στερεώματος. Πεκίνο και Ουάσιγκτον προκαλούν δέος και διαθέτουν τεράστια πολιτική επιρροή παγκοσμίως. Ομως η αλήθεια είναι πως το πρώτο είναι σχετικά απομο-νωμένο και η δεύτερη -αν και διεθνοποιημένη- δεν είναι κοσμοπολίτικη. Δεν εμπνέει δηλαδή τον αέρα μιας πόλης-προτύπου που οι υπόλοιπες θα προσπαθήσουν να αντιγράψουν. Ακόμα πιο κάτω, οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών. Μπορεί να παρουσιάζουν ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης και εντυπωσιακές επιδόσεις στις εμπορικές τους ροές, αλλά τα εκπαιδευτικά τους συστήματα υπο-λείπονται σημαντικά έναντι των αντίστοιχων του ανεπτυγμένου κόσμου. Οπως και να έχει, αυτό που μένει είναι πως το Λονδίνο αποτελεί τη νέα Νέα Υόρκη. Μπορεί σε αυτό να μην φιλοξενείται ο ΟΗΕ, αλλά φιλοξενείται κάτι άλλο εξίσου σημα-ντικό για την έκβαση της αξιολόγησης: η έδρα του ίδιου του περιοδικού!

36

Οι Waterpipes είναι τέσσερις άντρες, που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Η φωνή του συγκροτή-ματος είναι ο Marcel Eringa, ο οποίος κατάγεται από την Ολλανδία και τη μέρα εργάζεται ως μεσί-της. Μαζί με τον Διονύση (Ντένις) Παράσχη, ένα νεοσύλλεκτο φαντάρο (την επόμενη μέρα της συ-νέντευξης θα παρουσιαζόταν στον Ελληνικό Στρα-τό), ίδρυσαν το συγκρότημα πριν από περίπου πέ-ντε χρόνια. Την ομάδα συμπληρώνουν ο Αντώνης Ντούνιας, δημόσιος υπάλληλος-μηχανικός και ντράμερ, και ο Αλέξης Κοντοζομάνης, υπάλληλος της ολλανδικής πρεσβείας και μπασίστας.

Ολοι -εκτός από το φαντάρο- κάνουν μια πρωινή δουλειά. Αλλά τα βράδια κουρδίζουν τα όργανα, κάνουν πρόβες, φτιάχνουν τραγούδια και ήδη κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Downright melodies”. Ο ήχος τους είναι εύθυ-μος, αισιόδοξος, ακουστικός, ροκ με κάποια folk στοιχεία. Αν τους ρωτήσεις τι μουσική ακούνε και με ποιους θα ήθελαν να παίξουν, δύο ονό-ματα θα πέσουν σίγουρα στο τραπέζι: Μπεν Χάρ-περ και Τζακ Τζόνσον. Αλλά πώς προέκυψαν οι Waterpipes;

Η ιστορία ξεκίνησε όταν ο Ολλανδός Μαρσέλ ήρθε στην Ελλάδα για έναν έρωτα και τελικά έμει-νε. Οταν συνεργάστηκε με ένα φροντιστήριο αγ-γλικών για να εξετάζει το επίπεδο του προφορικού λόγου των μαθητών, συνάντησε τον Ντένις και η

κουβέντα πήγε στη μουσική. Και οι δύο έψαχναν τρόπους να φτιάξουν μια μπάντα. Τα πρώτα τζα-μαρίσματα με τις κιθάρες τους δεν άργησαν να γί-νουν. Κάπως έτσι άρχισαν να γράφουν τραγούδια και κυκλοφόρησαν το 2008 τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο το όνομά τους. Ο Αντώνης προστέθηκε στην παρέα όταν απάντησε στην αγγελία που είχαν βάλει οι άλλοι δύο ψάχνοντας ντράμερ. Ο Αλέξης γνωρίστηκε με τον Μαρσέλ σε ένα πάρτι κοινής φίλης τους Ελληνο-Ολλανδής και έτσι η τετράδα έκλεισε!

Ο ήχος του συγκροτήματος προέκυψε σαν κάτι που υπήρχε ήδη εκεί και περίμενε να αποκα-λυφθεί. «Εχουμε πολλά διαφορετικά ακούσματα, από σκληρό ροκ μέχρι ποπ, τζαζ, αλλά και τραγού-δια της Motown που ακούει ο ψηλός (σσ. βλέπε Μαρσέλ)», σημειώνει ο Αντώνης. Ο Μαρσέλ θυ-μάται τις βόλτες και τα πάρτι στο Λόφο του Στρέφη με τις κιθάρες και ο Ντένις προσθέτει: «Οταν ξεκι-νήσαμε να παίζουμε και να γράφουμε, ο ήχος μας βγήκε απολύτως φυσικά». Το ίδιο γίνεται και στο στούντιο. «Αμέσως μπαίνουμε στο κλίμα και έτσι τα τραγούδια του δεύτερου δίσκου βγήκαν σχετικά εύκολα, χωρίς ζόρι», εξηγεί ο Αντώνης.

Πριν συναντήσω τα παιδιά, σκεφτόμουν πως το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων δημιουρ-γών δεν ζει από τη μουσική. Και οι τέσσερις συ-νομιλητές μου έχουν «πρωινές δουλειές», όπως

τις ονομάζουν. Από τη μία αυτό μπορεί να τους ελευθερώσει δημιουργικά, από την άλλη η τέχνη που υπηρετούν τι κάνει για εκείνους; Ολοι συμ-φωνούν πως δεν θα ήθελαν να κάνουν την πρω-ινή δουλειά. «Η μουσική μόνο συναισθηματικά και ψυχικά λειτουργεί. Στην Ελλάδα το να ζήσει μια μπάντα κάνοντας τη μουσική που θέλει, με τον τρόπο που θέλει είναι σχεδόν αδύνατο. Εχω δει μπάντες να πέφτουν στη λούμπα και να προ-σπαθούν να κάνουν το τραγούδι που θα ακου-στεί στο ραδιόφωνο ή θα παιχτεί στη διαφήμιση και χάνουν την ουσία που είναι η μουσική», λέει ο Αντώνης. Ο Μαρσέλ προσθέτει πως ποτέ δεν γράφει επιδώκοντας να κάνει ένα δημοφιλές τρα-γούδι. Αυτό έρχεται μετά. Οπως προέκυψε με το “Break away”, που είναι σαφέστατα ένα ευχάρι-στο ραδιοφωνικό τραγούδι, αλλά δεν ήταν αυτός

Meet...

Αν τους ακούσεις, δύσκολα θα κα-ταλάβεις ότι πρόκειται για ελληνικό

συγκρότημα. Αν δεις το βίντεο του τραγουδιού “Break away”, τότε θα αρχίσεις να πονηρεύεσαι. Αν τους

γνωρίσεις από κοντά, θα καταλάβεις γιατί μια μπάντα ζει για τη μουσική

και ας μη ζει από αυτή.

THE WATERPIPES

37

ο στόχος, να γίνει δηλαδή ποπ και μεγάλο σουξέ. Το “Break away” είναι η ιστορία δύο αν-

θρώπων που θέλουν να σπάσουν τα δεσμά. Οι Waterpipes ποια δεσμά θα πρότειναν να σπάσου-με με αφορμή την κρίση; Από πού να αρχίσουμε; «Ο καθένας πρέπει να ξεκινήσει από μέσα του για να νιώθει καλά, να έχει στόχους, να πετάξει τις μαύρες σκέψεις και να προσπαθήσει να γίνει κα-λύτερος», υποστηρίζει ο Μαρσέλ. Ο Αντώνης προ-σθέτει πως θα πρέπει να είμαστε πιο ήρεμοι και πιο ψύχραιμοι: «Ενας από τους λόγους που κάνω μουσική είναι γιατί με ηρεμεί και με φέρνει πιο κοντά σε αυτό που θέλω να είμαι. Η μουσική εκ-φράζει την πραγματικότητα στην οποία θα ήθελες να βρίσκεσαι». Ο Ντένις προτείνει να πετάξουμε αυτά που μας κρατάνε πίσω και δεν μας αφήνουν να εξελιχτούμε, ενώ ο Αλέξης, ο πιο σιωπηλός της

παρέας μέχρι στιγμής, είναι και ο πιο δραστικός: «Να πετάξουμε τους πολιτικούς και τους δανειστές μας για να τελειώσει και η μιζέρια».

Οταν ρωτάω τον Αλέξη αν τον εξοργίζει αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα, περιγράφει την εμπει-ρία του ως παρατηρητής: «Επειδή είμαι Ελληνο-Ολλανδός, έβλεπα ανέκαθεν τα πράγματα λίγο δι-αφορετικά. Δεν μου έκανε εντύπωση που φτάσαμε ως εδώ. Εχοντας μεγαλώσει έξω έβλεπα πώς θα μπορούσαν να λειτουργούν τα πράγματα. Θυμάμαι εποχές όπου οι Ελληνες νόμιζαν πως τα πράγμα-τα που γίνονταν εδώ ήταν σωστά: να κλείνουμε δουλειές με μίζες, να δουλεύουμε όλοι στο Δημό-σιο, να κλείνουμε τα πανεπιστήμια όποτε θέλου-με». Ρωτάω το δημόσιο υπάλληλο της παρέας, τον Αντώνη, ποια είναι η γνώμη του για το Δημόσιο, αν μπήκε αξιοκρατικά και αν έχει υπάρξει ρεμάλι

του Δημοσίου. «Μπήκα με διαγωνισμό, δεν έχω υπάρξει τεμπέλης και δεν σκοπεύω να υπάρξω. Δυστυχώς στο Δημόσιο δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας για τόσους ανθρώπους. Εχω δει και αυ-τούς που κάθονται και πίνουν και αράζουν, αλλά υπάρχουν και οι φιλότιμοι που δουλεύουν και παράγουν». Ο Αλέξης προσθέτει πως τον ρωτάνε συνέχεια αν μπήκε με «βύσμα» στην πρεσβεία της Ολλανδίας και αν πληρώνεται από την Ελλάδα και πως έχει βαρεθεί να απαντάει «όχι» και στα δύο ερωτήματα.

«Ναι» θα έλεγαν όμως όλοι σε μια περιοδεία στο εξωτερικό και θα ήθελαν κάποια στιγμή να ζουν από τη μουσική. Προς το παρόν η μουσική τούς δίνει νέα πνοή ζωής και αυτοί με τη σειρά τους ζουν για να παίζουν με τα τραγούδια και τη μουσική.

Αrezzo, Ιταλία, 11:35 μμ. (σχεδόν μεσάνυχτα)

ίμαι ήδη οκτώ ημέρες σε αυτή τη χώρα και μόλις βρήκα το χρόνο και την πολυτέλεια να σου γράψω ένα γράμμα. Εικό-νες πολλές. Και όμορφες. Μια λέξη: ζωή. Από εκείνη που ξεχάσαμε σε μια γωνιά στου Ψυρρή, σε έναν παράδρομο της Αθηνάς, στα στενά της Σωκράτους. Οχι, δεν πρόκειται για άλλο ένα οδοιπορικό. Ούτε για ένα ωραίο τοπογραφικό άρθρο. Πάρ’ το απλά σαν φωτογραφία, ρε παιδί μου, μιας

γειτονιάς που τράβηξα με την παλιά μου Polaroid και σου τη στέλνω με μελάνι. Φωτογραφία παλιά και από το χρόνο -ίσως και από τη συνή-θεια- γκρίζα. Γιατί είναι γκρίζα αυτή η γωνιά ετούτης της πόλης.

Και σου μιλώ για εκείνους τους δρόμους που κάτω από τις πολύ-χρωμες γιγάντιες ζωγραφιές στους τοίχους της «ανάπλασης» φιλοξε-νούν εμένα κι εσένα· αλλά και εκείνους, τους ξένους, τους απάτριδες, τους χαμένους στις ουσίες, τους χαμένους στις σκέψεις τους, τους απελ-πισμένους μιας εξέγερσης που δεν λέει να έρθει.

Του Ψυρρή λοιπόν, παρά την κτήση που δηλώνει το γένος του, δεν κατάλαβα ποτέ σε ποιον ανήκει. Μπορώ όμως να αναφέρω μερι-κούς στους οποίους δεν χαρίστηκε ποτέ. Πάρε για παράδειγμα όλους αυτούς που με το στίγμα των «λαθραίων» ζουν και εργάζονται στους δρόμους του. Ή τους συλλέκτες των σκουπιδιών του αστικού μας πο-

λιτισμού που κάθε Κυριακή πρωί με-ταμορφώνουν το πλακόστρωτο σε ένα παζάρι παλαιϊκό. Ή τους καλλιτέχνες, ηθοποιούς-μουσικούς-σκηνοθέτες· περνούν τις μέρες και τις νύχτες τους σε αυτή τη γειτονιά με τα τόσα πρόσω-πα. Το πρωί θα συναντήσεις την αγορά του ανοιχτή - ναξιώτικα τυριά, κουλού-ρια, δερμάτινες ζώνες και κορνίζες σπα-σμένες συνδέουν την Αθήνα του χθες με εκείνη του σήμερα. Αφού στους ίδιους δρόμους -το βράδυ- η Αθήνα του σήμε-ρα κάνει τη μεγάλη εντράτα της. Ούζο, κρασί, ρακόμελα. Και ναργιλέδες από χέρια Πακιστανού. Στο ίδιο πεζοδρόμιο όπου το πρωί το παζάρι της πόλης ζούσε

το απόγειό του. Στο ίδιο πεζοδρόμιο όμως όπου, όταν τα πράγ-ματα σκουραίνουν, οι ζωές παζαρεύονται εύκολα. Και γρήγορα.

Ηταν εκεί, που λες, στου Ψυρρή, όταν ο φασισμός συνάντησε τη μετανάστευση και το σκορ σημείωσε 1. Εκεί που οι προστάτες της νύχτας κάνουν δειλά την εμφάνισή τους για να εξατμιστούν το πρωί πίσω από τις μυρωδιές των πλαστικών λουλουδιών και των γυαλικών που φτάνουν μέχρι την άσφαλτο στα μικρά στενά του. Εκεί που το βράδυ θα φας ζεστή μπουγάτσα σαλονικιώτικη και κουλούρι από το χέρι τρελού παππού με πυροβόλο.

Αυτό είναι, που λες, του Ψυρρή. Σαν μια παλιά φωτογρα-φία. Θα τη βρεις καταχωνιασμένη στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Διαβάζοντας αυτό το γράμμα.

Μια φορά και έναν καιρό οι Αργοναύ-τες έφτασαν στην Προποντίδα. Ο βα-σιλιάς Κύζικος τους έδωσε εφόδια να συνεχίσουν. Μια θύελλα όμως θα τους έσερνε πίσω στα εδάφη του. Οι άντρες του -τότε- θα τους θεωρούσαν πειρα-τές. Στην αιματηρή σύρραξη που θα ακολουθούσε ο Ιάσονας θα σκότωνε τον άτυχο βασιλιά.

Στα ίδια μέρη μια πόλη θα ευδοκι-μούσε για περισσότερο από χίλια χρό-νια. Η αρχαία Κύζικος πλούτιζε χάρη στο σιτάρι και το ήλεκτρό της. Τόσο στα προ Χριστού όσο και στα μετά Χριστόν χρόνια. Μέχρι που ένας σεισμός ήρθε να βάλει μια άνω τελεία στην ιστορία της. Το 943 μΧ. κυριολεκτικά ισοπε-δώθηκε.

Οι άνθρωποι όμως ποτέ δεν ξε-χνούν τα «οικόπεδα φιλέτα». Λίγους αιώνες μετά θα την κατοικήσουν ξανά. Γιατί ήταν πράγματι ένα ήρεμο λιμάνι. Εξού και η νέα της ονομασία: Πάνορ-μος. Ορμος ασφαλής δηλαδή. Και θα γνώριζε ξανά μια τεράστια ανάπτυξη στα τέλη του 19ου αιώνα. Με τους Ελ-ληνες της πόλης -τους επονομαζόμε-νους Παντερμαλήδες- να ζουν στα πα-ράλιά της. Με το εμπόριο να κυλάει στο αίμα τους. Μέχρι που η Μικρασιατική Καταστροφή θα άλλαζε το χάρτη της πε-ριοχής για πάντα.

Η οδός Πανόρμου, μια μικρή υπενθύμιση μιας ιστορίας τριών -σχε-δόν- χιλιάδων χρόνων. Ενας δρόμος κοντά στο Κέντρο με μια ευχάριστη μυρωδιά γειτονιάς. Που όμως δεν θυ-μίζει θάλασσα καθόλου. Στη διασκέδα-σή της, από την άλλη, η περατζάδα της θυμίζει παραλία. Τα μικρασιατικά κου-τούκια μεταμορφώθηκαν σε μπαρ. Σαν φόρος τιμής στην ομώνυμη πόλη. Και οι αρχαίες σπονδές έγιναν σφηνάκια.

Στην Αθήνα η ανάπτυξη της ποδη-λατικής κουλτούρας βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακό στάδιο. Επομένως είναι φυσιολογικό να πανηγυρίζουμε για κάθε νέο Αθηναίο που αποφασίζει να αφήσει το αμάξι του και να στραφεί στο ποδήλατο. Σε κάποιες δυτικές με-γαλουπόλεις, όμως, όπου έχουν κάνει το ποδήλατο επιστήμη εδώ και δεκαε-τίες, έφτασαν πλέον στο σημείο να δι-αμαρτύρονται γιατί τα δίκτυά τους δεν αντέχουν άλλα ποδήλατα!

Μέχρι σήμερα θεωρούνταν αυ-τονόητη η παραδοχή πως όσο πε-ρισσότερα είναι τα ποδήλατα που κυκλοφορούν σε μια πόλη, τόσο πιο ασφαλής είναι και η κυκλοφορία στους δρόμους της. Η Κοπεγχάγη όμως με τα 1,2 εκατ. κατοίκους εκ των οποίων το 36% μετακινείται με το οικολογικό μέσο βάλθηκε να αλ-λάξει όλα όσα πιστεύαμε. Οι εκτιμή-σεις αναφέρουν πως μέχρι το 2015 το ποσοστό των ποδηλατών της θα ανέβει στο 50%. Ο αριθμός αυτός -που για άλλες πόλεις θα αποτελούσε άπιαστο όνειρο- προκάλεσε την ανη-συχία και την αντίδραση (!) της πο-δηλατικής ομοσπονδίας της Κοπεγ-χάγης και του οργανισμού τουρισμού της χώρας. Δύο από τους φορείς, δη-λαδή, από τους οποίους θα περίμενε κανείς να υποστηρίζουν φανατικά την εξάπλωση των ποδηλατών.

Και οι δύο τονίζουν με πρό-σφατες ανακοινώσεις τους πως η κατάσταση στους ποδηλατοδρόμους

της βορειοευρωπαϊκής αυτής πό-λης έχει γίνει πλέον ανησυχητική και... επικίνδυνη. Και αυτό διότι, ιδιαίτερα κατά τις ώρες αιχμής, πα-ρατηρούνται φαινόμενα συμφόρη-σης από τα χιλιάδες ποδήλατα, με αποτέλεσμα ο τρόπος οδήγησης των ποδηλατών, κυρίως των ντόπιων, να γίνεται ολοένα και πιο επιθετι-κός. Πέραν του ότι βλέπουν το δια-θέσιμο δημόσιο χώρο να μειώνεται, ένας ακόμα λόγος που εντείνει την επιθετικότητά τους είναι η συνύπαρ-ξή τους με τους τουρίστες, οι οποίοι, όπως είναι λογικό, κινούνται με μι-κρότερες ταχύτητες.

Μπορεί οι ποδηλατόδρομοι της Κοπεγχάγης να είναι από τους πλέον μεγάλους στην Ευρώπη (3-4 μέτρα), φαίνεται όμως πως δεν εί-ναι πλέον ικανοί να εξυπηρετήσουν τη χαοτική ποδηλατική μάζα της πό-λης. Και μάλλον η κινδυνολογία της ποδηλατικής ομοσπονδίας και των παραγόντων του τουρισμού αυτόν το στόχο είχε: να πιέσει τη δανέζικη κυβέρνηση για περαιτέρω εκσυγ-χρονισμό και διεύρυνση των υπο-δομών για τους ποδηλάτες. Ανάγο-ντας, όμως, την ποδηλασία εντός πόλης σε κάτι φοβικό μάλλον υπέ-πεσαν σε... φάουλ. Καλό θα ήταν να περνούσαν καμιά βόλτα από τα μέρη μας μήπως και κατανοούσαν πώς ορίζεται ο πραγματικός κίνδυ-νος για τους ποδηλάτες.

Σίγουρα θα έχεις δει κάποιο θρίλερ με ψυχοπαθή δολοφόνο που πλησιάζει τα

ανυποψίαστα θύματά του με ηλεκτρικό πριόνι και τα κόβει κομματάκια. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο

να συμβεί, αφού οι υποψήφιοι νεκροί είτε θα ακούσουν το θόρυβο του πριονιού από δεκάδες μέτρα μακριά είτε θα προ-λάβουν να ξεφύγουν μέχρι ο δολοφόνος να το θέσει σε λει-τουργία τραβώντας το σκοινί. Ολα αυτά τα προβλήματα απο-τελούν παρελθόν με το PowerNow 40V MAX Chainsaw της OREGON. Το πριόνι, που λειτουργεί με επαναφορτιζόμενες

μπαταρίες, κάνει αισθητά λιγότερο θόρυβο από τα βενζι-νοκίνητα μοντέλα και λειτουργεί με το πάτημα ενός κουμπιού. Διατίθεται σε δύο μοντέλα που πωλούνται

προς 400 και 500 δολάρια αντίστοιχα, με το δεύτερο να προσφέρει μεγαλύτερη αυτονομία. Και, αν δεν είσαι ψυχοπαθής, αγόρασέ το για να κόψεις ξύλα για το χειμώνα, βρε αδερφέ.

www.oregonpowernowtools.com

Τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα έχουν κα-θρέπτες για να μπο-ρούν οι οδηγοί τους να βλέπουν τι γίνεται πίσω τους. Εσύ που οδηγάς ποδήλατο γιατί πρέπει να γυρίζεις το κεφά-λι σου κάθε φορά που θέλεις να στρίψεις ή να αλλάξεις λωρίδα; Για να αποφύγεις αυτή την κίνηση δημιουργήθηκε το Owl 360, το σύστη-μα που αποτελείται από μία κάμερα η οποία μπαίνει κάτω από τη σέλα και μία οθόνη που τοποθετείται πάνω στο τιμόνι. Εχεις έτσι τη δυνατότητα να γνωρίζεις πότε ένα αυτοκί-νητο σε πλησιάζει επικίνδυνα, χωρίς να χάνεις την οπτική επα-φή με το δρόμο μπροστά σου. Η κάμερα είναι εφοδιασμένη με κόκκινα LED, ώστε να σε προσέχουν οι οδηγοί το βράδυ, ενώ αποσπάται από το σκελετό με μία απλή κίνηση για να μην σου την κλέψουν όταν παρκάρεις. Ολο το σύστημα είναι αδιάβροχο και μπορείς να το κάνεις δικό σου με 180 δολάρια.

www.theowl360.com

Λατρεύεις τα φυτά, αλλά ποτέ κανένα δεν κατά-φερε να επιβιώσει στα χέρια σου; Ξέρανες μέ-χρι και τους κάκτους που σου έφεραν δώρο στη γιορτή σου; Μην ανησυχείς, και για αυτό το πρό-βλημα υπάρχει λύση. Λέγεται Click and Grow και είναι μια ηλεκτρονική γλάστρα που αυτοσυ-ντηρείται με ελάχιστη συμμετοχή από μέρους σου. Απλά γε-μίζεις το δοχείο της με νερό μία φορά το μήνα, φορτίζεις τις μπαταρίες της και την αφήνεις να αναλάβει τις βαρετές υποχρε-ώσεις, όπως το πότισμα. Μέσα σε λίγες εβδομά-δες θα χαίρεσαι ένα φυτό υγιές, του οποίου η ανάπτυξη θα εποπτεύεται από ειδικούς αισθη-τήρες. Και, όταν το νερό ή οι μπαταρίες τελειώ-σουν, ένα ειδικό λαμπάκι θα σε ειδοποιήσει για να μην βρεθείς προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Κοστίζει 59 ευρώ και σίγουρα θα το εκτιμήσει ο γκατζετάκιας φοιτητής-εργένης φίλος σου.

www.clickandgrow.com

Γιορτάζοντας 50 χρόνια από την πρώτη τους συνεργασία, Aston Martin και Zagato παρουσί-ασαν την Aston Martin V12 Zagato. Το δημιούργημά τους, που αποτέλεσε πόλο έλξης των επισκεπτών στη Διεθνή Εκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρ-της, είναι εμπνευσμένο από κλασικά μοντέλα, όπως η DB4 GT Zagato. Κάτω από το καπό της κρύβει έναν κινητήρα 6.000 κυβικών που αποδίδει 517 άλο-γα και επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ. σε 4,2 δευτερόλεπτα. Τελι-κή ταχύτητα είναι τα 305 χλμ. την ώρα και υπολογίζεται ότι θα κυκλοφορήσει στην αγορά μέσα στο 2012. Θα είναι διαθέσιμη σε κόκκινο, μαύρο, λαδί, αση-μένιο και γαλαζοπράσινο χρώ-μα με μόλις 150 τυχερούς να την απολαμβάνουν.

www.astonmartin.com

Το δικό της tablet με τιμή μόλις 199 δολάρια παρουσίασε την Τετάρτη η Amazon. Το Kindle Fire, όπως είναι το όνομά του, θα έχει για λειτουργικό σύστημα μία προσαρμοσμένη έκδοση του Android από την οποία όμως θα απουσιάζει το γνω-στό Android Marketplace δίνοντας τη θέση του στο Amazon Appstore. Οσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά, θα υπάρχει μία multitouch οθόνη 7 ιντσών με ανάλυση 1024x600, ένας διπύρηνος επεξεργαστής χρονισμένος στο 1GHz και αποθηκευτικός χώρος 8 GB. Αρκετά μικρό θα είναι και το βάρος της συσκευής στα 415 γραμμάρια, με την ημερομηνία κυκλοφορίας της να ορίζεται για τις 15 Νοεμβρίου για την Αμερική. Μένει να δούμε αν θα αποτελέσει αξιόλογο αντίπα-λο για το iPad της Apple, το μερίδιο αγοράς του οποίου μέχρι το τέλος του χρόνου υπολογίζεται ότι θα φτάνει το 73%.

www.amazon.com

Πριν από την εποχή του Facebook, τα inbox των email γέμιζαν με spam τα οποία μας καλούσαν να διατηρή-σουμε δωρεάν το ίντερνετ προωθώ-ντας το μήνυμα που διαβάσαμε σε δέκα φίλους μας και μας έδιναν ένα λεπτό του ευρώ για κάθε forward που κάναμε κλπ. Με την επέκταση όμως των κοινωνικών δικτύων, η παραπληροφόρηση βρήκε νέα στέγη: τους τοίχους των προφίλ.

Τελευταίο μήνυμα που διαδό-θηκε ευρέως ήταν το ακόλουθο: «Το facebook μολις γνωστοποιησε το κιγκλιδωμα τις τιμης για τους συ-δρομητες: $9,99 για τους χρυσους συνδρομητες καθε μηνα, $6,99 για τους ασημενιους συνδρομητες καθε μηνα, $3,99 για τους χαλκινους συν-δρομητες καθε μηνα.Δωρεαν αν το αντιγραψεις και το διμοσιευσεις πριν τα μεσανυχτα!Οταν αυριο το πρωι θα συνδεθεις θα παρακινηθεις για τις πληροφοριες πληρωμων...Ειναι επισημο γιατι ηταν και στις ειδησεις.Το Facebook θα αρχισει να αλλαζει λογου τις αλλαγες του καινουριο του προφιλ...Αν το αντιγραψεις στον τοι-χο σου η εικονα σου θα γινει μπλε και το Facebook θα ειναι δωρεαν...Σας παρακαλω διαδωστε αυτο το μη-νημα αλλιως ο λογαριασμος σας θα διαγραφει αν δεν πληρωσετε!!!!».

Αγνοώντας την έλλειψη τόνων, τα ορθογραφικά λάθη και τις χωρίς νόημα λέξεις ή φράσεις, μένεις με την απορία πώς μπορεί κανείς να πιστεύει και να αναμεταδίδει μια πληροφορία σαν την παραπάνω. Οπως και παρόμοια μηνύματα που αφορούν την παιδική κακοποίη-ση, τη βία κατά των γυναικών ή τον καρκίνο, καταστάσεις που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με ένα ποστ. Αν θες να δείξεις στη μη-τέρα σου ότι την αγαπάς, αγκάλιασέ την, αν θες δωρεάν Facebook δες τι γράφει στην αρχική του σελίδα κάτω από τα πλαίσια όπου βάζεις το όνομα και τον κωδικό χρήστη: «Είναι και θα είναι πάντα δωρεάν».

Α.Γ.

Την πρώτη σειρά εξωτερικών σκληρών δίσκων με υποστή-ριξη της θύρας Thunderbolt παρουσίασε η Lacie. Το πρω-τόκολλο που ανέπτυξε η Intel σε συνεργασία με την Apple ενσωματώνεται στους υπολο-γιστές της τελευταίας και επι-τρέπει τη μεταφορά δεδομέ-νων με ταχύτητες έως 10 GB το δευτερόλεπτο. Ετσι, οι Little Big Disk δίσκοι της Lacie μπορούν να μετακινή-σουν μια ταινία έως και 20 φορές πιο γρήγορα σε σχέση με το USB 2.0, έως 12 φορές πιο γρήγορα από ότι το FireWire 800 και μέχρι δύο φορές πιο γρήγορα από το USB 3.0. Οι τιμές τους βέβαια είναι αρκετά υψηλές, κα-θώς απευθύνονται σε επαγγελματίες, με το μοντέλο του 1 TB να κοστίζει 400 δολάρια και των 2 TB να φτάνει τα 500 δολάρια. Λίγη υπομονή όμως και σύντομα θα δού-με μεγαλύτερες χωρητικότητες σε σαφώς χαμηλότερες τιμές, αφού η τεχνολογία θα γίνεται πιο μαζική.

www.lacie.com

Την ερχόμενη Δευτέρα θα γίνει διαθέσιμο για κατέβασμα στο Xbox LIVE Marketplace το demo του Forza Motorsport 4. Από τα τρέιλερ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο γίνεται φα-νερό πως η Turn 10 έχει δουλέψει σκληρά για να προσφέρει έναν τίτλο άξιο συνεχιστή των προκατόχων του. Ανθρωποι του στούντιο πέρασαν ολόκληρες μέρες στις Αλπεις ψάχνο-ντας και φωτογραφίζοντας τοπία, ώστε να τα ενσωματώσουν με ακρίβεια στο παιχνίδι. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά με μοναδικά γραφικά, ικανά να βελτιώσουν ακόμα περισσότερο έναν από τους καλύτερους τίτλους του Xbox 360. Η τελική έκδοση του παιχνιδιού αναμένεται στις 14 Οκτωβρίου, με τις προπαραγγελίες να έχουν ήδη ξεκινήσει στο επίσημο site.

forzamotorsport.net

Η βασική αιτία καυγά με τη μητέρα μου όταν ακόμα πήγαινα σχολείο ήταν το μά-ζεμα του δωματίου μου. Ο,τι και να μου έλεγε, έκανα του κεφαλιού μου, όπως τα περισσότερα αγοράκια αυτής της ηλικίας. Σίγουρα όμως τα πράγματα θα ήταν εντε-λώς διαφορετικά αν είχα το Hammacher Schlemmer. Οπως φαίνεται και στη φω-τογραφία, πρόκειται για ένα μίνι κλαρκ που λειτουργεί κάνοντας πετάλι και μπο-ρεί να σηκώσει μέχρι 3 κιλά βάρος. Ετσι, το μάζεμα των ρούχων και των πεταμέ-νων παιχνιδιών από το πάτωμα γίνεται πιο διασκεδαστικό από ποτέ. Ειδικά αν έχεις σπίτι με αυλή, δεν υπάρχει περί-πτωση το παιδί σου να μην το λατρέψει - με την προϋπόθεση το ύψος του να μην ξεπερνάει τα 1,4 μέτρα ώστε να χωράει. Συνοδεύεται από εγγύηση εφ’ όρου ζωής και η τιμή του φτάνει τα 320 δολάρια (πε-ρίπου 235 ευρώ) χωρίς τα μεταφορικά.

www.hammacher.com

Η αίθουσα ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο. Η ατμόσφαιρα είχε άρωμα Οσκαρ. Ο Αρβιντας Σαμπόνις κάθεται κοντά στον... τρελάρα Ντένις Ρόντμαν. Δύο παίκτες τόσο διαφορετικοί μετα-ξύ τους βραβεύονται στις 12 του περασμένου Αυγούστου για την προσφορά τους στο μπά-σκετ, με την είσοδό τους στο Hall of Fame. To «Σκουλήκι» εκφωνεί έναν αναπάντεχα συγκι-νητικό λόγο. Επειτα από λίγο ανεβαίνει στο πό-ντιουμ ο «Σάμπας». Ο παλαίμαχος σέντερ απέ-δειξε για μία ακόμα φορά με την ευχαριστήρια ομιλία του ότι προτιμά τους χαμηλούς τόνους.

Ο Αρβιντας Σαμπόνις ήταν το ισχυρότερο brand name της Λιθουανίας κατά την πρώτη δεκαετία έπειτα από την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τη Σοβιετική Ενωση. Από την υπερ-δύναμη που απαγόρευε μέχρι το 1988 στον Αρ-βιντας να μεταβεί στο μαγικό κόσμο του NBA και να αλλάξει τις ισορροπίες ισχύος. Ο ίδιος ο Κλάιντ Ντρέξλερ (συμπαίκτης του Σαμπόνις στους Portland Trail Blazers) υποστήριξε ότι, αν ο θηριώδης σέντερ ερχόταν στην ομάδα σε νεαρότερη ηλικία, τότε οι Blazers πιθανώς να «κέρδιζαν 4, 5 ή και 6 τίτλους». Και γιατί όχι; Ο Αρβιντας, παρά το μπόι του (2,21 μ.), πάσαρε

σαν «άσσος», σούταρε σαν «δυάρι» και επισκί-αζε τους πάντες κάτω από τη ρακέτα. Γι’ αυτό, εξάλλου, τον λάτρεψαν όλοι οι μπασκετόφιλοι: χάριζε μαγεία στο άθλημα.

Ολα αυτά ήρθαν στο μυαλό μας, όταν ακούσαμε την είδηση ότι το «θαύμα της φύ-σης» υπέστη έμφραγμα την περασμένη Τρίτη, ενώ έπαιζε το αγαπημένο του (και δικό μας) άθλημα. Ευτυχώς, έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Περαστικά, Σάμπας!

Χρειάζεται μεγάλο θράσος να χάνεις 2-0 μέσα στο Old Trafford και να καταφέρνεις να γυρίσεις το παιχνίδι. Πόσο μάλλον όταν λέγεσαι Βασιλεία και παίζεις απέναντι σε μία Manchester United που μόνο βαθμολογικά αδιάφορη δεν είναι. Οποιος μάλιστα παρα-κολούθησε το παιχνίδι, είδε πως το τελικό 3-3 αδικεί τους Ελβετούς.

Περίεργη η ήττα στο Λονδίνο. Νιώθω τα μυα-λά μου να... πονάνε. Στον Ολυμπιακό της Ευ-ρώπης πάντα θα υπάρχει κάτι το μεταφυσι-κό να δικαιολογεί τις εκτός έδρας ήττες. Κάτι που θα ακυρώνει τα όνειρά μας και δεν θα επιτρέπει την υπέρβαση. Κάποτε ήταν ο αέ-ρας του Ελευθερόπουλου. Μετά η κακοτυχία του τελευταίου πεντάλεπτου και το ψυχολογι-κό βάρος των παικτών για το πολυπόθητο δι-πλό στο Champions League. Στο φετινό Ολυ-μπιακό παρατηρείται πρόοδος, μια και για τα δεινά της ομάδας δεν φταίνε στρατηγοί άνε-μοι και δαιμόνια, αλλά ένα υπαρκτό πρόσω-πο. Ο Φράνκο ο Κοστάντσο...

Υπάρχουν φήμες ότι είναι δίδυμος αδερ-φός του Νίνο. Καλό θα ήταν να το ψάξει ο Αργεντίνος wannabe τερματοφύλακας. Αν ισχύει, να πάει να πιάσει τον αδερφούλη του για να του κανονίσει μεροκάματο. Στην πίστα. Γιατί κάτω από τα δοκάρια της ομά-δας δεν έχει μέλλον. Μέχρι πρόσφατα άκου-γε μουρμούρα στο Καραϊσκάκη χωρίς ουσι-αστικό λόγο πολλές φορές. Ε, μετά τα προ-χτεσινά έδωσε βάση στην αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του. Χωρίς να είναι ο μοναδικός υπαίτιος της ήττας (αψυχολόγητος ήταν και ο Μαρκάνο, αλλά και ορισμένες από τις επιλο-γές του Βαλβέρδε), ο φίλος μας ο Κοστάντσο κατάφερε και έγινε ήδη ανέκδοτο, μια και τη στάση του στο δεύτερο γκολ θα τη ζήλευε ακό-μα και το Αγαλμα της Ελευθερίας.

Το τι κυκλοφόρησε στο Τwitter μετά το παιχνίδι δεν λέγεται. Μπορεί όμως να γρα-φτεί: «Είναι ο μόνος τερματοφύλακας που φο-βάται μην κάνει χέρι», «Σε αντίθεση με τους γέρους μόνο από χέσιμο μπορεί να πάει», «Αποτελεί επίσημη μονάδα μέτρησης της ακινησίας», «Οι Αγγλοι τον κράτησαν για να τον βάλουν μαζί με τις άλλες κλεμμένες Κα-ρυάτιδες», «Είχε δύο κλασικές ευκαιρίες για απόκρουση» και άλλα πολλά. Δεν μου έμεινε άντερο. Ούτε όμως και υπομονή. Los poulos, Frankito, που λένε (;) και στην Αργεντινή...

Με παίκτες και προπονητή που στην Ελλάδα θεωρούσαμε τουλάχιστον ανεπαρκείς, ο ΑΠΟΕΛ πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις στο Champions League. H κυπριακή ομά-δα με άμυνα από μπετόν, αντεπιθέσεις φωτιά και έναν Χιώτη στα καλύτερά του εκπλήσ-σει τους πάντες και ετοιμάζεται να περάσει στην επόμενη φάση. Μακάρι, γιατί το αξίζει.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο Κώστας Καίσαρης είχε γράψει μια μεγάλη κου-βέντα για τον Τζόρβα: «Μπορεί να φάει γκολ με οποιονδήποτε τρόπο». Κάτι ανά-λογο συμβαίνει και με τον Σπυρόπουλο: Μπορεί να φάει τρίπλα με οποιονδήπο-τε τρόπο. Δεξιά, αριστερή, κλειστή, ανοι-χτή, εν στάσει, εν κινήσει, με κάθε τρόπο τον έχουν τριπλάρει. Και κάθε τύπος πο-δοσφαιριστή επίσης. Ψηλοί, κοντοί, σω-ματώδεις, αχαμνοί, άσπροι, μαύροι, Ελ-ληνες, ξένοι, άπαντες από την καμπούρα του Σπυρόπουλου έχουν περάσει.

Πού οι εποχές του ανίκητου Τάκη Φύσσα! Πολύ ταλέντο μπορεί να μην είχε, αλλά, άμα το έβαζε στο μυαλό του να μην τον περάσει ο αντίπαλος, γινόταν πραγματικό δρεπάνι. Χώρια η συμμετοχή του στα στημένα, όπου ως πραγματικός τσολιάς κέρδιζε κεφαλιές ένα σωρό. Ενώ ο Σπυρόπουλος τίποτε, «τσεβά» που λένε και στα βλάχικα. Και μην μου πείτε πως φταίει το ύψος. Και ο Μάρκους Μινχ, ο τελευταίος αριστερός μπακ της προκο-πής που είδε το Τριφύλλι, ένα και τίποτα ήταν. Ο,τι του έλειπε σε μπόι, όμως, το κέρδιζε σε αγωνιστικότητα. Και απόλυτη προσήλωση στα καθήκοντά του, η οποία λείπει εντελώς από τον Σπυρόπουλο. Αν την ανακαλύψει ποτέ, ίσως καταφέρει να βελτιώσει κάποιες από τις χτυπητές αδυναμίες του. Εως τότε, θα κάνει πρώτο μάγκα κάθε αντίπαλο δεξί εξτρέμ.

Από τη μία στο Champions League έχει δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες και βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου. Από την άλλη στο γαλλικό πρωτάθλημα συγκεντρώνει 7 βαθμούς σε 8 ματς με μόλις μία νίκη. Η φετινή Μαρσέιγ είναι γεμάτη αντιθέσεις και κατά συνέπεια απρόβλεπτη. Τα ματς απέναντι στην Αρσεναλ θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν ο Ηρακλής ήταν ακόμα νεαρός σε ηλικία, καθόταν σε ένα σταυρο-δρόμι και είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μία, η Κακία, του έδει-ξε τον εύκολο δρόμο προς την επιτυχία που ήταν όμως γεμάτος μοχθηρές πράξεις και θα τον κατα-δίκαζε στη συνείδηση του κόσμου. Η δεύτερη, η Αρετή, του έδειξε το δύσκολο δρόμο, γεμάτο εμπό-δια και αγκάθια, αλλά αν κατάφερνε να τον δια-σχίσει θα του προσέφερε στο τέλος την αναγνώρι-ση των συνανθρώπων του. Ως γνωστόν, ο ημίθε-ος επέλεξε το μονοπάτι της Αρετής.

Αυτό τον κακοτράχαλο δρόμο καλείται να ακολουθήσει πλέον και ο ποδοσφαιρικός Ηρα-κλής μετά την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελ-ματικού Αθλητισμού να τον υποβιβάσει στην τέ-ταρτη εθνική κατηγορία. Πλαστογραφίες, πολιτικά δικαστήρια και μια σειρά λάθος χειρισμών τον έφεραν αντιμέτωπο με την πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του και τώρα πρέπει να την ξεπεράσει. Για να το καταφέρει θα πρέπει πρώτα από όλα να βρει έναν πρόεδρο με σχέδιο και θέληση να στηρί-ξει την ομάδα. Ο Ανδρέας Παντελής έχει δηλώσει πως δεν θα εγκαταλείψει το σύλλογο στα δύσκολα και μένει να το αποδείξει. Στη συνέχεια χρειάζεται ένας προπονητής να δουλέψει με παίκτες από τις ακαδημίες και έπειτα μερικοί έμπειροι ποδοσφαι-ριστές να τους πλαισιώσουν. Ο Σάββας Κωφίδης μαζί με το σύνολο που δημιούργησε την περίοδο 2005-2006 και τερμάτισε στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος πρέπει να αποτελέσουν τον οδη-γό της προσπάθειας. Οι αντίστοιχοι Σνάουτσνερ, Ερέρα, Επαλέ, Λαγός και Καπετάνος, που κέρδι-

σαν το σεβασμό του ποδοσφαιρικού κοινού, μπο-ρούν να βρεθούν και να αναδειχτούν ξανά με το κατάλληλο πλάνο και τον απαιτούμενο χρόνο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει να αποφευχθούν τα «εύκολα» μονοπάτια που δεν συ-νάδουν με την ιστορία των 103 χρόνων της ομά-δας. Λύσεις όπως η συγχώνευση με την Καβάλα του Μάκη Ψωμιάδη -ο οποίος διώκεται ποινικά για το σκάνδαλο των στημένων αγώνων- δεν της αρμόζουν και μακροπρόθεσμα θα αποδειχτεί ότι ήταν καλύτερα που δεν προχώρησαν. Οπως και τα σενάρια για ένωση με ομάδες της Football League με την προϋπόθεση όμως της αλλαγής ονόματος χωρίς το συνθετικό Ηρακλής.

Δεν είναι λίγες εξάλλου οι ιστορικές ομάδες που στο πρόσφατο παρελθόν υποβιβάστηκαν για διάφορους λόγους και τελικά επανήλθαν εκεί που ανήκουν. Η Γιουβέντους, η Νάπολι, η Φιορεντίνα, η Χέρτα Βερολίνου, η Μπλάκμπερν και η Νιου-κάστλ είναι μερικές μόνο από αυτές. Η περίπτωση του Ηρακλή, βέβαια, είναι αρκετά πιο δύσκολη και απαιτεί τεράστια προσπάθεια, έναν 13ο άθλο. Γι’ αυτό όμως δεν τον αποκαλούν ημίθεο;

Μετά τον υποβιβασμό στην τέταρτη εθνική κατηγορία, ο Ηρακλής καλεί-ται να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, έχοντας ως πρότυπο την ομάδα της περιόδου 2005-2006.

Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει στον κόσμο σου, Κριέ. Οι σχέσεις σου γενικά είναι τεταμένες, αυτές όμως του επαγγελματικού χώρου φαίνε-ται πως χρειάζονται έξτρα προσοχή. Μην πτοη-θείς, η κρίση είναι ευκαιρία! Κάνε ένα τραπέζι σπίτι σου να τους φέρεις όλους πιο κοντά και θα έρθουν.

Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, Ταύρε. Αλλά, αφού αυτό που μασάς είναι κάτι χείρι-στα σουβλάκια από τα Εξάρχεια, καλύτερα να μιλάς, αλλά πολύ λίγο. Μειώνεις έτσι την πι-θανότητα να πεις μπαρούφα, που είναι αρκετά σίγουρο πως θα συμβεί αυτές τις μέρες. Μια φρέσκια προοπτική χρειάζεσαι και μετά πες και την ιστορία του παππού σου από τον πόλεμο.

Ετοιμάσου, Δίδυμε, να δεχτείς μήνυμα, τηλεφώνημα, φαξ, τέλεξ, σήμα καπνού, κάτι σε επικοινωνία από τον νυν ή τον πρώην που θα σε συνταράξει. Επεξεργάσου το πριν δράσεις και σίγουρα μην το αφήσεις να επηρεάσει το δημιουργικό οίστρο που σε έχει πιάσει τελευ-ταία και δεν σε αφήνει.

Οι τουρμπίνες σου σε πάνε με φουλ τα-χύτητα προς την επιτυχία, Καρκίνε, αλλά μή-πως να επιβραδύνεις λίγο για να απολαύσεις το τοπίο; Ασε που το οικογενειακό και φιλικό σου περιβάλλον νιώθει παραμελημένο και τα παραπονάκια προσθέτουν έξτρα βάρος στη δουλειά σου. Πιες κι εσύ μια μπίρα μαζί τους, τσιγκούνη!

Πιες και εσύ μια μπίρα μαζί με τον Καρκί-νο, τσιγκούνη Λέοντα! Μια επίσκεψη σε πρό-σωπα που έχεις καιρό να δεις θα σε ανανεώσει περισσότερο από όσο νομίζεις. Και στο κάτω κάτω δεν είναι ανάγκη να τους μπαστακωθείς, μπορείς να τους πάρεις και να πάτε προς Μα-ρούσι μεριά, να τα πιείτε στην πλατεία Ηρώων χαζεύοντας τους σκεϊτάδες.

Η λύση στο οικονομικό σου πρόβλημα είναι μία, Παρθένε: γίνε λίγο προνοητικός αντί να τρέχεις πίσω από όλα για να τα προ-λάβεις τελευταία στιγμή. Και πρόσεξε να μην σαμποτάρεις τις ίδιες σου τις προσπάθειες! Υπάρχουν δυνάμεις καλά κρυμμένες που σε θέλουν υπεύθυνο, γρήγορο και δυναμικό, μην

τις απογοητεύσεις.Εχεις μια ακαταμάχητη επιθυμία, Ζυγέ, να

επικοινωνήσεις τις ιδέες σου, τα project σου, την καλλιτεχνική σου δημιουργία. Μην κρα-τιέσαι, ρίξ’ τους ό,τι έχεις, οι γνώμες που θα ακούσεις θα είναι πολύτιμες για το καλύτερο αποτέλεσμα που ψάχνεις. Και πρόσεξε, μην τα μοιραστείς στο Facebook, αυτό που θες είναι πραγματική, ζωντανή επικοινωνία.

Μπήκες με τα μπούνια στο Σεπτέμβριο, Σκορπιέ, και με τόση φόρα που έχεις είναι πολύ πιθανό να βάλεις στον εαυτό σου κα-μιά τρικλοποδιά. Τώρα είναι μία από αυτές τις βδομάδες όπου πρέπει να χαλαρώσεις και να ξαναθέσεις προτεραιότητες. Και η εσωτερική ηρεμία μετράει ως αγαθό, μην το παραμελείς.

Και εσένα, Τοξότη, η μονομανία σε χαρα-κτηρίζει αυτή την εβδομάδα. Θα καταστραφείς είτε από την πολλή δουλειά ή από το αλκοόλ. Το οικονομικό σου θέμα είναι ο καταλύτης και στις δύο περιπτώσεις. Ετσι κι αλλιώς δεν θα επικοινωνείς με το περιβάλλον σου πολύ καλά, οπότε πρόσεξε μην γλιστρήσεις από καμιά ζά-μπα στην Ηρώδου Αττικού.

Είσαι φιλόδοξος, Αιγόκερε, προσπάθησε να το θυμάσαι αυτό όταν οι δυσκολίες της κα-θημερινότητας πάνε να σε καταβάλουν. Βάλε ξανά το χέρι ανάμεσα στα κουμπιά του πουκα-μίσου και βγάλε στρατηγικό πλάνο. Κάνε όσο γίνεται καλύτερη χρήση του χρόνου και των ψυχικών αποθεμάτων σου. Και παίξε Κίνο.

Το παίζεις ταπεινός, Υδροχόε, αλλά στην ουσία έχεις πολύ περισσότερο έλεγχο του περί-γυρού σου από ό,τι νομίζεις. Τα πράγματα είναι πιεσμένα, το ξέρω, αλλά αν απλά αλλάξεις τρό-πο θεώρησης θα δεις ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο.

Κι εσύ, Ιχθύ, μία από τα ίδια. Οι λύσεις στα προβλήματά σου είναι κάτω από το χαλάκι του μπάνιου, απλά δεν έχεις ψάξει ακόμα εκεί. Τώρα γιατί τις έκρυψες εκεί μόνο εσύ ξέρεις ή μάλλον μια προγενέστερη βερσιόν του εαυτού σου. Κάνε μια συμμαζευτική στο μυαλό σου και όλα θα πάνε καλά.

Το άκουσμα του νέου αγαπημένου τραγουδιού για δέκατη φορά. Το «Να κοιμηθώ», λοιπόν, από το δίσκο «Η ζωή είναι ωραία» του Φοίβου Δεληβοριά. Eυτυχώς ο αγαπημένος Φοίβος μού κρατάει πάντα συντροφιά στη διαδρομή από και προς το γραφείο. Και από την προη-γούμενη Δευτέρα, όταν ανακάλυψα (ξανά) το συγκεκριμένο τραγούδι, παίζει ασταμάτητα στο repeat. Η κυρία όμως στο απέναντι κάθισμα είχε άλλη ιδέα για την τύχη μου. Στην αρχή μού έκανε απλώς ένα νόημα. Το αγνόησα. Μετά μου κούνησε το χέρι μπροστά στο πρόσω-πο. Εκλεισα τα μάτια. Μετά με σκούντηξε τόσο δυνατά που ήταν αδύνατον να κάνω ότι δεν το αντιλήφθηκα. Οταν -έξαλλη- έβγαλα τα ακουστικά για να ακούσω τι με ήθελε, άκουσα την έξης τραγική ερώτηση: «Πειραιά πάει;» Αφού, καλή μου γυναίκα, έχεις κάτσει, έχεις βο-λέψει και τις σακούλες σου, τώρα θυμήθηκες να ρωτήσεις; Και από όλο τον κόσμο βρήκες εμένα που φοράω ακουστικά; Μα τι μαζοχισμός είναι αυτός; Και όχι, δεν πάει αυτός ο συρ-μός Πειραιά, ο απέναντι πάει!

Την ανάγνωση της είδησης ότι μία μόνο δόση ψυχεδελι-κού ναρκωτικού μπορεί να προκαλέσει θετικές αλλαγές στην προσωπικότητα του χρή-στη που διαρκούν τουλάχι-στον για ένα χρόνο, πιθανώς και μόνιμα. Σε μια τέτοια είδη-ση -προφανώς- δεν μπορού-σα να αντισταθώ. Το συμπέρα-σμα προέρχεται από πείραμα του Πανεπιστημίου Τζον Χόπ-κινς, στο οποίο οι περισσό-τεροι από τους εθελοντές που πήραν ψιλοκυβίνη είδαν την προσωπικότητά τους να γίνε-ται πιο «ανοιχτή». Πριν διαβά-σω παρακάτω, πήρα τηλέφω-νο ένα φίλο που ξέρει πολύ κόσμο. Ζήτησα τα απαραίτητα. Ετσι για δοκιμή!

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την παρακολούθηση των ειδήσεων το βράδυ της Δευτέρας. Επειτα από μια τόσο δύσκολη μέρα, με τις συγκοινωνίες να κάνουν τα δικά τους και εμένα να ζω σχε-δόν ώρες μέσα σε λεωφορεία, είχα το θράσος να ανοίξω και την τηλεόραση. Αυ-τός είναι ο δικός μου μαζοχισμός. Αντεξα όμως μόνο δύο λεπτά. Κάτι ο Πρετεντέ-ρης να ωρύεται, κάτι τα νεύρα μου που ήταν σπασμένα, δεν κατάφερα να ενημερω-θώ. Ετσι, δεν έμαθα εγκαίρως ότι και την επόμενη μέρα τα μέσα μαζικής μεταφο-ράς θα έμεναν σταθμευμένα. Βέβαια αυτό δεν μου προκάλεσε και μεγάλη ταλαιπω-ρία. Να είσαι καλά, μαμά!

Την απάντηση σε μήνυμα απεγνωσμένης φίλης που έφτασε στο κινη-τό μου την Τετάρτη το απόγευμα. Αν και το είδα αμέσως μόλις έφτασε, δεν κατάφερα να πάρω τα μάτια μου από τη σκηνή του Παλλάς. Την ώρα που η φίλη μου έβριζε έξαλλη ένα πρώην της, εγώ παρακολου-θούσα με αγωνία τη ζωή της Εκάβης στην παράσταση «Το τρίτο στεφά-νι του Κώστα Ταχτσή». Οχι πως θέλω να αδικήσω τη φίλη μου, αλλά με τη Νίνα και την Εκάβη (Φιλαρέτη Κομνηνού και Νένα Μεντή) στη σκηνή δεν μπορείς να συγκριθείς. Εκτός αν έχεις ζήσει και εσύ σε μια τέτοια οικογένεια!

Η παιδική γωνιά του εμπορικού κέντρου Athensheart γιορτάζει με τους μικρούς της φίλους την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και διοργανώνει, κάθε Σάββατο του Οκτω-βρίου από τις 12:00 έως τις 4:00μμ. ξεχωριστές δραστηριότητες με θέμα το περιβάλ-λον και τα ζώα εντελώς δωρεάν. Στις 1, 15 και 22 του μήνα θα αναλάβουν δράση οι φιλοζωικές οργανώσεις WWF, Αρκτούρος και ΜΟΜ, ενώ στις 8 Οκτωβρίου τα παιδιά θα χρωματίσουν σκίτσα με ζωάκια και θα κερδίσουν τις προσωπικές τους κα-ρικατούρες με το αγαπημένο τους ζωάκι για το δωμάτιό τους. Μία μέρα νωρίτερα, την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου, από τις 5:00 έως τις 9:00μμ. ο «Γούφυ» και η «Νιάου» θα διασκεδάσουν τα παιδιά με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Το Σάββατο, τέλος, 29/10 οι μικροί φίλοι του εμπορικού θα φτιάξουν με πηλό τις δικές τους δημιουργίες σε ένα ξεχωριστό ατελιέ, με πηγή έμπνευσης τα ζώα. Μην χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις τις εκδηλώσεις από κοντά μαζί με τα παιδιά σου.

Ο εορτασμός των 100 χρόνων της Nivea συνε-χίζεται και το τριήμερο 15, 16 & 17 Σεπτεμ-βρίου οι επισκέπτες της πλατείας Συντάγματος είδαν την ιστορία της να περνά μπροστά από τα μάτια τους. Οσοι πέ-ρασαν από την περιοχή μεταξύ της Πέμπτης 15 και του Σαββάτου 17 Σεπτεμβρίου είχαν την ευκαιρία να δουν το Nivea Blue Mile, το κινητό μουσείο με την ιστορία και τα επιτεύγ-ματα της εταιρείας, τις χρονιές–σταθμούς στην εκατονταετή πορεία της και τα προϊόντα που ξεχώρισαν με τις καινο-τομίες τους. Κι επειδή η επιχείρηση 100 χρόνια τώρα έχει μάθει να μοι-ράζεται την επιτυχία της με το κοινό και να αντα-ποδίδει την αγάπη που λαμβάνει, στο πλαίσιο της παρουσίας της στην πλατεία Συντάγματος κάλεσε τους επισκέπτες να ενισχύσουν τους σκοπούς των Παιδικών Χωριών SOS. Τα χρήμα-τα που συγκεντρώθηκαν από την προσφορά του κοινού διπλασιάστηκαν από την εταιρεία και εγκαινίασαν μια νέα συνεργασία αγάπης.

Η απόκρυμνη καλντέρα, το επιβλητικό ηφαίστειο, ένα ηλιοβασίλεμα παγκόσμι-ας φήμης και τα χαρακτηριστικά λευκά σπιτάκια, θα συνθέσουν ένα μοναδικό φόντο για τον αγώνα Red Bull Art of Motion, που πρόκειται να πραγματο-ποιηθεί το Σάββατο 8 Οκτωβρίου, στις 4:00μμ. στο Φηροστεφάνι της Σαντορί-νης. Συνολικά 17 traceurs θα αναμετρη-θούν στην πιο «φυσική» πίστα parkour του κόσμου και μέσα σε 90 δευτερόλε-πτα θα κληθούν να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες της διαδρομής, βάζοντας το δικό τους προσωπικό στίγμα. Με κριτήρια τη δημιουργικότητα, το ρυθ-μό, το βαθμό δυσκολίας και το στιλ, θα προσπαθήσουν να εντυπωσιάσουν την τετραμελή κριτική επιτροπή, με στόχο να προκριθούν στον τελικό. Ανάμεσα στους αθλητές θα αγωνιστεί και ένας πολλά υποσχόμενος εκπρόσωπος της ελληνικής σκηνής, ο 19χρονος Zaza Markoulia, μέλος της ομάδας NSA (No Strings Attached).

Το πολυπόθητο iPad 2 με Wi-Fi και 3G θα διαθέτουν στο εξής στην ελληνική αγορά οι τρεις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Την αρχή κάνουν σήμερα Cosmote και Vodafone, ενώ τις επόμε-νες ημέρες αναμένεται να ακολουθήσει και η Wind. Αναλυτικότερα, η Cosmote θα προσφέρει την ταμπλέτα με δύο τιμολογιακά προγράμματα, το Cosmote Internet On The Go 500MB και το Cosmote Internet On The Go 2GB, που θα κοστίζουν από 10 και 20 ευρώ το μήνα αντίστοιχα. Από την πλευρά της η Vodafone θα υποστηρίζει το πρόγραμμα “i-Broadband 500MB” από 10 ευρώ το μήνα. Υπενθυμίζεται πως το iPad 2 της Apple διαθέτει έναν εντελώς καινούργιο σχεδι-ασμό και είναι 33% πιο λεπτό και έως 15% πιο φωτεινό από το αρχικό iPad. Ενσωματώνει το νέο διπύρηνο επεξεργαστή Α5 και περιλαμβάνει δύο κάμερες, μία VGA στην μπροστινή πλευρά για τις εφαρμογές FaceTime και Photo Booth και μία στην πίσω μεριά για λήψη HD video στα 720p. Διαθέτει, τέλος, μπαταρία που διαρκεί 10 ώρες, ώστε να μην ξεμένεις ποτέ μέσα στην ημέρα. Περισσότερες πληροφορίες στις σελίδες www.vodafone.gr και www.cosmote.gr.