Love You More Poion Agapas

8/16/2019 Love You More Poion Agapas

http://slidepdf.com/reader/full/love-you-more-poion-agapas 1/12

ΛΙΣΑΓΚΑΡΝΤΝΕΡΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΑΣ



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ποιον αγαπάς;

Είναι μια ερώτηση που οποιοσδήποτε θα έπρεπε ναείναι σε θέση να μπορεί να απαντήσει. Μια ερώτησηπου καθορίζει μια ζωή, δημιουργεί ένα μέλλον,καθοδηγεί τα περισσότερα λεπτά της ημέρας κάποιου.Απλή, εκλεπτυσμένη, σημαντική.

Ποιον αγαπάς;Μου έκανε την ερώτηση, και ένιωσα την απάντηση

σαν βάρος στην υπ ηρεσιακή μου ζώνη, τα συμπιεστικάόρια του θωρακισμένου γιλέκου μου, το στενό γείσο τουαστυνομικού μου καπέλου, ριγμένο χαμηλά πάνω απότο φρύδι μου. Ακούμπησα κάτω αργά, τα δάχτυλά μουχάιδεψαν την κορυφή του Σίγκ Σάουερ μου, στη θήκηκοντά στο γοφό μου.

«Ποιον αγαπάς;» φώναξε πάλι, δυνατότερα τώρα,πιο επίμονα.

Τα δάχτυλά μου παράκαμψαν το όπλο, που μου είχεεκδώσει το κράτος, βρίσκοντας το μαύρο δερμάτινοκουμπί που συγκρατούσε την υπηρεσιακή μου ζώνη στημέση μου. Η ταινία βέλκρο σκίστηκε δυνατά -σκρατςσκρατς-, καθώς ξεκούμπωνα την πρώτη μπάντα, μετάτη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη. Ζούληξα τημεταλλική αγκράφα, τότε η εννιά κιλών υπηρεσιακή μουζώνη, ολόκληρη μαζί με το περίστροφο μου, το τέιζερ,και το πτυσσόμενο ατσάλινο γκλοπ απελευθερώθηκαναπό τη μέση μου και αιωρήθηκαν στο χώρο μεταξύ μας.



«Μην το κάνεις αυτό», ψιθύρισα, ένα τελευταίοχτύπημα στη λογική.

Εκείνος απλώς χαμογέλασε. «Πολύ αργά γι’ αυτό».

«Πού είναι η Σόφι; Τι έκανες;»«Τη ζώνη. Στο τραπέζι. Τώρα».«Όχι».«ΤΟ ΟΠΛΟ. Στο τραπέζι. ΤΩΡΑ!»Σε απάντηση, διεύρυνα τη στάση μου, προχωρώντας

αποφασιστικά στη μέση της κουζίνας, η υπηρεσιακήμου ζώνη κρεμόταν ακόμα από το αριστερό χέρι μου.

Τέσσερα χρόνια από τη ζωή μου, περιπολώντας στουςαυτοκινητόδρομους της Μασαχουσέτης, παίρνονταςόρκο να υπερασπίζομαι και να προστατεύω. Είχα τηνκατάρτιση και την εμπειρία με το μέρος μου.

Θα μπορούσα να πάρω το όπλο μου. Να δεσμευτώστην πράξη, να αρπάξω το Σιγκ Σάουερ, και να αρχίσωνα πυροβολώ.

Το περίστροφο ήταν στη θήκη σε μια περίεργη κλίσηπου θα μου κόστιζε πολύτιμα δευτερόλεπτα.Παρακολουθούσε, περιμένοντας για οποιαδήποτεαπότομη κίνηση. Η αποτυχία θα τιμωρούταν σταθεράκαι τρομερά.

Ποιον αγαπάς;Είχε δ ίκιο. Εκεί κατέληγε το ό λο θέμα τελικά. Ποιους

αγαπούσες και πόσα θα ρίσκαρες γι’ αυτούς;«Το όπλο», στρίγκλισε. «Τώρα, γαμώτο!»Σκέφτηκα την εξάχρονη κόρη μου, τη μυρωδιά των

μαλλιών της, την αίσθηση των μικροσκοπικών τηςμπράτσων να τυλίγονται σφιχτά γύρω από το λαιμόμου, τον ήχο της φωνής της όταν την έβαζα για ύπνοστο κρεβάτι κάθε βράδυ. «Σ’ αγαπάω, μαμάκα», πάνταψιθύριζε.

Σ’ αγαπάω κι εγώ, μωρό μου. Σ’ αγαπάω.



Το χέρι του κινήθηκε, αρχικά ένα δειλό τέντωμα γιατην υπηρεσιακή μου ζώνη, τη θήκη τ ου όπλου μου.

Μια τελευταία ευκαιρία…

Κοίταξα το σύζυγό μου κατάματα. Ένας μοναδικόςκαρδιακός παλμός στο χρόνο.

Ποιον αγαπάς;Πήρα την απόφασή μου. Ακούμπησα την υπηρεσιακή

μου ζώνη στο τραπέζι της κουζίνας. Και εκείνος άρπαξετο περίστροφό μου και πυροβόλησε.



1

Αρχιφύλακας Ντετέκτιβ Ντι Ντι Γουόρενυπερηφανευόταν για τις εξαίρετεςεξερευνητικές της δεξιότητες. Έχοντας

υπηρετήσει πάνω από μια ντουζίνα χρόνια στοαστυνομικό τμήμα της Βοστώνης, πίστευε ότι το να

εργάζεσαι σε σκηνές ανθρωποκτονίας δεν ήταν απλάένα θέμα του να κάνεις το καθήκον και τα λεγόμενάσου πράξη, αλλά μάλλον μια συνολική αισθητήριααπορρόφηση. Ψηλάφισε τη λεία τρύπα που ήτανανοιγμένη στη γυψοσανίδα από ένα καυτό, σπειροειδέςεικοσιδιάρι όπλο. Αφουγκράστηκε για τον ήχο τωνγειτόνων να κουτσομπολεύουν στην άλλη άκρη τωνλεπτών τοίχων επειδή αν μπορούσε να τους ακούσει,τότε σίγουρα θα είχαν πάρει είδηση το μεγάλο κακόπου μόλις είχε συμβεί εκεί.

Η

Η Ντι Ντι πάντα πρόσεχε πως είχε πέσει ένα σώμα,αν ήταν προς τα μπρος ή προς τα πίσω, ή ελαφρώςπρος τη μία πλευρά. Μύρισε τον αέρα για την καυστικήγεύση της πυρίτιδας, η οποία θα μπορούσε να διαρκέσειγια περίπου είκοσι με τριάντα λεπτά μετά τη χαριστικήβολή. Επίσης, σε πάνω από μία περιπτώσεις, είχευπολογίσει την ώρα θανάτου με βάση τη μυρωδιά τουαίματος – η ο ποία, όπως και το νωπό κρέας, ξεκινούσεσχετικά ήπια όμως έπαιρνε πιο βαριά, χωματένια οσμήμε κάθε ώρα που περνούσε.

Σήμερα, ωστόσο, δεν θα έκανε τίποτα απ’ όλα αυτάτα πράγματα. Σήμερα, ήταν ένα συνηθισμένο



κυριακάτικο πρωινό και φορούσε τη γκρίζα αθλητικήφόρμα και το μεγάλου μεγέθους κόκκινο πουκάμισο τουΆλεξ. Είχε κατασκηνώσει στον πάγκο της κουζίνας,

κρατώντας μια πήλινη κούπα καφέ ενώ μετρούσε αργάμέχρι το εί κοσι.

Είχε φτάσει στο δεκατρία. Ο Άλεξ επιτέλουςεμφανίστηκε στην μπροστινή πόρτα. Τώρα έκανε μιαπαύση για να τυλίξει ένα βαθυγάλαζο κασκόλ γύρωαπό το λαιμό του.

Μέτρησε μέχρι το είκοσι.

Τελείωσε με το κασκόλ. Συνέχισε με ένα μαύροσκουφάκι και επενδυμένα, δερμάτινα γάντια. Ηθερμοκρασία έξω μόλις που είχε σκαρφαλώσει στουςμείον έξι. Είκοσι εκατοστά χιονιού στο έδαφος καιδεκαπέντε ακόμα όπως είχε ανακοινώσει το δελτίοκαιρού μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Μάρτιος δενσήμαινε απαραίτητα άνοιξη στη Ν έα Αγγλία.

Ο Άλεξ δίδασκε ανάλυση των τόπων εγκλήματος,μεταξύ άλλων, στην Αστυνομική Ακαδημία. Σήμεραήταν απασχολημένος με μ ια γεμάτη λίστα μαθημάτων.Αύριο, είχαν και οι δύο ρεπό, πράγμα που δε συνέβαινεσυχνά και εγγυόταν κάποια διασκεδαστικήδραστηριότητα που δεν είχε ακόμη αποφασιστεί. Ίσωςπατινάζ στο παγοδρόμιο του Μπόστον Κόμμον. Ή μια

επίσκεψη στο μουσείο «Ιζαμπέλα Στούαρτ Γκάρντνερ». Ή μια χαλαρή μέρα όπου θα χουχούλιαζαν στον καναπέ

και θα έβλεπαν παλιές ταινίες με ένα μεγάλο μπολβουτυρωμένα ποπ κορν.

Τα χέρια της Ντι Ντι έσφιξαν την κούπα με τον καφέ.Εντάξει, όχι ποπ κορν.

Η Ντι Ντι μέτρησε ως το δεκα οχτώ, δεκαεννιά, είκο-



Ο Άλεξ τελείωσε με τα γάντια, σήκωσε την παλιάδερμάτινη μαύρη τσάντα του, και προχώρησε προς τομέρος τ ης.

«Μη σου λε ίψω πολύ», είπε.Τη φίλησε στο μέτωπο. Η Ντι Ντι έκλεισε τα μάτια

της, απαρίθμησε νοερά τον α ριθμό είκοσι, τότε άρχισενα μετράει αντίστροφα προς το μηδέν.

«Θα σου γράφω ερωτικά γράμματα όλη μέρα, μεκαρδούλες αντί για τόνους», είπε.

«Στο λεύκωμά σου;»

«Κάτι τέτοιο.»Ο Άλεξ έκανε πίσω. Η Ντι Ντι έφτασε στοδεκατέσσερα. Η κούπα της κροτάλισε, αλλά ο Άλεξ δεφάνηκε να το προσέχει. Πήρε μια βαθιά ανάσα καισυνέχισε α πτόητη. Δεκατρία, δώδεκα, έντεκα.

Εκείνη και ο Άλεξ έβγαιναν λίγο παραπάνω από έξιμήνες. Σ’ εκείνο το σημείο όπου είχε ένα ολόκληρο

συρτάρι για να λέει δικό της στο μικρό του ράντσο, κιεκείνος είχε ένα κομμάτι άδειου αποθηκευτικού χώρουστη ντουλάπα, στο διαμέρισμά της στο Νορθ Εντ. Ότανδίδασκε εκείνος, ήταν ευκολότερο γι’ αυτούς να μένουνεδώ. Όταν δούλευε εκείνη, ήταν ευκολότερο να είναιστη Βοστώνη. Δεν είχαν καθορισμένο πρόγραμμα. Αυτόθα σήμαινε οργάνωση και περισσότερη σταθεροποίηση

μιας σχέσης που και οι δυο ήταν προσεκτικοί να μηνορίσουν υπερβολικά.

Διασκέδαζαν ο έ νας με την παρέα του άλλου. Ο Άλεξσεβόταν το τρελό πρόγραμμά της ως ντεντέκτιβανθρωποκτονιών. Σεβόταν τις μαγειρικές τουικανότητες ως Ιταλός τρί της γενιάς. Απ’ ότι μπορούσενα πει, ανυπομονούσαν για τις νύχτες που μπορούσαν

να περάσουν μαζί, παρ’ όλα αυτά τα κατάφερναν μια



χαρά και χώρια. Ήταν και οι δύο ενήλικες, ανεξάρτηταπνεύματα. Εκείνη είχε μόλις κλείσει τα σαράντα, οΆλεξ είχε π εράσει τη συγκεκριμένη γραμμή λίγα χρόνια

πριν. Ξεπεταγμένοι έφηβοι των οποίων η κάθε στιγμήκαταναλώνονταν από τις σκέψεις του άλλου. Ο Άλεξείχε ξαναπαντρευτεί στο παρελθόν. Η Ντι Ντι απλάήξερε καλύτερα.

Ζούσε για τη δουλειά, πράγμα το οποίο οι άλλοιέβρισκαν ανθυγιεινό, αλλά τι διάολο. Είχε φτάσει ωςεδώ.

Εννιά, οχτώ, εφτά…Ο Άλεξ άνοιξε την μπροστινή πόρτα, ισιώνοντας τους

ώμους του απέναντι στο πικρό πρωινό. Μια ριπήπαγωμένου αέρα εισέβαλλε στο στενό φουαγιέ,χτυπώντας τα μάγουλα της Ντι Ντι. Αναρίγησε, έπιασετην κούπα πιο σφιχτά.

«Σ’ αγαπώ», είπε ο Άλεξ, διαβαίνοντας το κατώφλι.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ.»Ο Άλεξ έκλεισε την πόρτα. Η Ντι Ντι έφτασε έγκα ιραπέρα από το χ ολ για να κάνει εμετό.

Δέκα λεπτά αργότερα, παρέμενε ξαπλωμένη στοπάτωμα του μπάνιου. Τα διακοσμητικά πλακάκια ήταν

από τη δεκαετία του εβδομήντα, δεκάδες και δεκάδεςαπό μικροσκοπικά μπεζ, καφέ και χρυσαφένιατετράγωνα. Κοιτάζοντάς τα, η Ντι Ντι ήθελε να ξεράσειπάλι. Μετρώντας τα, παρ’ όλα αυτά, ήταν μια αρκετάικανοποιητική άσκηση διαλογισμού. Κατέγραφε ταπλακάκια, ενώ περίμενε τα φουντωμένα μάγουλά τηςνα κρυώσουν και το στομάχι της, που είχε δεθεί σαν

κόμπος, να ηρεμήσει.



Το κινητό της χτύπησε. Το περιεργάστηκε στοπάτωμα, χωρίς καθόλου ενδιαφέρον, δεδομένων τωνσυνθηκών. Αλλά τότε, παρατήρησε το όνομα στην οθόνη

και αποφάσισε να τον λυπηθεί.«Τι;» απαίτησε να μάθει, ο συνηθισμένος χαιρετισμός

της στον πρώην εραστή και πρόσφατα παντρεμένοντεντέκτιβ της κρατικής αστυνομίας της Μασαχουσέτης,Μπόμπι Ντοτζ.

«Δεν έχω πολύ χρόνο. Άκου προσεκτικά.»«Δεν είμαι έτοιμη για δράση», είπε αυτόματα. «Οι

καινούργιες υπ οθέσεις π ηγαίνουν στον Τζιμ Ντάνγουελ.Ενόχλησε αυτόν.» Τότε συνοφρυώθηκε. Δεν ήτανδυνατόν ο Μπόμπι να της τηλεφωνούσε για μιαυπόθεση. Ως αστυνομικός της πόλης έπαιρνε εντολέςαπό το κέντρο της Βοστώνης, όχι από ντεντέκτιβ.

Ο Μπόμπι συνέχισε σαν να μην είχε ακούσει: «Είναικωλοκατάσταση, αλλά είμαι βέβαιος ότι είναι δική μας

κωλοκατάσταση, γι’ αυτό πρέπει να με ακούσεις. Οιομοσπονδιακοί είναι δίπλα, τα κανάλια και οιεφημερίδες απέναντι στο δρόμο. Έλα από την πίσωμεριά. Πάρε το χρόνο σου, πρόσεξε τα πάντα. Έχωχάσει ήδη το πλεονεκτικό σημείο, και πίστεψέ με, ΝτιΝτι, σ’ αυτό εδώ, εσύ κι εγώ δε γίνεται να χάσουμετίποτα.»

Η Ντι Ντι συνοφρυώθηκε κι άλλο. «Τι διάολο,Μπόμπι; Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς, για να μηναναφέρω ότι είναι το ρεπ ό μου.»

«Όχι πια. Το τμήμα θα θελήσει μια γυναίκα ναηγηθεί σ’ αυτό, ενώ το κράτος θα απαιτήσει να μπεικάποια από κει μέσα, κατά προτίμηση πρώηναστυνομικός. Κλήση από πάνω, τα κεφάλια μας

παίζοντα ι.»



Άκουσε ένα καινούργιο θόρυβο τώρα, από τηνκρεβατοκάμαρα. Ο βομβητής της να βουίζει. Σκατά. Τηνκαλούσαν, που σήμαινε πως ό,τι κι αν ήταν αυτά που

φλυαρούσε ο Μπόμπι, είχαν αξία. Τράβηξε τον ε αυτότης για να σηκωθεί, αν και τα πόδια της έτρεμαν καισκέφτηκε ότι μπορεί να ξερνούσε πάλι. Έκανε το πρώτοβήμα από την καθαρή δύναμη της θέλησης και τουπόλοιπο ήταν πιο εύκολο μετά απ’ αυτό.Κατευθύνθηκε π ρος την κρεβατοκάμαρα, μια ντεντέκτιβπου είχε χάσει αρκετά ρεπό πριν και θα έχανε ξανά.

«Τι πρέπει να γνωρίζω;» ρώτησε, με πιο καθαρήφωνή και το τηλέφωνο χωμένο ανάμεσα στο αυτί καιτον ώμο της.

«Χιόνι», μουρμούρισε ο Μπόμπι. «Στο έδαφος, σταδέντρα, στα παράθυρα… διάολε. Βάλαμε τουςαστυνομικούς να ψάχνουν παντού.»

«Βγάλ’ τους έξω! Αν είναι δική μου σκηνή, βγάλ’

τους όλο υς έξω.»Βρήκε το βομβητή της στο κομοδίνο – ναι,

τηλεφώνημα από τα κεντρικά της Βοστώνης – καιάρχισε να βγάζει το γκρι παντελόνι σαν να ήταν στενόκέλυφος.

«Είναι έξω από το σπίτι. Πίστεψέ με, ακόμη και τααφεντικά ξέρουν καλύτερα απ’ το να μολύνουν μια

σκηνή ανθρωποκτονίας. Αλλά δεν ξέραμε ότι το κορίτσιείχε εξ αφανιστεί. Οι μπάτσοι σφράγισαν το σ πίτι, αλλάάφησαν το πεδίο ελεύθερο. Και τώρα τα πάνταποδοπατούνται, και δεν μπορώ να πάρω πλεονεκτικήθέση. Χρειαζόμαστε π λεονεκτική θέση.»

Η Ντι Ντι είχε βγά λει το π αντελόνι, παιδευόταν με τοπουκάμισο του Άλεξ.

«Ποιος εί ναι νεκρός;»



«Σαρανταδυάχρονος, λευκός άντρας.»«Ποιος έχει εξαφανιστεί;»«Εξάχρονο, λευκό κορίτσι.»

«Κάνας ύποπτος;»Μεγάλη, μακριά παύση τώρα.«Έλα δω», είπε κοφτά ο Μπόμπι. Εσύ κι εγώ, Ντι

Ντι. Η υπόθεσή μας. Πρέπει να το δουλέψουμεγρήγορα.» Έκλεισε. Η Ντι Ντι αγριοκοίταξε το τηλέφωνο, κιύστερα το πέταξε στο κρεβάτι, για να τελειώσει με το

ντύσιμο της. Έβαλε με μ ια κίνηση τη λευκή μπλούζα -φόρεμα.Εντάξει. Ανθρωποκτονία με ένα παιδί εξαφανισμένο.

Η κρατική αστυνομία ήδη στο σημείο, αλλά στηδικαιοδοσία της Βοστώνης. Γιατί στο διάολο δενμπορούσε η αστυνομία–

Τότε, σαν καλή ντεντέκτιβ που ήταν, η Ντι Ντι τελικά

έβγαλε άκρη. «Α, σκατά!»Η Ντι Ντι δεν ένιωθε άρρωστη πια. Ήταν

εξοργισμένη.Άρπαξε το βομβητή, τα χαρτιά και το μπουφάν της.

Στη συνέχεια, με τις οδηγίες του Μπόμπι νακουδουνίζουν στο κεφάλι της, προετοιμάστηκε για ναστήσει ενέδρα στη δι κή της σκηνή εγκλήματος.

Love You More Poion Agapas

Documents

Transcript of Love You More Poion Agapas