leesfragment Vliegen zonder vleugels - Meg Mosely

Meg Moseley

Vliegen zonder vleugels

vertaald door Tineke Yürümez

Vliegen zonder vleugels 22-02-2012 10:30 Pagina 3

© Kok Omniboek – Utrecht, 2012Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Originally published in English under the title When Sparrows Fall by Meg MoseleyCopyright © 2011 by Meg MoseleyPublished by Multnomah Books, an imprint of The Crown Publishing Group, a divisionof Random House, Inc., 12265 Oracle Boulevard, Suite 200, Colorado Springs, Colorado80921 USAInternational rights contracted through Gospel Literature International, PO Box 4060,Ontario, California 91761-1003 USAThis translation published by arrangement with Multnomah Books, an imprint of TheCrown Publishing Group, a division of Random House, Inc.

Vertaling:Tineke YürümezOmslagontwerp: Julie BergenOmslagfoto: Liz Von Hoene / Getty ImagesGrafische verzorging: Rem Polanski

ISBN gedrukte uitgave 978 90 5977 447 6ISBN E-book 978 90 5977 811 5NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgesla-gen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt in enige vorm of openige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige an-dere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievalsystem or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying,recording or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


Voor mijn echtgenoot,wiens liefde mijn dromen beschermt.

In herinnering aan mijn vader en zijn moeder,die me de droom van het schrijven geschonken hebben.


Hoofdstuk

1

Als te laat komen een element van rebellie bevatte, zat MirandaHanford al in de problemen. Ze parkeerde haar wagen langs desmalle weg en nam ze de andere auto’s die in de berm geparkeerdstonden, in zich op. Ze was nog niet de laatste die voor Masonsspoedbijeenkomst kwam. Er kon nog wel een momentje met Ize-bel af.

Ze pakte haar camera en stapte uit. Snel werkend in de koulegde ze de laatste strook zon vast, zo rood als een bosbrand bo-ven de met naaldbomen bedekte bergtoppen. Op de voorgrondvlocht een jonge esdoorn zijn kale takken om de zonsondergang,onwillig deze los te laten – zoals lieve, koppige Martha, wanneerhet bedtijd was, weigerde te geloven dat de dag voorbij was.

Miranda ontspande de sluiter.Voordat de zon de Blue Ridgeverliet voor de nacht, schoot ze vijf veelbelovende plaatjes. Zestopte de camera weer in zijn tas, legde haar in de auto en slootdie af.Als oude dame die meer van de wereld gezien had dan haareigenaar ooit zou zien, verdiende Izebel liefdevolle zorg.

Miranda hield haar cape gesloten en haastte zich over de lange,steile oprijlaan. Mason had alleen de alleenstaande vrouwen voordeze bijeenkomst opgeroepen. Zes die nog niet getrouwd warenen twee weduwen.

7


Ze had een hekel aan dat woord. Bij weduwen dacht je aanvolgzame, kleurloze wezens met kleinkinderen en artritis.

Voorbij de laatste bocht in de oprijlaan lieten de lichten vanhet huis hun welkom schijnen. Sneeuwvlokken dwarrelden rondals zilveren glitters toen ze de trap van de veranda op rende.

Ze klopte zachtjes en voegde zich bij de vrouwen in de woon-kamer. Ze waren in een halve cirkel op klapstoelen bij de zwak-ke warmte van de open haard gaan zitten, met hun handen ge-vouwen op hun schoot en hun stemmen gedempt. Net als de an-deren hield Miranda haar cape om, maar de tocht kroop met ijs-koude vingers omhoog langs haar rok en haar benen. Ze zat naastLenore Schwartz, de andere weduwe.

‘Waar is Nicole?’, vroeg iemand.Niemand wist het. Abigail ontbrak ook, en haar afwezigheid

maakte de kamer nog killer.Als Masons vrouw thuis was geweest,zou ze knuffels en pepermuntthee hebben uitgedeeld.

De dames werden stil toen hun herder de kamer in beende.Mason liep naar de open haard en pakte de pook. Hij duwde deblokken wat naar elkaar toe, waardoor vonken omhoogspatten.

In de geur van rook en as hing hij de pook weer weg. Hij waseen knappe verschijning. Zijn bakkebaarden waren nog nauwe-lijks grijs, en zijn gezicht vertoonde opmerkelijk weinig rimpels,hoewel hij al in de vijftig was.

‘Dames, bedankt dat jullie zo snel konden komen. Ik wil jul-lie graag vertellen wat ik gisteravond ook in de vergadering metde mannen heb aangekondigd.’ Hij zweeg een moment en keekde halve cirkel rond als een opmerkzame herder die zijn lamme-ren inspecteert.

Miranda, een van de onvolmaakte lammeren, ging verzitten ophaar stoel, die kraakte in de stilte.

‘Ik heb een woord van de Heer.’ Opnieuw nam Mason eenogenblik de tijd om aandachtig naar de vrouwen te kijken. ‘Ikmoet verhuizen uit Slades Creek.’

Ging Mason de stad verlaten? Miranda’s hart sprong onver-wacht op, maar Lenore jammerde van schrik en wrong haar han-den, die vol ouderdomsvlekken zaten.

8


‘We verhuizen naar North Carolina,’ zei hij, ‘naar een prachtigklein stadje, McCabe geheten.Waar de mensen voor zichzelf envoor elkaar zorgen.Waar de regering zich niet met de mensen be-moeit.’

Miranda kon niet stilzitten, en haar stoel verraadde haar ruste-loosheid door nogmaals te kraken.Als de regering het in Georgianiet kon laten zich met de mensen te bemoeien, zou het in NorthCarolina wel niet veel beter zijn.

‘Als het de wil van de Heer is, is het de wil van de Heer,’ zeiLenore, ‘maar ik weet niet hoe we het hier moeten redden zon-der u en Abigail.We zullen jullie ontzettend missen.’

‘Welnee.’ Mason glimlachte.‘Jullie gaan met ons mee. Jullie al-lemaal. Het is een nieuw begin voor de hele kerk. Er zijn banenin McCabe. En ook goedkope woningen, schone lucht en schoonwater. Het is zo’n beetje het paradijs.’

Een golf van opgewonden gefluister ging door de kamer, maarin Miranda stak verzet de kop op, en dat ging op de loer liggenals een boze kat. Ze kon niet weg uit Slades Creek. Dat zou zeecht niet doen.

‘Ik heb ons huis al te koop gezet,’ zei Mason, ‘en de anderemannen zullen dat ook zo snel mogelijk doen.’ Hij knikte naarLenore en toen naar Miranda, de enige alleenstaande vrouwen inde kerk die een eigen huis hadden. ‘Ik help jullie graag dat alle-maal te regelen.’

Sommige mannen waren misschien de discussie nog aange-gaan, maar deze vrouwen zonder mannen deden dat niet. Ze aan-vaardden hun orders met blijdschap.

Behalve Miranda. Zij zag een manier om te ontsnappen.Maar terwijl Mason vragen beantwoordde met een blik waar

plezier uit sprak, voelde zij de pijn van verlies. De kerk was haarfamilie geworden. Ze zou de vrouwen missen, vooral Abigail.Vriendinnen om geheimen mee te delen, elkaars lasten te dragen.Deze vrouwen waren de zussen die Miranda nooit had gehad. Demoeder die ze had moeten afstaan aan een gevangenis in Ohio.

Toen de discussie eenmaal verstomd was, begon ze te praten,waarbij ze haar opwinding verhulde door een neergeslagen blik

9


en een respectvolle toon.‘Ik zal iedereen missen – heel erg –,maarCarl zou niet gewild hebben dat ik ging verhuizen.’

In de kamer viel een verschrikte stilte, die alleen werd verbro-ken door het knetteren en sissen van het vuur.

‘Ik wil zijn wensen respecteren’, voegde ze eraan toe. ‘Hij zeialtijd dat we het land moesten vasthouden, wat er ook gebeurde.Met het oog op de kinderen. Hij zei dat het net zo goed is als geldop de bank.’

In Masons zilverblauwe ogen flitste een waarschuwing. ‘Webespreken het later wel, Miranda.’

Ze bestudeerde de stompe neuzen van haar stevige bruineschoenen. Ze had haar status als onruststoker weer eens bevestigd.

Maar wat maakte het uit? Haar dominee ging de stad verlaten.En algauw ook.

Ze fronste haar wenkbrauwen.Vanwaar die haast? Nou, Masonen Abigail konden haast maken. Die hadden geen gezin. Geenkinderen die ze van hun vertrouwde omgeving moesten losma-ken of achterlaten.

Miranda keek verschrikt op toen er een papier voor haar ver-scheen, in Masons handen. Ze nam het aan, en hij gaf er ook eenaan Lenore.

‘Een lijst met aandachtspunten om het proces te helpen ver-snellen’, zei hij.‘Opruimen, in orde maken, verkopen. Het is bijnalente. De perfecte tijd om kopers te lokken.’

De gefotokopieerde lijst was netjes geschreven in Masons hoe-kige blokletters. Met opsommingstekens. Met tips om de waardevan een huis te verhogen. Met telefoonnummers van klusjesman-nen, schilders en makelaars. Hij had zelfs de openingstijden van dekringloopwinkel vermeld.

Hij sloot de bijeenkomst af. Stuk voor stuk klapten de vrou-wen hun stoelen in, en ze zetten die tegen de muur naast depiano. Abigails woonkamer zag er, op haar afwezigheid na, weernormaal uit.

‘Iemand moet het Nicole vertellen’, zei Lenore. ‘Ik vraag meaf waarom ze niet is komen opdagen. En waar is Abigail?’

Mason lachte en deed de voordeur open, waarmee hij een

10


vlaag kou binnenliet.‘Waarom zou mijn vrouw aanwezig moetenzijn op een bijeenkomst voor alleenstaande vrouwen?’

Omdat ze alle andere vrouwenbijeenkomsten ook bijwoonde,dacht Miranda, en ze vroeg zich af of Abigails afwezigheid iets temaken had met het feit dat Nicole er niet was.

‘Nou, zeg maar dat we haar gemist hebben.’ Lenore wenddezich tot Miranda.‘Je zult wel weer een nieuw mooi stuk land vin-den, lieverd. En je zult ook wel een nieuwe man vinden. Je bentnog zo jong.’ Lenore greep haar grote handtas met haar ene hand,haar wandelstok met de andere en ging de anderen voor naar devoordeur. ‘Jullie knappe jonge meiden, jullie zullen daar vast weleen man vinden.’

Miranda draalde wat terwijl de kwebbelende meute de veran-da op liep en elkaar welterusten wenste. Toen Mason de deurdichtdeed tegen de kou en haar aankeek, voelde ze zich meer danooit een ondankbaar en koppig kind.

‘Miranda, Miranda,’ zei hij met een diepe zucht, ‘ik hoop datje niet echt meent dat je hier wilt blijven.’

‘Ik meen het wel.’ Ze vouwde zijn lijstje dubbel, en toen nogeen keer. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik de kinderen uit hunvertrouwde omgeving weghaal. En het land behoort al generatieslang aan de familie van Carls moeder. Ik kan het niet verkopen.’

‘Land is maar land. Je kinderen zijn nog jong genoeg om zichaan te passen na een verhuizing. En jij ook. Je bent jong genoegom opnieuw te beginnen.’

Het papier ritselde in haar vingers toen ze het nog twee keerdubbelvouwde, waardoor het een kleine rechthoek werd. ‘Ik wilniet opnieuw beginnen. Ik wil mijn kinderen hier in Slades Creekgrootbrengen.’

‘Het zal moeilijker zijn je kinderen groot te brengen als jegeen hulp krijgt van de kerk, als je je rekeningen niet kunt be-talen.’

‘Ja, maar …’‘En stel nu eens dat er een goede, vrome man op je wacht daar

in McCabe. Stel nu eens dat God voor koppelaar wil gaan spelen.Vat dit niet te licht op, Miranda.Als je God de kans ontneemt om

11


te handelen, ontzeg je jezelf misschien een echtgenoot, en je kin-deren een vader. Je moet naar Gods antwoord zoeken. Het is eenkwestie die vasten en gebed verdient.’

Ze zou echt wel gaan vasten. Ze zou vasten totdat ze vel overbeen zou zijn en geen enkele vent haar nog zou willen.

‘Je kunt maar beter gaan pakken’, zei Mason. ‘De verhuizingzal je voorbij Gods kastijding leiden tot echt berouw en warezegen.’

‘Zou de kerk niet beter af zijn als een zwart schaap als ik hierachterbleef? Ik weet dat ik een beproeving ben geweest voor jouen Abigail.’

‘Nee, nee. Zwart schaap of niet, je bent een deel van mijnkudde. Natuurlijk ga je verhuizen. En je moet ervoor oppassendat je geen zaad van rebellie in de anderen zaait.’

Ze aarzelde, moe van zijn nieuwe strengheid. ‘Ik moet doenwat het beste is voor mijn kinderen.’

‘Dan moet je je onderwerpen aan het gezag dat God over jegesteld heeft.’ Mason schudde zijn hoofd. ‘Ik heb jarenlang in jeleven geïnvesteerd, Miranda. Ik ben degene die ervoor heeft ge-zorgd dat Carl een prima levensverzekering had, en ik ben degenedie de cheques van het steunfonds uitschrijft. Je zou je bezit aljaren geleden zijn kwijtgeraakt als ik niet voor je had gezorgd, ennu wil je mijn leiding niet aanvaarden?’

Hij sprak nog steeds zacht, maar dit was niet de vriendelijkedominee die op zondag preekte en bad voor de zieken, en die eenniet zo best smakende chili kookte voor een gezamenlijke maal-tijd. Dit was een heel andere man. Een harde, onredelijke man.

‘Wat goed is voor de kerk, hoeft niet per se ook goed te zijnvoor mij’, zei ze, vanbinnen bevend.

‘Bedenk, Miranda, dat rebellie als de zonde van de hekserij is.’De kat die binnen in haar op de loer lag, testte zijn nagels. ‘Ik

ben geen heks, en het is geen rebellie dat ik mijn eigen beslissin-gen neem.’

‘Voordat je deze specifieke beslissing neemt, moet je bedenkendat je nu nog steeds betaalt voor een paar onverstandige keuzenvan Carl.’

12


Haar knieën werden slap. ‘Wat heeft dat ermee te maken?’‘Dit is je kans om wat afstand te scheppen tussen jezelf en de

dingen die je het liefst stil wilt houden. Als de staat ooit luchtkrijgt van wat er gebeurd is, als de Kinderbescherming zich ermeegaat bemoeien …’

Achter haar rug klemde ze haar handen ineen.‘Ik neem dat ri-sico.’

‘Doe niet zo dwaas. Zoals je zei, moet je doen wat het beste isvoor de kinderen. Je wilt hen toch beschermen?’

Tranen prikten achter haar ogen. ‘Natuurlijk.Altijd.’‘Dan moet je verhuizen naar McCabe.’ Mason kwam dichter-

bij, en zijn adem rook naar tandpasta met mint. ‘Ik wil niet ver-antwoordelijk gehouden worden voor de gevolgen als je hierblijft.’

De versluierde bedreiging deed haar adem stokken.Ze stelde zich voor dat een auto haar oprijlaan op reed. Een

auto met het embleem van de staat op de portieren. Achter hetstuur zat een maatschappelijk werker die het recht had de kinde-ren van een vrouw uit haar armen te rukken en hen over te leve-ren aan het pleegzorgsysteem, met steun van de sheriff in BartramCounty. Het gebeurde maar al te vaak. Het overkwam zelfs oudersdie niets verkeerds hadden gedaan.

‘Afgesproken?’, vroeg hij. ‘Je verkoopt je huis? En je verhuistmee met de rest van ons?’

Ze huiverde. Ze had zijn woede al eerder gezien. Die was zelfsop haar gericht geweest.Maar ze had hem nooit als een vijand be-schouwd.Maar nu had hij haar kinderen bedreigd. Langzaam knikte ze.Twee vingers gekruist achter haar rug. Een leugenaar.

Mason keek haar schuin aan, alsof hij wilde beoordelen of zewel integer was. Zijn ernstige gezicht lichtte op door die Holly-woodlach van hem. ‘Uitstekend. Geen deining veroorzaken. Pro-beer niemand ertoe over te halen achter te blijven.Welterusten,Miranda.’ Met een knikje gaf hij aan dat ze kon vertrekken.

Sprakeloos stapte ze naar buiten, en ze stopte de lijst in de zakvan haar cape.De avond was gevallen, en de koude berglucht deed

13


haar rillen tot op het bot. Ze keek als verdoofd naar een karton-nen doos in de hoek van de veranda, die zo volgepropt was metkleding dat de zijflappen niet omlaag gevouwen bleven zitten.

Abigail moest al zijn begonnen met het uitmesten van dekasten voor de verhuizing. Haar kerstpullover lag bovenop, in de-zelfde rode kleur als de harten van knutselpapier die de meisjeshadden uitgeknipt voor Valentijnsdag.Abigails zus had de pulloveropgestuurd vanuit Topeka, maar Mason had gezegd dat de kleurniet gepast was voor de vrouw van een dominee en dat de vormvan de hals onfatsoenlijk was.

Onzin. De hals was heel bescheiden.Miranda liep op haar tenen over de veranda en greep de trui.

Ze stopte die onder haar cape en liep snel de trap af. Nu was zeook nog een dief. Maar wat maakte het uit er nog een minpuntbij te hebben?

Ze rende de steile oprijlaan af, die glad was door de pas geval-len sneeuw. ‘Ik ga niet verhuizen. Je kunt me niet dwingen.’ Hetbonken van haar voetstappen deed haar stem schokken alsof zeeen baby op haar knie liet hobbelen. Uiteindelijk moest ze ervanhuilen.

Haar kinderen. Hij had gedreigd de staat op haar kinderen afte sturen. Ze zouden net zijn als dat gezin in het nieuws, waarvande kleintjes over verschillende pleeggezinnen waren verspreid enwaarvan de ouders geen schijn van kans hadden tegenover deautoriteiten.

Morgenochtend zou ze bij haar advocaat advies vragen overhet benoemen van een nieuwe voogd. Iemand van buiten dekerk. Iemand die geen banden had met Mason. Maar ze had geenfamilie, en tante Lou was allang overleden. Geen broers, geen zus-sen, geen neven of nichten.

Jack misschien? Misschien moest hij het worden. Maar ze konhem nog niet bellen. Ze kon het risico niet nemen dat ze hem ophet idee zou brengen bij haar aan de deur te komen. Niet voor-dat het veilig was.

Met trillende vingers opende ze het slot van de auto. Zewurmde de sleutel in het contact en liet de koplampen over de

14


donkere, bochtige weg voor zich schijnen. Ze had zich in geenjaren, in geen negen jaar, zo alleen gevoeld. En het was nog lan-ger geleden dat zich echt vrij had gevoeld.

Na twee weken vasten en vroeg opstaan om te bidden was Mi-randa wat slapjes geworden, maar ook heel helder in haar hoofd.Voorzichtig deed ze de achterdeur dicht, zodat deze maar heelzacht klikte, en de kinderen daar onmogelijk wakker van kondenworden, waarna ze de camera om haar nek hing. Zonder geluidte maken liep ze de verweerde treden af. De wind rukte aan haarrok en cape en deed deze om haar heen flapperen als grijze enblauwe vleugels.

Ze hoopte maar dat God wist dat ze niet met vasten was be-gonnen omdat Mason dat had gezegd, maar omdat ze zelf Godwilde horen. Ze wilde Hem horen zeggen dat ze in Slades Creekmoest blijven.

Ze vocht tegen de duizeligheid waarmee vasten altijd gepaardging, en hield haar ogen op haar schoenen gericht toen deze doorhet lange gras en de eerste viooltjes heen stapten.Tegen de tijd datde meisjes hun ochtendlessen hadden afgerond en naar buitengingen om een boeketje te plukken voor de keukentafel, zouMason misschien al weer langsgekomen zijn. Hij gaf het niet zogemakkelijk op.

‘Ik ook niet’, zei ze binnensmonds.Haar keuzemogelijkheden waren beperkt, maar ze was niet

hulpeloos. Ze kon kinderopvang regelen en ten minste een part-time baan zoeken. Ze kon geld verdienen met haar fotografie, enze had het maandelijkse inkomen dat ze nooit gehad zou hebbenals Mason dat Carl jaren geleden niet aan zijn verstand had ge-bracht.

Ja,Mason was heel slim met geld.Hij was slim in heel veel din-gen.

Hij wilde graag alles vastleggen. Hij hield de archieven beterbij dan God, had ze iemand eens horen zeggen op een van dezondagse bijeenkomsten. Hij had waarschijnlijk zijn aantekenin-gen van dat pastorale gesprek van jaren geleden nog wel.

15


Terwijl de oude angsten haar weer op de hielen zaten, schootze van achter de schuur zo de open plek op. De camera bungel-de tegen haar buik en deinde mee op het ritme van haar voet-stappen en het ruisen van haar rok. In de verte stierf het gemek-ker van de geiten weg toen ze achter de grote heester verdweenen het druipende bos in liep.

Ze dacht dat ze voetstappen hoorde en keek achter zich. Na-tuurlijk was er niemand. Het was slechts de wind, die de kale tak-ken deed zwiepen en kraken.

Ze keek weer voor zich. Haar voet gleed weg over de dodebladeren van vorig jaar, die glad waren van de vochtigheid. Ze vielbijna, maar hervond haar evenwicht en liep door.Toen ze bij delaatste bocht kwam, ging ze langzamer lopen om het uitzicht inzich op te nemen dat nooit verveelde.

De bergtoppen waren nog verborgen in de mist, maar de zonbaande zich al een weg in een duizelingwekkende schittering vanwit licht. Ze hield haar adem in en had het gevoel op een wolkte staan die was neergedaald op haar kleine stukje aarde.

Waarmee Mason haar ook kon chanteren, ze zou het land vanhaar familie niet verkopen. Ze waagde zich wat dichter naar deadembenemend steile afgrond en tuurde over de rand van de rotsnaar de met steenblokken versperde diepe kreek ver onder zich,waar omgevallen bomen dwars overheen lagen. Het was jaren ge-leden dat ze zich zo dicht bij de rand had gewaagd.

De eerste keer dat Carl en zij samen over het terrein van zijnoverleden moeder hadden gelopen, had hij haar erop gewezen datde rotsen geen plek voor kinderen waren, zelfs niet voor geiten,die toch stevig op hun poten stonden.Toen hij een jongen was,was een van de geiten van zijn grootvader die zestig meter om-laag gevallen. Ze was op een zwerfkei terechtgekomen en hadhaar nek gebroken.

Miranda had geslikt en was misselijk geworden bij de gedach-te aan het geluid van dunne botten die braken.

Aan de overkant van het ravijn bevond zich een weliswaar nietzo abrupte helling als aan deze kant, maar toch was ook die ver-raderlijk, vooral wanneer de wilde bloemen in bloei stonden en

16


de gevaren verhulden. Scheefkelk, bloedwortel, vetkruid en wildehyacinten zouden spoedig ieder hoekje zacht maken.

Tegen de tijd dat de asters bloeiden in de herfst, was Masonwellicht al heel ver weg verhuisd.

Ze voelde in de zak van haar cape en trok zijn lijst eruit, dienog steeds tot een nette, dikke rechthoek was gevouwen. Zevouwde het papier open, net ver genoeg om het te kunnen ver-kreukelen, en gooide de lichte prop in de lucht. De kleine wittepapieren bal rolde van een mossige rand af en verdween in eenwirwar van bladloze struiken.

‘Heer, help me’, zei ze zacht, alsof iemand haar zo ver bij hethuis vandaan nog zou kunnen horen. ‘Help me hem te slim af tezijn.’

Er was geen ander geluid dan het zachte gespetter van waterop stenen en een paar vogels die zongen.Ver van de commotievan haar huishouden kon ze bijna geloven dat God tot haar zouspreken, maar óf Hij gaf geen antwoord, óf Hij had haar hart metdoofheid geslagen om haar voor haar zonden te straffen.

Mason hoorde God echter wel, of beweerde hem te horen.Alshij het goed had gehoord, had de hemel iets heel moeilijks vanhaar gevraagd. Dat zou niet de eerste keer zijn.

Miranda verwijderde de lenskap van haar camera. De mist troklangzaam op. Als ze snel werkte, zou ze de bergen kunnen vast-leggen, omsluierd met mist, maar gekust door de zonsopgang.

Daar had je het. Het perfecte moment. Ze ontspande de slui-ter.

Een nieuwe vlaag van duizeligheid overrompelde haar. Ze liethaar hoofd hangen om het bloed ernaartoe te laten stromen englimlachte omdat ze zo dwaas was de camera nog steeds in deaanslag te houden, ook al was er alleen maar een kluit droog on-kruid in beeld.

Ze moest moeite doen om weg te stappen van de rand van derots, maar haar voeten gleden onder haar vandaan. Iemand lietvanuit de lucht een gordijn zakken dat het licht tegenhield.

17


leesfragment Vliegen zonder vleugels - Meg Mosely

Documents

Transcript of leesfragment Vliegen zonder vleugels - Meg Mosely