De Orgaanhandelaar (compleet)

7/22/2019 De Orgaanhandelaar (compleet)

1/486


2/486

De Orgaanhandelaar


3/486

If you plan to get chronic kidney disease, ensure you are surrounded

by loving and compatible family and friends... Probably not a bad idea even if your kidneys function normal.

(Als je van plan bent een chronische nieraandoening te krijgen, zorger dan voor dat je omringd bent door liefdevolle en toegewijde fami-lie en vrienden ... misschien ook geen slecht idee in geval je nieren normaal wer-ken.)

(Prof. Dr. Gaby Danovitch, transplantatiechirurg University of LosAngeles tijdens het 2nd ELPAT Congres, Rotterdam, April 2010)


4/486

De OrgaanhandelaarDocumentaire thriller over de illegale handelin menselijke nieren

Johan G. Hahn

2012

Een uitgave van Skidiz, Utrecht


5/486

2012Skidiz, Utrecht

Auteur: Johan G. Hahn

Alle rechten voorbehouden

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, door middel vandruk, fotokopien, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welkeandere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming

van de uitgever.

Druk: www.pumbo.nlOmslagontwerp: Skidiz, UtrechtOmslagillustraties: Hahn-photography, Utrecht

Vormgeving binnenwerk: Skidiz, Utrecht

Thriller/Roman

ISBN: 978-90-815587-0-9

NUR 305

http://pumbo.nl/boek/deorgaanhandelaar

Dit boek is ook verkrijgbaar als e-boek

ISBN (Epub): 978-90-815587-4-7ISBN (PDF): 978-90-815587-3-0

http://www.deorgaanhandelaar.nl

http://www.skidiz.nl
http://www.skidiz.nl/http://www.deorgaanhandelaar.nl/http://ontmoeting.pumbo.nl/http://www.pumbo.nl/http://www.skidiz.nl/http://www.skidiz.nl/http://www.deorgaanhandelaar.nl/http://www.deorgaanhandelaar.nl/http://ontmoeting.pumbo.nl/http://ontmoeting.pumbo.nl/http://www.pumbo.nl/http://www.pumbo.nl/


6/486


7/486

() JGH: I do desperately need a new kidney shortly. As a matter offact I can afford the costs of a private transplantation as mentionedon your website.Can you send me more detailed information about the possibilities

you have in coordinating a kidney transplantation within the nextmonths? Is that possible?Broker: Yes, we can provide immediate transplant.

JGH: Where?Broker: There are approximately 15 countries that we work with. For the most

part, the doctors have been educated in the US, return often for seminars, andspeak english fluently. The standards are higher than the US. Organs come from

younger, healthy donors thus second and third transplants are not necessary as is

often the case when organs come from older, unhealthy donors.I am at your service every day. We require a good-faith deposit ofUS $1,000 to begin the process.

Citaat uit: het e-mailcontact van de auteur met een in Sun Valley (Californi)gevestigde bemiddelaar voor (legale?) orgaantransplantaties.

(...)Natuurlijk heb ik er spijt van, want ik voel mij nog erg zwak ende wond van de operatie is ontstoken. Ik pies bloed. Maar ik kanniemand de schuld geven behalve mijzelf, vertelt () NN. Hij trektzijn trui omhoog en laat een paarskleurig litteken zien, de ritssluitingop zijn buik oogt als een duizendpoot. ()

Uit: NRC Handelsblad, 7 april 2011


8/486

De dood van Juffrouw Meijer

Moeizaam stond Juffrouw Meijer een stukje op uit haar stoel. Methaar rechter hand steunde ze op de armleuning om niet terug te val-len. Ze wilde even naar buiten kijken. Met haar linker hand schoofzij de vitrage een klein stukje opzij om beter te kunnen zien. De gro-

te zwarte auto stond er nog steeds. Hij had een vreemd buitenlandskenteken en donkere ramen zodat Juffrouw Meijer niet kon zien ofer iemand in zat. Ze kon het wel raden, omdat er sigarettenpeukenop straat naast het voorportier lagen. Net toen ze de vitrages weer

wilde dichtdoen zag ze hoe het raam aan de kant van de bestuurdereen stukje openging. Er verscheen een hand die een sigarettenpeukdoor de spleet op straat liet vallen. Toen schoof het raam weer om-hoog en bewoog er niets meer aan de auto.

Bah, dacht Juffrouw Meijer, dat doe je toch niet. Peuken op straatgooien. En nog wel voor andermans huis! en ze liet zich weer lang-zaam terugzakken in haar leunstoel.

Terwijl ze aan de grote zwarte auto dacht, liep er een rilling over haarrug. Gisteren had de auto er ook al gestaan. Eergisteren had ze hemopeens zien staan toen Eva thuis kwam. Eva fietste altijd een stukjeover de stoep en zoals altijd had ze even tegen de ruit getikt en ge-zwaaid. Juffrouw Meijer had wat zitten suffen in haar stoel bij hetraam en was wakker geschrokken. Haar breiwerk lag nog onaange-roerd in haar schoot. Ze had gezwaaid en was een stukje omhooggekomen uit haar stoel om door een gleuf in de vitrages even naarbuiten te kunnen kijken. Net toen ze Eva door de achterdeur binnenhoorde komen gleed de zwarte auto de straat in en stopte precies

voor de deur van de familie Eerdmans aan de overkant. Daar bleefde auto onbeweeglijk staan. De motor werd afgezet en de lichten

doofden. De hele middag en de hele avond had de auto daar zo roer-loos staan. Af en toe had Juffrouw Meijer gekeken of hij er nogstond. Ze wist niet waarom ze steeds weer wilde weten of hij er nogstond. Misschien omdat er iets groots en dreigend van uit ging. Toen

Juffrouw Meijer om half elf naar bed ging had ze nog eens speciaaluit het raampje in de voordeur gekeken. De auto stond er nog steeds.


9/486

Groot en stil en zwart en dreigend. Als een soort katachtig roofdierdat op de loer lag voor zijn prooi. Daar moest ze aan denken dieavond en er liep een koude rilling over haar rug. Ze was naar bedgegaan, maar ze had wel een uur wakker gelegen en geluisterd naarde vertrouwde geluiden in het huis. En naar alle vreemde geluiden

van buiten. Juffrouw Meijer was een beetje bang geworden, maar zewist niet waarvoor. Het was immers maar een auto. Maar toch, zewist niet wie er in zat en je wist maar nooit tegenwoordig. Je hoordezoveel vreselijke dingen op de radio. En bij sommige beelden op detelevisie moest ze gewoon wegkijken.

De volgende ochtend was de zwarte auto verdwenen. JuffrouwMeijer had hem niet horen wegrijden. Ze had opgelucht geademd,maar nu stond hij er weer. Ze wist niet hoe lang al. Nadat ze haarbeide boterhammen had gegeten en haar glas melk had gedronken,ging ze altijd even een uurtje op bed liggen. Dat was meestal om eenuur of n. Toen ze even na twee uur was opgestaan en met haarrollator naar haar stoel bij het raam was geschuifeld, had ze door dekier in de vitrages de auto weer zien staan. Dit keer vond ze hem nog

groter en dreigender dan gisteren. Juffrouw Meijer wist niet waarom.Maar zo voelde het vandaag. Een naar gevoel was het. Ze huiverde

weer. Vreemd, dacht ze. Ze was er niet gerust op, maar wat kon zedoen. Ze kon moeilijk de politie bellen omdat er een auto in de straatstond.Ze had haar breiwerk genomen en had verder gewerkt aan de trui

voor haar kleindochter. Niet dat Juffrouw Meijer een kleindochterhad. Juffrouw Meijer was niet getrouwd en had geen kinderen en ookgeen kleinkinderen. Maar ze had Eva. De trui was bedoeld voor Evaen die beschouwde ze een beetje als haar kleindochter. Eva woondeop de eerste verdieping. Die had ze gehuurd. Of beter, die haddenhaar ouders voor haar gehuurd. En omdat Juffrouw Meijer erg opEva gesteld was geraakt, beschouwde zij haar als haar kleindochter.

Juffrouw Marie-Antoinette Meijer was 87 en nooit getrouwd ge-weest. Ze had haar verloofde verloren aan het eind van de Tweede

Wereldoorlog, een paar dagen voor de bevrijding. Een verdwaaldekogel, hadden ze haar verteld en haar daarbij aangekeken met eenblik die deze verklaring tot een soort woord van troost moest maken.

Juffrouw Meijer kon dat soort goedkope troost missen als kiespijn.Ze had haar verloofde eenzaam en alleen begraven. Zijn ouders wa-ren een paar jaar eerder spoorloos verdwenen, zoals dat met zoveel


10/486

joodse mensen gegaan was; op transport gezet naar het oosten, heet-te het toen en niemand wist precies wat daarmee bedoeld werd. Na-dat ze het verlies van haar geliefde te boven was gekomen, had zegezworen nooit te zullen trouwen en haar te vroeg overleden ver-loofde eeuwig trouw te zullen blijven. Een grote foto van een knappejongeman, haar Abraham, zoals ze hem noemde, stond op deschoorsteenmantel in de voorkamer. Een waxinelichtje brandde er-

voor en Juffrouw Meijer kon altijd met gepaste trots en vol eerbiedvertellen dat sinds de dood van haar Abraham en sinds het portretdaar stond, het lichtje nooit uit was geweest. Haar Abraham keek toe

bij alles wat zich in de kleine, vol gemeubileerde kamer afspeelde.Het was de enige foto die Juffrouw Meijer van haar verloofde had.Het was zon oude, bruinachtige foto, een beetje wazig vanwege de

vergroting. Het origineel was een pasfotootje van Abraham geweest,dat Juffrouw Meijer op een heel speciale plaats zorgvuldig bewaarde.Ze was er zuinig op, zowel op het pasfotootje, dat haar Abraham nogzelf had laten maken, als op de vergroting aan de muur. De fotohield haar herinnering aan haar Abraham levend, al meer dan 65 jaar.

Na de oorlog had Juffrouw Meijer haar studie Frans afgerond en wasze lerares op de Rijks-HBS geworden. Later was het een Havo-Athe-neum geworden. Bijna 40 jaar lang had Juffrouw Meijer de kinderen

van de eerste tot en met de vijfde en later de zesde klas de beginselenen de schoonheid van de Franse taal bijgebracht. In de vakanties gingze elk jaar met haar twee vriendinnen op stap. Ze kon toen nog pri-ma lopen. Elke zomer de Vierdaagse van Nijmegen meer dan vijf-entwintig keer en vaak wandelen in Frankrijk natuurlijk. Maar debeide vriendinnen waren er niet meer. Josefina was allang geledenoverleden, verongelukt bij het bergbeklimmen, een sport waar Juf-frouw Meijer niets van begreep, omdat ze hoogtevrees had. Marille,haar andere vriendin leefde nog, maar kon zich dat zelf nauwelijksmeer herinneren, als gevolg van de Ziekte van Alzheimer. Het leek

Juffrouw Meijer een wreed lot, waarvan ze hoopte dat het haar be-spaard zou blijven. Een jaar of drie geleden was ze nog bij Marille

op bezoek geweest, maar die had haar niet eens meer herkend. Juf-frouw Meijer was weer weggegaan en besefte opeens dat zij als enigevan het drietal was overgebleven. Helder van geest was ze nog, maarslecht ter been. Gelukkig had ze Eva!

Juffrouw Meijer woonde nog steeds in het huis van haar ouders in destatige wijk Oog in Al in Utrecht in een zijstraat van de Haydnlaan.


11/486

In dit huis was zij geboren nou ja, bij wijze van spreken dan. Wantde zwangerschap van haar moeder en haar geboorte waren moei-zaam geweest en de huisarts had haar moeder daags voor de geboor-te naar het Academisch Ziekenhuis aan de Catharijnesingel gestuurd,

waar de kleine Marie Antoinette ter wereld was gekomen. Ze wasenig kind gebleven en had het huis en het vermogen van haar oudersgerfd toen die overleden waren. Door hard werken en zuinig levenhadden haar ouders een vermogen bij elkaar gespaard. Marie Antoi-nette wist daar natuurlijk niets van. Over geld sprak je in die tijd nietmet je kinderen. Pas toen ze na het onverwachte overlijden van haar

ouders bij de notaris moest komen ontdekte ze, dat ze opeens eenvermogende vrouw geworden was. Het vermogen stond op een klei-ne bank die het vertrouwen van haar vader had. Ze liet het geld daarstaan en gaf opdracht het goed te beheren en haar een kleine maan-delijkse toelage uit te betalen. Eerst bovenop haar salaris, later alsaanvulling op haar AOW en haar pensioen. Ze maakte haar maand-geld zelden op, schonk elke maand een aanzienlijk bedrag aan eenpaar organisaties die arme kindertjes in Afrika hielpen en stortte de

rest terug op haar rekening. Zo groeide haar vermogen gestaag ver-der. Juffrouw Meijer zat goed in de slappe was, zoals de buurtbewo-ners het achter voorgehouden hand wel eens tegen elkaar zeiden.Net als haar ouders leefde Juffrouw Meijer zuinig. Haar warme eten

werd de laatste jaren elke dag bezorgd door Tafeltje Dek Je en Evadeed voor haar de kleine boodschappen. Elke donderdag aan heteind van de middag kwam ze bij juffrouw Meijer een kopje theedrinken. Juffrouw Meijer genoot ervan als Eva bij haar zat en haar

vertelde van haar werk en van alle andere dingen die in haar jongeleven belangrijk waren. Ze nam ook altijd een pen en papier mee enmaakte samen met haar het boodschappenlijstje voor de komende

week: brood, margarine, jam, wat vleeswaren en wat kaas, twee pak-ken melk, koekjes voor bij de koffie en de thee en soms nog wat an-dere dingen voor de zelfverzorging, zoals Juffrouw Meijer de per-soonlijke hygine altijd noemde. Veel had Juffrouw Meijer niet meer

nodig. Ze leefde bescheiden en een beetje teruggetrokken. Ze laselke dag de krant, zo ongeveer de enige luxe die ze zich nog veroor-loofde en keek soms naar de Franse televisie. Sinds er kabeltelevisie

was kon ze de Franstalige Belgische televisie ontvangen wat eenvreselijk Frans spreken ze daar, was haar vaste commentaar maarze genoot sinds kort vooral van de Frans- en Duitstalige culturele


12/486

zender Arte natuurlijk kijk ik alleen naar de Franse versie en zekon zelfs de Franse TV5 Monde ontvangen. Maar meestal las zeFranse boeken en breide ze truien. Mooie warme, Noorse truien inkleuren waarvan ze wist dat ze bij Eva in de smaak vielen: Rood engeel en blauw.

Juffrouw Meijer was blij dat ze Eva in huis had. Zij beschouwde Evaecht als haar kleindochter. Het was zo ongeveer het enige menselijkecontact dat haar nog gebleven was. Behalve natuurlijk de buren en dehuisarts en de krantenjongen, de jongen van Tafeltje-dek-je en de

postbode. En soms een collectant voor een of ander goed doel. Daargaf ze altijd iets aan. Ze had vooral bewondering voor de collectan-ten die in weer en wind op pad gingen voor een goed doel. Ze zettenzich belangeloos in voor anderen, zonder er iets voor terug te ver-

wachten. Dat alleen al moest beloond worden. Ze had er een speciaalbakje voor achter de voordeur hangen. Daar zat altijd wat kleingeldin voor de collectanten. Zo had ze het van haar moeder geleerd. Aancollectanten geef je iets zolang je iets hebt.

Meer mensen kwamen er bij juffrouw Meijer niet meer langs. Hetwas stil geworden op de begane grond van het grote huis. Maar bo-ven, op de eerste verdieping daar was leven. Daar woonde Eva!Eva was een mooie jonge vrouw, met een warme uitstraling en dekracht en schoonheid van een fotomodel. Als juffrouw Meijer zo aanhaar dacht geneerde ze zich altijd een beetje. Maar ze moest ookglimlachen over zichzelf. Als oude vrouw mocht ze een jonge vrouwbest mooi vinden, vond ze.Eva was lang en slank. Ze was een meter vierentachtig, had ze weleens verteld. Haar lengte maakte dat juffrouw Meijer, die zelf klein

van stuk was, tegen haar op moest kijken. Dat moest sowieso omdatJuffrouw Meijer meestal in haar stoel voor het raam zat. In de erker,zodat ze alles wat op straat gebeurde in de gaten kon houden. Zoalsnu de grote zwarte auto. Juffrouw Meijer maakte zich zorgen over deauto en het feit dat hij al twee keer tegelijk met Eva de straat in was

komen rijden. Net alsof de auto haar volgde. Onzin, natuurlijk, maartoch. Eva had een bronskleurige huidskleur en lang krullend pik-zwart haar dat ze meestal in een krullige warboel los over haarschouders liet hangen. Het was een beetje vreemd haar. JuffrouwMeijer had er een keer met haar hand over gestreken en gevoeld dathet anders aanvoelde dan haar eigen haar. Eva was half Europees en


13/486

half Afrikaans en dat maakte haar zo buitengewoon mooi. Eva hadzachte regelmatige gelaatstrekken. Ze had vrolijke donkere ogen diesoms ondeugend konden fonkelen, maar van het ene op het anderemoment vol emotie konden glimmen. Ze kon je soms met een haastmagische blik aankijken, vol weemoed en met een vleugje verdriet.Eva was advocaat en Juffrouw Meijer had zich haar wel eens voorge-steld in een kleine bedompte spreekkamer in een gevangenis met eengevaarlijke misdadiger die zij moest verdedigen. Ze kon zich dangoed indenken dat zo iemand haar geen geheim kon onthouden enzijn hart voor haar uitstortte. Als Eva naar je luisterde, dan moest je

haar wel alles vertellen. Haar ontwapende blik, haar ernstige of vro-lijke glimlach, het maakte haar alleen maar mooier. Juffrouw Meijerhad haar wel eens gezegd dat zij vond dat ze het prima gedaan zouhebben als fotomodel. Eva had gelachen en gezegd dat fotomodel

voor haar geen optie was. Zij wilde iets meer met haar leven doendan poseren voor een camera en parfums, kleren of dure autos aan-prijzen. Ze had ervoor gekozen strafadvocate te worden. En ze wildeeen goede advocaat zijn, met hart voor haar clinten. Daarom werkte

ze meestal aan zaken met clinten die het slechter getroffen haddenin het leven dan zij en die door allerlei oorzaken in de problemen

waren gekomen. Ze was partner geworden bij een advocatencollec-tief. Dat verdiende niet veel, maar het gaf haar wel voldoening. Evahad met haar achtentwintig jaar haar plek in het leven wel gevonden.

Juffrouw Meijer was blij dat ze haar aan het begin van haar studie,ruim negen jaar geleden, in huis had genomen. Vanaf het begin hadEva op de bovenverdieping gewoond. Eerst samen met een Turks-Nederlandse vriendin die medicijnen studeerde. Die vriendin was

vier jaar geleden afgestudeerd en toen verhuisd. Dat gebeurde heelplotseling. Zonder echt afscheid te nemen was ze van de ene op deandere dag verdwenen. Ze was met vakantie naar Turkije gegaan enniet meer teruggekomen. Waarschijnlijk uitgehuwelijkt of zoiets,dacht Juffrouw Meijer. Eva had wel eens verteld dat ze het ook niet

wist, omdat ze haar uit het oog had verloren. Sindsdien huurde Eva

de hele bovenverdieping voor zich alleen.

Juffrouw Meijer legde haar breiwerk op het tafeltje naast haar stoel,kwam moeizaam overeind en pakte de handgrepen van haar rollator.Ze liep met kleine stapjes langzaam de voorkamer door en in de ach-terkamer om de grote tafel heen, om in de keuken thee te gaan zet-


14/486

ten. Ze deed het water in de elektrische waterkoker en drukte op hetknopje met het rode lampje. Even later begon het apparaat tebrommen en te pruttelen. Ze pakte de theepot, spoelde hem vanbinnen onder de kraan om met heet water en pakte het theefilterzak-je. Ze deed er twee schepjes thee in en hing het zakje in de theepot.

Toen het water kookte en de waterkoker zichzelf had uitgeschakeld,goot ze het water voorzichtig over de thee en keek op de klok. Vijf

voor vier. Precies op tijd. Juffrouw Meijer dronk altijd om vier uurtwee kopjes thee en nam daar twee koekjes bij. Dat was de tweedeluxe die ze zich dagelijks permitteerde: twee koekjes bij de thee, meer

niet. Om elf uur een kopje koffie. Bij de koffie een plakje koek meteen beetje boter of een cracker met kaas en om vier uur twee kopjesthee met twee koekjes. Juffrouw Meijer hield van vaste gewoonten.Dat gaf zekerheid. Ze had een hekel aan plotselinge veranderingen.Misschien dat ze zich daarom wel ongerust maakte over die vreemde,grote, zwarte auto in haar straat.Ze zette de theepot, het kopje en het schoteltje met twee koekjes ophet blad van haar rollator en schuifelde terug naar haar stoel bij het

raam in de voorkamer. Ze hoorde de brievenbus kleppen en de doffeplof van de krant op de mat. De krantenjongen reed zoals elke dag

vlak langs het raam, keek over de vitrages heen naar binnen enzwaaide naar haar. Zij zwaaide met haar linker hand terug, terwijl zemet haar rechter hand op de handgreep van de rollator steunde, omhaar evenwicht te bewaren. Zo deden ze dat elke middag tegen vieruur. Toen ze bij haar stoel gekomen was deed ze de vitrages weer eenstukje opzij en keek of de zwarte auto er nog stond. Hij stond er nogeven groot en zwart en dreigend. Ze zette de theepot, het kopje enhet schoteltje op het tafeltje naast haar stoel. Toen liep ze langzaamnaar de voordeur, pakte met de lange grijper die Eva voor haar hadgekocht en die bij de voordeur stond de krant van de mat, legde dieop de rollator en schuifelde terug naar haar stoel. Ze wist uit ervaringdat de thee nu precies genoeg getrokken had. Als ze nu een kopjeinschonk kwam het zakje precies boven de thee te hangen. Ze liet

zich langzaam in haar stoel zakken, boog voorover en schonk haareerste kopje thee in. Ze zag dat het filterzakje nu net boven de theehing. Precies goed. Ze zette de theepot weer terug op het onderzet-tertje, pakte haar kopje en leunde genoegelijk achterover. Voorzichtigblies ze in haar kopje en toen de temperatuur iets gezakt was nam zeeen slokje. Ze zette het kopje naast zich op het tafeltje, pakte een


15/486

koekje en nam een klein hapje. Toen nam ze de krant en vouwdehem open.

Boven kraakte een plank. Eva was thuis. Woensdag was haar thuis-werkdag. Ze werkte vier dagen per week en zoals anderen een pap-padag of een mammadag hadden om voor de kinderen te zorgen, zohad Eva haar vaste vrije dag. Ze had wel eens verteld dat het moeilijk

was geweest de woensdag te claimen omdat zij immers geen kinderenhad. Maar ze had voet bij stuk gehouden en uiteindelijk haar zin ge-kregen. Het was ook wat, als vrouwen gestraft werden omdat ze geen

kinderen hadden. Juffrouw Meijer was kwaad geworden toen Evahaar het verhaal verteld had. Ze vond het een schande. Discriminatiehad ze het genoemd en ze was geschrokken van haar eigen woordenomdat Eva een donkere huidskleur had. Maar Eva was het met haareens geweest. Eva was een sterke vrouw, die voor haar eigen belan-gen opkwam als dat nodig was. Nou, vond Juffrouw Meijer, in ditsoort zaken was dat nodig. Wis en zeker!De woensdag was de dag dat Eva haar huishoudelijke werk deed. Dat

van Juffrouw Meijer nam ze dan meteen mee. De wasmachine draai-de een keer per week voor haar en een keer per week voor JuffrouwMeijer. De afwasmachine draaide elke avond voor hen beiden. Vanafhet begin hadden ze afgesproken dat Eva een beetje zou helpen in dehuishouding en vooral een oogje in het zeil zou houden. Ze hoefdedan ook maar weinig huur te betalen. Tweehonderdvijftig euro permaand voor een hele etage met twee grote kamers en een badkameren vrij gebruik van de keuken. Daarvoor deed ze een keer per weekde boodschappen en hielp ze Juffrouw Meijer met de afwas en de

was. Alle andere huishoudelijke taken werden door Chantal gedaan,de hulp in de huishouding die twee keer per week kwam voor hetstofzuigen, het stof wissen, de ramen en dat soort klussen. En voorhaar lichamelijke verzorging kwam het meisje van de thuiszorg tweekeer per week langs. Tegenwoordig heette dat zo, maar voor Juf-frouw Meijer was Bea nog gewoon de wijkverpleegster. Zo had dat

vroeger geheten en voor Juffrouw Meijer heette dat nog steeds zo.Bea hielp haar bij het douchen en de voetverzorging en al die anderebijzondere dingen. Opstaan, wassen en aankleden ging nog redelijkgoed, maar voor het douchen en zo had ze hulp nodig en dat wildeze niet aan Eva vragen. In overleg met de huisarts was toen Bea ge-komen van de thuiszorg.


16/486

Zo was er voor alles gezorgd. En omdat Eva meer deed dan alleenmaar wat afgesproken was en omdat Eva zon schat van een meid

was, beschouwde Juffrouw Meijer haar Eva als haar kleindochter.Elke zondag ging Eva met Juffrouw Meijer een stukje wandelen inhet kleine park vlakbij of soms zelfs iets verder langs het kanaal bijde oude fabriek die afgebroken was en waar nu gebouwd werd oflangs de vaart waar de woonboten lagen. Veel meer zat er niet meerin. De gewrichten van Juffrouw Meijer waren versleten. Ze bewoogmoeizaam en het lopen was soms pijnlijk. Twee versleten heupen,had de orthopeed gezegd maar Juffrouw Meijer wilde geen

kunstheupen. Daarvoor vond ze zichzelf te oud. Ze was gebondenaan haar rollator, ook in huis. Dat ging prima. Aan de arm van Evadorst ze de straat wel over te steken en kon ze even genieten van defrisse lucht en een beetje beweging. Eva vertelde haar dan altijd ver-halen. Over haar ouders en vooral ook over haar land. Alles wat zedaarvan wist had ze van horen zeggen, want ze was pas zes maandenoud geweest toen haar ouders haar hadden geadopteerd en vanuitKenia meegenomen naar Nederland. Hoe oud precies, dat wist nie-

mand. Zo ging dat in die tijd in die streken. Van haar ouders wist zedat haar biologische moeder kort na haar geboorte was gestorven

vlakbij een vluchtelingenkamp aan de grens van Somali en Kenia endat haar biologische vader vermoedelijk een blanke man was. Haarmoeder was hoogzwanger gevlucht voor het geweld in Somali. Waarzij precies geboren was, wist ze niet met zekerheid. Eigenlijk wistenhaar ouders en zij maar heel weinig van wat er rond haar geboortegebeurt was. En wie haar biologische vader was wist ze evenmin.

Aan haar lichte huidskleur en haar zachte gelijkmatige gezichtstrek-ken kon je goed zien dat Eva zowel blanke als zwarte vooroudershad. Het gaf haar iets dat maakte dat Juffrouw Meijer trots op haar

was, alsof ze echt een beetje haar kleindochter was.Aan de arm van Eva voelde Juffrouw Meijer zich veilig. Eva was echteen schat! Als Juffrouw Meijer zich een kleindochter had mogen

wensen had ze Eva gekozen. Groot, mooi, een sterk karakter en ont-

zettend lief. En daarom had Juffrouw Meijer een paar maanden gele-den zonder Eva er iets van te vertellen een afspraak buiten de deurgemaakt. Ze had een taxi laten komen en had zich naar haar notarislaten brengen om haar testament te veranderen. Ze had Eva tot haarenige erfgenaam gemaakt. Eva wist van niets en dat wilde JuffrouwMeijer zo houden tot na haar overlijden. Met de notaris had ze afge-


17/486

sproken hoe ze zich haar begrafenis wenste en hoe ze wilde dat hijEva over haar testament zou inlichten. Eerst de begrafenis, dan demededeling dat ze in het huis mocht blijven wonen en dan een paar

weken later het bericht dat het huis en het vermogen op haar naamgezet zouden worden. De notaris zou dan verder alles met Eva rege-len. Daarna was ze met de taxi naar de bank gereden en had ook daaralles geregeld. De chauffeur had haar beide keren heel lief geholpenmet het in- en uitstappen en zij had hem een extra fooi gegeven. Bijde bank had ze aangegeven dat ze wilde dat die Eva net zo vandienst zouden zijn als de bank haar en haar ouders van dienst waren

geweest. De jongeman van de bank had dat afgesproken met haar enmet de notaris had ze afgesproken dat die erop zou toezien. Zo hadze alles over haar laatste wil goed geregeld.

Juffrouw Meijer boog voorover om haar tweede kopje thee in teschenken toen ze Eva de trap af hoorde komen.Eva, riep ze.Ja Juffrouw Meijer, reageerde een vrolijke, warme stem gevolgd

door een kort klopje op de deur die daarop openzwaaide, Is er iets?Eva klopte altijd even op de deur als ze binnenkwam. Ook nu, hoe-

wel Juffrouw Meijer haar had geroepen. Eva was bescheiden en be-leefd. Echt een goed opgevoed meisje en daar hield Juffrouw Meijer

van.Nee, eh. Ik vroeg me alleen af, eh, aarzelde Juffrouw Meijer. Evaglimlachte breed en keek haar met een iets scheef gehouden hoofdaan.Eh, heb je die grote zwarte auto zien staan? vroeg Juffrouw Meijer.Oh, die BMW. Die stond er gisteren ook al. Heeft een Roemeensnummerbord. Er staan wel vaker Bulgaarse of Poolse of Roemeenseautos in de straat. Hoezo vraagt u dat?Nou ik dacht, waarom staat die auto daar? Er zit iemand in, dierookt en zijn peuken op straat gooit. Er liggen er al een heleboelnaast de auto.

Eva liep naar de erker waar Juffrouw Meijer zat en keek over de vi-trages naar buiten. Nu zag ze het ook. Een heleboel peuken opstraat.Bah dacht ze. Ik zou me daar maar geen zorgen om maken, zei ze.Die gaat wel weer weg. Gaan vast naar de automarkt en wachten hier.Daar mogen ze niet meer wachten, zei ze en zonder een reactie van


18/486

Juffrouw Meijer af te wachten ging ze verder: Ik ga even weg, maarik ben over een uur of twee wel weer terug. Naar de bloedbank, ikmoet weer bloed geven. En u hebt mijn mobiele nummer voor als eriets is, voegde ze er aan toe en keek Juffrouw Meijer onderzoekendaan. Naast haar op het tafeltje lag de telefoon te wachten. JuffrouwMeijer keek er even naar. Het feit dat de telefoon binnen handbereiklag gaf haar een beetje een gevoel van veiligheid als Eva er even niet

was.Is er nog iets anders? vroeg Eva.Nee, ga maar gerust, hoor, zei Juffrouw Meijer, de telefoon ligt hier

naast mij en ik weet dat jouw mobiele nummer onder de n zit. Evakeek naar Juffrouw Meijer en naar de telefoon en glimlachte.Juffrouw Meijer wist dat Eva bloeddonor was. Twee keer per jaarging ze naar het donorcentrum om bloed te geven. Ze had een bij-zondere bloedgroep, dat had ze een keer verteld. En, dat als ze ooitzelf een keer bloed nodig zou hebben, dat er dan een probleem zoukunnen zijn. Maar ze had erbij gelachen en gezegd dat zij toch nooitbloed nodig zou hebben. Ze was kerngezond, keek altijd goed uit in

het verkeer Hebt u nog iets nodig? vroeg Eva.Nee hoor lieverd, wat ik nodig heb kan tot morgen wachten. Ga jijmaar. Zal je voorzichtig zijn! Het is al donker aan het worden en destraatverlichting doet het niet overal.Ja hoor, Juffrouw Meijer. Maar dat weet u toch!Ja, maar ik wil het je toch weer op het hart drukken.Goed, dan: ik zal voorzichtig zijn, zei ze met en brede glimlach enze draaide zich om, legde even haar hand op de arm van JuffrouwMeijer en liep de kamer uit. Bij de deur draaide ze haar hoofd evenom.Tot straks, zei ze.Ja tot straks, zei Juffrouw Meijer.Ze hoorde hoe Eva haar jas van de kapstok pakte en door de keukennaar de achterdeur liep. Ze hoorde de achterdeur open gaan en weer

dichtgaan. Ze hoorde het geluid van de sleutel die in het slot omge-draaid werd. Ze hoorde de voetstappen van Eva op het terras en hetpiepen van de deur van het schuurtje. Toen hoorde ze de klap vanhet poortje. Daarna was het weer stil in en om het huis. Doodstil,dacht Juffrouw Meijer en ze schrok van haar eigen gedachte. Evenlater zag ze Eva op de fiets over de stoep langs het raam rijden. Dat


19/486

deed ze altijd. Ze zwaaide met een ontspannen glimlach op haar ge-zicht en Juffrouw Meijer zag hoe het rode achterlichtje van haar fietsom de hoek verdween.Zon mooie, vrolijke meid, dacht Juffrouw Meijer.Ze kwam weer even een stukje uit haar stoel overeind, schoof methaar linkerhand de vitrages een beetje open en keek naar buiten. Zezag nog net, hoe de grote zwarte auto geruisloos en dreigend weg-gleed. Even kwam er een lichte paniek op. De auto reed weg in de-zelfde richting waarin Eva verdwenen was. Ze liet zich terugzakkenin haar stoel en keek naar de telefoon. Een moment bleef ze onbe-

weeglijk zitten, toen schudde ze energiek haar hoofd, pakte haarbreiwerk en doorbrak de doodse stilte met het getik van de breipen-nen. Een vertrouwd geluid. Het zou een hele mooie trui worden,dacht Juffrouw Meijer.

Eva merkte niet dat de zwarte BMW haar op een afstand volgde. Dechauffeur had enkel zijn rijlichten aangedaan, zodat hij zichtbaar was

voor het overige verkeer, maar zo min mogelijk zou opvallen als Eva

achterom zou kijken. Af en toe stopte de auto om de afstand tussenhem en Eva wat groter te laten worden. Kennelijk wist de chauffeur

waar Eva heen ging en kende hij de omgeving. Maar omdat Eva zichvan niets bewust was maakte dat niet veel uit. Had ze geweten dat deauto haar zou volgen en had ze achterdocht gekregen, dan nog wasde kans uiterst klein geweest dat zij of Juffrouw Meijer de kleine on-opvallende microfoontjes ontdekt hadden die in het huis waren aan-gebracht. Dankzij die elektronica wist de chauffeur precies waarheenEva op weg was. Hij kon haar niet uit het oog verliezen en dat wasgoed. Dat was immers hun opdracht. En die zouden ze uitvoeren,precies zoals hen was opgedragen.

Vorige maand had Juffrouw Meijer een brief gekregen van de elek-triciteitsmaatschappij. Ze zouden langs komen om het een en anderte controleren. Ze woonde in een oud huis uit de dertiger jaren endan was het goed als de leidingen af en toe gecontroleerd werden,

had ze gedacht. Er stond een telefoonnummer in de brief. JuffrouwMeijer had dat nummer gebeld om zeker te weten dat het allemaalklopte. Een meneer aan de andere kant van de lijn had haar vriende-lijk te woord gestaan en de inhoud van de brief bevestigd. Hij hadeen buitenlands accent gehad, maar dat was niets bijzonders in dezetijd, dacht Juffrouw Meijer. De elektricien die een paar dagen later


20/486

voor de deur had gestaan, had zich keurig gelegitimeerd. Hij had inde meterkast het een en ander nagemeten en was toen een keer aan-dachtig door het huis gelopen om, zoals hij gezegd had, de leidingen,stopcontacten en schakelaars te controleren. Eva was met hem mee-gelopen en ze had later gezegd dat alles in orde was. Oud, maar ver-der wel in orde, had de man gezegd. Eva had niet gemerkt dat deman in de beide kamers boven hele kleine microfoontjes geplaatsthad. In een schakelaar die hij losgeschroefd en weer vastgezet had,onder de kap van een staande lamp waarvan hij de vitting gecontro-leerd had. Een paar dagen later was er weer iemand van het elektrici-

teitsbedrijf aan de deur geweest. Maar dat bleek een vergissing tezijn. Hij had zich ook gelegitimeerd, had Juffrouw Meijer verteld. Hijhad wel vreemd gekeken, maar zich netjes verontschuldigd en was

weer gegaan. Overal worden wel eens foutjes gemaakt. Eva nochJuffrouw Meijer hadden er verder bij stil gestaan. Ze wisten niet datze sindsdien afgeluisterd werden door de twee mannen in de grotezwarte auto.

Achter het stuur van de zwarte BMW zat Mirko en schuin achterhem Yusuf. Mirko, de Roemeen, was klein en gespierd. Hij had blondlang haar dat hij met een elastiekje tot een paardenstaart had gebon-den. Ondanks de tijd van het jaar droeg hij een poloshirt. Op zijnarmen waren tatoeages aangebracht. In zijn nek het plaatje van eenschorpioen. Als hij kwaad werd en zijn halsaderen zwollen op, dan

was het net alsof de schorpioen zijn stekel bewoog. Yusuf, de Turk,was een kleine, magere, donkere man. Hij droeg een borstelige snoronder zachte, vriendelijke, donkerbruine ogen. Zijn haar was kortge-knipt op de manier waarop de Amerikaanse militairen dat deden. Decombinatie van de snor, het korte haar, zijn magere postuur en zijnte lange armen en benen gaven hem het uiterlijk van een vogelver-schrikker. Yusuf was tot zijn ontslag geluidstechnicus geweest bij de

Turkse radio. Hij bediende de ontvangst- en opnameapparatuur diein een grote aluminium koffer naast hem op de achterbank stond.

Het interesseerde de twee mannen niet dat het strafbaar was, dat zijde beide vrouwen afluisterden. Zij hadden een duidelijke opdracht endie voerden zij uit: Eva Merlijn volgen en al haar stappen zo nauw-keurig mogelijk in kaart brengen. Ze wisten niet waarom hun baas inde mooie, jonge vrouw met het warrige, lange haar en de donkerehuidskleur was genteresseerd. Ze konden er zich wel iets bij voor-


21/486

stellen. Victor Antonov spaarde immers mooie vrouwen, zoals ande-ren oude autos. Maar meestal haalden zij nieuwe vrouwen uit Rus-land, Moldavi of Bulgarije, nooit uit een westers land. Dat was veelte riskant, vonden zij. Meestal ging het om meisjes van hooguit zes-tien jaar, die er nog uitzagen als speelgoedpoppetjes en snel omge-

vormd konden worden tot echte, kleine hoertjes. Hun baas hield vanhele jonge meisjes die hij, vooral in Istanbul, inzette De controledoor de politie stelde er niet veel voor en de kans voor de meisjesom te ontsnappen was gering. Hij zorgde er wel voor dat ze geen

Turks spraken en geen papieren hadden. En hij deelde aan de Turkse

politiemensen geld uit zodat ze een andere kant op keken als hij datwilde. Istanbul was veilig voor de duistere zaken van Victor Antonov.Hij bestelde de meisjes zoals anderen een tweedehands auto uitzoch-ten. Ongeveer zestien jaar, maar het mocht ook een jaartje jonger ofouder. Liefst lang haar en donkere amandelogen. Ze moesten afkom-stig uit een klein dorpje en nog onervaren zijn. Victor werkte metheel nauwkeurige specificaties. Hij wist wat Turkse mannen wildenen precies dat leverde hij. Mirko en Yusuf zorgden voor de aanvoer.

Meestal mochten ze de meisjes eerst een paar keer proberen voordatze bij Victor in training kwamen.Maar dit keer was hun opdracht anders geweest. Ze werden naar Ne-derland gestuurd, om in Utrecht een zekere Eva Merlijn op te spo-ren, haar gedurende een aantal weken onopvallend te volgen en alledetails over haar leven nauwkeurig te rapporteren. Maar ze moestenhaar met rust laten. Afluisteren, volgen, maar verder niets doen. Mir-ko kende Utrecht van de automarkt, waar hij vroeger vaak kwam.Dan reden ze in een kleine trailer met aanhanger met zes man in driedagen naar de automarkt en met zes autos weer terug. En dat elke

week weer. De handel in tweedehands autos was de moeite waard.Ze konden er mooi geld mee verdienen. Mar een paar jaar geledenhad de chauffeur, Victor, hem een ander voorstel gedaan. Geen au-tos meer, maar meisjes voor Istanbul. Hij had niet lang geaarzeld enzijn kroegvriend Yusuf als partner meegenomen. Samen vormden ze

een vast team. In de afgelopen jaren hadden ze meer dan vier dozijnmeisjes uitgezocht, meegenomen, uitgeprobeerd en bij Victor afgele-verd. En nu moesten ze terug naar Utrecht.Het was voor Mirko niet moeilijk om de straat en het huis te vinden.Ze hadden met behulp van een oude truc de microfoontjes geplaatstin het huis en hoefden allen maar te wachten op wat er zou gebeu-


22/486

ren. Ze konden alle geluiden in het huis horen en ook al konden zeniet alles verstaan, sommige geluiden waren heel herkenbaar voorhen. Mirko sprak voldoende Nederlands en kon delen van de ge-sprekken die ze hoorden een beetje begrijpen. Hij had vroeger eenpaar jaar illegaal in de asperges gewerkt en was de leider van de twee.Hij had de naam en het adres gekregen samen met een foto van een

vreselijk mooie vrouw. Hij had meteen begrepen dat dit een heel an-der soort vrouw was dan waar ze gewoonlijk mee te maken hadden.Dit was geen hoer in wording. Deze vrouw was van een heel anderkaliber. Hiermee was Victor iets anders van plan. Maar wat, dat wist

hij niet. Hij wist ook niet wie de opdrachtgever van de baas was. Hijzorgde er steeds zorgvuldig voor om zo min mogelijk te weten. Maaruit de woorden van de baas had hij opgemaakt dat de opdracht van

ver was gekomen, uit Rusland van Vladimir Vladimiroff. Die had devraag weer gekregen vanuit Durban in Zuid Afrika. Eigenlijk interes-seerde het hem helemaal niet. Hij voerde gewoon opdrachten uit enkreeg daarvoor betaald. Meer niet. Victor Antonov had iets gezegdover een invloedrijke buitenlandse opdrachtgever en dat hij zorgvul-

dig te werk moest gaan, omdat er veel afhing van deze opdracht.Maar meer wist hij niet. In het papiertje met zijn instructies haddeneen paar trefwoorden over de vrouw gestaan:

Eva Merlijn, 28 jaar, geboren in Kenia uit de relatie van een Somalischemoeder met een onbekende blanke vader.

Moeder overleden na de geboorte in de buurt van een vluchtelingenkamp inNoord Kenia. Kort daarna geadopteerd door Thomas en Esther Merlijn, uitNederland (vader: onderzoeksjournalist met specialisatie gezondheidszorg,moeder: huisarts).Stiefouders woonachtig in een dorpje op de Veluwe in een oude, verbouwdeboerderij aan de rand van de bossen.

Enig kind, werkzaam als advocate bij een groot advocatencollectief. Heeftgeen vaste vriend, wel clubje vriendinnen met wie ze af en toe zaterdags gaatstappen in de Utrechtse binnenstad.Favoriete caf: Number One aan de Oude Gracht.

Bloeddonor (probeer bloedgroep vast te stellen).Speelt sinds naar studietijd badminton, was lid van een studentenvereniging.Inwonend (eerste verdieping) bij Juffrouw Marie-Antoinette Meijer, onge-huwd, 87 jaar, geen kinderen, zonder verdere familie (begane grond).Opdracht: enkele weken (tot nader order) onopvallend de bewegingen en con-tacten van Eva Merlijn in kaart brengen. Indien mogelijk geluidsopnamen


23/486

maken van alle gesprekken in huis. Probeer enkele hoofdharen van haar teverzamelen. Verder geen actie. Beide personen met rust laten. Rapportagewekelijks per e-mail en na afloop van de opdracht. Alle originele opnamesdigitaal meeleveren.

Toen hij het adres, de beschrijving en de details van de opdracht ge-lezen had en ze uit zijn hoofd kende had hij het briefje verbrand.

Vooral geen sporen achterlaten. Hij wist dat als ze ooit een keer doorde politie opgepakt zouden worden, ze dan heel erg alleen zoudenzijn. Victor Antonov zou hen niet kennen. Er was op geen enkelemanier een verbinding met hem of met Vladimir Vladimiroff te ma-

ken. Op enige hulp hoefden ze niet te rekenen. Dat waren de spelre-gels. Net zoals de onverholen dreiging dat als ze ook maar iets overhun opdrachten zouden verraden, dat Victor dan hun familie en optermijn ook henzelf zou weten te vinden. En hij wist dat diens armlang was. Afrekeningen waren een kleinigheid voor hem. Er viel opdat punt niet met hem te spotten. Hij betaalde goed en dus eiste hij

van hen vakmanschap en inzet. Mirko zorgde er voor dat zijn baastevreden met hem was. Ze maakten steeds gebruik van andere autos.

Nooit gestolen, altijd legaal gekocht, maar nooit in het land waar zewerkten. Hun veiligheid ging boven alles. Hij wilde na afloop van deopdracht wel weer veilig thuiskomen. Daar wachtten zijn vrouw enkinderen, die het geld dat hij met deze opdrachten verdiende goedkonden gebruiken. Van zijn verdiensten kon zijn gezin in Roemeniprima leven en daar ging het om.

Eva fietste in een rustig tempo in de richting van de Haydnlaan enverder via de Pijperlaan, de Martin Luther Kinglaan op, over deMeernbrug en langs de Leidsche Rijn, de stenen brug over en rechts-af de Burgemeester Verderlaan in. Mirko volgde haar niet. Hij wist

waar ze heen reed. Hij draaide rechtsaf de Haydnlaan op en reedover de brug, linksaf langs de koffiefabriek, via de Verlengde Vleu-tenseweg en over de gele brug, voorbij de grote rode Vredenburgkubus over de A2 met de vreemde piramide en linksaf de busbaan

op. Bij de Paperdome draaide hij linksaf de donkere smalle slinger-weg op richting Leidsche Rijn. Hij had de weg nooit eerder geredenmaar hij had op zijn TomTom gezien waar de bloedbank was en hetadres ingegeven. Hij volgde het spoor op het scherm van zijn naviga-tiesysteem. Bij de stoplichten sloeg hij rechtsaf, tegenover de groteflat met de kapsalon Marna linksaf de Burgemeester Verderlaan in


24/486

en meteen weer de eerste straat rechts. Daar parkeerde hij zo langsde stoep dat hij in zijn achteruitkijkspiegel een stukje van de Burge-meester Verderlaan in de gaten kon houden. Hij doofde de lichten enze wachtten af. Het duurde even voordat hij Eva, vanaf de kant vande Zandweg, langs zag fietsen. Ze reed even verder door een open-staand hek rechtsaf het voorplein van een van de kantoorpanden op.Daar zette ze haar fiets in het fietsenrek en ging het gebouw binnen.

Van waar zij stonden kon Mirko het logo met de vreemde vogel enzoiets als knabdeolB niuqnaS in spiegelbeeld op het dak van hetgebouw net herkennen. Hij glimlachte toen hij probeerde de vreem-

de woorden te lezen. Hij dacht er even aan hoe ze dat vroeger alskinderen ook gedaan hadden, woorden achterstevoren uitspreken bijwijze van geheimtaal. Sanquin Bloedbank stond er op het dak.Toen Eva in het gebouw verdwenen was, startte hij de motor, reedeen blokje om en parkeerde de auto onder de hoge kastanjebomenaan de Burgemeester Verderlaan zodat hij, weggezakt in zijn stoel deingang van het kantoorpand in de gaten kon houden. Alleen op detweede verdieping van het gebouw brandde licht. Hij doofde de lich-

ten van de auto, stak een sigaret op, reikte zijn pakje en zijn aanstekernaar achter en de beide mannen wachtten af.Heel goed, mompelde hij. Het klopte met wat ze gehoord hadden:Eva had gezegd dat ze bloed ging geven.Hier kunnen we niks horen, zei Yusuf achterin de auto.Nee, maar straks, als ze in bed ligt des te meer, grinnikte Mirko.Hoe lang nog?Tot ze weer thuis is, dan gaan we naar het hotel terug.O.k. Ik ben moe.Ik ook, maar opdracht is opdrachtJa, opdracht is opdracht, echode Yusuf. Wat zou hij met deze

vrouw willen?Geen idee. Maar als ze in ons team komt wil ik haar graag een keeruitproberen. Alleen denk ik niet dat we haar krijgen. Ik denk dat Vic-tor iets heel anders van plan is.

Zo. En wat dan wel?Weet niet, maar deze vrouw is niet het type waar hij normaal meewerkt. Zij lijkt mij, hoe zal ik het zeggen, te duur, of zo. Ze is ge-woon van een heel ander kaliber dan de kleine, jonge onervarenmeisjes die we in Moldavi en Roemeni zo voor hem opgehaaldhebben. Hier wil hij, denk ik, iets heel anders mee.


25/486

Zou kunnen.Ze zwegen weer en wachtten af.

Het duurde meer dan een uur voordat Eva weer verscheen. Mirkopakte de kleine verrekijker die naast hem op de stoel lag en steldescherp op de jonge vrouw. Ze had haar jas los om haar schoudershangen. Ze sloeg hem open om haar das om te kunnen doen. In hetlicht van de straatlantaarns bij de fietsenstalling zag hij haar fraai ge-

vormde profiel voor ze haar dikke jas om zich heen sloeg en dichtritste.

Dat ziet er goed uit, mompelde hij en grijsde.Yusuf reageerde niet.Eva zette haar muts weer scheef op haar hoofd, pakte haar fiets,stapte op en reed vlak langs hen heen richting de Zandweg. Ze letteniet op de zwarte BMW die daar geparkeerd stond. Waarom ook?

Toen ze uit het zicht verdwenen was, startte Mirko de motor en reedin alle rust de weg terug naar de straat waar Eva woonde.Ze stonden er al, alsof ze niet weg geweest waren, toen Eva de straat

in kwam rijden. Ze stapte af bij het poortje aan het begin van destraat, liep het gangetje in en zette haar fiets in het schuurtje. Ze deedde deur van de schuur op slot, liep over het kleine plaatsje naar deachterdeur, stak de sleutel in het slot en aarzelde. Er was iets andersdan normaal. Ze voelde dat er iets niet klopte, maar ze wist niet wat.Ze keek om zich heen maar in het zwakke licht van de buitenlamp

was niets bijzonders te zien. Het plaatsje was verlaten. Ze huiverde inhaar dikke warme winterjas. Ze voelde zich alleen en verlaten. Zehaalde haar schouders op, deed de deur open, ging naar binnen ensloot de deur weer af. Ze knipte bij de keukendeur het licht in dekeuken en in de gang aan. Weer kroop er een koude rilling over haarrug.Juffrouw Meijer, ik ben er weer, riep ze het stille huis in.Er kwam geen reactie. Eva aarzelde. Ze had het gevoel dat het kou-der was geworden in huis. Ze naam haar muts af, stak hem in haar

jaszak en deed haar jas uit. Ze hing haar jas op de kapstok en aarzel-de weer. Ze keek naar de gesloten kamerdeur. De deur was meestaldicht, maar s avonds brandde er altijd licht in de voorkamer. Doorhet geribbelde bovenlicht kon ze anders altijd het licht van de lees-lamp van Juffrouw Meijer zien schijnen. Maar vanavond was alles stil


26/486

en donker. De stilte in huis was anders, kouder en dat het licht in dekamer niet brandde, dat bevreemde haar.Juffrouw Meijer? riep ze nog eens. Er kwam geen reactie uit de ka-mer.Ze liep naar de deur van de voorkamer, klopte en aarzelde weer even.Ze wist niet waarom. Er kwam geen reactie op haar kloppen. Zedeed langzaam de deur open. Haar vingers tastten naar het licht-knopje. Toen ze het plafondlicht aangeknipt had zag ze dat er ietsniet in orde was: Juffrouw Meijer zat vreemd scheef weggezakt inhaar stoel voor het raam. Eva liep naar haar toe en riep nog een keer

haar naam. Juffrouw Meijer reageerde niet. Ze had haar ogen geslo-ten en het leek alsof ze een dutje deed. Op het schoot lag haar brei-werk: het rugpand van een trui. Haar huid zag er vaal grijs en eenbeetje perkamentachtig uit. Haar mond was een stukje open gezakten haar ogen staarden dof in het niets. Er hing een scherpe geur omhaar heen en Eva had even de neiging om het raam open te doen.Zo vond Eva haar. Ze dacht eerst dat Juffrouw Meijer in slaap wasgevallen. Toen ze haar hand op haar schouder legde om haar te wek-

ken, zakte ze nog wat verder weg. Eva pakte haar hand die op dearmleuning rustte. De hand voelde koud aan. Eva wist meteen dat

Juffrouw Meijer overleden was. Ze huiverde bij de gedachte. Het wasde eerste keer dat ze zo direct oog in oog stond met de dood. Toch

wist ze intutief wat ze doen moest.Ze belde de huisarts, die in de straat woonde en meteen langskwam.Hij kon niets anders dan een natuurlijke dood vaststellen. JuffrouwMeijer was rustig ingeslapen. Een mooie dood noemde hij het enstelde de overlijdensakte op. Hij hielp haar met het opzoeken van hettelefoonnummer van een begrafenis ondernemer. Die kwamen de-zelfde avond nog om het lichaam van juffrouw Meijer op te halen.Ze zouden haar opbaren in het rouwcentrum en morgen zou de me-dewerker terugkomen om alles rond de begrafenis verder met Eva tebespreken.De rest was bijna routine, ook al was Eva nooit eerder zo direct met

de dood geconfronteerd geweest. Ze wist waar Juffrouw Meijer, diegeen familie meer had, haar persoonlijke papieren opgeborgen had.Ze pakte de sleutel van het bureau in de achterkamer uit het kleinedoosje op de schoorsteenmantel, opende de grote lade van het bu-reau en begon met het zoeken naar de nodige papieren. Toen ze hetmapje gevonden had belde ze eerst haar ouders op en vertelde wat er


27/486

gebeurd was. Ze stelde hen gerust. Het was niet nodig dat ze halso-verkop zouden komen. Ze zou haar vriendin Miriam bellen om haarte helpen. Ze zou haar vragen om vannacht bij haar te komen slapen.Eva kon het alleen wel aan, maar ze vond het wel prettig als ze nietalleen in huis hoefde te slapen vannacht. Ze zag dat Juffrouw Meijeralle instructies voor haar begrafenis netjes had opgeschreven. Eenpaar manden geleden had ze nog contact gehad met een notaris. Zijngegevens vond ze in het mapje.De volgende ochtend belde ze eerst haar collegas, vertelde wat eraan de hand was en zei dat ze een paar dagen vrij zou nemen. Daar-

na belde ze de notaris. Samen met hem regelde zij in de dagen dievolgden de begrafenis, waar alleen zij met haar ouders, haar vriendinMiriam en de notaris bij waren. Na afloop van de begrafenis in hetrestaurant vertelde de notaris haar dat het de wens van JuffrouwMeijer was geweest dat Eva voorlopig in het huis zou blijven wonen.Hij zegde haar toe dat hij in de komende weken nog met haar con-tact zou opnemen. Ruim twee maanden later kreeg ze een telefoontje

van de notaris die haar vroeg of ze een afspraak konden maken om

het een en ander met haar te bespreken naar aanleiding van het over-lijden van Juffrouw Marie-Antoinette Meijer. Ze maakten een af-spraak voor de week daarop. Het gesprek met de notaris duurdemeer dan twee uur.Drie maanden later was Eva Merlijn eigenaar van het oude huis inOog in Al en bezat ze een vermogen dat de loop van haar leven in-grijpend zou veranderen. Ze was van de ene op de andere dag eenrijke, jonge vrouw geworden. Desondanks besloot ze te blijven wer-ken en naar buiten te doen alsof er niets aan de hand was. Alleenhaar ouders waren op de hoogte van haar vermogen.

Een week na de dood van Juffrouw Meijer trilde de mobiele telefoondie op het bureau lag van Lodewijck Blansjaar in zijn luxe villa mid-den in een natuurgebied tweehonderdvijftig kilometer ten noorden

van Durban. De stem aan de andere kant van de lijn sprak Engels

met een vreemd Roemeens accent. Lodewijck Blansjaar vertrok geenspier terwijl hij aandachtig luisterde naar de stem die van ver kwammaar helder klonk dankzij de uitstekende verbinding. Hij bromde afen toe ten teken dat hij nog aan de lijn was. Toen de stem uitgespro-ken was, bleef het even stil.


28/486

In orde, zei hij, stuur de geluidsbestanden maar op zoals afgespro-ken. Zodra ik ze binnen heb stuur ik je de tweede termijn op de be-kende manier. Inclusief je onkostenvergoeding. Verder geen contactmeer. Dit telefoonnummer is vanaf nu afgesloten. Bedankt voor je

werk. Als ik je nog een keer nodig heb, weet ik je wel te vinden.Onze Turkse vrienden hebben je adres.Hij wachtte de reactie aan de andere niet af, drukte op de rode knopen verbrak daarmee de verbinding. Toen schoof hij de achterkant

van de telefoon eraf, haalde de batterij en de SIM-kaart eruit, deed debatterij er weer in en schoof het deksel er op. Hij nam de telefoon en

de SIM-kaart en draaide zijn rolstoel weg van zijn bureau. Hij reed dekamer uit, de grote hal door, de keuken door naar de bijkeuken enopende daar met enige moeite een zware branddeur. Hij deed hetlicht aan in de ruimte erachter, wachtte even tot de TL-lampenbrandden, en reed naar binnen, terwijl hij de deur open liet staan. Hijreed met zijn rolstoel naar de grote allesbrander die in de verste hoek

van de bijkeuken stond. Met een haak opende hij het deurtje ervanen gooide de telefoon en de SIM-kaart naar binnen. Hij sloot de deur

weer en drukte op de kleine groene knop op het bedieningspaneelaan de muur. Het vuur in de allesbrander laaide op. Een felle steek-

vlam gevolgd door een serie kleine knallen was het gevolg. Hij leundevoorover en keek door het glazen ruitje de brander in. Hij zag dat detelefoon en de SIM-kaart vlam hadden gevat en al versmolten warentot onherkenbare stukken walmend kunststof. Hij liet de allesbrandernog even aan staan en drukte vervolgens op de grote rode knop,

waardoor het vuur even plotseling doofde als het aangegaan was. Hijdraaide zich om, reed de bijkeuken uit, sloot de branddeur weer afen reed door de keuken naar zijn kantoor terug.Daar nam hij de andere mobiele telefoon die op zijn bureau lag endrukte een voorgeprogrammeerd nummer is. Het duurde even voorer verbinding was.Lodewijck, meldde hij zich toen hij hoorde wie er in Turkije opge-nomen had. Ze is het. Nu moeten we afwachten. Ik neem contact

op als het nodig is, zei hij.In orde, zei een vrouwenstem in onberispelijk Engels aan de anderekant en verbrak de verbinding.Lodewijck Blansjaar draaide zijn rolstoel om en keek door de pano-rama-vensters nadenkend uit over het glooiende groene landschapdat in de verte afdaalde naar de oceaan. Links kon hij de oevers van


29/486

de rivier zien die langs zijn landgoed stroomde. Aan de overzijde vanhet traag stromende water begon het oerwoud. De rivier, die vol zatmet krokodillen, nijlpaarden en ander groot wild, vormde een na-tuurlijke grens van zijn landgoed. Het landgoed lag op een groteheuvel midden in een moerasachtig vochtgebied, de delta van de sa-menloop van vijf rivieren. In het zuiden vormde een smalle landtongde grens tussen het strand en het moerasgebied. Wie te ver van de

weg in het moerasgebied terecht kwam was verloren. Op het smallepunt tussen de zee en het moeras had hij jaren geleden een hogemuur en een aansluitend hek met tal van veiligheidsmiddelen laten

neerzetten. Een bewakingsteam patrouilleerde dag en nacht langs demuur en met snelle motorboten op de rivier.Mijn land, dacht hij en hij keek naar de grote stafkaart en de ernaasthangende luchtfoto van zijn landgoed aan de muur naast het pano-rama-venster.En het is straks ook haar land. Nee, het wordt straks hun land!Hij glimlachte en drukte de telefoon nadenkend tegen zijn kin. Hijzat minutenlang onbeweeglijk naar buiten te staren. Toen draaide hij

zich resoluut om, stak de telefoon in de zak van zijn jasje, drukte opeen belknop op zijn bureau en reed naar de hal. Daar wachtte zijnpiloot op hem.Durban, was het enige wat hij zei.De piloot knikte, liep naar de rolstoel, pakte de handgrepen beet enduwde hem via een zijdeur naar de garage, waar hij de rolstoel metbehulp van een speciale lift in een grote zwarte BMW duwde. Hijging zelf achter het stuur zitten en reed de auto de garage uit en debrede oprijlaan van de villa af. Achter hem sloot de deur van de ga-rage vanzelf. Hij volgde de oprijlaan en vlak voor het hek sloeg hijeen smalle weg rechts in. De rit naar het kleine vliegveldje duurdetien minuten. De landingsstrip die parallel aan de brede rivier liep,

was verlaten. Aan het einde ervan stond midden in een witte cirkelmet een grote H een felgele helikopter. Nadat de piloot de rolstoel

via een hellingbaan het toestel in had gerold en met veiligheidsrie-

men had vastgezet, sloot hij de deur, liep aandachtig een keer om hettoestel heen, hier en daar onderdelen bevoelend, stapte in en ging nadeze inspectie op zijn stoel zitten, gespte zijn veiligheidsriem vast,zette zijn helm op, meldde zich bij de luchtverkeersleiding en starttede motoren. Toen de rotoren op snelheid draaiden zette hij de ma-chine langzaam in beweging en steeg hij langzaam op. Hij draaide het


30/486

toestel in een scherpe bocht naar rechts en vloog op een hoogte vanongeveer 50 meter langs de oever van de rivier naar het noorden. Ophet punt waar de rivier in de oceaan uitmondde draaide hij weer eenscherpe bocht naar rechts langs het strand naar het noorden en volg-de het hoge hek dat het strand scheidde van het landgoed. Toen zeover het punt vlogen waar het moerasgebied en het strand elkaarbijna raakten draaide hij weer iets naar rechts en vloog langs de hogemuur tot bij de poort. De twee bewakers bij de poort staken evenhun hand op bij wijze van groet en keken de helikopter na die hogersteeg en richting Durban uit het zicht verdween. Het was een vast

ritueel dat de piloot al vele jaren kende. Elke vlucht met de grotebaas vanaf het landgoed naar Durban begon met een inspectievluchtlangs de grenzen van het landgoed. Lodewijck Blansjaar wilde dat zo,sinds hij niet meer in staat was zelfstandig te vliegen of auto te rij-den. Het leek wel alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat de gren-zen van zijn landgoed door niemand werden overschreden. Hij wasgesteld op maximale privacy en investeerde veel in de bescherming

van zijn krokodillen en andere wilde dieren in het moerasgebied. Zij

vormden de trouwste bewakers van zijn landgoed, dat maar n en-kele toegang had. De afstand van de bewoonde wereld naar zijnlandgoed bedroeg zon honderdvijftig kilometer. De talloze klippenen zandbanken voor de kust maakten het aanlanden van daaruit vrij-

wel onmogelijk. Wie het risico wilde nemen en strandde of schip-breuk leed kon er bijna zeker van zijn tot prooi te worden van detalloze haaien die aan die kant de bewakers waren van zijn land. Lo-dewijck Blansjaar leunde achterover in zijn rolstoel, pakte de koptele-foon die naast hem hing en zei zonder de beugel over zijn hoofd tedoen in de microfoon: Naar het hoofdkantoor. Hij wist dat hij geenreactie van de piloot zou krijgen. Eigenlijk spraken ze nooit met el-kaar. Maar hij wist dat hij hem blindelings kon vertrouwen. Hij waszijn rechterhand. Ze kenden elkaar al vele jaren en hij vloog al evenzovele jaren de helikopter en de kleine jet van INO, dat vroegerBlansjaar International Building Projects heette. Hij glimlachte toen

hij eraan dacht: INO van International Noran Organization klinkteen stuk beter dan BIBP.

Twee uur later zat Lodewijck Blansjaar in de conferentiezaal van zijnkantoor, vlakbij het vliegveld van Durban, een vergadering voor vande directie van zijn utiliteitsbouwbedrijf INO. Op de agenda stond


31/486

de officile opening van de kleine medische hulppost op het terreinvan een particulier ziekenhuis in Istanbul. Zowel de luxe kliniek alsde medische hulppost voor de bewoners van de buurt, waren doorINO gebouwd in opdracht van een van de rijkste families van Tur-kije. Door ziekte in de familie was de opening van de hulppost alenkele malen uitgesteld. Het ziekenhuis was enkele jaren eerder zon-der veel gedoe in gebruik genomen. De opening van de hulppost zougroots gevierd worden. Het ziekenhuis was fraai gelegen in een parkaan de oever van de Bosporus met uitzicht op Europa. De hulppostlag aan de rand van het park en was toegankelijk vanaf de straat, zo-

dat de lokale bevolking apart behandeld kon worden van de gastenvan de luxe kliniek. Met het oog op kritische geluiden in de linksepers over het luxe particuliere ziekenhuis zou de opening van de me-dische hulppost voor een breed publiek toegankelijk zijn. Zo zou deeigenaar van de kliniek laten zien dat de gezondheid van de gewoneburgers van Istanbul hem ook aan het hart ging. Voor de politiekepositie van de familie was dat niet onbelangrijk. Lodewijk Blansjaar

was voor de officile in gebruik name van de kleine medische hulp-

post voor gewone burgers speciaal uitgenodigd. Hij wist dat enkeleleidende politici uit Istanbul en Ankara aanwezig zouden zijn. Lode-

wijck zou dan gelegenheid hebben om de rest van zijn plannen metzijn Turkse vrienden te bespreken, zonder dat het verder opviel.

Want als er iets was wat hij nu niet wilde dan was dat opvallen. Wathij ging doen moest in het grootste geheim gebeuren. Er waren alteveel mensen bij betrokken, vond hij. Alleen de beide hoofdrol-speelsters wisten nog van niets. En dat moest voorlopig zo blijven.Hij glimlachte. Met hen had hij andere plannen.


32/486

Eva Merlijn

Door het rinkelen van haar mobiele telefoon schrok Eva wakker. Hetgebeurde de laatste tijd wel vaker dat ze aan haar bureau wegsufte.Zomaar midden op de dag, terwijl ze aan het werk was, leek het alsofhaar oogleden zwaar werden. Dan kon ze zomaar even wegzakken,

soms maar een paar minuutjes. Het viel nauwelijks op. Laatst was eencollega onverwacht binnengekomen. Ze had gelukkig niet gemerktdat Eva uit haar hazenslaapje wakker was geschrokken. Het irriteerdehaar. Het was iets van de laatste tijd. Ze weet haar vermoeidheidoverdag aan haar vroege opstaan en laat naar bed gaan. Zorgenmaakte ze zich er niet over, want met een paar mokken sterke koffieen veel frisse lucht kon ze alles aan, had ze het gevoel. Van het vierkeer per week fietsen naar haar werk kreeg ze nieuwe energie. Haar

collegas van het advocatencollectief waren tevreden met haar werken tot nu toe had geen van hen gemerkt dat ze soms wegsufte. Ge-lukkig maar, want ze zou het vervelend hebben gevonden. Ze hadhet druk de laatste tijd. Haar zaken namen veel tijd in beslag. Ze hadeen paar ingewikkelde zaken bij de hand. Een geval van kindermis-handeling door een man die ook verdacht werd van een serie inbra-ken met geweld, twee strafzaken waarin moord of doodslag een rolspeelden en een geval van een Roemeense man die verdacht werd

van vrouwenhandel. Vooral de laatste zaak vroeg veel van haar tijden aandacht. Het politieonderzoek vorderde erg langzaam en ookhaar gesprekken met de verdachte via een tolk verliepen traag. Deman leek haar niet te vertrouwen. Het leek er ook op alsof de politiede bewijslast maar amper rond kon krijgen. Ze bracht veel tijd doorin de trein op weg naar het Huis van Bewaring in Arnhem. Telkensdoken er weer nieuwe feiten op die ze met haar clint moest bespre-

ken.En recent was er de vraag bijgekomen om een bijdrage te schrijvenvoor een boek over de internationale vrouwenhandel. Een paarmaanden geleden had ze op een congres in Zuid Afrika een lezinggehouden over dat onderwerp. Die had de aandacht getrokken vande redactie van een internationaal juristentijdschrift. Ze hadden haar


33/486

gevraagd haar key-note lezing om te werken tot een artikel. Een heleeer, maar het schrijven vroeg meer tijd dan ze dacht. Ze had nog eenpaar weken tot de deadline, maar door het overlijden van haar hospi-ta en de grote erfenis had ze de laatste tijd veel aandacht aan per-soonlijke zaken moeten besteden. Die tijd moest ze nu inhalen,meende ze. Daar kwam bij dat ze bij een van haar andere strafzakende indruk had dat haar clint haar beloog. Ze was niet helemaal zeker

van haar zaak. De vrouw gedroeg zich vreemd. Ze was er niet gerustop en zou morgen nog eens met Joris overleggen. Of misschien washet beter het in het komende teamoverleg mee te nemen. Eva had

het druk en dan was het begrijpelijk dat ze moe was. Maar was zeniet wat erg moe? Droeg ze een of andere ziekte onder de leden? Zehad last van pijn onderin in haar rug, schoof heen en weer op haarstoel, verstelde de rugleuning en de zitting, maar de pijn werd er nietminder door. De laatste tijd was ze ook wat vaker misselijk. Zwanger

was ze in elk geval niet, daar kon ze op grond van haar momenteelontbrekende seksleven zeker van zijn. De pijn in de rug hield al lan-ger aan en was ook met paracetamol en oefeningen niet meer weg te

werken. Dat kon ze er niet ook nog bij hebben.Ze rekte zich, streek met haar hand door haar lange krullende haar,

viste haar mobiele telefoon tussen de papieren op haar bureau van-daan en keek op het schermpje.Sanquin las ze. De bloedbank? Wat wilden die van haar. Ze had vo-rige week net weer bloed gegeven. Had ze iets laten liggen? Niet datze wist. Vreemd.Ze drukte op het groene knopje en bracht langzaam de telefoon naarhaar oor.Ja, met Eva Merlijn, zei ze.Dag Eva, met Mary de Boer van Sanquin. Heb je even?

Verbaasd reageerde Eva met een kort Eh, ja. Zeg het maar. San-quin, de bloedbank? Die belden haar nooit. Twee keer per jaar kreegze een oproep in de brievenbus als ze weer aan de beurt was ombloed te geven. Maar haar bellen?

We hebben een rapportje gekregen van het laboratorium in Amster-dam. Bij de controle van het bloed dat je vorige week hebt gegevenzijn een paar waarden opgedoken waar je even naar moet laten kij-ken. Waarschijnlijk niets ernstigs hoor, maar wel iets dat even aan-dacht vraagt. De waarden wijzen mogelijk op een ontsteking ergens


34/486

in je lichaam. Het zou goed zijn, als je even met je huisarts contactopneemt om samen met haar te bekijken of er iets moet gebeuren.Ja, reageerde Eva afwezig.Bloedwaarden? Ontsteking? Ze voelde zich goed. Nou ja, af en toemoe. En af en toe wat kortademig en de pijn in de rug en de misse-lijkheid. Maar verder En waarom zou ze naar de huisarts moeten?Wat bedoel je met bloedwaarden? vroeg ze aarzelend.Het gaat om bepaalde stoffen in je bloed. De aanwezigheid daarvan

wordt standaard onderzocht. We controleren altijd de creatine-waar-den en het hoort tot onze procedures dat als we bij bepaalde bloed-

waarden een afwijking vinden ten opzichte van de vorige keer, dat wedan onze donoren even bellen en hen adviseren om naar de huisartste gaan voor controle. Bij jou weken de creatine-waarden af van de

waarden van de vorige keer. Het hoeft niets te betekenen, maar wenemen liever het zekere voor het onzekere, ging Mary aan de anderekant van de lijn rustig verder. Wij hechten heel erg aan goede com-municatie met de donoren over alles wat met hun gezondheid te ma-ken heeft. Dat is immers in hun belang en in het belang van de ont-

vangers van het bloed Begrijp ik, zei Eva afwezig. vandaar dat ik je bel met het advies even naar je huisarts te gaan.En ik moet je formeel vragen of je ermee akkoord gaat, dat ik hetrapportje over je bloedwaarden doorstuur naar je huisarts. Dan weetdie meteen waar het om gaat.Ja, dat vind ik prima, reageerde Eva prompt.O.k., dan mail ik het rapport vandaag naar je huisarts en kun je haarhet beste op korte termijn even bellen voor een afspraak. Ze is dan

van onze bevindingen op de hoogte en kan met jou bespreken wat erverder gedaan moet worden om die waarden weer normaal te krij-gen.Ja, zal ik doen. En bedankt voor het bellen.Is goed Eva, dat doen we graag. Het is in jouw belang, maar ook inons belang. Wij willen dat het bloed dat wij uitgeven van perfecte

kwaliteit is en dat ...Eh, onderbrak Eva haar, betekent dit dat mijn bloeddonatie vanvorige week onbruikbaar voor jullie is?Nou ja, eigenlijk is het antwoord op de vraag zowel nee en ja. Alshet bloed afwijkende waarden heeft mag het niet gebruikt worden

voor gewone bloedtransfusies, maar we kunnen het wel gebruiken


35/486

voor het maken van andere bloedproducten die voor de ontvangersook van levensbelang zijn. Dus voor niets heb je je bloed niet gege-

ven.Gelukkig, zei Eva.Zullen we het dan zo afspreken?Is goed.Dan tot over een half jaar, hoop ik.Ja, tot dan, en de verbinding werd verbroken.Minutenlang zat Eva nog met de telefoon in haar handen voor zichuit te staren.

Bloedwaarden niet in orde? Ze had er geen idee van wat er aan dehand zou kunnen zijn. Mary had iets gezegd van creatief of creatieof zo. Ze had het niet helemaal begrepen. Wilde het eigenlijk ookhelemaal niet weten. Laboratorium. Huisarts. Wat was dit allemaal.

Was er toch iets met haar aan de hand? Ze voelde zich toch goed?Behalve die plotselinge vermoeidheid dan en die pijn in de rug en zo.En soms had ze het gevoel dat haar benen een beetje dik waren,maar dat ging over als ze met haar benen op de bank ging liggen.

Maar voor de rest leek ze helemaal in orde. Of toch niet? Zou zeeven googelen op dat woord, crea en nog wat of zo. Ze herinner-de zich het woord maar half en ze wist ook niet hoe je het schreef.Dus dat had niet zoveel zin. Geen zorgen maken. Eerst het advies

van de huisarts afwachten.

Eva stopte haar hand met de telefoon in de zak van haar jasje datover haar stoel hing en aarzelde. Ze hield haar telefoon nog even inhaar hand voor ze hem losliet en in de zak liet glijden. Zou ze eenafspraak maken met de huisarts? Haar verstandige ik zei: Doen! Je

weet maar nooit en beter vroeg weten dan te lang wachten, haarbange ik zei: Waarom? Er is toch niks aan de hand. Allemaal loosalarm en bangmakerij.Ze aarzelde even, maar besloot uiteindelijk toch verstandig te zijn. Zepakte haar telefoon en zocht het nummer van haar huisarts op in

haar adresboek. Ze vond de gegevens van de huisartsenpraktijk Oogin Al, drukte op de belknop en hoorde de bel overgaan.Na twee keer bellen meldde de assistente zich: Goedemorgen, Prak-tijk dokter Kleermaker, met Janine. Wat kan ik voor u betekenen?Dag Janine, met Eva MerlijnDag Eva, wat kan ik voor je doen?


36/486

Ik wil graag een afspraak maken met Andrea.Dat kan. Eens even kijken. Ik heb nog een plekje morgenochtend,om tien over half negen. Kan dat?Eh, even kijken, ja, dan verzet ik een andere afspraak een half uurtje,dan past het precies. Zet me er maar in.Is goed. Je staat genoteerd voor morgen tien over half negen. Totdan.Ja, tot morgen.

Nog voor Eva het goed en wel besefte had ze het voorgeprogram-

meerde nummer van haar moeder gekozen en luisterde ze naar detonen van haar telefoon. Drie, vier, vijf, negen keer liet haar moe-der de telefoon overgaan voor ze opnam en zich meldde.Dag schat, Alles goed met je?Ik heb een afspraak gemaakt met Andrea Kleermaker, mijn huisarts,zei Eva, met de deur in huis vallend.Waarom? Is er iets? vroeg haar moeder en Eva meende iets van be-zorgdheid in haar stem te horen. Haar moeder was zelf huisarts in

een dorpje op de Veluwe en ze wist van haar dochter dat die haaralleen belde als er iets aan de hand was. Ze hoorde een lichte onge-rustheid in haar stem. Het gesprek met de arts van Sanquin zat Evaniet lekker en voor haar moeder kon ze dat niet verbergen, ook alzou ze dat willen. Eva maakte zich toch een beetje ongerust en ze

wist dat ze in dat soort situaties het beste haar moeder kon bellen.Die kon haar dingen uitleggen die andere artsen vaak niet konden ofniet wilden uitleggen. Het was gelukkig zelden nodig om een secondopinion bij haar moeder te halen, maar vandaag vond ze het nodig.

Waarom wist ze niet, maar ze had wel besloten om vandaag haar ge-voel te volgen. Ze wist dat haar moeder op deze tijd van de dag zelfspreekuur had, maar ze wist ook dat als ze zag dat Eva haar belde, zede telefoon toch zou aannemen.Esther vond dat Evas stem ongerust klonk, gespannen, alsof haariets dwars zat. Toen ze de naam van Eva in het scherm van haar mo-

bieltje zag had ze opgenomen en gevraagd of ze haar over vijf minu-ten kon terugbellen. Ze was net bezig met het voorbereiden van eenkleine ingreep bij een van haar oudere patinten. Die wilde ze nietlaten wachten. Daarna kon ze wel even met haar dochter praten. Zekende Eva en wist dat als ze op dit tijdstip van de dag belde, dat erdan iets aan de hand was. Vijf minuten later had ze Eva teruggebeld.


37/486

Vertel het eens, zei ze toen ze Eva weer aan de lijn had, is er iets?Dat weet ik niet, zei Eva, de medisch adviseur van Sanquin, Maryde Boer belde omdat mijn bloedwaarden niet in orde waren en zeadviseerden mij om met mijn huisarts contact op te nemen.Welke bloedwaarden?Dat heeft ze niet precies gezegd. Of eigenlijk heb ik het niet hele-maal begrepen. Ze gebruikte een of andere vreemde term. Ze hadhet over creaties of zoiets.Creaties? Dat lijkt mij vreemd. Creatine, kan dat het woord geweestzijn of creatinine?

Ja, dat zou kunnen. Hoe zo? Is dat iets bijzonders dan.Dat kun je wel zeggen, ja. Creatine is een stof die onder andere inde lever gemaakt wordt. Het wordt in het lichaam omgezet in creati-nine en dat wordt als het goed is via het bloed door de nieren uitge-scheiden. Als je creatinine-waarden - we hebben het meestal over decrea-waarden - in het bloed te hoog zijn dan betekent dit, dat je nie-ren niet goed werken.Mijn nieren? Wat zou daar dan mee moeten zijn?

Ik heb geen idee, maar het is wel zaak, dat zoiets heel snel onder-zocht wordt. Voel jij je de laatste tijd vermoeid?Ach, eigenlijk niet echt, geloof ik. Of toch wel, misschien. Ik weethet niet. Ik doezel nogal eens weg aan mn bureau. Maar ik heb hetook behoorlijk druk.En heb je ook geregeld last van jeuk en van dikke benen, pijn derug.Soms heb ik last van jeuk op de binnenkant van mijn armen en debinnenkant van mijn benen en soms denk ik dat mijn benen wat dik-ker zijn dan normaal. In elk geval hebben ze soms zon vervelendzwaar gevoel. Dan leg ik ze omhoog en dan gaat het wel weer. Ja, enpijn in mijn rug ook af en toe. Of eigenlijk vrij constant. En af entoe ook misselijk. Maar waarom vraag je daarnaar?Nou, wat je vertelt zou op een storing in je vochthuishouding kun-nen wijzen. Als ik dat combineer met verhoogde crea-waarden dan

zou er iets met je nieren niet in orde kunnen zijn. Het is dan wel zaakdat je snel een afspraak maakt met Andrea en zeg haar maar dat ik jein elk geval adviseer om een nefroloog te consulten.Een nefroloog is toch een medicijnman voor je nieren?Inderdaad. Dat is de specialist die kan bepalen of er inderdaad ietsmet je nieren aan de hand is. En dat woord medicijnman mag je


38/486

langzamerhand wel eens achterwege laten. Het zijn gewoon artsen enspecialisten.En dat zijn dus voor mij allemaal medicijnmannen. En medicijn-

vrouwen niet te vergeten. Dat lolletje moet je me gewoon gunnen. Ikweet dat jij je arts voelt en geen medicijnvrouw, maar voor mij ben jedat ook en zijn al je collegas medicijnmannen en zo. Daar is niks mismee. En jullie hebben het per slot zelf vaak nog over de genees-kunst. Dat klinkt heel erg medicijnmannerig en veel minder artserig.En, eh tegen een beetje plagen moet je maar kunnen. Je kent mij!Ok, schat. Laat maar. Ik ken je en ik ben niet beledigd, wel geraakt,

reageerde haar moeder met een hoorbare glimlach, Mamma is nietboos, wel verdrietig. O.k.? Maar nog even serieus, wil je dat ik San-quin bel en informeer naar de achtergronden? Als huisarts mag ik datals jij er geen bezwaar tegen hebt. Je bent ten slotte ruimschootsmeerderjarig, voegde ze er met een glimlach aan toe.Denk je dat t nodig is?Weet ik niet, maar doorgaans bellen ze alleen maar als er echt ietsmet het bloed niet in orde is.

Maak jij je ongerust over mij?Nee, maar artsen hebben een soort zesde zintuig en ik denk dat hethier om meer gaat dan alleen maar iets onschuldigs. Als je crea-waar-den inderdaad niet goed zijn hebben we een probleem.Hoezo we? Ik heb dan een probleem.Ja, ja en jij maar denken dat t mij niets aangaat als mijn dochter ziekis.Waar denk je dan aan?Ik denk in de eerste plaats aan je nieren. Maar nierproblemen zijn er

vele en ze kunnen heel complex zijn en dat kan nogal wat gevolgenhebben. Het zou van alles kunnen zijn, maar misschien is er ookniets aan de hand. Ik weet het zo niet. Wat ik wel weet is dat demeeste nierproblemen heel erg ingrijpend kunnen zijn. Daar maak ikmij inderdaad een beetje zorgen om, ja. Vandaar mijn aanbod omSanquin te bellen en meer informatie te krijgen. Als arts heb ik daar

een betere positie voor.Doe maar, dan. Bel ze maar. Jij bent de medicijnvouw-deskundigeop dit vlak en ik maak graag van je first opinion gebruik. Andrea isdan mijn second opinion.Ik zou het omdraaien, maar dat is een detail. Ik bel je straks eventerug.


39/486

Goed, tot zo, en Eva drukte op het rode knopje om de verbindingte verbreken.

Een lichte onrust begon zich van Eva te meester te maken. Ze stondlangzaam op, liep naar de koffiecorner en pakte twee koffiepads voorde Senseomachine. Ze deed de koffiepads in het apparaat, klikte hetdicht, deed vers water in het reservoir en schakelde het apparaat aan.Ze pakte haar mok uit de afwasmachine en zette die onder de uit-loop. Toen het groene lampje brandde, drukte ze op de knop en methet vertrouwde gebrom begon de hete koffie in de mok te lopen. Ze

deed er en kuipje koffiemelk en een zoetje bij en liep langzaam methaar koffie naar haar kamer terug. Het was stil op de gang. Een vandie dagen waarop de ene helft van de collegas afspraken buiten dedeur had, of dossiers zat te lezen en de andere helft genoot van eenpappa- of mammadag. Zij had daar als single geen last van. Of ei-genlijk moest ze zeggen dat de anderen graag misbruik maakten vanhaar single zijn. Ze had het er wel eens met haar andere single colle-gas over gehad. Als zij nou samen een kind zouden kunnen leasen,

dan zouden zij ook regelmatig later kunnen komen, pappa- enmammadagen hebben en net als veel vaders en moeders naar harten-lust misbruik kunnen maken van hun lease-ouderlijke staat. Ze had-den vastgesteld dat er iets oneerlijks zat in de vele voordelen die hetouderschap voor werkende vaders en moeder met zich meebracht.Eerste keuze bij vakanties, extra vrije dagen en uren bij ziekte van deschatjes en soms zelfs dagen waarop de kinderen mee mochten naarkantoor en hier vervolgens de boel op stelten zetten. Productiviteitop een absoluut dieptepunt betekende dat, want niemand voerde opdie kinderdagen iets serieus uit. Ze glimlachte bij de gedachte aan eenlease-baby: wel de lusten, maar niet de lasten. Ze liet de deur vanhaar kamer openstaan, ging weer op haar bureaustoel zitten, legdehaar benen op haar bureau en dronk met kleine slokjes haar koffieterwijl ze haar gedachten de vrije loop liet.De beide telefoongesprekken van vanmorgen

Bloedwaarden, dacht ze, dat wees op een of andere ziekte. Een ont-steking had Mary van de Bloedbank gezegd. Maar wat en waar? Zouhet ernstig zijn? Ze voelde niks en ze wilde helemaal niet ziek zijn.Ze voelde zich ook niet echt ziek. Ze wilde gewoon gezond blijven.Ze had helemaal geen zin in al dat medische gedoe.


40/486

Met een afwezige blik keek ze de kamer rond. Dit was haar werkplek.Hier bracht ze een deel van haar dagen door met een van de mooistebanen die ze zich had kunnen wensen. Ze hield van haar werkkamer.Ze had hem modern en heel persoonlijk ingericht met mooie fotos

van haar reizen naar China en Vietnam aan de muren en kleine sou-venirs in de open kasten voor de vele boeken. Soms droomde ze er-van hier ook een dissertatie te schrijven over een onderwerp op hetterrein van het strafrecht. Iets met internationale vrouwenhandel. Zehad casussen genoeg. Ze publiceerde er af en toe artikelen over ingerenommeerde vakbladen. Als ze die zou bundelen?

Ze had bijna alles bereikt wat ze wilde: haar studie, haar baan als ad-vocaat en een aantal boeiende strafzaken. Maar iets trok haar ooknaar buiten. Ze droomde soms van een baan als jurist bij een interna-tionale mensenrechtenorganisatie. En dan onderzoek doen op loca-tie, in Afrika misschien? Daar was ze een jaar geleden geweest. InKaapstad, voor een juristencongres. Het zwarte continent bleef haarbezighouden. Ze wist dat daar een deel van haar wortels lagen. Ze

wist ook dat ze vroeger of later een keer naar Kenia terug zou gaan

om nog bewuster te zien waar ze korte tijd als klein meisje geleefdhad, om naar sporen te zoeken in Nairobi. Misschien zelfs terug zougaan naar Mogadishu, de hoofdstad van Somali, waar haar moeder

vandaan kwam. Nu was dat nog te gevaarlijk. Ze had grote plannen,nu ze voldoende geld had. Daar paste geen ziekte in!Haar gedachten dwaalden af. Ze nam haar voeten van haar bureau,draaide haar stoel, stond op en ging voor het grote raam staan. Zekeek nadenkend naar buiten, maar op de een of andere manier ge-noot ze minder van het uitzicht op de fraai aangelegde binnentuin.Iets zat haar dwars, maar ze was er nog niet achter wat. Zou het dedreiging van een onduidelijke ziekte zijn?

Aan de andere kant van de stad, daar ver weg achter de met klimro-zen begroeide muur, bezat ze het huis dat ze na de dood van juf-frouw Meijer had gerfd. Ze had de hele benedenverdieping samenmet haar ouders en een stel vrienden gemoderniseerd. Een frisse

lichte kleur op de muren, nieuwe stoffering in een zacht roze tint eneen fauteuil met twee heerlijke luie banken in een dieprode kleur. Dekeuken had ze nog gelaten zoals die was en ook boven had ze nog

weinig veranderd. Dit was haar huis. Ze woonde er nu ruim een jaaralleen. Ze voelde zich er thuis. Zorgen hoefde ze zich niet te maken.In feite was ze een rijke jonge vrouw. De man van de bank had haar


41/486

destijds alles uitgelegd. In totaal bezat ze een kapitaal van ruim driemiljoen euro. Ze gunde zichzelf van de rente een kleine maandelijkseextra toelage naast haar inkomen. En ze woonde helemaal gratis, hy-potheek- en schuldenvrij. Meestal hield ze elke maand nog een flinkbedrag over. Zo groeide haar vermogen langzaam verder, zonder datze zich ergens zorgen over hoefde te maken. Ze had het beheer vanhet vermogen bij de bank van Juffrouw Meijer gelaten. Het was eenkleine bank waar ze Juffrouw Meijer en nu haar persoonlijk kenden.Haar accountmanager hield haar keurig met maandelijkse afschriftenop de hoogte en als ze vragen had hoefde ze hem maar te bellen. Ze

had zichzelf een nieuwe stereo-installatie en een grote platte breed-beeld televisie gegund. Ze had rijlessen genomen en haar rijbewijsgehaald. Ze dacht er ook over om een klein autootje te kopen. Maardat kon nog wel even wachten. Ze fietste graag en meer luxe wilde zeniet. Als ze haar ouders op de Veluwe bezocht nam ze de trein naarPutten, waar haar vader of moeder haar dan van het station ophaal-den. En voor haar werk reisde ze graag eerste klas met de trein, zo-dat ze in een stilte-coup nog wat dossiers kon doornemen. Alles bij

elkaar voelde ze zich een tevreden mens. Alleen die vervelende crea-waarden zaten haar sinds vandaag dwars.

Ze moest aan haar moeder denken. Niet aan Esther, maar aan haarlijfelijke moeder, die zij nooit had gekend. Soms doemden beeldenop uit de krochten van haar geheugen. Ze dacht haar moeder te zien,zomaar ergens op straat. In haar beleving was het een grote, sterke,donkere vrouw geweest, die slachtoffer was geworden van de triesteomstandigheden waaronder ze had geleefd en waaronder Eva wasgeboren. Maar Eva wist ook dat haar lijfelijke moeder onbekend was.Haar pleegouders die ze als haar echte ouders beschouwde had-den haar al heel vroeg ingelicht over haar afkomst. Over het feit datze haar moeder nooit zou leren kennen. Omdat ze dood was. Kortna haar geboorte overleden vermoedelijk in of nabij een vluchtelin-genkamp in het noorden van Kenia. Van daaruit was ze, vermoede-

lijk met een zusje - maar het was niet eens zeker of er wel een zusjewas - meegenomen en afgegeven in een weeshuis in Nairobi. Watwas haar moeder voor een vrouw geweest? Ruim 15 jaar geleden wasze met haar ouders op vakantie in Kenia geweest om te kijken of zenog iets aan sporen uit haar verleden zouden kunnen achterhalen. Zehadden het weeshuis bezocht en er waren zelfs een paar nonnen ge-


42/486

weest die zich haar nog herinnerden. Ze hadden het toen ook overeen zusje gehad. Maar niemand wist wat van haar was geworden.Zou ze nog leven? In de administratie van het weeshuis kwam geenzusje van Eva voor. Misschien vergisten ze zich ook wel en verwis-selden ze haar met een ander kind. Er waren achtentwintig jaar gele-den zoveel weeskinderen geweest in Kenia en de tijden waren toenzo chaotisch. Ze had er verder geen aandacht meer aan geschonken,maar af en toe vroeg ze zich wel af, hoe het zou zijn als bleek dat zeeen echt zusje had.De situatie in Somali was nog steeds zo gevaarlijk dat ze daar niet

heen konden. Zelfs niet in de grensstreek waar het vluchtelingen-kamp was. Ze waren verder niets te weten gekomen. In Nairobi had-den ze niets over de eerste maanden van haar leven gevonden. Haarouders hadden uitgelegd dat ze ermee zou moeten leren leven, dat zepas een duidelijke geschiedenis had vanaf het moment dat zij haarhadden geadopteerd. Wat daarvoor was gebeurd wist niemand meer.Ze wist alleen dat ze haar wortels ergens in Somali had, maar ook

voor een deel in Europa of misschien wel in Amerika. Haar vader

was immers een blanke man geweest. Daar had ze de lichte huids-kleur van. Was haar vader een Amerikaan geweest? Of een Europe-aan? Had hij haar moeder verkracht of had hij van haar gehouden?Leefde hij nog en wist hij dat hij bij een Somalische vrouw een doch-ter had verwekt? Allemaal vragen die zij nooit zou kunnen beant-

woorden. Soms maakte dat haar verdrietig. Dan was ze jaloers opleeftijdgenoten die echte opas en omas en ooms en tantes en nevenen nichten hadden. Die wisten waar ze vandaan kwamen en waarhun wortels lagen. Ze had het werkelijk heel erg goed getroffen, daarniet van. Haar ouders, Thomas en Esther, waren vreselijk lief engoed voor haar geweest en zij beschouwde hen echt als haar oudersen zij haar als hun dochter. Het gaat er niet om wie je op de wereldzet, had Esther haar proberen duidelijk te maken, het gaat erom wieer voor je zorgt. Wie er is, als je behoefte hebt aan steun. Wie jetroost als je huilt en wie er blij met je is, als er iets te vieren valt? Je

ouders! Je ouders zijn degenen die je helpen om volwassen te wor-den. Thomas en Esther waren de ouders die haar in feite een nieuwleven hadden gegeven en de talloze kansen die ze met beide handenhad aangenomen. Thomas en Esther hadden haar laten opgroeientot de vrouw die zij nu was. Maar toch. Soms ontbrak er iets. Ze konhet niet benoemen en dat maakte Eva verdrietig. Ze miste bepaalde


43/486

wortels, maar ze wist niet waarom. Soms zat het haar dwars dat zeniet eens precies wist wanneer ze was geboren. In haar paspoortstond een andere datum dan ze in het oude dikke schrift in het wees-huis in Nairobi hadden gezien. Daar hadden ze haar ook gezegd, datniemand precies wist wanneer ze geboren was en dat ze de dag vanhaar aankomst in het weeshuis als haar geboortedatum ingevuldhadden. Zo ging dat meestal met weeskinderen. Die misten een stuk-je geschiedenis. Die misten een groot deel van hun wortels.

De telefoon ging en onderbrak haar in haar mijmeringen. Ze viste d

De Orgaanhandelaar (compleet)

Documents

Transcript of De Orgaanhandelaar (compleet)