&&VOTE

France - Russia - United States

ELECTIONS SPECIAL

Checks&Balances | jaargang 8, editie 1, 2012

&&

Rectification

The essay about young Portuguese Muslims by Nina Tiesler on page 30-35, missed proper and full annotation, due to an editorial mistake. We offer our sincere apologies for the inaccuracies. The fully an-notated version of the article can be found on www.checksandbalances.nl.

Editorial

Dear reader,Let me begin by wishing you a very happy 2012! After a merry Christmas with family and an awesome New Year‘s Eve party, I can truly say I am happy to start the year. For The Times They Are a-Changin’ , if I may quote Bob Dylan on page 7. In international relations, this holds exceptionally true this year.

For 2012 will be the year in which the peoples of three great powers choose a new president: the United States, Russia and France. To zoom in on the electoral battles at hand, Checks&Balances asked three ex-perts to shine a light on the elections in their country of interest. But even more, we will go into some of the most interesting features of these elections. For instance, when do American campaigns get dirty? You can find the special from page 16 onwards.

Additionally, you might have noticed that there are some changes in Checks&Balances itself too. We con-sidered it time to fit the magazine with a new look, which we think suits it smartly. Secondly, I am telling you all this in English. As you will find out, the larger part of this edition is. Let‘s face it: English is the future of IR. Therefore we think that you will benefit from reading it in a more informal setting.

If you are not yet fed up with change, I would like to say that this is the last edition of my hand. I will continue my writing in la douce France of Mr. Sarkozy. I am positive though, that the new editorial staff will improve Checks&Balances further, and I wish them good luck!

Enjoy your reading!

Victor KuijpensEditor-in-Chief

Colophon

CheCks&BalanCes

is a puBliCation of study assoCiation

Clio.

C&B appears four times

per aCademiC year

editorial staff

alexander Witt

Christiaan trieBert

Christopher C. fox

eline Westra

lina rusCh

maaike Vos

noor lekkerkerker

pia dijkstra

ruWan linders

ViCtor kuijpens

Copy editing

kenneth jhinkoe

mark rotenstein

sanne maas

sophie Beelaerts

editor-in-Chief

ViCtor kuijpens

freelanCe

emmi smid

esther hessels

eVa Van der Zand

jelte Van Wieren

karsten j. kip

niels goet

ViVienne matthies-Boon

lay-out

alexander Witt

ruWan linders

printing

sCholma druk

CirCulation

1350 pieCes

ContaCt information

CheCks&BalanCes

oude kijk in ‘t jatstraat 26

9712 ek groningen

CheCks@Clio.nl

WWW.CheCksandBalanCes.nl

suBsCriptions

four editions per aCademiC year for

€12,50

please suBsCriBe By Visiting the

WeBsite or sending an e-mail to the

editorial staff

3

Coverphoto:

Collection of Moritz Hager, Medew, European People‘s Party, Gage Skidmore, World Economic Forum, Govern-ment Of Russia, NBA Nets, skitzianist, David Reverchon, Europe Écologie-Les Verts, Front National, Marie-Lan Nguyen, National Institutes of Health, Pete Souza, US Air Force, US Army, US Department of Health and Human Services, fondapol, Parti socialiste, Webstern Socialiste, Polish Senate and Lite

Photo: Pete Souza

Photo: World Econom

ic Forum

Photo: rsepulveda via flickr

“Politiek raakt alle aspecten van de maatschappij.”

Universiteit Leiden. Universiteit om te ontdekken.

Maak je ambities waar met een master in Leiden

Kom naar de Mastermaand Maart

www.mastersinleiden.nl

Simone Verschoore

de la Houssaije,

trainee bij de Autoriteit

Financiële Markten,

deed haar master

in Leiden.

&&

In this edition

Checks&Balances

ELECTIONS 2012

4 5

7

18

16

Three elections, three experts. Get all the basic facts you need to know

about the United States, Russiand and French presidential elections.

Political strategies versus dirty tricks in the US

Hans van Koningsbrugge about revolution tiredness, Putin‘s muscle mentality and Medvedev‘s reforms.

20

Go green, go Verts: Beeing petit in France 24

Images in IR – I vote 26

Olifanten-feminisme

‘Geen grote woorden, maar praktische daden’Uri Rosenthal blikt terug op nieuw buitenlandbeleid

8

Terroristen of vrijheidsstrijders?Een portret van de Iraanse Volksmoedjahedien

12

Ghana: Afrika’s ‘least failed state’30

ARTICLES

Wall Street is All StreetsWho is the Occupy movement and what do they want?

36

FEATURES

INTERvIEW

3 EDITORIAL

6 ON BOARD

7 IB & BOB DYLAN10 STUDEREN IN HET BUITENLAND

23 CARTOON

26 IMAGES OF IR

28 STAGEVERSLAG

32 LEVEN NA IB

33 REVIEW

34 DIARY OF

38 PECULIAR IOS

38 COLUMN

Content

Photo: Wikimedia Commons

Photo: Binnenhof TV

Photo: ky_olsen via Flickr

Photo: Elvin Wong

Photo: UN Photo

&&

Olifanten leven in kuddes die gebaseerd zijn op een matriarchale structuur: het oudste vrouwtje is de baas, de andere vrouwtjes zorgen samen voor de jongen en mannetjes mogen alleen op bezoek ko-

men bij de kuddes om de vrouwtjes te bevruchten. Olifanten zijn vredige dieren, er is doorgaans weinig onrust binnen de kuddes en ze vallen vrijwel nooit andere kuddes aan.

Als deze structuur zo goed werkt voor olifanten, zou deze dan ook een culturele revolutie voor de mensheid kunnen beteke-nen? Volgens J. Ann Tickner, vooraanstaand feminist in IB, bewijst alleen het opperen van bovenstaand scenario al dat het feminisme niet begrepen wordt binnen de Theorie der Interna-tionale Betrekkingen.

Zoals de titel al verraadt, stelt Tickner in het artikel ‘Why wo-men can’t rule the world: international politics according to Francis Fukuyama’ uit 1999 dat het idealistische wereldbeeld waarin een door vrouwen geregeerde samenleving inherent is aan een vredige samenleving niet meer dan een utopie is. Vol-gens haar hebben feministen binnen IB nooit beweerd dat een door vrouwen gedomineerde samenleving vrediger zou zijn dan een door mannen gedomineerde samenleving. Vrouwen zijn net zo ongeschikt om de wereld te regeren als mannen. In haar artikel stelt Tickner dat feministen uiteraard willen dat vrouwen de mogelijkheid krijgen om te participeren in de we-

reldpolitiek om daarmee de wereld een veiligere plek te maken. Maar, stelt ze, willen mannen niet precies hetzelfde? Momenteel werken feministen vooral hard om de idealistische associatie van vrouwen met vrede te ontkrachten. Zij stellen namelijk dat dergelijke associaties de positie van vrouwen eerder zwakker dan sterker maken en het feminisme eerder minder dan meer geloofwaardig. Feministen vinden het veel belangrijker om vernieuwende vra-gen te stellen over mensenrechten en burgerslachtoffers in tij-den van oorlog. Tickner stelt dat hoewel ondertussen tachtig procent van de dodelijke slachtoffers in oorlogen burgerslacht-offers zijn, er nog nooit een hoofdonderzoek aan is gewijd door IB theoretici.

Dus, waar soms wordt gedacht dat feministen nog steeds van die niet-benen-scherende en geen-BH-dragende vrouwen zijn die met ontblote buiken de straat op gaan om de wereld te verklaren dat zij veel beter met macht kunnen omgaan dan mannen, stelt Tickner in haar artikel dat dit absoluut niet overeenkomt met de werkelijkheid. Mannen en vrouwen zouden op gelijke voet moeten staan om samen niet alleen problemen met betrekking tot oorlog en vrede op te lossen, maar ook klimaat- en socio-economische problemen. Feministen hebben niet de illusie dat vrouwen de wereld moeten regeren zoals olifantenoudsten hun kuddes leiden.

Dear reader,

First of all I want to wish you a happy new year on behalf of the Clio Board. I hope you had a nice Christmas holiday and that you are ready for a new year, a new semester and new Clio activities!

As we make up the balance of the year 2011 we usually tend to consider the good and the bad. Although you might have managed to finally pass that one difficult course, you did gain a few pounds throughout the year. Maybe you got accepted to the Masters of your choice, but when was the last time you visited your grandmother? Although we all have our own personal worries, I wonder how global leaders look back at the year 2011.

I can only imagine the bitter disappointment Sarkozy must have felt when he was in discussion with Merkel about saving Europe, while his wife was giving birth to his daughter. I can picture Obama sitting behind his desk in September 2011, doubting for the first time since he got elected whether it was such a good idea to become the President of the U.S. On the other hand, Berlusconi might have felt a bit relieved when he announced his resignation. He is now able to throw indecent pool parties with under-age girls without being held accountable by Parliament. At the time of writing, Di Rupo is undoubtedly celebrating the formation of a Belgian government, after endless negotiations throughout 2011.

After taking stock of the year that has passed, it is time to look ahead. What will the year 2012 bring us? They say patience is a virtue. All I can say is that we have some fantastic Clio activities planned for the new year!

I want to wish you lots of new opportunities, new challenges and new ideas for the year 2012, on a personal and worldly level.

On behalf of the Clio Board,

Yours sincerely,

Lotte HinkelChairman of Clio 2011/2012

76

On Board

Zijn liedjes vormen een symbool van een tijdperk en hij wordt zelf vaak gezien als de ultieme protestzanger: Bob Dylan. Al vijf decennia oefent de Amerikaanse singer-songwriter invloed uit op de popmuziek – en

de wereld. Nummers als Blowin’ in the Wind en The Times They Are a-Changin’ zijn onlosmakelijk verbonden met de sociale on-rust van de jaren zestig en in 2012 toert Dylan nog steeds rond met zijn Never Ending Tour. Ondanks zijn reputatie als protest-zanger was Dylan zelf nooit echt politiek actief, dit tot frustratie van veel van zijn fans. ‘I’ve never written a political song. Songs can’t save the world.’ Tijdens de ‘March on Washington’ in 1963, waar Martin Luther King zijn ‘I Have a Dream’ speech houdt, speelt Dylan Only a Pawn in Their Game. Het gaat over de moord op burgerre-chtenactivist Medgar Evers. Dylan associeert zich in de jaren zestig niet alleen met de Amerikaanse burgerrechtenbeweging maar ook met individuele onrechtvaardigheden en de anti- oorlogsbeweging. Bij dat laatste is hij echter minder expliciet. De zin ‘How many deaths will it take till he knows that too many people have died’ gaat duidelijk over oorlog, maar niet een specifieke oorlog. De tekst van A Hard Rains Gonna Fall zou verwijzen naar de biologische wapens die de Verenigde Staten gebruikten in de Vietnamoorlog of naar de Cuba Crisis, maar dit wordt niet expliciet genoemd.

IB & Bob Dylan

Short articles

First row from left to right: Saskia, Fabian, Lotte, Geke, Ruwan.

door Christaan Triebert

De religieuze Dylan zou bijvoorbeeld ook kunnen verwijzen naar de woede des Gods, die ingrijpt omdat het niet goed gaat met de wereld. Dat de wereld er niet zo best voor staat, maakt Dylan wel expliciet. In 1993 vernoemt hij er zelfs een album naar: ‘World’s Gone Wrong’.

Maar Dylan ziet hoop in de Amerikaanse president Barack Obama. ‘Hij is als een fictief personage, maar hij is echt,’ zegt de zeventigjarige Dylan en hij romantiseert Obama’s moeder uit Kansas en zijn Afri-kaanse vader van het ‘Masai-erfgoed, leeuwendoders.’ Van de politiek an sich heeft Dylan geen grote pet op. ‘Politiek is entertainment. Het is een sport. Het is voor de goed verzorgden en degenen op hoge hakken. Feestbeesten. […] De echte macht is in de handen van kleine groepen. […] Democratie regeert de wereld niet, dat moet je goed begrijpen. Deze wereld wordt geregeerd door geweld. Maar ik veronderstel dat dit beter niet gezegd kan worden.’

Toch verklaart Dylan dat de politieke problemen in de wereld niet buiten bereik van het volk liggen. Het zijn eigenlijk de alledaagse problemen die we tegenkomen en daarin kunnen wij zelf een verschil maken. ‘Things will have to change. And one of these things that will have to change: people have to change their internal world.’ Maar hoe dan, Bob? ‘The answer is blowin’ in the wind.’ Ligt het antwoord zo voor de hand, dat we het iedere dag zien? Of is het ongrijpbaar – en dus buiten ons bereik?

Olifanten-feminismedoor Pia Dijkstra

&& Interview

Geen grote woorden, maar praktische daden

Uri Rosenthal kijkt terug op nieuw buitenlandbeleid

Uit het regeerakkoord blijkt duidelijk dat de rege-ring meer focus legt op economische diplomatie. Waarom is hiervoor gekozen, en is dit beleid suc-cesvol?

‘Wij zijn in Nederland voor een groot deel van onze welvaart af-hankelijk van de export en dan is het inzetten van diplomatieke instrumenten, wat wij economische diplomatie noemen, natuur-lijk erg belangrijk.’

In een interview met de volkskrant stelt u tevens dat het Ne-derlands beleid voor Nederland en de Nederlanders moet zijn. Hoe reageren andere landen hierop?‘Ook andere EU landen, zoals het Verenigd Koninkrijk en Por-tugal, accentueren steeds meer de economische aspecten van de diplomatie. Er komt meer aandacht voor mogelijkheid voor di-plomatieke diensten in de handelsstromingen in de wereld.’

Nederland heeft zich bovendien altijd sterk ingezet voor de po-sitie van mensenrechten in de wereld. Als we kijken naar het huidige buitenlandbeleid, denkt u dan dat de positie van koop-man en dominee te verenigen zijn?‘Tegenwoordig is het zo dat de dominee beseft dat hij na de preek ook een boterham met kaas moet eten en voor de koopman geldt dat hij erg goed beseft dat het volledig in zijn eigenbelang is om demensenrechten te eerbiedigen. Dat noemen wij maatschappelijk verantwoord ondernemen en Nederland heeft daar een naam hoog te houden. Een aantal Nederlandse Multinationals lopen – internationaal erkent – voorop als het gaat om het ondersteunen van het land waarin zij zich vestigen. Kijk daarbij bijvoorbeeld naar de prestaties van DSN met de productie van voedingssup-plementen. Buitenlandse Zaken biedt bedrijven daarbij slechts ondersteuning als dat noodzakelijk is.’

Wat zijn de hervormingen bij BuZa nu precies, en wordt Ne-derlands’ internationale positie hier beter van?‘We sluiten zes posten in Zuid Amerika en vijf in Afrika, en we sluiten het conglomeraat generaal in Barcelona. Daarentegen ope-nen we een post in Zuid-Soedan en in Midden- of West-China. Tenslotte openen we ook een post in Panamacity omdat wij den-ken dat het, na de verbreding van het Panamakanaal een belang-rijke handelspost gaat worden.’

Met betrekking tot de ontwikkelingen van het afgelopen jaar viel het ons op dat Nederland vrij voorzichtig reageerde in het vroege stadium van de Arabische Lente; wat is hiervoor de re-den?‘Nederland is in geen enkel opzicht laat geweest in het erkennen van de ontwikkelingen in de Arabische wereld. Wij waren onder de allereerste die stappen hebben gezet toen de onrusten in Tu-nesië op gang kwamen. Ikzelf ben in een vroegtijdig stadium al naar Tunesië geweest. In Libië hebben wij naar mijn mening ui-termate verstandig gehandeld. We zijn niet vooruitgelopen op de toenemende mate van representativiteit van de Nationale Tran-sitie Raad (NTR). We hebben bijvoorbeeld niet, zoals sommigeandere landen, de NTR binnen de kortste keren als een soort staat erkend terwijl er ook nog diplomatieke betrekkingen waren met Tripoli. Onze koers was bovendien zeer nauw afgestemd met de Benelux en we hebben gehandeld in de lijn die er op Europees verband was afgesproken.’

Hoe staat de Nederlandse regering eigenlijk tegenover de Ara-bische Lente? Hoe kan en wil de overheid de landen daar hel-pen met bijvoorbeeld democratiseringsprocessen?‘Het eerste uitgangspunt van Nederland is dat het aan de landen zelf is om die ontwikkelingen in eigen hand te hebben en te hou-den. Ten tweede, is het absoluut niet de bedoeling om als eenpaternalistische arrogante westerse staat de landen daar te ver-tellen wat zij nodig hebben. Daarnaast zijn er drie voorwaarden aan eventuele assistentie op verzoek. Dat zijn maatschappelijke en economische hervorming, democratie door vrije en eerlijke verkiezingen en een rechtstaat en mensenrechten om democratie te waarborgen.’

Is het verbinden van dergelijke voorwaarden aan assistentie op zichzelf niet ookpaternalistisch?‘Nee, dat is niet het geval omdat die landen zelf aangeven dat zij daar behoefte aan hebben.’

In het interview met de Volkskrant noemde u ook dat u resultaat gericht bent. Kunt u een resultaat noemen waar u trots op bent, dat u dat voor Nederland hebt bereikt?‘Nou, trots klinkt parmantig, en ik ben geen parmantig type, maar wij zijn bijvoorbeeld heel belangrijk geweest in het openen van de Europese markt voor Arabische producten na de Arabi-sche Lente. En als je dan echt kijkt naar wat telt, dan telt dat meer dan allerlei grote verhalen. Dus geen grote woorden, maar prak-tische resultaten.’

98

Interview

‘Trots klinkt parmantig, en ik ben geen parmantig type’

door Pia Dijkstra en Niels Goet

Foto: Buitenlandse Zaken

‚‘

&&

10

Studeren in het buitenland

Québécois zijn veel aardigere Franstaligen

door Esther Hessels

Toen ik met de minor Franse taal begon, was ik er al snel achter dat ik naar Frankrijk wilde om echt Frans te leren spreken. Ik kwam er echter achter dat de RUG ook een uitwisselingsprogramma had met universiteiten in de Franstalige Canadese provincie Québec. Toen wist ik dat ik hier heen wilde. Ik was namelijk nog nooit in Noord-Amerika geweest en ik kreeg van alle kanten te horen dat de mensen in Canada veel aardiger zijn dan de Fransen.

Mijn keuze viel op de Université de Sherbrooke. Sherbrooke is een stad met 150.000 inwoners en ligt ongeveer 150 kilometer ten oosten van Mon-tréal. De universiteit telt ongeveer 40.000 leerlin-

gen. Waar ik niet op was voorbereid, is dat het Canadese Frans heel anders is dan het Frans wat ik geleerd had. De eerste week had ik daarom heel erg veel moeite om iedereen te verstaan maar geluk-kig was ik er snel aan gewend.

Ik heb ervoor gekozen om op de campus bij de universiteit te gaan wonen en ik ben nog steeds heel erg blij met deze keuze. In ver-gelijking met mijn kamer in Groningen is het namelijk redelijk goedkoop en vanaf het begin heb ik leuk contact met de andere meiden op mijn verdieping. Het voordeel is ook dat iedereen in het gebouw Frans spreekt, waardoor ik echt de hele dag met de taal bezig ben.

Op de dag dat ik aankwam, hoorde ik dat er die week ervoor een staking was van alle medewerkers van de universiteit (voor meer loon en meer arbeidsrechten), maar die zou maar een week duren. Inmiddels zit ik hier drie maanden en is de staking nog altijd aan de gang. Er zijn heel veel faciliteiten op de campus maar deze zijn zeer beperkt of niet te gebruiken. De bibliotheek is maar enkele uren per dag open, net als het sportcentrum, het bureau voor inter-nationale studenten, de medische hulp kliniek en andere diensten. Alle faciliteiten zijn wel aanwezig en het is dus erg jammer dat ik hier niet normaal gebruik van kan maken.

In Sherbrooke wordt een bachelor in toegepaste politiek aangebo-den, met erg interessante vakken. Ik volg er vier, namelijk: Politiek en religies, Canada en Québec in de wereld, Politieke instituties van de Verenigde Staten en Nationalisme. De toetsing is hier heel anders dan we in Nederland gewend zijn; per vak heb ik hier een of twee tentamens en ik moet voor alle vakken een verslag schrijven. Het is trouwens geen enkel probleem om de colleges te volgen, om-dat de minor Frans speciaal voor IBIO studenten was en de vakken die ik hier volg ook IB vakken zijn.

Aangezien ik nog nooit eerder in Noord-Amerika was geweest, heb ik ook de kans gegrepen om meer van het land te zien. Zo ben ik in Toronto geweest, waar ik de Niagara watervallen heb bezocht en heb ik ook Montréal, Québec en New York bezocht. Het reizen

per bus of trein is hier gelukkig niet duur. Verder is ook de om-geving van Sherbrooke heel erg mooi, met erg veel mooie natuur, wat vooral in de herfst prachtig is.

Helaas kwam mijn avontuur eind december alweer ten einde. Gelukkig kan ik terugkijken op een hele leuke tijd. Het is waar dat de Canadese bevolking heel erg aardig is! Deze ervaring heeft mij de kans gegeven om een deel van de wereld te ontdek-ken dat ik nog niet kende en ik heb mijn kennis van de Franse taal verder kunnen ontwikkelen.

11

Studeren in het buitenland

Esther bij de Niagara watervallen in Toronto.

&&

De MEK ontstaat in de jaren zestig in Teheran. In die tijd is Iran onder leiding van de sjah, die de grote bond-

genoot van het Westen in het Midden Oosten is. Meisjes kleden zich verleidelijk met korte rokjes, jongens laten hun haar groeien naar voorbeeld van The Beatles. Iran was vrij, Iran was open. Nu moeten vrouwen verplicht een hoofddoek dragen en is westerse muziek verboden.

Eerst tegen de sjah.. Toch zijn de Iraniërs in de jaren zestig en zeventig verre van tevreden. De sjah is naar hun mening corrupt, onderdruk-kend en danst te veel naar de pijpen van het Westen. Er is in die tijd wel opposi-tie tegen de sjah, maar zes studenten van de Universiteit van Teheran vinden deze te gematigd en weinig effectief. Geïn-spireerd door onder meer Fidel Castro, Che Guevera en de Palestijnse fedayeen richten ze de MEK op, een islamitisch-marxistische organisatie met een vleugje

feminisme. Ze bestrijden de naar hun mening buitensporige invloed van het Westen op de sjah. In de jaren zeventig begint de groep met verschillende aansla-gen op instituten van de Iraanse overheid. Hoewel veel leden worden opgepakt, blijft de MEK zich verzetten.

Het verzet blijkt succesvol want in 1979 valt, door samenwerking met andere op-positiegroepen, de sjah. In het machts-vacuüm dat dan ontstaat, zijn de poli-tieke spelers grofweg in drie groepen in te verdelen: de seculiere nationalisten, de religieus nationalisten onder leiding van ayatollah Ruhollah Khomeini en ‘Links’, dat zowel uit seculiere als religieuze groe-pen bestaat. De MEK wordt als grootste groep van Links beschouwd en krijgt veel steun van de stedelingen en de lagere klasse. Onder de leiding van Khomeini radicaliseert de revolutie en wordt alles wat westers lijkt verdacht en de seculiere nationalisten worden daarom al snel bui-ten spel gezet.

De MEK raakt gedesillusioneerd door het strenge religieuze karakter van het re-gime en voert open oppositie tegen Kho-meini en zijn religieuze klerken. Bang voor een links radicale revolutie – waar-bij ze hun privé-eigendommen wel eens kwijt zouden kunnen raken – schaart de politieke en economische elite zich ach-ter Khomeini. Een wrede strijd om de macht volgt waarin de MEK de allereer-ste zelfmoordbomaanslag in Iran pleegt en Iraanse functionarissen vermoordt. Op zijn beurt doodt het Iraanse regime honderden MEK-sympathisanten, tien-duizenden anderen worden de cel in ge-gooid. Hierdoor neemt de invloed van de groep af en onder groeiende vijandelijk-heid wijken de meeste sympathisanten uit naar Frankrijk.

Jaren later, in 1997, plaatst de Ameri-kaanse president Bill Clinton de MEK opde lijst van Buitenlandse Terroristische Organisaties (FTO). De officiële rede-

Terroristen of vrijheidsstrijders?

Westerse prominenten willen Iraanse oppositiebeweging van terroristenlijst

Iran is het hete hangijzer van de internationale betrekkingen. Honderden prominente politici, veiligheidsfunctionarissen, diplomaten, generaals en andere hoogwaardigheidsbekleders menen echter de oplossing te hebben: de Iraanse volksmoedjahedien (MEK). Deze decennia oude organisatie zegt een democratisch, seculier en nucleair vrij Iran te willen. voor het Westen de organisatie om te steunen, zou je zeggen. Toch beschouwt de Amerikaanse overheid ze als terroristen. Wat is hier aan de hand?

door Christaan Triebert

van geweld naar cult

..dan tegen de ayatollahs

12

Reportage Reportage

‘De MEK is geen

terroristische organisatie. Het is een organisatie

toegewijd aan het bereiken van vrijheid en waardigheid voor hun

volk.’ - Rudi Giuliani -

13

nen voor de plaatsing op de lijst zijn de verschillende aanslagen op instituties van de Iraanse overheid - waarbij ook Amerikanen omkomen - en de samen-werking met Saddam Hoessein’s regime. Een voormalig beleidsmaker van Clin-ton verklaart echter dat de Amerikaanse president welwillendheid wilde kweken bij zijn net verkozen Iraanse collega Mo-hammad Khatami. De Europese Unie volgt in 2003 met een vergelijkbare lijst, maar na enkele succesvolle rechtsgangen van de MEK wordt ze in 2009 verwijderd. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS stelt in 2007 dat de MEK de ‘capaciteit en wil’ heeft om in ‘Europa, het Midden Oosten, de VS, Canada en ver-der’ aanslagen te plegen.

In 2001 zweert de MEK het geweld af en komt ze via parapluorganisatie NCRI met informatie over de nucleaire ontwik-kelingen van de Islamitische Republiek.

Organisaties die met de MEK sympathi-seren, organiseren grote demonstraties voor de MEK. Inkomsten komen vanuit de Iraanse diaspora en de MEK organi-seert daarmee cult-achtige bijeenkom-sten waar soms tienduizenden op af ko-men om te luisteren naar vooraanstaande sprekers. De vrouwelijke MEK-leden, strak in uniform en dito hoofddoek, ste-ken tijdens deze bijeenkomsten erg af tegen hun aanhangers: meisjes in strakke shirtjes die het schouwspel bekijken door hun designerbril.

Een van de prominente supporters is Pa-trick J. Kennedy, het neefje van voorma-lig president John Kennedy en tot 2011 vertegenwoordiger in het Huis van Af-gevaardigden. Hij zegt dat de organisatie vandaag de dag geen terreurdaden meer uitvoert en dat ze geen bedreiging vormt voor de VS. Over de islamitisch-marxisti-sche aard van de MEK verklaart Kennedy tegenover Checks&Balances: ‘Je bent het wellicht niet altijd met de MEK eens, je bent het er misschien niet mee eens hoe ze er uit zien, maar dat is geen reden om ze op een terroristenlijst te houden. Het lijkt er op dat de lijst als politieke lijst wordt gebruikt.’

Samen met vele andere hoogwaardig-heidsbekleders voert Kennedy regelmatig campagne voor de MEK. Onder hen ook Rudi Giuliani, burgemeester van New York tijdens de terroristische aanslagen van 11 september 2001. ‘Ik heb in mijn eigen stad gezien wat terrorisme kan ver-oorzaken, de MEK is geen terroristische organisatie. Het is een organisatie toe-gewijd aan het bereiken van vrijheid en waardigheid voor hun volk.’ Tom Ridge, voormalig hoofd van US Homeland Se-curity, voegt daaraan toe dat deze steun een heel belangrijk en duidelijk statement is dat de MEK geschrapt moet worden van de lijst en dat dit statement zowel door Republikeinen als Democraten ge-deeld wordt.

Louis Freeh, FBI-directeur van 1993 tot 2011, verklaart dat de FBI nooit is ge-raadpleegd toen de MEK op de lijst werd geplaatst. ‘Schrapping moet onmiddellijk plaatsvinden.’ Zijn collega Porter Goss, tot 2005 hoofd van de CIA, deelt deze mening. Vanuit de hoge regionen van

Foto: Christiaan Triebert

&&het Amerikaanse leger is er eveneens steun van de generaals buiten dienst zo-als James Jones, Wesley Clark en Hugh Shelton. ‘Als je kijkt waar de MEK voor staat, antinucleair, voor scheiding kerk en staat en individuele rechten, [dan] is de MEK duidelijk de weg die Iran moet inslaan,’ zegt laatstgenoemde. Het aantal prominente supporters van de MEK blijft groeien. Overigens krijgt de MEK ook veel steun vanaf het Europese continent, zoals van de vicepresident van het Euro-pees Parlement Alejo Vidal-Quadras.

Kennedy en vele anderen sprekers heb-ben gezegd vergoeding te krijgen voor hun toespraken, die vaak niet langer duren dan tien minuten. Uit onderzoek van de Christian Science Monitor blijkt dat deze bedragen vaak tot in de tiendui-zenden euro’s oplopen. Freeh geeft tegen-over de Washington Post aan dat hij niet precies weet waar het geld vandaan komt. ‘Maar ik word niet betaald om iets te zeg-gen waarin ik niet geloof,’ aldus het voor-malig hoofd van de FBI. Alireza Jafarza-deh, een van de organisatoren van het evenement in Washington, verklaart dat het geld van stichtingen komt die met de MEK sympathiseren. ‘Het geld komt van de Iraanse gemeenschap en die zit overal: het zijn doctoren, medici, ingenieurs.’

Volgens de Amerikaanse regering staat de MEK op de lijst omdat de regering zich nog steeds zorgen maakt om de aard van de groep. ‘Deze groep heeft veel bloed aan haar handen, inclusief Amerikaans bloed,’ zegt een hooggeplaatste regerings-functionaris tegenover de Washington Post. ‘We willen niet in een positie ver-keren waarin we later moeten vaststellen dat we een groep geschrapt hebben die is teruggekeerd naar geweld.’

WikiLeaks documenten geven deze woorden extra kracht: ‘de meest mach-tige mythe is dat zij het democratische alternatief zijn voor het regime in Tehe-ran. We maken ons ernstig zorgen over de politiek van de huidige Iraanse rege-ring, [maar] de MEK is niet een geloof-waardige advocaat voor democratie of mensenrechten.’

Desondanks blijft de MEK de best ge-organiseerde Iraanse oppositiebeweging met een groot netwerk aan sympathi-santen. In Iran zelf is die steun echter beperkt. Veel Iraniërs staan negatief te-genover de MEK omdat de groepering

tijdens de Iran-Irak oorlog in de jaren tachtig een alliantie aanging met Saddam Hoessein. Maar er is meer kritiek.

‘Hoe kun je jezelf nou democratisch noe-men als je al jaren dezelfde leider hebt?’ Shervin, een 27-jarige Iraanse student en actief binnen de Iraanse oppositie, ge-naamd de Groene Beweging, is niet posi-tief over de MEK. Hij doelt met zijn ver-wijt over het ondemocratische karakter van de partij op de charismatische vrou-welijke leider Maryam Rajavi, die sinds 1993 de partij leidt. ‘Ook presenteren ze zich als de regering in ballingschap,’ ver-volgt Shervin. ‘Dat is misleidend want door het Iraanse volk zijn ze nooit tot re-gering gekozen.’

De verwijten tussen de MEK en de Groe-ne Beweging vliegen over en weer. ‘Hoe wil je verandering tot stand brengen als hun leider [Ali Mousavi] uit het theocra-tische regime komt?’, zegt Maryam, een Nederlands-Iraanse MEK-aanhanger.

Ook zouden de voornamelijk jonge aan-hangers van de Groene Beweging ge-hersenspoeld zijn en bang zijn om hun echte mening over de MEK te geven, zegt Firouz Daneshgari, hoofd urologie aan het universitair ziekenhuis in Cleveland en ook een MEK-aanhanger.

Toch spreken de Iraniërs in Iran tegen-over Checks&Balances vrijuit over hun activiteiten voor de Groene Beweging en zijn ze goed op de hoogte van de MEK. ‘Ik volg de MEK ook en ze horen mis-schien niet meer thuis op de terroristen-lijst, maar een oplossing zijn ze evenmin,’ meent Shervin. Mocht er wel angst zijn, dan is die niet zonder reden: vorig jaar werden er in Iran twee mensen publie-kelijk opgehangen, ondermeer omdat ze slogans van de MEK riepen.

Ook in Nederland gaat de strijd over de MEK door. In de jaren dat de MEK in de EU nog als terroristische organisatie te

boek stond, komt de AIVD met een rap-port dat de Volksmoedjahideen actief is in Nederland en ze ‘voornamelijk gericht [zijn] op demonstraties, handtekenin-genacties en fondsenwerving.’ Voor deze fondsenwerving worden verschillende mantelorganisaties gebruikt.

Voorstanders van de MEK zijn er ook. Henk de Haan, tot 2006 Kamerlid voor het CDA, tevens oud-hoogleraar alge-mene economie aan de Rijksuniversiteit Groningen en gespecialiseerd in de inter-nationale betrekkingen, is voorzitter van de ‘Dutch Group Friends of a Free Iran’ die met de MEK sympathiseert. In 2008 komt De Haan negatief in het nieuws omdat hij wordt beschuldigd te werken voor een terroristische organisatie. Een jaar later wordt de MEK verwijderd van de Europese lijst van terroristische orga-nisaties.

Mocht de MEK ooit geschrapt worden van de Amerikaanse lijst, dan heeft Freeh in ieder geval een leuk uitje voor alle toe-hoorders van een pro MEK demonstratie,

die afgelopen augustus in Washington, D.C., plaatsvond: ‘Als het schrappen lukt dan geef ik jullie allemaal een rondlei-ding door het FBI hoofdkantoor.’

Toch op de lijst

De Groene Beweging

De moedjahedien komt bij je thuis

14 15

Reportage Reportage

‘De meest machtige mythe is dat zij het demo-cratische alternatief zijn

voor het regime in Teheran’

- Amerikaamse official in Wikileaks kabel -

Kamp Ashraf

Gedurende de Iran-Irakoorlog zag Saddam Hoessein zijn kans schoon de Iraanse leiders lastig te vallen door de MEK een toevluchtsoord aan te bieden: Kamp Ashraf. Sindsdien is dit kamp de basis van de Iraanse oppositiegroepe-ring. In 2003, tijdens de Irakoorlog, werden de 3.400 inwoners van het kamp ontwapend door Amerikaanse soldaten. Er werden 2000 tanks, bewapende auto’s en zware artillerie in beslag genomen. Nadien leven de inwoners verder als beschermde personen onder Artikel 27 van de Vierde Geneefse Conventie. In april 2011 werd het kamp door het Irakese leger aangevallen. 36 onbewapende inwoners werden gedood en er vielen honderden gewonden. Deze aanval werd door duizenden politici van over de hele wereld veroordeeld.

Foto: Christian Triebert

&& Elections Special

Presidential elections in

the US, France and Russia Who are the biggest players during the elections?

Maarten Kolsloot:

‘The biggest players are of course the two parties, the Democrats and Republicans. But as a journalist, you also pay attention to the biggest news-casts: CNN, Fox News, etc. You especially watch the ones which you normally do less, like Fox.’

Benoît Goffin:

‘In France, there are two major parties: right winged l’Union pour un Mouvement Démocratique (UMP) in power today, and the left winged Parti Socialiste (PS) on the left. During the next presidential elections, Nicolas Sarkozy, the current president, will probably be put forward as the candidate for UMP again, even though he has not yet declared so. François Hollande will be the candidate for the PS.’

Marcel de Haas:

‘Vladimir Putin of the party United Russia and Gennady Zyukanov of the Communist Party are nominated candidates. Vladimir Zhirinovsky of the Liberal Democratic Party is likely to follow and if Garry Kasparov applies – for which party is unclear – he will probably by derived from running by legal obstacles caused by Russian authorities.’

How does the electoral system in the country work?

Kolsloot: ‘In different forms of primaries or caucuses, all the single states elect their party-nominee. You will eventually see a front-runner who wins most states. You‘ll definitely pay attention to the lay-out of the map: if there are many conservative states yet to come, certain candidates have a better shot than others.’

Goffin: ‘In France, the president is elected for five years through direct, universal suffrage. The election takes place in two rounds. The first will take place on the 22th of April 2012. The second round will be between the two candidates who obtained most of the votes during the first round. It will be held on the 6th of May.’

De Haas: ‘Presidential candidates have to adhere to a number of requirements by the authorities, which in practice means that most opposition leaders are ousted. For instance, in 2007 Kasparov was deprived of renting a meeting hall needed to have an audience for application as candidate.’

Is the electorate involved in the elections? If so, how?

Kolsloot: ‘When I talk to my American friends, it will come up in every conversation, and that‘s not just because I‘m a journalist. While the turnout is lower than in Europe, Americans are very passionate and up-to-date when it comes to politics. Maybe it‘s because opinions are easy to generate and it‘s not so easy to go to a caucus which takes one and half hour.’

Goffin: ‘The presidential election is of big interest to the French people: in 2007, 83.77% of the registered voters voted in the first round. Throughout the campaign, TV presentations and meetings are numerous. The French are particularly attentive to the televised debate between the two candidates that have qualified for the second round. The last one was watched by almost 20 million viewers.’

De Haas: ‘No, Russians are more worried about economic developments, i.e. earning a living. Most Russians simply accept the fact that the elections are biased and that they can nor will not be able to change this solid structure of power of Putin and his entourage. That is a traditional feature of Russian politics, the population does not go against the czars.’

What are main issues that are being discussed by the presidential candidates?

Kolsloot: ‘Right now it is all about the economy and jobs. There have been real economic problems for over four years, and there‘s no said solution. But it‘s also tactics. The republicans know that if you paint the picture of a president who is incapable of doing the economical stuff right, he‘s going to have a rough time getting re-elected.’

Goffin: ‘We do not yet know the main themes that will be dealt with. The campaign has not yet really started. Questions about the economic crisis and its management are likely to be central.’

De Haas: ‘That depends on the candidates. Social-economic topics will be an issue for all of them. But Putin likes to show his might and leadership by making electoral statements against the West (missile defense) and the Islamic terrorists in the North Caucasus, claiming that only his presidency is a guarantee for stability in Russia.’

Who do you think is most likely to win the presidential elections?

Kolsloot: ‘In summer 2007, Hillary Clinton had a thirty point lead in the polls. In January 2008 Obama won the caucuses in Iowa. It shows that a poll is a poll, and voting is voting.’

Goffin: ‘The elected candidate will most likely be one of the two major parties (l’UMP or PS).’

De Haas: ‘Vladimir Putin, without any doubt! Only his death can prevent that.’

Maarten Kolsloot is US correspond-ent for ANP in Washington DC. He currently writes a book about the Presidential elections.

Benoît Goffin is the deputy director of the ‘Institut Français in Groningen.

Dr. Marcel de Haas is Senior Research Associate at Clingendael and is specialized in Russian defence policy.

Elections Special

16 17Photo: N

oootch via Flickr

Photo: Katie@! via Flickr

Photo: Sue Waters via Flickr

&&

Winning the ElectionsPolitical Strategies Versus Dirty Tricks

How to win the elections? That’s the question all potential presidents ask themselves. They have to decide how far they will go in order to conquer the presidential seat. Is winning considered a goal that should be achieved at any cost? Or is honesty a precondition that cannot be neglected?

Most candidates strike the golden mean and opt for a decent political strategy; they try to create the most positive image possible without

telling barefaced lies or using dirty tricks. As we live in an era of globalization, a well-considered media strategy is of great importance, for clumsy moves can reach billions of people at the same time. Candidates carefully select the media they want to appear in and try to influence the content as much as they can. Interesting, however, is the moment when a strategy becomes a dirty trick. When is that and what makes it a trick? Let us have a look at two different election campaigns; that of Obama in 2008 and that of Reagan in 1980.

mccainisreallyold.com For Obama it was important to have a decent political strategy, or, of course, one that appeared to be decent. He determinately opposed the idea of a negative campaign or ‚mud-slinging‘: winning votes by referring to negative aspects of one’s competitor rather than emphasizing one’s own good characteristics and policies. It was clear that

it had to be a positive campaign, but would it be possible to win the elections without criticizing his competitor McCain at all?

Obama realized that pointing out the weaknesses of his republican opponent was an important tool that could not be missed. Thus, he encouraged his campaign team to follow McCain closely and to collect evidence of clumsy statements and tired faces. The best ingredient for McCain-criticism proved to be there already. The simple fact that John McCain turned 71 that year was a perfect basis for jokes that seemed innocent at first sight. They range from complete websites such as www.mccainisreallyold.com till allusions to Viagra, prostates and dementia.

In a way this was cleverly done by the Obama camp. Although the jokes may seem simplistic, they were indeed an effective means of putting his opponent in a negative light, especially when media announced that McCain had recently visited a hospital. This created an image of a weak and old man that contrasted with the young and

by Eline Westra

energetic Obama. Theoretically it was still not a negative campaign, for no one could deny that the material used, McCain’s age, was purely fact-based. The Obama campaign team could thus not be accused of telling lies and using dirty tricks, even if some people called it mud-slinging against elderly people.

Steeling papers and foreign successThe Reagan Campaign in 1980 is more often displayed as an example of unjust political strategies. In this election round, strong evidence has been found that lies were told and secret deals were made on the road to a republican victory. It all started with the presidential debate between the incumbent president Carter and the republican candidate Reagan on the 28th of October 1980, one week before the elections would take place. The impressive performance of Ronald Reagan surprised many and contributed to his landslide victory several days later.

However, his popularity went down quickly when the book ‚Gambling with History: Reagan in the White House‘ was published in 1983. The author, Laurence Barrett, revealed that Carter’s briefing papers for the debate had been acquired in advance by the Reagan campaign team. The importance of the so-called Debategate scandal is not clear: Reagan might still have won the elections, without knowing what Carter was going to say. What it did bring to the American people was a sort of awareness that dirty tricks were used.

It did not stop here. On the very first day of Reagan’s presidency 58 American hostages were released by the Iranian government. Carter had been deadlocked with Iran for almost a year over the question, so this sudden solution seemed somewhat suspicious to many voters. In the so called ‚October Surprise‘ conspiracy theory it was suspected that secret arrangements had been made with the Iranian Ayatollah in order to prevent a pre-emptive release of hostages, which would have increased the chance of Carter’s re-election. Even so, the conspiracy theory has never been officially proved.

These were only two of many election campaigns in which tricks were probably used. One could even state that every electoral struggle contains some form of unjust political strategies. How often and to what extent this happens, depends for a large part on the respective electorate and the nature of the state. It is not hard to predict that an American candidate will deal with more mud-slinging than his colleague in the Netherlands, since it has become part of the US election process to involve a candidate’s private life in public.

We must admit, though, that this makes the American elections quite entertaining. As many elections are taking place right now, enjoy the show and try to discover any dirty tricks. Will the Bruni-Sarkozy baby become a personification of a dirty trick or can it be named a decent strategy? Or Baby Coincidence? We will soon find out.

18 19

Elections Special Elections Special

Photo: Michael Plunkett

&&

‘I believe that the system is formed in such a way, that there is no possibility but for Putin to become president. So, he will defi-nitely finish his first term [starting in 2012]. I think there are many Russians who are conservative. They think: you know what you have now with Putin and you do not know what you will get with other candidates. There has always been a kind of a social contract, saying: we, the people, will get an improved situation and then you, the czar, can remain in power.’

Van Koningsbrugge emphasizes that the fascinating part will begin after the elections: ‘The government will have to make

great budget cuts. The question is what happens then? That is interesting!’ According to Van Koningsbrugge, one of the pos-sible explanations for Putin‘s declining popularity is the fact that some Russians are fed up with Putin‘s ‘muscle mentality’. ‘Rus-sians in general care about their role in the world. They want to be important. The sentiments of an old superpower are still very much alive. Putin’s muscle mentality makes clear to the world that Russia should be taken into account.’ This is why the almost sixty year old Putin is still popular among many Russians. The Kremlin often releases pictures of Putin as a tough guy. But Van Koningsbrugge thinks that Russia is not that important anymore;

Elections special

Says one of the few true Russia experts, Hans van Koningsbrugge

Besides France and the United States, Russia will hold presidential elections as well. Has Medvedev, considered to be a liberal, brought about any change? Will the Russians choose Putin as their indisputable leader on March 4, 2012? An interview with Dr. van Koningsbrugge, an expert on modern Russia, about revolution tiredness, Putin’s muscle mentality and on Medvedev’s reforms.

As director of the Netherlands Russia Centre, lecturer of Russian studies at the University of Groningen for more than twenty years, and professor at Moscow’s State University, Dr. Hans van Koningsbrugge is the

person to talk to about the upcoming presidential elections in Russia. Situated near the wasteland of the Antonius Deusinglaan in Groningen, the building where the Netherlands Russia Centre is located looks almost Soviet: gray, square, and concrete.

When we ask Van Koningsbrugge to describe the past four years, the first word that comes to his mind is ‘stagnation’: ‘I actually had not expected this. I believed that Medvedev would bring some reform to Russia. A Russian commentator wrote me: ‚there have been reforms, but you need an electrode microscope in or-der to see them.’ I agree with that. Not much has happened dur-ing Medvedev’s term.‘ ‘There is one reform that Medvedev en-acted,‘ says Van Koningsbrugge cynically, ‘the presidential term changed from four to six years. Now Putin can be in power for twelve more years. This is however hardly a recommendation.‘‘

We are curious to know whether Putin has exerted some form of pressure on Medvedev, so that he has not been able to carry out much reform. ‘I do believe they have agreed on this, but I don‘t

know if there was much pressure’, Van Koningsbrugge explains. ‘Look, you have to imagine that this system that Putin has cre-ated – the mix of business and government – also leads a life of its own. So when Putin was gone, the system stayed in place. You will see that with Berlusconi‘s system in Italy as well.’

Almost everyone thinks Putin will win the next elections. However, recent signals show that Putin‘s popularity has been declining. We ask Van Koningsbrugge how he feels about this.

2120

Elections special

Putin on a horse in Siberia is not popular anymore ‚‘

‘This room would be shared among four people, if it were situated in the Harmonie complex.’

Medvedev’s presidential term of stagnationz

Putin’s popularity issues

by Pia Dijkstra and Christiaan Triebert

&& Elections Special

for example Russia’s total GDP is only ten percent of that of the European Union. ‘Therefore, the traditional tricks of presenting Putin as a pilot or Putin with a shotgun do not always work any-more. He must think of something new. This time is not one of muscle language. This time is one of international consultation.’

As Van Koningsbrugge explained, it will be interesting to see whether the Russians will react when the government will start making great budget cuts. There are already blogs on the in-ternet criticizing Russia for its corruption. This is not without reason; the country is currently listed 154th on the Worldwide Corruption Perceptions list of Transparency International. Van Koningsbrugge says that on the blogs Putin and Medvedev’s par-ty United Russia is being called the Party of Thieves. The Russian government meets such critics by arresting high profile persons, showing that it is in fact taking action against corruption. How-ever, according to Van Koningsbrugge ‘corruption is not about one individual, it is about the system.’

The Organization for Security and Co-operation in Europe (OSCE) was not allowed entry to observe the parliamentary elections on December fourth last year, while there were reports of electoral fraud. During the presidential elections however, van Koningsbrugge expects less fraud: ‘They [the Russian offi-cials] will be careful with it, but it cannot be ruled out. It would surprise me if the elections ran perfectly; that did not even hap-pen in the Yeltsin years. It would already be a great success if, during the elections, Putin is forced into a second voting round.’ Even if Putin’s popularity is not entirely tied to that of his party, United Russia’s painful loss in the December 2011 parliamentary elections has brought the possibility of a second voting round in the 2012 Presidential elections one step closer.

People are unhappy about the system and the possibility of a poor standard of living, due to the euro crisis. It resembles the Arab Spring. ‘But I would not expect a revolt or a revolution in the next few years in Russia’, Van Koningsbrugge says. ‘They had revolutions in 1905, 1917, and 1993. But one is tired of revolu-tions. What did it bring? Nothing.’ The Russia expert does not want to speculate about possible uprisings, should the Euro-pro-ject fail. The question remains how the conflicting sentiments of longing for great power status and the criticism of corruption are resolved. When we question Van Koningsbrugge on the im-plied contradiction between the desires of his students at Mos-

Cartoon

22

High dissatisfaction, low expectations

Contradiction of the sentiments

Popular politician Kudrin

Speculating on Russia‘s future relations

cow State University for Russia to be important in the world, but on the other hand to replace the traditional muscle mentality of Putin, as is argued increasingly often in blogs. ‚You have to know who is blogging,‘ he answers. ‚These are young people who ac-cess the Internet, who have a reasonable education in major cit-ies such as St. Petersburg, Moscow and Nizhny Novgorod. The rest of the Russians, who watch TV and live in the Urals or in the middle of nowhere, don‘t have that same density of information. They do not read such blogs. That is a difference. The intellectual elite want something completely different. They want to see pro-gress resulting from reforms.‘

While we talk to Dr. Van Koningsbrugge about to what extent the Russians have a critical attitude towards their politicians, we jump to the topic of Alexei Kudrin, who last year resigned as Russian minister of Finance,‘after a public row with Med-vedev over whether or not the government should increase its spending.‘ Kudrin was widely recognized as a reliable Minister of Finance and a good politician. We ask Van Koningsbrugge whether he sees an important (political) position for Kudrin in the near future. ‚First of all, he still holds an important position as the president of the Russian banking council.‘ Van Konings-brugge continues that ‚it is still not certain that Putin will ap-point Medvedev to become prime minister after he has been elected president. I do see an opportunity in that for Kudrin.‘ Van Koningsbrugge adds ‚we should bear in mind that Kudrin is a close friend of Putin‘s.‘

Since this article appears in an election special on the elections in the United States, France, and Russia, we ask if Van Konings-brugge expects any changes in Russia’s relations with France and the United States. ‚Obama and Russia go better together than Bush and Russia. In France, Sarkozy will probably lose the elec-tions. Now the fact is that Sarkozy and Russia get along quite well. Losing both Sarkozy and Berlusconi, I think that the pro-Russian powers in the European Union will diminish in the years to come.‘

&&

Go green,

Being ‘petit’ in France

by Maaike Vos

The presidential election is one of the two nation-al elections held in France and determines who becomes the new president of the Fifth Repub-lic, for a five year term. If a candidate gets more

than 50% of the votes in the first round on April 22nd, he or she is the winner. Because it is rare for a candidate to receive an absolute majority, two-round run-off voting is used. This ensures that the elected president always obtains a majority. The other national election is the parliamentary election, in which 577 people get elected for the National Assembly (l’Assemblée Nationale). Just as in the presiden-tial elections, the parliamentary election consists of two rounds. France is divided into electoral districts and every district elects one person for the assembly. In 2007, only four members of the small green party Les Verts were elect-ed for this composition.

The electoral system of France is a majority system com-bined with a constituency voting system. The one who re-ceives an absolute majority of votes wins. The opposite of this is the system in for example the Netherlands and Israel, where there is only one constituency for every seat in par-liament. This system makes it possible to form a coalition government, which gives space to small parties to enter the government. Parties such as the Dutch Animal Party (PvdD) would never be able to be part of the government with an electoral system such as in France.

The same goes for the French party The Greens (Eu-rope Écologie -Les Verts). Their solution to the prob-lem was to design an agreement with the much bigger Socialist Party (Parti Socaliste). The agreement encom-passes, amongst others, arrangements about the finan-cial system, the withdrawal of the French troops from Afghanistan by the end of 2012 and a reduction of the share of nuclear power in the French energy ‘mix’ from 74% to 50% . Also, 24 nuclear reactors have to be closed by 2025.

The latter touched a sore spot with Nicolas Sarkozy, who condemned the agreement immediately. He said it was a destruction of the nuclear industry and that the French only/paid half the price for their energy the Germans did, only because of the nuclear power plants. In his opinion, the nuclear industry is essential for the competitiveness of the country.

François Hollande disposed Sarkozy’s words as ‘cam-paign language and caricatural’. Secretary of the Greens, Cécile Duflot, responded more fiercely by stating that the president consciously lied to the en-tire country with his nuclear propaganda. The harsh responses show that the agreement made by the two parties can actually make a difference in the election struggle.

In the French presidential elections, Nicolas Sarkozy of the right-wing UMP party will battle against François Hollande of the leftist PS for a second term of office. Another significant player in the electoral game is the Front National, the extreme right party under leadership of Marine le Pen. But how come the other 20 participating parties, such as Les verts, hardly stand a chance to become part of the government?

go Verts!Parallels can be drawn with the role of the Green party, GroenLinks, in Dutch politics. The party is not a part of the coalition government but played a pivotal role in the issue about the police training mission in the Afghan city of Kunduz. Because the VVD and CDA didn’t get support from their tolerating coalition partner PVV, they had to look for other options. The Labour party, Socialist party and Animal party were also against the mission, but the Democrats, Christians and Green Party were hesitating. After complying with the demands of those parties, the mission was put to vote. GroenLinks was internally divided, because the mission was against the pacifist character of the party, but decided to vote in favour of the mission.

Can this decision be qualified as a missed opportuni-ty? And if so, would that mean that it does not matter whether a party is in the opposition or has to profit by making arrangements with bigger parties? The examples above show the different approaches of two parties with the same ideology in a similar situation. How the agree-ment of the EELV – PS is going to turn out is just guess-ing for now. We will have to wait until after the elections to judge if Les Verts‘ strategy actually worked and they gained power or will be sent off empty-handed.

24 25

Elections Special Elections Special &

Photo: Luca Rossata

&& Images of IR Images of IR

I Voted

26 27

‘Most of us grew up knowing that at a certain age we’d be allowed to elect those who govern us. For other people this might not have been so clear. These people here have been through troubled times. Liberia had to endure years of civil war and is only just recovering from this shock. North and South Sudan‘s ways have parted in 2011. And Kurds in Iraq and other countries in the area are fighting for self-government and being able to elect a government for their people. The more you had to fight for your voice being heard, the more proud you are to show the whole world you have voted.’

&

Photo: Laura Heaton

Photo: Chris de Bruyn

Photo: Enough Project

&&

Om me zo goed mogelijk in te leven in hun cultuur heb ik in een boerka over straat gelopen, leren bid-den in de richting van Mekka en meegedaan aan de Ramadan. Ik heb dertig dagen lang van half vier ‘s

morgens tot half acht ‘s avonds niet gegeten en gedronken. Het is bijzonder om in een Islamitisch land te zijn tijdens deze periode, omdat iedereen nog meer het goede in zichzelf naar boven haalt. Dat zie je overal terug in de samenleving, omdat je meer ‘punt-en’ van Allah krijgt als je in deze periode goed gedrag vertoont. Winkels en restaurants zijn overdag gesloten, de meeste mensen werken nog maar een paar uur per dag, geven veel aandacht aan hun familie en vrienden en geven meer geld en eten aan arme mensen en goede doelen.

Om mijn verblijf in Jordanië traditioneel af te sluiten heb ik ti-jdens mijn uitstapje naar Petra in de woestijn een geit gekocht van mijn bedoeïenenvrienden, voor 130 euro. Deze heb ik, op halal wijze, zelf geslacht. ‘s Avonds hebben we feest gevierd met Arabische muziek en een heerlijke geitenbout, geroosterd op een kampvuur in de woestijn.

Naast deze schitterende ervaringen heb ik ook veel geleerd van de stage zelf. Ik heb twee maanden stage gelopen, bij de journal-istieke organisatie ‘Center for Defending Freedom of Journalism’. Mijn stagegever organiseerde een media-evenement en hiervoor kreeg ik een T-shirt aangeboden. Dankzij dit T-shirt maakte ik kennis met een bijzonder jongetje, genaamd Handala.

Handala is geboren toen hij tien jaar was en hij zal altijd tien jaar oud blijven. Een tekening van hem met een vulpen in zijn hand stond op de achterkant van mijn T-shirt. Zijn handen zijn geklemd achter zijn rug als een teken van afwijzing. De tekenaar,

Naji Al-Ali, ontvluchtte namelijk op tienjarige leeftijd zijn thu-island en werd jaren later naar aanleiding van zijn cartoons ver-moord. Handala is een symbool voor de strijd van de Palestijnen voor gerechtigheid en zelfbeschikking. Ik bewonder de tekenaar voor zijn moedige keuze om op deze manier zijn politieke ideeën naar buiten te brengen. Daarnaast ontroert zijn verhaal mij om-dat zijn achtergrond overeenkomt met de persoonlijke verhalen die ik heb gehoord van mijn vrienden en collega’s, die van oor-sprong Palestijns zijn.

Mijn stage vond plaats in het kader van het Nour project (nour betekent licht in het Arabisch. De missie van het project is om vooroordelen tegen te gaan over het Midden-Oosten en om be-grip te creëren tussen Westerse en Arabische culturen. Tijdens mijn stage ben ik bezig geweest om een brochure te maken, nieu-wsbrieven te publiceren en een public relations plan op te stellen. Naast mijn inhoudelijke taken heb ik voornamelijk veel geleerd van de verhalen die mijn collega’s vertelden over hun leven.

Ondanks de huidige onrust in het Midden-Oosten en de om-standigheden waarin de Jordaanse bevolking leeft, heb ik alleen maar positieve ervaringen gehad door hun onbegrensde gast-vrijheid, de pure emoties die ze tonen, hun gevoel voor humor, gepassioneerde karakters en de respectvolle manier waarop de mensen met mij omgingen. Velen spreken tevens goed Engels. Jordanië is ook zeker een aanrader als reisbestemming. Naast het ervaren van de Arabische cultuur zijn bijvoorbeeld de Dode zee en Petra (een oude stad, uitgehakt in de rotsen)adembenemende plekken om te bezoeken. Ik hoop dat iedereen een keer de kans krijgt om kennis te maken met deze mysterieuze Arabische wereld. Inshallah!

Meer weten over het Nour project? Bezoek dan www.nourproject.nl.

Stageverslag Stageverslag

door Eva van der Zand

28 29

‘Donkey is everything for me!’

Al galopperend op een ezel in Petra, vertelden mijn nieuwe bedoeïenvrienden mij de ene oneliner na de andere over het leven in de woestijn. ‘You know, donkey is everything for me. Soft

as sand, strong as desert, move as wind, freedom forever.’ Een ding werd mij tijdens mijn stage in Jordanië duidelijk, en dat is dat Arabieren zeker een goed gevoel voor humor hebben.

Lessen van Handala

&&

Ghana, Africa’s least failed state…

Niet alleen door reisbureaus en toeristische websites wordt Ghana vaak betiteld als ‘de parel van Afrika’, maar ook in meer objectieve uiteenzettingen over dit West-Afrikaanse land wordt deze term gebruikt. Op het eerste gezicht lijkt het de voormalige Goudkust voor de wind te gaan, maar blinkt Ghana nu werkelijk zo uit in een regio die helaas vaak direct in verband wordt gebracht met extreme armoede, honger, burgeroorlog, kindersterfte en een groot gebrek aan onderwijs? Of is hier sprake van toeval en geluk?

door Noor Lekkerkerker

In 2000 zijn door regeringsleiders van 189 landen de acht welbekende VN millenniumdoelen geformuleerd waarvan de eerste het halveren van extreme armoede en honger we-reldwijd behelst. Terwijl Afrika als geheel kampt met een

stijgend absoluut aantal mensen dat honger lijdt, heeft Ghana haar capaciteiten voor het boeken van indrukwekkende vooruit-gang getoond door dit eerste doel als enige land in Sub-Sahara Afrika ver voor de mondiale deadline te bereiken. De vraag blijft of dit grotendeels te danken is aan de gunstigere en stabielere uitgangspositie van het land of dat nabijgelegen verscheurde en straatarme landen als Ivoorkust, Sierra Leone en Burkina Faso een voorbeeld kunnen nemen aan de door Ghana getroffen maatregelen.

Feit is dat Ghana de concrete aanbevelingen met betrekking tot de millenniumdoelen van de VN als een van de weinige landen werkelijk in acht heeft genomen. Ghana heeft gebruik gemaakt van haar relatief krachtige economische groei door beleid uit te voeren dat, voor de verandering, echt de essentie van de proble-men raakte. Dit klinkt vanzelfsprekend, maar valt in de realiteit vaak tegen. Meer geld in de staatskas betekent niet per definitie verhoogde welvaart voor de massa, net zoals verandering in de internationale handelsregels of ontwikkelingshulp in de vorm van vrijblijvende fondsen dat niet doen. De ervaring leert dat er al heel wat donorgeld in het afvoerputje is verdwenen of bij de verkeerde mensen terecht is gekomen. Landen die nationale pro-blemen louter toeschrijven aan mondiaal ongunstige omstandig-heden maken zichzelf impopulair en komen daardoor juist in een vicieuze cirkel terecht. ‘Als de politieke wil er is, moet het overal in Sub-Sahara Afrika mogelijk zijn de Doelen te behalen’, aldus Mamadou Biteye, regionaal directeur van Oxfam Novib voor West-Afrika.

Zo heeft Ghana enkele zogenoemde ‘social protection program-mes’ opgezet welke sterk hebben bijgedragen aan de afname van de algehele armoede. Het verstrekken van gratis schoolmaal-tijden en kleine leningen aan de armste laag van de bevolking, het creëren van meer banen en een betere landelijke ziektekos-tenverzekering en het vergroten van de bestaande kennis on-der de bevolking met betrekking tot voedselzekerheid zijn hier belangrijke aspecten van. De focus ligt grotendeels op de kleine boeren, waarbij een hogere mate van voedsel-onafhankelijkheid wordt gestimuleerd. Dit is belangrijk vanwege de wereldwijde prijsstijgingen sinds 2008, want ondanks het feit dat Ghana daar tot nu toe weinig last van heeft gehad, bestaat er onrust omtrent de toenemende hoeveelheid geïmporteerde rijst.

Daarnaast zijn de Ghanezen goed op weg om basisonderwijs voor alle kinderen en een hogere graad van gendergelijkheid te bereiken zoals ook beschreven is in de millenniumdoelen. Er wordt echter niet van alle acht doelen verwacht dat deze in 2015 vervuld zullen zijn. Ook gaat onder de successen van het West-Afrikaanse land wel degelijk ongelijkheid schuil. De welvaarts-kloof tussen de zuidelijke kustregio en het beduidend minder ontwikkelde noorden lijkt alleen maar groter te worden en kan sluimerende spanningen aanwakkeren.

Om enigszins wijs te worden uit alle bestaande statistieken en staten in een mondiaal perspectief te kunnen plaatsen, vergelijkt de Amerikaanse onafhankelijke onderzoeksorganisatie The Fund for Peace staten met elkaar op basis van economische, sociale en politieke indicatoren. Elk jaar wordt een wereldranglijst gepubli-ceerd waarop het potentieel van staten om (juist niet) in een im-passe of conflict te geraken, wordt weergegeven. In 2009 mocht Ghana zich ‘Africa’s least failed state’ noemen en anno 2011 heeft het de 63e plaats bereikt op die wereldranglijst. Ghana schrijdt hierbij alle landen uit de wijde omtrek met gemak voorbij en geeft blijk van de relatieve onkwetsbaarheid en de stabiliteit van land en regering.

Tot slot is dankzij de vondst van het ‘zwarte goud’ enkele ja-ren geleden de interesse van buitenlandse investeerders enorm aan het toenemen en bij wijze van anticipatie op de boost die de exploratie van olie de economie zal geven, introduceert de overheid nu het ene na het andere ambitieuze plan om (ener-gie-)infrastructuur, havens en steden drastisch te moderniseren. De werkelijke ‘olie euforie’ moet echter nog komen en onder de bevolking heerst de angst dat dit net als in Nigeria een enorme welvaartsstijging voor een kleine groep zal opleveren, maar voor de meerderheid slechts nadelen zoals verarming, conflict en mensenrechtenschendingen. Het lijkt het er echter op dat het in Ghana niet zo ver zal komen, aangezien het percentage dat de olieopbrengsten uit zullen gaan maken van het BNP niet dispro-portioneel is.

Kortom, met een toekomst die zichzelf uiteraard nog zal moeten uitwijzen en een sterke positie in Afrika hebben de Ghanezen la-ten zien dat hard werken loont. Tijd om met de voetjes omhoog te gaan is het echter nog niet, want de term ‘de minst slechte’ geeft duidelijk nog ruimte voor verbetering.

Geweldloos Ghana?

Hoewel de algehele vreedzaamheid die over het land ligt en de ge-weldloze onafhankelijkheidsstrijd en machtsovernames uit de Gha-nese geschiedenis in het oog springen, worden juist de Ghana Armed Forces (GAFs) in het bijzonder geroemd om de professionaliteit en de positieve invloed die zij uitoefenen binnen en buiten de landsgren-zen. De militaire eenheid fungeert als rolmodel voor het Afrikaanse continent en maakt de United States Africa Command (AFRICOM) gewilliger om samen te werken met Afrikaanse troepenmachten om

de algehele vrede en veiligheid te waarborgen.

30 31

Article Article

Foto: Carlos Matos

&&

As a good IRIO student you give a bit of money every now and then to those who need it more than you. If

you don’t, you are either broke or an opponent of the notion that development aid makes a difference in the fight against poverty. Why read ‚Poor Economics‘, by Banerjee and Duflo? Because this book comprises the results of fifteen years of field research in developing countries and has the potential to convince members of the second category to ‚radically rethink‘ their standpoint.

As the title gives away: this book is about the economic lives of the poor, more precisely, of those who live on less than a dollar a day. Many people in our world assume that the poor make largely irrational economic choices for themselves, much like Oucha’s decision to buy a television rather than food. ‚Poor Economics‘ refutes this. We readily assume that if something is not rational from our perspective, it cannot be rational in theirs either. As a consequence much of the money that is directed at eradicating poverty, regardless whether it comes from the home government or foreign sources, is used ineffectively.

With the largely successful findings collected with Randomized Control Trials the authors want to raise public awareness. In order to eradicate poverty we must stop asking big questions

like ‚How can we get rid of malaria in Africa?‘ We ought to try and understand why a Kenyan family refuses to use subsidized bed nets and then find a solution for this specific group. Much more empirical, small-scale research must be done in order to increase the efficiency of aid programmes. Macroeconomics is not completely irrelevant, but microeconomics is the key to understanding and fighting poverty.

‚Poor Economics‘ reads like an introduction to what it is like to be poor. In every chapter we encounter people the authors have met during their research and get acquainted with their

way of making everyday decisions. Why would you not accept preventive health care now instead of paying huge costs for curing an illness later? Why don’t children go to school when the facilities are available? If your existence were exposed to high risks, why wouldn’t you insure yourself? Why wouldn’t you try to save more? As a business owner, why wouldn’t you try to expand your business? Banerjee and Duflo present us ever so logical answers to those questions, but also with effective solutions. The authors have clearly favoured India and Africa in their research, but the examples seem to be universally applicable.

What’s so radical about the book? ‚Poor Economics‘ shows us examples of efficient, small-scale poverty reduction, which can be easily applied on a larger scale. It gives us a new, much more optimistic perspective of global poverty by presenting it as a set of concrete problems that can be tackled. Adopting this perspective can potentially save lives and as possible future policy makers you should all read this book!

Think again!Leven na IB Review

De eerste IO-er27 jaar in de achtbaan van de wereldgeschiedenis

In 1985 waagden enkele tientallen studenten de gok door te starten met de studie Beleid en Bestuur in Internationale Organisaties, ik was een van hen. We waren veel tijd kwijt met het oplossen van opstartproblemen, maar vormden mede daardoor al snel een hechte groep. De overstap naar IO is mede daardoor een keuze geweest waar ik nooit spijt van heb gehad. In 1991 was ik de eerste IO-er die werd geselecteerd voor ‘het klasje’ van Buitenlandse Zaken. Er zouden na mij nog velen volgen.

Het was een klein groepje studenten dat aan de nieuwe stu-die begon; niemand kende ons en we hadden eigenlijk geen idee waar het allemaal naartoe ging. Was er eigenlijk wel een toekomst voor een dergelijk brede studie? Waren

er wel banen voor ons? We wisten het niet. Verder ging er in het begin van alles mis, zoals dubbele colleges en tentamens. Bovendien was de studie IO (de voorloper van IBIO, red.) in mijn tijd nog totaal onbe-kend en dat voelde eigenlijk meer als een nadeel dan een voordeel. Ik was oprecht verbaasd toen ik hoorde dat ik door Buitenlandse Zaken was aangenomen. De doorstroom van IBIO naar Buitenlandse Zaken is namelijk alles behalve een zekerheid. De selectie voor het klasje is niet zozeer gericht op de relevantie van de studie, maar vooral op per-soonlijke competenties. Dat was toen zo en dat geldt nu nog steeds.

In januari 1991 begon voor mij het klasje en in december vertrok ik voor mijn eerste plaatsing naar Zuid-Afrika. Daar kwam ik terecht in de achtbaan van ontwikkelingen die het land van apartheid naar de-mocratie brachten. In 1991 zag ik met eigen ogen de mensonterende toestanden in de zwarte scholen van Khayelitsha en Guguletu. In april 1994 was ik waarnemer bij de eerste democratische verkiezingen: een indrukwekkende ervaring.

In de zomer van 1994 werd ik overgeplaatst van Zuid-Afrika naar het Ministerie. Zo sta je het ene moment middenin een indrukwekkend staaltje wereldgeschiedenis en heb je een uitzonderlijke maatschappe-lijke status, vervolgens ben je ineens een van de vele ambtenaren in een kantoorgebouw in Den Haag. Ik vond dat moeilijk en het heeft echt een paar maanden geduurd voordat ik aan die nieuwe rol gewend raakte. Bij Buitenlandse Zaken is dit een bekend fenomeen.

In 1997 vertrok ik met mijn gezin met inmiddels twee kinderen naar Kenia, waar we uiteindelijk vijf jaar zouden blijven, We maakten de aanslag op de Amerikaanse Ambassade in Nairobi in 1998 van dicht-bij mee en zagen in de maanden daarna de angst en paniek van een miljoenenstad. Ook heb ik vanuit Nairobi programma’s opgezet voor vluchtelingen in Noordwest-Kenia, waardoor ik vier keer per jaar een bezoek bracht aan het vluchtelingenkamp Kakuma in Turkana. Daar mocht ik werken met een hele bijzondere groep uit Zuid Soedan, de Lost Boys, die later beroemd zouden worden door het boek ‘Wat is de wat’ van Dave Eggers.

In 2002 besloten we voor onze kinderen naar Nederland te gaan en daar voorlopig te blijven. Hoewel we het leven in het buitenland fan-tastisch vonden, werden de nadelen langzamerhand zichtbaar, vooral voor mijn kinderen. Een leven achter muren en prikkeldraad is heel veilig en knus, maar tegelijkertijd heel beperkt. Voor mij betekende terugkeer naar Nederland plaatsingen bij de personeelsdienst, de di-rectie mensenrechten en vredesopbouw, de nieuw opgerichte eenheid fragiele staten en sinds 2009 ben ik hoofd van de afdeling goed be-stuur. Stuk voor stuk leuke en uitdagende functies en met steeds meer leidinggevende verantwoordelijkheden. Mijn gezin is gelukkig in Ne-derland en mijn kinderen moeten er niet aan denken weer naar het buitenland te gaan. Voor mij ligt dat wat anders. Ik heb indertijd heel bewust gekozen voor een carrière in de Buitenlandse Dienst en zeg nou zelf, je gaat toch ook niet bij de KLM werken om aan de grond te blijven, toch?

Poor Economics by Lina Rusch

How does

really work?

door Jelte van Wieren

3332

Authors: Abhijit Banerjee and Esther Duflo

Title: Poor Economics

A Radical Rethinking of the Way to Fight Global

Poverty

Year: April 2011

Publisher: PublicAffairs, US

Photo: Public Affairs

&&

VivienneSometimes people think that academics engage only in the leisurely activities of contemplation and teaching. However, in my experience, academics often run around like headless chickens, from classrooms to boardrooms, from deadline to deadline. Still, I do love my job. In fact, I see it more as a vocation than a job. I think that our role in the world is of crucial importance: we, academics and students, should encourage ourselves and others to think critically, to see the world through a prism of critique and thereby hopefully make it a little better. So, here you have it, I am an idealist – albeit in a critical theoretical sense.

On Monday morning, the first thing I need to do is update and translate the Masters Placement Guide. A rather difficult task

since I am new to the whole placement process. Thankfully, I can enlist the help of my colleagues, Bastiaan Aardema and Lies Feringa. After this, I spent approximately two hours just answering emails – ranging from student queries to pub-lishers comments, teaching affairs as well as pro-ject related issues.

Around 12.30 I have a lovely lunch with Dr Gerda van Roozendaal. Afterwards, I continue preparing a talk on the Arab Spring that I will deliver at the Studium Generale symposium of the University of Twente tomorrow. Last week, Prof Jaap de Wilde delivered a lecture on democ-ratisation in a global context in Twente, and now I will talk more specifically on Egypt and the Muslim Brotherhood. As there is so much to say on this topic, it takes a while to shape up the ar-guments properly.

On Tuesday, I get up at 6am and continue preparing my talk for Twente. At 12 I go to the office to distribute the Inter-national Politics exam amongst the various markers. At 3pm I take the train to Hengelo (feeling somewhat tired). Upon arrival, I am taken for a lovely dinner with the organiser. The talk starts at 7.30pm, and the room is packed. I enjoy giving this talk. The argument of this talk is that Hosni Mubarak was less secular and the Muslim Brotherhood more diverse than commonly presumed. One should not believe every-thing one reads/sees/watches in the media. The discussion session is demanding but also very interesting. Afterwards, I am taken to a hotel in Hengelo by the organisers. At 11.30 pm, I fall asleep only to be roughly awoken by my alarm clock at 7am: a long journey back to Groningen awaits me.

On Wednesday morning, after plenty of coffee I take the 8 o’clock train. Upon arrival in Groningen (more than two hours later), I go straight to my office and finish the last preparations for the class in Euroculture that will take place the following day. At 3pm, I have a brief meeting with Dr Andrej Zwitter and Dr Chris Lamont about the seminars in Research in Ethics and Globalisation that we are currently running (where, by the way, all are welcome). Then I take the bus home so that I can mark the Advanced Theory of International Relations and International Politics exams in peace and quiet. I have to mark approximately three hundred exams, and so it will take me at least a couple of days. However, it is nice to see that overall the students have done pretty well. I mark until 10pm.

On Thursday morning, I continue with marking. At 10.30am, I have my office hours, during which I see two Mas-ter students currently looking for a placement. It can be an exciting but also slightly daunting task for students. After lunch, I have a brief meeting on the small-scale faculty qual-ity audit that will take place that afternoon. At 14.45, I sit in front of this commission with a colleague, and explain (from a lecturer’s point of view) the various quality assurance pro-cedures in place in our department. At 6.30pm I meet with Bastiaan Aardema to go for dinner and then attend one of the Studium Generale talks on the Arab Spring. Afterwards we go for a beer in Café Mulder and discuss the affairs of the day as well as Arabic language issues.

On Friday, I work at home, but this does not mean it will be quieter. In the morning, I crack on with the place-ment brochure, and send it out for review by the other placement coordinators. Then I continue working on a re-search proposal written by two colleagues (at other exter-nal institutions) and myself on citizenship transformations in the Middle East after the Arab Spring. It is an important project and I do hope it will be successful. In between, I also catch up on hundreds of emails. I work till about 7pm, after which I go and do some sports. When I come home at 9pm, I am too tired to do anything. So I will continue marking on Saturday and Sunday – no rest for the wicked!

The Diary of...

Matthies-BoonAt 3pm, I have a short meeting to discuss the marking pro-cedures for the International Politics exam. At 5pm, I start preparing for my Arabic class. Since I am specialising on the Middle East, it is crucial to understand Arabic properly. So every Monday, I meet with two other people at Arabix, a private institute, to learn Modern Standard Arabic (I will choose a dialect later). I really love learning Arabic! The only problem is that since the class finishes at 8.30pm I al-ways miss my bus. So I go back to my office, work a little and wait for the next bus at 9.30. Once at home, I do need to proceed with the preparations for Twente and work till 12.

The Diary of...

34 35

&&

At the Grote Markt there is a group of campers which has grown in numbers from a very few to a crowd that cannot be overseen. Every day people stop by to show their support or simply to chat. When asked what these campers wish to achieve, one responds that the goal is ‘to create new (social) systems that will be about people and to create a public forum where people themselves can talk and learn.’ They are supporters of a movement called ‘Occupy Groningen’ which is only one part of the global ‘Occupy Movement’.

by Christopher C. Fox To understand the Occupy Movement one must go back to a street in New York City. On September 1st, a group of about 12 adolescents gather at Wall Street. Some are dancing, others are singing and a few are

setting up areas to sleep on the sidewalk. They do not seem to mean anyone harm.

Patrolling police officers notice the group and start talking to one of them. According to the police what they are doing is illegal, but the young man does not agree and an argument ensues. An-other adolescent starts a speech, from the entrance of the Federal Hall so everyone can hear him. After a brief critique of the status quo in the financial system, he ends with the phrase ‚Wall Street is all streets‘. The others repeat after him. Shortly thereafter, the police arrest the entire group for Disorderly Conduct, and re-lease all but one the same night. The young man who gave the speech is kept for another day. Reasons remain unclear. 16 days later on September 17, over 30,000 people come from New York and from all over the United States, with one common goal: Occupy Wall Street. What started as a non-violent protest against the current financial inequality in New York City has turned into a global movement and is expanding fast via internet activism.

This swift growing process makes you wonder, who are the peo-ple that participate and what are their backgrounds? Various news stations in America like to call it the ‘left-leaning version of the Tea Party Protests’, but it is more complex than that. Normal-ly the political orientation of a protest movement is fairly clear and resembles its participants’ political background, such as the Tea Party which is almost entirely made up of conservatives. But with Occupy Wall Street you have a mélange of liberals, anar-chists, libertarians, environmentalists and even some conserva-

Wall Street is All Streets

The Occupy Movement

tives. Different religious groups present consist of Muslims, Jews and Christians. And of course there are the interest groups such as the Canadian organization ‘Adbuster’ or the internet group of activists ‘Anonymous’.

Generally speaking one can say that there is a wide diversity of age, gender and race. Some are wealthy and well educated; others don’t have a job and just wish to have some excitement in their lives. In order to eliminate prejudice and rumors there have been a series of surveys. According to one conducted by the Baruch College School of Public Affairs, about half of the protesters have a full time job, only 13% are unemployed and 14% earn over 75,000 USD.

Clearly it is a protest movement against the status quo, but how does Occupy Wall Street differ from other seemingly similar protests around the world and what do they wish to achieve?

The name itself and the location were chosen to send a signal to the current financial system, which is operated to a signifi-cant extent on Wall Street, New York. This implies that the group wishes to change the current structure of the banking system. According to Bloomsberg Businessweek, protesters want more and better jobs, a more equal distribution of income, bank re-form and a reduction of the influence of corporations on politics.

Some favor a concrete set of national policy proposals while oth-ers just prefer a looser, more localized set of goals.

Obviously it is very difficult to detect a unified goal for the move-ment. But there is the Liberty Square Blueprint –a document that has been put together to sum up most of the protester’s goals. The blueprint has been published in the form of a wiki page, that has been edited by about 250 occupiers and is still undergoing changes. It gives you a general idea of the movement’s aim, but it is still far from a uniform agenda.

Now, two months after the beginning, there have been no chang-es in legislation, the financial system is the same and the protests continue. So what has been achieved?

As we already know, the movement does not have a clear goal yet and it is still taking shape. Yet despite the absence of a con-crete list of results, Occupy will have a significant impact in the long term. The protesters have been seen, they have been heard. They have sent a signal to the White House. A signal, which has spread beyond Washington to Groningen and to nations all over the planet, where people from all backgrounds, are beginning to open their eyes, discuss more about the topic and possibly spread the same spirit that you can feel in Wall Street and this can very well be seen as a success.

The Hipster Cop

Rick Lee, a plainclothes police detective, who works as NYPD’s main liaison with the protesters on Wall Street.His ‘hipster’ attire consisting of horn-rimmed glasses, jean jackets and skinny trousers makes him more approachable as he helps avoid arrests and keeping positive relations to the police, yet he also tries to obtain information of the occupiers plans.

Reaction to his presence is mixed.

36 37

Article Article

Photo: Elvin Wong

Photo: David Shankbone via Flickr

&&

Colonisation seems to be largely a thing of the past. With the world being as densely populated as it is nowadays, finding supposed virgin lands for coloni-sation seems like a futile exercise. One might better

not give it much thought. But at the same time, chances are that at least someone with serious plans of colonisation is walking this planet. If that person also happens to be rich, we find our-selves in one of the interesting situations in which money and madness collide. A good example may be the attempted coloni-sation of the Minerva Reefs.

Las Vegas real estate millionaire, Michael Oliver, had some seri-ous plans of establishing a nation of his own: a nation void of taxation, welfare, subsidies, or any form of economic interven-tion. Seeing that most of the world was already taken, Oliver chose the aforementioned reefs for the establishment of his min-iature libertarian paradise. The slight problem that the reef did not in fact rise above sea level was quickly solved by the arrival of a barge full of sand from neighbouring Australia. It allowed for the construction of a small tower, and, essential in establishing a state, the erection of a flag. Soon thereafter, on 19 January 1972, the Republic of Minerva declared its independence. Though one can speculate what might have become of this sovereign micro-society, based on as few rules as possible, the Republic of Min-erva was not to last.

Together with its declaration of independence, Minerva had also sent letters to its neighbouring nations to inform them of the new state next door. One of these country’s head of state was kind enough to pay a visit, albeit not of a friendly nature. Those speculating on the future of Minerva would probably not have envisioned the actual end of the republic: being conquered by the overweight monarch of Tonga in a rowing boat. He was ac-companied by a small number of convicts and, not unimpor-tant when attempting a heroic conquest, a brass band. Purposely lacking much of a government, Minerva would probably have never even considered establishing a standing army, which could have fought off this rather folkloristic type of invasion. After mere months of independence, Minerva was defeated, and of-ficially annexed by the Kingdom of Tonga on the grounds that Tongans had been fishing around the reefs for as long as anyone could remember. The South Pacific Forum was quick to accept the Tongan side of the story, and sanctioned the annexation.

Though Oliver was to continue his efforts to establish his uto-pian state, this time through funding insurrections on existing islands, not much was ever again heard of the Minerva move-ment. Even nature itself seems to have turned its back on the republic, having more or less reclaimed the area.

38 39

Peculiar IOs Column

Women on Wavesby Maaike Vos

IRIO is all about international organizations, most of them well-known like the European Union or the United Na-tions. There are some international organizations however which are more obscure - this is not to say that they are not

important. Some are rather odd, peculiar or underestimated but certainly worth exploring.

You might think about Women on Waves as the female division of the pirates in Somalia. But nothing could be further from the truth: Women on Waves is a Dutch non-governmental organi-sation with the main goal of raising awareness and discussion about abortion.

Although the right to have a safe abortion is legal in the Nether-lands, in a lot of countries (even European) it still is not. When Rebecca Gomperts worked as a physician in South America, she met a lot of women who suffered physically and psychologically from unwanted pregnancies because they did not have access to safe, legal abortions. As solution to this problem Gomperts, a former Greenpeace activist, founded Women on Waves in 1999.

The organization is best known for the non-surgical abortion service, which they carry out on a ship. On invitation of local women’s rights organizations, the ship sails to countries where abortion is illegal. Women in the country can make an appoint-ment with Women on Waves, and the ship takes them to inter-national waters. Since Dutch law applies on board the ship in the international waters, it is possible to perform legal abortions there.

But performing abortions is not the only thing Women on Waves does. The organization also provides contraceptives, in-formation, training, workshops and reproductive counselling. It supports the human right to health and safe abortion and wants to draw attention to the consequences of unwanted pregnancy and illegal abortion. Every eight minutes somewhere a woman dies due to an unsafe abortion, so good information and edu-cation are essential. Nowadays, most countries in Africa, Latin America and Asia still have highly restrictive abortion laws, and in Chile you even go to prison for having an abortion.

Not every country receives Women on Waves with open arms. When their ship tried to enter Portuguese waters, it was blocked by a navy warship because the government didn’t want the or-ganisation to enter the country. And in almost every country Christian organizations against abortion try to give Women on Waves a warm welcome with protests and manifestations. But even in its home country the organization experienced interfer-ence. In 2004, former State Secretary Clémence Ross enforced that the doctors on the ship could only perform abortions within a radius of 25 kilometres of the Amsterdam Slotervaart Hospi-tal, with which they worked together. The new State Secretary Jet Bussemaker withdrew the ban, much to the dissatisfaction of Christian parties like the CDA and CU. Currently, Women on Waves concentrates on its main task: helping women all around the world.

Self-sovereignty shatteredby Karsten J. Kip

Jouw studievereniging wil het je zo voordelig en makkelijk mogelijk maken.Dus hebben ze een boekenleverancier die daarbij past.

Bezoek ons op studystore.nlof één van onze winkels inGroningen:

Oude Kijk in 't Jatstraat 199712 EA Groningen(naast de UB)

Zernikeplein 119747 AS Groningen

&

Kun je poffertjes bakken, voetballen of een kind ondersteunen bij z’n schoolwerk? Je

hoeft geen hulpverlener te zijn om een kind een fijne tijd te kunnen bieden. Ben jij 18 jaar of ouder en

lijkt het je wat om naast je studentenleven iets te betekenen voor een kind in Groningen?

Wij zoeken enthousiaste studenten die goed kunnen luisteren, flexibel zijn en affiniteit

hebben met kinderen. Als T’winner bied je een kind steun, advies en

vriendschap en samen onderneem je activiteiten die het kind van huis uit niet vanzelf-

sprekend meekrijgt. Niet alleen goed voor het kind, ook een verrijking voor jezelf!

Doelgroep: kinderen (6 tot 18 jaar) in Groningen die opgroeien in lastige omstandigheden.

Wij vragen: inzet voor minimaal een jaar; maximaal een keer per week.

Meer weten of aanmelden?Kijk op de website: www.twingroningen.nl of neem contact op met Cherida van Stempvoort via het meld- en informatiepunt: mip.groningen@humanitas.nl of telefoonnummer (050) 3126000.

Wij verwachten: affiniteit met kinderen, stabiliteit, empathie, humor, creativiteit, improvisatietalent, sterk in luisteren, sterk in grenzen stellen

Wij bieden: training, ondersteuning, vergoeding van onkosten en uitwisseling van ervaringen met andere T’winners.

HUMANITAS