46

In Athens, I realised the constructive power of observation.

Νίκος κατσαρός | Nikos Katsaros

βάνια Μίχα | Vania Micha

aristideantonas.com

> Back to the urban house.

Ξέρω πως δεν προτιμάς τα πρότζεκτ που έχουν προκαθορισμένες προϋποθέσεις από τον πελάτη, όμως όταν καλείσαι να αναλάβεις κάτι τέτοιο, πώς αντιμετωπίζεις το μπανάλ και το κλισέ; Πώς βρίσκεις τα επιμέρους στοιχεία των ‘παράδοξων συνθέσεών’ σου;Με ενδιαφέρει το μπανάλ και το κλισέ. Δεν είμαι εναντίον τους. Τα πρότζεκτ μου χαρακτηρίζονται ‘παράδοξες συνθέσεις’ επειδή υπάρχει το μπανάλ και το κλισέ. Μάλλον αυτά είναι το φυσικό περιβάλλον όσων κάνω. Το κοινότοπο έχει κάτι σκανδαλώδες. Στον Κάφκα το έμαθα αυτό. Το μπανάλ κρύβει τερατογεννέσεις ή αόρατες υπερβολές. Ακούω λοιπόν προσεκτικά όσους μου αναθέτουν κάτι και συνεννοούμαι μαζί τους καλά, αλλιώς δεν μπορώ να δουλέψω. Τα επιμέρους στοιχεία μου είναι υπαρκτά αντικείμενα, πράγματα ή συμβάντα που βρέθηκαν ή έγιναν μπροστά μου. Δεν είναι σπάνια. Η δουλειά μου είναι η σύνδεσή τους. Δεν υπακούει σε κανόνες.Στοχεύεις στην πραγματοποίηση των ‘φανταστικών’ πρότζεκτ σου ή απλά θέλεις να δώσεις μία δόση φαντασίας στον αυστηρό, ίσως στημένο κόσμο της αρχιτεκτονικής;Οι μελέτες μου γίνονται για να υλοποιηθούν. Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση. Τα σχέδια, αλλά και τα κείμενα καμιά φορά, είναι παρτιτούρες για κάτι που πρόκειται να ακολουθήσει. Η δομή του θεατρικού έργου είναι κυρίαρχη. Κανένα πρόγραμμα δεν παίρνει τελική μορφή. Σαν άπαικτες ακόμη παρτιτούρες. Αν στην κατάσταση που τα αφήνω λειτουργούν ως σχόλια ή ως διατυπώσεις, τόσο το καλύτερο.

Πώς θέτεις τα όρια μεταξύ του απλού και του ναρκισσιστικού στην Αρχιτεκτονική;Δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Ναρκισσιστικό ονομάζω κάτι που ζητάει να αναγνωριστεί η υπεροχή του. Το ζητάει με πολύπλοκο ή με απλό τρόπο. Η ανυπομονησία για υπεροχή σκεπάζει τότε το έργο. Συνήθως έτσι αναγνωρίζω κάποιο είδος ενοχλητικού ναρκισσισμού. Κουράζει, όπως με κουράζουν οι άνθρωποι που μιλάνε πολύ για τον εαυτό τους και θέλουν να πιστέψουμε ότι είναι καταπληκτικοί. Αυτό γίνεται και με τα πράγματα που βρίσκονται γύρω μας, με όσα γράφουμε ή σχεδιάζουμε. Πολλοί νομίζουμε ότι είμαστε καταπληκτικοί αλλά όταν σωπαίνουμε φαινόμαστε καλύτεροι. Η τέχνη είναι φτιαγμένη από στρατηγικές του ναρκισσισμού. Θα ήταν υποκριτικό να ζητάμε μια μη ναρκισσιστική τέχνη. Χρειάζεται όμως να χειριστούμε κάπως το ναρκισσισμό. Το θέμα του τεύχους είναι το τραγούδι ‘Back to life’. Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα της Αθήνας, πώς πιστεύεις ότι επηρεάζει ο τρόπος που κατοικείται η Αθήνα σήμερα, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό των κατοίκων της;Ο τρόπος που κατοικείται η πόλη δεν ξεχωρίζει από τον πολιτισμό ούτε από τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Η Αθήνα προσφέρει ένα πολύπλοκο κέλυφος. Φαντάζομαι πάντα το κέλυφος σαν να ήταν ερώτημα. Ο τρόπος που κατοικείται είναι μία πιθανή απάντηση. Ο πολιτισμός των κατοίκων του κελύφους είναι το όνομα για την απάντηση αυτή που ζητούσε το κέλυφος. Αν θέλουμε να βρούμε μια σημασία για την επιστροφή στη ζωή της Αθήνας θα έπρεπε να κατοικήσουμε με άλλους τρόπους το κέλυφος της πόλης, εφόσον αποφασίσουμε να μην το αλλάξουμε.

Ποια είναι τα στοιχεία της Αθήνας που εσύ δεν θα άλλαζες;Αυτά που πρέπει να μείνουν όπως έχουν είναι πολλά. Στην Αθήνα γίνομαι συντηρητικός. Πολλές πολυκατοικίες, περιοχές ολόκληρες, για διάφορους λόγους, έπρεπε να είναι διατηρητέες. Μου αρέσει η πόλη που γεννήθηκα. Δεν είναι η κοιτίδα του πολιτισμού ούτε όμως μια καταραμένη πόλη. Είναι μια αξιομνημόνευτα ομοιογενής πόλη, μια ιδιαίτερη μοντέρνα πόλη. Έχω κάνει αρκετά σχέδια για την Αθήνα. Μου φαίνεται σαν πεδίο φτιαγμένο για παραμορφώσεις. Μελέτησα δύο πλατείες, τα αστικά δώματα, μια γέφυρα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, έναν δρόμο στο Μεταξουργείο… Έχω καθοριστεί από την Αθήνα. Σε αυτή την πόλη μεγάλωσα ενώ οι περισσότεροι την κακολογούσαν. Εγώ στην Αθήνα συνειδητοποίησα την κατασκευαστική δύναμη της παρατήρησης. Θα άλλαζα κάποια δομικά της χαρακτηριστικά λοιπόν σχετικά με τις υποδομές. Το κέλυφός της όμως είναι μαγικό, αυτό που βλέπουμε δηλαδή. Είναι πολύ λιγότερο πληκτικό από το κέλυφος τόσων ευρωπαϊκών πόλεων που υποτίθεται ότι είναι όμορφες.Δουλεύεις με φοιτητές, μέσα σε πανεπιστήμια αλλά και σε εργαστήρια, όπως το ‘Built Event Group’ που μέρος του έργου του συμμετείχε στην 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και στην 9η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Πώς βλέπεις τους νέους, μελλοντικούς αρχιτέκτονες στην Ελλάδα;Πιστεύω στις μεγάλες ομάδες, στους κοινούς στόχους, στη συνθήκη του εργαστηρίου, σε συνεργασίες με ανθρώπους μικρότερους ή μεγαλύτερους. Η εποχή δεν ζητά πρόσωπα αλλά εργασίες. Θα έπρεπε νομίζω να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον και να περιμένω πολλά αφού βλέπω κοινές εργασίες σε εξέλιξη και ικανούς ανθρώπους.

ξεκίνησε τη ζωή του στην αθήνα. Μεγάλωσε παρατηρώντας την πόλη του και ανακαλύπτοντας την ομορφιά της σε πράγματα που άλλοι περιφρονούσαν. Έκανε μερικές βόλτες στον μικρόκοσμο της βιολογίας, όμως η αγάπη για την αρχιτεκτονική, και η κλίση του στο σχέδιο τον έφεραν μερικά χρόνια μετά με ένα πτυχίο αρχιτεκτονικής από το εΜΠ. η αναζήτηση συνεχίστηκε με ένα διδακτορικό φιλοσοφίας στο Παρίσι και με συζητήσεις με τον Derrida και άλλα ανήσυχα πνεύματα της παριζιάνικης διανόησης, ενώ όσο θυμάται τον εαυτό του, μία δύναμη τον οδηγεί να γράφει θεατρικά έργα και φιλοσοφικά μυθιστορήματα. Σήμερα, έχοντας επιστρέψει πια στην αθήνα, ο αριστείδης αντονάς, με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα, εξερευνά νέα οικιστικά μοντέλα, προτείνοντας νέες χρήσεις σε αντικείμενα που σε πρώτη φάση δεν σχεδιάστηκαν ως μέρη κατοικίας. αυτή την περίοδο σχεδιάζει ένα σπίτι που ονομάζεται ‘Responsible House’ και είναι ένας χώρος αδράνειας, μία κατοικία για να μην κάνει κανείς τίποτε, ένα πρότζεκτ που διερευνά τη ρήση του Ζίζεκ, ότι ίσως η πιο υπεύθυνη πολιτική στάση στη σημερινή εποχή είναι η απραξία. Στις αρχές οκτωβρίου θα παρουσιάσει τη δουλειά του στο Politecnico di Milano, ενώ το τελευταίο του θεατρικό έργο με τίτλο ‘Tα κτίσματα’ πρόκειται να εκδοθεί μέσα στο έτος από τις εκδόσεις Άγρα.

His life begun in Athens. He grew up observing his city discovering beauty in things neglected by others. He took a stroll into the microcosm of Biology but his love for Architecture as well as his love for drawing made him change direction and graduate from the EMP with a degree in architecture. The search went on with a PhD in Philosophy in Paris, conversing with Derrida and other restless spirits of the Parisian intellectual world. As far back as he remembers, a force is leading him to write dramas for the theatre and philosophical novels that feature in both bookshops and architectural university libraries. Today, having returned to Athens as an architect, Aristides Antonas examines new residential models by suggesting alternative uses for objects unlike houses. At the moment his is designing a house entitled ‘Responsible House’ which is based on the concept fn idleness exploring Zizek’s perception of non-action as a political act. Ιn early October his work will be presented at Politecnico di Milano, while during the year his latest theatrical drama ‘Ta Ktismata’ will be published by Agra publications.

ARISTIDE ANTONAS

48

yatabazah.com

Μάριος καλαμάρης / Marios Kalamaris

Παναγιώτης χατζηστεφάνου / Panagiotis Hadjistefanou

> Back to intimate conversations.

THANOSSAMARAS

Το φίλμ που πρωταγωνιστείς… πηγαίνει στη Βενετία! Φοβερό. Δεν έχω πάει ποτέ εκεί. Είσαι επισήμως ένα πραγματικό διεθνές αστέρι! Πώς αισθάνεσαι; Ήμουν εκεί με το ‘Delivery’ μερικά χρόνια πρίν. Με τόσο πολύ κόσμο είναι εξίσου ωραία αλλά και άσχημα. Εύχομαι να ήταν η δεκαετία του ‘60, μια εποχή επιτυχών ανταλλαγών στα ταλέντα. Αν κάποιος το επιθυμούσε μπορούσε να δουλέψει οπουδήποτε. Τι εκπληκτική καριέρα που είχε η Ειρήνη Παππά! Από ταινίες της Disney και του Κακογιάννη, μέχρι Ισπανικά b-movies και ζωντανά Αμερικάνικα ασπρόμαυρα σόους. Εκπληκτικό. Αυτή είναι σίγουρα μια ζωή που αξίζει. Ποιο είναι το θέμα στη ‘Χώρα Προέλευσης’;Είναι μια μάλλον βίαιη ταινία για μια υπόθεση υιοθεσίας δυο αδερφών που καταλήγει σε μια προνομιακή ανατροφή του ενός και σε μια στερημένη ζωή του άλλου. Εγώ παίζω τον δεύτερο. Το κορίτσι που αγαπώ, είναι ερωτευμένο με τον αδερφό μου, εγώ την απαγάγω και έρχεται η καταστροφή. Παράλληλα με την ιστορία αυτή, οι οικογενειακοί χαρακτήρες ζούνε το προσωπικό τους δράμα και όλα συνδέονται δεξιοτεχνικά. Είμαι περήφανος που συμμετέχω στο ευφυές αυτό το έργο του Σύλλα Τζουμέρκα.Υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν ότι εκτός των άλλων, είσαι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης. Μίλησε μας γι’ αυτό. Μπα! Είμαι ακόμα μέτριος, αλλά ευχαριστώ. Μάλλον έχουμε έναν μικρό αμοιβαίο θαυμασμό μεταξύ μας. Είμαι μεγάλος θαυμαστής σου και είσαι ο Πολιούχος Άγιος των Ιδανικών, ένας μάρτυρας της τέχνης. Πάντοτε με τραβούσε η οπτική πλευρά των πραγμάτων. Πριν το Royal Academy of Dramatic Art, σπούδασα τέχνη, design και αρχιτεκτονική στο Guild-hall University του Λονδίνου που με ξετρέλανε πολύ περισσότερο από τη δραματική σχολή. Τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου έχουν νόημα μόνο όταν κωδικοποιούνται σε σχήματα και χρώματα. Μου είναι αδύνατο να επεξεργαστώ πληροφορίες αν δεν τις κωδικοποιήσω χρωματικά ή δεν τους αποδώσω απτή υφή. Για παράδειγμα το νούμερο οχτώ είναι υγρό και καφέ, το έξι σκληρό και κίτρινο, οι λέξεις κομμάτια ξανθού ξύλου, οι προτάσεις ποτάμια, το φαγητό ένα διάγραμμα, ο ουρανός τσιμέντο, κ.λπ. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αρνούμαι στον εαυτό μου την ευκαιρία να παντρέψω τους δυο πολύ διαφορετικούς μου εαυτούς, τον ηθοποιό και τον καλλιτέχνη για να δω τι μπορεί να βγει. Προς το παρόν είμαι ο Θάνος Σαμαράς και είμαι ο Yatabazah, δύο φτιαχτοί χαρακτήρες, ο καθένας κάνει διαφορετικά πράγματα. Επιθυμώ την συγχώνευση και την εδραίωση. Νιώθω κουρασμένος και ασυνάρτητος. Ξέρω ότι στο σύντομο μέλλον θα σκηνοθετώ ταινίες. Μονάχα ένας αδαής μπορεί να είναι ικανοποιημένος με το να είναι απλά ηθοποιός. Είναι ασφυκτικά περιοριστικό. Fuck that. Αγαπάς τις γάτες. Αγαπώ τις γάτες. Ανάπτυξε. Οι γάτες είναι τα πλάσματα που μαζί τους επικοινωνώ πραγματικά. Καμία γάτα όσο άγρια και ανεκπαίδευτη και αν είναι, δεν είναι ικανή να αντισταθεί και να μην υποκύψει στο άγγιγμά μου! Ξέρω απλά πώς να τις ακουμπήσω, πως να τους μιλήσω, τι λόγια να πω και σε ποια ένταση. Πάντοτε έτρεφα την μεγαλύτερη τρυφερότητα για τις γάτες και ήταν πάντα αμοιβαίο. Πολλοί μου λένε συχνά ότι η κίνηση και η εμφάνιση μου μοιάζει με γάτα. Δεν το αρνούμαι, νιώθω αιλουροειδές. Τα σκυλιά δεν δείχνουν ενδιαφέρον για μένα, κάτι επίσης αμοιβαίο. ‘Το τέλος του κόσμου έπρεπε να είχε έρθει γύρω στο 1959’. Ανάπτυξε. Είναι κάτι που έγραψα στο Twitter τις προάλλες σαν διαμαρτυρία για όλα τα υπέρ-μοντερνισσόμενα πράγματα που εκσυγχρονίζονται απροκάλυπτα μόνο και μόνο για να δείχνουν τωρινά. Υπάρχει κάτι τόσο πλήρες στη δεκαετία του ‘50. Λίγο Bauhaus, πολύ Dada, λίγο μελαγχολική

μεταπολεμική απλότητα αλλά και μια σαφή ανάγκη για πολυτέλεια. Ευχαρίστως θα ζούσα σε μια κάψουλα του χρόνου στην εποχή εκείνη. Βαρύς, ακόρεστος, ασφαλής. Δώσε στους αναγνώστες μας μερικές συμβουλές. Πρότεινε τους ταινίες για να δουν, βιβλία να διαβάσουν. Δίδαξε τις μάζες, τώρα αμέσως αν μπορείς.Σας προκαλώ να βρείτε μια ταινία προ του ‘70 και να την απολαύσετε με τον γαμημένο ήχο σβηστό. Λοιπόν εντάξει, δείτε τα L’Annee Derniere a Marienbad, Les Yeux Sans Visage, Vertigo, Orphee. Επίσης, σταματήστε να βλέπετε τηλεόραση, απλά κόψτε το γαμημένο καλώδιο. Μπορείτε να είστε ενημερωμένοι online. Αυτό που θέλω να πω είναι: δημιουργήστε το δικό σας ξεχωριστό περιεχόμενο. Προσαρμόστε, διαλέξτε και επιλέξτε τις πηγές των ερεθισμάτων σας. Η τηλεόραση μπορεί να σκοτώσει το μυαλό και θα το κάνει. Διοικείται από ηλίθιους. Ποιο είναι το πρόβλημα με τους νέους σήμερα; Επιπλέον, τι είναι το σωστό με αυτούς;Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι νεότεροι κατά μια δεκαετία τουλάχιστον. Δεν το επιλέγω συνειδητά ωστόσο φαίνεται να αποτελεί μοτίβο στον κύκλο μου. Συνήθως δημιουργώ φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους νεότερους από μένα και ίσως είναι μια μορφή βαμπιρισμού. Από την άλλη δεν μπορώ να γενικεύσω. Έχω γνωρίσει εκπληκτικά ευαίσθητους, ταλαντούχους και εργατικούς νέους όπως και έχω γνωρίσει αρκετούς φρικαλέους, στενόμυαλους, επικίνδυνους, τεμπέληδες νεαρούς μαλάκες. Οι καλοί είναι περισσότεροι όμως… γάμησέ τα, δεν ξέρω τίποτα.Ονόμασε μερικούς ανθρώπους του σινεμά, σύγχρονους ή μη, που έχουν επηρεάσει την κινηματογραφική σου αισθητική.Αυτός με τον οποίο μπορώ να ταυτιστώ, αυτός που με έχει εμπνεύσει περισσότερο από κάθε άλλον, είναι ο Jean Cocteau. Οι ταινίες του είναι ποιητικά πορνό. Αυτός θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Εκτός από αυτόν, μου αρέσει η ισραηλινή ηθοποιός Delphine Seyrig και η Αμερικανίδα πορνό ηθοποιός Jeanna Fine. Πώς χαλαρώνεις μετά από μια δύσκολη μέρα δίνοντας συνεντεύξεις για περιοδικά και κάνοντας παρέα με άτομα όπως moi;Μου αρέσει να περνάω τον χρόνο μου στη τουαλέτα με απολαυστικές, χαλαρωτικές ‘εκκενώσεις’. Το μπάνιο, είναι το αγαπημένο μου μέρος στο σπίτι. Έχω μια μεγάλη συλλογή από εξαίσια αρωματικά σαπούνια, σπάνια σαμπουάν και μυστηριώδη αρωματικά σώματος, σφουγγάρια, βούρτσες και άλλα εργαλεία καλλωπισμού. Η καθημερινή μου τελετουργία στο μπάνιο, αποτελεί μια προσευχή πως θα εξέλθω από το ατμώδες αυτό ιερό σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι, καλύτερος, ομορφότερος, εξυπνότερος, καινούργιος. Επίσης μαγειρεύω καθημερινά, φροντίζω τα φυτά μου, καθαρίζω το σπίτι, φωτογραφίζω κούκλες, φτιάχνω πράγματα. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά, αυτό είναι δουλειά του Yatabazah.Γιατί ο Jean Desses δεν εκτιμάται από τους συμπατριώτες του;ΟMG. Οι Έλληνες δεν υποστηρίζουν τα ταλέντα τους. Σοκαρίστηκα. Αλλά σοβαρά κανένας με πραγματικό ταλέντο δεν θα χαραμίσει τον πολύτιμο χρόνο του στην Ελλάδα. Είναι νεκρή ζώνη. Καταδικασμένη, βρώμικη και άφωνη. Εύχομαι ένα τεράστιο τρομερό πουτσο-τέρας να εμφανιστεί σε αυτόν τον τόπο και να μάθει στους Έλληνες πειθαρχία και υπευθυνότητα στη δουλειά. Πούτσο και ξύλο. Πούτσο και ξύλο. Σου φαίνομαι για πατριώτης;Ποιο άγαλμα θα φιλούσες χωρίς λεφτά;Έχω κάνει βίαιο έρωτα στο Oscar που κέρδισε ένας φίλος το 1969. Αυτό το πράγμα είναι πολύ βαρύ, να το ξέρεις.

ο Θάνος Σαμαράς συνομιλεί με τον Παναγιώτη χατζηστεφάνου.Thanos Samaras talks to Panagiotis Hadjistefanou...

η χώρα Προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα, μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της βενετίας, θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από τις 21 οκτωβρίου

You’d rather deal with projects free from preset conditions formed by the client, but when it comes to facing the above how do you react to the banal and the cliché? How do you introduce the elements of your ‘extraordinary compositions’?I am actually interested in both the banal and the cliché. I guess this is the natural environment of what I do. There is something scandalous in commonplace. Kafka has taught me this. Banal conceals monstrousness or invisible extremes. I therefore listen carefully to the people who want me to do something for them and I get on well with them, otherwise it is impossible for me to work. The added elements are either tangible objects, things or events that came my way. These are nothing but rare. My job is to bring them together. Following no rules.Is it your intention to realise your ‘fantasy’ projects or you just want to give a touch of fantasy in the austere and rigid world of architecture?My studies are there to be realised. All drawings and sometimes texts are like music scores for something that follows. The theatre play structure is dominant in them. No programme has found its final form, like music scores yet to be played. It is a positive sign when their existing form provokes comments or debates. This has happened in the past before me with more important work.

How do you set the boundaries between the ordinary and narcissistic in Architecture?There are no boundaries between the two. To me narcissistic is something that calls for superiority. It does so in either complex or simple way. The anticipation for such primacy therefore is evident, surrounding the result. This is how I usually recognise this kind of disturbing narcissism. It tires just like I get tired by people talking too much about themselves wanting to make us believe their brilliance. This also happens with things that surround us, things we write or design. Many of us think we are brilliant but in silence we look better. Art is constructed by strategic narcissism. It would be hypocritical to call for a non narcissistic art. But we do need to somehow deal with narcissism.The theme for our issue is the song ‘Back to Life’. Coming back to the reality of Athens, how you think it affects the way Athens is inhabited today, the lifestyle and culture of its people?The way the city is inhabited is inseparable from both culture and lifestyle of its inhabitants. Athens provides a complex shell. I picture the shell as if it brings up a question. The way it is inhabited provides one possible answer. The culture of its inhabitants offers a name to the answer required by the shell. If we wish to find a meaning for coming back to Athens we should inhabit its shell in different ways once we have priorly decided to keep it unaltered.

What are the elements of Athens you would wish to remain unchanged?The ones that should stay as they were, are a lot. Athens brings out the conservative in me. Many high rise buildings, entire areas should, for various reasons, be preserved and listed. I like the city I was born in. It is not the cradle of civilisation neither is cursed. It is a remarkably homogenous city, a great modern city. I have worked on several projects in Athens. It seems like a framework meant to be distorted. I have worked on the proposals for two squares, urban rooftops, a bridge in Keramikos’ archeological site, a road in Metaxourgeio… I have been determined by Athens. I grew up in a city while everyone was against it. In Athens I realised the constructive power of observation. What I would change would be some of the structural features regarding the infrastructure. However Athens’ shell, what we see, is magical. It is much less boring than the shell of any European city supposed to be beautiful. You work with students in universities but also in workshops, such as the ‘Built Event Group’ which produced work the 2nd Biennale of Thessaloniki and the 9th Venice Architectural Biennale. What are your views on the new generation, future architects in Greece?I believe in large teams, in common aims and workshop conditions, in collaboration among people however small or big. Our times demand for work, not individuals. I think I should be positive about the future and expect a lot since I see group work in progress and talented people.

Bus hotel - An existing 2 levels bus transformed to a moving Bed and Breakfast complex.