A Miracle

By Jessamine

She’s not your ordinary lady,

And she’s no normal girl.

But she’s everything to me...

…My one and only dearest miracle.

***

Prologue

Sa totoo lang, di naman talaga ako manunulat. Halata naman siguro sa

panimula ko. Gusto ko lang talaga ikwento yung maikli naming storya. Sabi

nga niya, ang mga alaala ay hindi lang tinatago.

Bakit ko nga ba to sinusulat? Sa totoo lang, di ko alam. Ay mali pala,

alam ko.

Bakit ba ang tawag sa dulo ng bawat fairytale ay happy ending? Ano nga

palang tawag jan? Ayun.

Oxymoron. Sa totoo lang, kailan pa ba naging masaya ang ending? Kahit

nagkatuluyan si babae at si lalake sa isang telenobela, ang masaklap,

tapos na yung kwento.

Gusto ko ng isang kwentong walang katapusan.

Heto, nakahiga ako sa isang kama na hindi naman talaga sa kin. Hawak

hawak ko yung laptop at heto, nagtatype. Andito parin yung isa sa mga

himala na bumago sa pananaw ko sa buhay. Unti-unti na nahuhulog yung mga

talulot niya. Ang nakakapagtaka lang, di siya natutuyo. Nahuhulog lang

yung mga talulot niya.

Hinihintay niya nga ba ako? Sana nga… naghihintay parin siya.

Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy… pero may

magic, na kung tawagin niya ay himala. Bakit?

Di ko rin alam eh.

At dito, nagtatapos ang kwento naming dalawa.

***

Chapter 1

[The Living Doll]

Bagong lipat lang kami ng bahay. Palipat-lipat kasi kami. Nagiipon sina

mama at papa para sa isang bahay. Apartment apartment lang nung una

hanggang sa nakaipon. Eto, nakabili na kami ng isang napakagandang bahay

sa isang napakagandang village.

Nagaayos kami ng gamit, kami ng kapatid ko inuna namin yung sa kwarto

namin. Sina mama at papa pinapabuhat yung mga sofa dun sa mga nagbubuhat

ng mga gamit. Basta, yun na yun.

Maya maya, biglang nagring cellphone ko.

“Hello?”

“Nathan!”

“Sino to?!”

“Tae ka ha. Hanggang ngayon ba di mo parin kilala boses ko?! Ethan to!”

Si Ethan yung pinaka “pare” ko mula pa grade school. Kasama sa trip.

Kasama sa kalokohan at kawalangyaan. Halos ipagpalit na kami ng mukha ng

mga taong nakakakilala sa amin. Sa pangalan pa lang, nakakalito na kaming

dalawa.

“Nakalarga na kayo?!”

“Oo. Nagaayos na kami ni Gerald ng gamit.”

1

“Punta ko jan.”

“Sige.”

“Andito na ko.”

“Sabi na nga ba. Anak ka talaga ng hopia oh.”

“Anak ako ng nanay ko. Sige sayang load ko. Lumabas ka na.”

“Ikaw tong tumawag eh. At saka, load?! Nanay mo naman nagbabayad ng

linyang yan. Sige. Baba ko na.”

Bumaba ako. Dinatnan kong nagaayos ng merienda si mama. Nalaman sigurong

andito si Ethan.

Pag labas ko, ayon, nakikipagusap kay dad.

“Naks tol. Ganda ng bahay ah.”

“Magaling lang talaga magulang ko.”

“Tara, basketball tayo.”

“Langya ka. Kita mong nagaayos ako ng gamit eh.”

“Pumunta pa naman ako dito!”

“Di ka man lang nagtext. Sinong tanga?!”

“Ikaw.”

“Hinayupak ka.”

“Sige, punta lang ako kena JR.”

“Sino yun?”

“Taga dito din, na di mo kilala. Text ka pag tapos ka na. Punta kang

basketball court pagtapos mo.”

“Tae ka. Parang ang tagal ko na dito ah.”

“Magbike ka. Lapit lang yun dito. Sige lis’ na ko tol.” Tapos ginawa na

namin yung apir namin.

Bumalik ako ng bahay at nagayos ulit ng kwarto. Mga 4:00 na ko natapos.

Naligo ako saglit tapos nagpaalam na ko kena mama na hahanapin ko yung

court.

Kinuha ko yung bike at umalis.

Ang ganda ng village na to. Sa sobrang daming puno, sigurado akong wala

akong poproblemahin sa baha at sa kung anuman.

Pero may isang lugar dun sa village na to na napatigil ako. May slope, at

sobrang ganda nung nakatanim na… damo? Basta yun. Masarap humiga.

Maraming puno ng Acacia dun sa nakita kong lugar, tapos may swing at

monkey bars.

Tumigil ako at pinark yung bike ko dun sa may puno. Hay. Sarap ng hangin.

Tumingin ako sa langit.

Ganda ng ulap. Ano nga bang tawag dito? Cumulus Clouds? Basta yun na yun.

Hindi nakakasunog ng balat yung araw. Tama lang.

Eto na ata ang ‘haven’ ko.

Napahiga ako sa sobrang ginhawa ng nararamdaman ko. Kasabay ng paghiga ko

ang pagpikit ng mga mata ko. Ang sarap alalahinin lahat ng mga nangyare

mula sa pagkamulat ko hanggang sa dahilan kung bat ako nandito.

Dumilat ako at—

WOAH!!!

Nagulat ako sa nakita ko. Bawal sabihin. Pero ayun nga, sa sobrang gulat

napatayo ako at napatingin sa taas. Saktong pagtingin ko sa taas—

BAM.

Nalaglag yung tao—OO. TAO.

Ang sakit nung pagkabagsak niya sa kin kasi inupuan niya ko. Ako naman,

akala ko eh bata lang ang bumagsak sa kin kasi magaan naman siya kahit

papano. Pagkadilat ulit ng mga mata ko…

Isang manika.

2

Manika lang pala.

“Salamat.”

Ah, isang nagsasalitang manika.

Ngiti.

Tumaas lahat ng balahibo ko. HINDI SIYA MANIKA. TOTOONG TAO SIYA. Parang

nakita ko na siya… hindi ko lang matandaan kung saang lupalop ko siya

nakasalubong.

Nakalugay yung maitim niyang buhok sa likod niya na parang hindi siya

nalaglag. Wala kang makikitang balat sa noo niya dahil takip na takip ng

bangs. Ang suot niya? Isang itim na doll dress. Yung may napakalaking

ribbon sa gilid na sobrang daming lace. Doll shoes din yung sapatos niya,

yung pang elementary ba. Yung headband niya pang manika din.

MANIKA NGA.

“ano ba miss! Magpapakamatay ka ba? Hindi ka naman mamamatay sa pagtalon

jan eh. Mapipilay ka lang!”

“hindi. Sinusubukan kong patuluin yung luha ko. Eh ayaw, nakabara sa

mata. Kaya sinubukan kong tumalon, baka malaglag. May naramdaman ka bang

basa?”

Ha? Hindi ko masyadong naintindihan yung sinabi niya. Una sa lahat, dahil

walang sense. Sinong tatalon sa puno para lang mahulog yung luha niya?

Tumayo yung babae. Di ko alam kung pano sasabihin… pero muka talaga

siyang manika. O… manikin?

Ang puti puti niya. Nakikita ko na nga yung veins sa leeg niya. May

ganito palang taong nageexist.

Inabot niya yung kamay niya para itayo ako. Kung tutuusin, mabait naman

siya. Kung pagbabasihan ko sa pisikal na kaanyuan, tahimik siya.

Hinawakan ko yung wrist niya, sasabihin ko sana na masarap naman mabuhay.

Kaso pagtingin ko, ang dami niyang hiwa sa kamay. Halatang madaming beses

na niya binalak magpakamatay.

“Akala ko ba di ka magpapakamatay? Bakit ang daming hiwa? Matakot ka

naman sa Diyos. Masarap mabuhay.”

“Hindi ako yung may gawa nung mga hiwa na yan. Isa lang yung akin dahil

inutusan ako. Yung iba, hindi ako yung may gawa. Pano mo nalaman na

masarap mabuhay kung di ka pa naman namamatay?” Sa pananalita niya, alam

kong isa siyang—pessimist. At kung totoo yung sinabi niya tungkol sa mga

hiwa na to, ibig sabihin masokista siya.

“Isa pa, nabubuhay ako kahit na patay ang turing sa kin.”

“Miss, may kakapitan ka pa. Wag kang ganyan—”

“Sa totoo lang… wala na.”

“Meron pa. Impusible namang wala kang kaibigan—“

“Wala nga.”

“Pamilya?”

“Wala din—siguro.”

“Ha? Pano ka nabubuhay?”

“Gusto mo ba malaman muna ang pangalan ko bago ka magtanong sa kin ng

ganyan?” Napatulala ako sa sinabi niya. Oo nga naman. Hindi ko pa

naitatanong yung pangalan niya.

“Ako si Nathan. Sorry kung—“

“Ako si Mary.”

Hindi ko ba alam kung mamamangha ako o matatakot sa kanya dahil sa paraan

kung pano siya ngumiti.

Maliit lang yung mga labi niya pero pink na pink, yung sa manika nga.

Pero ang pinakanapansin ko talaga ay yung mga mata niya. Sobrang ganda.

Ang haba ng mga pilik mata niya. Kung hindi ko siya nakita ng malapitan,

masasabi kong naka mascara at eyeliner siya. Sa sobrang ganda ng mga

matang yun, parang pwede ka na magsalamin.

Ngumiti siya ulit.

3

“Sa susunod ulit Nathan. Masaya akong nakilala kita.”

Kumaway siya tapos ngumiti ulit. Hindi ko napansin na may hawak hawak

siyang isang teddy bear. Yakap yakap niya yun habang lumalayo siya sa

kin.

***

Chapter 2

[Entrance]

Umpisa na ang pasok, pero hanggang ngayon hindi ko parin makalimutan yung

araw na nakita ko yung manikang yun.

Hindi ko alam. Meron sa kanya na binabagabag ako. Siguro dahil narin,

psychology ang course ko kaya gusto kong tuklasin kung ano man yung nasa

likod ng ganung ugali niya. Uh—ang ibig kong sabihin, wala naman siyang

masamang ugali pero… hindi ko alam. Alam kong may mali sa kanya. Halata

naman diba?

Pumasok ako sa school, first day pa lang naman ng sophomore year ko.

Walang mga prof na pumasok, bad trip dahil sayang pamasahe. Hindi kami

magkauniversity ni Ethan, dun siya sa kapit bahay ng school ko. Ayos

lang, mayaman naman yun.

Umuwi ako ng bahay na pagod. Gusto ko tuloy ulit magbakasyon. Humiga ako

sa kama, binuksan yung aircon at yung laptop ko, maglalaro na lang siguro

ako.

Binuksan ko yung social networks ko para tingnan kung may mga message

tapos saka ko binuksan yung lalaruin ko. Online pala sa Ethan kaya ayon,

bumuo kami ng grupo saka naglaro. Nagimbita muna siya ng mga pwede,

madami naman yun kakilala. Syempre kanya kanya kaming username.

Nung naguumpisa na kami ng laro, may isa sa amin, ang username: dollface.

Bigla ko tuloy naalala yung babaeng una kong nakasalamuha sa village na

to. San kaya siya nakatira dito? Naalala ko bigla na socialite nga pala

tong si Ethan at halos tambay na siya dito kasi nasa kabilang village

lang naman siya, eh andito yung mga ibang ka-liga niya. Pagkatapos naming

maglaro, pinag-online ko siya.

“Tol, tambay ka dito diba?”

“O, baket?”

“May nakita ka na bang babae dito na—“

“Sexy? Oo madami.”

“Patapusin mo nga ako! Hindi. Babaeng mukhang manika.”

“Manika?”

“Oo. Isang babaeng ubod ng puti na pwede na magcamouflage sa white paint.

Tapos may suot na parang pang baroque na—“

“Tae tol. Si Rebecca?”

“Rebecca?”

Rebecca? Pero ang pagpapakilala niya sa kin ay Mary, di ba?

“Oo. Yun yung gumagalang multo jan sa village niyo. Siya ba yung laging

may hawak na teddy bear?

Tatlo tawag sa kanya jan eh. Mangkukulam, the walking manikin at saka

voodoo doll.”

“Seryoso ba yung multo siya?”

“Ewan ko. Para kasi siyang multo, pero nakikita ng lahat ng tao.”

“Bakit daw siya ganun?”

“Ba malay. Weirdo no.”

“Nakita mo na siya?”

“Oo. Daming beses na. Lagi yun nasa park. Bahay niya ata yun eh. Bat mo

nga pala natanong?”

“Naalala ko lang dahil kay dollface.”

“Sino yun?”

“yung kalaro natin kanina. Nakita ko kasi yung babaeng yun nung unang

araw na lumipat kami.”

“yung nagbasketball tayo?”

“oo. Nakalimutan kong ikwento.”

“anong sabi sayo?”

“uh—wala. Para kasing, nakita ko na siya. Di ko alam kung saan.”

“Tsk. Siya na yan.”

“Anong siya na yan?”

“Yung nakatadhana sayo.”

“Tigilan mo ko tol kung gusto mo pa mabuhay!”

4

Di ko parin maisip. Alam kong nakita ko na siya… hindi ko lang talaga

alam kung saan.

Nung susunod na araw, may mga prof na. Kahit boring sila, at least hindi

nasayang ang pamasahe ko.

Pero sobrang boring nung dalawa sa apat kong prof na inattendan ngayong

araw kaya kung cacalculahin, meron akong 3 hours na tulog sa oras ng

pasok.

Bumalik ako sa building ng college ko, titingin lang sana ng mga—ahem—

kung sakaling may mga magagandang freshmen. Titingnan lang naman.

Bumisita din ako sa org ko at ayun. Tawanan.

Bumili ako sa isang malapit na cafeteria ng softdrinks at ng pagkain,

panglamon sa org. Nagulat ako nung may nakita ko siya na nakaupo magisa

sa may mesa. Sinong siya? Sino pa ba.

“Oi.”

Tumingin siya sa kin. Ang ganda talaga ng mga mata niya. Di ko maisip na

makakagawa ang Diyos ng isang nilalang ng ubod ng ganda yung mga mata.

Ang cute niya. Cute… pero weirdo.

“Ano ginagawa mo dito? Mag-isa ka lang?”

“Nagpasa ako ng mga papers. At, oo mag-isa lang ako.”

“Papers? Para san?”

“Leave.”

“Bakit ka magleleave? Leave na ano?—teka. Ibig sabihin, dito ka

nagaaral?”

“Oo. Third year na dapat ako. Dito ka din pala.”

Ayun. Naalala ko na kung san ko siya nakita.

“College of music ka?”

“Oo. Bachelor of music major in voice-theater and dance. Pano mo

nalaman?” Ayun natatandaan ko na kung saan ko siya nakita. Siya yung bida

dun sa inattendan naming play last year dun sa isang subject ko dahil sa

requirement. Kaso… natulog lang ata ako dun eh. Wala na akong matandaan.

Andun pa ko sa parte ng auditorium na wala kasing laki lang ng langgam

yung mga mukha ng mga characters.

“Sabi na nga ba. Nakita kita sa isa sa mga tarpaulin dun sa may college

niyo. Nagperform ka na pala.”

“Oo. Sabi ng prof.”

“O, e di marami ka nga kakilala—bat sabi mo—“

“wala nga. Kinakausap lang ako ng mga tao pag may performance.”

“Ate ka pala. Third year ka na.”

“Ilang taon ka na ba?”

“19 pa lang ako.”

“mas bata pala ako sayo. 17 pa lang ako.”

17? Ibig sabihin, 15 years old siya nung pumasok siya ng college?

Niloloko ba niya ko?

“Sige, aalis na ko.”

“Teka!”

“Ha?”

“U—uwi narin ako. Sabay na tayo.”

Hindi ko alam kung bakit ko sinabi yung mga salitang yun. Hindi naman

siguro masama na samahan siya, maganda din yung may kakilala sa village

niyo, at maganda din yung may kakilala na parehas ng university. Kung

third year na siya, dapat may alam na siyang mga subject na madaling

kunin. Diba?

Nakasabay na kami pareho ng jeep. Siyempre gentleman din naman ako. Kahit

na siya na ang pinakaweirdong babaeng nakilala ko, dapat maging maganda

parin pakikitungo ko sa kanya.

“Ako na magbabayad.”

“Salamat.”

Nagbayad na ako para sa aming dalawa. Magkatapat kaming dalawa, pareho

kaming nasa dulo ng jeep.

Pero kahit nasa iisa na kaming jeep at kahit magkatapat pa kami, hindi

man lang niya ko nilingon para kausapin ako.

5

Bumaba na kami. Sasakay na sana ako ng bike ko na pinark ko dun sa may

gate at sasabihin sana na

‘gusto mong sumabay’. Pero nung pagkakita ko, ang layo na niya sa kin.

Grabe, ang bilis niyang maglakad.

“Ui! Mary!”

Hindi siya lumingon kaya binilisan ko yung takbo ng bike ko. May mali ba

akong nasabi? Naging masama ba ako? Hindi naman sigurong masama na

kilalanin ko siya… diba?

“Gusto mo makisakay?”

“Hindi na, maglalakad na lang ako.”

“P—pero pwede ka namang—“

“Gusto mo ba talagang pumasok sa buhay ko?”

Napatigil ako. Di ko akalain na may magtatanong sa kin ng ganun. Sa totoo

lang, di ko alam kung anong isasagot ko… bakit nga ba ako pumasok sa

buhay niya?

***

Chapter 3

[Rose seeds]

Ngiti.

Ngumiti siya tapos naglakad na. Ako naman, napatigil lang sa sobrang…

hindi ko rin alam. Basta napatigil na lang ako. Bakit ko nga ba siya

kinakausap? Eh pwedeng hindi naman?

Bumalik ako ng bahay. Hindi ko rin alam. Ang sama sa pakiramdam na

sabihan ka ng ganon. Ako na nga tong kumakausap sa kanya. Buti nga may

kumakausap pa sa kanya eh!

Hinintay ko mag gabi. Nagulat nga ako dahil wala pa yung mga magulang ko

at yung kapatid ko. Siguro naglakwacha nanaman yun. Haynako. makapaglaro

na nga lang ng—

DING DONG.

Nagulat ako nung may nagdoorbell. Yun kaya yung bago naming katulong? Ang

sabi ni dad next week pa naman dadating. Wala naman akong narinig na

sasakyan kaya alam kong hindi yun sina mama. At lalong hindi yun si

Gerald dahil hindi yun marunong kumatok. Dahil wala pang tao sa bahay

kundi ako, siyempre ako yung bumaba para buksan yung gate. Sino kaya to?

“Hi.”

Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin. Kung papapasukin ko ba siya o

kung itataboy ko siya palabas. Pero, bakit ko siya itataboy—o

papapasukin?

“Uh—anong ginagawa mo dito? At saka, pano mo nalaman yung bahay ko?”

“May ibibigay lang ako sayo. At saka, nakita ko yung bike mo sa labas,

kaya inakala ko na ito na ang bahay mo.”

“Ano to?”

“Isang kahon.”

“Alam kong kahon to. Ang ibig kong sabihin, anong laman nito?”

“Alam mo yung salitang bukas?”

“Oo. Dalawa ang ibig sabihin nun.”

“Mali. Ang sabi ko, bukas at hindi bu-kas.”

Napahiya ako dun, pero tama naman siya. Naramdaman kong gusto niyang

buksan ko yun sa harap niya kaya binuksan ko naman yung kahon.

“Ano to?”

“Alam mo yung salitang buto?”

“Oo alam ko. Anong klaseng buto?”

“Pinakuluang buto ng rosas.”

Buto ng rosas?

6

Una sa lahat, ngayon lang ako nakarinig na may buto pala ng rosas dahil

ang pagkakaalam ko, grinagraft lang yun ni mama. Pangalawa, bakit niya to

binibigay sa kin? Pangatlo, kung gusto niyang itanim ko to, bakit niya ko

binigyan ng pinakuluang buto?

“Hyrbid tea rose pala.”

“Teka—bat mo ko binibigyan ng ganito?”

“Pag namulaklak yan, aalis na ako sa buhay mo. Pero pag hindi, hahayaan

kitang guluhin mo ang buhay ko, at guguluhin ko din naman ang buhay mo.”

Hindi ko makuha yung sinabi niya. Siyempre, siya tong lamang. Natural

lang na hindi tumubo tong mga to dahil pinakuluan yung mga buto.

“Niloloko mo ba ko?”

“Hindi.”

“Eh bakit—“

“Naniniwala ka ba sa mga himala, Nathan?”

“H—ha? Bakit mo naman naitanong?”

“Wala naman. Sige, itanim mo na yan… simula ngayon, pinapayagan na kitang

pumasok sa buhay ko.” Ngiti.

Nakita ko nanaman siyang naglalakad papalayo sa kin, samantalang ako,

hawak hawak ko yung kahon na may mga pinakuluang buto ng hybrid tea rose—

daw.

Ano namang gagawin ko dito?

Sinara ko yung gate tapos pumunta ako sa likod ng bahay. Dun kasi

nakatanim yung mga halaman ni mama. Nakita ko na may bakanteng lupa pa

kaya dun ko na lang kinalat yung binigay niya sa kin.

Pumunta ulit ako sa kama at dun, humiga ako. Hindi ko alam, ano bang

mangyayare sa susunod?

Nagbuntong hininga ako. Bakit nga ba naman kasi ako… pumasok ako sa buhay

niya?!

Yung susunod na araw, hindi ako masaydong mapakali dahil… ewan ko ba.

Hindi ko pa talaga naisasaloob yung mga sinasabi ng babaeng yun. Hindi ko

alam kung nanakot o nakikipagkaibigan.

At dahil sa hindi ako masyadong mapakali, hindi ko na mapigilang pumunta

dun sa park na una kaming nagkita. Kakausapin ko lang dahil nagiging

laman na siya ng utak ko. Hindi sa gusto ko siya o ano. Ayoko lang talaga

na may gumagambala sa kin.

Kinuha ko yung bike ko. Nung malapit na ko, dun lang ako nakatingin sa

side ng park. Nakita ko, wala siya kaya inisip kong bumalik na lang ng

bahay. Pagharap ko…

“MISS TABI!”

Pero kahit ganon ang sinabi ko, ako parin ang tumabi. Kaya boom. Ako ang

bumangga sa may sidewalk.

Ano pa nga ba? Siyempre nagkasugat ako sa may tuhod.

“Aray ko tae.”

“Okay ka lang ba?”

“Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o.”

“Salamat.”

Eto nanaman. Nagpapasalamat siya. Hindi ba dapat ang sinasabi niya ay

sorry at hind salamat? Adik talaga tong nilalang na to. Hindi na siguro

ako dapat maging mabait sa kanya… kasalanan naman niya.

“Ikaw nga tong may kasalanan, hindi ka man lang magsorry.”

“Hinahanap mo ba ko, kaya ka hindi nakatingin sa daan?” Boom. Tumama sa

kin yun. Oo nga naman, may kasalanan din ako. Pero kahit na. Sana man

lang nung sinabi kong tumabi siya, tumabi nga siya.

“San ka naman nakakita ng sisigaw ng ‘miss tumabi ka’ na halos kalahating

metro na lang ang layo niyo?”

“Sana man lang tumingin ka sa dinadaanan mo kung may sasakyan ba o wala—“

“Pedestrian lane yung dinadaanan ko, kaya wala akong kasalanan. Yung

sasakyan dapat ang maghintay para makatawid yung tao sa kabilang dulo ng

kalsada.”

7

Pedestrian lane? Sa isang village?

Tiningnan ko, aba! Meron nga. Ang weirdo. Ngayon ko lang nakita kahit na

dumaan na ko dito. Village?

May pedestrian lane? Sino namang ewan ang gagawa nun diba?

“Ang walastik.”

“Ganon talaga ang buhay. Minsan, hindi mo alam na may nageexist pala na

ganun.” Malaman yung sinabi niya. Sabagay, oo nga naman. Ni hindi ko nga

akalain na may nageexist pala na tulad niya. Bumaba siya para tingnan

yung sugat ko. Tapos may kinuha siya dun sa bag niya.

Bulak at alcohol.

“Anong gagawin mo?!”

“Gagamutin kita.”

“Ayoko! Ayoko ng alcohol! Betadine na lang.”

Tumawa siya.

Eto ata ang unang beses kong nakitang tumawa siya. Natural, eto palang

yung pangatlo naming pagkikita na magkakilala. Pero ewan ko ba, parang

ako ata ang unang taong nakita siyang tumawa ng ganito.

“Bat ka nakatingin?”

“W—wala.”

“Kung nagulat ka dahil nakita mo kong tumawa, ayos lang. Matagal narin

akong hindi tumatawa.”

“Ah… ganon ba—aray!”

Tapos hinipan niya yung sugat ko na nilagyan niya ng alcohol.

“Maghugas ka pagdating mo sa bahay. Eto, bandaid.”

Bago siya tumalikod, inabot niya yung kamay niya at tinayo niya ko… sa

ikalawang beses. tinayo niya din yung bike ko tapos ngumiti siya ulit.

Napatulala lang ako sa ginawa niya. Hindi ko alam kung bat siya

kinakatakutan dito sa village eh isa na ata siya sa mga pinakamabait na

nakasalumuha ko.

“Ingat ka.”

Dumerecho na siya dun sa swing. Ako naman, nakatingin parin sa kanya. May

nakita akong mga bata na papalapit sa kanya. Nagbubulungan. Ikinagulat ko

nung isa sa kanila nagbato ng isang… bato.

Tawa sila ng tawa tapos sumigaw yung isang batang babae ng… hindi ko alam

kung bakulaw o halimaw.

Pero alin man sa dalawa, hindi parin magandang pakinggan.

“Hoi! Tama na nga yan! Mga bata pa lang kayo nanakit na kayo!” Tumatawang

lumalayo yung mga bata. Ako naman lumapit sa kanya. Nagulat ako nung may

tumutulong dugo sa may ulo niya. Napatakbo ako papunta sa kanya.

“Okay ka lang ba?!”

“Tinatanong mo pa ko e kita mong may sugat na ko. Tae naman o.” Tapos

ngumiti siya.

Dun ko lang napansin na yun yung eksaktong sinabi ko kanina nung

nasugatan ako. Kinuha ko yung alcohol at yung bulak sa bag niya at

hinanap yung sugat sa may ulo niya.

***

Chapter 4

[Behind Her Smiles]

Umuwi ako ng maaga para magluto. Oo. Magluto.

Nagluto ako ng 2 hotdog tapos nilagay sa isang baunan. Kinuha ko yung

isang yakult na babaunin sana ni Gerald para bukas. Kinuha ko yung bike

ko at pumunta sa park.

8

Halos isang linggo narin kaming ganito.

Nakilala ko narin siya ng mas malapit. Nalaman ko na isang beses sa loob

ng dalawang linggo, pumupunta yung mama niya sa bahay nila para magiwan

ng mga groceries. Kaya pala natitiis niya ang ganong pamumuhay.

“O eto.”

“Diba sabi ko sayo wag mo na ko baunan?”

“Ayoko.”

“Pinagalitan ka na ng mama mo kahapon at nung isang araw.”

“Hayaan mo sila.”

“Ayos lang naman.”

“Mula nung sinabi mo sa kin na isang beses ka lang sa isang araw

kumakain, nangako na ko na babaunan kita. Kahit man lang dalawang beses

sa isang araw ka kumakain.”

“Sinabi mo din yan kahapon.”

“Pati yan, sinabi mo din kahapon.”

Tapos ngumiti siya. Ewan ko ba. Sa tuwing ngumingiti siya, pakiramdam ko

ako na ang pinakamabait na tao sa buong mundo. Hindi ko rin alam kung bat

ko to ginagawa.

RING.

“Hello?”

“Tol san ka?”

“Bakit?”

“Basket tayo.”

“May ginagawa ako.”

“Grabe naman. Nung isang linggo ganun din ah. Sige na.”

“Pasensya ka na pero—“

“Hello, Nathan?”

Nung narinig ko yung boses na yun, napatigil ako. Alam ko kung kanino

yun… alam na alam. Siya yung babaeng minahal ko sa nakalipas na 3 taon.

“O, Sam.”

“Asan ka? Pwede ba kita puntahan? Gusto kita makita! Kasama ko si E—“

“Hello? Hello? Wala akong marinig.”

“Nath—“

DIAL TONE.

Binaba ko na. Sa totoo lang, nagkunwari lang naman talaga ako na choppy

yung kabilang linya. Ayoko siyang kausap. Naaalala ko pa yung ginawa niya

sa kin nung huling beses.

“Sino yun?”

“Wala.”

“Girlfriend mo?”

“Wala ako nun. Ikaw, nagkaboy—”

“Salamat sa pagkain ah.”

Naramdaman ko yung pagiwas niya sa tanong ko. Kaya, sumabay na lang ako

sa gusto niyang daloy ng usapan.

“Oo naman. Teka, matagal ko na kasing gusto itanong to eh.”

“Ano yun?”

“Tinanong kasi kita sa kaibigan ko dati. At ang sabi niya… Rebecca daw

ang pangalan mo. Bakit ang pakilala mo sa kin eh… Mary?”

“Pag ipinaliwanag ko sayo ngayon, hindi mo na maiintindihan ang kaibahan

ng tubig at apoy.”

“Ibig sabihin, mahabang kwento?”

“Oo.”

Pinagmasdan ko siya kumain. Siguro, eto na yun. Nakunan kasi si mama dun

sa huli niyang pinagbuntis.

Eh babae yun. Kaya siguro siya dumating sa buhay ko.

“Pwede bang… bumisita sa inyo?”

“Hindi.”

9

“Hindi mo man lang pinagisipan.”

“Ikaw bahala. Gusto mo ba?”

“Oo.”

“Tara.”

Inayos niya yung baunan tapos tumayo na siya. Ngumiti nanaman siya bago

niya inabot yung kamay niya sa kin. Hindi ko naman akalain na ngayon nga

kami pupunta. Hindi man lang ako nakapagayos para man lang pagkakita ng

mga magulang niya sa kin, maayos agad.

Tahimik lang kaming naglalakad. Ako, dala-dala ko yung bike at bag ko.

Siya naman, dala-dala yung baunan na dinala ko para sa kanya at yung

teddy bear. Tinititigan ko yung mukha niya. Hindi ba dapat nakikita niya

na tumititig ako sa peripheral vision niya? Pero kung makatingin siya sa

mga paa niya, parang wala na siyang ibang mundo kundi yun lang.

Gusto kong malaman kung anong nangyare sa kanya. Kung saka-sakali ngang

grumaduate ako bilang isang psychologist, siya ang una kong gagamutin.

“Andito na tayo.”

Hindi ko napansin na sa dinamidami ng nasa isip ko, nandito na pala kami

sa tapat ng bahay nila. Nagulat ako dahil walang bahay sa street nila

kundi yung kanila lang. Ito na ata ang pinakamaliit na bahay sa village

na to.

“Ang tawag sa street na to ay forbidden street. Dahil, andito kami.”

Kami. Ibig sabihin, may kasama siya.

“Gusto mo bang pumasok?”

“Uh—o sige—“

Hindi ko pa tapos yung sinasabi ko dahil may narinig akong hagis ng isang

bote. Nagulat ako, pero siya parang normal lang. Napatanong tuloy ako sa

sarili ko kung sino yun.

Binuksan niya yung gate. Nagtaka ako kung bakit hindi man lang nakalock.

Ganito ba talaga sila namumuhay araw-araw?

“Pa, andito na ko.”

Sa harap ko, nakakita ako ng isang hindi pang araw-araw na nakikita.

Yinakap siya ng papa niya tapos iyak siya ng iyak.

“Pa, wag kayong umiyak sa harap ng bisita ko.”

Bumitaw yung papa niya sa kanya saka pinunasan yung luha niya at umiinom

nanaman mula dun sa bote.

Ipinunas niya yung mga kamay niya dun sa shorts niya saka hinarap sa kin.

“Pasensya na iho. Ako ang papa ni Mary.”

“Ako po si—Nathan. Kaibigan po niya.”

Nagulat ako nung yinakap niya ko. Amoy alak siya, pero hindi ko

ipinahalata na naamoy ko yun. Nakita ni Mary na nagsalubong yung kilay

ko.

“Pa.”

“Ay, pasensya na iho naamoy mo pa tuloy ako.”

“Ayos lang po.”

“Tuloy ka. Upo ka lang.”

Umupo naman ako dun sa sofa nila. Maliit lang yung bahay nila. Tahimik,

wala man lang maririnig na kahit na ano kundi yung tunog ng electric fan.

Mejo naiilang ako dahil—dahil una sa lahat hindi ko alam kung pano nila

natatagalan yung ganitong buhay. Kung tutuusin, pwede pa nila ayusin…

pero tingin ko, pinili nilang hindi.

“Gusto mo ng juice?”

“Hindi sige. Ayos lang.”

“Teka ikukuha kita.”

10

Mukhang hindi niya narinig yung sinabi ko.

“Iho, may sinabi na ba sayo ang anak ko?”

“Tungkol po saan?”

“Wala naman. Salamat talaga. Salamat talaga sayo.”

“Bakit naman po?”

“Kasi—“

“Pa, itigil niyo na yan. Eto o, pasensya ka na, eto lang ang meron kami.”

Naghanda siya ng isang cheesecake at orange juice. Para naman hindi

masayang yung ginawa niya para sa kin, kinuha ko at kinain.

Naramdaman kong natuwa ang papa niya dahil ngumiti siya. Siya naman,

pinagmasdan niya kong kumain. Naiilang parin ako dahil sobrang tahimik.

Parang nanonood lang sila ng palabas.

“Gusto mong pumunta sa kwarto ko?”

“Ayos lang.”

“Pa, dun lang kami. Tara.”

Nung tumayo siya, isang signal na yun para tumayo din ako. Hindi ko alam

kung bakit pero parang may iniiwasan siyang malaman ko mula dun sa papa

niya. Nirerespeto ko naman kung ano yun.

Pagdating ko, maayos yung kwarto niya. Mas maayos pa kesa dun sa sala

nila. Yung kama niya parang hindi hinigaan araw araw dahil maayos.

“Ang ayos ng kwarto mo.”

“Ako lang naman ang pumapasok dito. Ikaw na ang sunod.” Sa loob ko,

masaya ko. Oo naman. Pero, ang papa ba niya, hindi pa nakakapasok?

“Papa mo?”

“Hindi pa.”

“Ah.”

“Hindi ka ba nagtataka… kung nasaan ang mama ko?”

“Nag—tataka din. Pero, hindi ko na tinanong dahil, baka personal. Pero

kung gusto mo—“

“Seperado sila.”

“Ah—ganon ba.”

Ayoko na magsalita. Bakit ganon? Lalo ko tuloy hindi maintindihan kung

bakit sila nilalayuan ng mga tao.

Hindi ba dapat, mas maraming umiintindi sa kanila ngayon? Maya-maya,

nakarinig nanaman kami ng isang hampas ng bote.

“Teka lang, lalabas lang ako.”

Pagkalabas niya, tumayo ako. Sinubukan kong tumingin tingin ng mga bagay.

May mga manika siya, pero ayon, center of attraction parin yung teddy

bear na lagi niyang dala dala na ngayon eh nakahiga na sa kama niya. May

acoustic guitar pa siya. Bukas yung cabinet niya. Pagtingin ko,

sandamukal na bestidang itim, pula, puti at violet yung nakita ko. Hindi

na ako magtataka kung bakit yun lagi yung suot niya.

Pambahay at pangalis na niya tong lahat.

Maya maya eh natapilok ako sa isang bagay na hindi ko inaasahang meron

siya.

Pinulot ko, binuksan at sinara. Alam kong hindi tama… pero nilagay ko yun

sa bag ko. Siguro sa sobrang gusto kong malaman ang buhay niya.

“Pasensya ka na. Ganito talaga kami.”

“Laging pagdating mo… umiiyak siya?”

“Isang beses sa isang linggo lang umuuwi si papa.”

“Bakit?”

“Kumikita siya ng pera.”

“Sa?”

“Panghohold-up.”

Nagulat ako nung sinabi niya yun, pero mukhang seryoso siya. Inaasahan

kong iiyak na siya pero hindi.

Hinintay ko yung susunod niyang sinabi.

11

“Ilang beses ko na siya pinagsabihan, pero ayaw niyang tumigil.”

“Pero—mali.”

“Alam ko. Pero para yun—sa akin. Kaya ayaw niyang tumigil.” Narinig ko

yung tigil niya. Siguro nag-ipon pa siya ng lakas ng loob para sabihin

yun. Narinig ko yung mahina niyang buntong hininga kaya napatingin ako sa

kanya.

“Tara, ihahatid na kita dun sa park.”

Gusto ko siyang yakapin… pero sino naman ako para gawin yun? Sumunod na

lang ako sa kanya hanggang sa nakarating na kami sa park. Nagbabay siya

sa kin. At ang finale niya, ang mga ngiti niya.

Pagkauwi ko ng bahay, nilapag ko agad yung bag ko. Kinuha ko yung nakita

kong bagay sa kwarto ni Mary. Alam kong mali, pero saka na ko

magkukumpisal.

Bumuntong hininga ako at inumpisahang basahin. Sinabi ko na ang unang

dalawang salita na nakita ko sa notebook na yun.

Dear Diary.

***

Chapter 5

[Her Miserable Past]

Hindi ako pumasok kinabukasan. Bakit? Ayokong makita ng mga tao na mugto

yung mga mata ko. Bakit mugto yung mga mata ko?

Kasalanan nung diary niya.

Hindi pa ko umiyak ng ganito. Nakakainis dahil umiyak ako. Dalawang beses

pa lang ako umiyak. Yung isa yung libing ng lola ko at yung isa ay yung

naghiwalay kami ni Sam. Nung naghiwalay kami ni Sam at kinanchawan ako ng

barkada ko, nangako na ko na di na ko iiyak. Naalala ko pa yung sinabi ni

Ethan.

“Ano ba tol. Ikaw lang ata tong chikboy na madaling paiyakin eh.”

Yung barkada ko lang naman yung nakakita nun. Ngayon, napaiyak ako dahil

sa diary niya. Ngayon, naiintindihan ko na kung bakit.

Dito ko napansin na, nung una pala kaming nagkita… 17th birthday pala

niya. Tae.

7th birthday niya. Ang tawag pa sa kanya ay Rebecca. Yung teddy bear na

lagi niyang hawak, regalo sa kanya ng mama at papa niya. Pero kailangan

nilang umalis para sa isang business trip. Namatay yung mga magulang

niya. First.

Inampon siya ng tita niya. Yung tito niya, lagi siyang binubugbog na

hindi alam ng tita niya. Pag nagsumbong daw siya, papatayin daw siya. Pag

dating ng tita niya at nakitang may pasa, ang sasabihin lang niya, nadapa

siya. Second.

Natuklasan din ng tita niya ilang buwan pagkatapos. Pinagtanggol siya ng

tita niya hanggang sa nagdesisyon sila na maghiwalay na lang sila. Iyak

ng iyak yung tita niya. Yung anak naman nila, sinisisi si Mary kung bakit

nangyare lahat yun. Tapos sinabi niya na ampon lang naman si Mary. Third.

Nung nakumpirma nga ni Mary na ampon lang siya, nakiusap siya sa tita

niya na ikwento ang lahat. Sabi niya, nakita daw siya sa airport ng

tinuring niyang mama at papa na umiiyak dahil nawawala. Nakiusap si Mary

sa tita niya na hanapin nila yung mga magulang niya. Nung araw na nalaman

nila yung address ng tunay niyang ina sa tulong ng ilang corporation at

iba pa, nagpakamatay yung anak ng tita niya dahil tingin niya mas mahal

na daw nung tita niya si Mary. Pinalayas ng tita niya si Mary at sinabi

na hanapin niya yung mga magulang niya mag-isa. Fourth.

Pumunta siya sa address ng tunay niyang ina. Mayaman sila. Pinatuloy

siya. Nung nagpa DNA test, nalaman nga na tunay na ina ni Mary na siya

yung nawawala niyang anak. Yung araw na nawawala siya sa may airport ay

kaka-four years old pa lang niya pala. Pero nalaman din ni Mary na

seperado na pala sila ng tunay niyang ama simula nung nawala siya ng

airport at may asawa na palang bago yung ina niya.

Fifth.

12

Yung step father niya, katulad ng tito niya. Lagi siyang sinasaktan.

Dahil magkaiba yung pangalan niya sa birth certificate, maraming

pinabago. School records at iba pa. Dahil daw sa sakit ng ulo na

binibigay sa kanya, yung mga ‘pananakit’ na lang daw yung sukli sa lahat

ng ginagawa niya. Hindi din alam ng tunay niyang ina yung ginagawa ng

step father niya sa kanya. Sixth.

Nung nalaman ng tunay niyang ina na sinasaktan siya ng step father,

masakit man sa loob niya, nagkita ulit sila ng tunay niyang ama. Binigay

niya sa kanya. Mary na ang pangalan niya. Yung tunay niyang ina, siya

yung nagbibigay ng pera dun sa kanila kaya sila nagkakapera. Dito na sila

nakatira 11 years old pa lang siya. Pero kaya sila nilalayuan ng tao, ex-

convict kasi yung tunay niyang ama. Wala siyang naging kaibigan dahil

dun. Seventh.

Nung 4th year high school siya, nagkaroon siya ng boyfriend, at

bestfriend. Nung birthday niya, kasabay nung 5th monthsary nila, nakita

niya na naghahalikan yung boyfriend at bestfriend niya. Eighth.

Pero ang pinakamasaklap… kaya ako napaiyak…

Second year college siya, nung nalaman nila ng tatay niya na may leukemia

pala siya. Ninth.

Sinong hindi maiiyak sa lahat ng yon? Sa iisang tao, nangyare lahat ng

bagay na yun? Kung sa pusa, nine lives, sa kanya, nine deaths. Katulad

nga ng sinabi niya, hindi ako makapaniwala na may nageexist pala na

ganong storya. Kaya pala siya nagpasa ng mga papeles para sa leave.

Pero sa dulo ng bawat entry sa diary niya... may nakalagay: Pero…

hanggang ngayon… di parin ako marunong umiyak.

Isa nga siyang masokista. Isang taong gustung gusto masaktan. Hindi naman

yun nakakapagtaka.

Kinakaya niyang ngumiti, pero kahit kailan… hindi pa siya umiyak.

Ngayon naiintindihan ko na. Totoo yung sinabi niya na gusto niyang

mahulog yung mga luha sa mata niya. Dahil kahit kailan… hindi pa siya

umiiyak.

Oo alam ko. Alam kong impusible. Pero eto, may isang taong nagpatunay sa

kin na pusible pala yung mga bagay na akala ko hindi pusible.

Ngayon alam ko na kung anong dahilan kung bakit ako dumating sa buhay

niya… yun ay para—

RING.

“Hello?”

“Tol. Bat mo naman binabaan si Sam nung isang araw?”

“Sabi ko naman sayo diba, ayoko na siyang makita.”

“Sabi niya, mahal ka pa rin niya.”

Napatulala ako sa sinabi Ethan.

“Sana matagal na niya yun sinabi.”

“Pare, susko naman. Yung babaeng matagal mo na hinahabol ang naghahabol

na ngayon sayo. Alalahanin mo nga yung mga ginawa mo para sa kanya. Hindi

mo ba naisip na meron ng saysay yung mga yun?” Bigla kong naisip. Tama sa

Ethan. Matagal ko narin minamahal si Sam. MU kami noon, pero wala

talagang relasyon kung san nakakandado kaming dalawa. Siya nga ang first

kiss ko, at siya ang unang babaeng nagpabaliw sa kin. Nafall out siya sa

kin, sa di ko alam na dahilan.

“Tol, debut na ni Sam sa susunod na linggo, sa 16. Gusto niya, maging

escort ka niya.”

“Sige pag-iisipan ko.”

“Wag na tol. Wag mo na pag-isipan. Oo na ha? Sige babay.”

“Teka!”

DIAL TONE.

Nagbuntong hininga ako. Nakaisip agad ako ng lugar kung saan ko

mailalabas yung stress ko. Iniwan ko yung diary niya sa may kama tapos

pumunta ako sa park. Nagbike ako papunta dun, at siyempre, nakita ko

nanaman siya.

“Mary.”

13

“Nathan.”

Umupo ako sa tabi niya, at nagswing. Tapos may binigay siya sa akin.

Isang ticket, ticket ata to ng isang play, Les Miserables. Natuwa naman

ako at binigyan niya ko ng ganito.

“Kasali ka dito?”

“Oo. Hindi naman sa theater talaga yan. Ipapalabas lang namin sa isang

school of arts. Ako si Cosette.”

“Kakanta ka?”

“Oo. May 2 akong kakantahin.”

“Kailan pa kayo nag papractice?”

“Matagal na. Ngayon lang nirelease yung tickets.”

“Astig. Sige pupunta ako.”

“Aasahan ko. Eto na kasi yung—huling performance ko.”

Naisip ko na kung hindi ako magtatanong, pwede siyang magtaka. Siyempre,

kailangan kong magtanong para hindi niya mahalata na alam ko na yung

masaklap na katotohanang mangyayare sa kanya.

“Bakit?”

“Tingin ko lang.”

Ngumiti siya ulit. Binuksan ko yung envelope at tiningnan. Les

Miserables? Eto yung kay Victor Hugo.

Nabasa ko na to. Pagtingin ko sa date, lumaki yung mata ko.

Magkasabay yung debut ni Sam sa play niya. Parehong gabi. Tae. Anong

gagawin ko?

“May problema ba?”

“W—wala.”

“Sabihin mo na agad kung hindi ka makakapunta, para hindi ako umasang may

dadating para panuorin ako.”

“Hindi, pupunta ako, pinapangako ko yan.”

“Ikaw lang ang naging kaibigan ko matapos ang tatlong taon… kaya sana…

makapunta ka.” Hinawakan niya yung kamay ko at dun ko lang naramdaman na

sobrang lambot pala ng mga kamay niya kahit ilang beses narin niya ko

nahawakan. Siguro dahil eto na yung pinakamahabang pagkakahawak niya sa

kin mula nung nagkakilala kami.

Hindi ko alam kung bakit pero parang kinakabahan ako. Pero iba tong kabog

ng puso ko. Hindi ko sigurado, pero kinakabahan ako sa kabog na to. Awa?

Siguro nga… awa to.

***

Chapter 6

[Discernment]

Nahihirapan akong mag-isip kung ano ba dapat gawin. Oo, hindi nga ako

nangako kay Ethan na makakapunta sa debut ni Sam. Pero aaminin ko, may

nararamdaman pa ako para sa kanya—ata. Sa tuwing naiisip ko kasi yung mga

alaala naming dalawa, parang gusto kong ibalik ang oras at dun na lang

manatili habang buhay. Pero eto ako ngayon, nahihirapang magdesisyon kung

saan nga ba ako pupunta.

Buti sana kung mauulit yung play na yun. Kung mauulit yun, madali lang

magdesisyon. Kaso hindi eh. Yun na yung huli niyang play. Nakadagdag pa

yung huli niyang sinabi nung isang araw. Ikaw lang ang naging kaibigan ko

matapos ang tatlong taon… kaya sana… makapunta ka.

Tae. Nahihirapan akong magdesisyon.

Tumatakbo ang oras pero nahihirapan parin ako pumili. Nagtoss coin na ko,

nakipagbato-bato pick sa kapatid ko, nagpiring pa ko. Lahat, ang lumabas,

sa debut ni Sam. Pero, nagaalinlangan parin ako.

Ano ba talaga Nathan. San mo ba talaga gustong pumunta?

Lagi kaming nagkikita ni Mary. Ganon parin, binabaunan ko siya. Mejo

nakakailang nga lang pag nawawala yung mga batang naglalaro kasi biglang

tumatahimik. Pag ganon ang nangyayare, magtatanong ako sa kanya ng kahit

ano saka ako magkkwento. Sa konting araw na natitira para magdesisyon

ako, nakwento ko na ata sa kanya ang talambuhay ko. Siya, tahimik na

nakikinig.

14

Isang araw bago ang debut ni Sam at ng play niya, siya na mismo ang

tinanong ko kung anong gagawin niya pag nahihirapan siyang magdesisyon.

“Mary, pag nahihirapan ka magdesisyon, anong ginagawa mo?”

“Nanghihingi ako ng milagro mula sa Taas.”

“Tulad ng?”

“Kunwari pinapapili ako kung cookies and cream ba o rocky road. Dahil

pareho kong gusto, bibilhin ko na lang pareho. Pero pag may dumating na

taong nanghingi ng isa dun sa mga binili ko, ibig sabihin, yung natira

yung nakatakda para kainin ko.”

Astig nung sinabi niya. Pero… hindi ko naman yun magagamit sa

pagdedesisyon ko. Paano ako hihingi ng milagro mula sa Taas kung hindi

naman to kamila-milagro? Titigil ba yung play na yun kung babagyo? Eh

yung debut titigil din ba kung babagyo? Tingin ko kung babagyo, titigil

pareho. Ano pang milagro ang dapat kong hilingin.

Wala na. Bahala na.

Kinabukasan, nagaalinlangan parin ako sa desisyon ko. Eto ang desisyon

ko. Pupunta muna ako sa debut ni Sam. Tapos, pag nagampanan ko na yung

pagiging escort ko, aalis na ko at pupunta dun sa play. Sa tingin ko

naman, matagal lalabas si Cosette—si Mary. 30 minutes lang naman papunta

dun sa school of arts na sinasabi niya.

Parehong 8 pm yung play at yung debut niya. 7 pa lang nagbihis na ko.

Pumunta muna ako sa bahay nina Mary. Kumatok ako pero walang sumagot,

ibig sabihin, umalis na siya. Pagkatapos nun, pumunta na ko dun sa resort

kung san gaganapin yung debut ni Sam. 7:45 nung nakarating na ko sa

resort.

“Tol ang tagal mo!”

Sinalubong ako ni Ethan dun sa gate tapos hinatak niya ko. Nagkita kita

nanaman kaming magkakabarkada sa high school. Siyempre kamustahan.

“Punta ka na daw sa room ni Sam.”

“Ako lang?!”

“Natural. Ikaw escort eh.”

Pumunta ako dun sa kwarto ni Sam. Nakita ko siya, naka blue na gown. Ako

naman, namangha sa kagandahan niya. Pero di ko parin maalis sa isip ko

yung gagawin ko para makaalis papunta dun sa play ni Mary. Naguguluhan na

ko.

“Nathan!”

Yinakap ako ni Sam. Yinakap ko rin naman siya pabalik. Mejo matagal narin

nung niyakap ko siya… at namimiss ko narin yung ganitong mga alaala.

“Akala ko hindi ka na pupunta!”

“Wala naman akong choice eh.”

“Ibig ba sabihin… napilitan ka lang pumunta dito?

“Teka, ano yang nasa mukha mo?”

At yun. Bam. Nagpanic siya. Totoo naman eh. May puting ewan dun sa mukha

niya. Pinapunas naman niya dun sa nanay niya. Oo, tumakas ako sa tanong

niya. Ayoko sagutin, hindi rin naman ako sigurado sa sagot.

Nagumpisa na yung debut. Konting tuksuhan dahil magkasama nanaman kaming

dalawa. Akala ko sa entrance na matatapos—hindi pa pala.

“Ano pang gagawin ko?”

“18 roses tol. Wag kang mag-alala. Magkasama naman—“

“May gagawin kasi ako. Anong oras ba yun?!”

“Easy ka lang. Pagkatapos naman nung mensahe nung pamilya niya, 18 roses

na.” Naisip ko. Maikli lang yun. Pero nagkamali ako. May dinner pa. Konti

lang kinain ko dahil naiinis na ko.

Pinagpapawisan na ko sa mga nangyayare. Sana… sana hindi pa tapos yung

play. Kahit masabi ko man lang na humabol ako.

Pagdating ng 18 roses, at nung ako na ang sumasayaw kay Sam, nagkausap

kami saglit.

15

“Nathan… pwede ka bang… magover night dito—“

“Hindi pwede. May gagawin ako.”

“Please? Debut ko naman.”

“Sorry Sam, nangako na ko sa isang kaibigan eh.”

“Naman. Bahala ka, hindi kita papakawalan.”

Nagulat ako sa sinabi niya. Matapos yung kanta, babalik na sana ako sa

upuan ko pero hinawakan lang niya yung kamay ko ng sobrang higpit.

Napatingin ako sa kanya, at ganun din naman siya. Gusto ko nang umalis.

Magpupumilit sana ako pero nakita ko bigla yung lahat ng taong nandun sa

okasyon na yun.

ASAR.

Wala na. Hindi na ako makakapunta dun sa play. Alam ko na yun. Tae naman.

Sana, hindi ko na sinabing makakapunta nga ako dun.

12 am natapos yung debut. Sobrang bad trip ako. Paalis na ko nung—

“Nathan!”

“Sam pwede ba, may kailangan pa kong gawin!”

“Bat ka ba galit na galit? Ano ba yung nakaligtaan mong gawin na mas

importante pa sa akin?!”

“Yung play niya.”

“Niya?! Sino?!”

“Aalis na ko.”

“Teka!”

Hindi na ko napigilan ni Sam. Sobrang bad trip. Bad trip talaga. Alam

kong wala na kong aabutan dun sa play na yun, kaya umuwi na ko ng bahay.

Pagkadating ko ng bahay, 12:45 na ng umaga.

Nasa gate na ko nung naisip kong puntahan siya… at magsorry. Mapapatawad

kaya niya ko? Gising pa kaya sila? Sana… sana nga.

Kinuha ko yung bike ko. Tutal may susi naman ako ng bahay kaya ayos lang

kahit bukas pa ko makauwi.

Alam naman nina mama na debut yung pinuntahan ko. Ako naman, nagbike ako

papunta sa kanila. May street lights naman kaya ayos lang, parang 8 lang

ng gabi.

“Tao po! Mary?”

Kumatok ako at sumigaw sa harap ng bahay nila. Kaso wala talagang

sumasagot. Nakabukas yung gate nila pero nakalock yung mismong pinto ng

bahay nila. Wala akong choice kundi lumabas. Dun ko nakita yung tatay

niya. Lasing. Dito na ko magdadasal para sa isang milagro na mapatawad

sana niya ko.

“O, ikaw pala iho.”

“Tito, si Mary po?”

“Hindi mo ba kasama? Sabi niya hihintayin ka daw niya dun.” Dun sa sinabi

niya, nagpanic ako. Takte. Anong oras na ba at wala parin siya sa bahay

nila? Tapos hinintay pa niya ko dahil akala niya darating ako—takte. Lalo

akong nakonsensya sa ginawa ko. Ano bang naisipan niya at ginawa niya

yun?

Nagmadali akong lumabas ng gate. Iniwan ko yung bike ko dun sa ‘bike

parking’ at nagpara ng jeep. Buti na nga lang may jeep pa. Sandali lang

naman papunta dun, mga 10 minutes siguro dahil wala ng traffic.

Sarado na yung gate ng school pag dating ko dun, lalo akong naguluhan

kung anong gagawin ko.

Tumagal ng 20 minutes ang paghahanap ko. Pero wala… hindi ko man lang

siya nakita sa paligid ng school. Naisip ko tuloy, baka nagkasalubong

kami. Baka nga…

Naglakad ako na sobrang lungkot. Hindi ko nga alam kung paano siya

haharapin ngayon. Unang beses kong nangako sa kanya, tapos hindi natupad.

Sabi nga ni mama, ipako mo na lahat ng ipapangako mo sa isang tao, wag

lang yung unang pangako mo sa kanya.

Tae.

Naglakad na ko papalayo. Papara sana ako ng jeep nung may nakita akong

eskinita. May dalawang lalake dun na parang pinagtritripan ang isang—di

ko maaninag. Tumawid ako para makita, nagulat ako nung nakita ko siya.

Ang masaklap… binabastos ata siya.

16

Nagulat ako sa nakita ko. Nakasandal lang siya dun sa may poste at parang

hinahayaan lang niya na nakawan o kung ano mang gawin sa kanya. Sa

sobrang galit ko, sumigaw ako ng sobrang lakas. Yung dalawang lalaki,

napatingin sa kin.

“Tigilan niyo nga siya!”

Binato ko sila ng pinakamalaking batong nakita ko. Tumakbo naman sila

papalayo. Si Mary, napaupo. Pero ang weirdo sa nakita ko, nakangiti parin

siya, at ni di man lang siya umiyak o nagwala o sumigaw.

Pumunta ako sa harap niya. Binigay ko yung kamay ko. Tiningnan lang niya

ko ng direcho sa mata at ngumiti. Hindi ko alam pero masakit… eto ang

unang beses na nasaktan ako kapag nginitian ako ng isang tao… siya lang…

siya lang ang nagparamdam sa kin ng ganito.

“Ano ka ba! Ni hindi ka man lang marunong lumaban!”

Kinuha niya yung kamay ko at tumayo siya. Pinagpag niya yung dress niya

saka siya ulit tumingin sa kin ng derecho sa mata na parang walang

nangyare.

“Pumunta ka. Akala ko hindi ka na pupunta.”

“Wag mong—“

“Hindi mo kailangan magalit. Ayos lang ako—tingnan mo, nakangiti parin

naman ako—“

“Wag ka na kasi magpanggap. Kung ayos ka lang, bakit napakalamig ng mga

kamay mo?! Bakit nanginginig yung mga labi mo?! Sabihin mo nga sa kin?!”

Oo. halatang galit ako. San ka naman nakakita ng ganitong nilalang. Ni

hindi marunong lumaban… ni hindi marunong umiyak?! Pano… pano ko

pagagaanin ang loob ng isang taong… alam kong may taning na?

Ngumiti siya ulit sa kin. Kasabay ng galit ko, kumidlat. Mukhang uulan.

“Wag ka na magpanggap, pwede? Alam ko na lahat. Alam ko na. Alam ko na

kung anong mga pinagdaanan mo mula sa kabataan mo hanggang sa ngayon.

Alam kong hindi ka marunong umiyak. Alam ko! Alam ko lahat, alam kong may

sakit ka. Alam kong isa kang taong naghahanap ng paraan para ilabas ang—“

“Ibig sabihin—ikaw ang kumuha ng—“

“Oo! Ako. Ni hindi ka man lang nagagalit sa kin? Hindi ka man lang—“

“Hindi ako marunong—“

“Marunong ka Mary! Nagpapanggap ka lang na hindi! Nagpapanggap ka lang na

masokista, pero alam mong alam mo sa sarili mo kung anong hinahanap mo.”

“Hindi totoo yan Nathan. Kung alam ko nga—“

“Alam mo. Pero hindi mo ginagawan ng paraan para makita… dahil sa tingin

mo… mamamatay ka na.” Yun ang pinakamasakit na nasabi ko sa isang tao sa

tanang buhay ko. Pero hindi ko na mapigilan.

Kailangan lumabas kung ano yung nararamdaman niya… kailangan.

“Hindi.”

“Oo. Marunong ka umiyak, pero iniisip mo na hindi ka marunong kaya

umaatras yang mga luha mo.

Nasasaktan ka. Marunong kang magalit! Hindi ka masokista Mary! Alam mo sa

sarili mo na—“ Pero bago ko pa gusto sabihin ang gusto kong sabihin,

biglang umulan. Malalakas na patak ng ulan.

Kinuha ko yung kamay niya para sumilong. Naisip ko, kailangan ko munang

isantabi to. Nung kinuha ko yung mga nanlalamig niyang mga kamay, para

siyang nanigas. Hindi siya umaandar. Ayaw niyang magpahila.

“Mary—nababasa ta—“

Nagulat ako nung bigla niya kong yinakap. Pero sa lakas ng impact ng

yakap niya, parang naging tulak yung dapat niyang yakap kaya nawala ang

balanse ko. Nahulog kami sa may basang kalsada.

Hindi ko alam kung anong ginagawa niya hanggang sa—narinig ko yung

matamis niyang hagulgol.

“Oo! Takot ako! Sobrang takot ako! Takot ako sa hinaharap! Takot na

takot! Pero anong gagawin ko Nathan? Ano?! Sa lahat ng mga nangyare sa

buhay ko, ginusto kong umiyak! Pero hindi lumabas ang mga luha ko, kahit

sobrang sakit… sobrang sakit!”

17

Hinayaan ko lang siyang humagulgol. Pinakinggan ko lahat ng mga sasabihin

niya. Sana lang, maunawaan ko lahat ng nasa isip niya… sana, maramdaman

ko lahat ng nasa puso niya…

Humagulgol pa siya ng humagulgol. Unti unti ding tumigil yung ulan. Oo,

basa na kami. Pero masaya ako sa nangyare… masaya ako, kahit hindi ko

siya napanood sa huli niyang palabas.

Napagod ata siya sa kakahagulgol. Nanginginig na kami dahil basang basa

kami. Dahil wala na siyang lakas, binuhat ko siya sa likod ko. Dala dala

ko yung bag namin. Buti na lang may mga taxi pa, at buti na lang may dala

akong pera.

Bago ko napara yung taxi, may sinabi siyang hindi ko makakalimutan…

“Ikaw ang unang taong nagpaiyak sa kin… masaya ako na ikaw yun.” Tapos,

nakatulog na siya.

***

Chapter 7

[Between the Lines]

Isang buwan na ang nakakalipas mula noon. Isang buwan narin ang nakalipas

nung siya na ang naging matalik kong kaibigan.

“Ikaw madalas ka ba umiyak?”

Nagulintang ako sa tanong niya, siguro dahil… hindi appropriate itanong?

Hindi ko alam kung bakit. Pero natural, sinagot ko na rin.

“Hindi.”

“Kailan ka umiiyak?”

“Pag… may burol?”

Natawa pa ako sa sinabi ko. Pero siya, nakangiti ng tahimik kaya

napilitan akong itigil yung tawa ko.

Nabasa ko kasi sa kanya na may sasabihin siya.

“Bat mo iiyakan ang taong wala na? Iyakan mo ang taong andyan pa o yung

taong andyan pa pero alam mong mawawala na. Buti na yung iyakan mo siya

na may chansang alam niyang may umiiyak dahil sa kanya, kay sa yung

iniiyakan mo siya na wala na talagang chansang malaman niya kung gano

siya kahalaga sayo.”

Hinding hindi ko talaga makakalimutan yung bawat salitang sinabi niya.

Sinulat ko pa yun sa kamay ko para matandaan ko. Pagkadating ko sa bahay,

sinulat ko ulit sa isang sticky note. Hindi ko alam pero…

parang magagamit ko yun pagdating ng araw.

Mas nakakausap ko siya ng madalas. Paguwi ko galing school, siya agad ang

kinakausap ko. Oo, ako lagi ang nagkkwento. Pero, di bale na. Hindi nga

nakukumpleto ang araw ko pag hindi ko siya nakakausap.

Kahit hindi siya nagkkwento sa kin ng kahit isang katiting ng nangyare sa

kanya... kahit lagi pang may nakasaksak na headphones sa tenga niya, okay

lang sa kin. Kasalanan ko kung bat ko nalaman lahat ng ayaw niyang

malaman ng ibang tao dahil kinuha ko yung pinakatatanging bagay na

pinagtataguan niya ng lahat ng sikreto niya.

Binigay ko na nga rin pala yung diary niya pagkatapos nung araw na umiyak

siya sa kin.

Hanggang ngayon, di ko parin makalimutan yung mga huling sinabi niya nung

araw na yun. Para bang, tinubuan na lang ako bigla ng pakpak. Basta ewan.

Di ko maipaliwanag.

Tinitigan ko ulit siya. Pero ngayon, may napansin akong kakaiba.

“Hindi mo dala teddy bear mo?”

“Hindi.”

“Bakit?”

“May sakit siya. Pinaliguan ko kasi siya kahapon.”

“Asan siya?”

“Pinagpapahinga ko. Gusto mo makita?”

“Ah hindi na. Matanong ko lang… May pangalan ba yun?”

18

“Meron. Aki.”

“Bakit?”

“Tag-lagas ang ibig sabihin nun.”

Wow. Ang lalim. Pwede naming autumn. Kaya talaga tuwang tuwa ako sa

kanya. Napangiti ako lalo nung nakita kong isubo niya yung mansanas na

dala ko. Kasing puti niya si snow white—na may mahabang buhok.

“Naisip ko lang.”

“Ano yun?”

“Punta ka kaya sa campus?”

“Bakit?”

“Uh… wala lang. Para lang may mapuntahan ako pagkatapos ng class. Pero—

wag na pala. Baka mapagod—“

“Hindi, sige pupunta ako. 3 andun na ko.”

“Talaga?”

“Oo naman. Para sayo.”

“Teka, eto.”

Binigay ko sa kanya yung cellphone ko. Alam ko naman kasing wala siyang

cellphone eh. Wala siyang e-mail. Wala siyang telephone.

“Para saan?”

“Text mo ko pag andun ka na. Pag tingin mo naman sa contacts yung isang

number ko yung una.”

“Pano ka?”

“May isa pa naman ako sa bahay eh. Wag mo lang yan iwawala.”

“Pano pag may nagtext sayo?”

“Bayaan mo na lang siya. Uh—teka.”

“Ano yun?”

“May iba ka bang suot? Bukod sa… itim na bestida?”

“Dito ako kumportable Nathan. Sa tuwing ganito ang sinusuot ko, tingin ko

may kayakap ako.”

“Bat naman?”

“Di ko rin alam. Basta ganon.”

Ngumiti siya sa kin, at ganon na rin naman ako. Tumayo ako para iswing

siya. Nung panahon na para magpaalam na, hindi ko makakalimutan yung

pipindutin ko yung ilong niya tapos saka ako magbabye.

Nung susunod na araw, excited akong matapos yung mga klase ko, hindi ko

alam kung bakit. Siguro dahil makikita ko siya, yung babaeng sobrang

kakaiba na sa isang pitik, bigla ko na lang siyang naging matalik na

kaibigan. Nagtext siya tapos ang sabi niya eh andun na daw siya. Paalis

na ko ng building nung may narinig akong tumatawag sa kin mula sa likod.

Paglingon ko…

“Nathan!”

“Sam? O, Ethan. Andito ka din.”

Yinakap ako ni Sam pero wala sa mood yung mga kamay ko para yakapin siya

pabalik tulad ng dati. Hindi ko alam kung bakit… hindi ko talaga alam.

Tiningnan ko si Ethan ng masama, dahil alam kong siya ang may pasimuno

nito.

“Pasensya na, nagpumilit eh.”

“Ano ginagawa niyo dito?”

“Punta tayong mcdo!”

“Ayoko. May gagawin pa ko.”

“Ano ba yang mga ginagawa mo na mas importante pa sa kin?!” Ayan nanaman

yung tanong niya. Sa totoo lang, parang wala na kong nararamdaman sa

kanya. Lungkot na lang ata yung nararamdaman ko pag naaalala ko yung

alaala naming dalawa, pero yun na lang yun.

“Kakausapin ko ang isang taong, mahalaga sa kin.”

“Mas mahalaga pa kesa sa min ni Ethan?”

“Isang taong kahit kailan hindi nakaramdam ng pagpapahalaga ng ibang

tao.” Tapos ngumiti ako. Weirdo yung sagot ko na pati si Ethan

nagsalubong yung mga kilay. Inalis ko yung mga kamay ni Sam tapos umalis

na ko at dumerecho sa sunken garden. Umikot na ko pero wala akong

nakitang babaeng nakaitim na bestida hanggang sa may nakita akong babaeng

may nakasaksak na malaking headphones sa tenga niya.

19

Tiningnan ko kung sino yun, at nagulat ako sa nakita ko. Tumayo siya, at

as usual, ngumiti.

“O Nathan.”

“B—bakit ka naka—pula?”

“Sabi mo kasi wag ako magitim.”

“Hindi naman sa sinabi kong wag pero—pero bagay sayo.” Naka pula siya,

bestida parin kaso hanggang tuhod na lang at sleeveless. Hindi talaga

nakabagsak yung buhok niya, nakahalf-pony siya. Ang cute niyang tingnan.

“Sana lagi kang ganyan, para cute ka lagi.”

“Ayoko, magsawa ka pa na cute ako lagi.”

Napangiti ako sa sinabi niya. Umupo ako na katabi niya tapos tinawag si

manong mang tataho at bumili ng dalawa. Napangiti naman siya sa ginawa ko

kahit na hindi ko talaga alam kung alin yung mga pagkaing bawal sa kanya.

Nagkkwento ako sa mga linyang pinagsasasabi ng prof ko nung narinig ko

yung pangalan niya. Malayo yung boses nung una, hanggang sa papalapit ng

papalapit. Nasorpresa na lang ako nung lumingon siya tapos mabilis na

humarap ulit sa kin.

“Mary, ikaw ba yan?”

Narinig kong bumulong siya ng ‘wala na ata akong magagawa’. Tumayo siya

tapos ngumiti ulit. Tumayo narin ako kahit hindi ko alam kung anong

nangyayare. Hanggang sa—

“Autumn. Kamusta?”

Nabasa ko na to sa diary niya. Autumn. Yun yung pangalan ng boyfriend

niya na pumatol sa best friend niya. Bakit nga ba hindi ko napansin?

Bakit hindi ko agad napansin na sa kanya ipinangalan ni Mary yung teddy

bear niya?

“Ayos lang. Mukhang… gumaganda ka.”

“Salamat.”

Nakaramdam ako ng galit sa loob ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro

dahil naiinis ako sa mga taong pagkatapos mangaliwa eh nakakaharap at

nakakapangbola parin dun sa niloko niya. At eto namang niloko,

nagpapaloko nanaman.

“Si Nathan nga pala. Nathan si Autumn.”

“Boyfriend mo?”

“Oo. Musta tol?”

Tapos binigay ko yung kamay ko, a sign of ‘gusto ko makipaghandshake’.

Ayokong tingnan yung reaction ni Mary, pero sana makisakay na lang siya.

“Ah. Buti naman nakatagpo ka na ng—“

“Cheesecake!”

Mula sa malayo, nakarinig kami ng sigaw ng ‘cheesecake’. Alam ko namang

walang nagbebenta ng cheesecake dito kaya alam ko na kung sino ang

tinutukoy nung sumisigaw na yun.

Unti-unting bumagal yung takbo ng babae nung nakita niya si Mary. Si Mary

naman, nakangiti parin, na parang walang nangyareng gulo sa pagitan

nilang tatlo. Siya, ang ex boyfriend niya at ang ex best friend niya.

“M—mary. Anong ginagawa mo di—to?”

“Alam mo naman na pareho lang tayo ng university na pinapasukan diba?

Pero nag LOA ako.”

“Oh, eh di sana nagpakita ka sa min. Alam mo naman ang course namin.”

“Alam ko. Nakikita ko nga kayo. Iniiwasan ko lang yung pagkakataong

magkitakita tayo sa isang klase o sa isang building.”

Bam. Tiningnan ko siya, nakangiti parin. Hindi ko alam kung nagparinig

siya oh ano, kung galit ba yun o sadyang kaprangkahan lang. Hindi ko kasi

mabasa yung mga emosyon niya.

20

“Boyfriend mo?”

“Ako nga pala si Nathan.”

“Ah, Hi Nathan, I’m Lara.”

“Hi.”

“Ilang araw na kayo?”

Sa tanong niya, hindi ko alam pero nainsulto ako. Ano sa palagay niya,

ilang ARAW? Hindi man lang buwan yung tanong niya. Kung hindi lang talaga

maganda ang pakikitungo ni Mary sa kanya, hindi ko rin siya

pakikitunguhan ng maganda.

“Buwan na kami.”

“Taon na kasi kami ng cheesecake ko.”

“Alam ko, kwinento nga ni Mary paano niyo—“

“Kamusta naman kayong dalawa?”

Alam kong sumingit si Mary dahil alam niyang nawawala na yung pasensya ko

sa isang to. Tae. Pano niya naging kaibigan to?!

“Ayos naman kami, Mary.”

“Uh, gusto niyo mcdo tayo?”

“Ah wag na—may gagawin pa kasi kami ni Nathan.”

“Teka… Nathan? Wala kayong tawagan.”

Napatahimik si Mary, walang maisagot. Alam kong ako ang kailangan sumagot

dahil ako ang nagsabi na kaming dalawa.

“Bakit, kailangan ba?”

“Wala lang. Rare kasi.”

“Oo. Wala kaming tawagan. Dahil para sa min, ang pinakamagandang musika

na maririnig namin ay ung pagtawag ng mga pangalan namin sa isa’t isa.”

Napatahimik silang dalawa. Ngumiti ako kay Mary at siya naman, ngumiti

din sa kin. Hindi ko alam pero tingin ko kailangan ko to gawin… para sa

kanya. Hinawakan ko yung kamay niya tapos tumingin sa dalawang taong

sumira sa buhay niya.

“Sige aalis na kami.”

“Uh—o sige. Salamat sa time tol. At sayo din Mary. Ingat kayo.”

“Lara...”

“Hmm?”

“Maging masaya ka ha?”

Ngumiti nanaman siya, ang pinakasandata niya sa lahat ng kalaban niya.

Dun, umalis na kaming dalawa at naglakad papunta dun sa sakayan ng jeep.

Pumunta kami dun sa playground kung saan maghihiwalay na kami.

“Salamat.”

“Wala yun.”

“Ang init ng mga kamay mo.”

“Gusto mo ba?”

“Oo.”

“Sige, hahawakan na kita lage.”

“Ikaw talaga.”

“May tanong ako.”

“Ano yun?”

“Mahal mo pa ba si, Autumn?”

“Oo. Pero, mas mahal ko si Lara.”

“Ha?! B—bakit?”

“Hindi ako lesbian. Pero, sa tingin mo, kung hindi ko mas mahal si Lara,

ibibigay ko ba si Autumn sa kanya?”

Tama siya. Hinawakan ko yung mga pisngi niya. Kakaiba talaga siyang

babae. Sobrang kakaiba na tingin ko, kaya niya na pasabugin yung katawan

ko. Hindi ko rin alam, pati ako nagtataka… na sa tuwing nahahawakan ko

siya, parang nagkakaroon ako ng boltahe.

“Pero… bakit nga ba?”

21

“Siya ang unang taong nagsabi sa kin na lumaban. Siya ang unang taong

nagbigay sa kin ng lakas ng loob para mabuhay. Hanggang sa malaman ko na…

kahit lumaban pa ako, wala na rin akong mapapala.”

“Mary, wag kang ganyan. May gamot naman yan.”

“Alam ko. Pero, parang nakaguhit na ata sa kapalaran ko na mamatay ng

maaga. Tingnan mo to.” Tiningnan ko yung mga palad niya. Yung guhit, kung

saan sinasabi ng iba na ‘lifeline’ daw, maikli.

Tiningnan ko din yung akin, maikli din.

“Pareho lang tayong maikli.”

“Pero mas maikli yung akin.”

“Wag mo na nga isipin yun. Hindi. Hindi yan.”

Pagkauwi namin, binigay na niya sa kin yung cellphone na bigay ko kanina.

May 2 missed call at 1

message. Galing kay Sam yung dalawang missed call. Tiningnan ko yung

text.

I think I still love you.

Binura ko nang sobrang bilis. Wala na akong pake sa totoo lang. Siguro

nga… blanko na ngayon ang puso ko. At, handang magmahal muli.

***

Chapter 8

[The Shattered Memory]

Ang ganda ng araw ngayon. Hindi masyadong mainit. Tiningnan ko yung mga

ulap. Sabado na ngayon. At sa isang linggo, kaarawan ko na.

Simula nung naging legal na ko, nakasanayan na naming magkakabarkada na

sa tuwing may birthday, magpapainom. Ganon ganon lagi. Pero naisip ko,

gusto ko sana imbitahan si Mary sa 20th birthday ko.

Wala namang masama. Ang tanda ko na para sa isang second year. Eh late

kasi ako pumasok tapos may grade 7 pa ako.

“Ethan, may alam ka bang bar na malapit lang dito sa village.”

“Bakit? Dun na lang ulit kung san nagbirthday si—“

“Gusto ko yung malapit lang dito.”

“Bat naman?”

“May iimbitahan ako.”

“Sino?”

“Sta.”

“Oo meron. Kaso, magttricyle pa ng konti. Kaso, wala namang pumupuntang

chicks dun eh.”

“Ayos lang yun. Para maiba naman. Dadamihan ko na lang ang painom.”

“Kung ganon ang usapan, ayos lang!”

Hindi ko alam kung anong sumapi sa kin pero bumili ako ng kwintas. Mahal

yun, alam ko. Kaya nga mula nung binili ko hanggang sa makarating ako sa

bahay, iningatan ko. Siguro nga regalo ko to para sa sarili ko.

Pero, hindi yung mismong kwintas yung sinasabi kong regalo ko para sa

sarili ko. Ang sinasabi ko ay yung saya na matatanggap ko mula sa kaisa-

isang babaeng nagpahanga sa kin dahil sa tatag niya… ang kaisa-isang

taong nagpapaniwala sa kin na pusible ang lahat.

Basta, crucifix yun. Ipapaalala ko lang sa kanya na may kakapitan pa

siya.

Nung pumunta ako sa park, andun na siya, may binabasang libro. The Little

Prince. Sabi nga nila maganda daw yun, at hindi ka makakalabas ng

university hangga’t di mo pa yan nababasa.

“Mary.”

“O Nathan.”

“Nagbabasa ka?”

“Hindi ba halata?”

Tumawa ako, siya naman, as usual, nakangiti. Ang ganda ng mga ngiti niya,

ng mga mata niya, ng maliit pero matangos niyang ilong, at yung maliliit

niyang labi. Mukha talaga siyang manika.

“Little Prince?”

22

“Oo. Nabasa mo na to?”

“Wala akong balak.”

“Kasama to sa 1001 books you must read before you die, yung unang

version.”

“Talaga?”

“Oo. walong libro na lang, pwede na akong mamatay.”

“Wag mong sabihing… nabasa mo na yun lahat?!”

“Seven years old ako nung simulang magbasa ng mga ganun. Accidentally ko

lang nakita sa internet. May nakita ako dati sa library ng mga dati kong

magulang na kasama dun. Kaya, inumpisahan ko na.”

“Hindi ko pa nga ata alam ang salitang ‘reading’ at ‘internet’ nung seven

years old ako.”

“Talaga?”

“Siyempre biro lang.”

Nagalala ako sa sinabi niya. Talaga bang, gusto na niya mamatay? Pero

sinabi naman niya sa kin dati na natatakot daw siya. Pero… bakit pa niya

tinutuloy?

Siyempre, panahon na para ibigay yung spesyal na regalo ko para sa kanya.

Pambawi na rin para dun sa birthday niya. Tumayo ako tapos pumunta ako sa

likod niya. Kinuha ko sa bulsa ko yung kwintas at sinuot sa leeg niya.

Hindi ito katulad sa romantic movies kung saan mamamangha yung babae dun

sa binigay ng lalake.

Hindi ito ganun lang. Itong bibigyan ko ng kwintas ay isang kakaibang

babae. Nagbabasa parin siya nung Little Prince nung tumayo ako, habang

nilalagay ko, hanggang sa napaupo na ulit ako sa swing. Wala siyang

karea-reaksyon habang ginagawa ko yun.

“Salamat.”

“Akala ko hindi mo na napansin na may kinakabit na ko sa leeg mo.”

“Gumagana pa naman ang utak ko kahit papano. Pagkatapos ng ilang buwan,

pag ginawa mo na yun ulit, hindi ko na talaga mararamdaman. Alam ko din

naman na mawawala tong alaala ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya

bago pa mangyari yun, sasabihin ko na. Ang mga alaala naman, hindi

tinatago.” Nainis ako ng konti, pero sino ba ako para mainis? Siyempre,

yun ang iniisip niya… na mamamatay na siya. Wala akong magagawa kundi ang

ipagdasal tong babaeng to na parang hindi takot mamatay.

Nagkunwari na lang ako na hindi ko nakuha yung sinabi niya. Iniba ko na

lang yung usapan, ayokong isipin niya na naaawa ako sa kanya.

“Uy, pwede ka ba sa susunod na linggo?”

“Hindi.”

Nalungkot ako. Hindi man lang niya tinanong kung anong meron sa susunod

na linggo. Pag sinabi ko kaya, papayag na siya?

“Bakit? May gagawin ka?”

“May trabaho ako.”

“Trabaho?!”

“Oo.”

“Tutor? Part-time?”

“Hindi. Matagal na namin to ginagawa.”

“Eh ano? May kasama ka?”

“Oo.”

“Ano yun?”

“Magpeperform.”

“Anong klaseng performance?”

“Hindi mo ba napapansin nung isang buwan din, pag sa huling linggo, wala

ako?”

“Eto ba yun?”

“Oo. Sa huling linggo ng bawat buwan.”

“Eh ano ngang klaseng performance?”

“Uuwi na ko.”

“Iniiwasan mo yung mga tanong ko. Tinatanong ko lang naman kung anong

klaseng performance.”

“May bago ba dun?”

“Ang daya naman—”

Nagulat ako nung bigla niya kong hinalikan sa pisngi.

Napatulala ako sa ginawa niya. Wala akong masabi. Bakit niya yun ginawa?

Napatitig ako sa kanya sa sobrang bigla. Sana… sana…

23

“Regalo ko yan. Birthday mo na next week diba? Kaya mo ako tinatanong.”

“Uh—oo—”

“Simula kasi bukas hanggang sa birthday mo, hindi tayo magkikita.”

“B—bakit mo ko hinalikan?”

“Hindi ba pwede?”

Gusto kong sabihin na “Pwede naman... kaso... bakit?”

“Wag mo bigyan ng dahilan yan.”

“Ano ka ba. Natural hindi. Sinabi mo na ngang regalo mo eh.” Ngumiti

siya.

“Nathan…”

“O?”

“Ayoko pang mamatay.”

Nabigla ako sa sinabi niya. Gusto ko siyang yakapin dun.

“Pero kung nangyari na yung himala na hinihintay ko, siguro… siguro pwede

na kong umalis.” Himala?

Hindi na lang ako nagsalita. As usual, ngumiti lang siya. Pinindot ko

yung ilong niya bago siya umalis, pero dahan-dahan. Para kasing… ang

sarap ng pakiramdam nung naramdaman ko na lumapit yung mga labi niya.

Sana, sana maibalik ko yung panahon.

Bumalik ako sa bahay na may malakas na kabog ng puso. Hindi to pwede.

Tama nga ba yung nararamdaman ko? Hindi. Hindi siguro— hindi dapat.

Naging malungkot ako sa mga araw na hindi ko siya nakita. Pero yung

naramdaman ko nung araw na hinalikan niya ko, nawala na. Kaya napanatag

na ko.

Tinext ko na yung mga dapat itext para sa birthday ko. Sabagay, hindi rin

naman makakapasok si Mary dahil seventeen pa lang siya. Pero, mas gusto

ko parin kapag andun siya.

Nung araw ng mismong birthday ko, mga eight ng gabi yung simula nung

salo-salo ng barkada. Hanggang inuman lang yung balak ko. Andun din si

Sam. Mga wala pa sa sampu yung imbitado. Yung ibang nasa bar, mga

ordinaryong bisita na lang.

“Ilan pang bote?! Ilabas mo na nga yang milyon mo!”

“Dami pa. Ikaw lang naman tong kuripot.”

“Orayt. Ang sexy nung dumaan.”

“Tamo. May chicks din kahit papano.”

“Iisa pa nga lang eh.”

“Hi Nathan! Happy birthday!”

Hinalikan ako ni Sam sa pisngi. Tiningnan ko na lang siya at nagpasalamat

sa ginawa niya. Pero nung yun lang ang ginawa ko, hindi ko alam kung

bakit niya binalibag yung upuan sa harap ko.

“Sira ulo ka tol. Alam mo namang malakas ang tama sayo niyang si Sam eh.”

“Pasensya na. Kaso… wala na talaga eh.”

Mukhang nabad trip si Ethan dun, pero alam naman niyang wala na siyang

magagawa.

May kumakanta, may sumasayaw at may nagbibiro sa may stage. Kinantahan na

ako ng happy birthday.

Pinapunta sa stage at tinanong pa nga ako kung saan ako nakatira para

mabisita daw nung baklang naghohost. Mga sira ulo talaga.

Trip na trip nung mga kabarkada kong yung bar kung san kami pumunta.

Siyempre, kahit wala silang trip na babae, libre yung inuman. Habang

umiinom kami, may narinig akong usapan. Hindi masyadong malinaw, pero may

narinig akong ‘banda’.

“May banda? Anong banda?”

24

“All girl band. Puro chicks yun!”

“Pano mo nalaman?”

“Nandun sa labas. Eh pagkakaalam ko, puro chicks yun.”

“Nakita mo na?”

“Hindi pa.”

“Pano mo nalaman na puro chicks?”

“Sa poster. Kaso, lahat sila nakamaskara. Ang sesexy ng legs!”

“Ano daw pangalan?”

“Tears of Midnight.”

Wow. Saludo naman ako sa pangalan nung bandang yun. Maganda para sa isang

all girl band.

Mayamaya, nagpalakpalakan na yung mga tao. Siguro ito yung mga taong

araw-araw na andito. Nakita ko sa stage na may pumasok na dalawang babae.

Pareho silang nakamaskara. Yung isa umupo dun sa may drums. Yung isa,

kinausap ata yung stage manager. Tapos tinono na niya yung gitarang

gagamitin niya.

“Takte! Ang seseksi naman nian!”

“Nathan…”

Tumingin ako. Si Sam pala.

“O?”

“Pwede bang… umupo sa tabi mo?”

“Pwede. Wala namang nakatabi eh.”

Umupo siya sa tabi ko. Maya-maya may tatlo nanamang babaeng nakamaskara

ang pumasok, yung maskarang nakalabas parin yung mukha pero yung bandang

sa mata lang ang tinatakpan. Napansin ko, bukod sa lahat sila

nakamaskara, lahat sila nakaitim.

Mukha namang lahat sila maganda. Yung nagddrums mejo type ko. Layered ang

buhok at naka mini dress. Sabi nga ni Ethan sana siya na lang daw yung

drums.

Yung basista, maikli lang ang buhok, tomboyish. Pagkakamalan ko pa siyang

taga pep squad dun sa university namin. Yung skirt niya yung nagpapakita

na babae siya. Ganda at ang haba ng legs. Sleevless na exposed yung

dibdib.

Yung lead guitarist, naka chun-li na buhok. Naka shorts, collared

sleeveless na may tie tapos naka high heels. Gusto siya ni Sam, ang cute

daw kasi ng damit. Yung nasa rhythm guitar, nakatube na may makintab na

pants. Magkasing tangkad lang sila nung lead. Naka pig tails, nakanet

gloves at nakaboots.

Pero ang pinakanakakuha ng pansin ko, yung nagmimic test.

Nakasimpleng mini skirt siya. Jacket na may black and white stripes. Knee

high socks na itim na may black doll shoes. Nakakumpol yung buhok niya na

may konting lawit sa likod. Siya yung may pinakasimpleng damit, pero yung

may pinakamagandang maskara. Yung apat kasi, nakaputing maskara lang.

Pero etong isang to, kumikintab yung maskara niya.

“Good evening.”

Mary?

Yun ang nasa isip ko nung narinig ko yung boses niya dahil kaboses na

kaboses niya yung babaeng to.

Pero, hindi eh, hindi pwede. Bakit hindi pwede? Ewan ko. Hindi ko rin

alam kung bat nasabi kong hindi pwede. Dahil iba ang suot niya? Dahil

nakikihalubilo siya sa ibang tao?

Ewan.

“Namiss niyo ba kami?”

Alam ko na kung bakit. Oo, magkaboses sila… pero itong babaeng to,

mukhang masaya yung tono niya.

“Kami din, namiss din namin kayo.”

Nagsigawan lahat ng tao. Ngumiti yung babae, isang ngiting… alam kong

nakita ko na. Kinabahan ako nung lumipat yung tingin niya sa amin… sa

akin. Kahit na nakamaskara siya, yung mga mata niya…

Sa kanya na ata ang may pinakamagandang mata na nakita ko.

25

“Mary?”

“Nathan, may sinasabi ka?”

“W—wala.”

Ngumiti ulit yung babae.

“Mukhang may bago tayong barkada dito ah.”

Sumigaw sina Ethan ng sobrang lakas. Tapos nag ‘I love you’ yung iba sa

mga kabarkada ko.

“Sinong may birthday?”

Sabay turo sa kin. Eto talagang mga to.

“Ang tadhana nga naman. Dito ka talaga dinala ng langit no?” Tinutukso

ako ng mga kabarkada ko. Pero ako, eto, nakatingin lang dun sa may hawak

ng mic. Parang may ibig sabihin yung sinabi niya.

“Pangalagaan mo buhay mo, isang himala ang mabuhay sa mundong to.”

Ngumiti siya na walang pakundangan. Naramdaman ko yung lungkot sa mga

matang yun. Sa mga matang alam kong may kahawig… parang nakita ko na…

“Eto na yung huling kanta namin. Eto na ang huling pagtugtog namin.”

Huli? Wow. Eh di maswerte pala kami dahil kahit papano, nakita namin yung

huling performance nila.

Naalala ko tuloy yung rason kung bakit gusto ko malapit lang sa village

namin, si Mary… sino pa nga ba?

Gusto ko magalit dahil hindi siya pumunta sa birthday ko. Pero, masaya

narin ako dahil mukhang may nakita na akong may ipapalit kay Sam.

Wala namang masamang magilusyon diba? Pwede namang after ng performance

nilang yun, hingin ko yung number nung vocalist. Tapos yun na. Type ko

talaga eh. May iba kasi sa kanya na wala yung ibang kabanda niya.

“1 2 3 fall.”

Tapos, nagumpisa na ang tugtugan.

***

Chapter 9

[Miracle]

1, 2, 3…

Fall?

Kaya siguro Tears of Midnight. Tama nga. Fall. Paghulog ng luha. Wow.

Kung ako yung dating Nathan, mawawalan ako ng pakielam dun. Pero dahil

binago ako ng isang buhay na manika, eto… parang kahit yung ibig sabihin

ng mga tagong salita, naiintindihan ko.

Sobrang lakas ng sigawan nung mga tao dito sa paligid. May sigaw, may

pito, may tawa, may tugtog.

Pero ako, heto, inaabangan ko lang yung pagkanta nung vocalist.

I’ve gone for too long

Living like I’m not alive

So I’m gonna start over tonight

Beginning with you and I

Sa unang dalawang linya palang na yun, isa lang ang naalala ko. Si Mary.

Yung una naming pagkikita kung saan sinabi niya na “Nabubuhay ako pero

patay ang turing sa kin.” Paanong hindi tatak ang bawat salitang

sasabihin niya sa kin kung ganito siya kakaiba? Hindi lang siya naiiba

eh. Nag-iisa lang siya.

When this memory fades

26

I’m gonna make sure it’s replaced

Chances taken, Hope embraced

And have I told you?

Habang kinakanta niya yung kantang to, nakikita ko si Mary. Parang,

biglang nagtatransform yung vocalist. Lumulugay yung buhok, humahaba yung

damit… at natatanggal yung maskara. Nakikita ko na ang kumakanta ay si

Mary. Natatawa nga ako eh. Ano ba tong ilusyong ginagawa ng utak ko.

Bukod sa kinakanta niya… may pinaparating siyang mensahe. When this

memory fades, I’m gonna make sure it’s replaced. Naalala ko tuloy yung

sinabi niya nung huli kaming nagusap. “Alam ko din naman na mawawala tong

alaala ko. O kung di man mawala, mababago. Kaya bago pa mangyari yun,

sasabihin ko na. Ang mga alaala naman, hindi tinatago.”

I’m not going ‘cause I’ve been waiting for a miracle And I’m not leaving

I won’t let you, let you give up for a miracle

And it might save you.

Miracle.

Yun ang title ng kantang to. Naalala ko nanaman si Mary, yung mga

salitang iniwan niya nung huli kaming nagkita. “Pero kung nangyari na

yung himala na hinihintay ko, siguro… siguro pwede na kong umalis.” Bigla

kong naalala yung pinakuluang buto ng rosas na binigay niya sa kin. Kung

san tinanong niya yung tanong na gumimbal sa mundo ko. “Naniniwala ka ba

sa mga himala, Nathan?”

We’ve learned to run from anything uncomfortable

We’ve tied our pain below,

And no one ever has to know

Heto, nakaupo parin ako. Hindi ko nga namalayan na hawak na pala ni Sam

yung kamay ko. Hinayaan ko lang siya, wala naman na yun sa kin. Hindi ko

siya pinapaasa… siya tong umaasa.

That inside we’re broken

I tried to patch things up again

To kill my tears and kill these fears

And have I told you, have I?

Heto nanaman, parang si Mary talaga yung kumakanta. Yung mensahe, malinaw

na malinaw. Oo, si Mary… isang kimkimadong babae. Mapalad ako na ako yung

pinili niya nung diary niya na malaman yung katotohanan tungkol sa kanya.

Totoo naman eh. Yung diary niya yung mismong lumapit sa kin. Kung hindi

pa ko tinapilok nung diary niyang yun sa kwarto niya, hindi ko malalaman

ang katotohanan tungkol sa buhay niya. Hindi kami magiging ganito kalapit

ngayon.

I’m not going ‘cause I’ve been waiting for a miracle And I’m not leaving

I won’t let you, let you give up for a miracle

And it might save you.

Palakas ng palakas yung mga sigaw. Lahat ng mata nasa mga magagandang

babaeng nakamaskara sa may stage. Hindi ko nga alam kung bakit si Mary

ang nasa isip ko. Bakit nga ba? Siguro naassociate ko lang dahil

‘miracle’ yung title ng kanta.

It’s not faith if—if you use your eyes, oh why?

We get it right this time

Let’s leave this all behind, oh why?

We get it right this time

It’s not faith if you’re using your eyes, oh why?

Bigla akong napatitig sa mga mata nung vocalist. Na hindi sa hindi ko

alam na dahilan ay nakatingin narin sa kin habang kinakanta niya yung

susunod na verse.

I’ve gone for too long

Living like I’m not alive

So I’m gonna start over tonight

27

Beginning with you and—

I don’t want to run from anything uncomfortable

I just want, no I just need this pain to end right here.

I just need this pain to end right… here.

Tinuro niya yung puso niya nung binanggit niya yung salitang ‘here’. Saka

ko napansin na may nakasabit na kwintas dun sa leeg niya. Pero, di ko

masyado makita dahil hindi din malinaw yung mga mata ko.

I’m not going ‘cause I’ve been waiting for a miracle And I’m not leaving

I won’t let you, let you give up for a miracle

And it might save you.

Hindi ko alam kung bakit—o kung tama nga ba yung nakikita ko. Hinahawakan

niya yung maskara niya—o parang hindi. Parang… sumasakit yung ulo niya.

Pero kahit ganon, nakita ko siyang ngumiti at tinuloy ang palabas.

Yeah it might save you

Oh it might save you

It’s not faith if—if you use your eyes

If you use your eyes…

Saka ko nakita ang isang bagay. Isang bagay na napatayo ako… isang bagay

na nagudyok sa kin na pumunta sa may stage at bitawan ang kamay .

Isang kwintas na may krus.

If you use your eyes.

Habang binabanggit niya yung huling linya, tinanggal niya yung maskara.

Pero habang nangyayare din yun, dumidilim na rin sa may stage. Kaya,

halos wala narin akong nakita sa mukha nung babaeng yun.

Pero…

Parang, may nakita ako. Parang… nakita ko ang isang luhang pumatak sa mga

matang yun… habang tinatanggal ang maskara niya… habang dumidilim sa

entabladong tinatapakan niya.

Tumakbo agad ako papunta sa may stage at kinuha yung maskara na tinanggal

niya. Backstage. Kung san man yun, hindi ko alam. Nung hindi ako

pinapasok nung guard, lumabas ako. Pumunta ako sa likod, kung saan tingin

ko dun sila lalabas.

Naghintay ako ng ilang minuto pero…

“Nathan!”

Narinig ko si Sam na papalapit. Nawalan ako ng pag-asa na lalabas pa yung

bandang yun. Malakas ang kutob ko na si Mary at yung vocalist na yun ay

iisa. Nagtutugma sa lahat ng nangyare.

“Anong problema?”

“Wala. Para kasing—“

“Yung Tears of Midnight nasa loob ah. Nagpakilala na sila.” Kumaripas ako

ng takbo papunta ulit sa loob. Ang tanga ko! Naiinis ako sa sarili ko

kung bakit ako lumabas agad. Pagpasok ko sa loob, humarap agad ako sa may

stage.

Apat na babae lang na nakamaskara ang nakita ko. Wala yung vocalist.

“P*ta.”

“Nathan, anong bang nangyayare sayo?”

“Bat hindi mo sinabing—!”

Nasigawan ko si Sam. Pero… ano bang malay niya kung sino ang hinanap ko?

Hindi ko siya dapat sisihin.

Sabihin mo na Nathan. Humingi ka na ng tawad at gawin mo na ang dapat

gawin.

“Sorry.”

28

Lumabas ako ng bar, hinihiling sa langit na sana tama yung hinala ko. Na

sana nasa labas pa yung babaeng yun, sosorpresahin ako na siya yun.

Paglabas ko…

Hangin ang sumalubong sa kin.

Dinala ako sa ospital, hawak-hawak ang maskarang tumakip sa babaeng

hinangaan ko sa entablado at ang alaala ng kwintas at ng luhang nakita

ko. Naririnig ko parin yung boses ng babaeng yun—na alam kong siya din

ang manikang dahilan kung bakit hindi ako nakahinga nung gabing yun.

***

Chapter 10

[The World of My Blessed Wonder]

Umuwi ako ng bahay matapos dalhin sa ospital. Bwisit. Hindi ko din alam

kung bakit. Basta sumikip ang dibdib ko, at yun na. Dinala na lang ako

bigla sa ospital. Sina Sam ang nagdala sa kin. Siyempre alalang-alala

sila. Birthday ko pa man din. Biniro nga ako ni Ethan na akala daw niya

na sa tuwing birthday ko daw ay magcecelebrate narin sila ng death

anniversary ko. Tae talaga yun.

Isa lang ang nasa isip ko pag uwi ko sa bahay. Hindi ko alam kung

magkaiba silang dalawa—o magkapareho lang sila. Si Mary, at yung babaeng

bokalista ng Tears of Midnight.

Tatlong araw din ako absent kaya maraming kailangan aralin. Pero bukod

dun, gusto ko na pumunta sa park. Nangangati na yung mga paa ko. Ang mga

mata ko, gustung gusto na siya makita. Siguro dahil gusto ko malaman yung

katotohanan. Kung siya ba talaga yung babaeng nakamaskara nung kaarawan

ko.

Kung siya yun…

Bahala na.

Pagkatapos ng klase, nagmadali ako umuwi. O, mas tamang sabihin na, gusto

ko na pumunta sa park at makita si Mary. Gusto ko na makipagkwentuhan sa

kanya, tapos tingnan yung reaksyon niya.

Pagkapunta ko sa park, ayun, kitang kita ko siya na nandun sa may swing.

Parang walang pinagbago. May headphones parin siya na ubod ng laki habang

nagbabasa ng libro. Siyempre, hindi mawawala yung teddy bear. Minsan

nagtaka ako kung paano niya napagsasabay ang pakikinig ng rock music at

ang pagbabasa ng librong halos magdugo na ang ilong ko dahil sa mga

salitang di ko alam.

“Mary!”

Sumigaw ako, pero hindi man lang siya tumingin sa kin. Sumigaw ulit ako,

pero di nanaman niya narinig.

Hindi ko alam kung maiinis ako. Konti, nainis ako. Siya na tong

tinuturing kong pinakamalapit kong kaibigan, pero ni hindi nga niya alam

na naospital ako. Ni di ko man lang alam kung nagalala ba siya sa kin.

Sabagay, hindi nga niya alam.

Ano nga bang pakielam niya sa kin?

Umupo ako sa swing. Nilipat niya yung page saka niya ko binati.

“Hello Nathan.”

Ang sarap tanungin ano ba ako sa buhay mo? Pero alam ko naman ang sagot.

Nung umpisa pa lang, alam mo na kung anong magiging parte mo sa buhay

niya, di ba Nathan?

Tama yan. Kausapin mo lang ang sarili mo.

“Mary, pwede magtanong?”

“Pwede. May kalayaan tayong lahat na magsalita.”

“San ka galing nung birthday ko?”

29

Nilipat niya sa isang page. Naisip ko tuloy kung mag-iisip siya ng sagot

para ipantakip sa kin o aaminin na niya na siya yung babaeng bokalista ng

Tears of Midnight.

“Sa langit.”

“yung seryoso.”

“Seryoso naman yung sinabi ko.”

Tumahimik nanaman siya. At eto ako, nakatingin nanaman sa mukha niya.

Yung mga mata, labi… parehas na parehas dun sa babaeng kumanta nung

kaarawan ko.

“Alam mo ba, nung birthday ko, inatake ako sa puso.”

“Masyado ka atang maraming kinakaing mamantikang pagkain.”

“Hindi yun ang punto ko.”

“O baka tingin mo ako yung babaeng nakamaskarang nakita mo.” Sandaling

napatigil yung hininga ko. Hindi man lang niya hinintay na ako yung

magsabi ng katiting na pahiwatig. Hindi ko alam kung may kapangyarihan

lang talaga siyang magbasa ng isip.

“Oo, ako yun.”

Sinara niya yung libro niya. Sa sinabi niyang yun, parang nabinge ako.

Unti unting nawala sa alaala ko yung boses ng babaeng bokalista ng Tears

of Midnight—yung boses niya—habang kumakanta sa entabladong yun.

Bigla ko tuloy gustong marinig ulit yung boses niya.

Ngumiti siya. Nakita ko yung librong binabasa niya, A Walk to Remember.

Kasama din kaya yun sa 1001

books you must read before you die? Kung kasama, masasabi ko na 0.0999

percent na pwede na akong mamatay.

Nakakatawa talaga ang tao. Bat ba may “standards” pa na kailangan bago

mamatay? O sabihin na nating,

“standards” para masabi mong pwede ka na mamatay?

“Bakit ka pa nagmaskara?”

“Para san ba ang maskara, Nathan?”

“Para…”

“Tinatago naming lima ang totoo naming katauhan sa likod ng mga maskarang

yun.”

“Bakit pa? Pwede namang—“

“Kaming lima na tinalikuran ng buong mundo. Kaya kami nakamaskara, para

tanggapin kami.”

“Pwede namang tanggalin niyo yun. Bakit ba kasi akala niyo hindi kayo

tatanggapin ng mundo?”

“Sa akin pa lang na nakikita ng lahat ng tao kung sino talaga ako, iisa

lang ang lumapit. Ikaw yun. Pero pag naka gintong maskara ako, nagsusuot

ng mga damit na hindi ko talaga gustong suotin, akala mo kung sinong

diyosa ang sinasamba nila.”

Natahimik ako. Alam kong sa loob-loob ko, napahiya ako ng sobra. Imbis na

sa kanya ako naawa, naawa ako sa sarili ko dahil… isa din ako sa mga

taong natuwa. Isa din ako sa mga taong nalinlang ng mga maskara nila.

“Kailan kayo nagumpisa?”

“Nung nakaraang dalawang taon.”

“Bigla na lang kayo nabuo? Kala ko ba hindi ka masyadong nakikihalubilo

sa tao?”

“Isang araw, nakakita ako ng isang pader na may sulat na gusto na niya

mamatay. Nagsulat ako na gusto ko na umiyak. Pagdaan ko nung sumunod na

araw, may tatlong sumunod na nagsulat. Yung isa, gusto ko na mabulag.

Yung isa, gusto ko na pandirihan ng iba. At yung huli, gusto ko na

itakwil ng iba.” Habang pinapakinggan ko yung kwento niya, lalo akong

hindi makapaniwalang nasa Earth ako. 6.8 bilyon na tao na buhay, at may

limang humihiling na bawiin na yung mga buhay nila.

“Si Crimson yung drummer. Kalahating mata niya bulag.” Tumungo na lang

ako. Napamangha dahil dun. Magaling siya magdrums, pero di ko akalain na

magagawa niya yun kahit na hindi makakita yung isa niyang mata.

“Yung kambal, si Iris at Luna, yung parehong gitarista, pareho silang

laki sa hirap na pinandidirian at tinatakwil ng ibang tao. Kaya yung

sinulat nila sa pader ay kabaligtaran talaga nung gusto nilang mangyare.”

30

Dun ako napaisip… sa mundo niya… normal ba ako?

“Yung basista namin na si Velvet, ay katulad ko na nakaranas na ng sakit.

Hindi siya tinuring na anak nung mga magulang niya. Ang masama, pinakuha

yung puri niya sa halagang tatlong libo.” Naguumpisa nanaman na sumikip

yung dibdib ko. Ilang tao pa ba ang ganito sa mundo? Ilang tao pa ang

kakaiba tulad ng babaeng to?

“At ako, isang babaeng minalas… pero sa lahat ng malas na yun, hindi man

lang ako naglakas loob na umiyak. Kaya, nagpapasalamat ako sayo… dahil…

tinuruan mo ko kung pano.”

“Hindi kita tinuruan kung paano. Ikaw mismo ang nagpalaya sa sarili mo.”

“Pero ikaw ang may hawak ng susi sa kulungan ko, kaya ako nakalaya.”

Gusto ko umakyat ng bundok para ipagmalaki yun. Biglang gumaan ang loob

ko, at unti unting humupa yung sakit sa dibdib ko. Isa lang pala ang

kailangan… at yun ay walang iba kundi siya.

“Alam mo tong librong to?”

“Oo naman. Kasama ba yan sa 1001 books?”

“Kakatapos ko lang yung huling libro kahapon, kaya pwede na ako mamatay.”

“Mary—“

“Nalaman na rin ng banda ko na may taning na ko.”

Kung tutuusin, mas marami pa akong magagawa kesa ang makinig sa kwento

niya… kesa paulit-ulit na umikot sa utak ko na may mamamatay na akong

kaibigan… kesa hintayin ko pa na mangyari eh pwede namang kalimutan ko na

lang siya.

Kaya kong iwanan tong nilalang na to ngayon… pero… ayoko lang.

“Bigay to sa kin ni Crimson kaya binabasa ko siya ngayon.”

“Ano, ayos naman?”

“Oo. Gusto ko yung kwento. May leukaemia din pala si Jamie.” Jamie yung

pangalan nung bida sa kwento.

“Pero mas marami kaming pinagkaiba.”

“Tulad ng?”

“Mahal siya ng tao.”

“Ano pa?”

“Pastor yung tatay niya.”

“Ano pa?”

“Mmm… binabawi ko na. Siguro nga mas marami kaming magkakaparehas.” Hindi

na ako nagulat nung sinabi niya yun, dahil alam kong mas marami silang

pagkakaparehas. At yung isa sa maraming yun ay narealize ko nung

tiningnan ko yung mga mata niya.

“Bukod sa pareho kaming may leukaemia, pareho din kaming nagkukunwari na

malakas.”

“Meron pa.”

“Pareho kaming wala sa panahon kung magsuot?”

“Bukod dun.”

“Pareho kaming mahal ng Diyos.”

“Automatic na yun. May isa pa.”

“Ano?”

“Pareho kayong naniniwala sa himala.”

Ngumiti siya.

“Oo nga no.”

Tinuloy niya yung pagbabasa. Hindi ko alam kung napansin niya. Pero ako,

napansin ko.

Napansin ko na tinititigan ko lang siya habang nagbabasa.

Nakita ko yung mga magaganda niyang mata at yung maliit niyang labing

nakangiti na nagiging dahilan kung bakit ayoko palipasin ang araw hanggat

di ako nakakapunta sa park.

31

Narinig ko yung malakas na tunog ng drums mula sa loob ko na halos

patalbugin ako mula sa swing na kinauupuan ko.

Naamoy ko yung amoy ng strawberry cologne niya habang magkasama kami sa

araw-araw na ginawa ng Diyos. Isang amoy na gusto ko maaamoy ko lagi.

Nalasahan ko yung mapaklang lasa sa loob ng bibig ko na nagsasabing wala

ng laway dahil… marahil nalunok ko na lahat—parang nung nangyari lang

nung nasabi kong mahal ko na si Sam.

Naramdaman ko yung pagnanais na alagaan siya habang buhay.

Napansin ko na may isa pa silang pagkakaparehas nung bidang nasa librong

binabasa niya.

Hindi ba…

Minamahal din ng isang lalake ang bidang babae sa kwento?

Kung ano man yung ibig kong sabihin—kahit na makalimutan ko pa yung

mukha, boses, amoy at hawak niya—ay ang isang pakiramdam na alam kong

kahit kailan ay hindi na mawawala.

***

Chapter 11

[When She Starts to be Everything]

Mula nung narealize ko yun, walang araw na maaga ako umuwi para dumerecho

sa park. Pinapakain ko siya at pinapagmasdan ngumiti. Gusto ko maging

ganito habang buhay.

Hindi na siya nagbabasa ngayon. Gumagawa na siya ng mga eroplanong papel.

Para siyang bata, isang batang di ako magsasawang alagaan.

Dun sa mga eroplanong papel, sinusulat niya yung mga dasal niya para sa

mundo. Bago niya yun iniiwan sa ibang lugar, pinapabasa niya sa akin.

Maguusap kami sandali kung bakit yun ang naisip niyang isulat.

Hindi ko nakikita kung san niya nilalagay yung mga eroplanong papel na

yun. Pero ang sabi niya, iniiwan niya sa iba’t ibang lugar.

Eto, hindi ko na alam kung pangilang buwan o linggo o araw na kaming

magkasama. Maaraw pero medyo malamig dahil malapit na magpasko. Gumagawa

parin siya ng eroplanong papel nun. Nagsusulat sa mga papel tapos

tinitiklop nanaman niya. Sa oras na yun tatlo na ata yung nagawa niya.

“Nakakamangha ka talaga.”

“Hindi ako kakaiba para kamanghaan. Tao lang din ako tulad mo.”

“Hindi naman dahil kakaiba kaya ako namamangha sayo eh.”

“Kailangan ko ba tanungin kung ano?”

“Kahit naman hindi mo tanungin, sasabihin ko parin.”

“Ano?”

“Dahil habang tumatagal, nalalaman ko na hindi ka kakaiba.” Ngumiti siya.

Kumuha siya ng papel, pero hindi niya muna sinulatan. Tiniklop niya muna

tapos nagpunit-punit siya.

Nagtaka ako sa ginagawa niya. Akala ko trip lang niya hanggang sa nakita

kong eroplanong papel parin yung ginawa niya.

“Eto para sayo.”

“Talaga?”

“Ayaw mo?”

“Siyempre gusto.”

Kinuha ko. Pero dahil alam kong wala naman siyang sinulat, hinawakan ko

lang.

“Bat hindi mo subukan paliparin?”

“Bakit?”

“Subukan mo lang.”

32

Nakaupo ako sa swing tapos pinalipad ko. Nagulat ako nung biglang

lumanding sa mga paanan ko. Hindi ako matalino para sabihin pusible o di

pusible yun sa phsyics pero, namangha lang ako.

“Talagang alam mo na babalik?”

“Hindi, nagulat din ako.”

Ngumiti siya tapos tumayo. Dinampot niya yung eroplanong papel.

“Ang galing.”

Mukha namang namangha siya sa nangyare. Pero, nakita ko yung sobrang

pagmangha niya dahil sa mga ngiting abot tenga.

“Bat parang manghang mangha ka?”

Tumingin siya sa kin at ngumiti. Saka niya binuksan yung eroplanong

papel. Doon ko nalaman kung bakit nga siya manghang mangha. Papano, yung

pinunit-punit pala niyang parte ng eroplano ay hugis krus.

Ngumiti ako tapos tumayo. Nakatungo parin siya, hawak hawak yung papel.

“Ang ibig sabihin lang niyan, kahit saan ka pa pupunta, sa Kanya ka parin

babalik.” Hinawakan ko yung mga kamay niya. Naririnig ko nanaman yung

drums sa loob ng katawan ko. Tumingin siya sa kin ng dahan-dahan. Handa

na bumuka ang bibig ko at sabihin lahat ng nararamdaman ko nang nangyare

ang hindi inaasahan.

Sa mga sumunod na oras, nakita ko nalang ang sarili kong lumuluha at

naghihintay ng sasabihin ng doctor. Mapalad parin ako dahil may dumaang

taxi sa may parke kaya naihatid ko siya sa ospital agad.

Lumabas yung doctor. Tinanong niya kung sino ako, sabi ko kaibigan.

Mula nung araw na yun, nagbago na ang takbo ng buhay ko.

Dumating na yung papa ni Mary sa ospital, amoy alak. Pero kahit ganon,

halatang nag-aalala parin siya para unica hija niya.

Pagdating na pagdating niya, dinala ko agad siya sa doctor. Silang dalawa

ang nag-usap. Ako, alalang alala parin. Tayo, upo… tayo, upo. Hindi ako

mapakali sa iisang pwesto.

Ngayon ko kinakailangan ng himalang pinaniniwalaan niya.

Pagkatapos nilang mag-usap, pumunta agad ako sa papa ni Mary. Gusto ko

makibalita. Pero nang makita ko yung tulalang mukha niya, parang mas

gusto kong maging bulag at binge para di ko makita ang reaksyon at

marinig ang resulta.

“A—ano daw po yung balita?”

Tumingin sa kin yung papa ni Mary na blanko ang ekspresyon sa mukha. Sana

di ko na lang tinanong.

“Lu—lumalala na daw.”

Tumulo yung luha ko ng walang pakundangan. Ayoko.

“Wa—wala na po b—ba daw p—paraan?”

Ginalaw nung papa ni Mary yung ulo niya mula sa kaliwa papuntang kanan

paulit-ulit hanggang sa humahagulgol na siya. Ako, nakatulala… hindi

makapaniwala…

Bakit kung kelan alam na ng puso ko kung kanino talaga siya nagmamayari…

saka ipamumuka sa kin ang masaklap na tadhana?

Pumunta ako sa kwarto niya. Nakita ko siyang nakahiga, natutulog. Yung

mga labi niya hindi na masyadong pink tulad dati, parang pale rose. Bakit

nga ba ngayon ko lang napansin na pumayat siya?

Payat na nga siya, bigla pa siyang papayat.

Hinawakan ko yung mga malamig niyang kamay, saka napaupo.

33

“N—Na—Nathan…”

Bumuka yung mga mga mata ko sa sobrang saya dahil gumising siya. Pinisil

niya yung kamay ko, alam kong madiin na yun para sa kanya, pero kung

tutuusin para lang yun bulak na dumampi sa kamay ko.

“P—p—pabukas ng r—radyo.”

Wala naman akong nakitang radyo sa kwarto niya. Pero dahil sa hiling niya

yun, kinuha ko yung cellphone ko saka niloud speaker. Ang unang kantang

narinig ko ay “Happy”. Napamura ako, natawa siya.

Nilipat lipat ko yung station. Pagkalipat ko sa isang station, ang

naabutan naming ay ‘and here’s awake by secondhand serenade’.

Napamura nanaman ako.

Ililipat ko sana nung pinisil niya ko.

“Jan na nalang.”

Wala namang magagawa ang mahina kong puso, alinsunod sa tunay na

nagmamayari sa kanya. Kahit alam kong maiiyak ako sa kanta, kung yun ang

kantang gusto niyang marinig, wala akong magagawa.

With every appearance by you wandering my eyes

I can hardly remember the last time I fell like I do You’re an angel

disguised

Naalala ko mula nung nagkita kami. Dahil sa kanya, nakalimutan kong

nasaktan ako dahil kay Sam.

Napangiti ako ng konti dahil naalala ko kung pano siya nahulog sa kin.

Para bang, hulog ng langit.

And you’re longing real still, but your heartbeat is fast just like mine

and will movies long over? That’s three that have passed one more’s fine

Habang lumalapit yung chorus, dumadami yung tulong pumapatak sa mata ko.

Pinupunasan nung kaliwang kamay ko dahil yung kanang kamay ko, hawak yung

isa niyang kamay.

Will you stay awake for me?

I don’t wanna miss anything. I don’t wanna miss anything I will share the

air I breathe

I’ll give you my heart on a string….

I just don’t wanna miss anything…

Napamura ako sa isip ko. Ano bang meron sa mga kanta at minsan sobrang

nakakasakit ng damdamin ng tao? Sira ulo tong kumanta.

I’m trying real hard not to shake

I’m biting my tongue, but I’m feeling alive

And with every breath that I take, I feel like I’ve won You’re my key to

survival

Tumingin ako sa kanya. Siya naman, nakapikit at nakikinig sa kanta. Sa

ganito na lang lagi, nakapikit siya… pero at least alam kong humihinga

siya.

That deep inside the hero you want I can save you, just stay here Your

whispers are priceless, your presence is still So please stay near

Will you stay awake for me?

I don’t wanna miss anything. I don’t wanna miss anything.

I will share the air I breathe.

I’ll give you my heart on a string.

I just don’t wanna miss anything…

Dumilat siya pagkatapos nung ikalawang chorus at nakita niya yung

namumula kong mukha dahil sa tuluy-tuloy na luha. Peste. Peste. Peste.

“Nathan…”

34

Say my name. I just want to hear you

Ang sarap pakinggan ng boses niya.

“N—Nathan…”

Say my name so I know it’s true.

“B—bakit?”

You’re changing me. You’re changing me.

You showed me how to live.

“Wala lang.”

So just stay… so just stay.

“Masaya lang akong andito ka.”

Will you stay awake for me?

I don’t wanna miss anything. I don’t wanna miss anything.

Alam kong hindi na ko basta lumuluha dahil umiiyak na ko. Wala man lang

akong dalang panyo. Nahihiya tuloy ako sa kanya dahil nakikita niyang

umiiyak ako, samantalang siya, isang beses palang umiyak sa buong buhay

niya. Yung pangalawang beses ay isang patak lang ng luha.

“Bakit ba kailangan lahat ng sasabihin mo… malakas ang tama sa puso ko?”

I will share the air I breathe

Pinisil ko yung mga malalamig niya kamay. Ayun, nakangiti lang siya sa

kin. Ni hindi ko man lang alam kung naintindihan ba niya yung sinabi ko.

I’ll give you my heart on a string.

I just don’t wanna miss anything…

Alam kong pagod na siya kaya unti unti na siyang umidlip ulit. Natapos na

ang kanta, dumaan na ng dalawang beses yung mga nurse. Ako, hawak-hawak

ko parin yung kamay niya, na kahit kailan, di ko bibitawan. Bago ako

makatulog, bumulong ako sa tenga niya ng isang ‘mahal na mahal kita’.

Tapos natulog na ko.

***

Chapter 12

[Err]

“Alam mo ba nanaginip ako na umiiyak ka daw?”

Hind ako sanay na nakaputi si Mary, at lalong hindi ako sanay na nakahiga

siya. Heto, hawak hawak ko parin yung kamay niya. Kakagising lang niya

mula dun sa tulog niya kahapon. Siyempre tinawagan ko na yung mga

magulang ko. Sabi ko may dinadalaw lang akong kaibigan.

“Talaga? Anong ichura ko?”

“Umiiyak ka. Yun lang.”

“Hayaan mo na nga yung panaginip mo.”

“Ilang araw daw ako dito?”

“Depende.”

“Anong depende?”

“hindi kita palalabasin hanggat di ka magaling.”

“Nathan, alam mong hindi na ko gagaling.”

Buti na lang at biglang bumukas yung pinto. Yung mama niya dumating.

Hindi katulad sa ibang eksena na matutuwa at iiyak ang anak dahil

dumating ang inang minsan minsan lang niya makita. Eto, parang araw-araw

niyang nakikita yung mama niya, na isang maliit na ngiti lang ang

naibigay niya.

35

“Boyfriend ka ba ni Rebecca?”

Rebecca parin pala yung tawag sa kanya nung mama niya. Umiling lang ako.

Nilagay niya yung prutas sa mesa. Akala ko di iiyak yung mama niya dahil

yun nga, hindi naman sila ganun kalapit. Gulat na gulat ako nung bigla

siyang humagulgol.

Tiningnan ko si Mary. Pero kahit isang luha, walang tumulo mula sa kanya.

Nagtataka na ako kung anong kontrol ang meron siya para makontrol ang

luha niya. Bumukas uli ang pinto, papa naman niya ang pumasok. Napaluhod

yung papa niya at humagulgol sa may sahig. Sa pagkakaalala ko, wala pa

akong nakikitang ganitong eksena sa mga napapanood ko. Pero bakit ko ba

kailangang ikumpara? Iba ang totoong buhay.

Lumabas ako dahil alam kong kailangan nilang mag-usap usap. Buti na lang

Sabado kaya wala akong kailangang asikasuhin. Di bale na yang mga exam na

yan. Kakayanin ko yun.

Maya-maya, lumabas na yung mga magulang niya. Nagusap sila sandali tapos

pumasok ulit yung papa niya sa kwarto. Yung mama naman niya, papunta sa

kin.

“Anong pangalan mo iho?”

“Nathan po.”

“Salamat sa pagdala mo dito kay Rebecca.”

“Wala po yun tita. Mahal ko po ang anak niyo.”

Marahil nabigla siya sa sinabi ko. Hindi ko alam kung nabigla siya dahil

out of no where eh nasabi ko yun, o dahil nagulat siyang mahal ko ang

anak niya. Halatang halata parin sa boses niya sobra yung paghagulgol

niya kanina.

“Iho, alam mong may taning siya diba?”

“Opo. Alam ko po sa umpisa pa lang.”

“Pero ayos lang sayo?”

“Naniniwala po akong gagaling siya.”

“Himala na lang ang makakapagligtas sa kanya.”

Umiyak nanaman yung mama niya. Hindi ko din mapigilang umiyak sa sinabi

niya. Ayokong maniwalang matatapos nang ganun-ganon na lang. Naniniwala

ako sa himala.

“Limang buwan.”

Tinapik ng mama ni Mary yung mga balikat ko. Nagulitang ako sa dalawang

salitang yun. Limang buwan?

Kung sa isang estudyanteng naghihintay ng bakasyon, mahaba ang limang

buwan ng klase. Pero sa isang taong nagaagaw buhay, sobrang ikli ng

panahong yun.

Umalis na yung mama niya. Ako, halos hindi na pumipikit yung mga mata ko

sa sobrang gulat. Sa loob ng limang buwan, paano ko maipapakita sa kanya

kung gano ko siya kamahal? Paano? Paano?

Pumunta ako sa kwarto niya. Andun yung papa niya na nakaupo. Siya naman

nakapikit, siguro natutulog nanaman. Pagkapasok ko, ngumiti lang yung

papa niya sa kin tapos lumabas din ng kwarto. Pagkarinig na pagkarinig ko

nung tunog ng saradong pinto, dumilat ang mga mata ng babaeng

pinakamamahal ko.

“Buti na lang pala may sakit ako.”

Nabigla ako sa sinabi niya. Pero wala ako sa posisyon para pagalitan

siya. Alam kong bawat salitang sasabihin niya ay may rason. Ang kailangan

ko lang gawin ay alamin.

“Bakit?”

“Kahit tatlong tao lang ang nagmamahal sa kin ngayon sa mundong to… si

papa, si mama… at ikaw…

masaya ako na makasama kayo sa iisang kwarto na binabantayan ako.”

“Baliw ka talaga. Ikaw lang ang babaeng masayang may sakit.”

“Pero ang nakakalungkot lang…”

“Ano?”

“Kung kelan malapit na ako maglaho sa mundong to, saka ko lang makikita

yung totoong pamilya ko ng buo.”

“May rason kung bakit ganun.”

“Nathan…”

“Ano?”

“Gusto ko na umalis.”

36

“Hindi pwede. Kailangan mong magpagaling.”

“Hindi na ko gagaling.”

“Gagaling.”

“Nathan… alam kong alam mo na limang buwan na lang.”

Natahimik ako ng ilang sandali. Kung ibang tao to, gagawa yun ng paraan

para umingay ulit. Pero dahil hindi siya ‘ibang tao’ lang, alam kong

hihintayin niya yung sasabihin ko.

“Saan mo ba hinuhugot yung lakas ng loob mo para sabihin sa kin… at sa

sarili mo… na may taning ka na?”

“Hindi ko makikita ang langit, kung hindi ako mamatay.” Umiiyak nanaman

ako. Bakit ba may abilidad si Mary na paiyakin ako ng paulit ulit?

“Hindi mo naman talaga alam kung may langit.”

“Naaalala mo ba yung parte ng kinanta ko nung birthday mo na… hindi

pananampalataya pag mata mo lang ang gagamitin mo?”

“Oo. Pero—”

“Natatakot ako mamatay dahil hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi

ko alam kung mabubuhay ako uli bilang ibang tao, hindi ko alam kung may

langit o impyerno, hindi ko alam kung ano ang purgatoryo.

Pero matagal ko na napaghandaan at natanggap na mamamatay ako. Isa pa,

wala akong kapangyarihang baguhin ang nakaguhit sa mga palad ko.”

“Kung… bibigyan ka ng pagkakataon para lumipat sa ibang katawan… kanino

ka lilipat?”

“Marahil… hindi ako lilipat.”

“Bakit?”

“Kung hindi ako sa katawang to mapupunta… hindi kita makikilala.”

Nagbigay ako ng isang ngiti.

“Maikli na lang ang buhay ko. Ayokong puti lang ang nakikita ko sa ikli

ng panahon na mamamalagi ako sa mundong to.”

“Sige. Sisiguraduhin kong makakalabas ka na within this week.” Yung

susunod na linggo, nakalabas na siya. May wheel chair narin siya, pero

gagamitin lang daw niya yun pag kailangang kailangan lang.

Nahimatay ulit siya dalawang beses matapos nung huli niyang ospital. Pero

dahil nga ayaw niya sa ospital, sa bahay ko lang siya dinadala pag

nahihimatay siya. Usually naman, ako ang kasama niya pag inaatake siya ng

panghihina. Ayoko na nga pumasok, gusto ko na lang bantayan siya.

Matigas parin ang ulo niya. Pumupunta parin siya sa park kahit na ako at

ang mga magulang niya ay may takot na baka habang naglalakad siya eh

bigla siyang manghina o himatayin. Minsan sinasamahan na siya ng papa

niya papunta dun tapos pag nakikita ako, saka na lang siya aalis.

“Tingin mo ba makakagawa parin ako ng eroplanong papel pag nawala na ako

dito?”

“Depende. Kung may papel sa pupuntahan mo.”

Ngumiti siya. Isa akong tanga pag hindi ko parin alam na may rason yung

bawat ngiting ilalabas niya.

“Ayan nanaman yang mga ngiti mo.”

“Natutuwa lang ako.”

“Bakit?”

“Dahil hindi ka na nalulungkot sa tuwing paguusapan natin yung tungkol sa

pagkawala ko.”

“Nalulungkot parin ako, ayoko lang dagdagan yang lungkot na nararamdaman

mo.”

“Gusto ko tanggapin ako ng tao dahil eto ako. Ayokong kaawaan ako ng tao

dahil mamamatay na ko.”

“Alam ko yun.”

“Oo nga pala.”

“Ano?”

“Gusto ko, dito ako mawawalan ng hininga.”

“Dito sa parke?”

“Oo.”

“Bakit naman?”

“Dahil dito kita nakilala.”

Sana nasa isip niya din ang nasa isip ko. Gusto ko marinig mula sa kanya

na mahal niya ko, kahit na sa mga sinasabi niya, yun na rin ang sinasabi.

Ayokong magassume na ganun nga, pero hindi ako manhid 37

para hindi rin maramdaman yung nararamdaman niya para sa kin. Pero sino

ba siya? Isa lang naman siyang kakaibang babae na hindi mo alam kung ano

ang nasa isip.

Sa loob ng maikling panahong nagkakilala kami, natutunan ko siya mahalin.

Kaso, hindi ako makakita ng tamang panahong kung kailan ko sasabihin sa

kanya ang matamis pero masaklap na katotohanan. Ang tanging alam ko lang

ay konti na lang ang panahong natitira, at kailangan ng isang himala para

suwayin ang nakaguhit sa palad niya.

***

Chapter 13

[The Lullaby]

Nagbuntong hininga ako. Mejo malapit na rin ang pasko, pero kung tutuusin

mejo malayo pa. Iniisip ko kung anong pwedeng iregalo sa kanya. Bestida?

Notebook? Headband? Ano bang magugustuhan niya?

“Ano bang gusto mo iregalo ko sayo?”

“Yung kaya kong dalhin sa kung saan man ako pupunta.”

Heto, nasa sofa ako ng bahay nila. Ayoko na kasing mapagod siya kaya ako

na lang tong pumupunta. Buti nga sembreak, kaya mas marami akong panahong

asikasuhin siya.

“Matutulog muna ako.”

“Dito ka na.”

“Hindi ka kama.”

“Pwede din.”

“Gusto mo bang mauna kesa sa kin?”

“Joke lang. Sandal ka na lang.”

“hindi ako nakakatulog pag sandal lang.”

“Ganon. Sige tara.”

Hawak hawak ko yung kamay niya, pumunta kami dun sa kama niya. Kaso,

napapansin ko na mas humihigpit ang hawak niya sa kin habang tumatagal.

Pero, sinasantabi ko na yun. Ang mahalaga yung kasalukuyan.

Ako yung unang pumunta sa kama niya. Nakaupo lang ako dun at nakasandal

dun sa pader. Tinitigan lang niya ko, siguro nagtataka siya kung anong

gagawin ko.

“higa ka.”

Ngumiti siya. Siyempre, nabighani ako sa mga ngiti niyang yun. Humiga

siya sa may hita ko.

Pinagmasdan ko siyang matulog, para talaga siyang manika. Sinusuklay ko

yung buhok niya. Ngumiti ako.

Ano kaya pag nakabestida ulit siyang pula, yung tulad nung nakita niya

yung ex niya? Tapos kulot yung buhok niya. Siguro, pagkakamalan siyang

manika talaga.

Mga dalawang oras ako nagdadaydream. Halos bawat minuto tinitingnan ko

kung humihinga siya dahil natatakot ako na baka hindi na. Sa dalawang

oras na yun, ang iniisip ko ay yung hinaharap naming dalawa, na hindi ko

alam kung makikita ko nga.

Kinuha ko yung iPod niya at yung malaki niyang headphones. Pati yung

teddy bear niyang si Autumn, tinabi ko sa kin. Nilagay ko yung headphones

sa tenga ko, at nagpalipat lipat ng kanta. Puro rock, metal rock, emo

rock, opm rock, meron ding religious rock. Hininaan ko yung volume dahil

baka magising siya bigla.

Habang nagshushuffle ako ng kanta, isa dun, napansin ko. Paano, eksakto

kasi habang natutulog siya, ang sarap ipang lullaby sa babaeng

pinakamamahal ko. Ngumiti ako, at dahan dahang hinaplos yung mukha niya

habang natutulog. Hindi ganon kaganda yung boses ko—sa tingin ko—kahit

sabi ng iba ayos daw. At nang marinig ko na, nagumpisa na ang munti kong

hele para sa prinsesa ko.

gising na

buksan ang iyong mga mata gising na

halina at silipin ang pagdilat ng umaga

tahimik at saksakan ng ganda

Gusto kong umiyak habang kinakanta ang bawat linya. Gusto ko siya

gumising, para makasama ko na ulit siya, para masabi kung gano ko siya

kamahal—kahit na alam kong hindi ko maipapaliwanag sa kanya.

38

gising na

nandiyan na ang umaga gising na

nais kong makita ang ngiti sa iyong mukha

at pungay ng iyong mga mata

Natawa ako. Habang kinakanta yung pangatlo at pangapat na linya. Dalawa

sa mga napansin ko sa kanya nung una kaming magkita ay yung misteryosa

niyang ngiti… at yung mga mata niyang parang binili pa sa isang diamond

shop.

kanina pa kita pinagmamasdan

kanina pa kita tahimik na binabantayan

hindi gumagalaw, hanggang wala ang araw

sadyang nakatanga, nakatitig lang sa iyong mukha

Nagbuntong hininga ako sandali. Hinahaplos ko parin yung mukha niya.

Taimitim siya natutulog, hay. Ang ganda niya. Bat ba ako lang ang

nakakapansin sa ganda niya? Sabagay, ako lang naman tong naglakas loob na

kilalanin siya.

gising na

nandiyan na ang umaga gising na

mayroon sana akong gustong sabihin sa iyo

na di mapaliwanag ng husto

Tumpak. Meron nga. Gusto kong sabihin sa kanya na, gusto ko siya mabuhay.

Gusto ko siya makasama habang buhay. Gusto ko maramdaman ulit yung

katawan niya, na parang yumakap ako sa apoy. Gusto ko maramdaman yung mga

maliliit niyang labi na yun, na parang humahalik ako ng isang anghel.

gising na

nandiyan na ang umaga gising na

hindi ko maintindihan ba't di mapantayan

ang kasiyahan na nadarama tuwing nandyan ka

Bat nga ba? Araw-araw ko siyang kasama, pero kahit kailan hindi ako

nagsawa… kahit ba tahimik lang kaming dalawa habang siya nagbabasa ng

libro at ako gumagawa ng assignment o kung anong pwedeng gawin habang

magkasama kami.

Binabalak ko nang sabihin na minamahal kita

Kasabay ng pagsibol na wala na yatang igaganda pa

Naisama ang ginaw, at ang lamig ng araw

Ngunit dala ng kaba, hindi ko na yata kayang magsalita

Oo nga. Paano ba to. Hanggang ngayon hindi parin niya alam. Gusto ko

siyang gisingin, pero bigla kong natandaan yung huling berso ng kanta.

Nakakainis isipin na di ko alam ang gagawin

ngunit walang magagawa di pa kayang aminin

ang pagkakataon ay dapat pang palampasin

di na lng kita gigisingin

Ngumiti ako at bumuntong hininga ulit. Oo nga, siguro nga dapat ko munang

palagpasin tong pagkakataon na to. Ayoko siyang mapagod… ayokong isipin

niya kung anong kailangan niyang sabihin.

“Maganda naman pala boses mo.”

Nagulat ako nung sinabi niya yun. Gising na pala siya, hindi man lang

niya sinasabi. Kanina pa kaya siya gising? Narinig kaya niya yung

pagkanta ko?

“Tula nga eh.”

“Maganda parin.”

Bumangon siya mula sa pagkakahiga niya. Nanlaki yung mga mata ko,

kinabahan bigla. Narinig kaya niya? Aaminin ko na kaya? Eto na kaya? Eto

na ba?

“Mar—”

“Nathan.”

39

“Bakit?”

Tiningnan lang niya ko. Akala ko nga iiyak siya, pero hindi. Kumikislap

lang pala yung mga mata niyang yun. Ano kayang sasabihin niya? Kinabahan

ako.

“Nathan, takot ako magmahal.”

Parang umalis yung kaluluwa ko sa katawan ko. Takot siya magmahal… paano

ko sasabihing mahal ko siya? Nathan magsabi ka ng kahit ano.

“Bakit? Takot ka bang masaktan?”

“Hindi.”

“Eh ano?”

“Takot akong masaktan yung magmamahal sa kin.”

Mula sa pag-alis ko ng bahay nila hanggang sa pagtulog ko sa kama ko,

iniisip ko yung sinabi niya.

Hanggang sa dulo, iba parin ang iniisip niya. Siya lang ata ang taong

ayaw na mahalin siya, dahil sa takot na baka masaktan yung taong

magmamahal sa kanya.

Wala naman akong pakielam kung masaktan ako eh. Pero, kung eto ang gusto

niya, pipilitin kong sundin.

Ibabaon ko na lang siguro hanggang sa hukay yung pagmamahal ko sa kanya.

Sana… sana nga magawa ko.

***

Chapter 14

[The Con]

Sembreak na namin. Masaya ako dahil mas magkakaroon na ako ng panahon

para asikasuhin siya. Mas magkakaroon ako ng panahon para maiparamdam sa

kanya kung gano ko siya kamahal. Iniisip ko nga kung yayain ko kaya siya

magpakasal tulad nung nasa libro, kaso hindi makatotohanan yun. Sigurado

akong hindi papayag ang mga magulang ko.

Ang saya ng sembreak pag katabi ang mahal mo no? Ang problema… hindi pa

alam ng mahal ko na mahal ko siya. Naalala ko yung libro, kung paano

nagreact yung bidang babae nang sinabi ng bidang lalake na mahal niya

siya. Ganon din kaya ang magiging reaksyon ni Mary? Pero sige na nga, wag

na. Mamahalin ko na lang siya ng tahimik.

Nagalit sina mama at papa nung nalaman nilang madalas ako mag cut sa

klase dahil kay Mary. Tinanong ni mama kung nasa katinuan pa daw ako. Sa

lahat ng babae, bakit daw yung mukang voodoo doll na yun.

Gusto ko sabihing may taning siya. Pero kung nalaman ni Mary na yun lang

ang dahilan kung bakit kinkamusta siya ng magulang ko, siguardong

malulungkot lang yun.

Hinayaan ko na lang sila. Wala naman silang magagawa. Malaki na ko para

magdesisyon sa sarili ko.

Palapit na ng palapit ang pasko. Hanggang ngayon, hindi ko parin alam ang

ireregalo ko sa kanya. Ano nga ba? Gusto ko yung magagamit niya araw-

araw. Kung, bestida na lang kaya na itim? Pwede. Kaso, hindi ko nga alam

kung san niya yun binibili. Makukuha niya yung ibig sabihin pag tinanong

ko sa kanya kung san niya binibili yung mga damit niya.

Nakahiga ako sa kama nung tinawag ako ng nanay ko sa baba dahil andun daw

yung dalawa kong kaibigan. Alam ko si Ethan na yung isa, pero sino yung

kasama niya?

Pagbaba ko, nakita ko nga si Ethan. Yung isa, si Sam. Nagulat ako dahil

nagalit si mama kay Sam nung high school ako dahil siya daw ang nagiging

dahilan kung bat mababa yung grades ko.

“Bat kayo andito?”

“Hindi mo ba alam na piyesta niyo na dito?”

“Tumahimik ka Ethan.”

“Ngayong araw yung salu-salo mamayang gabi sa covered court niyo.”

“Seryoso ba yan?”

“Oo. May pacontest pa nga dun ng kantahan eh.”

“Kasali ako.”

“Ha? Bat ka kasali? Eh di ba—“

“Pwede daw sumali kahit sino, basta ba handang magbayad ng 500.”

“So nakapagbayad ka na?”

40

“Oo. Isang libo pa nga eh.”

“Bat isang libo?”

“Wala lang. Sabi ko donation yung isa.”

Weird. Ang weird nung sagot ni Sam. Sinong tanga ang magsasakripisyo ng

isang libo para sa isang singing contest kung wala ka pa naman talagang

pinagkukuhanan ng pera?

“Isama mo naman yung taong mas mahalaga pa sa kin.”

Nagsalubong yung kilay ko dahil sa sinabi ni Sam. Marahil kilala na niya

kung sino. Hindi na ko magtataka kung nung mga nakaraang buwan ay

pinasunod o sinundan niya ko para makita yung mga ginagawa ko.

“Baka hindi siya pwede.”

“Bat naman hindi siya pwede?”

“Kasi—“

“Tol, para namang hindi namin alam na kaclose mo na yung babaeng yun.”

Nahalata kong nagiingat si Ethan sa mga sasabihin niya. Wala naman siguro

siyang balak sabihin na ‘yung multong yun’ o yung ‘voodoo doll na yun’ sa

harap ko kung alam na talaga niya na kaibigan ko na si Mary.

“O, ano naman.”

“Wala lang. Malaki na kasi pinagbago mo. Ni hindi ka na sumasama sa mga

trip ng barkada.”

“Pero kahit ganon Nathan, gusto namin siya makita. Gusto man lang namin

makilala kahit konti yung dahilan ng pagiging abala mo.”

Oo nga pala. Hindi nga pala nila alam na may taning na si Mary, at lalong

hindi nila alam yung tunay na nararamdaman ko para sa kanya. Marahil si

Ethan ang iniisip ay naaawa ako sa kanya. Si Sam naman ang iniisip, gusto

ko lang ng kapatid. Mga ganung kababaw na dahilan.

Pero sabagay, walang masama kung ipakilala ko si Mary sa mga to, tutal

mga kaibigan ko din naman sila.

Naisip ko din na mas matutuwa si Mary kung gusto nila siya makilala dahil

sa kin, kesa makilala siya dahil naawa sila sa kanya.

Pumunta ako sa bahay nila. Natural, hindi nanaman nakalock yung gate

nila. Kumatok ako tapos narinig ko yung sabi nung papa niya na ‘pasok’.

At least hindi na ko nakakarinig ng hampas ng bote.

Malaki yung pinagbago ng bahay nila simula nung nalaman nilang may sakit

si Mary. Lalo na yung papa niya, hindi na siya naglalasing. Naabutan ko

yung papa niya na nagpipintura ng pader, at si Mary naman gumagawa ng

cookies and cream na shake.

“Sakto ang punta mo dito, gumagawa ako ng shake.”

Isang araw lang ang nakalipas pero ang laki ng pinayat niya. Naiiyak

nanaman ako, pero natural alam kong wala ako sa oras para umiyak at

kaawaan ang sarili ko. Oo, sa sarili ko ako naaawa.

Binigyan niya ko nung shake niya. Ang sarap, at halatang halata yung

cookies na ginamit nila.

“Pumunta dito si mama kanina, dinala yung groceries.”

“Sayang di ko naabutan.”

“At alam mo ba, may trabaho na si papa.”

Ngayon ko lang nakitang ngumiti si Mary na hindi ako nagaalinlangan kung

masaya ba talaga siya o hindi.

Nakita ko sa mga mata niya na maligaya siya dahil nagbago yung papa niya.

Pero alam kong sa saya niyang yun, may nakatagong lungkot dahil alam niya

sa sarili niya na kaya nagbago yung papa niya ay para din sa kanya, para

naman sumaya siya sa mga araw na natitirang magkasama sila sa mundong to.

Ngumiti yung papa ni Mary tapos lumabas muna sa di ko alam na dahilan.

Umupo kaming dalawa sa sofa.

Unang beses ko siya nakitang pagpawisan.

“Ngayon lang kita nakikitang pinagpapawisan. Matanong ko lang, hindi ka

ba nauubusan ng bestida?”

“Matanong ko lang din, bat ngayon mo lang naisipan itanong?”

“W—wala naman. Siguro dahil hindi ako masyadong interesado dati.”

“Hindi ako nauubusan. Dalawang beses lang naman ako kung magpalit sa

isang araw. May labing anim akong bestida kaya hindi ako mauubusan.”

“San mo nakukuha yang mga bestidang yan?”

“Kay mama.”

41

“As in dati mo pa yan sinusuot?”

“1st year high school pa.”

“Wag mong sabihin na di ka naguuniform nun?”

“Naguuniform. Pero pagdating ko sa bahay, ganto agad yung sinusuot ko.”

“Eh diba, 11 years old ka pa lang nun?”

“Oo.”

“Ibig sabihin, hindi ka tumaba at tumangkad?”

“Hindi ako tumaba, pero tumangkad ako ng konti. Kaya nga malalaman mo

alin ang mga una kong bestida dahil mga hanggang tuhod lang yung mga

yun.”

“Paano ba?”

“Aling papaano? Papaano magsuot ng bestida?”

“Hindi. Kung, papano dumating sa buhay mo yang mga bestidang yan.”

“Eto yung regalo sa kin ni mama nung kaka-labing isang taong gulang pa

lang ako. Nung sinabi kong nagustuhan ko, may binigay pa siya sa aking

sampu, pambawi daw sa mga nakalipas kong nakaraawan.

Taon-taon, binibigyan ako ni mama ng ganto.”

“San daw nabibili?”

“Pinapatahi ng mama ko.”

Hindi na pala pwedeng bestida dahil taon taon siya nakakatanggap ng

ganto. Ano pa kayang regalo ang pwede kong ibigay?

“Ngayon ko lang nalaman na may piyesta pala dito pag papalapit na ang

pasko.”

“Oo, meron.”

“Pumupunta ka ba?”

“Hindi.”

“Bakit?”

“Lumalayo lahat ng tao sa kin.”

“Eh kung kasama ako?”

“Pupunta kang kasama ako?”

“Oo.”

“Ayos lang, basta hindi ako nakawheel chair.”

Siyempre, alam kong sasabihin niya yun. Yun ang pinakaayaw niyang

nararamdaman, ang awa.

Nung pumunta kami sa covered court, mukhang may mga nagulat na may kasama

siya. Yung iba nagbulungan, yung iba nakatitig, yung iba natakot, yung

iba walang pake.

“Nathan!”

Yumakap si Sam sa kin. Nananadya kaya to? Hindi ko din alam, si Sam lang

naman ang may alam kung yun ang ginagawa niya. Tiningnan ko si Mary para

tingnan yung reaskyon siya. Pero ayun, mukhang nagenjoy sa ice cream na

binili ko para sa kanya.

“Nakakatakot nga siya.”

“Sam…

“Masaya akong marinig ang katotohanan sayo.”

“Ako si Sam, nakwento na ba ako ni Nathan?”

“Oo.”

Maya-maya, dumating na si Ethan at yung iba pa naming kaibigan.

Naramdaman ko na parang may masamang mangyayari, hindi ko alam kung

bakit. Hinawakan ko yung kamay ni Mary... sana maramdaman niyang andito

lang ako.

“O, ang voodoo doll.”

Pinisil ni Mary yung kamay ko, siguro para sabihing ‘wag kang magagalit,

inaasahan ko na yan’. Nagtimpi ako kahit may narinig na ako mula sa

kanila na ‘bat siya pa’ o mga ganong katanungan. Kahit na nakatingin si

Mary sa ibang lugar, alam kong naririnig niya dahil sa pisil niya sa

kamay ko.

“Uuwi na lang kami.”

“Bat naman?”

Pinisil niya ulit yung kamay ko. Mukhang kailangan ko ibahin ang sagot na

nasa utak ko.

“Parang mas trip ko umuwi.”

“Wag ka naman ganyan. May sayawan mamaya.”

42

“Alam mo namang ayoko ng sayawan diba?”

“Eh di magsayaw kayo ni Sam.”

“Ethan ano ka ba, wag ka ngang ganyan. Kita mong may kasama si Nathan

eh.” Nagmumura na ako sa utak ko. Mukhang pinagplanuhan nila tong mabuti.

Hindi ako tulad ng tatangang bida sa isang eksena na niloloko at

pinagtitripan na siya ng lahat ng tao sa paligid niya, hindi parin niya

alam. Hindi ako ganon, malakas ang pakiramdam ko. Pero yun ang problema

sa kin, sobrang sensitibo ng pakiramdam ko na minsan umaabot ako sa punto

na naghihinala ako kahit wala akong tunay na pruweba.

“Tara, upo na tayo.”

Papaalis na kami nung biglang naramdaman kong buntik na mahulog si Mary.

“Ayos ka lang?”

“Oo. Wag kang magalala.”

“Pwede na tayong umuwi kung gusto mo.”

“Hindi. Ayos lang ako.”

Umupo na kami sa upuan. Pinanood na namin yung singing contest. Halos

alas diyes na ng gabi. Iniisip ko kung nababagot na ba siya o kung may

masama na ba siyang nararamdaman. Ilang beses ko na siya tinanong pero

‘hindi’ at ‘wala’ lang ang sinasagot niya. Pinapakinggan niya ang bawat

kantang kinakanta sa entablado.

Ang kinanta ni Sam ay yung ‘till my heartaches end’. Siyempre, tukso ang

inabot ko mula kay Ethan. Na ang manhid ko daw dahil pinaparating na ni

Sam na mahal parin daw niya ko. Sana mapansin ni Ethan na kanina ko pa

hawak yung kamay ni Mary... na iba na ang mahal ko.

Bumalik si Sam sa may upuan namin at ngumiti, tinanong kung kamusta. Oo,

magaling si Sam kumanta ng mga pambirit. Pero hanggang dun lang.

Nakabaling yung tingin ko sa stage. Hindi ko napansin na huling

contestant na pala na tatawagin.

“Umuwi na kaya tayo?”

“Wag muna. Gusto ko marinig yung huling kakanta. Tapusin na natin. Sayang

ang oras.”

“Siguradong sigurado nga ako na gusto mo nga yun marinig.” Nang narinig

ko si Sam na sinabi yun, kinabahan na ako. Mukhang alam ko na yung

plinano nila. Oo, kaya isang libo yung binayad ni Sam, dahil may isasali

siya. Kaya nila siya inimbita, dahil gusto nilang may mangyareng kahiya-

hiya.

“Tara na Mary, umuwi na tayo.”

Bigla kong narinig ang sumpa sa kanya. Lahat ng tao napatingin sa

direksyon niya, hinihintay ang magiging reaksyon niya, o siguro mas

tamang hinihintay kung ano ang reaksyon ng bawat hipokrito na nasa lugar

na to.

The Voodoo Doll.

Huli na ang lahat. Nakita ko yung gulat sa kanya dahil napainhale siya

pero matagal bago niya nailabas yung hangin. Gusto ko manapak ng tao.

Gusto ko sapakin yung mga tinuring kong kaibigan. Gusto ko patayin yung

ex ko na di matanggap na hindi na siya ang mahal ko. Gusto ko isigaw sa

kanila na mga wala silang kaluluwa dahil hindi nila alam ang ginagawa

nila sa isang taong malapit na mamatay.

Siya si Mary. Ang babaeng nagbago sa buhay ko. Ang himala sa buhay ko.

Preso ng sarili niyang mundong pilit siyang tinataboy papalayo, pero

pilit parin siya nagtitiis. At dahil siya si Mary, tumayo siya at

binitawan ang kamay ko. Kahit ayokong bitawan, wala akong magagawa kung

siya mismo yung gustong kumawala. Hindi ko alam kung anong kakantahin

niya, eh wala siyang instrumentong dala o background music.

Ayun, nakatingin ako sa may entablado. Gusto ko na umiyak. Gusto ko

umiyak dahil sa lakas ng loob niya… na kahinaan niya mismo.

Patnubayan niyo Po siya. Yun na lang ang dinasal ko.

***

43

Chapter 15

[Valentines Day]

I’m listening, yes i’m guilty of this you should know this I broke down

and wrote you back before you had a chance to Forget, forgotten, I am

moving past this killing notice I have to go, yes I know the feeling know

you’re leaving Tahimik ang lahat. Gusto ko siya ipagmalaki dahil

tinanggap parin niya ang hamon. Ang boses niya, sobrang ganda sa isang

tahimik na lugar tulad nito. Alam ko namang pipili siya ng kanta na hindi

malilimutan ng tao.

Calm down I’m calling you to say

I’m capsized staring on the edge of safe

Calm down I’m calling back to say

I’m home now, I’m coming around, coming around

Nakatingin na siya sa kin, hawak ng dalawa niyang kamay ang mic na para

siyang isang batang first time isabak sa isang singing contest. Sobrang

tahimik, na tingin ko gusto ko narin pumunta ng langit kung ganto

katahimik dun, at siya lang ang anghel na kumakanta.

Nobody likes to but I really like to cry

Nobody likes me maybe if I cry

Kitang kita ko yung tumulong luha sa mga mata niya, pero hindi yun

nakaapekto sa pagkanta niya.

Tinuloy niya nang hindi pinupunasan. Tama yan. Yun ang nasa isip ko.

Ipamuka mo sa lahat ng tao kung sino ka. Ipamuka mo na nasusunog na sila.

Iligtas mo sila sa pamamagitan ng kanta mo.

Spelled out your name and list the reasons faint of heart don’t call me

back I imagine you and I was distant non-existant

I followed suit and laid out on my back, imagine that A million hours

left to think of you and think of that Nung bersong yun, nakatingin siya

sa kin. Naramdaman kong para sa kin yun. Naramdaman ko na rin na

kailangan ko na pumunta sa stage at abangan siya. Hindi ko man alam ang

kantang kinakanta niya, alam kong kailangan ko na siya sunduin dahil

matatapos na ang palabas.

Calm down I’m calling you to say

I’m capsized staring on the edge of safe

Calm down I’m calling back to say

I’m home now, I’m coming around, coming around

Nobody likes to but I really like to cry

Nobody likes me maybe if I cry

Akala ko tapos na dahil binaba na niya yung mic. Pero bigla niya ulit yun

tinaas at kinanta ang huling linya na kinabigla ko ng tunay.

Nobody likes me maybe if I die.

Tahimik parin nang ilapag niya sa sahig ng entablado yung mic at dahan-

dahang bumaba. Walang pumalakpak… walang nagsalita hanggang sa nakalabas

na kami ng impyernong yun. Pagkalabas na pagkalabas, nagkaroon na ng

konting ingay. Palakad kami papalyo.

Nung malayo na kami, nanghina siya. Buti na lang hawak ko yung braso niya

kaya nasalo ko siya agad.

Kasalanan ko to, dapat hindi ko na siya pinapunta dito.

“P—patawad Mary.”

“Hindi mo kailangang magsorry.”

Tumayo siya ulit.

“Nathan, sa lahat ng naging mali sa buhay ko, ikaw lang ang naging tama.

Masaya ako dahil… dumating ka sa buhay ko.”

“Mary… may gusto akong aminin sayo.”

“Yang aaminin mo ba sa kin, pipigilan ang pagkamatay ko?” 44

“Hindi.”

Tumulo ang luha mga mata namin.

“Napansin ko lang na namimili ng taong papakitaan yung mga luha ko.”

“Ako ba yung maswerteng yun?”

“Tingin ko kung wala ka dun kanina, hindi din yun tutulo.”

“At least nakaganti ka na rin.”

“Hindi yun ang iniisip ko kanina habang kumakanta ako sa stage.”

“Ano?”

“Iniisip ko na maswerte ako dahil sa mahigit isang daang tao na nandun sa

lugar na yun, may isang nakaabang para saluhin ako pag nahuhulog ako.”

Pinunasan ko yung mga luha niya pero yung luha ko hindi ko pinunasan.

Masyadong masakit yung mga sinasabi niya… masakit dahil alam kong hindi

ko na ulit yun maririnig… na wala na siya sa susunod na kaarawan ko.

“Mary, pwede bang sabihin ko na?”

“Tingin ko, ayoko marinig.”

“Bakit naman?”

“Magkakaroon lang ako ng rason para mabuhay… baka bawiin ko lang yung

sinabi kong handa na kong mamatay.”

“Bigyan mo ko ng pagkakataon… para masabi to sayo ng isang beses lang.”

“Yung isang beses lang na yun ang magiging dahilan ng kirot sa puso ko

araw-araw Nathan. Natatakot akong marinig.”

“Ayaw mo ba talaga?”

“Siguro.”

“M—mahal na… mahal kita.”

“Dagdagan mo ng siguro.”

“Bakit naman?”

“Para pwede mo pang baguhin.”

“Ayoko na baguhin.”

“Pag hindi mo yan babaguhin, tatanggapin ko na ganun lang yun.”

“Tanggapin mo na.”

“Bakit hindi mo piniglan ang sarili mo?”

“Na?”

“Na mahalin ako.”

“Bakit ko pipigilan?”

“Nathan… ayokong masktan ka. Pano pag… mawala na ko?”

“Kaya mo ba maghintay?”

Sana alam niya ang ibig kong sabihin. Sana kaya niya. Kung san man siya

pupunta, sana kaya niya kong hintayin kung san man siya pupunta.

Magtitiis ako… basta alam kong may naghihintay para sa kin.

Kung tutuusin, dapat ako tong tanungin kung kaya ko bang magmadali para

makarating agad sa kahahantungan niya, kung san man yun. Pero, hindi ko

alam kung bakit siya tong tinatanong ko.

“Ako, kaya ko. Sanay ako maghintay.”

Tumutulo parin ang luha naming dalawa habang nakatingin kami sa isa’t

isa. Yung nasa isip ko, tingin ko eto yung tamang gawin, kahit sarili ko

lang opinyon na tama nga yun.

Derecho sa mata, tiningnan ko siya. Kahit isang beses ko lang gawin yung

nangyayare sa tv, ayos lang.

Naalala ko yung ginawa namin yun ni Sam. Si Sam yung lumapit sa kin, at

hindi ko na mapigilan kumawala sa mahikang nilagay niya sa kin.

Pero kahit anong pilit ko na idahan-dahan ang bawat galaw, hindi ko parin

magawa yung sa mga pinapanood ng nanay ko. Hindi siya pumikit, at hindi

rin ako pumikit. Basta lumapit na lang ako sa kanya, habang siya

nakatayo, siguro hinihintay niya kung anong susunod kong gagawin.

Nakalapat lang yung mga labi namin sa isa’t isa, hindi gumagalaw. Sapat

na sa kin ang alaala ng sandaling to para mabuhay ng matagal.

Sandali lang ang hiwagang nangyari sa aming dalawa, pero hinding hindi ko

yun makakalimutan. Umuwi kami na magkahawak kamay, pero hindi kami nag-

usap. Ginawa ulit namin yun bago kami nagkahiwalay.

45

Isang mahikang hindi gawa sa pananabik o sa pagnanasa, pero isang

hiwagang hinubog ng pagmamahal at pag-ibig.

***

Chapter 16

[She Will and She Was]

Niresearch ko yung lyrics nung kinanta niya. Pero sa kanta, wala yung

Nobody likes me if I die. Siguro, sinama lang niya sa kanta niya.

“Alam mo ba kung anong pagkakaiba ng pagmamahal at pag-ibig?” Nabigla ako

sa tanong niya. Mas mahirap pa ata sa mga exam ko. Ano namang ibig

sabihin niya sa pagkakaiba ng pagmamahal at pag-ibig? Parang ngayon ko

lang ata narinig na magkaiba sila.

“Meron ba? Hindi ba yun magkaparehas?”

“Meron.”

“Ano?”

“Pag sinasabi mong iniibig mo ang isang tao, hindi mo kayang mabuhay

kapag wala siya.”

“Ang pagmamahal?”

“Ang pagmamahal naman, kaya mong mabuhay kahit di mo siya kapiling, basta

alam mong masaya yung taong minamahal mo.”

Napaisip tuloy ako. Naisip ko yung mga magiging panahon na di ko siya

kasama. Alam kong hindi ko kayang huminga ng maluwag pag di ko siya

makikita. Pero yung mga binitawan kong mga salita kahapon, tumataliwas sa

naiisip ko.

“Naguluhan ako.”

“Pasensya na. Binasa ko lang yung mga naiwan kong mga readings nung first

year palang ako.” Nasa parke parin kami ngayon, pero ang pagkakaiba,

nakawheel chair na siya dahil nanghihina na daw siya. Tatlong araw na

lang bago ang pasko, pero hanggang ngayon, hindi ko parin alam kung anong

pwede kong iregalo sa kanya.

May binabasa nanaman siyang libro, chicken soup for the teenage soul ata

yun. Maya-maya nakikita ko siyang ngumingiti, maya-maya seseryoso na.

Nakatingin lang ako sa kanya nang biglang nagring yung cellphone ko.

“Hello?”

“Nathan.”

Gusto kong ibaba yung telepono ko, pero hindi naman pwede. Kahit papano,

marunong ako rumespeto sa kausap ko sa kabilang linya.

“Bakit?”

“Pwede ba tayong mag-usap?”

“Nag-uusap na tayo.”

“Sa personal?”

“Hindi.”

“Please Nathan, I need to talk to you.”

“Pasensya na. Hindi ako pwede.”

“Nasa bahay niyo ako ngayon. Na saan ka ba?”

“Malayo jan. Sige, bye na.”

“Te—“

Binaba ko na yung telepono. Sige, pupunta ako sa bahay namin para

kausapin siya. Pero sana bigyan ako ng pasensya at pagtitimpi ng Diyos sa

tuwing kaharap ko na siya.

“Uuwi na ko?”

“Oo, kailangan mo na umuwi.”

“May kakausapin ka?”

“Oo, kailangan eh.”

“Sige, ako na—“

“Sira ulo ka ba? Hahayaan ba naman kita umuwi mag-isa?”

“Alam kong hindi. Malay mo lang na pumayag ka.”

46

Hinatid ko tong babaeng nagpapaikot sa mundo ko sa bahay nila. Siguro,

talagang pinaglapit Niya kami ng bahay para makasama ko siya ngayon, at

para mapatunayan na kaya kong baguhin ang sarili ko sa loob ng isang

gabi, yun nga lang, hindi ganun kadali.

Ayoko pang umuwi ng bahay. Gusto ko kasama niya ko sa bawat minutong

lilipas. Sa tuwing kasama ko siya, nakakalimutan ko na may sakit siya, at

nakakalimutan ko na may iba pa akong mundong dapat problemahin. Oo,

siguro nga. Siya lang ang gusto ko problemahin habang buhay.

Nung malapit na ako sa bahay, nakita ko si Sam, nakatayo siya habang

nagtetext. Maya-maya naramdaman kong nagvibrate yung telepono ko. Siguro

ako tong tinext niya.

Kahit na malapit lang ako, hindi niya ako nakikita. Pagtingin ko sa

cellphone ko, ayun, siya nga yung nagtext. Sabi niya sa labas na lang daw

siya maghihintay dahil nahihiya na daw siya sa mama ko.

“Sam.”

Tinawag ko siya, at lumingon naman siya… ang babaeng minsang minahal ko

din. Pero mas pinili niyang saktan ako. Sabagay. Sabi nga, mapagtatanto

mo lang na mahalaga sayo ang isang tao pag tuluyan na siyang nawala sayo.

Siguro, narealize niya yun matapos kong mawala.

Naglakad siya papunta sa kin, dahan-dahan. Ganun din naman ako, dahan-

dahan akong lumakad papunta sa kanya. Yun nga lang, wala na yung drums na

dati kong nararamdaman. Ayoko siyang papasukin sa bahay, unang dahilan ay

dahil kakalabas lang niya. Pangalawa, ayoko lang.

“Ano ba yung pag-uusapan natin?”

“Tayo.”

“Tayo?”

“Alam mo naman ang ibig kong sabihin.”

“Alam mo namang wala na tayo.”

“Wala na ba talaga?”

Umiiyak na siya sa harap ko, siguro nga dahil mahal parin niya ako. O mas

tamang sabihin na, mahal na niya ulit ako. Kaso, ang masaklap, wala na

talaga. Yung mga alaala namin, parang mga litratong nasusunog.

“Wala na. Pasensya ka na Sam.”

Bat nga ba ako nagsosorry? Heto, ang nasa harap ko ay isang babaeng

minsang nagpatibok ng puso ko, isang babaeng nakatakip ng dalawa niyang

kamay yung buong mukha niya habang umiiyak. At heto ako, nakalagay lang

yung dalawa kong kamay sa bulsa. Gusto ko na ulit makita si Mary.

“Bakit siya pa?”

“Dumating siya sa buhay ko nang hindi inaasahan. Hindi mo siya masisisi.”

“Ilang buwan mo lang ba siya nakilala para sabihing mahal mo siya?!”

“Hindi naman panahon ang sukatan eh. Kung ano ang nararamdaman.

Nakalimutan mo na ba, ikaw mismo ang nagsabi sa kin nun.”

“Pero siya?! Ano bang nagustuhan mo dun sa babaeng multong yun?!”

“Wag mo siyang pagsabi—“

“Eh totoo naman eh! Ano bang nagustuhan mo sa—“

“Hindi ko kailangan bilangin yung mga rason kung bat ko siya mahal.”

“Ibang iba ka na talaga.”

“Siguro nga. Hindi na ko tarantado tulad ng dati.”

“Hindi na ikaw si Nathan. Hindi na ikaw ang Nathan ko.”

“Dahil ako na ang Nathan ni Mary.”

Natahimik si Sam. Bakit ba hindi niya maintindihan? Kailangan ba may

rason kung bat mo mahal ang isang tao? Kailangan ba bilangin lahat yun?

“Ano ba Nathan! Gumising ka nga! Naiisip mo ba yang kinabukasan mo?!

Naiisip mo ba ang kinabukasan mo sa kanya?!”

Bigla kong naisip, paano nga ba ang kinabukasan ko kay Mary? Alam kong

mawawala na siya, isa sa mga araw na to. Pero… hindi ko na kasi masyado

naiisip yun. Parang… may habang buhay ang tagal ng pagsasama namin.

47

“Ano?! Eh mukha na ngang kabaong yun eh!”

“Pwede ba Sam!”

“O bakit? Totoo naman. Sige, hindi ako. Pero wag naman siya!”

“Sam mamamatay na yung tao!”

Napatulala si Sam, hindi ko alam kung dahil sa gulat o dahil sa

nakokonensya siya na sinabi niya yun, Pinunasan niya ng konti yung mga

luha niya, tapos bumalik nanaman yung mga ngiti niya sa kin. Naririnig ko

na yung mga insekto ng gabi, pero hindi pa ganun kagabi.

“Well—wala na kong magagawa dun. Pero… diba… diba yun na? Mamamatay na

siya. What’s the point of loving her?”

Sa sinabi niya, gusto ko siya sampalin. Pero parang may parte sa utak ko

na sinasabing, oo nga, minamahal ko kahit alam kong mamamatay na. Bakit…

bakit nga ba ginagawa ko to sa sarili ko? Ako nagiging masokista narin ba

ko?

Pero natural, ano pa nga ba ang madadaing? Kahit sinasabi nilang nasa

utak ang emosyon, walang pakielamanan. Gano ba sila kasigurado, nakapasok

na ba sila sa lahat ng katawan ng tao?

Tumalikod na lang ako at lumakad papunta sa gate namin. Wala na rin

namang saysay ang kausapin siya.

Kahit naman anong sabihin niya, hindi naman niya mapipigilan yung puso

kong mahalin si Mary.

Lumingon ulit ako sa kanya saglit, bago man lang ako pumasok sa bahay.

“Anong mas gusto mong sabihin ko, paalam o, kitakits?”

“Wag mong ibalik ang mga sinabi ko sayo dati.”

“Yun nga eh, binabalik ko na sayo, para maramdaman mo yung sakit na

naramdaman ko noon.”

“Kung naghihiganti ka lang, nagawa mo na. Kaya… bumalik ka na.”

“Nasa sayo na yun kung yun ang iniisip mo. Kaso, eto talaga. Mahal ko

siya. Yun nga yung nakapasabi sa kin na…”

“Na?”

“Gusto mo talaga marinig? Masasaktan ka lang.”

“Wala na akong pake. Nasaktan mo na ko.”

“Mahal ko siya. Mahal na mahal. Na… nasabi ko sa sarili ko na… parang

hindi pagmamahal yung naramdaman ko sayo.”

Sinara ko yung gate. Narinig ko siyang sumigaw ng mura at kung anu-ano

pang salita. Pumasok ako sa bahay na parang walang nangyare. Si mama

tinanong sa kin, ang sabi ko lang, binusted ko si Sam, tumawa pa nga ako.

Humiga ako sa kama at umiyak. Hindi dahil sa naguilty ako sa ginawa ko si

Sam, pero… dahil sa sinabi ni Sam na nagmamahal ako kahit alam kong may

taning yung minamahal ko. Sa dulo ng araw, nagdasal nanaman ako para sa

isang himala.

***

Chapter 17

[She is a Rose]

Dalawang araw na lang bago ang magpasko pero hanggang ngayon wala parin

akong mairegalo sa pinakaminamahal ko. Kung kaya lang ibalot ang

pagmamahal, yung na lang sana.

“Nathan.”

“O?”

“Alam mo yung kantang, Tears in Heaven?”

“Yung kay Eric Clapton?”

“Oo.”

“Mejo. Di ko kabisado.”

“Kabisaduhin mo.”

“Bakit?”

“Pag nagdrawing ako ng puso sa palad mo, gusto ko kantahin mo yun sa

kin.”

Hinanap ko agad sa internet yung sinabi niyang kanta. Pinakinggan at

kinabisado ang bawat nota. Bakit kaya? Para saan?

48

Hindi ako mapakali. Kailangan bago mag bukas may ibibigay na akong

iregalo sa kanya. Binuksan ko yung radyo nang may narinig akong kanta.

Isang kanta na nagpapaalala sa kin sa kanya… lahat naman ata eh.

Pero eto talaga, hindi ko alam kung bakit, malakas ang tama sa puso ko.

Nagkaroon ako ng ideya. Nagresearch ulit ako sa internet ng chords, kahit

hindi ako masyado magaling, ang mahalaga maramdaman niya yung gusto kong

iparating.

Pumunta ako sa bahay nila nung bandang hapon. Naabutan ko siyang

nakahiga, siguro nagpapahinga.

Hinalikan ko siya sa labi, para gisingin… pero hindi siya nagising.

Ngumiti na lang ako dahil sa ganda niya.

Kahit ang payat-payat na niya at ang putla putla, siya parin ang

pinakamagandang babae para sa kin.

Isang araw bago ang pasko, handa na akong gawin ang mga gagawin ko.

Nagpaalam ako sa mga magulang ko. Sa bahay din naman ako magcecelebrate

ng pasko, pero may kailangan lang ako gawin.

Pumunta ako sa bahay nina Mary mga alas nuwebe ng gabi. Alam mong sa

kanila yun dahil walang dekorasyon ng bahay. Bukas yung ilaw, siguro

kumakain na sila nung tatay niya.

Pumasok ako. Mukhang hindi naman na siya nagulat sa pagdating ko. Ngumiti

lang siya. Nakita ko yung bag ng groceries, mukang kakadala lang ng mama

niya ng mga to kani-kanina lang. May spaghetti na nakahanda, at juice.

“Iho kain.”

“Sige po, kakain din po ako mamaya. Pwede ko po bang mahiram si Mary?

Sobrang saglit lang po.”

“Siyempre naman.”

Ngumiti si Mary. Kinuha ko yung wheel chair niya at yung jacket niya.

Nilabas ko siya ng bahay, papunta dun sa park.

“Ano bang meron?”

“Pasko.”

“May surpresa ka?”

“Hindi ko alam.”

Ngumiti siya. Nung nasa park na kami, kinuha ko yung gitarang tinago ko

sa may mga halaman. Tumawa siya, at masaya akong marinig yun.

“Ano bang gagawin mo?”

Pero ang sagot ko, dinaan ko sa kanta.

And as I look into your eyes, I see an angel in disguise Sent from God

above for me to love to hold and idolize And as I hold your body near, I

see this month through to a year And then forever on till life is gone,

I’ll keep your loving near

Tinitingnan ko siya habang tinutugtog ko tong kanta na to. Gusto ko siya

yakapin. Gusto ko siya dalhin sa langit ko. Kung pwede lang itigil ang

oras… kaso hindi pwede.

Now I finally found my way to lead me down this lonely road All I have to

do is follow you to lighten up my load

Nasa harap ako ng isang manikang may kapangyarihang baguhin ang pananaw

ng buhay ng isang tao… at isa ako sa biktima niya. Heto ako ngayon…

nababaliw na sa kanya.

You treat me like a rose. You give me room to grow.

You’ve shown the light of love on me, and gave me air so I can breathe.

You open doors that close in a world where anything goes.

You give strength so I stand tall within this bed of earth just like a

rose

Binitawan ko yung gitara ko at pumunta sa isang anghel na nakawheel

chair. Tumingin siya sa kin, nalaman kong pinipigilan niyang umiyak.

Nakakatawa nga eh. Dati hindi niya kaya ang pag-iyak, ngayon, hindi naman

niya makontrol.

“Pwede ba kitang… halikan?”

49

Ngumiti lang siya. Bagamat hindi ko alam kung oo o hindi yun, pumunta

parin ako sa kanya. Binaba ko yung katawan ko para maabot ko yung

maliliit niyang labi.

“Itayo mo ko.”

“Bakit?”

“Basta, itayo mo ko.”

Tinayo ko siya ng dahan dahan. Sobrang higpit yung kapit niya sa kin na

para akong maiiyak dahil unti unti na kinukuha yung lakas niya. Bakit?

Bakit niya gusto tumayo?

Hawak hawak ko siya sa braso nang inikot niya yung mga mahihinang brasong

yun sa leeg ko. Hindi ko makakalimutan yung lambot ng pagkakayakap niya

sa kin.

“Bukod sa umiyak, isa to sa mga matagal ko na gustong gawin… ang yumakap

ng isang taong makakaintindi sa pagkakahulma sa kin bilang isang hindi

perpektong tao.” Ang lalim ng sinabi niya na parang malulunod ako. Yakap

namin ang isa’t isa ngayon, isa sa mga pinakamasarap na naramdaman ko sa

tanang buhay ko. Ano bang kailangan ko gawin para mabuhay ka pa ng

matagal?

“Nathan.”

“Ano yun?”

“Salamat sa regalo mo. Alam kong madadala ko ang alaalang to kung saan

man ako pupunta.”

“Dapat lang.”

“Nasabi ko na ba sayo yung sumpa?”

“Anong sumpa?”

“Isang sumpa na pag sinabi mo sa isang tao, hinding hindi mo na yun

matatanggal sa puso at isip niya.

Maghiwalay man kayo, alam niyo parin sa isa’t isa na may sumpang

namamagitan parin sa inyo.”

“Ano nga yun?”

“Mahal kita.”

Ang sarap pakinggan ng sumpang yon.

Ginawa ko na ang mga dapat gawin sa susunod na buwan. Ilang beses siya

labas-masok sa ospital.

Minsan nagtatagal ng limang araw o mahigit pa. Pero sa mga araw na pwede

kaming magkasama pero hindi sa ospital, pinaparamdam ko sa kanya yung

dapat niyang maramdaman habang nabubuhay pa siya.

Natanong ko narin kung bat ayaw niya mag therapy, marami naman na

nagagawa ang siyensya. Pero ang sagot niya ay isang sagot na hindi pwede

kalabanin.

“Nagpagamot ako, pero walang nangyare. Bumalik parin yung sakit ko.

Marahil, eto talaga ang nakatadhana. Tadhanang makasama ko agad ang

Tagapaglikha. Ikaw ba, hindi ka nasasabik na makasama Siya?”

Isa akong tao, isang tao na alam kong hindi pwedeng kalabanin ang sagot

niya.

Nagpatuloy ang oras.

Kakalabas lang niya sa ospital dalawang araw bago mag araw ng mga puso.

Nadatnan ko siyang nakahiga sa kama niya, halatang pagod. Kahit wala

siyang ginawa kundi ang humiga, alam kong pagod na ang katawan niya, mas

pagod pa sa katawang kagagaling lang ng eskwelahan tulad ko. Sa tabi niya

ako natulog nung gabing yun. Binulong ko sa tenga niya ang mga salitang

minsan ko lang banggitin…

“Mahal na mahal kita.”

Gumising ako ng mga alasingko ng umaga. Nadatnan ko na nagaayos na ng

agahan yung papa niya.

Nagpaalam na ko dahil kailangan ko pang pumasok.

Habang nasa paaralan ko, isa lang ang nasa isip ko… kung ano ang

ireregalo ko sa kanya sa araw ng mga puso. Ano nga kayang pwede?

Gabi na ako nakauwi. Siyempre umuwi muna ako ng bahay para magbihis.

Bigla kong narinig si mama na sumigaw dahil sa tuwa. May narinig akong

mga salita na ‘maganda’ at ‘pula’.

“Ma ano ba yun at bat ang—”

50

Nagulat ako. May rosas na dala si mama. Nabighani ako hindi dahil sa

ganda ng rosas kundi sa himala na dala nung rosas. Alam ko na ako yung

nagtanim nun sa likod ng bahay namin, at hindi ko aakalain na tutubo ng

ganyang kaganda.

Nagkaroon ako ng ideya kung anong ibibigay ko kay Mary bukas.

Nilagay ko na sa isang palayok. Lalagyan ko pa sana ng mga dekorasyon

nung nagvibrate yung phone ko.

Tumatawag yung papa ni Mary sa kin. Siguro dahil gusto ako makita o

makausap ni Mary. Ngumiti ako.

Hindi ko muna sasabihin sa kanya yung tungkol sa rosas.

“Iho.”

Kinabahan ako. Umiiyak yung tatay ni Mary. Ayoko marinig yung balita.

Dahil, parang hindi ko magugustuhan. Pero kahit hindi ko gusto, alam kong

kailangan kong marinig. Hindi handa ang puso at utak ko tanggapin na

lang. Ayoko.

“Iho… si Mary… bilang na daw ang…”

Buti sana kung araw. Kaso, iba ang narinig ko. Nahulog ko yung rosas na

tanim, nabasag yung palayok.

Dinala ko yung jacket ko. Isa sa mga dahilan kung bakit ko dala-dala lagi

yung savings na nasa wallet ko ay ito—ang takot na baka maospital siya.

Binilin ko kay mama yung rosas, sabi ko itetext ko siya kung asan ako.

Pero sa ngayon, kailangan kong tumakbo. Kailangan kong abutin ang langit.

Kailangan. Kailangan ko ng himala ngayon. Isang himala.

Bilang na ang oras niya. Bilang na ang oras ng babaeng pinakamamahal ko.

***

Chapter 18

[Tears in Heaven]

Hindi ako mapakali. Wag. Wag ngayon. Wag kahit kailan. Mas gusto ko pang

mauna na lang mamatay kay sa siya. Ayoko. Ayoko. Kahit hanggang bagong

taon… o limang taon pa. O kahit habang buhay. Wag Mo siyang kunin sa kin.

Naiwan ko yung cellphone ko sa bahay, kaya marahil nagaalala na yung mga

magulang ko sa kin. Oo nga pala… yung rosas. Kahit man lang yun, madala

ko sa kanya. Tumawag ako sa bahay gamit yung payphone. Mugto na yung mata

ko.

Isang lugar sa utak ko, naisip ko yung sinabi niya dati. Bat mo iiyakan

ang taong wala na? Iyakan mo ang taong andyan pa o yung taong andyan pa

pero alam mong mawawala na. Buti na yung iyakan mo siya na may chansang

alam niyang may umiiyak dahil sa kanya, kay sa yung iniiyakan mo siya na

wala na talagang chansang malaman niya kung gano siya kahalaga sayo.

Naniniwala ako na hindi pa ngayon… hindi ko alam kung bakit. Sobrang

sikip ng dibdib ko na umabot na inisip kong baka ako maospital din. Kung

ganon nga, sana kuhanin na rin ako kasabay niya.

Hindi. Kailangan niyang mabuhay. Mabubuhay pa siya. Nanalig ako.

Nakakakapit ako sa Kanya. Alam kong may oras pa. Meron pa.

Dumating yung pamilya ko sa ospital matapos ang dalawang oras. Dala-dala

ng papa ko yung rosas na nasa bagong lalagyan dahil nabasag yung una.

Wala parin akong balita dahil nasa emergency room parin si Mary.

Sinabi ko sa mama at papa ko yung katotohanan. Na siya ang mahal ko… na

siya ang gusto kong makasama habang buhay. Naiyak si mama dahil sa

tadhanang nakaabang sa kin. Pinauwi ko na sila, ayoko din naman silang

mapagod.

Ngayon lang ako nakapili ng desisyon ng ganito kabilis. Siguro dahil alam

kong kailangan ako ni Mary sa tabi niya, at baka sa kahit anong segundo

eh magdesisyon siyang iwanan ako at matulog na lang habang buhay.

Umuwi na ang mga magulang ko. Ilang minuto pagkatapos dumating na yung

mama ni Mary. Umiiyak, humahagulgol. Kasama niya yung anak niyang bata sa

isa pa niyang asawa—na kahawig ni Mary. Umiyak na lang ako dahil nakita

ko si Mary sa batang yun. Sana hindi pa huli ang lahat.

51

Tinawag kami ng doctor. Sabi niya may panahon pa daw, pero hindi talaga

namin malalaman kung kailan magdedesisyon si Mary na… ayon. Ayoko na

banggitin, masyadong masakit. Gusto na rin ng doctor na magpatawag na

kami ng pari. Gusto ko siyang murahin dahil parang sinasabi niyang

mamamatay na ang pinakamamahal ko.

Pero nung gagawin ko na yun, biglang lumapit sa kin yung bata na kapatid

ni Mary sa ina. Hinila niya yung t-shirt ko na parang may gusto siyang

kunin ko.

“Kuya.”

Naiyak na lang ako. Binaba ko muna yung plastic na ang laman ay yung

rosas tapos binuhat ko yung bata. Mukang lalaki din siyang mahaba din at

maitim ang buhok.

“Anong pangalan mo?”

“Maria po.”

Maria.

Napatingin ako sa mama ni Mary. Napangiti na lang siya sa kin kahit mugto

na yung mga mata niya.

Halata naman kung kanino kinuha yung pangalan ng batang to.

Hinalikan ko siya sa noo tapos binaba.

“Ilang taon ka na?”

“Five years old po.”

Salitang bata, na ang tunog ng sinabi niya ay ‘payb yeart old po’.

Napangiti ako dahil sa inosenteng mukang yun. Sana ganyan din ako

kainosente ngayon.

“Bisitahin natin ate mo, gusto mo?”

“O…po.”

Sa isang kamay ko, hawak yung maliit na kamay ni Maria. Sa isa naman ay

yung plastic kung saan andun yung rosas. Pumasok na kami dun sa pinto

kung saan nakaupo narin yung tatay ni Mary at hawak hawak yung kamay

niya. Siya naman, parang matutulog lang, hinihintay na gisingin ko.

Umiyak yung mama at papa ni Mary, siyempre ako din. Si Maria naiyak din,

kahit na mukang hindi niya alam kung ano talaga yung iniiyakan niya.

Ayoko siyang makitang nakaratay ng ganyan, na parang ang dami-daming

nakakabit sa kanya para lang mabuhay kahit saglit lang. Ang sakit.

Masakit.

Lumabas yung papa at mama ni Mary, siguro para tumawag ng pari. Kailangan

ko na ba tanggapin?

Kailangan na ba? Ngayon na ba talaga?

Nakaramdam ako ng kalabit. Sobrang saya ko nung naramdaman ko yun.

Tatawagin ko sana yung mga magulang niya pero hinawakan lang niya ko… na

parang sinasabi niya na… may sasabihin ako sayo… sayo lang.

Tumutulo pa rin yung mga luha ko. Nahihirapan akong tingnan siya. Dahan-

dahan niyang nilalapit yung kamay niya sa palad ko… gumuhit siya ng isang

puso.

“Napaghandaan mo na no? Napaghandaan mo na tong araw na to…” Tumutulo ang

luha ko habang sinasabi ko yun. Si Maria naman nasa tabi ko, natutulog.

Nakita kong ngumiti si Mary na parang Oo. Napaghandaan ko na.

“Kung yun ang gusto mo… kahit masakit sa kin… gagawin ko.” At dun,

nagumpisa na ang kanta, isang kanta na hindi ko gustong kantahin sa mga

panahong ganito. Pero dahil sa hiling niya, sige.

Would you know my name

If I saw you in heaven

Will it be the same

If I saw you in heaven

I must be strong, and carry on

52

Cause I know I don't belong

Here in heaven

Naisip ko na parang habang buhay na ata tong tulo ng luha ko. Ang sikip

ng dibdib ko habang kinakanta ko tong kantang to. Paano niya na kayang

mapaghandaan ang araw ng kamatayan niya?

Would you hold my hand

If I saw you in heaven

Would you help me stand

If I saw you in heaven

I'll find my way, through night and day

Cause I know I just can't stay

Here in heaven

Tumigil na ako sa pagkanta, dahil alam kong hindi ko na kaya. Tulo lang

ng tulo yung mga luha ko, at hindi narin maganda yung pagkanta ko. Umiyak

na lang ako… Yun na yung katuloy ng kanta.

“Dinala ko yung rosas, naalala mo pa? Yung binigay mo sa kin dati dati

pa? Yung pinakuluan mo? Himala na namulaklak. Hindi ka ba natutuwa?”

Ngumiti siya. Pero sa ngiti niyang yun, nagsisi ako kung bakit ako naging

masaya sa himalang dinala ko hanggang sa kwartong yun.

Unti-unting bumalik yung oras. Bigla kong naalala yung araw na kumatok

siya sa may pinto namin na dala-dala yung kahon na may mga buto ng

pinakuluang rosas.

Pag namulaklak yan, aalis na ako sa buhay mo. Pero pag hindi, hahayaan

kitang guluhin mo ang buhay ko, at guguluhin ko din naman ang buhay mo.

Tumulo yung luha niya kahit nakangiti. Ako din, tumulo ang luha. Nagising

si Maria na nakatingin sa kin.

Tiningnan niya yung ate niya, at ngumiti.

“Matutulog ka lang ha? Gigisingin kita pag dumating na ko sa kung saan

man tayo pupunta.” Dumating na yung pari maya-maya. Kung ano man yung

kailangang gawin, ginawa na niya. Bakit nga ba ako andito ngayon? Parang

kahapon lang nung nahulog siya sa kin sa may isang puno ng acacia. Parang

kahapon lang ng mabasa ko yung diary niya. Parang kahapon lang nung

nasabi kong mahal ko siya.

“Maghihintay ka ha? Dadating ako agad.”

Pinisil ko yung kamay ni Maria habang naramdaman ko naman yung pag-gaan

ng kamay ni Mary.

Binitawan ko siya at umiyak habang nakatalikod. Yung mama at papa niya

ang huling humawak sa kanya.

Naiinggit ako sa ibang napapanood ko sa tv, nasa dagat pa sila na

magkahawak kamay bago mamaalam habang buhay yung isa. Pero, buti sana

kung ako lang ang tao sa mundo niya. Kaso hindi.

Pero… hindi man ako ang huling humawak sa mga kamay niyang yun… alam kong

dadalhin ko ang hawak na yun habang buhay.

Hindi ko man lang natupad yung sinabi niyang sa parke niya gusto

mamaalam…

Ubos na ang mga luha kong galing pang langit. Umulan sa loob ng kwartong

yun. Tiningnan ko yung oras.

1:43 am. Nagkataon lang ba to, o pati ito napaghandaan niya?

Kung ano man yung sagot, nalaman ko nung nagusap kami ni Maria matapos

ang ilang oras.

“Kuya…”

Kinarga ko si Maria sa mga balikat ko. Mugtong-mugto yung mga mata ko.

Hanggang ngayon di parin natatapos ang pagtulo ng mga luha. Tiningnan

lang ako ni Maria, siguro nagtataka kung bakit patuloy na nahuhulog na

parang walang katapusan.

Pinunasan niya yung mga luha ko… dahan-dahan.

“Six na po ako.”

53

Isang katapusang may simula uli. Sinadya niya kaya? Ewan. Ang daming

himalang nangyare. Isa siya dun. Gusto ko ng isang kwentong walang

katapusan, at marahil, nagawa niya yun.

***

Epilogue

Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy… pero may

magic, na kung tawagin niya ay himala. Bakit?

Kasi—

May pumasok na isang doctor at nurse sa kwarto na pinaghihimlayan.

Nagising tuloy yung mga magulang ko. At heto… habang pasimpleng tinatype

ang bawat salitang nasa isip ko kahit nanghihina na yung mga kamay ko…

nakikinig ako sa sinasabi nung lalake.

Umiyak ang mga magulang ko. Ay mali pala. Humagulgol sila. Ako? Di ko

alam kung hahagulgol o ngingiti. Ngingiti dahil makakasama ko na rin

siya. Naalala ko tuloy yung guhit sa palad naming dalawa.

Parehong maikli, mas maikli lang yung kanya. Napangiti ako… Kahit papano,

nakatadhana parin kami.

Siguro nga, maramot ako. Wala naman talagang may alam kung makakasama nga

ba natin ang minamahal natin sa kabilang buhay diba?—kung meron man.

Hindi na yun mahalaga sa kin. Sabi nga nila… faith na daw natin yun.

Naniniwala akong hinihintay niya ko. Hindi ko kaya na paghintayin siya…

Kaya, eto na… Papunta na rin ako.

Kung ilalagay ko siguro ang pangalan niya sa dictionary, ang ilalagay ko:

one who could make you believe that miracles DO exist.

Isang fairytale ang kwento namin. Fairytale na walang fairy… pero may

magic, na kung tawagin niya ay himala. Hindi na dapat tinatanong kung

bakit, dahil may mga bagay na walang hanggan ang tanong, kahit na walang

sagot.

This story has a happy ending.

At dito naguumpisa ang kwento naming dalawa.

***

She will never be your ordinary lady,

And she will never be your no normal girl.

But she will always be everything to me...

…My one and only dearest miracle.

A Miracle

By Jessamine

54