⇮ 9 ⇮

Ὅσο ζοῦσε εἶδε τούς στίχους τουνά κοσμοῦν τήν εἴσοδο δημοσίουἀποχωρητηρίου στήν Ἔφεσο – τιμή μεγάληνά πᾶς νά ἠρεμήσεις ἀλαφρώνονταςκαί νά σκέφτεσαι τόν Παλλάδα ἤ Παλλαδᾶἔκτοτε τόν ἀποτέλειωσε ἡ κακοφραδμοσύνητῆς γυναίκας του, ἡ ἄδικη γαμετήμετά θάνατον ὅμως τοῦ ἔλαχεδεύτερη τιμή ἀπό τόν Προσπέρ Μεριμέἔβαλε τούς τρομερούς του στίχους ὡς μότοτῆς ὡραίας νουβέλας Κάρμενπᾶσα γυνὴ χόλος ἐστίν∙ ἔχει δ‘ ἀγαθὰς δύo ὥραςτὴν μίαν ἐν θαλάμῳ, τὴν μίαν ἐν θανάτῳἔμπνευσή τους ἡ στυγνή Παλλάδαιναἕνα στενό παρακάτω ἡ παλλακίδαἄνδρες σάν αὐτόν πληγωμένοικαταλήγουν σκωπτικοί στιχοπλόκοιδογματικοί ἰδεολόγοι, ξεροκέφαλοι στρατιωτικοίεὐάλωτα θύματα, δέν γνωρίζουν ν’ ἀντιδράσουνξεκινοῦν μέ καλοσύνη καί σύντομα δοκιμάζουντή βία πού σημαίνει τήν ἔναρξητῆς αἰώνιας πάλης τῶν φύλωνὅταν φτάνουν νά ἐγχειρισθοῦν στή χολήεἶναι ἀργά πιά…

⇮ 10 ⇮

Ἔφριξα μέ τό δῶρο μιᾶς φίληςἐλευθεριάζουσας νῦν θεούσαςμοῦ προσέφερε τόν συνονόματοἍγιο Νικόλαο Μύρωνα, Ἐπίσκοπο Λυκίαςδιάδοχο τοῦ Ποσειδῶνος, ὡς συνήθωςμοντέρνα ἁγιογραφία, διακοσμητικήἀναπάντεχο δῶρο κι ἄβολοποῦ νά τόν βάλω, τόν εὐλογημένοτόν ἔσωσε ἡ συνωνυμία καί μόνοὡς μόνη ἀκριβῶς θέση τοῦ ἁγίουπροστάτη τῶν ναυτικῶν, θαλασσινῶνεἶναι σαφῶς ὁ νεροχύτηςἐκεῖ μπορεῖ νά ἐκτιμήσωμ’ ἕναν πρωινό ξαφνικό θυμότό νερό νά τρέχει ξεχασμένοτό ἁψίκορο τοῦ χαρακτῆροςστήν Α Οἰκουμενική Σύνοδοδέν ἄντεξε τοῦ Ἀρείου τίς δολιχοδρομίεςκαί τόν χαστούκισε γεράἀπομονώθηκε καί μετανόησεὅπως, ὅλοι τοῦ εἴδους, οἱ θυμοίεὐνοοῦν τήν καταλαγιασμένη ἔξαψητουλάχιστον ἐξερράγη σάν κι ἐμέναἴσως τηλεπαθητικῶς ὁμοιάζουμε.

Διαπλέοντας τό Αἰγαῖο πρός τίς Κυκλάδεςἀκίνητα σύννεφα στόν γαλάζιο οὐρανόπηγαινοέρχεται ἡ θαλασσινή αὔραζωογόνα κι ἀόρατη σάν τό χέρι τοῦ Ποσειδώναπλησιάζει τό πλοῖο καί προσφέρει

⇮ 11 ⇮

μιά ξύλινη τρίαινα σ’ ἕνα παιδάκιπροαγγελτικό δῶρο κι ἐπικίνδυνογιατί ὁ θεός ἀγνοεῖ πώς ὁ μικρόςεἶναι προστατευμένος ἀπό τήν Ἀθηνᾶτήν γκουβερνάντα πού τόν ψάχνει παντοῦκι ἔτσι ἀποσύρεται διακριτικάμόλις ἀντικρίσει τά φουστάνια ν’ ἀνεμίζουνδέν θέλει νά διαιωνίσει τή διαμάχητό νιώθουμε μέ τόν ξαφνικό ἀέρατό μπουρίνι πού ἔρχεται, θεϊκήδύναμη ἀνυψώνεται στόν οὐρανόἀντηχεῖ ξεχαρβαλωμένο τό γέλιο τῶν θεῶνἕνας γάντζος ἔτριξε σάν ἀπόηχός τουὅσο κι ἄν σταυροκοπιέται μιά γριούλαἔχει-δέν ἔχει θέση ὁ Χριστός στό Αἰγαῖοπάντως στό πλοῖο εἶναι χωρίς εἰσιτήριοἴσως ἡ μητέρα του πού ἐπικαλοῦνται οἱ ναυτικοίβοήθα Παναγιά, στό ὡραῖο τραγούδιτόν πάρει ἀπ‘ τό χέρι πρός τήν ἔξοδοφτάνουμε ὅπου νά ‘ναι στή γιορτή τηςγλυκίσματα, καλωσορίσματα, δεξίματαμιά μεγάλη ὑποδοχή τῶν θεῶν ἑτοιμάζεταιμέσα κι ἔξω ἀπό τίς λογῆς ἐκκλησιέςὁ Διόνυσος μεταμφιεσμένος ἐπαίτηςπαραμονεύει νά σύρει μέ προσκυνήτριεςἕνα συρτό σαρκωμένο τραγούδι στίς αἰώνιες πέτρεςἀφημένα στό πεζούλι, ἕνα χριστόψωμο μιά παναγίτσα,μήν ξανάρθει ὁ Ποσειδώνας νά χορέψει μέ τήν κυρία Ἀθηνᾶ;

⇮ 12 ⇮

Ἐκεῖ στά ρειποθέμελα τοῦ κάμπουστόν τοῖχο ἑνός χαλασμένου σπιτιοῦεἶδα παιδί καί θαύμασα ἕνα σύνθημαἄμεσο, κοφτό, ἀληθινό: ΘΕΛΩ ΜΟΥΝΙπηγαίναμε στό χωριό νά παραθερίσουμεὁ πατέρας μου χαμογέλασε, ἡ μητέρα κατσούφιασεκαί τώρα χρόνια μετά μπορῶ νά τό ἑρμηνεύσωπίσω ἀπό τούς τοίχους ὑπάρχει ἀνάγκηπίσω ἀπό τούς στίχους ὑπάρχει φενάκη.

Συγχρωτίζομαι ἀλῆτες, μαστροπούς, φτωχοδιαβόλουςὅλο καί κάτι ἔχω νά μάθω ἀπ’ τό σινάφιεἰδικά τούς πρώτους θεωρῶ ὑπόδειγμαγραμματικῆς καί ψυχικῆς πληρότητος ἀφοῦὑπάρχουν σ’ ὅλη τή φωνή τῆς γλώσσας μαςμάλιστα στόν καθένα ἐπισημοποιῶ κι ἕναν ρόλοπροηγεῖται ὁ ἁλίτης καί ἡ θαλασσινή καταγωγήἕπεται ὁ φυγάς θεόθεν καὶ ἀλήτης αἰωνίωςὅταν ἔτρεχα ἑκατό καί διακόσια μέτρα στό στίβοἐμφανιζόταν κέρβερος ἀλύτης, ὁ ἀλυτάρχηςἀλείτης καί ἀλοίτης μοιράζονται τήν παράβασηἀνόσιος καί κακοῦργος συνεργάζονται κρυφάὅσο περιπλανιέσαι θά τούς συναντήσεις στό δρόμο σουτό καλό καί τό κακό περιφέρονται σ’ ἕνα γράμμα.

Ἀνέμενα στή στάση τό λεωφορεῖομέ περίμενε μεγάλη ταλαιπωρίαθά πήγαινα στή Νέα Κηφισιάνά συναντήσω τόν πρῶτο ἐξάδελφό μου

⇮ 13 ⇮

μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ ἀδελφοῦ τουἀνεξάντλητο κι ἀνεξήγητο στήν ἔκτασή τουμίσος, διχόνοια: ἀδερφοφάδεςὅσο περίμενα τόσο ξεστράτιζα γιά νάἀποφύγω τό ἐνδιάμεσο ψυχικό βάροςδέν εἶχα ἐμπλακεῖ στή διαμάχηἐάν μισοῦνται ἀνάμεσό τουςδέν τούς πρέπει ἐλευθεριά – ἀλλά τό λεωφορεῖοἀργοῦσε κι ἔπρεπε νά βρῶ τρόποδιαφυγῆς, ὅταν φάνηκε στό βάθος διέκρινατήν κατεύθυνση, Χαλκοκονδύλη – Ν. ΚηφισιάἌ, τί ὡραία εὐκαιρία παρουσιάζεταισ’ ὅλη τή διαδρομή θ‘ ἀσχοληθῶμέ τόν πρῶτο ἐκδότη τοῦ Ὁμήρουὅταν ἐξαντληθοῦν, ἔπειτα μιά-δυό στάσειςτά γνωστικά ἀποθέματα ἔρχεταιἀγέραστη ἡ ὁμηρική ποίηση πρίνκατά τή διάρκεια τῆς ἐπισκέψεωςκαί μετά θά ἔχω νά σκέπτομαι.

Ἀπό τίς πρῶτες ὑφολογικές παρατηρήσειςστόν πρωκτικό ἔρωτα οἱ παύσειςεἶναι σημαντικότερες ἀπό τίς κινήσειςδιαβάζαμε μέ λαχτάρα νέοιἀλλά τότε προεῖχε ἀσφαλῶς ἡ κίνησηἡ ὁποία πολύ μετά πῆρε τή σωστή της θέσηὡς ζωτικός καί ἀδιάπτωτος χρόνος.Ξαναθυμήθηκα τήν ἀρχική ἐπισήμανσητώρα ξεχνιέσαι στή ραθυμία τῆς παύσης.

⇮ 14 ⇮

Στό ἀτομικό βιβλιάριο νοσηλείαςσυνταξιούχου κατηγορίας τιμητικῆςκαί εἶδος πλήρους περιθάλψεωςἐνυπάρχει τό κεφάλαιο: προθέσειςὅπου ὁ ἐλεγκτής ἰατρός – κριτήςδιαπιστώνει τίς λογοτεχνικές βλέψειςὅσες προϋπῆρξαν τοῦ συνολικοῦ ἔργουμέ δύο λόγια τί ἤθελε νά εἰπεῖκαί ἀπό τί πάσχει τό ἐν λόγῳ ἔργοἕνας δύων κλασικισμός πρυτανεύειἤ ἕνας παρωχημένος ρομαντισμός ἐπιβιώνει.Ἀπό τήν κρίση ἐξαρτᾶται ἡ νοσηλείακαί ἡ θέση: πρώτη, ράντζο, νεκροκρέβατοδιότι ἄν οἱ λογῆς, μιᾶς ζωῆς, προθέσειςδέν ἐπετεύχθησαν, τί περιμένειςδαφνοστεφανωμένο τέλος στό διάδρομο;

Πάντα μοῦ ἄρεσαν οἱ προσφωνήσειςἀπό τίς ἐπιβλητικές τοῦ πρωτοκόλλουὥς τίς λαϊκές εὐπροσήγορες – ἀντιθέτωςσιχαίνομαι βαθιά τή σκόνη πάνω στή λαδιάτίς ἀνεπιθύμητες ἀνοίκειες οἰκειότητεςἀκόμη δέν σέ εἴδανε μοίρασαν ὑποκλίσειςγι’ αὐτό ἀνοίγω συχνά ἕνα σχετικό βιβλίοΤΙΤΛΟΣ: Ἄν συναντήσεις δούκα ξεπεσμένοἤ ἔκπτωτο βασιλιά, μπατίρη ἀριστοκράτηποιός ἀληθινός ἱστορικῶς τοῦ ἀνήκει;Ὅμως ἀπ’ ὅλες τίς τιμές πού ἁρμόζουνἕνα ὑπερθετικό μ’ ἔχει δαιμονίσει

⇮ 15 ⇮

ὁ μελιστάλαχτος δικός μας ΠατριάρχηςΠαναγιότατος, μά πάνω κι ἀπό τήν Παναγία…

Τίς πρωινές ὧρες ἄκουσα στό ράδιοτό ὑποβλητικό ἔργο τοῦ Charles Ivesὁμολογῶ γιά πολλοστή φοράΤό ἀναπάντητο ἐρώτημα – ἐμπνέονταςἕνα ρίγος ἀπολύτως μεταφυσικό.Ὅταν ὅμως σκεφθεῖ κανείς τή ζωήτοῦ ἐκλεκτοῦ συνθέτη, τήν περίφημηἑταιρεία Ive’s Company ἀσφαλείαςδέν μπορεῖ ν’ ἀποφύγει τή συνέπειατῆς ὑποβολῆς: πρόκειται γιά ἐπερχόμενηκαταστροφή, ἀσφάλιστρα, συνολικό κόστοςἀποζημίωση καί τῆς ἴδιας τῆς ὀρχήστρας.

Πόσο καλοί ἄνθρωποι ὑπῆρχαν πάνταπόσο φθονεροί ἀνάμεσα στούς ἀρχαίους προγόνουςἀνέλαβαν νά σπιλώσουν καί τόν Θεμιστοκλῆτόν ἥρωα τῆς νεότητος πού ὀχύρωσε τήν πόλημέ τίς εὐέλικτες τριήρεις, τή ναυτοσύνη μαςἀπό μητέρα, ὄχι Ἀτθίδα, ἀλλά Θρᾷσσαφοιτοῦσε στό Κυνόσαργες, τό ἄντρο τοῦ Ἡρακλῆφρόντισαν καί γι’ αὐτόν πάνω στό ὄστρακοΘεμιστοκλῆς καταπύγων, δηλαδή ἀδερφή.Ἄχ, νά ὑπῆρχαν δακτυλικά ἀποτυπώματαδι’ ἐρεύνης νά βρεῖς τόν ὑπαίτιοπαραδειγματικῶς νά τόν ἀνασκολοπίσεις.

⇮ 16 ⇮

Εἶναι ζήτημα χρόνου νά γίνει τό κακόδηλαδή νά γραφτεῖ ἕνας κακός στίχοςοἶστρος βραχυκυκλώνει τή λάμπατοῦ ἐπιφανοῦς ποιητοῦ τῆς γλώσσας μαςκατά βάθος εἶμαι ζήτημα φωτόςἄγνωστο πῶς αὐτή ἡ ἀκέραια φράσηδέν ἀνακαλεῖ κανένα μυστικό λυχνάριοὔτε λαμπριάτικη λαμπάδα, κερί τρεμάμενοἁπλῶς μοῦ φέρνει δυσθυμία ἤ ἀλλεργίακάτι σάν διακοπή τοῦ ρεύματος, συσκότισηἀρνητικό καί θετικό ἔχουν ἐπενεργήσειὥστε ἡ λάμπα νά χάσει τό φῶς τηςἀλλαγή λάμπας, τά σιδεράκια τρέμουνκι ἐπανέρχεται ὁ στίχος στήν εὐθείαὀλίγο φῶς καί μακρινό σέ μέγα σκότος κι ἔρμοεἶναι ἡ φωτεινή ἐπιγραφή πού δείχνει τό δρόμο.

Ὅπως ἡ μονάδα καθρεφτίζει τό Σύμπανοὕτω καί τό σῶμα ἀκολουθεῖ τήν τάξηἑνός Σύμπαντος σέ πλήρη τάξηπρεσβεύει ὁ φιλόσοφος Λεϊβνίτιοςἀπό τή θεωρία προτιμῶ τό στίχοτοῦ ποιητοῦ: θυμήσου σῶμαἕνας μικρός θεός τῶν αἰσθήσεωνδιά τῆς μνήμης καί τῆς ἀναμνήσεωςρίγος διαπερνᾶ τό ἔμψυχονἀνακαλεῖ τίς ἐξαίσιες στιγμέςτῆς ἡδονῆς σάν ν’ ἀνοίγουν οἱ πόροικαί βγαίνει πάνω στό δέρμαδροσοσταλιά ὁ ἱδρώτας τοῦ πόθου.

⇮ 17 ⇮

Τό λοῦμπεν πολύ μέ ἔχει ἀπασχολήσειστό καφενεῖο τῆς γειτονιᾶς δίνω συμβουλέςπού κανείς δέν τίς παίρνει στά σοβαράγιατί συνεχῶς συλλαμβάνονται τά μέληδιά παραβάσεις ἐλαφρές ἕως κτηνώδειςλοῦμπεν κυριολεκτικῶς σημαίνει κουρέλιἀλλά ἡ λέξη ξέφυγε ἀπ’ τά ὅριαμετατοπίσθηκαν κανείς δέν φοράειτριμμένα ροῦχα ἡ μόδα θέλει σκισμέναὅταν ἔπεσε στά χέρια μου τό βιβλίοτῆς ἰδεολόγου Ἕλλης Ἀλεξίου Λοῦμπενὁποία ἔκπληξη! Πουθενά δέν εἶδατόν συνήθη κόσμο, μόνο Πεντάμορφηκαί Εὐτυχούλα στή στράτα τῆς ἀφήγησηςπάρε με θειά Λένη ὅπως εἶμαικαί πέταξέ με στό πανέρι μέ τά κουρέλια σουἔτσι τελειώνει ἡ Πεντάμορφησ’ ἄλλη ἐποχή, ἄλλου εἴδους ἐνδυμασίαἔφτανε μιά κουρελού γιά τή συνουσία…

Ἡ ἀμηχανία στήν κηδεία τῆς ξαδέλφης μουἦταν μεγάλη καί ἀδιέξοδη – πλήρης ἡμερῶντά παιδιά της μέ βία τ’ ἀνεγνώρισαεἶχα νά τά δῶ τουλάχιστον μισό αἰώναὅπως βιβλίο μεταπολεμικό μ’ εὐτελή ὄψηκανένα βιβλίο σέ χαρτί ἐφημερίδαςδέν μοῦ ‘ρχότανε στό νοῦ, μονάχα ὁ Ἥλιος,ἡ παλαιική ἐγκυκλοπαίδεια, πολύ χρήσιμηπάντως στό νεκροταφεῖο εἶχε συννεφιάσκανταλιές, εὐτραπελίες, καμώματα

⇮ 18 ⇮

τῆς παιδικῆς ἡλικίας πού ἄρεσαν τόσοστήν κοιμωμένη κι ἐνόσῳ τό φέρετροἐρχότανε μπροστά μας, σάν νά κρυβόμουναπίσω ἀπ‘ τό δένδρο, ἐκεῖ δίχως νά τό θέλωπάτησα μιά γάτα, ἔσκουξε μέ φωνή βρέφουςαὐτό ὑπῆρξε τό δικό μου ἀντίο, ἀντί στεφάνου.

Συχνά τά βράδια μοῦ ‘ρχεται στό νοῦνά γυρίσω ξανά στή λυρική ποίησηὅπως ἐπιστρέφεις στήν πρώτη ἀγάπηἀλλά διαπιστώνω πώς ἔχω ξεχάσειὀνόματα, λατρευτικά τῶν λουλουδιῶνἐπισπεύδω, προσπαθῶ νά θυμηθῶβοηθοῦντος τοῦ φυτολογικοῦ λεξικοῦμέ τόν Γεννάδιο ἀνασταίνεις μιά γαζία;Ἀπό τή μιά καρέκλα στήν ἄλληποῦ εἶδα τελευταία φορά τό δένδροαὔριο κιόλας θά περιηγηθῶ τήν πόληκάθε βῆμα κι ἕνας παλμός μυρωδικόςπιό πολύ ἀνασαίνεις τριγύρω, σήμεραοὖρα καί κόπρανα τῆς σκυλίσιας ζωῆςπαρά μιά γεύση ἀπό δαγκωμένο μῆλοἔτσι καί δῶ νεαρή ὕπαρξη νά τρώει μῆλοἐπαναλαμβάνω μηχανικά τίς λέξεις:Γυναίκα τό μῆλο πού μοῦ ἔδωσεςμοῦ γέμισε τό στόμα στάχτη – μυστήριοκι αὐτός ὁ στίχος ποιός τόν ἔγραψεκαινούργια ἔρευνα, νέα περιπλάνησηὅταν ὅμως ἀγαπᾶς κάτι ξανάρχεταισάν εὐλογημένη θύμηση, σαρκώδης.

⇮ 19 ⇮

Νά, τό δένδρο κατάφορτο ἀπ’ τό μικρόἀνθάκι μέ τή δύναμη τοῦ παρελθόντοςἕνα ἀπό αὐτά θά κοσμήσει τό πέτοἔχω προβλέψει ἕνα μπλέ κοστούμι.

Μοῦ ἀφηγεῖτο φίλος ψυχίατρος:Ὁ παθών εἶχε μεγάλη ἐμμονήμέ τούς φράχτες, ὕψιστο κακό, κοινό ἐμπόδιοἄφησε οἰκογένεια, δουλειά καί πέρασετά σύνορα γυμνός νά βρεῖ ἀπέναντιγυναίκα, φωτιά, τή θαλπωρή πού τοῦ ἔλειπε,ἐμένα ὁ νοῦς μου πῆγε στά σκυλιάτῆς μεθορίου, τά προκεχωρημένα ἀλυχτίσματανά πέσουν πάνω σ’ ἕνα γυμνό σῶμανά τρῶνε πρωτοχρονιάτικα, χορταστικάὅταν ἄρχισα πιό ἐξειδικευμένες ἐρωτήσειςὁ ψυχίατρος ἀπό ἐπιστημονική περιέργειαμέ προσκάλεσε μιά μέρα στό γραφεῖο τουγιά μιά φιλική, ἐταστική ἐξέταση…

Ἄν ἔγραφα ἱστορικό μυθιστόρημασίγουρα θά συμπεριελάμβανα τόν Λόρδο ἜλγινΣκῶτο εὐγενή καί τέκτονα σοβαρόσυγκαταλέγεται ὡς Ἄγγλος διπλωμάτηςγνώστης τῆς τέχνης, ἐπιτήδειος ἀρχαιοκάπηλοςτά ‘σκασε γερά στήν Πύλη, στούς μεταφορεῖςδιαγούμισε τή ζωφόρο, κόντεψε νά πνιγεῖὁ πρῶτος κεραυνός ἤτανε τοῦ Ποσειδώναἀλλά ἡ τελική ἀρά ἀνῆκε στήν Ἀθηνᾶ

⇮ 20 ⇮

πέθανε πένης, συφιλιδικός στή Γαλλίαἔχασε τά πάντα, τήν πλούσια γυναίκα τουτά παιδιά του προσεβλήθησαν ἕνα ἕνατέλος τή μύτη του πού ὀσφραινόταν τά ὡραῖα.Αὐτό κι ἄν θά ‘τανε εὐπώλητοπροσφορά κυριακάτικης ἐφημερίδας.

Μιά λόξα μ’ ἔχει κυριεύσει τελευταῖανά κατευθύνω ἐγώ τά ὄνειρά μουἀκολουθῶ σχεδιασμένη τακτικήθέλοντας δυναστεία ἐπί τοῦ ἀσυνειδήτουπρῶτα ἐπαναλαμβάνω πολλές φορέςσάν προσευχή, ἐπιτακτικά τήν πρόσκλησηπρός ὕπνο κλείνοντας ἀργά τά μάτιαὁδηγώντας μαζί τήν καταληπτική φαντασίαλιβάδια, μουκανητά, φρέσκο γάλαἄν θέλω μιά βουκολική σκηνήεἶναι πιθανόν τίς πρωινές ὧρεςνά ἐκμεταλλευθῶ ποιητικῶς ζωντανεμένηἄν τή θυμηθῶ πάλι, καταγεγραμμένηἄλλοτε πάλι ἐφευρίσκω μιά τοποθεσίατρόμου κόβοντας μύτες, σπαθιά καί ξιφολόγχεςπεριττό νά προσθέσω τήν ἐρωτολαγνείασάν αὐνανιστική προετοιμασίακι ἐνῶ τό σκηνικό ἔχει στηθεῖβουλιάζω στόν βαθύ πρῶτο ὕπνοκάποια δύναμη ἀόρατη μυστηριακήξεστρατίζει τίς κινήσεις ἀλλοῦσάν ἄλλος ξαναγίνομαι ὁ ἑαυτός μου.