ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Το μεταχθές και

το προαύριο

(.poema..) εκδόσεις

Προτεινόμενη προβολή

Ρύθμιση πλήρους οθόνης

View

Full screen

ISBN : 978-618-5142-02-5

Ψηφιακή έκδοση

Πρωτοχρονιά 2015

(.poema..)

ΤΟ ΜΕΤΑΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΑΥΡΙΟ

Για τον ήχο της μουσικής πατήστε εδώ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Το μεταχθές και

το προαύριο

Ένα λογοτεχνικό σχόλιο

για τον ιστορικό κύκλο της νεωτερικότητας

Του ιδίου 1998: Κ. Γ. Καρυωτάκης. Φύλλα πορείας, δοκίμια, Γαβριηλίδης

1999: Τέος Σαλαπασίδης. Μια παρουσίαση, δοκίμιο, Γαβριηλίδης

2000: Από την ήττα στη σιωπή, δοκίμια, Γαβριηλίδης

2001: Στο όνειρο πάντα η Πελοπόννησο, πεζό, Γαβριηλίδης

2002: Τα άλογα της Αρκαδίας, πεζό, Πόλις

2003: Όψεις της σύγχρονης ποίησης. Δοκιμή πρώτη, δοκίμια,

Γαβριηλίδης

2003: Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη, πεζό, Πόλις

2004: Η παρτίδα. Ένα παιχνίδι λογοτεχνίας και ιστορίας, δοκίμιο,

Βιβλιόραμα

2005: Η περούκα της Σοφίας Νέρη, πεζό, Μεταίχμιο

2005: Για τον Ηλία Λάγιο (επιμ.), δοκίμια, Ερατώ

2006: Γιάννης Πάνου, Από το στόμα της παλιάς Remington. 25 χρόνια

μετά (επιμ.), δοκίμια, Καστανιώτης

2007: Μετά το ’89. Στους δρόμους της ιστορίας και της λογοτεχνίας

(επιμ.), δοκίμια, Γαβριηλίδης

2007: Η μέρα με τις δεκατέσσερις νύχτες, πεζό, Καστανιώτης

2008: Θεωρία, λογοτεχνία, αριστερά (επιμ.), δοκίμια, Το πέρασμα

2009-2010: Φωνές, τεύχη 1-4, πεζά, εκτός εμπορίου

2011: Αερσίλοφος χώρα, πεζό, έκδοση λογοτεχνικού αρχείου,

Το πέρασμα

2013: Υπό το φως της κρίσης. Τρία δοκίμια, για τη σύγχρονη ποίηση,

πεζογραφία και κριτική, δοκίμια, εκτός εμπορίου, Βιβλιόραμα

2013: Κ. Π. Καβάφης. Κλασικός και μοντέρνος ελληνικός και

παγκόσμιος (επιμ.), δοκίμια, Poema

2013: Οι Εστέτ, δοκίμια, Poema

2014: Το εμφύλιο σώμα, πολυφωνική μεταμυθοπλασία,

Εκδόσεις του εικοστού πρώτου

Επιμελήθηκε τη σειρά Εκ νέου, τομίδια 1-14, Γαβριηλίδης

Εις Νικόλαον Κάλας, ενταύθα· απόκριση και αφιέρωση

δώ φανεί και της τέχνης μου αντοχή, παρεισάγων λέ-

ξεις γλωσσηματικές, όμως καθιστών αυτές σαφείς και

εύληπτες, διά της τεχνικής υφής τής όλης πρότασης και της

γειτνίασης άλλων λέξεων απλούστερων. Ότι ουχί μόνο ιδέ-

ες και νοήματα, καίτοι λαμπρά, ευρισκόμενα πάντως και εις

άλλες γραφές, αλλά κυρίως η δύναμη των λέξεων και η

συνθήκη του λόγου πιστοποιούν το θεμιτό της γραφής και

τον σκοπό αυτής προάγουν.

Φερ’ ειπείν, όσοι εδοκίμασαν όπως εκθέσουν ιδέες επι-

στημονικές εις μπακαλικόν ύφος, ουδέν κατόρθωσαν άλλο

παρά να δώσουν ύλη εις πλατύ γέλωτα· ότι μόνο εν τω ευ-

μόρφω η γνώση, ενώ το αγοραίον ούτε την δήλωση ακριβή

ούτε την φαντασία εναργή παρέχει.

Επί της ιστορίας δε τα συμβάντα, η πλοκή και η θέση και

η μορφή των λέξεων δοξάζει ή καταστρέφει ανθρώπους και

ιδέες και καθεστώτα και λαούς ολόκληρους. «Τούτη η γνώ-

μη, τον τότε την πόλη περιστάντα κίνδυνον εποίησε παρελ-

θείν ως νέφος», λέγει ο ένας· «...ώσπερ νέφος εποίησε τον

τότε κίνδυνο παρελθείν», λέγει ο άλλος. Ιδού πώς, μία και

μόνη συλλαβή παραλύει τον λόγο και σβήνει το πυρ και την

σαφήνειά του, όπως Σκαρλάτος Βυζάντιος έδειξε.

Πόσω μάλλον εδώ, όπου της παρούσης οικονομικής κρί-

σεως το πρόσκαιρον, εις ιστορίας διάρκεια επιχειρείται να

φωτιστεί, κατ’ απηνή συντομία και επιτομή, διά της τέχνης

την συνδρομή.

13

ΕΕ

Αυτή η οικονομία τού ανά χείρας πονήματος, του ο-

ποίου τα προλεγόμενα περαίωσα ήδη. Αν αλλότριο των

προσδοκιών κριθεί, δεν ζητώ της συγγνώμης την επιεί-

κεια, διότι κανείς αποτυχών του σκοπού του εις την συγ-

γραφή, αφού πονοκεφαλήσει τον κόσμο χωρίς νόημα,

δεν είναι, κατά την εμού πεποίθηση, άξιος συγχώρεσης.

Όμως εξαιτούμαι τις παρατηρήσεις των συμπολιτών

μου, ώστε εξ αυτών ωφεληθώ, προαναγγέλλων ότι τίς

μεν υπό ευνοίας υπαγορευόμενες γνώμες θέλω καταστή-

σω ενεργές, εξηγώντας σε επόμενη έκδοση τις επιλογές

τής παρούσης, τις δε υπό φιλαπεχθήμονος διαθέσεως

κακίες θέλω τρέψει προς σκοπόν ευγενέστερον, και έτσι

διασώσω και εκείνους, πεπεισμένος ότι ο χρόνος είναι

ουχί μόνον των άξιων ανδρών σωτήρ άριστος, καθώς αρ-

χαίος ποιητής λέγει, αλλά και των συγγραμμάτων κριτής

αδέκαστος, παραπέμπων εις των βιβλιοπωλών τα κατώ-

γεια, βρίθοντα αραχνιασμένων τόμων και σκωληκόβρω-

των σελίδων, όσα δεν κρίνει άξια μνήμης, αλλά τιμών δι’

αυτής όσους κατά παντί τρόπο ενεπλάκησαν εις τα ου-

σιώδη, πόλεως ιδεών και τεχνών διακυβεύματα.

Έστιν όμως καιρός, όπως εισέλθωμεν εις το κυρίως

θέμα.

15

ΈΈνναα λλοογγοοττεεχχννιικκόό σσχχόόλλιιοο

γγιιαα ττοονν ιισσττοορριικκόό κκύύκκλλοο

ττηηςς ννεεωωττεερριικκόόττηηττααςς

πό βασάνων Υπατίας μέχρι Αβερρόη καιρόν, εξουσί-

ας οικήτορες άνδρες αιμάτων, εν κακία τέλειοι, πλή-

ρωμα σκυθρωπία και ανομία και δόλος και δυσθυμία και

υπόπτευσις και έχθρα και λοιδορία και βλασφημία και τα-

ραχή και υπόκρισις, έργο δε κακομορφία και φρικωδία και

ακράτεια και ασωτία, έως εκείνη, όπως η αυγή καλή, όπως

η σελήνη εκλεκτή, όπως ο ήλιος, ως άγκυρα της ελπίδος

ενσκήπτει, ως έναυσμα από δουλείας ελευθέρωσης και

από φθοράς χωρισμού και παύσης αδικίας και πολέμων

αναίρεσης και απάτης απόπνιξης και σκότους υποχώρησης

και βράσματος ηρεμίας και παθών αποφυγής, και πάσης

άλλης των κακών περιγραφής. Της οικουμένης τα πέρατα

αγάλλονται, πάσαι αι φυλαί της γης μακαρίζουν, η φύση

εκστασιάζεται.

Έχουσα όραμα κοινής ευδαιμονίας και ακόπου νεωτερι-

σμού και πολυανθρωπίας, εις των πραγμάτων μετάθεση και

μεταποίηση προέβη, την τύχη τής εξουσίας ιδούσα ως έναυ-

σμα της των πάντων ανάπλασης, με εκτροφή ζώων και σφα-

γή και βρώση κρεάτων ικανή, με υδάτων αφαίμαξη και στε-

ρεών εξόρυξη εκ των εγκάτων της γης διαρκή, με επιστημών

και μεθόδων και έργων θαυμασίων επί του νου επιβολή, με

νόμων και δικαιωμάτων και τάξεως συνδρομή, προσέτι δε

μη δεχομένη βασιλέως και δήμου την σχέση ως φυσική.

19

ΑΑ

Και αυτογάμου μεταμόρφωσής της εγκολπώθηκε το πεί-

ραμα, εις αχανείς ποολιβάδειες εκτάσεις, με επικονιαστή

θήλυ ίππο, υψαύχενο, επισαγμένον πορφύραν, τα ακραία

καλά ραδιουργήσαντα, ως κοινοπραγίας επίνοια και προς

κοινοπραξίας ωφέλειαν, όμως εις την ασφάλειαν τρόπου

ατυχήσαντα.

Πώς, εν τέλει, εντός του λιμένος της ελπίδος εναυαγήσα-

με; Πού το λαμπρό εκείνο ιστίο; Πού το ασφαλές ημών πη-

δάλιο, ώστε τις αιρέσεις των τρικυμιών περιπλέουμε; Πού η

αμετάθετη άγκυρα, ώστε με ασφάλεια αναπαυόμεθα; Πού η

καλή κυβερνήτις, προς τον σκοπό το σκάφος διευθύνει;

Επί έτη πολλά μετά χαιρόντων χαιρόμεθα, ενώ τώρα μετά

κλαιόντων κλαίουμε. Πώς το κάλλος απεκοσμήθη; Πώς το

άνθος φυλλορρόησε; Πώς ο χόρτος εξηράνθη; Ποιος πονη-

ρός οφθαλμός, ποια βασκανία μάς εστόχευσε; Πώς ο ποτα-

μός εστέρεψε; Πώς πάλι το αίμα σε ύδωρ μεταβάλλεται;

Ποιος στα τέκνα θα είπει ότι απορφανίστηκαν; Τι εξέπεμ-

ψε εκείνη, και τι ετούτοι ασπάζονται; Σινδόνες καθαρές και

μεταξωτά ιμάτια ευωδιάζοντα, η φιλότιμος, η κοσμία, η ευ-

σχήμων υφαντούργησε, και χιτώνες δερμάτινους αρμολόγη-

σε. Και τώρα ιδού το μαρτύριο: οστά γεγυμνωμένα αυτά υ-

ποδέχονται.

20

24

κόπωση επήλθε, όταν μέτρο και δίκαιο απώλεσε, ως

εαυτού ανεπίσκεπτος. Ύστερον, τώρα, παρασιτεί διά

σχέσεως τόκου και ονείρου εμπορίας, τα πάντα καταφθεί-

ρουσα. Ως όραμα φευγαλέο και άνθος επίκαιρο ο χρόνος

τού βίου της τρέχει, το τέλος εγγίζει. Τα σώματα λύονται

και οι ψυχές επισφίγγονται και από φλόγας πυρός η ίδια η

γένεα κατακρίνεται.

Νυν εποχή ματαίας αναμόχλευσης, όπου νους προκαλεί-

ται και φόβος απωθείται και μεσότοιχα των φραγμών κα-

ταλύονται και τα είδωλα όλα εκπίπτουν.

Από πού αρχίσει η εντελής ανασκόπηση; Αντί εργώδους

και αμφιβόλου απόλουσης και πλύσης και θεραπείας, μή-

πως η μόνη των καθεστώτων σωτηρία, διά των αέργων εν-

δεχομένων την καλλιέργεια;

Αλλά, νικάται της φύσεως τάξις; Καινίζονται νόμοι κό-

σμου; Αναπαρθενεύεται η πόρνη; Τίκτει ο ημίονος;

Η στιγμή της ακμής παρήλθε, εκείνη δε της μετανοίας

αποσώνεται. Εκ του χάους ξεπηδούν τα άδηλα, τα άκο-

σμα, τα άκαρπα, τα περιττά και κατακλύζουν την χώρα,

τον ουράνιο θόλο σκεπάζει η βέβηλη ασημαντότητά

τους. Έργα ανούσια και άνθρωποι ανωφελείς, αλλά με

23

ΗΗ

ορμή ακατάβλητη, γνώμη άστατη και ευκόλως χειραγω-

γήσιμη, αγοραίοι, χρηματιζόμενοι, πρόθυμοι να παρα-

βούν αρχές και κανόνες, επιβάτες τού καιρού ασελγείς,

χαλεποί, επιλήψιμοι, έρμαια της τύχης των περιστάσεων,

συμπηγνύουν πλημμυρίδα αθρόα, ώσπερ η άμμος και τ’

άστρα και του χιονιού οι νιφάδες και τα σμήνη των με-

λισσών, και σκιάζουν όσα λαμπρά των πρεσβυτέρων τα

έργα.

Παλαιόθεν, φρονούσαν ότι αν η λύση της συνεχείας

φθορά παρακμής εισαγάγει στο όλον, το λύειν ανόητο

κρίνεται, ότι έκαστον μέλος ατονεί. Νυν, λέγουν, αν την

προϊούσα φθορά η λύση ανατάξει, του σώματος αναδρά-

σαντος και μεταστάντος εις άλλη εικόνα, ενάλλακτη, ετε-

ρογενή, αυτοπαθή, εν διαρκή ροή απορητική, ως παρα-

φωνίας επινόηση και προαιρέσεως χάρη, ως κατά το μάλ-

λον ερώτηση αντί για απόφανση, ως αστάθεια αντί για

γνώση, ως εις αλλόκοτα νοσταλγική μίμηση παλαιών κοι-

νοτήτων επιλεκτική, τούτα ως μεγάλης σοφίας και αφά-

του δυνάμεως έργα προσμετρώνται...

Ω του ρόγχου παράταση, και ονοματοπαιγνίων ολο-

φυρμός, και παραδοξολογίας επίκληση, και ομοιωμάτων

λατρεία! Μεταβίους υπόσχονται και ρητορούν.

24

πό ακανθών σταφυλή και από αμπέλου άκανθος

φύεται; Αγαθό το αυτεξούσιο, ουχί το υπεζευγμένο

δουλείες, ακόμη και αν μεταξύ των καλών αριθμούνται,

εισέτι δε, από δέους θανάτου απαλλαγή, της ψυχής το

αξίωμα, φρούδο ες αεί.

Αυτός της κοινωνίας κανών, ουχί το άρχειν ή άρχεσθαι

δίλημμα· ούτε δημιουργίας ή τεχνοσύνης αντιβολή, αν

μέλλει η χειραφέτηση χρήσθαι καλώς και ουχί τυραννί-

δος ορέγεται, ούτε και ταύτιση των πάντων όλων, αν θέ-

λουμε τέχνη και βιωτή να συνέχουν τον κόσμο, εν αγωνι-

στική αρμονία.

Ότι ου δύναται άνθρωπος, μόνος, άμουσος, πένης, τον

αιώνα βιώσει έως εσχάτην ημέραν, και πνιγμόν αναπνοής

και θανάτου ώρα διεξέλθει, της ψυχής θορυβουμένης και

πικρώς μαστιγουμένης, ούτε, προ της μακράς εκείνης

αποδημίας, διαγράψει εν τη διανοία τού κοινού βίου κα-

ταστροφή, και μονήρης εγγίσει εις της κρίσεως κράσπε-

δο, εις πύρινο ποταμό και ατάσθαλο Άδη και εξώτερον

σκότος, όπου σκώληξ ακοίμητος και κλαυθμός ασίγητος

και βρυγμός οδόντων εναγώνιος, και πάντα γυμνά και

τετραχηλισμένα, τα αγαθά, τα φαύλα, τα φανερά, τα κε-

κρυμμένα, τα πράγματα, τα ρήματα, τα ενθυμήματα.

Αλλά ό,τι σωρεύεται εν φθορά, αναγγέλλει ηγεμονία,

ό,τι εν ασθενεία, αναγγέλλει επίρρωση, ό,τι εν ατιμία,

αναγγέλλει δόξα· σωρεύεται σώμα ψυχικόν, προεικάζε-

ται σώμα πνευματικόν, αρκούντως διάφορον.

ΑΑ

χαλκευτός ατέρμων κοχλίας, αρσενόπαις εργόπονος,

άμα και θήλυ απείκασμα του ήδη-πάλι, αιμάσσων,

πυρέσσων και συν τω χρόνω καθ’ έδραν τηκόμενος, λόγω μο-

νοστρόφου κινήσεως και καταναγκασμού ατελέσφορου, πλε-

ονεξίας και αδικίας συνώνυμος, μέλλει εκπέσει εκ της ρυπα-

ρής, τορνευμένης φωλεάς του, ύπισχνος, αναλωτός και κατά-

μεμπτος, και μαζί με άλλα, φτενά περιτρίμματα, βυθισθεί

στον ωκεανό της σπλαχνικής συγκατάβασης.

Του παφλασμού τελευτώντος, απροσδόκητος ζωογονία

συμβεί, ουχί ως καθαρτήρια μετάλλαξη ή τυχάρπαστη

σύμφυση, αλλά ως ποιήσεως θρόισμα, εκεί, στον μεσομ-

φάλιο του χρόνου βυθό, όπου συσπάται και συστρέφεται,

ως δημιουργίας υπόνοια, της ιστορίας η πολύκερος και

ποικιλόβουλος μήτρα.

Το γενέθλιον μέλλει εκπορισθεί γεώδες, γήινο, γεηρό,

ούτως ειπείν γηγενές, των εκείνης ανθρώπων εκάστης φω-

νής μόριο επιφθεγγόμενο, εις μορφήν έπους νέου, προδη-

λούμενο τούτο, κατά το ποιόν, ως ολόκαρπο, κατά την δομή

ως αθέσφατο, κατά την φύση ως ταλάεργο, κατά το είδος

ως εφελκυστό, αυγαζόμενο δε, ως μετάβλημα ολοσχερές.

30

ΟΟ

όθεν την ευχέρεια τοιούτης γνώσης αντλώ; Πώς περί

έπους, καταλύτου και συμβόλου νεοφανούς τροπής

τής ανθρώπινης υπόστασης, ομιλώ και συμπεραίνω;

Ούτε εξουσία δικαιωτηρίου κατέχω, και κρίσης ψυ-

χών, και ποταμού πυρός, ονομαστί μεμνημένου. Ούτε

ανοίγει ο ουρανός ως βιβλίο ορατό και απτό, και λαμβά-

νω αθανασίαν επισκευαστήν, και ανάπαλιν πορεύομαι

πολλές περιόδων μυριάδες.

Όμως, εις τέχνης μορφήν συμβατή, προπετή ή αργο-

πόρο, αφεύκτως εαυτόν αναγνωρίζει και συγκροτεί και

σπουδάζει ιστορίας εκάστοτε νόημα.

Ότι τέχνη μόνη αυτή αγέννητος, ως εγγενής, αυθιγε-

νής, ουκ έχουσα τόπο, χρόνο, είδος, ου παραινέτη, ου

σύμβολο, ουκ άλλη τινά κατ’ ουδέναν των τρόπων νοη-

θήναι δυναμένην ουσίαν, διάγει δε μόνη, ηρεμούσα ως

λέγουν και αναπαυομένη, αυτή εν εαυτώ μόνη.

Νυν, δε, τέχνης μορφή νέα επισυμβαίνει, και ως πρό-

ταγμα αγχιτέλεστο, όλως μείζον, προκύπτει. Πεποίθησή

μου αυτή, ως κατά την ενάργεια πίστις.

32

—Και πότε λέγεις επέλθει, απάντων έτοιμη, η συμβα-

τή των πραγμάτων συνθήκη;

—Ich habe nichts zu sagen. Nur zu zeigen.

—Τουτέστιν;

33

ΠΠ

—Μόνο πράξεως χειρ ετοιμάσει αυτήν, αφεύκτως

φειδωλήν· αλλά ημέρες παρελεύσονται, ημέρες δίχως

ιδίωμα άλλο πλην, θαλάσσης ομοιάζουσες αφρόν,

όπως συνείδηση ένοχη και απελπισμένη, παγερόν· ημέ-

ρες ώσπερ από αναγνωσμάτων Υπατίας μέχρι Αβερρόην

καιρόν.

35

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΟ

Έ ρ γ α κ α ι σ π α ρ ά γ μ α τ α

κ λ α σ ι κ ή ς κ α ι μ ε σ α ι ω ν ι κ ή ς

γ ρ α μ μ α τ ε ί α ς

Θ ά ν α τ ο ς π ε ρ σ ό ν α ς

υ π ο δ ι ο ι κ η τ ο ύ Μ ά ρ κ ο ς

Η ε π ι σ τ ρ ο φ ή τ η ς α ρ ι σ τ ε ρ ά ς

α φ ι έ ρ ω μ α σ τ ι ς Α ν α γ ν ώ σ ε ι ς

τ η ς Α υ γ ή ς . . .

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Β α σ ί λ η ς Α λ ε ξ ί ο υ

Γ ι ά ν ν η ς Δ ά λ λ α ς

Α ρ ι σ τ ε ί δ η ς Μ π α λ τ ά ς

Β α γ γ έ λ η ς Μ π ι τ σ ώ ρ η ς

Τ ζ ί ν α Π ο λ ί τ η

Σ τ έ φ α ν ο ς Ρ ο ζ ά ν η ς

Κ ώ σ τ α ς Χ α τ ζ η α ν τ ω ν ί ο υ

ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΟ

Γ ρ α φ ή κ α ι φ ω ς

Ν ι κ ό λ α ο ς Κ ά λ α ς

P i a n o a c t s

Σ π ύ ρ ο ς Π ο λ υ χ ρ ο ν ό π ο υ λ ο ς

Π ρ ο σ ω π ο γ ρ α φ ί α

Χ ρ ή σ τ ο ς Α λ α β έ ρ α ς

Α ε ρ σ ί λ ο φ ο ς χ ώ ρ α

λ ο γ ο τ ε χ ν ι κ ό α ρ χ ε ί ο

Σ π α ρ ά γ μ α τ α

Γ ι ά ν ν η ς Β α λ α β α ν ί δ η ς

T h e A r c a d e s P r o j e c t

W a l t e r B e n j a m i n

Τ ο ι χ ο γ ρ α φ ί α

A n d r e a d a F i r e n z e

Μ ο υ ζ ι κ ο ύ λ ε ς

Η λ ί α ς Λ ά γ ι ο ς . . .

ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ

Ε λ ι σ ά β ε τ Α ρ σ ε ν ί ο υ

Κ ώ σ τ α ς Γ α β ρ ό γ λ ο υ

Ν ί κ ο ς Μ α υ ρ έ λ ο ς

Γ ι ώ ρ γ ο ς Μ ε ρ τ ί κ α ς

Α λ έ ξ α ν δ ρ ο ς Μ η λ ι ά ς

Ά λ κ η ς Ρ ή γ ο ς

Α γ γ ε λ ι κ ή Σ π υ ρ ο π ο ύ λ ο υ

Κ ώ σ τ α ς Χ ρ ι σ τ ό π ο υ λ ο ς . . .

ΕΡΕΥΝΑ

Π έ τ ρ ο ς - Ι ω σ ή φ Σ τ α ν γ κ α ν έ λ λ η ς

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Ν ί κ ο ς Β ο ύ λ γ α ρ η ς

Γ ι ώ ρ γ ο ς Κ α χ ρ ι μ ά ν η ς

ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ

Μ α ρ ί α Κ ο ύ ρ σ η

ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Σ τ ο ν π ρ ο σ ω π ι κ ό υ π ο λ ο γ ι σ τ ή

τ ο υ σ υ γ γ ρ α φ έ α

ΕΚΔΟΣΗ

Β α σ ί λ η ς Ρ ο ύ β α λ η ς

Τ Ο Β Ι Β Λ Ι Ο Τ Ο Υ Κ Ω Σ Τ Α Β Ο Υ Λ Γ Α Ρ Η

Τ Ο Μ Ε Τ Α Χ Θ Ε Σ Κ Α Ι Τ Ο Π Ρ Ο Α Υ Ρ Ι Ο

Α Π Ο Τ Υ Π Ω Θ Η Κ Ε Σ Ε Μ Ο Ρ Φ Η P D F K A I

Ε Γ Γ Ρ Α Φ Η Κ Ε Σ Ε 3 0 0 Ψ Η Φ Ι Α Κ Ο Υ Σ

Δ Ι Σ Κ Ο Υ Σ Τ Ο Ν Δ Ε Κ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Τ Ο Υ 2 0 1 4

Γ Ι Α Λ Ο Γ Α Ρ Ι Α Σ Μ Ο Τ Ω Ν Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ω Ν

Το CD

Το μεταχθές και το προαύρ ιο

διατ ίθεται στα βιβλιοπωλεία (περιέχεται ολόκληρο το μουσικό έργο Piano acts)

Σκληρή θήκη, τιμή: 5,00 €, ISBN: 978-618-5142-02-5

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ για όλη την Ελλάδα και την Κύπρο: Ι. Νικολόπουλος & ΣΙΑ Ε.Ε. | Ζαλόγγου 9, Αθήνα τηλ.: 2103800520 | eikostouprotou@otenet.gr

Βιογραφικά σημειώματα

Ο Κώστας Βούλγαρης γεννήθηκε το 1958 στα Δολιανά Αρκαδίας. Είναι πεζογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Από το 2002 επιμελείται τις Αναγνώσεις, το ένθετο βι-βλίου και ιδεών της «Κυριακάτικης Αυγής». Στις (.poema..) εκδόσεις κυκλοφορεί επίσης το δοκίμιό του Οι Εστέτ (2013).

Ο Σπύρος Πολυχρονόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι συνθέτης ηλεκτροακουστικής μουσικής. Έχει εκδώσει αρκετούς δίσκους και συνεργαστεί με διεθνώς κορυφαίους μουσικούς.