Post on 27-Jan-2021
Responsabledecollection:MathieuSaintout
Titreoriginal:ToAllTheBoysI’velovedbefore
Photodecouverture:©2014AnnaWolf
Traduitdel’anglais(États-Unis)parAdaLeBihanSuiviéditorialetrelecture:studioZibeline&Co
Maquette:StéphanieLairet
ISBN:978-2-809-45174-0
SCARLETTESTUNECOLLECTIONDEPANINIBOOKS
eclipse.paninibooks.fr
©PaniniS.A.2015pourlaprésenteédition.©2014JennyHan.
http://eclipse.paninibooks.fr
Pourmasœur,Susan.VivelesfillesHan!
JESUISUNEadeptedelasauvegarde.Pasdeschosesimportantes,commeles
baleines,lesgens,lanature…Non,deschosesbêtes.Jegardetout.Lesclochesenporcelainequ’ontrouvedanslesboutiquesdesouvenirs.Lesemporte-pièceinutiles–quiaenvied’unbiscuitenformedepied?Lesrubansàcheveux.Leslettresd’amour.Cesdernièresconstituentprobablementmonbienleplusprécieux.
Jelesrangedansuneboîteàchapeauxbleuturquoisequemamèrem’aachetéechezunantiquaireducentre-ville.Ellesnemesontpasadressées.Jen’aijamaisreçudemissiveenflammée.C’estmoiquilesaiécrites.Ilyenaunepargarçondontj’aiétéamoureuse–soitcinqautotal.
Chaquefoisquejeprendslaplume,jemelaissecomplètementaller,commesipersonnen’allaitjamaismelire.C’estlecas,d’ailleurs.Jecouchedansceslettresmespenséeslesplussecrètes,mesobservationslesplusfines,toutcequej’aigardéaufonddemoi.Quandj’aifini,jefermel’enveloppe,jenotel’adresseetjerangelamissivedansmaboîteàchapeauxbleuturquoise.
Ilnes’agitpasdelettresd’amourausensstrictduterme.Jelesécrispourarrêterd’êtreamoureuse.Cesontdeslettresd’adieu.Dèsquejemetslepointfinal,mapassiondévorantes’estompe.Jepeuxmangermescéréalestranquille,sansmedemanders’ilmetluiaussidesboutsdebananedanssesCheerios.Jepeuxbraillerdeschansonsd’amoursansqu’ellesluisoientadressées.Sil’amourestuneformedepossession,ceslettressontmesexorcismesmaison.Ellesmelibèrent.Enfin,enthéorie.
IJOSHESTLEpetitcopaindemasœur,maistoutlemondeestunpeuamoureux
delui,cheznous.D’ailleurs,c’estdifficiledesavoirquiestsonplusgrandfandanslafamille.AvantdesortiravecMargot,JoshétaitJosh.Point.Ilétaittoutletempsfourréàlamaison.Bon,quandjedis«toutletemps»,j’exagèreunpeu.Ilaemménagéàcôtéilyaseulementcinqans,maisj’ail’impressiondeleconnaîtredepuistoujours.
Monpèrel’adoreparcequec’estungarçon.Ilfautsavoirqu’ilestcernédefilles,ausenspropreduterme.Nonseulementilatroisfilles,maisenplusilestgynéco.Unvrai«femmesclub».Parailleurs,Joshestfandecomicsetl’accompagnevolontiersàlapêche.Monpèreaessayédenousemmenerpêcher…uneseuleetuniquefois.J’aipleuréparcequemeschaussuresétaientpleinesdeboue.Margotapleuréparcequesonbouquinétaittrempé.EtKittyapleuréparcequec’étaitencoreunbébé.
KittyadoreJoshparcequ’iljoueauxcartesavecellesansjamaisselasser.Entoutcas,iln’apasl’airdes’ennuyer.Ilsselancentdesgages:«Sijegagnelaprochainemanche,tuesobligédemefaireunsandwichaubeurredecacahuète…etd’enleverlacroûtedupaindemie.»C’estKittytoutcraché.Uncoupsurdeux,iln’yapasdebeurredecacahuète.Joshluidit:«Dommage,choisisunautregage»,maisKittyletannejusqu’àcequ’ilsorteenacheter.Ça,c’estJoshtoutcraché.
QuantàMargot,jenesaispasvraimentpourquoielleestamoureusedelui.Probablementparcequetoutlemondel’adore.
Ontraîneensembledanslesalon.Toutenchantonnant,Kittycolledesphotosdechienssurunénormecarton.Elleestentouréedeboutsdepapiersdécoupés.
—SipapamedemandecequejeveuxpourNoël,jeluirépondrai:«Tun’asqu’àchoisirtaracepréférée!»explique-t-elle.
MargotetJoshsontassissurlecanapé.Jeregardelatélé,allongéeparterre.Joshapréparéunénormesaladierdepop-corn.Jen’arrêtepasdepiocherdedans.Unevraiemorfale.
C’estlemomentdelapubpourparfum.Unefillevêtued’unerobedosnucouleurorchidée,pasplusépaissequ’unkleenex,erredanslesruesdeParis.JedonneraistoutpourmepromeneràParisauprintemps!Jemerelèvesirapidementquejemanquedem’étoufferavecungraindemaïs.
—Margot!jem’exclameentoussant.EtsionserejoignaitàParisauprintemps,pendanttesvacances?
Jemevoisdéjàgambaderdanslesrues,unmacarondanschaquemain(pistached’uncôté,framboisedel’autre).
—Tucroisquepapatelaisseraitpartir?demande-t-elle,lesyeuxremplisd’espoir.
—Biensûr.C’estunvoyageculturel.Ilnepeutpasrefuser.D’unautrecôté,jen’aijamaisprisl’aviontouteseule,encoremoinspourallerà
l’étranger.JemedemandesiMargotviendramechercheràl’aéroportousije
seraiobligéederejoindrel’aubergedejeunessetouteseule.Joshdécèlemonanxiété.—Net’inquiètepas,dit-il.Sijeviensavectoi,tonpèreaccepteraforcément.—Génial!Ondormiradansuneaubergedejeunesseetonsenourrirade
fromageetdepâtisseries.—OnpourraallersurlatombedeJimMorrison,renchéritJosh.—Etdansuneparfumerie !Pourcommanderunparfumsurmesure!Joshricane.—Euh…C’estgrossomodoleprixd’unesemaineenaubergedejeunesse.(Il
secouelégèrementMargot.)Jecroisquetasœuralafoliedesgrandeurs.—C’estlapluschicdelafamille,admetMargot.—Etmoi?geintKitty.Jem’esclaffe.—Toi?TueslamoinschicdetouteslesfillesSong.Jedoistesupplierdete
laverlespiedsavantdetecoucher.Etc’estlacroixetlabannièrepourtemettresousladouche!
—Jeneparlaispasdeça!proteste-t-elle,rougecommeunepivoine.JeparlaisdeParis.
—Tuestroppetitepourdormiràl’aubergedejeunesse,jerétorqueavecungestededédain.
Kittyrampejusqu’àMargotetgrimpesurelle.Pourtant,àneufans,elleesttropgrandepours’asseoirsurnosgenoux.
—Tumelaisserasveniravectoi,Margot?—Onpourraitpeut-êtreseprogrammerdesvacancesenfamille?propose
Margotenl’embrassantsurlajoue.Toi,LaraJeanetpapa.Vousdevrieztousvenirensemble.
Jefroncelessourcils.Cen’estpascommeçaquej’imaginaismaviréeàParis.Joshsehisseau-dessusdelatêtedeKittyetmelanceun«onenparleplustard»muet,enbougeantseulementleslèvres.Jelèvediscrètementlespouces.
PLUSTARD,ONseretrouvetouteslesdeuxdanslacuisine,avecMargot.Joshest
partidepuislongtemps.Kittyetpapadorment.Margotestdevantsonordinateurtandisquejefaisdesboulesdepâteàbiscuits,avantdelesroulerdansunmélangedesucreetdecannelle.Jepréparedessnickerdoodlespourm’attirerlesbonnesgrâcesdeKitty.Toutàl’heure,quandjesuismontéeluidire«bonnenuit»,elles’estretournéedanssonlitetarefusédemeparler.Elleestconvaincuequejeveuxl’empêcherd’alleràParis.Maisj’aiunplan:jevaisposeruneassiettedesnickerdoodlesàcôtédesonoreillerpourqu’elleseréveilleavecuneodeurdepâtisseriesmaison.
Margotestencoremoinsbavardequed’habitude.D’unseulcoup,sanscriergare,ellelèvelesyeuxdesonécranetmedit:
—J’aicasséavecJosh,cesoir.Aprèsledîner.Unebouledepâteglissedemesmainsettombedanslerécipientdesucre.—Jeveuxdire…ilétaittemps,ajoute-t-elle.Sesyeuxnesontpasrouges,jenecroispasqu’elleaitpleuré.Savoixest
1
calmeetposée.Enlavoyant,onpenseraitqu’ellevabien.Margotvatoujoursbien,mêmequandellevamal.
Jeproteste:—Tun’avaisaucuneraisondelequitter.Onneromptpassousprétextequ’on
entreàlafac.—JevaisenÉcosse,LaraJean!Pasàl’UniversitédeVirginie!StAndrewsse
trouveàsixmillekilomètres.(Elleremonteseslunettes.)Jenevoispasl’intérêt.Jen’ycroispas.Commentpeut-elledireunechosepareille?—L’intérêt,c’estJosh.EtJosht’aimeplusqu’aucunmecajamaisaiméune
fille!Margotlèvelesyeuxauciel.Elletrouvequej’exagère,maispasdutout.C’est
vrai.Joshestfoud’elle.Lesautresfillesl’indiffèrenttotalement.—Tusaiscequem’aditmaman,unjour?Demande-t-elledebutenblanc.—Quoi?L’espaced’uninstant,j’oublietotalementJosh.Quoiqu’ilarrive–disputeavec
Margot,voituresurlepointdemerenverser–sionmeraconteuneanecdoteconcernantmaman,jelaissetoutenplanetj’écoute.JeveuxrécupérertouslessouvenirsdeMargot,danslesmoindresdétails.JesuismieuxlotiequeKitty:elle,ellen’enaaucunsouveniretdoitsecontenterdesnôtres.Maisonluiatellementrabâchénoshistoiresqu’ellesluiappartiennentaussi,maintenant.
«Vousvousrappelezlafois…»dit-elleconstamment.Etelleracontel’anecdotecommesiellel’avaitvécue,alorsqu’ellevenaitàpeinedenaître.
—Ellem’aconseillédepartiràlafacsanscopain.Elleavaitpeurquejepassemessoiréesàpleurerautéléphone.Ellevoulaitquejeresteouverteàtouteslesopportunités.
Uneopportunité.C’estsûrementcommeçaqueMargotconsidèrel’Écosse.Jeramasseunboutdepâteetl’enfournemachinalementdansmabouche.
—Ilnefautpasmangerdepâtecrue,meréprimandeMargot.Jeprétendsnepasl’avoirentendue.—Joshnet’empêcherajamaisdevivretavie.Cen’estpassonstyle.Tute
rappellesquandtuasvoulutefaireélireprésidentedusyndicatétudiant?C’estluiquiadirigétacampagne!C’esttonfannuméroun!
Margotasoudainl’airtriste.Jemelèveetjepasselesbrasautourdesoncou.Ellepenchelatêteenarrièreetmesourit.
—Jevaisbien,dit-elle.Jesaisqu’ellement.—Iln’estpastroptardpourallerlevoiretluidirequetuaschangéd’avis.Margotsecouelatête.—C’estfini,LaraJean.Jelalâche.Ellefermesonordinateurportable.—Elleestprêtequand,tapremièrefournée?enchaîne-t-elle.J’aifaim.Jejetteuncoupd’œilauminuteurmagnétiqueenformed’œufcolléaufrigo.—Plusquequatreminutes.(Jemerassois.)Tupeuxmeracontercequetu
veux,cen’estpasfinientrevous.Tul’aimestrop.Ellesecouelatête.
—LaraJean…commence-t-elled’untonpatient.Margots’adressesouventàmoicommeunefemmed’âgemûràunegamine.
J’agiteunboutdepâtedevantsonnez.Aprèsunmomentd’hésitation,elleouvrelabouche.
—Tunetiendraspasplusd’unejournée,luidis-je.O.K.,peut-êtredeux.Jesuissûrequevousvousremettrezensemble.
Maisjen’ycroisqu’àmoitié.Margotn’estpaslegenredefilleàplaquerquelqu’unsuruncoupdetêtepourmieuxseremettreavec.Quandelleprendunedécision,elles’ytient.Pasdeblabla,pasderegrets.Commeelledittoujours:«Cequiestfaitestfait.»
J’aimeraisbeaucoupluiressembler,surceplan(jemesuisdéjàfaitcetteréflexionunnombreincalculabledefois).Pourmapart,j’aibeaucoupdemalàmedécider.
Aprèsavoirfaitlavaisselleetinstallél’assiettedebiscuitsprèsdel’oreillerdeKitty,jevaismecoucher.Sansallumerlalumière,jemepostedevantmafenêtre.Joshn’atoujourspaséteintsalampe.
1Enfrançaisdansletexte(NdT).
IILELENDEMAIN,PENDANTqueMargotpréparelecaféetquejeserslescéréales,
jeluidiscequej’airessassétoutelanuit:—Pourtoninformation,sachequepapaetKittyvontêtresupertristes.Toutàl’heure,quandonétaitdanslasalledebain,j’aifaillitoutdéballer
devantKitty,maisellem’envoulaitencorepourhier,alorsjen’airiendit.Ellenem’amêmepasremerciéepourlesbiscuits.Pourtant,jesaispertinemmentqu’ellelesamangés:ilneresteplusquedesmiettesdansl’assiette.
Margotpousseunprofondsoupir.—DoncjesuisobligéederesteravecJoshàcausedetoi,depapaetde
Kitty?—Non,non.Jet’informe,c’esttout.—Detoutefaçon,iln’allaitpasêtresouventcheznous,pendantmonabsence.Jefroncelessourcils.Jen’aijamaispenséqueJosharrêteraitdepasser.Il
venaittoutletempsavantqu’ilssoientensemble.Pourquoiaurait-ilcessédelefaire?
—Tun’ensaisrien,jerétorque.IladoreKitty.Margotmetlacafetièreenmarche.Jelaregardefaireavecattention.C’est
toujoursellequis’occupeducafé,jenem’ysuisjamaiscollée.Maintenantqu’ellepart(dansexactementsixjours),j’aiintérêtàsavoircommentm’yprendre.
—Jenevaispeut-êtrepasleurdire,murmureMargot.—Euh,jecroisqu’ilsvonts’endouters’ilnevientpasàl’aéroport,Gogo.Gogo,c’estlediminutifdeMargot.—Tuasmiscombiendetassesd’eau?jedemande.Etcombiendecuillèresde
café?—Jevaistoutécriredanslecarnet,merassure-t-elle.Onaunbloc-notes
ménageràcôtédufrigo.UneidéedeMargot,biensûr.Ilcontientlesadressesutiles,l’emploidutempsdepapaetlesheuresdecovoituragedeKitty.
—N’oubliepasdenoterlenumérodunouveaupressing.—C’estdéjàfait.(Margotcoupeunebananepoursescéréales.Chaque
trancheestparfaitementcalibrée.)Detoutemanière,jen’auraispasvouluqueJoshm’accompagneàl’aéroport.Tusaistrèsbienquejedétestelesadieux.
Margotfaitunegrimace.«Ohnon,beurk!Desémotions!»,semble-t-elledire.Oui,jesais.
***QUANDMARGOTAdécidéd’alleràlafacenÉcosse,jemesuissentietrahie.
Pourtant,jesavaisqueçaarriverait.Biensûrqu’elleallaitchoisiruneuniversitéloindelamaison!Biensûrqu’ellepartiraitétudierl’anthropologieenÉcosse!DelapartdeMargot,quicollectionnelescartes,leslivresdevoyageetlesplans,cen’estpasbienétonnant.Biensûrqu’elleallaitnousquitterunjour!
Jeluienveuxunpeu.Untoutpetitpeu.Cen’estpassafaute,maisquandmême!L’Écosse,c’estloin.EtlesfillesSong?Quevont-ellesdevenir,sanselle?Margotestl’aînée,moijeviensensuite,etendernier,ilyaKitty.D’aprèsson
certificatdenaissance,elles’appelle«Katherine»,maispournous,c’estKitty.VoireKitten,surnomquejeluiaidonnéàsanaissanceparcequ’elleressemblaitàunchatonmaigrichonetchauve .
OnestlestroisfillesSong.Avant,avecmamère,onétaitquatre.EveSong.Eviepourmonpère,mamanpournous,Evepourtouslesautres.Song,c’est–enfinc’était–sonnomàelle.Notrevrainomdefamille,c’estCovey,maisonseconsidèrecommedesSongparcequemamèredisait:«JeseraitoujoursunefilleSong.»Margotadécidédeperpétuerlatradition.Nonseulementnotremèrenousadonnéàtoutessonnomdefamillecommedeuxièmeprénom,maisonressemblebeaucoupplusàdesSongqu’àdesCovey:onal’airnettementplusasiatiquesqu’occidentales.Margotetmoi,entoutcas.Kittytientplusdepapa:ellealescheveuxchâtainscommelui.Lesgensdisentquej’aitoutprisdemamère.Personnellement,jetrouvequec’estMargotquiluiressembleleplus,avecsespommetteshautesetsesyeuxsombres.Çafaitdéjàsixansqu’elleestmorte.Parfois,j’ail’impressiondel’avoirvuelaveille,tandisqu’àd’autresmomentsjemedemandesijenel’aipasrêvée.
Cejour-là,elleavaitnettoyélesol.Lamaisonbrillaitetsentaitbonlepropreetlecitron.Letéléphoneasonnédanslacuisine.Mamanacourudécrocheretelleaglissé.Elles’estcognélatêteparterreetaperduconnaissance.Ensuite,elles’estréveilléecommesiderienn’était.Ilsappellentçaun«intervallelucide».Peuaprès,ellenousaditqu’elleavaitmalàlatête,elles’estallongéesurlecanapéetnes’estjamaisrelevée.
C’estMargotquil’atrouvée.Elleavaitdouzeans.Elles’estoccupéedetout:elleaappelélesurgences,elleatéléphonéàpapaetm’ademandédesurveillerKitty,quin’avaitquetroisans.J’aiallumélatélédanslasalledejeuxetjesuisrestéeavecelle.C’esttoutcequej’aifait.JenesaispascommentjemeseraisdébrouilléesansMargot.Ellen’aquedeuxansdeplusquemoi,maisc’estlapersonnequejerespecteleplusaumonde.
Chaquefoisqu’unadulteapprendquemonpèreélèveseultroisenfants,ilestbéatd’admiration:
«Maiscommentfait-il?Maiscomments’ensort-iltoutseul?»Laréponse,c’estMargot.Elleaprisnotrevieenmaindèsledébut.Elleatoutétiqueté,planifiéetrangéavecsoin.
Margotesttrèssage.Kittyetmoi,onsuitsonexemple:jenemesuisjamaissoûlée,jen’aijamaisfuménimêmeeudepetitcopain.Onn’arrêtepasdecharrierpapaavecça.Onluiditqu’iladelachanced’avoirdesfillessisérieuses.Maisenfait,c’estnousquiavonsdelachance.C’estunbonpère.Etilfaitsonpossible.Ilnenouscomprendpastoujours,maisilessaie,etc’esttoutcequicompte.EntrefillesSong,onapasséunpactetacite:faciliteraumaximumlaviedepapa.Iln’estpeut-êtrepassitacitequeça,d’ailleurs.Combiendefoisai-jeentenduMargotdire:«Chut,faitesmoinsdebruit.Papafaitunesiesteavantderetourneràl’hôpital»ou«N’embêtepaspapaavecça.Débrouille-toitouteseule»?
Unjour,j’aidemandéàMargotsiparfoiselleimaginaitcommentseraitnotrevieavecmaman.Siellepensaitqu’onpasseraitplusdetempsavecnotrefamille
1
coréenne,parexemple(onnelesvoitquepourThanksgivingetleNouvelAn).Ousi…
MaisMargotneveutpasyréfléchir.Pourelle,notrevieestcequ’elleest.Inutiledeposerunequestionàlaquellepersonnenepeutrépondre.J’essaied’adoptersonpointdevue.Sincèrement.Maisrienàfaire,jepensetoujoursàcequejerateenprenantuncheminplutôtqu’unautre.
PAPAETKITTYdescendentenmêmetemps.Margotsertuncafénoiràpapa
pendantquejeversedulaitdansleboldecéréalesdeKitty.Jelepoussedevantsonnez,maiselletournelatêteetvasechercherunyaourtdanslefrigo.Ensuite,ellel’apporteausalonetmangedevantlatélé.Ellem’enveutencore.
—Jevaisallerausupermarché,aujourd’hui,ditpapa.Faitesunelistedecequ’ilvousfaut,lesfilles.(Ilprendunegrandegorgéedecafé.)J’aienvied’acheterdessteakspourfaireunbarbecue.J’enprendsunpourJosh?
JeregardeMargot.Elleouvrelabouche,maislarefermeaussitôt.—Non,papa,finit-ellepardire.Prends-enjustequatre.Jeluidécocheunregardréprobateur,maisellem’ignore.Jen’avaisencore
jamaisvuMargotsedéfiler.Apparemment,enmatièredecœur,lesgenssonttotalementimprévisibles.
1«Kitten»signifie«chaton»enanglais(NdT).
IIIL’ÉTÉTOUCHEÀsafinetnousprofitonsdesderniersjoursavecMargot.
Finalement,c’estbienqu’elleaitrompuavecJosh:onpasseplusdetempsentresœurs.Jesuissûrequ’elleyapensé,çadevaitfairepartieduplan.
Ons’apprêteàquitterlequartierenvoiturelorsqu’onvoitJoshcourir.Ils’estinscritauclubd’athlétisme,l’andernier.Depuis,ilpassesontempsàfairedujogging.Kittybraillesonnom,maislesfenêtressontfermées.Etdetoutefaçon,ilfeintdenepasnousvoir.
—Faisdemi-tour,demande-t-elleavecempressement.Ilveutpeut-êtreveniravecnous.
—C’estunejournée100%fillesSong,luidis-je.Onpasselerestedelamatinéeaucentrecommercialpourfairedesachats
dedernièreminute:céréalesaumiel,déodorant,élastiquespourlescheveux…OnautoriseKittyàpousserlecaddie.Elleprendsonélanetgrimpedessus,commesielleconduisaitunchar.Margotlalaissefairedeuxoutroisfoispuisluidemanded’arrêteravantquelesautresclientsnes’énervent.
Ensuite,onrentreàlamaison,onprépareunesaladedepouletauraisinpourledéjeuneretilestbientôtl’heuredepartirpourlacompétitiondenatationdeKitty.Onprépareuncasse-croûtepourlesoir–dessandwichsjambonfromageetunesaladedefruits–etonprendl’ordinateurportabledeMargotpourregarderdesfilms,carlescompétitionsdenatationpeuventdurertrèslongtemps.Onconfectionneaussiunepancarte,surlaquelleonécrit«Allez,Kitty!»Jedessineunchiendessus.Finalement,Paparatetoutelarencontre:ildoitaiderunbébéàveniraumonde.Danslegenre«excuses»,onfaitdifficilementmieux.(C’estunefille.Sesparentsl’ontappeléePatriciaRose,dunomdesesdeuxgrands-mères.Papademandetoujourslesprénoms,carjeluiposesystématiquementlaquestionquandilrentred’unaccouchement.)
Kittyesttellementcontented’avoirdécrochédeuxmédaillesd’oretuned’argentqu’ellenepenseàJoshqu’unefoisdanslavoiture.Elleestinstalléesurlabanquettearrière,uneserviettesurlatêtefaçonturban,sestroismédaillesaccrochéescommedesbouclesd’oreilles.D’unseulcoup,ellesepencheversnous.
—Hé!PourquoiJoshn’estpasvenuàlacompétition?JevoisMargothésiter,alorsjedécidederépondreàsaplace.Mentirestl’un
desseulsdomainesdanslesquelsjesurpassemasœur.—Ildevaitbosseràlalibrairie,cesoir.Maisilvoulaitvraimentvenir.Margottendlamainau-dessusdelaboîtedevitessesetserrelamienneavec
gratitude.Kittyfaitlamoue.—C’étaitladernièredelasaison.Ilavaitpromisdevenirmevoirnager.—Cen’étaitpasprévu.Etilnepouvaitpaschangerseshoraires:undeses
collèguesaeudessoucis.Kittyhochelatêted’unairmaussade.Elleabeauêtrejeune,ellecomprendle
principeduremplacementdedernièreminute.
—Etsionallaitchercherdesfrozencustards ?lancesoudainMargot.Kittys’illumine.ElleadéjàoubliéJoshetseschangementsd’horaires.—Ouais!Jeveuxuncornetbiscuité!Jepeuxprendredeuxboules?Avecdes
éclatsdementheetdesmiettesdecacahuètedessus!Etdoublerationdecoulisdecaramel.Non,attends…
Jemeretourneverselle.—Tunefinirasjamaisdeuxboulesdansuncornet,jeluifaisremarquer.Dans
unpot,àlarigueur,maispasdansuncornet.—Si.Cesoir,jelesfinirai.Jemeursdefaim.J’insisteenpointantsurelleundoigtmenaçant.—O.K.,maistuasintérêtàtoutmanger.Ellelèvelesyeuxaucielenrigolant.Pourmapart,jeprendraicomme
d’habitude:unebouledechocolatcroquantàlacerisedansuncornetausucre.Margotsegaredanslafiledevoituresetonattendnotretour.—Jepariequ’ilsn’ontpasdefrozencustardsenÉcosse.—Probablementpas.—C’esttondernieravantThanksgiving.—AvantNoël,rectifie-t-ellesansmeregarder.Çanevautpaslecoupde
rentrerpourThanksgiving,tuterappelles?—Çaseranulsanstoi,intervientKittyenfaisantlamoue.Jem’abstiensdecommentaire.Onn’ajamaispasséThanksgivingsansMargot.
C’esttoujoursellequiprépareladinde,lesbrocolisetlesoignonsàlacrème.Moi,jem’occupedestartes(potironetnoixdepécan)etdelapurée.Kittygoûtelesplatsetmetlatable.Jenesaispascommentfairecuireunedinde.Etnosdeuxgrands-mèresserontlà.EtMargotestlapréféréedeNana,lamèredepapa.ElleditqueKittyl’épuiseetquejesuistroprêveuse.
D’unseulcoup,jepaniquetellementquej’aidumalàrespirer.Jemecontrefichedemaboulechocolatcerise.JenepeuxpasimaginerThanksgivingsansMargot.Jen’arrivemêmepasàmeprojeterlundiprochain.Laplupartdessœurssetapentsurlesnerfs,maiscen’estpasnotrecas.Margotetmoisommestrèsproches.QuedeviendrontlesfillesSongsanselle?
1Dessertglacétrèsricheàbased’œufsetdecrème(NdT).
1
IVCHRISESTMAplusvieilleamie.Ellefume,elletraîneavecdesgarçonsqu’elle
connaîtàpeineetaétéexcluedulycéeàdeuxreprises.Unefois,elleamêmeétéjugéepourabsentéisme.Jenesavaismêmepasqu’onpouvaitallerautribunalpourça.Rappelez-vous-en:àforcedesécherlescours,onpeutvraiments’attirerdesproblèmes.
Sions’étaitconnuesmaintenant,jesuispresquesûrequ’onneseraitjamaisdevenuescopines.Onnepeutpasfaireplusdifférentes.Maisçan’apastoujoursétélecas:àdouzeans,Chrisaimaitlesgommesetlescarnetsrigolos,lessoiréespyjamaetlessoiréesvidéoBeethovenetMaman,j’airatél’avion,commemoi.Parcontre,deuxansplustard,ellefaisaitlemurdèsquemonpèreétaitcouchépourrejoindredestypesqu’elleavaitrencontrésaucentrecommercial.Ilslaramenaientavantleleverdusoleil.Jeveillaisjusqu’àcequ’ellerentre,terrifiéeàl’idéequemonpèreseréveilleavant.Heureusement,elleesttoujoursarrivéeàtemps.
Chrisn’estpaslegenred’amiesqu’onappelletouslessoirs,niaveclesquellesondéjeunetouslesmidis.Ellevaetvientàsaguise,commeunchatsauvage.Riennipersonnenelaretient.Parfois,jenelavoispaspendantdesjours,etd’unseulcoup,enpleinenuit,j’entendstoqueràlavitre,j’ouvreetjetombenezànezavecChrisjuchéesurlemagnolia.Ducoup,jeneverrouillejamaismafenêtre,aucasoù.ChrisetMargotsedétestent.ChristrouveMargotcoincéeetMargotestconvaincuequeChrisestbipolaire.EllepensequeChrism’utilise.ChrisestimequeMargotcontrôlemavie.Jecroisqu’ellesonttouteslesdeuxraison.Maisenréalité,Chrisetmoi,onsecomprend.C’estleplusimportant.Lesgenssous-estimentbeaucoupcetaspectdel’amitié.
CHRISM’APPELLEPOURmedirequesamèreluiprendlatête,qu’elleveutpasser
chezmoi–d’ailleurs,elleestdéjàenroute–etqu’elleaimeraitbiengrignoterquelquechose.
ChrisetmoipartageonsunrestedegnocchislorsqueMargotrentre.ElleestalléedéposerKittyaubarbecuedefind’annéedesonclubdenatation.
—Hé,salut!dit-elle.ElleremarqueleCocalightdeChris,poséàmêmelatablebasse.—Tupourrasmettreunsous-verre,s’ilteplaît?ajoute-t-elleavantdemonter
àl’étage.—Putain,maiselleestprisedetête,tasœur!s’exclameChris.Jeglisseunsous-verresoussacannette.—Décidément,tutrouvestoutlemondeprisedetête,aujourd’hui.—C’estparcequetoutlemondeestprisedetête,rétorqueChrisenlevantles
yeuxauciel,avantd’ajouter,leplusfortpossible:Elleaunmancheàbalaidanslecul!
CeàquoiMargotrépond,depuissachambre:—J’aientendu!
—C’étaitfaitpour!répliqueChrisenfinissantlesgnocchis.—Ellevabientôtpartir,dis-jeensoupirant.—NotrecherpetitJoshvafaireunautelàladéesseMargotetallumerune
bougietouslessoirsenattendantsonretour?demandeChris,sarcastique.J’hésite.Jenesaispassileurséparationesttoujoursunsecretd’État,maisje
suiscertainequeMargotn’aimeraitpasqueChrisconnaisselesdétailsdesaviesentimentale.
—Jen’ensaisrien,jemecontentederépondre.—Attends…Tuveuxdirequ’ellel’aplaqué?Jehochelatêteàcontrecœur.—Maisneluienparlepas.Elleestencoresupertriste.—Margot?Triste?ironiseChrisenserongeantunongle.Margotn’estpas
commelecommundesmortels,ellen’apasd’émotions.—Tunelaconnaispas.Ettuimagines,sitoutlemondeétaitcommetoi?Chrismelanceunsourirecarnassier.Sesincisivessonttrèspointues;çalui
donnetoujoursunairaffamé.—C’estclair.Chrisestunebouled’émotions.Ellecriepourunrien.Elleditsouventqueles
émotions,çasehurleouçapourrit.L’autrejour,ausupermarché,elles’estdéchaînéesurunefemmequiluiavaitmarchésurlepiedparmégarde.Àmonavis,sesémotionsnerisquentpaslaputréfaction.
—Jen’arrivepasàcroirequ’elleserapartiedansquelquesjours.D’unseulcoup,j’aienviedepleurer.—Ellenevapasmourir,LaraJean.Paslapeinedesortirleskleenex,
intervientChrisentripotantunfilsortantdesonshortrouge.(Ilesttellementcourtqu’onvoitsaculotte–assortie–quandelles’assoit.)Enfait,jecroisqueçateferadubien.Tupourrasenfinêtretoi-mêmeaulieud’obéirauxordresdelareineMargot.Tuesaulycée,merde!C’estpilelemomentoùçadevientintéressant!Jenesaispas,moi!Rouledespelles!Éclate-toi!
Jeproteste:—Jem’éclate.—Ouais,c’estça.Àlamaisonderetraite,réplique-t-elleenricanant.Jelafusilleduregard.Margots’estmiseàfairedubénévolatàlaRésidenceBelleviewaprèsavoireu
sonpermis.Sonboulot,c’étaitd’organiserlespetitesréceptions.Jel’aidaisdetempsentemps.J’installaislesbolsdecacahuètes,jeremplissaislesverres…Parfois,Margotjouaitaupiano,maisengénéral,Stormyaccaparaitlascène.Stormy,c’estladivadeBelleview.Ellemonopoliselemicro,maisj’aimebienécouterseshistoires.EtpuisilyaMissMary.Ellen’apasuneconversationpassionnante–démencesénileoblige–maisc’estellequim’aapprisàtricoter.
Ilsontunnouveaubénévole,maintenant.MaisàBelleview,plusonestdefous,plusonrit.Lesrésidentsnereçoiventpasbeaucoupdevisites.Jedevraisyretourner,çamemanque.Etçanem’amusepasdutoutqueChrisfassedesblaguessureux.
—Cesgenssesontpluséclatésquetousnosamisréunis,jerétorque.Stormy,
parexemple,faisaitpartiedel’USO !Lessoldatsluienvoyaientdeslettresd’amourparcentaines.Unjour,unvétéranquiavaitperdusajambeluiaoffertundiamant!
—Ellel’agardé?demandeChris,soudainintéressée.—Oui.Àmonavis,c’étaitplutôtdéplacédelapartdeStormydeconserverlabague,
vuqu’ellen’avaitaucuneintentiond’épouserlesoldat,maisellemel’amontréeetjel’aitrouvéemagnifique.C’estundiamantrose,trèsrare.Jepariequ’ilvautunefortune.
—Bon,O.K.Stormyal’aird’avoirlaclasse,admetChrisàcontrecœur.—Tudevraisveniravecmoi,undecesjours.Onpourraitalleràunedes
réceptions.M.Perelliadoredanseraveclesnouvelles.Ilt’apprendralefox-trot.Chrisfaitlagrimace.Ondiraitquejeviensdeluiproposerdetraîneràla
déchetteriemunicipale.—Non,merci.Etsimoi,jet’emmenaisdanser?propose-t-elle.(Elledésigne
l’étaged’unhochementdetête.)Maintenantquetasœurdégage,tuvasenfinpouvoirt’amuser.Fais-moiconfiance,lefun,c’estmaspécialité!
C’estvrai.Chriss’amusetoujours.Unpeutrop,parfois.Maisunechoseestsûre:ellenefaitpassemblant.
1UnitedServiceOrganizations:sociétéorganisantdesspectaclespourlessoldatsaméricains(NdT).
1
VLAVEILLEDUdépartdeMargot,onseréunittoutesdanssachambrepour
l’aideràpréparersesdernièresaffaires.Kittyregroupesesgelsetsesshampoingsetlesrangesoigneusementdanssatroussedetoilette.Margotn’arrivepasàchoisirsonmanteau.
—Jeprendsmoncabanetmadoudouneoujustemoncaban?medemande-t-elle.
—Justelecaban.Çasemetavectout.Jesuisallongéesursonlit,d’oùjesuperviselesopérations.—Kitty,vérifiequelebouchondelalotionestbienfermé.—Elleesttouteneuve!Biensûrquelebouchonestfermé!grogneKitty.Maisellevérifietoutdemême.—EnÉcosse,ilfaitfroidbeaucoupplustôtqu’ici,ditMargotenpliantson
manteau,avantdeleplacersurledessusdelavalise.Jecroisquejeferaismieuxd’emmenerlesdeux.
—Pourquoitum’asdemandésituconnaissaisdéjàlaréponse?EtjecroyaisqueturentraispourNoël.C’esttoujoursd’actualité,j’espère?
—Oui,maisseulementsituarrêtesdejouerlessalesgosses.Honnêtement,jetrouvequ’ellen’emportepasgrand-chose.Sij’étaisàsaplace,
j’emballeraistoutesmesaffaires.MaisMargot,non.Sachambreestrestéepresqueidentique.
Elles’assoitàcôtédemoi.Kittygrimpeàsontoursurlelit.Jesoupire.—Toutvachanger.Margotfaitunedrôledetêteetmeprenddanssesbras.—Leplusimportantnechangerajamais:onseratoujourslesfillesSong!Notrepèreestdeboutàl’entréedelachambre.Iltoque.Pourtantlaporteest
grandeouverte,etonvoittrèsbienquec’estlui.—Jevaiscommenceràchargerlavoiture,nousannonce-t-il.Sansseleverdulit,onleregardeprendrelapremièrevalise,ladescendreet
remonterprendreladeuxième.—Nem’aidezsurtoutpas!plaisante-t-il.Onrépondtoutesenchœur:—T’inquiètepas,onbougepas!Toutelasemaine,notrepèreétaitenmode«nettoyagedeprintemps»–sans
printemps.Ils’estdébarrassédetout:lamachineàpainquin’ajamaisservi,desCDs,desvieillescouvertures,l’anciennemachineàécriredenotremère.Toutestpartiàl’ArméeduSalut.Jesuissûrequ’unpsycomprendraitlelienentresoncomportementetledépartdeMargotpourlafac,maismoi,jenefaisqueconstater.Entoutcas,c’estpénible.Ils’enestprisdeuxfoisàmacollectiondelicornesencristal.J’aidûlerepousserpourqu’illalaissetranquille.
JeposelatêtesurlesgenouxdeMargot.—TurentresvraimentpourNoël,j’espère.—Maisoui.
—J’aimeraisbienveniravectoi,maugréeKitty.TuesplusgentillequeLaraJean.
Jelapince.—Tuvois?geint-elle.—LaraJeanseragentilleavectoisituessage,répliqueMargot.Etvous
devrezvousoccuperdepapa.Empêchez-ledetravaillertouslessamedis.Rappelez-luid’emmenerlavoitureaucontrôletechnique,lemoisprochain.Etpensezàacheterdesfiltresàcafé!Vousoublieztoujours.
—Àvosordres,caporal!entonne-t-onenchœur.JedévisageMargot,àl’affûtd’unsignedetristesseoud’angoisse.D’unepreuvequ’elleapeurdepartirsiloin,qu’onluimanqueraautantqu’ellenousmanquera.Maisjenedétecteaucuneémotion.
Cesoir,oncouchetouteslestroisdanssachambre.Kittys’endortenpremier,commetoujours.Jesuisallongéedanslenoir,àcôté
d’elle,lesyeuxouverts.Jen’arrivepasàdormir.L’idéequeMargotneseraplusdanscettechambredemainsoirmerendtellementtristequej’aidumalàrespirer.Jedétestelechangementplusquetout.
Onesttouteslesdeuxdansl’obscurité.—LaraJean…faitsoudainMargot,tucroisqu’onnetombeamoureuxqu’une
seulefois?Pourdevrai,jeveuxdire?Saquestionmeprendcomplètementaudépourvu.Jen’aipasderéponsetoute
faite.J’essaied’entrouverune,maisMargotreprend:—J’auraisaimétomberamoureuseplusd’unefois.Jecroisqu’ondevraitaimer
aumoinsdeuxpersonnesaulycée,dit-elleavectristesse,avantdepousserunsoupiretdes’endormir.
Margots’endorttoujourscommeça.Underniersoupirethop!ElletombedanslesbrasdeMorphée.
JEMERÉVEILLEaumilieudelanuit.Margotn’estpluslà.Kittyestrecroquevilléeà
côtédemoi,maisiln’yaaucunsignedeMargot.Lesrideauxtamisentlalumièredelalune.Jesorsdulitetjevaisàlafenêtre.Cequejevoismecoupelesouffle.Ilssontlà,dansl’allée.Joshetelle.Elledétourneleregard.Ilpleure.Ilsnesetouchentpas.SiMargotavaitchangéd’avis,ilsseraientplusprèsl’undel’autre.
Jefermelerideauetmeremetsaulit.Kittyarouléaumilieu.JelapoussepourqueMargotaitlaplacedeserallonger.J’auraispréférénepasvoirça.C’étaittroppersonnel.Tropvrai.Cemomentn’appartenaitqu’àleurcouple.Siseulementjepouvaisoubliercettescène…
Jemetournesurlecôtéetjefermelesyeux.Jemedemandecequeçafaitlorsqu’ungarçonvousaimetellementqu’ilpleure.Etpasn’importequelgarçon.Josh.NotreJoshànous.
Pourrépondreàsaquestion,oui,jecroisquej’aidéjàétéamoureusepourdevrai.Uneseulefois.DeJosh.NotreJoshànous.
VIVOILÀCOMMENTMARGOTetJoshsesontmisensemble.Ças’estpasséilyadeuxans.Onétaitàlabibliothèquependantlapause.Je
faisaismesdevoirsdemath.Joshm’aidait,carc’estsonrayon.Onétaitpenchéssurmacopie,siprèsquejesentaissonsavon.IrishSpring.
Etd’unseulcoup,iladit:—J’aibesoindetesconseils.Jecraquesurquelqu’un.Pendantunefractiondeseconde,j’aicru–enfin,j’aiespéré–qu’ildiraitque
c’étaitmoi.L’annéevenaitdecommencer.Enaoût,onavaitpassépresquetoutesnosjournéesensemble.ParfoisavecMargot,maissurtouttouslesdeuxcarMargotfaisaitunstageàlaPlantationMontpelier troisjoursparsemaine.Onnageaittoutletemps.J’étaissuperbronzée.Pendantunbrefinstant,j’aidonccruqu’ilallaitprononcermonnom.
Maisensuite,quandjel’aivurougiretsetortiller,j’aicomprisquecen’étaitpasmoi.
J’aimentalementétabliunelistedefillespotentielles.Iln’yavaitpasgrandmondedessus,carJoshnetraînaitpasavecbeaucoupdefilles.Ilavaitdeuxmeilleursamis:JerseyMike–onl’appelaitcommeçaparcequ’ilétaitarrivéduNewJerseypendantlecollège–etBen.C’esttout.
ÇaauraitpuêtreAshley,del’équipedevolley.Unjour,ilavaitdécrétéquec’étaitlaplusjoliefilledulycée.Àsadécharge,c’étaitmoiquiluiavaisdemandédechoisir.Jevoulaissavoirquiétaitlafillelaplusmignonnedechaqueclasse.Pourlamienne,ilavaitdésignéGenevieve.Cen’étaitpasunesurprise,maisçam’avaitquandmêmevexée.
C’étaitpeut-êtreJodie,l’étudiantequibossaitàlalibrairie.Joshparlaitsouventd’elle.Ilnousdisaitàquelpointelleétaitintelligenteetcultivée.Ilnousracontaitqu’elleavaitétudiéenIndeetqu’elleétaitdevenuebouddhiste.N’importequoi!C’étaitmoi,l’Asiatique!C’étaitmoiquiluiavaisapprisàmangeravecdesbaguettes!Lapremièrefoisqu’ilavaitgoûtédukimchi,c’étaitàlamaison!
J’étaissurlepointdeluidemanderquic’étaitlorsquelebibliothécairenousademandédenoustaire.Ons’estremisàtravailler.Joshn’aplusjamaisabordélesujet,etmoinonplus.Honnêtement,jenevoulaispassavoir.Cen’étaitpasmoi,doncçam’étaitégal.
Jen’aipaspenséuneseulesecondequ’ilpouvaits’agirdeMargot.Pasparcequejelatrouvaisinintéressante,aucontraire.Plusieursgarçonsluiavaientdéjàfaitdesavances,tousdumêmegenre:c’étaientdesintellossusceptiblesd’êtresesbinômesenchimieoudeseprésentercontreelleausyndicatétudiant.Rétrospectivement,cen’étaitpasaberrantqueMargotaitpluàJosh:ilatotalementleprofil.
Sionmedemandaitcommentilest,jerépondrais:«banal».Quandonlevoit,onseditd’officequ’ilestdouéeninformatique.C’estlegenredemecàappelerlesbandesdessinéesdes«romansgraphiques».Cheveuxbruns.Pasd’unbrun
1
spécial,justechâtainclassique.Yeuxvert-marron.Ilestmince,maisiladelaforce.Jem’ensuisrenducomptelejouroùjemesuisfoulélachevilleàcôtéduvieuxterraindebase-ball:ilm’atransportéesursondosjusqu’àlamaison.Iladestachesderousseurquiluidonnentunairenfantin,etunefossetteàlajouegauche.J’aitoujoursaimécettefossette.Sanselle,sonvisageseraitbeaucouptropsérieux.
Cequim’asurprise,voirechoquée,c’estqu’ilpuisseplaireàMargot.PasdufaitdelapersonnalitédeJosh,maisàcausedecelledeMargot.Jenel’avaisjamaisentendueparlerd’ungarçon,avant.Pasuneseulefois.C’étaitmoi,lecœurd’artichaut.«Latêtedelinotte»,commedisaitmagrand-mèrepaternelle.PasMargot.Elleétaitau-dessusdetoutça.Pourelle,cegenredechoses–lesgarçons,lemaquillage,lesfringues–n’avaientaucuneimportance.
C’estarrivébrusquement.Unsoir,enoctobre,Margotestrentréetard.L’airfroiddelamontagneluiavaitrosilesjoues.Sescheveuxétaienttressésetelleportaituneécharpe.Elleavaittravaillésurunprojetscolaire.C’étaitl’heurededîneretj’avaispréparédupouletauparmesanavecdesspaghettisàlasaucetomate.
Elleestentréedanslacuisineendéclarant:—J’aiquelquechoseàvousdire.Jemesouviensqu’elleavaitlesyeuxbrillantsenenlevantsonécharpe.Kittyfaisaitsesdevoirssurlatable,papaétaitenrouteetjeremuaisla
sauce.—Quoidonc?avons-nousdemandéenchœur.—Joshm’aditquejeluiplaisais,a-t-elleréponduavecdélectation.Jemesuisfigée.Ensuite,j’ailaissétombermacuillèreenboisdansla
casserole.—Josh?NotreJoshànous?Jenepouvaispaslaregarderenface.J’avaispeurdetrahirmesémotions.—Oui.Ilm’aattendueaprèslescourspourmefairesadéclaration,a-t-elle
renchériavecunsourirebéat.Ilm’aditquej’étaislafilledesesrêves.C’estfou,non?
—Waouh,ai-jemurmuré.J’aifaitmonpossiblepouravoirl’airenthousiaste,maisjenesaispassij’aiété
convaincante.Toutcequejeressentais,c’étaitunprofonddésespoir.Etunejalousiesinoireetsidévorantequ’ellem’étouffait.J’aidoncfaitunesecondetentative:
—Waouh,Margot!—Waouh,arépétéKitty.Doncvoussortezensemble,maintenant?J’airetenumonsouffleenattendantsaréponse.Margotaprisunepincéedeparmesanetl’afourréedanssabouche.—Ouais,j’imagine.Etelleasouri.Sesyeuxsesontadoucis.Quedis-je,ontfondu.Etj’aicompris
qu’ellel’aimait.Vraiment.C’estcettenuit-làquej’aiécritmalettreàJosh.CherJosh…
J’aibeaucouppleuré.Etladouleurestpassée.Monhistoired’amourétaitterminéeavantmêmed’avoircommencé.Cequicomptait,cen’étaitpasqueJoshavaitchoisiMargot;c’étaitqueMargotl’avaitchoisi,lui.
Etvoilà.J’aiversétoutesleslarmesdemoncorps,j’airédigémalettreetjesuispasséeàautrechose.Depuis,jen’aipasuneseulefoispenséàlui.C’estledestin.Ilsétaientfaitsl’unpourl’autre.
QUANDMARGOTREVIENTsecoucher,jesuistoujoursréveillée,maisjemedépêche
defermerlesyeuxetfaissemblantdedormir,Kittyblottiecontremoi.J’entendsunreniflement.Jejetteunrapidecoupd’œilàMargot.Ellenous
tourneledos.Sesépaulestressaillent.Ellepleure.Margotnepleurejamais.Maintenantquejel’aivueverserdeslarmespourJosh,jesuisd’autantplus
convaincuequetoutn’estpasfinientreeux.1AnciennerésidenceduprésidentJamesMadison(NdT).
VIILELENDEMAIN,ONdéposeMargotàl’aéroport.Dansleparking,onchargeses
valisessurunchariot.Kittyessaiedegrimperdessuspourdanser,maisnotrepèrelafaitimmédiatementdescendre.Margotinsistepournousquitteràl’entrée,commeellenousl’avaitdit.
—Laisse-moiaumoinsenregistrertesbagages,ditpapaenpoussantlechariotderrièreelle.Jeveuxêtresûrquetupasseslescontrôlesdesécurité.
—Çavaaller.J’aidéjàprisl’aviontouteseule.Lecheck-in,c’estpascompliqué.Ellesedressesurlapointedespiedsetpasselesbrasautourdesépaulesde
notrepère.—Jevousappelledèsquej’arrive,dit-elle.Promis.—Appelle-noustouslesjours,jechuchote.Labouledansmagorgen’arrêtepasdegrossir.J’aileslarmesauxyeux.
J’avaisespérénepascraquer.JesavaisqueMargotneleferaitpas,etc’estpathétiquedepleurertouteseule,maisc’estplusfortquemoi.
—T’aspasintérêtànousoublier!lamenaceKitty.Margotsourit.—Commentpourrais-jevousoublier?Ellenousembrassechacunnotretour.Ellemegardepourlafin,commejem’y
attendais.—PrendssoindepapaetdeKitty.C’esttoil’aînée,maintenant.Jeneveuxpaslalaisserpartir,alorsjelaserreplusfort.J’aitoujoursl’espoir
dedétecterunsigne,unepreuvequ’onluimanqueraautantqu’ellenousmanquera.Maiselleritetjelalâche.
—Bye,Gogo,dis-jeenessuyantmeslarmessurmontee-shirt.Onlaregardepousserlechariotversleguichetd’enregistrement.Jepleure
commeunemadeleine.Papaposeunbrassurmesépaulesetl’autresurcellesdeKitty.
—Onattendjusqu’àcequ’ellepasselescontrôles,dit-il.Aprèsavoirenregistrésesbagages,Margotnousregardeàtraverslesportes
enverre.Ellenousfaitsignedelamainetsedirigeverslesportiques.Onlaregardepartirenpensantqu’elleseretourneraunedernièrefois,maisnon.Elleestdéjàloindenous.Margotatoujoursétélameilleure.Quandceseramontourdepartir,çam’étonneraitquejesoisàsahauteur.D’unautrecôté,personnen’estàlahauteurdeMargot.
Jepleurependanttoutletrajetduretour.Kittymefaitremarquerquejesuisungrosbébé,maisellesepencheversmoietmeserrelamain,preuvequ’elleestaussitristequemoi,finalement.
Margotn’estpasquelqu’undebruyant,maislamaisonestcalmesanselle.Bizarrementvide.Jemedemandequeleffetçaferaquandjepartirai,dansdeuxans.QuedeviendrontpapaetKitty?Quandilsrentreront,lesoir,lamaisonserasombreetdésertesansnous.Jen’aimepascetteidée.Jen’iraipeut-êtrepastrèsloin.Jepourraiscontinuerdevivreàlamaison.Pendantlepremier
semestre,entoutcas.Jecroisqueceseraitlameilleurechoseàfaire.
VIIIPLUSTARDDANSl’après-midi,Chrism’appellepourmedonnerrendez-vousau
centrecommercial.Ellevoudraitmonavisavantd’acheterunevesteencuiretinsistepourqueje
viennelavoir.Jesuisflattéequ’ellemedemandeconseilenmatièredemode,etçameferaitdubiendesortiretd’arrêterdememorfondre,maisj’aipeurdeconduiretouteseule.Del’avisdetous,jesuisplutôtnerveuseauvolant.
Jeluidemandedem’envoyerunephoto,maisChrismeconnaîtparcœur.—Nan,nan.Tubougestesfessesetturappliques,LaraJean.Situveux
t’améliorer,tudoisteforceràconduire!Mevoilàdoncenroutepourlecentrecommercialàborddelavoiturede
Margot.J’aimonpermis,c’estjustequejen’aipasconfianceenmoi.Monpèrem’aservidecopiloteunnombreincalculabledefois.Margotaussi.Quandilssontavecmoi,jen’aiaucunproblème,maisdèsquejesuistouteseule,jepanique.J’aisurtoutpeurdechangerdevoie.L’idéedequitterlaroutedesyeux,neserait-cequ’uneseconde,meterrifie.Etjen’aimepasallertropvite.
Maislepire,c’estquej’aitendanceàmeperdre.Lesseulsendroitsoùjepeuxmerendresansproblème,c’estlelycéeetlesupermarché.Jen’aijamaismémoriséd’autresitinéraires,carc’esttoujoursMargotquinoustrimbale.Maismaintenant,ilfautquejemesecoue!C’estàmoideconduireKittyd’unendroitàunautre.Jedoisavouerquemapetitesœuraunmeilleursensdel’orientationquemoi,maisjen’aipasenviequ’ellem’expliquelechemin.Jeveuxjouermonrôledegrandesœuretqu’elleselaisseguider.Qu’ellemefasseconfiance,commemoiavecMargot.
Certes,jepourraisutiliserunGPS,maisjemesentiraisbêted’avoirbesoind’instructions:jesuisdéjàalléedesmillionsdefoisaucentrecommercial!Çadevraitmerevenirnaturellement,sansréfléchir.Aulieudeça,j’hésiteàchaquecarrefour,jemeposedesquestionsdevantchaquepanneau:C’estverslenordouverslesud?Jedoisprendreàdroitemaintenantouàlaprochaine?Jen’yaijamaisfaitattention.
Maispourl’instant,toutvabien.J’écoutelaradio,jebougelatêteenrythmeaveclamusique…Jevaismêmejusqu’àconduired’uneseulemain.Maisbon,cen’estqu’unstratagèmepouravoirl’airdétendue.Plusonfaitsemblant,plusonycroit.
Toutsepassetellementbienquejeprendsunraccourciaulieudesuivrelavoierapide.Aumomentdem’engager,jemedemandesic’estunebonneidée.Effectivement,auboutdequelquesminutes,jenereconnaisplusrienetjecomprendsquej’auraisdûprendreàgaucheaulieudetourneràdroite.Jepaniqueunmoment,maisjemereprendsetj’essaiedefairedemi-tour.
Tupeuxlefaire,tupeuxlefaire.J’arrivedevantun«cédezlepassage».Iln’yapersonne,alorsjetrace.Jene
voispaslavoitureàmadroite,ellemepercuteavant.Jehurleàtue-tête.Uneodeurdecuivremeremplitlabouche.Jesaigne?Je
mesuiscoupélalangue?Jetâte,maisjen’airien.Moncœurbatàcentàl’heure.Jetranspireàgrossesgouttes.J’essaiederespirerprofondément,maisjen’arrivepasàremplirmespoumons.
Jesorsdelavoiture,lesjambesflageolantes.L’autreconducteurestdéjàdescendu.Ilinspectesonvéhicule,lesbrascroisés.Ilestvieux.Plusvieuxquemonpère.Iladescheveuxgrisetporteunshortrougeàimpriméhomards.Savoituren’arien.Monailedroiteestdéfoncée.
—Vousn’avezpasvulepanneau?demande-t-il.VousécriviezunSMSouquoi?Jesecouelatête,lagorgenouée.Jeneveuxpaspleurer.Tantquejene
pleurepas…J’ail’impressionqu’ilsentmonangoisse,carilsembles’adoucir.—Bon,mavoituren’arien,finit-ilparadmettre.Vousallezbien?Jehochelatête.—Désolée.—Ah,lesjeunes!lance-t-ilcommesijen’avaisriendit.Vousdevriezfaireplus
attention.Laboulegrossitdansmagorge.—Jesuisvraiment,vraimentdésolée,monsieur.Ilémetungrognementbougon.—Vousdevriezappelerquelqu’un.Voulez-vousquej’attendeavecvous?—Non,merci.Ilnemanqueraitplusquecesoituntueurensérieouunpédophile!Jen’aipas
enviederesterentêteàtêteavecunhommebizarre.Ilpart.Unefoisseule,jemedisquej’auraispeut-êtredûappelerlapoliceavantson
départ.C’estcequ’onestcenséfaireencasd’accident,non?Quellesquesoientlescirconstances?Jecroisquec’estcequ’ilsnousontditàl’auto-école.J’aidoncfaituneautregaffe.
Jem’assoisauborddutrottoir,lesyeuxrivéssurlavoituredeMargot.Jel’aidepuisdeuxheuresàpeineetj’aidéjàréussiàlacabosser.Jeposelatêtesurmesgenouxetjemerecroqueville.Jecommenceàavoirmalàlanuque,commetoujoursavantdepleurer.Monpèrenevapasêtrecontent.Margotnonplus.Ilsvontprobablementm’interdired’êtreseuleauvolant,etilsaurontsûrementraison.Conduireunevoiture,c’estunesacréeresponsabilité.Jenesuispasprête.Jeneleseraipeut-êtrejamais.Quandjeseraivieille,messœursetmonpèredevrontcontinuerdemeservirdechauffeurscarjesuistropnullepourmedéplacertouteseule.
Jesorsmontéléphoneetj’appelleJosh.Dèsqu’ildécroche,jebafouille:—Josh,tupeuxmerendreunservice?J’aihontedemavoixchevrotante.Bienentendu,ilmeperceimmédiatementàjour.—Quesepasse-t-il?—Jeviensd’avoirunaccidentdevoiture.Jenesaispasoùjesuis.Tupeux
venirmechercher?Jebredouillegrave.
—Tuesblessée?demande-t-il.—Non,jevaisbien.Jesuisjuste…Jem’arrête.Sijeprononceneserait-cequ’unmotdeplus,jevaiséclateren
sanglots.—Est-cequetuvoisdespanneaux?Desmagasins?Jeregardeautourdemoi.—Falstone,dis-je.(Jerepèrelaboîteauxlettreslaplusproche.)Jesuisau
8109FalstoneRoad.—J’arrivetoutdesuite.Tuveuxqu’onresteenligne?—Non,çava.Jeraccrocheetjememetsàpleurer.Jenesaispascombiendetempsjeresteassiselààmelamentersurmon
sort.Soudain,unvéhicules’arrêteàmahauteur.JereconnaislaAudinoiredePeterKavinsky,avecsesvitresfumées.L’uned’elless’ouvre.
—LaraJean?Çava?Jehochelatêteetluifaissignedepartir.Ilremontesavitre.Jesuis
convaincuequ’ilvas’enaller,maisilsegaresurlebas-côté,descendetsemetàinspectermavoiture.
—Tunet’espasratée,dit-il.Tuasdemandélenumérod’assurancedel’autreconducteur?
—Non.Savoituren’arien.(J’essuiefurtivementmeslarmessurmonbras.)C’étaitmafaute.
—Tuasuneassistanceautomobile?Jehochelatête.—Tulesasappelés?—Non.Maisj’aidemandéàquelqu’undevenir.Peters’assoitàcôtédemoi.—Çafaitcombiendetempsquetueslà,touteseule,àpleurer?Jetournelatêteetjemefrottelesyeux.—Jenepleurepas.PeterKavinskyétaitmonamiavantdedevenirKavinsky.Àl’époque,c’était
PeterK.Ilfaisaitpartiedemabande,aucollège.Danslecampdesgarçons,ilyavaitlui,JohnAmbroseMcClarenetTrevorPike.Danslecampdesfilles,ilyavaitmoi,GenevieveetAllieFeldman,quihabitaitauboutdelarue.EtChris,parintermittence.Quandonétaitpetites,Genevievevivaitàdeuxpâtésdemaisonsdechezmoi.C’estmarrant:quandonestenfant,l’amitiéestsouventliéeàlaproximité.Votremeilleureamieestsouventvotrevoisine.Onnes’assoitpasàcôtédequelqu’unparaffinité,maissimplementparcequenosnomssesuiventdanslalisted’appel.C’estduhasardpuretsimple.Àtreizeans,Genevieveadéménagédansunautrequartier.Onestrestéesamiesunmoment.Ellevenaitdetempsentempschezmoi,maisquelquechoseavaitchangé.Aulycée,Genevievenousalâchées.Ellevoyaittoujourslesgarçons,maisleclandesfillesaéclaté.J’aicontinuédetraînerdetempsentempsavecAlliejusqu’àcequ’elledéménage,l’andernier,maisc’étaitunpeuhumiliant.Onavaitl’impressiond’êtredeuxpauvrescroûtesdepainsansrienaumilieu.Unsandwichtoutsec.
Maintenant,Genevieve,pourmoi,c’estdel’histoireancienne.Peteraussi.C’estvraimentbizarredeseretrouverassistouslesdeuxaubordd’untrottoir,commesiderienn’était.
Sontéléphonevibre.Illesortdesapoche.—Jedoisfiler.Jerenifle.—Tuvasoù?—ChezGen.—Tuferaismieuxdetedépêcher,alors.Genevieveserafurieusesituarrives
enretard.Petersoupire,maisselèveauquartdetour.Jemedemandecequeçafait
d’avoiruntelpouvoirsurungarçon.Jenesuispassûrequeçameplairait.Contrôlerlecœurdequelqu’un,c’estunesacréeresponsabilité.Peterfaitminedegrimperdanssavoiture,maisseretourneauderniermoment.
—Tuveuxquej’appelletonassistanceautomobile?—Non,çava.Mercidet’êtrearrêté.C’étaitvraimentgentil.Ilmedécocheunlargesourire.C’estcommeçaquejemerappellePeter:
toujoursprêtàremonterlemoraldesgens.—Tutesensmieux?Jehochelatête.C’esteffectivementlecas.—Super,dit-il.Danslegenrerétro,ilestcanon.Ilauraitfaitunmagnifiquesoldatdela
PremièreGuerremondiale.Legenredegarçondontonattendleretourtoutesavie.Jel’imagineaussitrèsbienamenersadulcinéedanserauvolantd’uneCorvettedécapotable,coudedehors,vêtud’unblousondulycée.Peterestunconcentrédebeautévieillotte.Ilacepetitquelquechosequifaitcraquerlesfilles.
C’estlepremiergarçonquej’aiembrassé.Çafaitbizarred’ypenser,maintenant.J’ail’impressionqueças’estpasséilyauneéternité.Pourtant,c’étaitilyaquatreans.
JOSHDÉBARQUEUNEminuteplustard.Jefinisd’écrireunmessageàChrispourlui
direquejenelarejoindraipas,etjemelève.—Çat’enapris,dutemps!—Tum’asdit8109.Onestau8901!—Non,j’aidit8901,jerépliqueavecaplomb.—Non,tuasdit8109.Etpourquoitunerépondaispasautéléphone?Joshsortdevoiture.Lorsqu’ilvoitmonaile,ilresteunmomentbouchebée.—Ohmerde!Tuasdéjàappelétonassistanceautomobile?—Non.Tupeuxlefaire?Joshs’exécute.Ensuite,ons’installedanssavoiture,ilmetlaclimatisationet
onpatiente.J’aifaillimonteràl’arrière,maisauderniermoment,jemesuissouvenuequeMargotn’étaitpluslà.Jesuisentréeunnombreincalculabledefoisdanscettevoiture,maisjecroisquec’estlapremièrefoisquejemeretrouvedevant.
—Euh…tuterendscomptequeMargotvatetuer?Jetournelatêtesiprécipitammentquemescheveuxfouettentmonvisage.—Margotn’ensaurajamaisrien.Net’avisepasdecracherlemorceau!—Cen’estpasmoiquivaistebalancer.Onn’estplusensemble,tute
souviens?Jeleregarded’unairmauvais.—Jedétestequandlesgensfontça.Tuleurdemandesdegarderunsecretet
aulieudedire«oui»ou«non»,ilssortentuntrucdugenre«pourquoij’enparlerais?».
—Jen’aipasdutoutdit«pourquoij’enparlerais?».—Alorsréponds«oui»ou«non».Jeneveuxpasdeconditionnel.—JenedirairienàMargot.Çaresteraentrenous.Jetelejure.Çava,comme
ça?—Parfait.Unlongsilences’installeentrenous.Onneditplusrien,nil’unnil’autre.On
n’entendquel’airconditionnésoufflerparlesbouchesd’aération.Monestomacsenoueàl’idéed’annoncerlanouvelleàmonpère.Jedevrais
peut-êtreluidirelesyeuxpleinsdelarmes,pourqu’ilmeprenneenpitié.Ourecouriraubonvieux«j’aiunebonneetunemauvaisenouvelle.Labonnenouvelle,c’estquejen’airien.Pasuneégratignure.Lamauvaisenouvelle,c’estquelavoitureestfoutue.»Bon,«foutue»,c’estunpeuexagéré.
JeréfléchisàlaformulationidéalelorsqueJoshmelance,d’untonmi-amusé,mi-amer(jenesaispassicettecombinaisonexiste):
—Etdonc,maintenantqueMargotm’aquitté,tuasdécidédeneplusmeparler?
Jeleregarde,stupéfaite.—T’esbête.Biensûrquejevaiscontinuerdeteparler.Maisplusjamaisen
public,c’esttout.Jereprendslerôlequej’aitoujoursjouéaveclui:celuidelapetitesœur
pénible.Commesijem’appelaisKitty.Commesionn’avaitpasqu’uneseuleannéededifférence.Joshnesouritpas;ilal’airdéprimé.Jeluifrappedoucementlebras.
—Hé!C’étaituneblague!—Ellet’avaitditqu’ellevoulaitrompre?Jeveuxdire:c’étaitprémédité?Jenerépondspastoutdesuite.—Allez!enchaîne-t-il.Jesaisqu’elleteracontetout.—Pasvraiment.Pascettefois,entoutcas.Honnêtement,jen’ensavaisrien.
Promis.Joshdigèrel’informationensemordillantlalèvreinférieure.—Ellevapeut-êtrechangerd’avis.C’estpossible,non?murmure-t-il.Quedois-jeluirépondre?Jesuissûreà99,99999%qu’elleseremettraavec
lui,maisaucasoùelleneleferaitpas,jeneveuxpasqu’ilsefassed’illusions.Alorsjenedisrien.
Ildéglutit.—Non,tuasraison.QuandMargotprendunedécision,ellenerevientjamais
dessus.S’ilteplaît,s’ilteplaît,s’ilteplaît,nepleurepas.Jeposematêtesursonépaule.—Onnesaitjamais,Josh.Ilregardedroitdevantlui,danslejardindevantlequelils’estgaré.Unécureuil
grimpeàtoutevitesseausommetd’unchênegigantesque.Ilredescend.Ilremonte.Onleregardefaire.
—Elleatterritquand?—Dansplusieursheures.—Est-ce…est-cequ’ellerentrepourThanksgiving?—Non.Ilsn’ontpasdevacancesàcemoment-là.C’estl’Écosse,Josh!Tune
croisquandmêmepasqu’ilsontdroitauxvacancesaméricaines!Jejoueencoreàlapeste,maislecœurn’yestplus.—Ahoui,c’estvrai,répond-il.—MaiselleseralàpourNoël.Onsoupiretouslesdeux.—Jepeuxtoujourspasservousvoir?—MoietKitty?—Ettonpère?—Onnevapasdéménager,dis-jed’untonrassurant.Ilal’airsoulagé.—Super.J’avaispeurdevousperdreaussi.Dèsqu’ilprononcecesmots,moncœurs’arrêtedebattreetj’oubliede
respirer.Jesuissaisied’unlégervertige,maisilpasseaussitôt.Cetteémotion,cetteétrangepalpitationdansmapoitrines’estompeaussivitequ’elleestvenue.Etladépanneusearrive.
—Tuveuxquejesoislàquandtuannonceraslanouvelleàtonpère?demandeJoshensegarantdevantlamaison.
Jem’illumineàcettepensée,maisjemerappellequeMargotm’adésignéecommel’aînéedelafamille.Etêtrel’aînée,c’estêtreresponsableetassumerseserreurs.
IXFINALEMENT,PAPANEs’estpasénervé.Jeluiaifaitmonpetitlaïus«bonne
nouvelle/mauvaisenouvelle»etils’estcontentédesoupireravantdemedire:«L’important,c’estquetun’aiesrien.»
Lavoitureabesoind’unepiècederechangeenprovenancedel’Indianaoudel’Idaho.Enattendant,jedevraipartagerlavoituredepapa,prendrelebuspouralleraulycéeoudemanderàJoshdem’yconduire.C’estcequej’avaisprévudefaire.
Margotnousappelleplustarddanslasoirée,pendantquejeregardelatéléavecKitty.Jehurleàpapaderappliquer.Ons’assoittouslestroisdanslecanapéetonsepasseletéléphonepourluiparleràtourderôle.
—Margot!Devinecequis’estpasséaujourd’hui!brailleKitty.Jeluilanceunregardnoir,jesecouefrénétiquementlatêteetjeluidis:«Ne
parlepasdelavoiture»enbougeantseulementleslèvres.—LaraJeanaeu…(Cruelle,Kittymarqueunepetitepause.)…unedisputeavec
papa.Ouais!Elleaétéméchanteavecmoietpapaluiaditd’êtreplusgentilleetilssesontdisputés.
Jeluiarrachelecombinédesmains.—Onnes’estpasdisputés,Gogo.Kittyfaitjustesapeste.—Qu’est-cequevousavezmangé?demandeMargot.Vousavezfaitlepoulet
quej’aidécongeléhier?Savoixsemblesilointaine.J’augmentelevolume.—Oui,maisneparlonspasdeça.Tut’esinstallée?Commentestta
chambre?Elleestgrande?Ettacoloc?—C’estunefilletrèssympa.EllevientdeLondresetelleaunaccenttrès
british.Elles’appellePenelopeSt.George-Dixon.—Ehben!Plusbritishtumeurs!Ettachambre?—C’estunpeulamêmequecellequ’onavisitéeàl’UniversitédeVirginie.En
moinsneuf.—Ilestquelleheure,là-bas?—Presqueminuit.Onacinqheuresd’avance,tutesouviens?«Onacinqheuresd’avance»?ElleseconsidèredéjàchezelleenÉcosse.
Aprèsunejournéesurplace,àpeine.—Tunousmanquesdéjà,luidis-je.—Vousmemanquezaussi.Aprèsmanger,j’envoieunSMSàChrispourluidemanderdepasser,maiselle
nerépondpas.J’imaginequ’elletraîneavecundesespotes.Pasdeproblème.JevaispouvoircontinuerlescrapbookdeMargot.
Monplan,c’étaitdelefiniravantsondépart,maisRomenes’estpasconstruiteenunjour,touslesscrapbookersvouslediront.Parfois,onpasseuneannéeentière,voireplus,surlemêmeprojet.
Jemetsdelamusiqueetj’étalemesfournituresdevantmoi:maperforatriceenformedecœur,destonnesdepapiersdifférents,desimagesdécoupéesdans
desmagazines,monpistoletàcolle,monrouleaudescotch,desrubansadhésifsdetouteslescouleurs…DessouvenirscommeleticketdelacomédiemusicaleWicked,qu’onestalléesvoirensembleàNewYork,desadditions,desphotos.Desrubans,desboutons,desautocollants,desporte-bonheur.Unbonscrapbookadelaconsistance.Ilestépaisetnesefermejamaiscomplètement.
Jetravaillesurlapage«JoshetMargot».Ellepeutdirecequ’elleveut,jesuisconvaincuequ’ilsseremettrontensemble.Etmêmesicen’estpaslecas,Margotn’effacerapasJoshdesonexistencecommeça.Cen’estpassongenre.Ilfaitpartieintégrantedesadernièreannéedelycée.Detoutesavie,jedirais.Leseulcompromisquejesuisprêteàfaire,c’estdenepasutiliserderubanadhésif«cœur»,commejel’avaisprévu,maisd’opterpourunmotifécossaisclassique.Malheureusement,quandjeleplaceàcôtédesphotos,lescouleursnerendentpasaussibien.
Tantpis,jemerabatssurmonpremierchoix.Toutenmebalançantaugrédelamusique,j’utilisemongabaritenformedecœurpourdécouperleurphotodubaldefind’année.Margotvaadorer.
Jem’apprêteàcollerunpétalederoseséchéquej’aiprélevésursonbouquetdepoignetlorsquemonpèretoqueàmaporte.
—Tufaisquoi,cesoir?demande-t-il.—Ça,jeluirépondsencollantunautrepétale.Sijegardelerythme,j’aurai
peut-êtrefiniàNoël.—Ah,fait-il.Maisilnebougepas.Ilrestebrasballantsdansl’encadrementdelaporte,et
meregardetravailler.—O.K.,reprend-il.Jenevaispastarderàregarderlenouveaudocumentairede
KenBurns.Situveuxvenir…—Peut-être,luidis-jepourêtresympa.Maisc’esttropcompliquéderéinstallertoutmonmatérielenbas.Etjesuis
bienpartie.J’ajoute:—Nem’attendspas.—D’accord.Jetelaisse.Ilredescendl’escalier.Çameprendunebonnepartiedelasoirée,maisj’arriveenfinàboutdema
page«JoshetMargot».Ellerendsuperbien.J’enchaînesurlapage«sœurs».J’utiliseunpapierfleuripourlefondetjecolleunevieillephotodenoustrois.C’estmamanquil’aprise.Onestdeboutdevantlechênedujardin,entenuesdudimanche.Onportechacuneunerobeblancheetdesrubansrosesdanslescheveux.Leplusdrôle,surcecliché,c’estqu’onsouritavecMargot,alorsqueKittysecurelenez.
Jejubile.Kittyvapiquerunecriseenvoyantcettepage.J’aitrophâte.
XMARGOTDITTOUJOURSquel’avant-dernièreannéedulycéeestlaplus
importanteetlaplusdure.D’aprèselle,toutleresteendécoule.J’aidoncdécidédeprofiterdelasemaineavantlarentréepourmegaverdelecturesdepuredétente.Assisesousleporche,jedévoreunromand’espionnageàl’eauderosequej’aiachetépoursoixante-quinzecentsàlafoireauxlivres.
Çacommencetoutjusteàdevenirintéressant–CressidadoitséduireNigelpourhackeruncode–lorsqueJoshsortdechezluipourprendrelecourrier.Ilmevoitetlèvelamain,commes’ilavaitseulementenviedemesaluer,maisfinalement,ilvient.
—Sympa,tasalopette.Elleestbleudélavé,avecdestournesols,etelles’attachederrièrelanuque.
Jel’aieueensoldeàsoixante-quinzepourcentderéduction.Etcen’estpasunesalopette.
—C’estunecombinaison,jel’informeenmereplongeantdansmonlivre.Jefaismonpossiblepourcacherdiscrètementlacouverture.Jen’aipasenvie
qu’ilmevannesurmesgoûtsenmatièredelittérature.Cetaprès-midi,jeveuxmedétendre.
Jesensqu’ilmeregarde,brascroisés,commes’ilattendaitquelquechose.Jelèvelesyeux.
—Quoi?—TuveuxallervoirunfilmauBess,cesoir?IlspassentunPixar.Onpourrait
yalleravecKitty.—Pourquoipas?Envoie-moiunSMSquandtupars.Surcesmots,jetournelapage.NigeldéboutonnelechemisierdeCressida.
Ellesedemandequandlesomnifèrequ’elleamisdanssonverredeMerlotferaeffet,toutenespérantqu’ilnes’endormirapastoutdesuite,parcequ’ils’avèrequeNigelembrassecommeundieu.
Joshsepenchepourmieuxvoir.Jeluidonneunetapesurlamain,maisilarrivequandmêmeàlireunephrase.
—«LecœurdeCressidas’affolalorsqueNigelfitglissersamainsursacuisse.»(Joshéclatederire.)Maisqu’est-cequetulis?
J’ailesjouesenfeu.—Tais-toi.Joshs’éloigneenpouffant.—JetelaisseavecCressidaetNoel,alors.—Pourinfo,c’estNigel!
***KITTYESTAUXanges.ElleadorepasserlasoiréeavecJosh.Quandildemandeà
laserveusederajoutertroiscouchesdebeurredansnotreseauàpop-corn(aufond,aumilieuetenhaut),onhochetouteslesdeuxlatêteensigned’approbation.Kittys’assoitentrenous.Ellerittellementpendantlefilmqu’ellelancesesjambesenl’air,etelleestsilégèrequelesiègen’arrêtepasdeserelever.Josh
medécocheunsourireamusé.Chaquefoisqu’onallaitaucinématouslestrois,Margotsemettaitaumilieu
pournouschuchotertouràtouràl’oreille.Ellenevoulaitpasquejemesenteexclueparcequejen’avaispasdecopain.Elleétaittellementattentionnéequejemefaisaisdusouci,audébut.J’avaispeurqu’elleaitsentimessentimentspourJosh.Maisledéni,cen’estpassongenre,ellen’auraitjamaisfaitcommesiderienn’était.C’estjusteunesupergrandesœur.Lameilleurequisoit.
Celadit,j’avaisparfoisl’impressiond’êtrelacinquièmeroueducarrosse.Joshavaitbeauêtremonami,lorsqu’ilposaitsonbrassurlesépaulesdeMargotdanslafiled’attente,ouquandilsseparlaientàmi-voixdanslavoiture,jemesentaiscommeunegaminesurlabanquettearrière,incapabledecomprendrelesadultes…etj’avaislesentimentd’êtreinvisible.Moiaussi,jevoulaisavoiruncopainàquichuchoteràl’oreille!
Çamefaitbizarred’êtreàl’avant,maintenant.Lavuen’estpasvraimentdifférente,toutestparfaitementnormal.C’estagréable.
***PLUSTARDDANSlasoirée,tandisquejemevernislesonglesdespiedsavecun
dégradéderoses,Chrismepasseuncoupdefil.—J’aiunscoop!Ilyatellementdebruitderrièreellequ’elleestobligéedehurler.—Quoi?Jet’entendsàpeine!J’attaquemonpetitorteilavecunenuancedepêche.—Bougepas!(Chrissedéplace.)Tum’entends,maintenant?—Oui,c’estbeaucoupmieux.—Devinequivientderompre!Jepasseàunvernisrosesixties.—Quiça?—GenetKavinsky!Ellel’alarguécommeunevieillechaussette.J’écarquillelesyeux.—Waouh!Pourquoi?—Apparemment,ellearencontréunmecdelafacàsonjobd’été.Elleétait
hôtessed’accueil.Jesuissûrequ’elleaallégrementtrompéKavinsky.(J’entendsuntypeappelerChris.)Jetelaisse.C’estàmontourdejouer.
Chrisraccrochesansdire«aurevoir».Normal.Enfait,j’airencontréChrisgrâceàGenevieve.Ellessontcousinesducôtéde
leursmères.Quandonétaitpetites,ChrisvenaitparfoisjoueravecGenevieve,maisellesnes’entendaientdéjàpastrèsbien.EllessedisputaientconstammentpourqueleurBarbiesorteavecKen.Onn’enavaitqu’un.Techniquement,c’étaitlemien–enfin,celuideMargot–maisjenemesuisjamaisbattuepourl’avoir.Aulycée,peudegenssontaucourantqu’ellessontcousines.Ellesneseressemblentvraimentpas:Genestmenue,avecdescheveuxblondslumineux,aussiclairsquedelamargarine.Chrisestblondeégalement,maisdanslegenreperoxydé,etelleadesépaulesdenageuse.Maisellesontquandmêmedespointscommuns.
Enarrivantaulycée,Chriss’estcomplètementlâchée.Elleallaitàtoutesles
soirées,ellesesoûlait,elletraînaitavecdesgarçonsplusâgés.Unjour,untypedeseizeans–unmembredel’équipedecrosse–s’estmisàcriersurtouslestoitsqu’ilsavaientcouchéensembledanslesvestiairesdesmecs.C’étaitcomplètementfaux.GenevieveademandéàPeterdeforcerlecoupableàfaireundémentipublic.J’aitrouvéçasympadesapart,maisChrisestpersuadéequeGenvoulaitseulementéviterd’êtreassociéeàunetraînée.Àpartirdecemoment-là,Chrisaarrêtédefréquenternotregrouped’amis.Elles’estmiseàvivresavieaveclesélèvesd’uneautreécole.
Maiscetteréputationdefillefacilecontinuedeluicolleràlapeau.Elleprétends’encontreficher,maisjesaisqueçalatravaille.
XIDIMANCHE,PAPAFAITdeslasagnes.Ilajouteunesauceàbasedeharicotsnoirs
pourreleverlegoût.Çaal’airrépugnant,maisc’estvraimentdélicieux;onneremarquepasdutoutlesharicots.Joshestdelapartie.Ilseresserttroisfois,augrandplaisirdepapa.Pendantledîner,dèsqu’onparledeMargot,Joshseraidit.Çamefaitvraimentdelapeine.Kittydoits’enapercevoiraussi,parcequ’ellechangedesujetetsemetàfairedescommentairessurledessert:desbrowniesaubeurredecacahuètequej’aifaitsdansl’après-midi.
Puisquepapaacuisiné,c’estànousdefairelavaisselle.Etcommeilautilisétouteslescasseroles,cen’estpasunepartiedeplaisir,maisçaenvalaitlapeine.
Ensuite,onvasedétendredanslesalon.Jen’aipasl’impressiond’êtredimanchesoir.Demain,c’estlafêteduTravail,ducouplescoursnereprennentquemardi.Kittycontinuesoncollagedechiens.Forcément.
—Tuveuxunchiendequellerace?luidemandeJosh.Kittyréponddutacautac:—Unakita.—Tupréfèresunmâleouunefemelle?—Unmâle,répond-elleaussisec.—Ettul’appellerascomment?Cettefoisellehésite.Jesaispourquoi.Jeroulesurmoi-mêmepourlarejoindre
etjelachatouillesouslespieds.—Moi,jesaiscommenttuvasl’appeler!jechantonne.—Tais-toi,LaraJean!geint-elle.Joshesttoutouïe.—Allez,dis-nous!lasupplie-t-il.JeregardeKitty.Sesyeuxmelancentdeséclairs.Jerétorque:—Laissetomber.Jemesensnerveuse,toutd’uncoup.Kittyabeauêtrelebébédelafamille,il
vautmieuxnepasl’énerver.Joshtiresurmaqueue-de-cheval.—Oh!Allez,LaraJean!Nefaispasdurerlesuspense!Jemehissesurlescoudes.Kittyessaiedeplaquersamaincontremabouche.—C’estlenomd’ungarçonquiluiplaît,dis-jeenricanant.—Tais-toi,LaraJean!Tais-toi!Kittymedonneuncoupdepiedetdéchireparmégardeunedesesphotosde
chien.Ellepousseungrandcriettombeàgenouxpourl’inspecter,leslarmesauxyeux.Jemesensvraimentcoupable.Jem’assoisetj’essaiedelaprendredansmesbraspourm’excuser,maisellesedégageetmedonneunnouveaucoupdepieddanslesjambes.Jecriededouleur.Puisjeramasselaphotopourlarecoller,maisKittymel’arrachedesmainsetladonneàJosh.
—Josh!Répare-la!LaraJeanl’atoutabîmée.Jeprotested’unairpenaud:—Jeplaisantais,Kitty.
Pourrienaumondejen’auraisdivulguélenomdugarçonenquestion.Ellem’ignoretotalement.Joshaplatitlepapiersousunsous-verrepuisrecolle
lesdeuxmorceauxaveclaminutied’unchirurgien.—Ouf,dit-ilens’essuyantlefront.Ilestsauvé.J’applaudisetj’essaiede
croiserleregarddeKitty,maiselledétournelesyeux.Jesaisquejel’aimérité.LegarçonpourlequelKittyaunfaible,c’estJosh.
Kittyramassebrusquementsoncollage.—Jemontelefinirdansmachambre,dit-elled’untonsec.Bonnenuit,Josh.—Bonnenuit,Kitty.—Bonnenuit,jelance,toutepenaude.Maisellenerépondpasetmontelesmarchesquatreàquatre.Onl’entendfermersaporte.Joshsetourneversmoi.—Tuvasavoirdesproblèmes.—Jesais,dis-je,l’estomacnoué.Qu’est-cequim’aprisdememoquerd’elle?Jesavaisquec’étaitnul.Margot
nem’auraitjamaisfaituncouppareil.Onnetraitepassapetitesœurcommeça,surtoutquandladifférenced’âgeestsigrande.
—Elleestamoureusedequi?—D’ungarçondesonécole.Joshpousseunsoupir.—Elleadéjàl’âgedes’intéresserauxgarçons?Ellen’estpasunpeujeune?—Jefantasmaisdéjàsurlesgarçonsàneufans,jeréplique,toujoursembêtée
pourKitty.Ellem’enveutvraiment.Commentvais-jemefairepardonner?Çam’étonnerait
qu’uneassiettedesnickerdoodlesfassel’affaire,cettefois.—Surqui?medemandeJosh.—Surquiquoi?Jepourraisessayerdeconvaincrepapadeluiacheterunchiot.—C’estqui,lepremiergarçonsurlequeltuasflashé?—Hmmmm.Pourdevrai?J’aieupleind’amourettesaujardind’enfantsetenprimaire,maisçanecompte
pas.—Lepremiervraimentimportant?jedemande.—Oui.—O.K…Jecroisquec’estPeterKavinsky.Joshmanquedes’étouffer.—Kavinsky?Tuplaisantes?Ilestsupercliché!Jepensaisquetuserais
attiréeparquelqu’undeplus…jenesaispas…subtil?PeterKavinsky,c’estunecaricaturedu«meccool»qu’onvoitdanslesfilmsdelycéens!
Jehausselesépaules.—Tum’asdemandé.Jeteréponds.—Waouh,dit-ilensecouantlatête.Je…Waouh.—Ilétaitdifférentàl’époque.Jeveuxdire,c’étaitdéjàPeter,maisenmoins
pire.Joshn’apasl’airconvaincu.—Tuesungarçon,çatedépasse,detoutefaçon.
—Tuasraison.Çamedépassecomplètement!—Tupeuxparler!Toi,tubavaisdevantMmeRothschild!Joshrougit.—Elleétaitvraimentmignonne,plusjeune.—C’estça,ouais!rétorquai-jeavecunclind’œil.«Mignonne».C’esttoutàfait
lemot.MmeRothschildestnotrevoisined’enface.Elletondaitsapelouseenmini-
shortetbikini.Commeparhasard,quandellesortaitlatondeuse,touslesgaminsduquartiers’arrangeaientpourjouerdanslejardindeJosh.
—Maisbon.Detoutefaçon,lapremièrefillequim’aplu,cen’estpasMmeRothschild.
—Ahbon?—Non.C’étaittoi.J’aibesoindequelquessecondespourdigérerl’information.Etencore,laseule
chosequej’arriveàarticuler,c’est:—Hein?—Quandj’aiemménagédanslequartier.Avantdedécouvrirtavéritable
personnalité.Jeluidécocheuncoupdepied.Ilproteste.—J’avaisdouzeansettoionze,continue-t-il.Jet’aiprêtématrottinette.Tute
souviens?C’étaitmonbienleplusprécieux.J’avaiséconomisépendantdeuxanniversairespourmel’acheter.Etjet’ailaisséelaprendre.
—Etmoiquicroyaisquec’étaitparpuregénérosité!—Tul’asfaittomber.Elleavaituneénormerayuresurlecôté.Çatedit
quelquechose?—Ouais.Tuaspleuré.—Jen’aipasdutoutpleuré.J’étaislégitimementénervé.Findel’amourette.Joshselèveetfaitminedepartir.Jeleraccompagneàl’entrée.Avantd’ouvrirlaporte,ilseretourneunedernièrefoisversmoi.—Jenesaispascequejeseraisdevenusanstoiaprès…larupture.Sesjouesparseméesd’adorablestachesderousseurrosissent.—C’estgrâceàtoisijetienslecoup,LaraJean,déclare-t-il.Quandilmeregarde,toutmerevient.Tousnossouvenirscommuns.Ensuite,il
meserrebrièvementdanssesbrasets’évanouitdanslanuit.Jerestebêtementdevantlaporteouverte.Despenséessebousculentdans
matête,aussifurtivesqu’inattendues.S’ilétaitavecmoi,jenelequitteraisjamais.Jenelequitteraispourrienaumonde.
XIIVOICICOMMENTONarencontréJosh.Onprenaitlethéavecnosnounoursdans
lejardin.Duvraithéavecdesvraismuffins.Ons’étaitinstalléesderrièrelamaisonpourpasserinaperçues.Àonzeans,j’étaisbeaucouptropâgéepourcegenredejeux.EtMargot,duhautdesestreizeans,l’étaitencoreplus.L’idéem’étaitvenueenlisantunlivre.J’avaisréussiàconvaincreMargotenprétendantquec’étaitpourKitty.Mamanétaitmortel’annéeprécédenteetMargotdisaitrarement«non»quandils’agissaitdefaireplaisirànotrecadette.
Onavaittoutposésursonancienplaiddebébé–unecouverturebleueetrêcheavecdesécureuilsdessinésdessus.J’yavaisinstalléleserviceàthéébréchédeMargot,desmini-muffinsauxmyrtilles–auxquelsj’avaisajoutélesucregranuléquej’avaisforcépapaàacheterausupermarché–etunnounoursparpersonne.J’avaisinsistépourqu’onportedeschapeaux.J’avaistellementrépété:«uneteapartysanschapeau,c’estnul»queMargotavaitfiniparcéder,maisseulementpourmefairetaire.Elleportaitlechapeaudepaillequemamanmettaitpourjardiner,Kittyunevisièredetennisetmoilavieilletoqueenfourruredegrand-mère,agrémentéedefleursenplastique.
JeversaislethétièdeduthermosdansnostasseslorsqueJoshaescaladélapalissadepournousobserver.Unmoisplustôt,postéesdanslasalledejeuxàl’étage,onavaitregardésafamilleemménagerenespérantqu’ilyauraitdesfilles.Quandonavaitvulesdéménageursdescendreunvélodegarçon,ons’étaitremisesàjouer.
Josh,juchésurlapalissade,nedisaitpasunmot.Margotétaitraideetgênée.Elleavaitlesjouesrouges,maiselleagardésonchapeau.C’estKittyquil’aappelé.
—Bonjour,toi,luia-t-elledit.—Salut,a-t-ilrépondu.Ilavaitlescheveuxenbatailleetn’arrêtaitpasderepousserlamèchequilui
tombaitsurlesyeux.Ilportaituntee-shirtrougetrouéàl’épaule.—Commenttut’appelles?ademandéKitty.—Josh.—Viensjoueravecnous,Josh,luia-t-elleordonné.Etils’estjointànous.Àl’époque,riennelaissaitprésagerl’importancequ’auraitcegarçondansnos
vies.D’unautrecôté,sijel’avaissu,qu’aurais-jepuyfaire?Luietmoi,onn’étaittoutsimplementpasfaitspourêtreensemble.Quoique.
XIIIJEPENSAISQUEjen’étaisplusamoureusedelui.Lorsquej’aiécritmalettre,lorsquejeluiaifaitmesadieux,jejurequej’étais
sincère.Cen’étaitmêmepasspécialementdifficile:Margotétaitfolledelui,ellel’aimaitvraiment.Commentaurais-jepuluireprocherdevivresonpremieramour?Margots’étaittellementsacrifiéepournous.Ellenousfaisaittoujourspasserenpremier,Kittyetmoi.OublierJosh,c’étaitmafaçondeluirendrelapareille.
Maismaintenantquejesuisassisetouteseuledanslesalon,avecmasœuràl’autreboutdumondeetJoshdanslamaisond’àcôté,jen’arrêtepasdemedire:JoshSanderson,c’estmoiquit’aiaiméenpremier.S’ilyavaitunejustice,tum’appartiendrais.ÀlaplacedeMargot,jet’auraismisdansmavaliseetjet’auraisemmené.Outusaisquoi?Jeseraisrestée.Jenet’auraisjamaislaissé.Jamaisdelavie.
C’estdéloyald’avoircegenredepensées,denourrirdessentimentspareils.Non,c’estpirequedéloyal.J’enaibienconscience.J’ail’impressionquemonâmeestsalie.Margotestpartiedepuisunesemaineetjecèdedéjààlatentation.Jesuisunetraîtressedelapireespèce.Jetrahismapropresœur:onpeutdifficilementimaginerpire.Maisquefaire?Commentrepoussercessentiments?
Iln’yaqu’unesolution:luiécrireunesecondelettre.Unpost-scriptum.Peuimportelenombredepagesquejedoisnoircir,jevaiseffacerpourdebonlesdernièrestracesdemonamourpourJosh.Etj’enterreraicettehistoireunefoispourtoutes.
Jemontedansmachambreetjesorsmonstylospécial,celuidontl’encreestvraimentfluideetnoire.Jeprendsmonbeaupapieràlettresetjem’ymets.
P.-S.Jet’aimetoujours.Jet’aimetoujours.C’estunsupergrosproblème,etuneénormesurprise.Jete
jurequejenem’endoutaispas.Depuistoutcetemps,jepensaisquec’étaitpassé.Riendeplusnormal,puisquetuesamoureuxdeMargot!ÇaatoujoursétéMargot.
Unefoislalettreterminée,jenerangepaslafeuilledanslaboîteàchapeaux,maisjelaglissedansmonjournalintime.J’ail’impressionquejenel’aipastoutàfaitfinie.Jesuissûrequej’aiencoredeschosesàluidire.J’aijustebesoind’yréfléchir.
XIVKITTYESTENCOREfâchéecontremoi.Ladécouvertedemessentimentspour
Joshafaillimelefaireoublier.Ellem’ignoretoutelamatinée.Quandjeluiproposedel’emmeneràlapapeteriepourachetersesfournituresscolaires,ellemecriedessus:
—Avecquellevoiture?TuascassécelledeMargot!Aïe.—Jecomptaisprendrecelledepapa.Ilvabientôtrentrerdumagasinde
bricolage.Jem’éloigneàunedistancerespectable,pouréviterqu’ellemedonneunegifle
ouuncoupdepied.—Etcen’estpaslapeined’êtreméchante,Katherine.Kittypousseungrognementquasibestial.Aumoins,j’arriveàlafaireréagir.Je
détestesescolèresfroides.Malheureusement,çanedurepas,carellemetourneledosets’éloigne.
—Jeneteparleplus.Tusaistrèsbienpourquoi.Paslapeined’essayerdeteracheter.
Jelasuispourlaforceràm’adresserlaparole,maisiln’yavraimentpasmoyen.Elleboudepourdevrai.J’abandonne,jemontedansmachambreetjemetslaB.O.dufilmLesDeuxsirènes.JeplanifiemesvêtementspourlapremièresemainedecourslorsquejereçoisunSMSdeJosh.Jefrissonneenvoyantsonnomsurl’écran,puisjemeressaisisetmerappelleàmesdevoirs.C’estlecopaindeMargot,pasletien.Peuimportequ’ilsaientrompu.C’estellequil’aeuenpremier.Parconséquent,illuiappartiendratoujours.
Tuveuxfaireunpeudevélodansleparc?Levélo,c’estletrucdeMargot,paslemien.Elleadorelesrandonnées,àpied
ousurdeuxroues.Pasmoi,etJoshlesaittrèsbien.Jen’aimêmeplusdevélo.CeluideMargotesttropgrand,jesuisplusàl’aisesurceluideKitty.
Jeluirépondsquejedoisaidermonpère.Cen’estpastotalementfaux.Ilm’aeffectivementdemandéderempoterlesplantes.Maisj’écrisàJoshquejesuiscontrainteetforcée,bienentendu.
Ilveutquetul’aidesàfairequoi?Querépondre?Jedevraisréfléchirunpeuplusàmesexcuses.Joshpeut
facilementregarderparlafenêtrepourvérifiersijesuisàlamaison.Jerestevague:«Justeunpeudebricolage.»ConnaissantJosh,ilseraitcapablededébarquerarméd’unepelle,d’unrâteauoudel’outilappropriéàlatâcheenquestion.Etilresteraitdîner,commetoujours.
D’aprèslui,c’estgrâceàmoiqu’iltientlecoup.Çameplaît.Jeveuxêtrecellequilesoutientdanscetteépreuve.LagardiennedephareveillantsurluienattendantleretourdeMargot.Maisc’estdur.Beaucoupplusdurquejelepensais.
XVCEMATIN,JEmeréveilledebonnehumeur.C’estlarentrée.J’aitoujours
préférélepremierjouraudernier.Ledébut,c’esttoujourslemeilleurmoment.PendantquepapaetKittyfontleurtoiletteàl’étage,jepréparedespancakes
àlafarinecomplète,avecdestranchesdebanane–lespréférésdeKitty.Lespetitsdéjeunersdelarentrée,c’étaitlaspécialitédemamère.Ensuite,Margotaprislerelaisetmaintenant,c’estmontour.Lespancakessontunpeuépais,pasaussilégersetmoelleuxqueceuxdeMargot.Etlecafé…Est-cenormalqu’ilsoitmarronclaircommeduchocolat?Quandpapadescend,ilditd’untonenjoué:«Quellebonneodeurdecafé!»,prendunegorgéeetlèvelespoucesàmonattention.Maisjemerendscomptequ’ilnefinitpassatasse.Apparemment,jesuismeilleurepâtissièrequecuisinière.
—Turessemblesàunefermière,faitremarquerKittyavecunbrindeméchanceté.
J’enconclusqu’ellem’enveuttoujoursunpeu.—Merci,dis-je.Jeporteunshortsalopettedélavéetuntee-shirtàfleursàcolrond.Çafait
effectivementunpeufermière,maisçarestejoli.Margotalaissésesbottinessouplesàlacets.Ellessonttropgrandesd’unedemi-taille,maisavecdeschaussettes,ellesmevontparfaitement.
—Tupourraismetresserlescheveux?jedemandeàKitty.—Tuneméritespasquejetecoiffe,dit-elleenléchantsafourchette.Enplus,
çaferatoomuch.Kittyn’aqueneufans,maiselleadéjàungoûttrèssûrenmatièredemode.—Jesuisd’accord,ajoutemonpèresansleverlesyeuxdesonjournal.Jemetsmonassiettedansl’évieretposelecasse-croûtedeKittydevantelle.
J’yaimistoutcequ’elleaime:unsandwichaubrie,deschipsgoûtbarbecue,descookiesmulticoloresetsonjusdepommepréféré.
—Passeunebonnejournée,ditmonpèred’unairguilleret.Ilmetendlajoue.Jel’embrasseetmepencheversKittypouressayerde
fairedemême,maiselledétournelevisage.—J’aiachetétonjusdepommeettonfromagepréférés,jetente.Jen’aipasenviedecommencerl’annéescolairesurunedispute.—Merci,dit-elled’untondédaigneux.Avantqu’ellepuissem’échapper,jelaprendsdansmesbrasetlaserresifort
qu’elleglapitdedouleur.Ensuite,j’attrapemonnouveausacàfleurs,quej’aiachetépourl’occasion,etmedirigeverslaporte.C’estlatoutepremièrejournéed’unetoutenouvelleannée.Etj’ailesentimentqu’elleserabonne.
Joshestdéjàdanslavoiture.Jecoursverslui,j’ouvrelaportièreetjem’installesurlesiègepassager.
—Tuesàl’heure,dit-ilenmetendantsapaume.Jefrappededans.Leclaquementestparfait.—Pasmal,fait-ilremarquer.
Jeconfirme:—Jeluidonneraisaumoinsunhuit.Onpasseàtoutevitessedevantlapiscine,lepanneausignalétiqueindiquant
notrequartieretenfinleWendy’s.—Kittyt’apardonnépourl’autresoir?—Pastoutàfait.J’espèrequ’ellefiniraparlefaire.—QuandKittyestencolère,ellenefaitpassemblant,ditJosh.Jehochelatête.Personnellement,jen’arrivejamaisàboudertrèslongtemps,
maisKittyestvraimenttrèsrancunière.—Jeluiaifaitunsupercasse-croûte,poursonpremierjour.J’espèrequeça
aidera.—Tuesunegrandesœurparfaite.—AussiparfaitequeMargot?Ceàquoinousrépondonsenchœur:—Personnen’estaussiparfaitqueMargot.
XVILESCOURSONTofficiellementreprisetlelycéearetrouvésonactivité
habituelle.Lespremiersjoursdelarentréesonttoujoursinutiles:onnousdistribuelesmanuelsetlesprogrammes,onnousexpliqueoùondoits’asseoiretàcôtédequi…Aujourd’hui,leschosessérieusesvontenfincommencer.
Pendantlesport,M.Whitenouslaissenousdéfoulerdehorsetprofiterdesderniersrayonsdesoleil.JemepromènesurlapistedecourseavecChris.Ellemeraconteunefêteoùelles’estrenduependantleweek-end.
—J’aifaillimebagarreravecunefille.Ellen’arrêtaitpasdedirequejeportaisdesextensions.Cen’estquandmêmepasdemafautesij’aidescheveuxcanon!
OnattaquenotretroisièmetourdepistelorsquejesurprendsPeterKavinskyentraindem’observer.Audébut,j’aicruquejemefaisaisdesfilms,maisc’estlatroisièmefois.Iljoueaufrisbeeavecd’autrestypes.Dèsqu’ilnousvoit,ilnousrejointàpetitesfoulées.
—Jepeuxteparleruneminute?Chrisetmoi,onseregardesanscomprendre.—Àelleouàmoi?demande-t-elle.—ÀLaraJean.Chrisposeunbrasprotecteursurmonépaule.—Vas-y.Ont’écoute.Peterlèvelesyeuxauciel.—Jeveuxluiparlerenprivé.—O.K.,dit-ellesèchementens’éloignantdefaçonthéâtrale,nonsansmejeter
unregardinquisiteur.«Qu’est-cequ’ilteveut?»semble-t-elledemander.Jehausselesépaules,
commepourluirépondre«Aucuneidée!»—Pourinfo,jen’aipasdeMST,déclarePetercalmement,àvoixbasse.Maisqu’est-cequ’ilraconte?Jeledévisageunmoment,bouchebée.—Jen’aijamaisditquetuavaisuneMST!—Etjeneprendspastoujoursladernièrepartdepizza!ajoute-t-il,toujoursà
mi-voix,maisl’airfurieux.—Maisqu’est-cequeturacontes?—C’estcequetuasécritdanstalettre!Tutesouviens?Tudisaussiqueje
suisungroségoïsteetquejefiledesMSTàtouteslesfilles!—Quellelettre?Jenet’aijamaisécritdelettre!Euh…Oups…Si.Jeluiaieffectivementécritunelettre.Ilyaunmillion
d’années.Maisilneparlecertainementpasdecettelettre.C’estimpossible.—Si,si.Ellem’estadresséeettul’assignée.Ohmondieu.Non.Non.Jerêve.C’estuncauchemar.Cen’estpasvrai.Jesuis
dansmachambreetjerêvedePeterKavinsky.Etilmefusilleduregard.Jefermelesyeux.Est-celaréalité?
—LaraJean?J’ouvrelespaupières.Non.Jenerêvepas.C’estréel.Cen’estpasun
cauchemar.PeterKavinskybranditmalettre.C’estbienmonécriture,etmonenveloppe.
—Où…Oùas-tutrouvéça?—Dansmaboîteauxlettres.Hier.(Ilsoupire,avantd’ajouterd’unton
maussade:)Bon,écoute.Cen’estpasgrave.J’espèrejustequetuneracontespasauxgens…
—Danstaboîteauxlettres?Cheztoi?—Ouais.Jesensquejevaism’évanouir.Pourdevrai.Siseulementçapouvaitm’arriver
maintenant!Aumoins,jeneseraispluslà.Ceseraitcommedanslesfilms,quandlafilletombedanslespommes,horrifiée,justeavantlabagarre.Ensuite,l’héroïneseréveilledansunlitd’hôpital,avecquelquesbleus,etelleazappélapartielapluspénible.Jedonneraistoutpourqueçam’arrive.
Jecommenceàtranspirer.—Alors,déjà,sachequej’aiécritcettelettreilyatrèstrèslongtemps,dis-je
précipitamment.—O.K.—Ilyadesannées.Uneéternité.Jenemesouviensmêmepasdecequej’ai
raconté.Deprès,tonvisagen’estpasbeau.Ilestcanon.J’ajoute:—Sérieusement.J’aiécritçaaucollège.Jemedemandequiabienpute
l’envoyer.Jepeuxvoir?Jetendslamainpourreprendrelamissive,toutenm’efforçantdegarderma
dignité.Jeneveuxsurtoutpasavoirl’airdésespéré.Ilhésiteunmoment,avantdemedécocherunsourireespiègle.—Nan.Jeveuxlagarder.C’estlapremièrefoisquejereçoisunelettrecomme
ça.Jefaisunbondenavantetlaluiarrachedesmains,agilecommeunchat.
Peteréclatederireetlèvelesbrasensignedereddition.—O.K.D’accord.Ducalme!Reprends-la.—Merci.Jerecule.Lepapiertrembleentremesdoigts.—Attends!(Ilmarqueunepause.)Écoute.Jenevoulaispastevolerton
premierbaiser.Jeveuxdire…Cen’étaitpasmonintention.J’éclated’unrireforcé.Ilsonnefauxethystérique,mêmeàmesoreilles.Tout
lemondeseretournepournousregarder.—Excusesacceptées.C’estdel’histoireancienne.Etjem’enfuis.Jen’aijamaiscouruaussivite.Jenem’arrêtequ’unefoisarrivée
danslesvestiairesdesfilles.Commentest-cearrivé?Jemelaissetomberparterre.J’aidéjàfaitlerêveclassique:«j’arrivenueà
l’école».J’aieudroitaucombo:«j’arrivenueàl’école,jedébarquedansuncoursquejen’aijamaissuivi,onaunexametjen’aipasrévisé».J’aimêmeécopédutrois-en-un:«mêmechoseetenplusquelqu’unessaiedemetuer».Etbiença,
c’estmillefoispire!Maiscommejen’airiendemieuxàfaire,jesorslalettredesonenveloppeet
jelalis.CherPeterK.D’abord,jerefusedet’appelerKavinsky.Tutrouvesçatropcooldetefaire
appelerpartonnomdefamille,maispourinfo,«Kavinsky»,çafaitimmédiatementpenseràunvieuxavecunelonguebarbeblanche.
Est-cequetusavaisquejetomberaisamoureusedetoisitum’embrassais?Parfois,j’ensuisconvaincue.Ettusaispourquoi?Parcequetuespersuadéquetoutlemondet’aime,Peter.C’estcequejedéteste,cheztoi.D’autantquec’estvrai.Toutlemondet’aime.Mêmemoi.Enfin,plusmaintenant.
Voicitespiresdéfauts:Tunet’excusesjamaisquandturotes.Tupensesquetoutlemondetrouveça
charmant.Etsicen’estpaslecas,tut’enfiches,c’estça?Faux!Tunet’enfichespas.L’avisdesautrescomptebeaucouptroppourtoi.
Tuprendstoujoursladernièrepartdepizza.Tunedemandesjamaisauxautress’ilsenveulentencore.C’estimpoli.
Turéussistoutcequetufais.Tuabuses.Tupourraisdonnerleurchanceauxautres,maisnon.
Tum’asembrasséesansraison.JesavaisparfaitementqueGenteplaisait.TusavaisparfaitementquetuplaisaisàGen.Gensavaitqu’elleteplaisait…Maistum’asquandmêmeembrassée.Commeça.Parcequec’étaitpossible.Pourquoim’as-tufaitça?Unpremierbaiser,c’estcensé
êtreunmomentspécial.J’ailudeschoseslà-dessus.Onestcenséressentircommeunfeud’artifice,deséclairs,unbruitdevagues…Àcausedetoi,jen’éprouveraijamaisça.Monpremierbaiserétaitaussicommunqu’unbaiserpeutl’être.
Lepire,c’estqu’àcausedecebaiserderiendutout,jemesuismiseàavoirdessentimentspourtoi.Jen’enavaisjamaiseuavant.Genatoujoursditquetuétaisleplusbeaugarçondelaclasse.Jesuisd’accord.C’estvrai.Maisjenet’avaisjamaistrouvéattirant,avant.Lesbeauxmecs,ilyenaunpaquet.Etilsnesontpaspourautantintéressants,niintrigantsouclasses.
C’estpeut-êtrepourçaquetum’asembrassée.Pourmefaireunlavagedecerveau.Pourmeforceràtevoircommeça.Çaamarché.Deprès,tonvisagen’estpasbeau.Ilestcanon.Jecroisquec’estàcausedetescils.Tuasdetrèslongscils.C’estinjuste.
Tuneleméritespas,maisjevaisquandmêmelisterleschosesquimeplais(ai)entcheztoi:
Unjour,encoursdescience,personnenevoulaitsemettreenbinômeavecJeffreySuttlemanparcequ’ilpuait,maistut’esportévolontaire,commesiderienn’était.Etd’unseulcoup,toutlemondeatrouvéJeffreysupportable.
Tufaistoujourspartiedelachorale.Lesautresgarçonsonttousintégréungroupederockoul’orchestre,maistoi,non.Tuchantesmêmeensolo.Ettudansessansavoirhonte.
Tuasétéledernieràgrandir.Maintenant,tudépassestoutlemonde,maisen
quelquesorte,tul’asmérité.D’ailleurs,quandtuétaispetit,çan’embêtaitpersonne.Tuplaisaisquandmêmeauxfillesetlesgarçonstechoisissaienttoujoursparmilespremierspourleuréquipedebasket.
Aprèsnotrebaiser,j’aicontinuéàt’aimerpendantplusd’uneannée.Cen’étaitpasfaciledevousvoirtouslesjours,avecGen,voustenirparlamainouvousembrasseràl’arrêtdebus.Elledevaitsesentirspécialeentacompagnie.C’estundon,cheztoi.Tuasl’artdedonnerauxgensl’impressionqu’ilssontexceptionnels.
Tusaiscequeçafait,d’aimerquelqu’unàunpointpresqueinsupportable,toutensachantquelapersonneenquestionnet’aimerajamais?Probablementpas.Lesgarçonscommetoin’ontpascegenredeproblèmes.QuandGenadéménagéetqu’onaarrêtédesefréquenter,c’estdevenuplusfacile.Aumoins,jen’entendaisplusparlerdevotrerelation.
Etmaintenantquel’annéeestpresqueterminée,jesuiscertainedeneplust’aimerdutout.Jesuisimmuniséecontretoi,Peter.Jesuisfièred’êtrelaseulefilledel’écoleàêtrevaccinéecontrelevirusPeterKavinsky.Àprésent,jenerêveplusd’êtreavectoi.Quelsoulagement!Jesuiscertainequesijet’embrassaismaintenant,jenerisqueraisplusdetomberamoureuse,seulementd’attraperuneMST!
LaraJeanSong
XVIISIJEPOUVAISmefaufilerdansuntrou,m’yrecroquevilleretyvivrejusqu’àla
findemesjours,jeleferais.Pourquoiai-jeparlédecebaiser?Pourquoi?Jemesouviensencoredecettejournée,chezJohnAmbroseMcClaren.On
étaitausous-sol.Çasentaitlamoisissureetlalessive.Jeportaisunshortblancetundosnubleuetblancbrodéquej’avaispiquéàMargot.C’étaitlapremièrefoisquejeportaisunsoutien-gorgesansbretelle.Chrism’avaitprêtélesienetjepassaismontempsàlerajuster.Jenemesentaispasdutoutàl’aise.
C’étaitunedenospremièressoiréesdeweek-end«garçons-filles».C’étaitbizarre.Çafaisaitunpeuforcé.Cen’étaitpasnaturel,commelorsqu’ondébarquaitchezAllieaprèslescours,etquelesgarçonstraînaientavecsonfrèrejumeau.Nicommeàl’arcadedejeuxducentrecommercial,oùlegroupedesfillestraînaitpourretrouverlesgarçons.Toutavaitétéplanifié:ilavaitfalluqu’onnousdépose,jeportaisunsoutien-gorgespécialementpourl’occasion,c’étaitsamedisoir,iln’yavaitaucunparentetonétaitseulsdanslesous-soldeJohn.Songrandfrèreétaitcensénoussurveiller,maisJohnluiavaitdonnédixdollarspourqu’ilrestedanssachambre.
Ilnes’estrienpassédespécial.Personnen’alancéd’«actionouvérité»oulejeudelabouteille.Pourtant,lesfilless’yétaientpréparéesàgrandrenfortdechewing-gumetdegloss,maisc’étaitlecalmeplat.Lesgarçonsontenchaînélespartiesdejeuxvidéoetlesfilleslesontregardésentripotantleurstéléphonesetenchuchotant.Ensuite,lesparentssontpassésnouschercher.Ap